Dom Misaki Koizumi (3rd try)

Stosunkowo niewielkie dwupiętrowe domostwo przeznaczone dla dwóch, 3, maksymalnie 4 osób. Poczynając od domu - niewielka kuchnia z podstawowym, acz dobrej klasy wyposażeniem (Kuchenka, mikrofalówka, lodówka stół, blat do przyrządzania posiłków) a wszystko to w dominującej żółtej kolorystyce. Przechodząc dalej. Jest salon z dosyć sporej wielkości telewizorem, kanapą i dwoma krzesłami po bokach. Na środku całego pomieszczenia położony został "gustowny" morsko-niebieski", okrągły dywanik. Na tym piętrze jest też pokój Michiyo, gości, oraz jedna łazienka. Co o tego pierwszego, nie jest jakiś nadzwyczajny, łóżko, komoda, szafa, i ściany pomalowane na zielony kolor. Bardzo podobny jest pokój dla gości, tylko kolor ścian jest niebieski. Przechodzimy teraz na górne piętro...
Które w gruncie rzeczy jest "samowystarczalne". Kuchnia, łazienka, pokój dla niespodziewanego gościa przypominający bardziej schowek na miotły jeżeli chodzi o rozmiary, oraz pokój samej dziewczyny. Właściwie nie ma się nad czym zbytnio rozgadywać... poza jednym. Prawie wszystko to co się dało, starano się zrobić w dwóch kolorach: czarnym i białym, na specjalne, nieśmiałe życzenie Misaki. Więc meble przeważnie są czarne, a ściany białe z doklejonymi na to elementami kwiecistymi... zgadnijcie, jakiego koloru?
Ah, i grzechem byłoby (wcale by nie było, ale tak lepiej brzmi) zapomnieć o absolutnie pustym strychu, który jako jedyny na drugim piętrze ma normalną kolorystykę. Poprzedni właściciel musiał być bardzo sumienny... albo przed nimi była ekipa sprzątająca

Weekend. Popołudniowe słońce na dworze, powiew wiatru i zapach kwiatów. Niewiele trzeba by chciało się żyć. Sen Misaki był bardzo odprężający. Wstała więc ze świetnym humorem. Na ten dzień miała wielkie plany. Wspólnie z opiekunką miały wyskoczyć gdzieś razem. Może do kina? Gdy dziewczyna zeszła na dół poczuła słodki zapach świeżo przygotowanych bułeczek. Jedzenie było gotowe, ale to właśnie tutaj w życie weszło powiedzenie :Nie oceniaj książki po okładce" Otóż przy gotowym posiłku znajdowała się niewielka karteczka, a na niej wykaligrafowane:
"Wybacz, ale nici z wypadu. Coś mi wyskoczyło.
Przepraszam Michiyo.
P.S. Wrócę późnym wieczorem. Może jakiś film?"

I tak też ze świetnie zapowiadającego się dnia wyszła kicha. Skoro Michiyo nie ma to młoda Misaki będzie musiała znaleźć sobie inne zajęcie. Co można robić w sobotę o siedemnastej? Może miałaby więcej czasu, gdyby nie poszła spać tak późno...

[opisz swoje plany na ten dzień.[

Nasza albinoska lubi czerpać przyjemność z niewielkich rzeczy. Nieco większa ilość orzechów w czekoladzie, świergot ptaków, delikatne, ciepłe światło... ale jednym z jej ulubionych zjawisk jest niewątpliwie to uczucie, gdy może się w spokoju obudzić i jeszcze trochę poleżeć w łóżku. Żadnego przymusu, obowiązku przebierania się, mechanicznej wręcz konsumpcji śniadanie, by czym prędzej znaleźć się w szkole, bo akurat w niewłaściwy dzień zażyczyła sobie trochę dłużej powygrzewać się pod kołdrą. W spokoju patrzyła się półprzymkniętymi oczami w sufit, z jedną nogą wystającą spod kołdry. Jej włosy leżały na poduszce w nieładzie, ale wcale jej to nie przeszkadzało, w końcu nikt jej nie widział, prawda?
Ta myśl zaniepokoiła ją. Z wielką niechęcią podniosła trochę głowę by zobaczyć, czy drzwi nie są otwarte albo, o zgrozo, ktoś w nich nie stoi bądź jej nie podgląda. Po upewnieniu się, że nic takiego nie ma miejsca z ulgą i rozmachem ponownie się ułożyła. Wczoraj... chociaż w sumie dzisiaj położyła się dopiero gdzieś tak o siódmej. Ciekawe, która jest już godzina. Miała obok budzik... koło siedemnastej. To dlatego już jej niespecjalnie się chciało spać... ale ta kołdra taka ciepła...
Ah! Przecież dzisiaj miała wyjść z panią Akimoto! Nie wiedziała w sumie gdzie, ale trochę świeżego powietrza dobrze jej zrobi. Nie powinna w sumie kazać jej czekać... uhhhhh... może się jednak nie pogniewa... a może jednak wstanie...
Z cichym jękiem zawodu powstała z łóżka. Może chociaż... chyba raczej będzie musiała wziąć prysznic. I zostawić piżamę do prania. Więc zanim coś będzie mogła zjeść, umyje się. Dobrze, że miała łazienkę u siebie, przynajmniej nie musiała się martwić, że ktoś ja przyuważy gdy drapie się po boku. Trochę niemrawo założyła papcie z króliczkami, wzięła ubranie na zmianę, i poszła do łazienki. Tak dokonała podstawowych zabiegów higienicznych, takich jak umycie ciała, zębów, lekkie nakremowanie skóry, i pozostawienie spoconego ubranka nocnego do prania. Włosy na głowie tylko rozczesała i związała w dwa swobodne warkoczyki, tak jak zwykle. Były jeszcze świeże, a niespecjalni chciało jej się robić coś, co nie jest obowiązkowe. Dzisiaj jakoś była strasznie rozleniwiona, może to przez pogodę.
Nie wiedziała ile jej to zajęło, ale gdy w końcu się ubrała i doprowadziła do porządku zeszła na dół, gdzie czekało na nią śniadanie i karteczka. Treść niezbyt jej się spodobała. Kolejny jęk zawodu. Miała tylko nadzieje, że to nic poważnego... no nic, to mogła przynajmniej trochę sobie poleżeć i pooglądać telewizję, i tak nic lepszego nie miała do roboty. Lekcje robi, jak już uzna, że sąsiedzi wokół śpią i mogliby nie być zbyt zadowoleni, że ktoś rzępoli im obok. A tak... co mogłaby porobić... niewiele... a wolałaby sama nie wychodzić. Ale najpierw zje śniadanie. Są dość świeże, czyli pani Akimoto musiała wyjść dość niedawno. Może gdyby się szybciej zwlokła zapytałaby się jej gdzie poszła... no nie, jak chce trochę poleżeć to nie może bo... coś. To nie fair...

