Rezydencja rodu Honō

Siedziba rodowa Honō wygląda jakby budowano ją w bardziej burzliwych czasach o czym najlepiej świadczy solidny, gruby kamienny mur mocno różniący się od bardziej delikatnych ogrodzeń otaczających inne posiadłości szlacheckie. Spory, jak na obecną majętność rodziny, dwór wznosi się na wzgórzu otoczonym przez naturalny ogród, w którym dominuje zasada jak najmniejszej ingerencji ręki ludzkiej.

Aoto aka Kuchiki Kisuke

Kisuke stanął przed solidnie wyglądającą bramą. Czekali na niego, jedno ze skrzydeł otworzyło się ukazując kobietę w średnim wieku, która ukłoniła się z szacunkiem. Zachowywała się dość żywo, nim się odezwała wychyliła się do przodu spoglądając na ulicę, to w jedną to w drugą stronę, jakby próbując wypatrzyć czy nie śledzą ich niechciane spojrzenia.
- Proszę za mną, Kuchiki-sama - rzekła konspiracyjnym szeptem.
Tragarze podnieśli lektykę i ruszyli, a Kisuke szedł ścieżką w górę. Wyglądało na to, że mur powstał wokół wzgórza, na którym usadowiła się masywna, trochę toporna posiadłość. Służka jednak nie poprowadziła tam Kisuke, lecz w odbiła w boczną ścieżkę i tak oto dotarli do niewielkiego herbacianego pawilonu. Po drodze chłopak mógł się zorientować, że gospodarze nie starają się zrobić wrażenia na gościach wyszukanym ogrodem. Mijał poskręcane drzewa pokryte mchem, naturalne głazy i stawy zakwitłe zielenią. Sam pawilon był niewiele większy od pokoju Kisuke w posiadłości. Widać, że niedawno odnawiany, bo drewniane elementy przesuwanych ścianek pokryte były lśniącą od świeżości ciemnoczerwoną farbą. Poniżej progu znajdował się płaski kamień, na który pozostawiano obuwie przed wejściem do środka. Znajdowała się na nim już para damskich sandałów, o dość sporych rozmiarach. Widać jego potencjalna narzeczona miała na czym utrzymywać swe ciało. W środku, przed stolikiem, jak na baczność siedziała niewiasta.
Ubrana w pozbawione ozdób ciemnoniebieskie kimono przepasane szerokim czerwonym obi o złotym obramowaniu. Ciemnokarminowe włosy upięte srebrną szpilą przypominały barwą krew. Jedno pasmo wydostało się czy to celowo, czy przypadkiem i teraz zwisało wzdłuż twarzy. Ta zaś pobielona była delikatnie jakimś proszkiem z wyjątkiem pokrytych różem policzków. Gładkie czoło odcinało się wyraźnie od krwistej linii włosów. Niżej mocne łuki brwiowe, a pod nimi dość duże ciemnoniebieskie oczy o silnym wejrzeniu. Stosunkowo wyraźne kości policzkowe, długi, może odrobinę zbyt wydatny nos. Dalej jasnoczerwone, półokrągłe usta o kącikach lekko opadających w dół. Oblicze wieńczył elegancki, wąski podbródek. Całość prezentowała się przyjemnie. Trzymane na kolanach dłonie były mocne i szerokie, wypracowane wysiłkiem, przez co lśniące od lakieru paznokcie niezbyt dobrze się komponowały. Dziewczynę, która wydawała się odrobinę starsza od Kisuke, otacza orzeźwiająca ziołowa woń z lekką kwietną nutą.
- Witaj, Kuchiki-sama - wstała i ukłoniła się. - Nazywam się Hono Sorami. Zechciałbyś się napić ze mną herbaty?
Głos miała suchy, pozbawiony emocji, acz Kisuke dojrzał, że jej dłonie spuszczone wzdłuż tułowia muskają nerwowo kimono. Sorami była wysoka, choć niższa od niego. Miała szerokie ramiona, wąskie biodra i biust o średnich gabarytach.

