Pierwszoroczni na start! [zakończony]

Do odważnych świat należy – tak z pewnością myślała część świeżo upieczonych studentów, którzy zapisali się na turniej.
Bladego pojęcia nie mieli co ich może czekać, gdyż po raz pierwszy akademia organizowała podobną atrakcję dla nowicjuszy. Jedyną wskazówką mogły być opowieści dusz ze starszych roczników, które brały udział w wyjazdach do Rukongai, gdzie nauczyciele organizowali ekstremalnie trudne egzaminy praktyczne. Ponoć przy każdej takiej okazji ciężkie rany ponosiło przynajmniej kilku studentów, bo a to sztuczny pusty odgryzł rękę, a to spadło się do płonącego dołu, a to nadgorliwy uczeń przeszył pierś kolegi byakurai'em.  Podobnych opowieści słyszeli dziesiątki i  w dodatku opowiadane były z kamiennymi twarzami, więc mogły pojawić się wątpliwości czy to, aby na pewno tylko żartobliwe próby napędzania kotom stracha.
Obawy łagodziły możliwe nagrody. Zwycięstwo w takim turnieju stanowiło świetny początek w drodze ku karierze shinigami, a ponadto najlepsi mieli otrzymać wartościowe nagrody materialne. Dzięki podobnym motywacjom do uczestnictwa zgłosiło się wcale sporo pierwszoklasistów.
Dopiero na dzień przed rozpoczęciem zabawy otrzymali konkretną informację, iż turniej odbywać się będzie poza Seireitei w rukońskich obozie szkoleniowym. Właśnie tam wedle opowieści miały znajdować się sztuczni puści i doły z ogniem piekielnym.
Kazano im zabrać tylko bokeny i ewentualnie bieliznę na zmianę. Ruszyli o świcie w eskorcie kilku shinigami i dojście na miejsce zabrało im niemała pół dnia.
Obóz znajdował się na granicy dziewiątego i dziesiątego okręgu i składał się z kilku namiotów oraz dwóch drewnianych budynków wyglądających na magazyny. Rozłożone to było na polanie, która graniczyła z lasem gdzie mieli zawalczyć o nieśmiertelną chwałę.
Nie mieli okazji na dłuższe podziwianie, bo oto w ich stronę zdążał sam dyrektor akademii - Fugunaga Matsudaira.
Żwawy staruszek, którego długie siwe włosy ubarwione były kilkoma seledynowymi pasmami. Podobną barwę miały zresztą i jego wąsy.
Tuż zanim podążał ogorzały shinigami. Wysoki i o srogiej twarzy, miał krótką czarną kitkę i kilkudniowy zarost. Dwa kroki za wspomnianą parą szła zaś cały oddział  bogów śmierci.
Dyrektor rozłożył ręce i uśmiechnął się do studentów promiennie.
- Czołem zuchy! Dobrze widzieć, że wśród najnowszego naboru znalazło się tylu śmiałków chcących pokazać nam na co ich stać. Doskonale, doskonale! – Pokiwał głową. – Pozwólcie, że przedstawię wam Shiramę Kotetsu, dowódcę obozu. – Wskazał na ogorzałego shinigami, który lustrował studentów surowym wzrokiem. Dyrektor odwrócił się za siebie. – Tam zaś stoją shinigami z V dywizji, którzy będą dla was swoistymi mentorami na czas turnieju. Jeśli zaś chodzi o turniej, to zasady są dziecinnie proste, a jego celem będzie sprawdzenie waszego hartu ducha, siły ciała, zdolności dowódczych i umiejętności logicznego myślenia. Podzieleni zostaniecie na trzynaście trzyosobowych grup, które jeszcze dzisiaj udadzą się do lasu za moimi plecami. Tam waszym zadaniem będzie zdobycie jak największej liczby szklanych kulek. - Dyrektor wyciągnął przed siebie dłoń. Pomiędzy jego palcami znajdowały się trzy kule wielkości winogrona. – Na start każda z grup dostanie po trzech takich, a kolejne zyskacie mierząc się z wyzwaniami, którymi las będzie usiany. Uprzedzając pytanie to tak, dozwolone jest zabieranie kul innym drużynom. Kule będą wam potrzebne u mety pierwszego etapu, który znajduje się dokładnie pośrodku lasu. Zliczymy tam zebrane przez was kule i drużyna z najwyższą ich liczbą przejdzie do finału.
Wśród studentów rozległy się pełne niedowierzania szmery. Tylko jedna drużyna przejdzie dalej?
Dyrektor uniósł dłoń uśmiechając się szeroko.
- Tak, tylko jedna. Pierwszy etap będzie trwać dwie godziny i jeśli jakaś drużyna nie dotrze do tego czasu na metę zostanie automatycznie wykluczona z turnieju. Abyście  nie czuli się samotnie podróżować z wami będą wasi mentorzy, aczkolwiek nie liczcie na to, że będą za was zdobywać kule. Możecie bowiem tylko raz poprosić ich o pomoc w rozwiązaniu jakiejś zagadki czy też wykonaniu jednej akcji w walce. Po za tym będą przyglądać się waszym staraniom, a także zadbają abyście nie zostali trwale pokiereszowani przez niespodzianki czekające w lesie. A teraz… losujemy grupy. – Dyrektor pstryknął palcami, na co podszedł shinigami z wiklinowym koszem. – Jeśli będziecie mieć jakieś pytania, zadawajcie je swoim mentorom. Macie na to godzinę, gdyż zaraz potem zaczynamy turniej!
W koszyku były piłeczki z cyframi. Hayato, Toshi i Hayashi wylosowali grupę trzynastą. Czy ostatni będą pierwszymi? Gdy już stanęli przy sobie podszedł do nich shinigami. Fioletowowłosy młodzian o śniadej cerze.