Czas wlókł się leniwie, jak to zwykle bywa w takich chwilach. W telewizji nic ciekawego się nie działo. Mowa była o wilkach w jednym z parków, które jakimś cudem się tam dostały oraz kilku innych wydarzeniach bez większego znaczenia. Dzień byłby idealnym przykładem rozleniwiającego weekendu, gdyby nie pukanie do drzwi. Szybkie i energiczne. Spojrzenie na zegarek powiedziało, że minęła ledwo godzina od czasu, gdy zobaczyła karteczkę. Szanse na to, że będzie to pani Akimoto nie były zbyt wielkie. Zatem kogo wiatr niesie?

Naprawdę? Żadnego w miarę dobrego serialu albo przynajmniej kolejnego głupiego teleturnieju? Chociaż w sumie racja, tego typu rzeczy puszczają rano, kiedy ona jeszcze była w środku podróży do Nibylandii, więc pretensje mogła mieć tylko do siebie. Nie szkodzi, i tak pewnie nie zrobiłoby jej to różnicy. Może tylko mniej molestowałaby pilota przy zmianie kanałów. A i takie leniuchowanie nie było aż takie złe, mogła trochę odpocząć. Nawet za bardzo nie chciało jej się wstać po kawę, chociaż ciągle była trochę otumaniona po przebudzeniu i na pewno dobrze by jej zrobiła.
Jej takie bardzo życiowe rozważania przerwało pukanie do drzwi. Dziewczyna od niechcenia zerknęła ba zegarek - minęła dopiero godzina od znalezienia karteczki od pani Akimoto. Więc... kto to mógł być? Nie miała pojęcia, ale skoro tak puka to chyba coś ważnego. Z nieco większą dozą życia podniosła się z kanapy, poprawiła sukienkę oraz bluzkę, i poszła sprawdzić kto postanowił zaszczycić ą swoja obecnością. Najpierw przez wizjer by się zorientować jakiego pokroju jest to osoba, a potem gdy uzna, że po otworzeniu nie zaatakuje ją morderca czy coś w tym rodzaju otworzyła drzwi.
-Dzień dobry, mogę w czymś pomóc?-Tak planowała przywitać się z gościem. A to, jak to będzie wyglądało w rzeczywistości zależy głownie od prezencji tamtej osoby.

Co dziwne na zewnątrz nie było nikogo. Jednak nie to przykuło uwagę dziewczyny. Zrobiła to koperta, którą ktoś wsunął pod drzwiami. Zielona, z motywem białych forsycji. Na kopercie ktoś wykaligrafował "Przyjaciół się nie wybiera. Pamiętaj, Akimoto."
Gdy otworzyła drzwi i rozejrzała się nadal nikogo nie było widać. Na kopercie nie było adresu ani ich ani zwrotnego. Ba! Nawet adresata czy znaczka, choć trudnym nie było się domyślić, że z pewnością to wiadomość dla pani Akimoto.

