Dom Umi

Siedzenie, siedzenie i siedzenie. Właściwie to musiała sama przed sobą przyznać- może to co się jej śniło zawierało pewne denerwujące szczegóły ale w jakiś sposób zaciekawiło ją. Stanowiło oderwanie się od normalności, nawet jeśli było trochę niebezpieczne. No i z pewnością było ciekawsze niż ta dwójka stawiająca sobie za cel męczenie Umi przy pierwszej lepszej okazji. Dało się pozbyć całego kółeczka adoracji oprócz tych dwojga. Przestała już liczyć otrzymane od nich zaproszenia gdziekolwiek. Może nieco dłuższa przemowa raczy do nich trafić?
- Zabił ogrodnik. Mam zajęte popołudnie. Podobnie jak jutrzejsze i wszystkie inne kilka lat do przodu. Poza tym na randki nie bierze się osób trzecich.
Zdecydowała się przynajmniej rozprostować kości i przejść się póki przerwa. I przede wszystkim iść bez choćby mruknięcia, łańcuszki za plecami są jej raczej zbędne.

-Eh, Umi, jesteś strasznie niemiła...-Zaczęła dziewczyna, jednak chłopak podniósł rękę do góry. Zamilkła.
-Spokojnie, nie to nie, przejdziemy się innym razem, pra...?-Umi nie usłyszała co było dalej, gdyż wyszła z klasy, panował lekki gwar, parę osób zwróciło na nią uwagę... wyglądało na to, że plotki dość szybko się rozchodzą. Czyli... gdzie mogłaby mieć troszkę spokoju? Chyba tylko na dachu, o ile i tam nikogo nie ma.
Weszła tam, i... chyba sukces. Co prawda było już po połowie przerwy, ale te parę minut będzie miała spokoju. Usiadła na ławce... no i chyba się trochę przeliczyła. Nie wiadomo skąd, ale przed nią na podłodze siedział jakiś mężczyzna, ubrany zresztą dość dziwnie.
Był to młody brunet z długimi, gęstymi, postrzępionymi włosami sięgającymi trochę do łopatek. Na twarzy miał parodniowy zarost, a oczy jego miały kolor piwny. Z cech wyróżniających jego twarz należało by jeszcze wskazać słowiańskie rysy twarzy. Ale to nie wszystko. Odziany był w jeansy, zieloną kamizelko-sweter z różnokolorowymi rombami przebiegających poziomo wzdłuż jego piersi, oraz białą koszulę z kołnierzem. Do tego brązowy płaszcz i czarny cylinder z czerwonym paskiem.
Nie zwracał większej uwagi na dziewczynę. Zamiast tego układał sobie pasjansa.

A już zapowiadało się że uwolniła się na te kilka minut od wszelkiego towarzystwa. W końcu na dachu co najwyżej jedzą, a teraz nie trwała akurat przerwa na posiłek. Więc skąd tu jakiś gość który w dodatku wygląda tak jakby przebiegł przez kilka straganów z ubraniami i akurat z każdego ubrał się w jedną z rzeczy. No i sądząc po wyglądzie nie pochodzi z Japonii. Z pewnością nie jest pracownikiem szkoły, mimo zbytniego nie zwracania uwagi na ludzi raczej rozpoznałaby że jest stąd. No i nie chodzi pod krawatem jak to nauczyciele mają w zwyczaju. Przy okazji ciekawiło ją skąd się tu wziął, skoro jak wychodziła na dach nikogo nie było, a odgłosu kroków nie słyszała. Cóż, można mu zwrócić uwagę, jak pójdzie to pójdzie, jak nie to jego sprawa.
- Osoby obce nie powinny chyba przebywać na terenie szkoły.
Gdy to mówiła nawet nie raczyła się obrócić. Po prostu bez zainteresowania patrzyła na szkolne tereny z góry.