Kisuke wpełzł do środka z buciorami. Z dość dużą pewnością mógł stwierdzić, że powinien usiąść po drugiej stronie stoliczka naprzeciwko młodej kobiety. Ta zaś przy pomocy samym palców skrzesała ogień w stojącej obok stoliczka misie, nad którą położyła metalowy kociołek pełen wody. W międzyczasie Kisuke mógł coś przekąsić, po na stoliku znajdowały się tacki z jedzeniem. Był ryż, ryba, warzywa, a także butelka z sake.
Sorami wpierw zapytała czy Kisuke chce, aby nalać mu alkoholu do czarki i dopiero potem poruszyła temat ogrodu.
- To prawda - zgodziła się spokojnie. - Pan tego domu, mój dziadek, nigdy nie przejmował się dbaniem o ogród twierdząc, że natura urządzi go piękniej niż jakikolwiek człowiek.
Kisuke rozglądając się zauważył wnękę w ścianie. Znajdował się tam wazon z dwoma szkarłatnymi chryzantemami i paroma zielonymi gałęziami porośniętymi okrągłymi, czerwonymi owocami. Wyżej zamieszony był zwój z wykaligrafowanym zdaniem "Płomień nie zgaśnie póki trwać będzie brama".
Poczuł na sobie wzrok Sorami, ale szybko go odwróciła, gdy zwrócił na nią uwagę.

Sorami spojrzała przelotnie na wnękę.
- Herbu tam nie ma, ale na zwoju rzeczywiście wypisane jest nasze motto. - Zmarszczyła brwi, zacisnęła usta. - Chociaż nie, słuszniej byłoby powiedzieć, że jest to wspomnienie mające nam przypominać nasz upadek. Zapewne wiesz, że dwieście lat temu porucznik III dywizji pochodzący z mojej rodziny targnął się na życie swojego przełożonego za co został zabity. To wydarzenie ściągnęło hańbę na ród Honomon, który utracił przywilej bronienia wewnętrznym bram Seireitei, a ówczesna głowa rodziny, mój pradziadek, zanim popełnił seppuku w ramach pokuty skrócił nasze nazwisko do Hono. -Spuściła wzrok. - Trudno nam o tym zapomnieć. Nawet w akademii, na egzaminie miałam pytanie o to wydarzenie.
Kisuke rzeczywiście coś kołatało się w głowie o podobnym wydarzeniu, nie pamiętał jednak szczegółów, bo nie dość, że historii uczył się na pierwszym roku to jeszcze doskonałych wyników z tego przedmiotu nie osiągnął. Udało mu się za to złagodzić nerwy Sorami, które zastąpił spochmurnieniem. Rozproszona przez cienie przeszłości tylko skinęła głową, gdy Kisuke sam zauważył swoją obuwniczą niezręczność. Gdy zdejmował buty woda na herbatę wciąż nie była gotowa, więc musiał zadowolić się sake. Przez chwilę Sorami jadła w milczeniu podczas, gdy chłopak przedstawiał nowy temat do rozmowy. Wyglądała na trochę zagubioną, unikała wzroku Kisuke.
- Ostatnimi czasy nie mam czasu na takie przyjemności. Praca w VI dywizji jest bardzo absorbująca. - Ożywiła się nagle i w końcu zwróciła oczy ciemne jak wieczorne niebo w lecie na Kisuke. - Przykro mi z powodu incydentu, który przeszkodził ci w zwycięstwie w turnieju terenowym. Zawody na trzecim roku są bardzo wysoko punktowane, a nieobyczajne zachowanie jednego shinigami  zniweczyły twój wysiłek. Miałam nieprzyjemność chodzić z owym mężczyzną do jednej klasy. Już wtedy jego zachowanie było skandaliczne i tylko nazwisko uchroniło go przed zapieczętowaniem mocy duchowych i wygnaniem z Seireitei.
Sorami nabrała pewności siebie. Najwyraźniej uznała, że napiętnowanie wspólnego wroga stanowi niezły sposób na pociągnięcie dalej rozmowy.