Już była w początkowej fazie w swojej wypowiedzi gdy zauważyła, że za drzwiami nie było nikogo. Zdziwiło to troszkę Misaki, chociaż początkowo zrzuciła to na swoje roztrzepanie. Ale jednak, ktoś tu był! Tak przynajmniej pomyślała gdy popatrzyła w dół, bo właśnie tam swobodnie powędrowała koperta wsunięta uprzednio pomiędzy drzwiami. To było do niej? Bardzo możliwe... jakby nie patrzeć, to jej matka była głównym właścicielem tego domu, wiec to ona powinna otwierać takie listy. Nawet nie musiała jej otwierać. bo wiadomość była napisana na samej kopercie. To było do pani Akimoto, więc nie powinna tego otwierać, jednak zaniepokoiło ją to i to mocno. "Przyjaciół się nie wybiera"? Co to ma znaczyć? Zdecydowanie powinna o to ją zapytać jak wróci... w sumie to też wysoko niepokojące, że tak wyszła pomimo wcześniejszych zapowiedzi. Ciężko jej się myśli... i tak nic z tym teraz nie zrobi. Bez sensu byłoby wychodzenie bo się miną... zatem pozostaje jej czekać. I tak też zrobi. Ale tak w międzyczasie zrobi sobie mocnej kawy, bo inaczej kompletnie nie będzie w stanie myśleć. A co potem? Będzie... czekać. Przeglądając telewizję, popijając czarny płyn z kubka i co jakiś czas patrząc na list który pozostawiła na stole. Pozostaje jednak pytanie czy będzie na tyle stanowcza, by wyciągnąć z niej odpowiednie informacje.

[te kasujące się przez przypadek wiadomości...]

Misaki, gdy podniosła kopertę odkryła, że jest ona dziwnie ciężka, a jakby tego było mało w środku znajdował się niewielki wypukły obiekt. To wszystko było niepokojące, ale cóż pozostało? Trzeba było czekać. Na szczęście dziewczyny trafił się jeden z seriali kryminalnych, których jeszcze nie widziała, tak więc utonęła w mrocznych klimatach, gdzie pytanie "kto zabił" było tylko pośrednim do pytań "dlaczego?", "od czego się zaczęło", "jak to się dzieje, że najbliżsi mogą okazać się takimi potworami". Względny spokój przerywało jedynie zerkanie na list, które to budziło ponownie ocean wątpliwości, które z czasem stawały się coraz bardziej absurdalne za sprawą oglądanego filmu. Na szczęście mocna czarna łagodziła myśli i przywracała trzeźwość umysłu. Parę minut po dwudziestej w zamku zachrzęścił klucz i drzwi stanęły otworem.
- Już jestem! - głos pani Akimoto, jak zwykle żywy i wesoły przerwał jakiś ważny dialog w serialu tłumaczący przyczynę zabójstwa.
- Jak minął dzień, śnieżynko? Dobre śniadanie? Raaaanyy padam z nóg. Idę zrobić sobie kawę. - Mówiąc to przeszła za kanapą czochrając lekko włosy Misaki. Jak zwykle jej myśli kłębiły się i przekrzykiwały się wzajemnie co dało taki, a nie inny potok słów. Moment później słychać było jak woda się gotuje.

Akurat oglądanie serialu kryminalnego nie było dla niej najszczęśliwszym zbiegiem okoliczności. Jeszcze jak zobaczyła, że w środku coś tam jest to już w ogóle... wątpliwości całkowicie zajęły jej głowę. Dobrze, że miała dużą czarną której pomału bo pomału ale jednak ubywało kojąc jej nerwy i pobudzając szare komórki. Ostatecznie doszła do wniosku, że nic z tym teraz nie zrobi więc i tak pozostanie jej czekanie na panią Akimoto. Przynajmniej ten serial był znośny, ale jak było wspomniane wcześniej los niezbyt trafnie dobrał repertuar. Przynajmniej taką nadzieje miała Misaki.
W końcu koło godziny dwudziestej obiekt jej rozmyślań wrócił do domu, co już niewątpliwie było jakimś dobrym znakiem. Nawet nie zdarzyła cokolwiek odpowiedzieć bo tamta już poleciała do kuchni gotować wodę. No nic, trudno, przesiedziała taki szmat czasu i nie pozna zakończenia, trudno. Chyba ta jedna męcząca ją od dłuższego czasu sprawa była ważniejsza.
Zatem nie miała wyjścia, musiała się podnieść i pójść do kuchni z tamtą kopertą w dłoni.
-D-dobry wieczór dziękuję za śniadanie. Umm...-A może by tak jej nie niepokoić? Nienienie, to bez sensu, przecież to do niej, jeszcze by się coś stało
-Ktoś zostawił dla pani wiadomość. Czy... mogłabym... o co z tym chodzi?-Albinoska wyciągnęła przed siebie list. Uf, udało jej się powiedzieć o co chodzi. Teraz czekać na odpowiedź.