-Excuse me, princess?-Zapytał podnosząc głowę. Wiatr wykorzystując chwilę jego nieuwagi zdmuchnął starannie ułożone rzędy kart. Mężczyzna jakoś się tym zbytnio nie przejął, jedyne co zrobił to westchnął ciężej. Zebrał resztki kart z ziemi i podniósł się trzymając za cylinder.
-Powinienem był przewidzieć, że to nie jest najlepsze miejsce na rozkładanie kart... ale innego miejsca w czasie, gdy na Ciebie czekałem, nie mogłem znaleźć, księżniczko-Mężczyzna uśmiechnął się do niej trochę krzywo. Ciągle stał w tym samym miejscu.
-Umi... Reisei, mam rację? Opis podany mi przez nasze dwie małe znajome by się zgadzał... całkiem ładna, acz kapryśna i opryskliwa dziewczyna o pewnym potencjale, który ciężko byłoby z niej wydobyć. Nawet, gdyby zależało by od tego jej własne życie... trafiłem?-Zapytał, po czym się ukłonił zawijając kapeluszem o ziemię-Felicjan Domachowski, ale możesz mi mówić "Felix", w razie gdybyś miała problemy z wymówieniem

Dwie małe znajome... I jego opis bardzo mocno zalatuje subiektywizmem. Wyglądało na to że sen najwyraźniej wcale nie był jedynie snem. Tylko jakoś żadnych zniszczeń nie było, wszystko na swoim miejscu. Więc co, dosłownie została nawiedzona w koszmarze? Coraz więcej tutaj pytań, a wraz z nimi wzrastało zainteresowanie dziewczyny. I chęć powrotu do tego spokojnego, nudnego życia. A tutaj z buciorami pcha się cały tabun osobliwości, z wielkim stworem na czele.
- Być może. Ale zdaje mi się że wolałby pan zachować dyskrecję, inaczej mógłby pan zwyczajnie wejść do klasy i wywołać mnie na korytarz pod byle jakim pretekstem. Więc czemu akurat dach skoro każdy może tu w każdej chwili wejść?

-Dlaczego powiadasz, księżniczko? Może to dlatego, że jest tutaj lepszy widok... a jeżeli ktoś tu wejdzie i będzie przeszkadzał, to "przypadkowo" mu się spadnie-Westchnął Feliks opierając się na krańcu dachu. Popatrzył się na dół, na grupkę osób siedzących przy boisku szkolnym.
-Słyszałem, że jesteś dość niemrawa, i że Tsubasa starała się to z Ciebie wyplenić. Nic mi do tego, chociaż ponura dziewczyna to kiepski materiał... no nic. Bardziej mnie interesuje twoja ciekawa zdolność, z której prawdopodobnie nie zdajesz sobie sprawy, a będzie przyczyną twoich przyszłych kłopotów... przejdziemy się?-Zapytał mężczyzna odwracając się w stronę Umi-I tak Ci chyba specjalnie nie zależy na tej szkole... i na czymkolwiek? Ekhem... przepraszam bardzo, znowu do tego nawiązuje... chyba po prostu tacy ludzie mnie denerwują. Mogłabyś zatem spytać, dlaczego tutaj jestem!-Zakończył pstrykając palcami i podchodząc do Umi. Złapał ją za brodę i podniósł tak, by patrzyła prosto na niego. Był dość wysoki...
-Nie ukrywam... jestem zainteresowany, co też się stało z tą duszą pustego, która tak najzwyczajniej w świecie w Ciebie wsiąknęła

Nie przejęła się tym chwytem, skoro jest "zainteresowany" to pewnie nie miał zamiaru nic zrobić samej Umi. Zastanawiało ją za to ciągłe zwracanie się per "księżniczko". Chociaż po chwili uznała że to najwyraźniej taki zachodni zwyczaj. Ważniejsze było to że teraz miała pewność że wspominając o "znajomych" miał na myśli te dwie wróżki. Było im chyba "demoniczne motyle". Teraz zwróciła uwagę że z motylami nie miały nic wspólnego. Ani trąbek, ani wyglądu owada ani kolorowych, rozłożystych skrzydeł.
- Nie przeszkadza mi to, pańska "znajoma" sama nazwała mnie "tępą pipą" więc takie zwracanie uwagi na moje zachowanie mnie nie rusza. Skoro tak na tym panu zależy to mogę iść, fakt że tutaj i tak robiłabym to samo czyli właściwie nic.
A prawda była taka że poza chęcią uwolnienia się od dwójki wielbicieli, którzy do końca dnia mogliby wykombinować skądś harpun i siłą zaciągnąć ją na film, była trochę zaintrygowana tym co powiedział. Zresztą, dowie się czego tam chce ten cały Felix a potem sobie pójdzie.