CZaras

W końcu na własne oczy ujrzał młodych studentów, za których będzie odpowiadać. Najbardziej wyróżniał się ten wysoki białowłosy – Onpuu Hayato związany z bogatą rukongańską rodziną zajmującą się hodowlą specyficznej rasy wieprzy robiących za zwierzęta wierzchowe. Miał w spojrzeniu coś co mogło się nie spodobać Natsuo, gdyż przypominało nieco sposób w jaki spoglądali na innych poważni i aroganccy szlachcice, których dane było mu spotkać.
Dla odmiany Tanaka Toshi zdawał się być pogodnym młodzieńcem. Adoptowany do jednego z młodszych rodów szlacheckich, którego korzenie również wyrastały z Rukongai. Natsuo pamiętał, iż ojciec kiedyś o nich wspominał gdyż prowadzi między sobą jakieś interesy. Z drugiej strony spotkał już kiedyś kogoś o nazwisku Tanaka i nie pozostawiło to zbyt miłych wspomnień.
Masakazu Hayashi pochodził z ósmego okręgu. Najniższy z całej trójki prezentował się niezbyt okazale. Blady chudzielec o ponurym spojrzeniu przypominał trochę Saburo – byłego współlokatora Natsuo w akademiku.
Onpuu  był zdecydowanie najstarszy, gdyż liczył sobie dwadzieścia pięć lat, podczas gdy pozostała dwójka była równolatkami  mającymi po szesnaście wiosen.

[CZaras zaczyna, a potem studenci w dowolnej kolejności]

Pierwsze wrażenia były mniej lub bardziej pozytywne. Do Natsuo podszedł shinigami z sakiewką zawierającą trzy szklane kulki i tylko od działań drużyny trzynastej zależało czy ich ilość wzrośnie (bądź spadnie).
Zgodnie z otrzymanymi wytycznymi grupa studentów mogła zadecydować czy jedna osoba weźmie wszystkie kulki czy każda otrzyma po jednej. Każda możliwa konfiguracja była dozwolona.
Poszczególne drużyny dyskutowały żywo ze swoimi mentorami próbując jak najlepiej wykorzystać daną im godzinę.

Toshi

Poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. To siostra odwróciła się na moment od swojej grupy, aby pomachać bratu i posłać mu uśmiech. Chyba trafiła całkiem nieźle. Dwóch jej towarzyszy było solidnie zbudowanymi młodzikami, a za mentora robił wyglądający na pewnego siebie shinigami noszący na nosie czarne okulary.

Haruaki

Jak zwykle wyczulony słuch pozwalał na poznanie opowieści snutych przez pobliskie dusze. A to ktoś gorąco optował za opcją polowania na inne drużyny, a to ktoś narzekał, że las nie jest jego naturalnym środowiskiem.

Masakazu

Trochę drapało go w nosie, a to dlatego, że od towarzyszy czuć było zwierzęcą sierścią. Chyba lubili sierściuchy.

[ Toshi dostaje pierwszą krwawą pieczątkę spóźnialskiego i za karę piszę za niego przykrego posta]

Toshi Tanaka

Toshi spojrzał znudzonym wzrokiem to na ich opiekuna, to na kolegów z grupy, po czym włożył palec do nosa i zaczął intensywnie dłubać mocno się nad czymś zamyślając.