Sorami zastanawiała się przez chwilę.
- To dobrze o tobie świadczy, że nie próbowałeś wygrać za wszelką cenę i nie zaryzykowałeś zdrowia kolegów. Zastanawiasz się nad dołączeniem do siódmej dywizji, prawda? Tam taka postawa jest szczególnie ceniona.
Kisuke widział, że młoda kobieta stara się zachować jak najbardziej godnie. Widać to było po powolnych i wyważonych ruchach, gdy spożywała posiłek, a także po spokojnym i cichym głosie. Woda właśnie się zagotowała i wpierw zdjęła kociołek z ognia, po czym nasypała łyżeczką sproszkowaną herbatę do czarek.
- Owszem, są granice, których nie może przekroczyć nawet szlachcic. Shihouin-san ma dość radykalne poglądy i jeśli będzie dalej je rozwijać to pewnego dnia jego przełożeni mogą być zmuszeni do podjęcia działania.
Odczekała chwilę, aż woda przestygnie, po czym zalała czarki. Powietrze zostało przepojone delikatną wonią zielonego naparu. Sorami nachyliła się nad stołem kładąc naczynie przed Kisuke. Powróciła do prostego siadu i z lekkim skrępowaniem zaproponowała:
- Tak, wymagają od nas wiele... Gdybyś wyraził takie życzenie mogłabym ci pomóc. Przed tobą ostatnie pół roku akademii, a ja już przez to przeszłam, więc mogę podzielić się swoim doświadczeniem... nawet jeśli ostatecznie to nie zemną się zwiążesz.
Ostatnie zdanie wypowiedziała na wydechu i już nie tak spokojnym głosem, jak dotychczas.

Sorami upiła łyk z czarki.
- Rzeczywiście. Słyszałam, że porucznik dziesiątej dywizji jest dość oschłą osobą, ale pozostała kadra oficerska ma raczej dobrą opinię - stwierdziła. - Nie obraź się też, ale wydajesz się być łagodną duszą, a w drugiej dywizji panuje reżim większy jeszcze niż w szóstce. Od bogów śmierci z dwójki często wymaga się wykonania zadań, które burzą spokój sumienia.
Potem pozwoliła się mu własnoręcznie uporać z ponurymi myślami, a gdy już przemówił, Sorami odłożyła czarkę, położyła dłonie na kolanach i spojrzała na tak intensywnie, że aż poczuł się odrobinę niezręcznie.
- Szczycimy się tym, że Kuchiki-sama nie ma tajemnic przed moim dziadkiem, wobec czego znane mi są szczegóły sytuacji w jakiej się znalazłeś. - Położyła prawicę na sercu i skłoniła głowę. - Uważam przeto, iż moim obowiązkiem jest udzielić ci wszelkiej możliwej pomocy dla dobra naszych rodzin, jak i ciebie samego.

- To nie talent jest najważniejszy, tylko siła woli, którą kształtujemy nasze przeznaczenie. - Wyprostowała się, skrzyżowała dłonie na kolanach i po raz pierwszy na twarzy kobiety pojawił się uśmiech. Dość nieśmiały, ale wystarczyło z nawiązką, aby rozpogodzić chłodne dotąd oblicze. Nie trwało to jednak długo, bo szybko wystąpiło zmieszanie. Sorami zniżyła wzrok.
- Biorąc pod uwagę czekającą cię próbę zapewne gdzie indziej zwrócone są twoje myśli, ale gdybyś chciał dowiedzieć się czegoś o mnie, albo mojej rodzinie to odpowiem tak szczerze, jak to tylko jest możliwe.