-Bardzo dobrze... zatem ruszajmy. Chciałbym Ci pokazać pewne miejsce... i pewną osobę. No, trochę więcej optymizmu i energii!-Mężczyzna objął Umi ramieniem wzdłuż łopatek, i zaczęli schodzić na dół. Lekcje już się zaczęły, więc nie spotkali nikogo na swojej drodze. Zostawiła co prawda swój plecak w sali, ale trudno się mówi. I tak za to nie płaciła.
Podróż zajęła im jakieś pół godziny. W międzyczasie coś dziewczynie wyjaśniał. Po pierwsze, że tamte dwie nie są demonicznymi motylami, tylko personifikacją mocy pewnego jego znajomego, z którym miał wspólne interesy, a Tsubasa jako postać stosunkowo młoda została wpuszczona w maliny przez ta starszą. Po drugie, że po tym jak została zmieciona na ścianę wróciły się, zrobiły z tym stworem porządek, a Tsubasa swoją mocą poskładała wszystko do poprzedniego stanu."Odwrócenie czasu bez jego cofania" czy jakoś tak. A później... przedstawił pokrótce zasady działania świata niewidzianego. Są dusze, które jeżeli się je nie odeśle do miejsca zwanym Seireitei to zamieniają się w demony zwane pustymi pożerające inne dusze i ludzi o wysokim poziomie Reiatsu, którymi się zajmują Shinigami, które walcząc z nimi zamieniają je ponownie w zwykłe dusze i odsyłają do tego miejsca. Ale... coś średnio im idzie, wiec zdarzają się takie wypadki jak te wczorajsze. I niestety, Umi kwalifikowała się do grupy ryzyka..
W końcu znaleźli się pod jakimś barem. Bar nosił nazwę "Pod pelikanem", i nie był zbyt luksusowy. Czerwona cegła, jakiś plakat reklamujący koncert zespołu metalowego, graffiti z pentagramem.
-Przytulne miejsce, czyż nie?-Zapytał uśmiechając się ironicznie

No to trochę się dowiedziała. I dobrze, nie musiała się bawić w zgadywanki i dopytywania. Tamte dwie były wytworem czyjejś mocy i poza tym że dzięki nim żyje dowiedziała się nieco o ich umiejętnościach. Choć "nieco" to chyba przesada, po prostu jedna była w stanie naprawić to co rozwalała druga. Dodatkowo łącząc to co powiedziała wcześniej jedna z wróżek i to co usłyszała teraz dowiedziała się że na swój sposób jest wyjątkowa. W skrócie ten cały konflikt można było nazwać wojną o której nie wie nikt poza samymi walczącymi. Ona akurat była cywilem, który również się o tym dowiedział. Dotarli do jakże zachęcającego miejsca.
- Z pewnością dla kogoś kto się nie afiszuje swoją obecnością miejsce jest idealne. Rozumiem że ten do którego jestem prowadzona znajduje się w środku, więc ruszajmy.