Reszta:

Poszczególne grupy zaczęły się trochę rozchodzić próbując znaleźć własny kąt, w którym malało prawdopodobieństwo podsłuchania przez konkurentów genialnych taktyk gwarantujących pewne zwycięstwo.
Pogoda stawała się coraz bardziej optymistyczna. Rzednące chmury pozwoliły słońcu zalać ziemię złocistymi promieniami. Przyjemne wiosenne ciepło i wonie młodego lasu tworzyły idealne warunki do przyjemnego pikniku.

[Możecie teraz strzelać postami w dowolnej kolejności]

Pomału poszczególne drużyny rozchodziły się, aby zająć przeznaczone im miejsce, z którego wejdą w las. Najwyraźniej organizatorzy nie chcieli, aby w wypadku startu z jednego punktu już na początku doszło do wielkiej bitki.
Mieli teraz przed sobą ścianę zieleni. Przestrzenie pomiędzy drzewami zarastały paprocie i niskie krzaki. Konkurencja zniknęła im z oczu, chociaż wciąż mieli czas na dopracowanie strategii. Godzina jeszcze nie minęła.

Godzina minęła. Czy drużyna trzynasta dobrze ją spożytkowała? Zawsze o opinię mogli poprosić swego opiekuna, który właśnie odwrócił się spoglądając w niebo jakby czegoś oczekiwał. Po chwili zrozumieli czego wyglądał. Czerwona kula zamigotała pędząc ku chmurom, aż wybuchła nagle z głośnym hukiem. Shihouin senpai dał im znak i oto ruszyli w leśne objęcia przedzierając się przez paprocie i niskie krzaki. Przebyli jakieś sto metrów, gdy przestrzeń otworzyła się ukazując niewielką polankę. Shirotori pierwszy dojrzał szklaną kulkę leżącą na pniaku, który z kolei otaczały niskie cierniowe chwasty.
Nie dostrzegli niczego co mogło budzić niepokój. Samotna kulka lśniła w słońcu przywabiając ich do siebie, a za jedynych wartowników miała tłuste trzmiele krążące leniwie nad polnym kwieciem.

Masakazu

Sądząc po pogodnych twarzach towarzyszy tylko jego nozdrza były drażnione przez ostry zapach. Nieprzyjemna woń zdecydowanie wypływała z polanki na granicy, której właśnie stali.

Haruaki

Szczęście się do niego uśmiechnęło. Kilka metrów od siebie zauważył porośnięty mchem kamień wielkości ludzkiej głowy. Wolnego kijka nie zauważył, ale obok rosło młode drzewko, którego bez problemu mógł pozbawić gałęzi.

Toshi

W oczach Toshi'ego owady były najzwyklejszymi pod słońcem trzmielami. Niejedno podobne stworzenie w swoim życiu widział. Owszem, mogły użądlić, ale jednocześnie były spokojniejsze od pszczół czy os i nieniepokojone nie stanowiły zagrożenia.

Czy Shirotori miał dołączyć do rzeczy upadłych dowódców przygniecionych przez ciężar odpowiedzialności? O tym miano się dopiero przekonać. Póki co białowłosy cieszył się przywilejem każdego dowódcy polegającego na tym, że brudnej roboty nie musiano się tykać. Miało się od tego ludzi.
W tym przypadku Toshi wziął na siebie ciężar. Podniósł kamień, pod którym w wilgotnej ziemi wiło się kilka dżdżownic. Źródło białka jak się patrzy, zwłaszcza, że od rana nic nie mieli w ustach, a parogodzinna wędrówka przez Rukongai trochę sił kosztowała.
Kamień o kształcie dość obłym, toczył się raźno przez Toshi'm. Razem podążali w kierunku pniaka z nagrodą, gdy nagle kamień wsiąkł w ziemię. Podobnie stopa Tanaki, za którą poszłaby cała reszta ciała, gdyby nie refleks chłopaka. Cofnął się do tyłu przed wykwitłą w podłożu dziurą. Teraz już nie tylko Masakazu czuł smród smoły, której zbiornik znajdował się kilka metrów pod ziemią.
Na oko pułapka wykwitła na trzy długie kroki przez pniakiem i spoglądając w dół widzieli, a właściwie nie widzieli, trzech ścian dołu dzięki którym mogliby określić na jakiej powierzchni niebezpieczne pole się rozciągało.