- Proszę pytaj o co tylko chcesz - rzekła pewnie Sorami, aczkolwiek mina jej trochę zrzedła, gdy Kisuke rozpoczął swój zwyczajowy atak. Tyle dobrego przynajmniej, że robił przerwy i nie rzucił na nią wszystkiego w jednym ciągu.
-Mhmm. Czerwony i niebieski, chyba - zaczęła dość ostrożnie. - Zawsze byłam dumna z posiadania fizycznych cech mojego rodu. Kwiat... kwiaty wiśni? - Nie wyglądała na pewną odpowiedzi. - Lubię kwiaty, ale mało z nich potrafiłabym nazwać i raczej większość mi się podoba. A najlepiej czuję się późną wiosną, jak już rzadziej pada deszcz i temperatura jest dość wysoka. Lubię jak jest ciepło. - Tutaj dla odmiany wypowiedziała się bardziej śmiało, a i później odpowiadała z większą swobodą.
- Dobrze wykonana praca - odrzekła. - Świadomość tego, że sprawdzam się jako shinigami i dobrze reprezentuję rodzinę sprawia mi niemałą satysfakcję, aczkolwiek staram się nie popadać w samozachwyt, bo to szybka droga do stagnacji i upadku. -
Kolejne pytanie wydawało się być dla niej trudniejsze, ale z rozpędu odpowiedziała szybko.
- Jestem pragmatyczna, nie wyznaję się za bardzo na romantyzmie.
Następnie dał jej pole do popisu. Uniosła wyżej głowy i zaczęła wymieniać:
- Jest dużo cech, które uważam za naganne, a które często występują u ludzi. Nie lubię egoistów i tchórzy, którzy stawiają swój interes ponad dobrem innym. Nie lubię pyszałków, chciwców i lubieżników. Apatia u innych również mnie denerwuje. Oczywiście gardzę też okrutnikami i ludźmi mającymi wybrakowany kodeks moralny, który często można zobaczyć u młodszych szlachciców. Dla mnie szlachetne nazwisko nie oznacza przywilejów, lecz wymóg odpowiedniego zachowania by swymi czynami nie splamić imienia odziedziczonego po przodkach. Nie mogę wybaczyć zdrady, próżnego intryganctwa i zachowania wysoce amoralnego czego przykładem może być choćby Shihouin-san.

Sorami kiwnęła głową.
- Trochę wiem na twój temat. Dziadek uznał, że powinnam znać pewne fakty, ale chcę też zapewnić, iż nie odstręczają mnie one. Sympatyzuję z tobą i mam nadzieję, że uda ci się wywalczyć sprawiedliwość.
Po tych szumnych słowach kobieta ponownie przygasła. Znów zniżyła wzrok, a na policzkach pojawił się rumieniec. Zacisnęła jedną dłoń na drugiej, wciągnęła głośno powietrze przez nos i w końcu rzekła:
- Odkąd tylko pamiętam poświęcałam się drodze shinigami. Nie mam wielkiego doświadczenia jeśli chodzi o kontakty damsko-męskie. Nie wiem czy byłabym dobrą żoną i matką, a wydaje mi się, że to może być dla mnie ostatnia szansa, bo dalej będę już tylko starsza i żaden godny uwagi zalotnik się do mojego dziadka nie zgłosił. - Zamilkła. Westchnęła głośno, pokręciła gwałtownie głową i bez ostrzeżenia wbiła rozogniony wzrok w Kisuke. - Zupełnie się do tego nie nadaję! Ten strój, to coś na mojej twarzy. - Pociągnęła za rękaw kimona, a potem uderzyła otwartą dłonią w policzek. - Nie potrafiłabym być jedną z tych szlachcianek co całe dnie przesiadują w posiadłości poświęcając się próżnowaniu, bo nawet własne dzieci oddają pod pieczę służby byleby nie mieć z nimi problemów. Przede wszystkim jestem shinigami. Znam kilka zamężnych shinigami i to za ich przykładem chciałabym pójść, więc jeśli oczekiwałbyś ode mnie bym była kolejnym ładnym meblem w posiadłości to lepiej wybierz kogoś innego. - Przejechała niespokojnie palcami po czerwonych włosach. - Zresztą to spotkanie od początku było tylko grzecznością, prawda? Masz duże szczęście, że twój ojciec liczy się z twoim zdaniem jeśli chodzi o te sprawy i zapewne mając wybór wybierzesz bardziej odpowiadającą tobie dziewczynę za żonę.
Zupełnie jakby uszło z niej powietrze. Zwiesiła głowę, wzruszyła ramionami.
- Przepraszam. Moje zachowanie jest karygodne. Ostatnio żyłam pod napięciem i do tego ta sytuacja teraz, do której nie przywykłam, spowodował zupełnie niepotrzebny wybuch emocji, za który jest mi bardzo wstyd. Na co dzień staram się zachowywać bardziej przykładnie, ale czasami po prostu trudno mi ukryć to co się dzieje wewnątrz. - Podniosła oczy. Wyglądała na bardzo zmęczoną, ale przywołała na twarz blady uśmiech. - Właściwie nie mam już pytań, więc nie chcę dłużej marnować twojego cennego czasu. Znając moją służkę to przyczaiła się gdzieś niedaleko i zaraz przyjdzie mi suszyć głowę, że nie zachowałam spokoju... Ale czy to tak źle? W takich spotkaniach chyba chodzi o to , aby pokazać się takim jakim jest się naprawdę.