-Uhum...-Mruknął, i otworzył przed dziewczyną drzwi. Tak się ona rozejrzała... było dość ciemno, jedynym źródłem światła były dwie zwisające z sufitu, niczym nie osłonięte żarówki. Było parę stolików, ale chyba najbardziej oświetlonym i widocznym miejsce był niewielki barek, gdzie rezydowała młoda dziewczyna.
https://2img.net/r/ihimizer/img7/3430/blackanime.jpg
-Rika, wróciłem!-Przywitał się mężczyzna, natomiast barmanka spojrzała tylko na niego średnio zainteresowanym wzrokiem, i nalała mu do kieliszka... hmmmmm... trudno powiedzieć co, ale było to przezroczyste i dość mocne. Jeżeli chodzi o Umi, to się wstrzymała.
-Opowiadałem Ci o niej, pamiętasz? Będziemy potrzebować twojej pomocy...
-Pomocy... ciekawa jestem kiedy ty będziesz skłonny mi pomóc z tym bajzlem... miałeś mi pomóc przy remoncie-Umi nawet nie wiedziała kiedy, ale jej palec wskazujący znalazł się tuż przed okiem Feliksa
-A tam, to nie ucieknie... nalej jej jakiegoś soku albo czegoś, i zejdziemy na dół, dobrze? Proszę?-No i cóż... dalszych rozmów o lokalu nie było. Umi dostała szklaneczkę soku pomarańczowego, i wszyscy poszli na zaplecze. Później schodami w dół... gdzie były przestrzenie o wiele większe niż sam lokalik. Nie jakieś monstrualne, ale o wiele większe. Można by zrobić tutaj sporą dyskotekę.
-Zamknij oczy, rozluźnij się, nogi w lekkim rozkroku. Pomyśl o czymś, co jest dla Ciebie ważne, i co mogłabyś obronić za wszelką cenę-Jak na słowa które wypowiadała, to brzmiała jak znudzona sekretarka.

No, bardzo miłe i przytulne miejsce. Właścicielka tego przybytku idealnie dopasowana do wnętrza. Zarówno z wyglądu jak i charakteru. Ale miejsce wyposażone w czyste szklanki i napoje inne niż sam alkohol, czyli aż tak źle nie jest. Długo jednak nie zabawili w głównej sali gdyż Umi została poprowadzona do większej sali na zapleczu. Logiczniejszym byłoby korzystać z niej a nie tamtej klitki żeby mieć jakieś większe zyski... No ale w sytuacji w której aktualnie się znajduje logika odchodzi na dalszy plan. A instrukcje jakie usłyszała dla niej... Cóż, "awykonalne" chyba będzie najlepszym określeniem dla ostatniego zadania. Bo w końcu nie ma takiej rzeczy. Chyba najbliżej temu będzie rodzina, ale to bardziej był instynkt a nie coś ważnego dla niej. Może śpiew? Jedyny moment kiedy wie że może się otworzyć, przelać na głos emocje. No tak, ale śpiew to właściwie tylko czynność podobnie jak oddychanie czy spanie. Własne życie? Kiedyś i tak zginie, prędzej czy później, ale głupio byłoby przyspieszać zgon. Nie omieszkała więc poinformować kobiety o swoich przemyśleniach.
- Z tym ostatnim nie da rady. Jakiś inny pomysł?

-Nie masz niczego takiego? W takim razie Ci współczuję... na razie możesz otworzyć oczy-Wypaliła bez ogródek. Feliks natomiast usiadł sobie na ziemi, i wyciągnął ze swojego płaszcza srebrną laskę. Była ona mniej więcej długości jego nogi. Jeden koniec miała zakończony srebrną kulą, a drugi był zaostrzony.
-Czyli przyspieszenie w tej sposób aktywacji jest niemożliwe? Cóż... a może tak po prostu tak mówi? A może faktycznie tak jest? Może... nie ma po co żyć?-Zapytał mężczyzna, chwilę się zastanawiając. Dziewczyna natomiast widząc to odsunęła się trochę do tyłu. Między nimi były spore przerwy.
-Więc powiedz mi, księżniczko... czy miałabyś mi za złe, gdybym w tym momencie Cię rozebrał i obdarł ze skóry? Albo jakbym Cię pociął żywcem na kawałki, i podesłał je budce z kebabem... albo po prostu poderżnął Ci gardło? Radzę Ci się poważnie zastanowić, bo ja nie lubię marnować swojego czasu-Powiedział to wszystko beztrosko i nawet przyjemnie. Jak na razie podniósł się na swojej lasce.