Kobieta jadła właśnie batona i zaparzała kawę. Spojrzała na Misaki z zainteresowaniem.
- Nie ma za co, a to... - spojrzała na list - nic takiego. - Uśmiechnęła się jak zawsze. - Wygłupy jednego ze znajomych. Nie masz się czym przejmować. - Przyjęła kopertę i położyła ją na blacie obok siebie. Uśmiechnęła się przepraszająco.
- Wybacz, że nie było mnie wcześniej, coś bardzo ważnego mi wyskoczyło. - To prawda, usta układały się w uśmiech i głos był serdeczny, ale jej oczy mówiły coś zupełnie innego. Zmartwienie? Strach? Skupienie? Misaki nie mogła tego dokładnie określić jednak z pewnością to list był przyczyną. I jeśli faktycznie było tak jak jej się wydawało to był to prawdopodobnie pierwszy raz, gdy widziała panią Akimoto kłamiącą w żywe oczy.

Może nie była mistrzynią odgadywania czyiś intencji, ale w tym przypadku chyba nawet ślepy wyczułby, że coś jest nie tak. Okłamuje ją po prostu, i zrobiło jej się bardzo przykro z tego powodu. Nie powinna niby w to ingerować, ale jeżeli to coś poważnego to wolałaby o tym wiedzieć. Nawet nie chodzi tutaj o jej dobro, ale też o jej. Nie wie kto to podrzucił, jakie ma zamiary, i co się stanie w najgorszym biegu wydarzeń. Wolałaby się jednak o tym nie przekonywać. Na razie jednak... dała wybitnie znać, że to wytłumaczenie do niej nie przemówiło, trochę wbrew jej woli gdyż opuściła wzrok i lekko zacisnęła piąstki.
-Przecież widzę, że coś jest nie tak. Niech mi pani powie co bo to nie jest normalne. Martwię się... i co jest w tym liście?-Spytała podnosząc trochę wzrok. Z takim impetem i zdolnością przekonywania na pewno daleko zajedzie w wydobyciu potrzebnych jej informacji. Tego w sobie nie lubiła, że nie potrafi być właściwie stanowcza... no może czasami, ale to w skrajnych sytuacjach.

Kobieta przygryzła wargę i westchnęła. Źle się z tym czuła. Prawda była taka, że między nimi zawiązała się specyficzna więź. A Akimoto z pewnością nie chciała tego niszczyć. Potarła palcami czoło i popatrzyła na Misaki po czym raz jeszcze westchnęła.
- Szlag by to. Naczytałam się bzdur o białym kłamstwie i masz. Nie chciałam cię oszukiwać, Śnieżynko. Przepraszam. - To nie była kwestia perswazji. Najwyraźniej kobieta poczuła się winna.
- Mam znajomego. Nazywa się Shibata Naohiro. Lubił przesyłać takie wiadomości. Po prostu dawno się nie spotykaliśmy, a do tego średnio za nim przepadam. Znając go w środku będzie jakiś cukierek i kilka gorzkich słów z podpisem: "łakoć na osłodę". Albo coś takiego. Nie masz się czym martwić. - Poczochrała ją po głowie i uśmiechnęła się przepraszająco. W porównaniu do poprzedniego uśmiechu ten wydawał się prawdziwy.
- Leć wyszukaj nam coś ciekawego, a ja zaraz do ciebie przyjdę. Tylko napiszę maila.

Misaki przyjrzała się dokładnie pani Koizumi w celu wyczucia czy aby na pewno mówi prawdę. Nie była w tym jakoś specjalnie dobra, ale poprzednio zauważyła to z łatwością więc chyba teraz tez powinna... ale wszystko wskazywało na to, że tym razem nie starała się jej oszukać. Uśmiechnęła się trochę pod nosem gdy ta poczochrała ją po głowie. Poczuła się trochę udobruchana. Słyszała, że pani Akimoto ma dość specyficzne znajomości, ale to była lekka przesada. To wyglądało trochę jak jakieś porachunki mafijne... ah, dość, ciągle była w tym nastroju po tych filmach kryminalnych. Lekko irytujący przypadek.
-To trochę dziwne, wie pani... ale skoro to u niego normalne, to chyba nic takiego...-To w takim razie nie była jej sprawa, każdy ma jakieś swoje dziwactwa. Ważne, by nikogo one nie krzywdziły... miała nadzieje, że to wszystko również podpadało pod tą zasadę.
-Nie ma w takim razie problemu. Niech tylko pani na siebie trochę uważa, tak na wszelki wypadek. Pójdę poszukać czegoś w telewizji-Jak powiedziała tak zrobiła, wróciła do pokoju i zaczęła skakać po kanałach by znaleźć coś interesującego. Aczkolwiek jak znalazła gazetę telewizyjną to z niej też skorzystała. Tylko miała nadzieje, że hitem wieczoru nie będzie znowu jakiś kryminał... aż strach pomyśleć co by było, gdyby natknęła się na horror.