Przez resztę spotkania Sorami zachowywała się spokojnie, jakby już nic jej na duszy nie ciążyło. Dokończyli jeść, wypili herbatę i nastał czas na pożegnanie. Kobieta wstała i ukłoniła się.
- Jesteś nazbyt uprzejmy, Kuchiki-sama. Było mi bardzo miło ciebie gościć i również liczę na następne spotkanie.
Kisuke wyszedł na zewnątrz i niemal od razu wyrosła przed nim zgięta w ukłonie służka, która potem odprowadziła go do wyjścia. Na pożegnanie padła przed nim na kolana, dotknęła czołem ziemi i przerażonym szeptem wyznała:
- Błagam, Kuchiki-sama. Jeśli panienka w czymś cię uraziła to wybacz jej proszę. To dobra dziewczyna, ale nie ma pojęcia, jak zachowywać się wobec młodzieńców twojego stanu.
Gdy Kisuke wyszedł na ulice nie zastał lektyki wujka, acz musieli mieć go na oku, bo po chwili wyłoniła się zza zakrętu. Kyoraku wysłuchał co chłopak ma do powiedzenia, co przyjął z pewnym zdziwieniem.
- Naprawdę tak wybuchła? Cóż, ten ród zawsze miał ogień w duszy. Gdyby Kuchiki nad nimi nie popracowali to zapewne skończyliby jako etatowi siepacze w jedenastce. - Machnął dłonią zamykając ten temat. - I jak wrażenia? Czujesz się bardziej zmotywowany by przetrwać spotkanie z ojcem?

- Chyba przeceniasz możliwą reakcję Kuchiki-sama, ale jak chcesz. - Machnął ręką. - Teraz zaś słuchaj uważnie. Czas, abym opowiedział ci o stylu walki twego przeciwnika.
Kyoraku poinstruował Kisuke, aby szczególnie uważał na pierwszy atak ojca. Lubił udawać, że to niby oddaje inicjatywę by potem wyprzedzić atak przeciwnika. Zazwyczaj bazował na szybkich cięciach wyprowadzanych z różnych kierunków by wpierw zmiękczyć przeciwnika, a potem dobić go jednym zdecydowanym uderzeniem. Kyoraku poradził, aby Kisuke za wszelką cenę nie dał sprowadzić się do defensywy. Podczas pojedynku mogło go podkusić by wyczekiwać na jakąś lukę w ataku, ale ojciec ponoć nie tracił czujności i w każdej chwili był gotów do uniku, po którym natychmiast kontratakował.
Po powrocie do domu chłopak miał o czym myśleć. Byle nie za długo, bo czas mijał okrutnie szybko, jakby chciał jak najszybciej postawić Kisuke przed ojcem.