Przed chwilą to przerobiła. Chociaż może i dobrze że oni nie potrafią czytać w myślach. Sądząc po przyrządach i sposobie w jaki Feliks wypowiedział ostatnie kilka zdań z tym zabiciem wcale nie muszą żartować czy straszyć. Umierać wcale nie chciała, choć to nie było jakieś wielkie przywiązanie do żywota jako takiego. Bardziej można to określić niechęcią do przyspieszania wszystkiego co nieuniknione.
- Oczywiście że nie chcę umierać. W każdym jest wola życia, mniejsza lub większa. Ale nie widzę sensu przyspieszania zgonu skoro i tak kiedyś umrzemy. Kto wie w jaki sposób, ale nie da się tego uniknąć. A kiedy człowiek ma okazję wybierać życie lub śmierć, oczywiste że wybierze życie. Moment takiego wyboru oznacza że to nie jego czas.
Nie czuła się jakoś źle z powodu powiedzenia nieco większej ilości słów niż zwykle. Powodem tego był głównie temat rozmowy nie będący kolejną durną rozprawą na temat szkoły, filmu, książki czy tego typu nudnych ciekawostek przyrodniczych.

-Ale skoro wszyscy umrzemy, to po co to przeciągać? Po co się męczyć w nieskończoność prowadząc nudne, pozbawione pasji życie? Po co żyć, jeżeli nie ma się za co umrzeć? Nie musi być to coś specjalnie wyszukanego. Może to być coś nawet tak głupiego, jak kwiatek na parapecie. Liczy się temperament, liczą się emocje... który ty tak zawzięcie w sobie kotłujesz-Mężczyzna podszedł do dziewczyny na odległość... bardzo bliską, i stuknął swoją laską tuż obok jej buta. Przenikliwe, nieprzyjemne brzdęknięcie.
-Czyli nie masz nic przeciwko, jeśli w nieunikniony, nieprzewidziany sposób przebiję Cię moją srebrną pociechą? Czy może jednak twoja wole życia jest na tyle silna, że znajdzie coś, dla czego mogłaby ciągle istnieć? Pasja, osoba, nawet swoje własne bezpieczeństwo... życie samo w sobie tez może być wartością. Ale cóż... albo dla Ciebie nie jest, albo zwyczajnie jesteś tchórzem. Głęboko ukrytym, ale jednak. Jak to większość ludzi-Mężczyzna pochylił się trochę nad twarzą Umi
-Więc jak?-Zapytał, a kątem oka Umi widziała tamtą dziewczynę, która zamknęła oczy i się na czymś chyba mocno koncentrowała.

Nie cofnęła się nawet o milimetr gdy mężczyzna podszedł bliżej, ale gdy uderzył laską o podłogę mimowolnie trochę odsunęła nogę. Chyba jednak nie żartuje. Poczuła coś, czego dotąd nie miała zbytnio okazji doświadczyć, mimo że w sytuacji zagrożenia życia już raz się znalazła. Strach. Starała się jednak opanować głos i mimikę twarzy.
- A co z tymi którzy nadal poszukują tego czegoś? Zabić bo nie mają jeszcze jakiegoś celu w życiu? Wybaczy pan, ale z taką filozofią należałoby pytać każdego noworodka czy ma po co żyć, a jak nie odpowie to zabić. Ja póki co nie odnalazłam "tego czegoś". Rodzinę chroni się instynktownie. Śpiew traktuję jako sposób odreagowania. Żyję żeby żyć, egzystować. I nie chcę umierać, po prostu. Zna pan kogoś normalnego kto by chciał?

-Powiem tak. Jak niedługo czegoś takiego nie znajdziesz, to możesz skończyć... dość nieciekawie. I to niekoniecznie z mojego powodu...-Mężczyzna podrzucił laskę nieco do góry, złapał za część tuż pod kulą, i odwrócił się do Riki.
-Masz coś? Cokolwiek?-Zapytał nie ruszając się z miejsca.
-Coś tam... za słabo. Ciężki przypadek-Odpowiedziała, na co on zwyczajnie rozłożył ręce i poszedł w trochę wolniejsze od ludzi miejsce.
-Może gdyby chciała znaleźć coś, co by ją zainteresowało, to coś by się ruszyło. Na razie jednak nie ma na to najmniejszej ochoty. Innymi słowy - zero inicjatywy. Faktycznie, żyje by być. Niewiele więcej-Mina godna komputera, który chyba właśnie ją analizował.
-Rozumiem... czyli mój sposób na wzbudzenie w niej strachu był dobry, tak?-Zapytał
-Niezbyt. To tak, jakbyś tłukąc młotem w kamień wymagał, by ten się zapalił
-Rozumiem... taaaaaak...-Stał do nich odwrócony tyłem. W pewnym momencie założył ręce za głowę. Na ziemie spadła jedna karta. Potem następna, i następna, aż zaczęło się z niego sypać tak, jakby miał łupież.
-Poczekaj!-W pewnym momencie odezwała się dziewczyna, która wreszcie przejawiła jakieś oznaki emocji-Można jeszcze spróbować... wymusić
-Ah tak?-Zapytał. Nagle wszystkie karty schowały się do jego płaszcza-Nie można tak było od razu?!-Krzyknął poirytowany