Strzelała kanałami. Czasem dzieje się tak, że słyszymy jedno słowo, które nas zainteresuje i wracamy do pominiętego kanału. Tak stało się i teraz. Właśnie przeskakiwała z telezakupów na kanał infromacyjny. Natychmiast nacisnęła "następny kanał", ale dźwięk zdążył na moment rozbrzmieć w pokoju.
- ...bata Naohiro został... - przeskoczyła na następne dwa kanały, gdy skojarzyła fakty. Cofnęła kanał i zobaczyła dziennikarzy robiących zdjęcia i policję obstawiającą coś co wygląda na miejsce zbrodni.
- Brutalne morderstwo dokonane na przedmieściach Karakury wstrząsnęło okolicą. Póki co nie odnaleziono świadków, ale jedno pozostaje pewne: niebezpieczny morderca jest na wolności. Według najnowszych doniesień Shibata Naohiro nie jest pierwszą ofiarą zbrodniarza. Podobnie rozprawiono się z mieszkańcem Tokyo oraz stewardessą samolotu, który lądował w okolicach Karakury. Wygląda na to, że Szkarłatny Łowca, jak nazwano mordercę, zagościł w naszym mieście!

Stacja za stacją, kanał po kanale, nie mogła znaleźć niczego godnego jej uwagi. Nie była wybredna, ale absolutnie nie było jakimś dziwnym Telezakupy "kupujcie nasze naleśnikowary", informacje o morderstwie jakiegoś Nao...
...szybko wróciła do tamtych wiadomości. Czuła, jak zimny pot kropelka po kropelce pojawiał się na jej plecach. Zrobiło jej się niedobrze gdy kolejne słowa docierały do jej głowy. Zastygła kompletnie w bezruchu z wpółotwartymi ustami, przez które powoli przepływało powietrze. Ten człowiek został zamordowany przez osobę, która zabiła też kogoś z Tokyo, stewardessę samolotu zmierzającego do Karakury... i teraz to... przecież one niedawno tutaj dotarły... zaczęła panikować. Może to przez wybujałą wyobraźnię, ale zdecydowanie widziała tutaj zbyt dużo powiązań. To nie był przypadek. Albo wyjątkowo niefortunny.
-Pani Akimoto... ktoś... ktoś go zamordował! Proszę, szybko!-Zawołała rozpaczliwie jakby miała zaraz zejść na zawał. Miała sporo pytań, ale na razie musiała się uspokoić bo ciągle była pełna nerwów. Odstawiła pilota by przypadkiem go nie zepsuć i bawiła się nerwowo palcami. Chciała się dowiedzieć, co na ten temat sądzi jej opiekunka...
-G-gdzie pani dzisiaj była?-Zapytała. To było pytanie, które na razie wpadło jej do głowy. Po chwili jednak zauwazyła pewien nietakt, który tym bardziej wytrącił ją z równowagi-N-nie, nic nie mam na myśli, nie! Przepraszam, ale... to... b-boję się...

Akimoto przybiegła niemal natychmiast. Była widocznie zatroskana i widząc reakcję dziewczyny natychmiast ją przytuliła.
- Spokojnie. O co chodzi, śnieżynko. - Popatrzyła na ekran i pobladła. Wywiadu udzielał jeden z prowadzących śledztwo.
- Czy mają państwo już jakieś poszlaki?
- Proszę nie zawracać tym sobie głowy, jesteśmy na tropie i niedługo zamkniemy drania! - Zapewniał policjant.
- Jak widzimy policja świetnie się spisuje i być może już wkrótce sprawa zostanie zamknięta.
Dalej zaczynał się jakiś bełkot, ale pani Akimoto wyłączyła telewizor.
- Poznałam pewną kobietę. Chciała się spotkać na kawie. Rozmawiałyśmy o mojej nowej pracy. - Wyjaśniła szybko. Połozyła na stole kopertę. Jeszcze nie otwierana.
- To jak śnieżynko dowiemy się co tam jest?

Mają poszlaki... miała nadzieje, że mówią prawdę, bo w innym przypadku nie będzie mogła w spokoju przejść przez ulicę czy nawet zasnąć. Troszeczkę się uspokoiła będąc z objęciach pani Akimoto. Co nie zmieniało faktu, iż ta sprawa wywarła na niej naprawdę mocne wrażenie... może mogła nawet temu jakoś zapobiec? Szybciej pójść do tych drzwi, zaprosić go do środka, wyjaśnić od razu sprawę... może wtedy tak by się to nie skończyło. Ewentualnie byłyby dwie ofiary... łzy poleciały jej z oczu, ale szybko je otarła. Bała się po prostu bidulka.
Chwilkę, pani Akimoto mówiła coś o jakiejś kobiecie? Szukała pracy? Przy kawie? O tej godzinie? Może tamta nie miała czasu, więc to całkiem prawdopodobne... albo akurat w tych godzinach byłaby takowa dostępna. Nie potrzebowała opiekunki w tych godzinach, acz z drugiej strony wyżywienie zapewniała jej matka, więc... dlaczego? To było troszkę dziwne... troszeczkę...
-Przecież już pani pracuje dla mojej mamy... chyba... pieniędzy na nas chyba by nie zabrakło... nieważne...-Otarła jeszcze raz twarz. Emocje powoli w niej opadały, więc myślała też lepiej. Miały jedną poszlakę - tą kopertę. Na zapytanie czy mają się dowiedzieć co jest w środku albinoska kiwnęła głową. Czuła się zobowiązana by to zrobić... może nawet trochę winna.

To nie była praca dla mnie. Z resztą nieważne. - Sięgnęła do koperty i z namaszczeniem poczęła ją otwierać. Atmosfera stawała się cięższa z każdym jej ruchem. Wreszcie wysypała na dłoń zawartość. Znajdował się tam niewielki liścik i cukierek. Liścik napisany był napisany literami alfabetu łacińskiego, a nie kanji.

Long time no-see.
One would say.
Charity case you always were.
King, or queen rather, you are of luck.
Even when it comes to someone holding you'r back.
Rather odd, isn't it? now look at me and cry deep.

Sitting alone in my old chair with hair full of elflocks.
Estimating my lost future, due to your mock.
Victory was your's i will admit. but was it worth all of the deeds?
Even after long time, i can't belive you always win.
Next candy for you, couse as always good girl is you.

Pani Akimoto przeczytała liścik dwakroć.
- Może ktoś inny zginał. Wielu jest o tych samych nazwiskach. List jak zwykle. Średnio składny i pełen żalu. No i cukierek. Widzisz? Nie ma się czym martwić. - Przytuliła raz jeszcze dziewczynę i uśmiechnęła się ciepło.

Mogła zrobić to troszkę bardziej normalnie, przynajmniej nie oczekiwałaby w napięciu aż tak długo... w końcu nie do końca wiadomo co tram mogło być. Może to, o czym mówiła pani Akimoto, może ostrzeżenie, a może coś niebezpiecznego... ciężko było wyczuć. Zacisnęła piątki w swoim zdenerwowaniu i...
Na dłoni jej opiekunki znalazł się cukierek i liścik. Gdy czytała jego zawartość skupiła się na zrozumieniu treści, ale jakoś z angielskiego nie była nie wiadomo jak dobra więc sporo jej umknęło. Ale wyglądało na to, że miała rację - skarżący się list i coś na osłodę. Zrobiło jej się głupio... chociaż równie dobrze mogło to oznaczać, że się nie spodziewał tego co go czekało. Pewnie dowiedzą się tego w najbliższym czasie... gdyby tylko go złapała, nie miała by takich problemów...
-M-może ma pani rację...-Misaki odwzajemniła uścisk, który podziałał na nią uspokajająco. I tak na razie nic z tym nie zrobi, choćby nie wiadomo jak chciała... musiała czekać. Chociaż wyrzuty sumienia pozostawały...
-Może... w końcu obejrzymy jakiś film?-Zapytała trochę nieśmiało. Była co prawda trochę tym zmęczona, ale chętnie znowu by się odcięła od rzeczywistości. No i w końcu taki był pierwotnie plan.

- Oczywiście. Tak się składa, że gdy wracałam wypożyczyłam coś... - Zaczęła rozglądać się za swoją torbą. - Na co masz ochotę?
O szyby zaczął bębnić deszcz. Ku niejakiej uldze dziewczyny okazało się, że coś wyglądającego jak scena z filmu było zwykłym złudzeniem, a dzień zapowiadał sie skończyć normalnie. Pani Akimoto z uśmiechem pokazała kilka płyt DVD. Wybór był szeroki. Komedia, kryminał, thriller, horror, film sensacyjny, katastroficzny, przeróbka baśni na film, które ostatnio była w modzie na zachodzie. Był też film "historyczny" o walce samurajów o władzę. Jakby tego było mało nawet trafiło się anime. Prawda była taka, że pani Akimoto wypożyczała wiele filmów, choć zazwyczaj dla siebie to bardzo chętnie siadała z Misaki by obejrzeć je razem.

Mile zaskoczona Misaki wydała z siebie krótkie "o" gdy jej opiekunka wspomniała o tym, że coś po drodze wypożyczyła... chyba naprawdę nie wiedziała co ona lubi, gdyż wzięła wszystko jak leci. To dobrze, miała wybór, chociaż zastanawiała się czy nie przeprosić, że sprawiła jej z tym kłopot. Chociaż ona raczej nic na ten temat nie mówiła, więc byłoby to trochę bez sensu.
Z miejsca odrzuciła kryminał, gdyż tego miała zdecydowanie za dużo. Zastanawiała się pomiędzy baśnią a komedią, gdyż miała ochotę na coś pozytywniejszego niż jakieś zabijanie czy przemoc... chociaż w baśniach tez różne rzeczy mogą być, a komedia może być z gatunku tych czarnych... zachód czasami potrafi być bardzo okrutny, chociaż... animców nie oglądała, chociaż niektóre rzeczy były z nich bardzo słodkie... chyba miała nawet jakiegoś pluszaka z jednej serii
-Jestem ciekawa tej adaptacji baśni. Jest aktorski czy komputerowa animacja?-Zapytała czytając informacje na opakowaniu. Jak uznała, że wszystko z tym jest w porządku i nie urazi jej brutalnością amerykańskiego świata to zdecyduje się na ten. A jak nie no to spróbuje szczęścia z komedią.