Z tej całej rozmowy zrozumiała tyle, że powtórzyli to co ona powiedziała a prawdopodobna właścicielka całego przybytku sprawdzała ją jakoś. Nieźle, potrafią czytać w myślach. Cały cyrk tylko po to żeby dowiedzieć się że wszystkiego mogli dowiedzieć się bez siłowego wyciągania informacji. Teraz najwyraźniej wymyślili jakąś nową metodę wydobycia z niej "tego czegoś". Wymuszenie dla Umi właściwie jest równoznaczne z tym co robili kilka minut wcześniej. Nie bardzo chce się jej ponownie tak się bawić.
- Mogę prosić o wytłumaczenie co tym razem zamierzacie robić? I po co ta cała zabawa wcześniej skoro mogliście się wszystkiego dowiedzieć?

-A to są bardzo dobrze pytania! Zwłaszcza to ostatnie...-Zawołał bounto rozkładając ręce na boki i patrząc na Rikę. Ta zdążyła wrócić do poprzedniej postawy, aczkolwiek im bardziej ekspresywny wydawał się mężczyzna, tym bardziej była niepewna.
-Możemy doprowadzić do uzewnętrznienia, czy tez uwolnienia Reiatsu z jej ciała. Przy odpowiednim jego przepływie automatycznie doprowadzi to do wyzwolenia ukrytego potencjału. Jest jednak jedno ale...
-Jeżeli... tsyyyyyyy... no dobrze, słucham...-Przerwał sam sobie, i spokojnie oparł się na swojej lasce.
-Musi to przebiec za całkowitą zgodą... Umi. Jakikolwiek opór czy sprzeciw mógłby się nieciekawie skończyć... więc jeżeli coś tutaj jej nie pasuje, co ejst całkiem prawdopodobne, to radzę dać sobie spokój i udać, że tego spotkania nie było. Inna sprawa, że sytuacja z wczoraj o której mi opowiadano mogłaby się powtórzyć... w takim przypadku potrzebne będzie szkolenie. Więc jak będzie, młoda?-Zapytała, nawet z lekkim zainteresowaniem.

Cały czas to o czym rozmawiała ta dwójka dla Umi było kompletnie czarną magią. Jedyny co udało jej się wyłapać to to, że tak czy inaczej jej żywot może się dość szybko zakończyć. W pierwszym wypadku nawet tu i teraz, w drugim może trochę później. Nie miała zbytnio ochoty umierać i wolałaby pozostać wśród żywych niż zostać zabitą przez stwora z dnia poprzedniego czy też od tego całego "uwolnienia reiatsu". Czyli była pod ścianą najeżoną kolcami, między którymi jest jedna malutka wnęka, w która ciężko będzie się jej wcisnąć. Nie bardzo rozumiała o jaką zgodę tutaj chodziło. Czy to zwykłe "tak" gdy będą nad nią odprawiać jakieś rytuały czy też wymyślna, wewnętrzna zgoda z samą sobą, jaka to przewija się przez większość durnych książek i seriali.
- Czyli mam wybór umrzeć albo umrzeć? Nie wiem nawet na co mam się zgodzić. I na czym miałoby polegać to całe "szkolenie"?