- Aktorski. Alicja w krainie czarów. Ma swoisty urok. Wybacz, że tu głównie zachodnie filmy, ale ostatnio jakoś mnie na nie wzięło. - Poszła do kuchni i wróciła po chwili przynosząc miskę z orzeszkami uwielbiała zajadać się nimi podczas oglądania, co czasem mogło denerwować Misaki, zwłaszcza, gdy zbytnio hałasowała. - To jak Śnieżynko? Obejrzymy? - Ustawiała pozostałe filmy na kupkę i podrapała się po głowe. - Podobno mają Królewnę Śnieżkę też przerobić. Będzie to trzeba zobaczyć. W końcu to trochę jak ty. - Zaśmiała się wesoło i napiła się kawy, którą również przywlokła ze sobą.

-W porządku, rozumiem-Jakoś przeżyje te chrupania, ważne, że ktoś tutaj z nią jest i stara się jakoś ją udobruchać. Miła odmiana swoją drogą, mogła z kimś trochę porozmawiać... chociaż nie była do tego zbytnio przyzwyczajona. Przeważnie spędzała czas sama albo z nauczycielem od gry na skrzypcach. Nawet nie pamiętała jego nazwiska, czego się trochę wstydzi bo spędzili naprawdę sporo czasu... był wymagający i szorstki, może to dlatego. pani Akimoto jest inna... chociaż może dlatego, że nie chce jej niczego nauczyć tylko się nią opiekuje i pilnuje. Nie miała jej tego jednak za złe. Nawet tego, jakiego porównania użyła.
-No wie pani co...-Dziewczę speszyło się. Popatrzyła gdzieś w bok, skrzyżowała ręce, i w takiej pozycji usiadła na kanapie przed telewizorem. Phi, też jej coś, sama sobie wyglądu nie wybierała...
...przynajmniej nie było to złośliwe. Dlatego puści to w zapomnienie. Za chwilę.

- Oj daj spokój! - Poczochrała ją po głowie i uśmiechnęła się. Przygotowała wszystko i już po chwili były gotowe by obejrzeć film.
- Wiesz... tak się zastanawiałam. Nie chciałabyś gdzieś popracować? - Spytała nagle - Znaczy to nic zobowiązującego! Mała robota byś oswoiła się z tym. - Zaczęła pospiesznie tłumaczyć. - Oczywiście jak nie będziesz chciała zrozumiem, po prostu uznałam, że dobrym pomysłem będzie dać ci liznąć dorosłego życia. - Schrupała orzeszka. - Wiesz. Odpowiedzialność, systematyczność. Te sprawy. - Natychmiast też dodała - Tobie oczywiście ich nie brakuje, Śnieżynko, ale przydałoby się je bardziej... upraktycznić, że tak powiem. Ale może najpierw film. Tak film... - Tak jak zwykle powiedziała coś nim dobrze przemyślała, no ale do tego można się było przyzwyczaić. No i włączyła odtwarzanie.

To bylo troche okrutne to co pomyślała, ale miała wrażenie, że skoro pani Akimoto nie wyszło z pracą to teraz ją chce do tego zachęcić. Szybko co prawda zganiła sie za takie potraktowanie jej, jednak ten zbieg okoliczności aż za bardzo rzucał sie w oczy. Ciagle pozostawała kwestia dlaczego w ogóle poszukiwała zatrudnienia, ale to akurat kwestia prywatna, a w takowe to nie chciała sie wtrącać. Wracając jednak do samej propozycji...
-Pomyśle o tym...-i tyle. W gruncie rzeczy najbardziej bała sie kompromitacji oraz sprawienia problemow innym ludziom, gdyż przecież niewiele umiała. postanowiła nie skreslac tej propozycji już na samym początku, tylko w spokoju obejrzeć film. Potem porozmawiają.

Cieszę się. - Odpowiedziała Akimoto z uśmiechem i włączyła film. Przygody Alicji toczyły się w swym tempie i z pewnością zaabsorbowały do głębi kobietę. Misaki jednak, jakkolwiek by nie próbowała skupić się na filmie czasem zerkała na leżącą na stole karteczkę. Był to jakiś odruch, albowiem kartka ta była intruzem, który zniszczył ich spokój. Była dziwnie pozaginana. Zamiast na pół została złożona najpierw bokiem po czym na ukos, rozwinięta, znów na ukos, ale przeciwny, znów rozwinięta i dopiero wtedy złożona, ale pojawienie się Szalonego Kapelusznika czy Kota z Cheshire umiejętnie odciągnęło uwagę Misaki od głupiego liściku. Wszystko było by cudownie, ale poza tym było jeszcze to chrupanie. Na szczęście w połowie filmu skończyły się orzeszki, co pozwoliło obejrzeć go we względnym spokoju.

Gdy się skończył Akimoto przeciągnęła się.
- Podobało mi się i to bardzo, a tobie? - Spytała wpatrując się smutno w pustą miskę po orzeszkach.

Albinoska nie podzielała bólu swojej opiekunki dotyczącej braku zawartości miski, bo przynajmniej gdzies tak mniej więcej od połowy mogła się skupić na tym co się działo. Prawdę powiedziawszy nie czytała tej baśni, ale film był niezły.
-Mi też. Chyba przeczytam tą książkę, może mi podpasuje-Stwierdziła albinoska podnosząc się z kanapy. Zerknęła jeszcze raz na kartkę, która to mimo tego wszystkiego nie dawała jej spokoju. Pewnie jej przejdzie za parę dni, ale dalej ten zbieg okoliczności pozostawał niepokojący. Chyba straciła trochę poczucie czasu, ale nie szkodziło jej to zbytnio. I tak nie mogłaby się skupić na czymś konkretnym... a skoro o konkretach mowa, to prawie zapomniała o tym, o czym miała jeszcze porozmawiać.
-A co do tej pracy...-Zaczeła przenosząc wzrok na opiekunkę-Chyba jeszcze mam szkołę, więc... wie pani... nie wiem czy to jest najlepszy pomysł... i tak muszę wszystko nadrabiać z dnia w nocy bo nie mogę się tam skupić... a... myślała pani może... o czymś konkretnym?-Troszkę nie wiedziała jak ugryść temat, ale w jej ocenie szło jej naprawdę z tym dobrze. Tworzyła w miarę złozone zdania - jest dobrze.

- Ach, nic takiego. Raz w tygodniu w weekend. Wieczorna zmiana do pomocy w sklepie zoologicznym może? Lubisz chyba zwierzaki? Z resztą było kilka innych propozycji, ale uznałam, że to dobry początek. Rozmawiać będziesz pewnie tylko z właścicielem. Wiec powinno być w porządku. - Akimoto uśmiechnęła się beztrosko.

Pogięcia na kartce wyglądały mniej więcej tak jeśli chodzi o poinową kreskę oraz kształt X z pogięć na reszcie tekstu:


L|ong time no-see.
O|ne would say.
C|harity case you always were.
K|ing, or queen rather, you are of luck.
E|ven when it comes to someone holding you'r back.
R|ather odd, isn't it? now look at me and cry deep.
|
S|itting alone in my old chair with hair full of elflocks.
E|stimating my lost future, due to your mock.
V|ictory was your's i will admit. but was it worth all of the deeds?
E|ven after long time, i can't belive you always win.
N|ext candy for you, couse as always good girl is you.

Akimoto przeciągnęła się i ziewnęła. Podniosła miskę i nasłuchując odpowiedzi poszła ją wymyć.

Nie brzmiało to aż tak źle jak się spodziewała. I to do tego wieczorna - widać, że Pani Akimoto zadbała o to, by czuła się jak najbardziej komfortowo. Niegrzecznie byłoby odmówić skoro aż tak się postarała... chwila, kilka propozycji? To jak długo ona chodziła i się rozglądała?
-W porządku, zgadzam się...-Powiedziała cicho zakłopotana swoimi wnioskami. Zerknęła katem oka na tamtą kartkę. Już w czasie seansu zauważyła, że była trochę dziwnie pozaginana, jednak teraz miała okazję się temu przyjrzeć. Ona sama w życiu nie wpadłaby na pomysł, by zrobić to w ten sposób... wszystko było po angielsku więc musiała się naprawdę wysilić by coś z tego zrozumieć. Jednak coś zaczęło też nachodzić na jej głowę... Long, One, Charity, King, Even, Rather... i jeszcze to zagięcie...
Trzeba przyznać, przez chwilę jej serce zabiło trochę szybciej. Później jednak z euforii przeszła w przestrach. Kto w normalnej sytuacji robi coś takiego?1 Coś tu na pewno było nie tak...
-Locker Seven... Skrytka siódma? Proszę pani, proszę spojrzeć!-Dziewczyna podreptała do swojej opiekunki, i palcem przejechała po interesującym ją fragmencie tekstu. Po angielsku i to jeszcze jako zaszyfrowana wiadomość... nie wiedziała w sumie co zrobić. Czy iść z tym na policję czy co...

Akimoto właśnie odkładała miskę i zerknęła leniwie na to co pokazywała jej dziewczyna.
- Daj spokój to nie moze być... - Przeczytała raz jeszcze - To nietypowe dla niego by pisał akrostychem... Chyba, że coś się faktycznie stało... - Teraz wydała się zaniepokojona. - Muszę usiąść i pomyśleć Śniezynko. - Wróciła do pokoju i usiadła ciężko. Rozwinęła cukierek i z roztargnieniem włożyła go do ust. Czekoladowa kulka. Po chwili, gdy przegryzła go zwołała:
- Mm co do diabła? - Pochyliła się i wypluła coś na dłoń. Był to mały, srebrny kluczyk. Pospiesznie wytarła go w chusteczkę i przyjrzała dokładnie.
- Faktycznie i tu pisze "Skrytka 7". Tylko gdzie szukać? I o co właściwie chodzi? - Jeśli Misaki się denerwowała to kobieta przygarnęła ją i wtuliła w siebie gładząc po głowie. Dodałaby też - Nie bój się, mała. Potraktuj to jak przygodę. Dowiemy się co się stało. Co ty na to?