-Masz wybór umrzeć, umrzeć, natychmiastowo się przekonać co w tobie siedzi, albo spędzić parę tygodni na ćwiczeniach. Osobiście polecam trzecią metodę, ale nie może być tak, że będziesz sie jakoś opierała... psychicznie przed tym. To tak, jakby przez kompletnie zatkaną rurę puścić wodę pod dużym ciśnieniem. Może się okazać, że zwyczajnie pęknie. Oczywiście może się przetkać... jednak nie byłoby to zbyt przyjemne, domyślasz się...
-Dobra, rozumiemy. Rozluźnij się, nogi w rozkroku, i nie wściekaj się na nas, swój los, i całe to zamieszanie. Pomyśl o czymś przyjemnym i inne takie... i powiedz, kiedy będziesz gotowa. -JEŻELI okaże się, że będziesz w stanie się sama bronić, a mnie to nei zainteresuje... to kto wie... może nawet dam Ci spokój!-Zawołał mężczyzna. W akcie entuzjazmu zrobił parę obrotów swoją laską, tanecznym krokiem odsunął się o parę metrów, i stał sobie opierając się z przodu o laskę. Natomiast dziewczyna westchnęła lekko mrucząc "Że też ja się na to zgodziłam..."

Czyli jej pytanie zostało po prostu olane. Widać oni cenią sobie swój czas i nie odpowiadają na pytanie, na które im się nie chce albo odpowiedź byłaby zbyt długa. I ona się niby wścieka na coś? No dobrze, może jest trochę zdenerwowana za ciąganie ją po podejrzanych lokalach i mówienie językiem zrozumiałym jedynie dla nich. Ale żeby od razu wściekła? Do "swojego losu" przywykła, nawet jeśli odnosił się do niedawnych wydarzeń z wielkim potworem w roli głównej. I jaki tu wybór skoro zdecydowali się na gmeranie przy niej? Właściwie... To nic wielkiego i czemu ma się nie zgodzić? Widać chyba wiedzą jak przekonać do siebie Umi bo perspektywa możliwego spokoju od tego cyrku tylko ją zachęciła. Kiwnęła głową że się zgadza, stanęła w delikatnym rozkroku, rozluźniła mięśnie, zwolniła oddech, zamknęła oczy i spuściła nieco głowę. A myślach nuciła powolną, trochę smętną melodię, skupiając się na zrozumieniu każdego, nawet najkrócej brzmiącego dźwięku.

Dziewczyna rozluźniła się, nucąc w głowie spokojną, smętną melodię. Wgłębienie się w ścieżkę muzyczną trochę utrudniała sytuacja, ale nie było to nic specjalnego. Gdy była mniej więcej w połowie refrenu, coś w środku niej zaczęło się dziać. Poczuła się tak, tak jakby ktoś chwycił za jej wnętrzności i zaczął kręcić raz w lewo, raz w prawo. Cholernie nieprzyjemne uczucie.
-A więc to TUTAJ się znalazłem, tak?! W ciele marnego człowieka! Myślisz, że uda mi się mnie pokonać?-Zaryczał ktoś z jej brzucha, ale tak, że słyszała to dość wyraźnie w głowie. Do tego nieprzyjemnego uczucia doszedł przeszywający ból. Taki, że aż musiała się złapać za brzuch i się pochylić. Ale... wszystko ustało.
-Co? Hah... rozumiem... w porządku... skoro tak.. to nie mam nic przeciwko. Dziel, i rządź...-Usłyszała jeszcze, i wszystko ustało. Czuła się jednak dość dziwnie... na zewnątrz. Po pierwsze, czuła, jakby coś ją ciasno oblepiło. Po drugie, miała czym okrytą głowę. Po trzecie, odczuwała nieco zwiększony ciężar na jej prawej dłoni. Otworzyła oczy... i zobaczyła coś dziwnego. Miała na głowie coś pokroju hełmu, z dwoma eliptycznymi otworami na oczy. Jej ciało było okryte czarną, ciasną, lateksową... substancją, a od połowy jej prawego przedramienia był elegancki, kościany szpikulec wystający na jakieś 40 centymetrów.
-No... ciekawe, ciekawe... no i... ładnie wyglądasz!-Zaśmiał się mężczyzna, oglądając ją z każdej strony. Było to trochę... krępujące.
(Tymczasowo +10 szybkości)

Z tego można było wywnioskować że nowo poznana kobieta grzebała sobie w Umi i ucięła sobie pogawędkę z czymś żyjącym wewnątrz dziewczyny. Początkowo "coś" nie było chętne do współpracy, co spowodowało niemiłosierny ból, który zdawała się wyrywać jej wnętrzności. Po chwili jednak ustąpiło i wszystko przycichło. Nie na długo, bo Umi poczuła że całe jej ciało pokrywa się jakąś substancją, a na głowie pojawiło się coś w rodzaju hełmu z otworami na oczy. Dodatkowo, gdy zerknęła na swoją prawą rękę, zobaczyła ostry szpic wykonany na pierwszy rzut oka z kości. Ogółem czuła się nieco głupio w nowym "stroju". Zbyt ciasno opina jej ciało, podkreślając wszystkie wypukłości. Niby nic, ale mimo neutralnej postawy do świata Umi była i jest kobietą, więc czuła pewne skrępowanie obecności innych będąc w to wszystko "ubrana". Komentarz Felixa wcale nie pomógł jej powrócić do równowagi.
- Zamierzacie się teraz nabijać? I co to w ogóle jest? Czy poza tym, że możecie mnie wysłać od razu do nocnego klubu, ten cały kostium jest mi potrzebny?

-Zobaczymy, zobaczymy, w razie czego mam nawet dla Ciebie osobę do towarzystwa... no ale dość już tych żartów. Masz coś jeszcze, Rika?-Zapytał trochę poważniej niż wcześniej zwracał się Umi. Natomiast u dziewczyny bez zmian, dalej wyglądała, jakby stała tutaj bo ktoś ją do tego zmusił. W sumie... tak przecież było, prawda? Chyba
-Lekkie zwiększenie ogólnej motoryki ciała, powierzchniowe nagromadzenie Reiatsu, duży stopień synchronizacji. Jak na razie wygląda to obiecująco
-Świetnie! To teraz... hmmmmm... nie wyglądasz na zbyt zadowoloną, a to źle! Powinnaś się cieszyć, jesteś jedna z niewielu osób, która posiada taki dar! No i wyglądasz nie aż tak źle... no dobrze, pomogę Ci-Mężczyzna opuścił rękę, i z jego rękawa wypadł mały przedmiot. Gdy uniósł ją Umi ujrzała między jego dwoma palcami kartę do gry, którą rzucił w dziewczynę. Strój momentalnie rozstąpił się w miejscu jej uderzenia, a maska pękła, pozostawiając dziewczynę w jej mundurku.
-Naprawdę nie rozumiem twojego nastawienia, a trochę na tym świecie już egzystuję. Jesteś już przecież dużą dziewczynką... no ale mniejsza. Może coś z tego wyjdzie... na dzisiaj mam dość, wychodzę
-Ej, miałeś pomóc!-Zawołała za nim Rika, która pobiegła za nim na górę, do lokalu. Tym samym Umi została sama...

Przez krótką chwilę dziewczyna po prostu stała próbując sobie poukładać co się właśnie wydarzyło. Najpierw zwiała z lekcji, została zabrana przez dziwnego faceta do podejrzanego lokalu, gdzie dołączyła do nich druga osoba, nie mnie niezwyczajna kobieta. Oboje kombinowali, żeby "uwolnić ukryty potencjał" w dziewczynie, co, sądząc po bardzo interesującym stroju, udało im się. Potem Felix ściągnął z niej ten cały kostium i zostawił barmankę, której miał tutaj pomóc ze sprawami bardziej przyziemnymi. Czyli w gruncie rzeczy Umi zostawili bez jakichkolwiek instrukcji i poleceń. I dobrze, uczestniczyła w tym przedstawieniu w głównej roli, może zająć się sobą. A to aktualnie ograniczało się do wyjścia z lokalu i powolnego spaceru w stronę domu. Poza tym taka szybka ewakuacja zmniejszała szansę na zastąpienie barowej pomocy Felixa na Umi. Pomaszerowała więc do wyjścia tą samą drogą, którą tutaj dotarła, a potem w kierunku domu. Około 30 minut szła tutaj ze szkoły, więc powrót do siebie w zupełności zaspokajał jej chęć spaceru.