Drużyna Sanko, Rui, Tetsuya.

Temat dla drużyny numer 5.
(Tutaj będę wam pisał żeby zachować przejrzystość i nie będziecie musieli przeszukiwać postów drugiego teamu. Jeżeli chcecie sobie pogadać, to nie musicie czekać na mojego posta.)

Jeszcze podczas zgromadzenia na placu łatwo było dostrzec narastający stres i napięcie w sylwetce Tetsuyi. Kiedy kruczowłosy mężczyzna rozpoczął swoją przemowę, młody uczeń wstrzymał oddech na kilka dłuższych chwil, z uwagą chłonąc każde słowo opiekuna. Nie rozglądał się zbytnio po otaczających go twarzach, a wręcz przeciwnie, zdawał się ich nie zauważać, przynajmniej jak długo ktoś go nie trącał, czy na niego nie wpadał. Zmusił się by odwrócić wzrok od mówcy, dopiero gdy rozpoczęto rozdawanie kopert. Odebrał swoją z trudem powstrzymując drżenie dłoni i zajrzał do środka na znak kruczowłosego. Wówczas w końcu zdołał przywołać na uśmiech lekki uśmiech.
- Pięć... Dobry numer. - szepnął cicho do samego siebie. Potem odetchnął i zaczął rozglądać się za przeznaczonym jego drużynie pawilonem oznaczonym symbolem "Las".

Wszedł do budynku szybkim, zdecydowanym krokiem, starając wyglądać na znacznie bardziej pewnego siebie, niż był w rzeczywistości. Kiedy przekroczył próg pokonał jeszcze kilka kroków w głąb pomieszczenia, by nie zawadzać pozostałym uczestnikom zawodów. Poruszając się, obserwował przelotnie innych zgromadzonych, starając się choć pobieżnie wybadać ich nastroje oraz przyjrzeć się z kim przyjdzie mu rywalizować i współpracować. Wreszcie, nie znajdując żadnej znajomej twarzy czy oznak przynależności do określonej grupy, zdecydował się stanąć pod jedną ze ścian gdzie było nieco więcej wolnej przestrzeni i wyciągnął nad głowę karteczkę z numerem swojej drużyny, licząc że jej członkowie prędzej czy później zdołają go wypatrzeć.

Chrup, chrup, chrup... Przed, w trakcie i po zakończeniu przemowy instruktura rozchodził się dźwięk, jakby gryzonia żarłocznie pałaszującego marchew. Grupa studentów rzucała ukradkowe nerwowe spojrzenia na niewysoką rogatą dziewczynie, która zapewne wyróżniałaby się z tłumu swoją aparycją, gdyby nie ginęła w nim przez wspomniany wzrost. Być może sama wybrała miejsce za najwyższymi i najbardziej barczystymi uczniami, coby praktykować swoją konsumpcję. Nie zaprzestała nawet, gdy wręczono do jej ręki papierek z numerem pawilonu. Myślała sobie, że jakby dźwięk jedzenia ustał, to byłoby łatwiej zlokalizować jego źródło. A zatem podziękowała śliniąc się, nie mogąc utrzymać w ustach całej białej rzodkwi. W końcu można było się rozejść. Dopchnęła warzywo, jakimś cudem pomieściwszy je w rozciągniętych policzkach. Dźwięk chrupania nie ustawał.

Sanko przekroczyła próg pawilonu oznaczego jako "Las". Ze wszystkich trzech nazw ten kojarzył się najmilej, to znaczy najsmaczniej. Gdyby zostałą przydzielona do innego, to prawdopodobnie by zabłądziła. Co i tak zajęło jej chwilę. Liczby już tak dobrze się nie kojarzyły. Poza tym zdążyła zjeść jedyny dowód przynależności do grupy, ale była dobrej myśli, że znajdzie swoją grupę. Byłoby, oj byłoby źle, gdyby była pierwszą osobą ze swojej grupy. Na szczęście miała farta.

Tetsuya mógł zauważyć niewysokie szarowłose coś, które szło prosto w jego stronę. Czołem sięgało ledwo do pępka. Zawinięte do tyłu rogi dawały może dodatkowe dziesięć centymetrów we wzroście, który i tak kojarzył się z dzieckiem. Duże zielone oczy były w pełni skupione na trzymanym przez chłopaka papierku. Twarz zdradzała wiek dziewczyny we wczesnym okresie dojrzewania. Jednakże co bardziej przykuwało spojrzenie, w tym spojrzenia licznych gapiów, to nienaturalnie olbrzymi biust przyczepiony do tak niewinnie drobnej osóbki. To, oraz wcale nie mniejszy od kobiecych przymiotów rozdęty bebzon. Na lewym przedramieniu dziewuszki wisiał niewielki wyklinowy koszyk, z którego wystawał por. Szarowłosy pół-dziewczęcy, pół-kozi ewenement wgryzł się w cebulę jak w jabłko nim zatrzymał się przed lazurowookim młodzieńcem. Kózka postawiła i oparła się na ośmiokątnym drewnianym wałku, który sięgał jej do podbródka.
- Chrup, chrup, chrup - zaczęła, rozpylając drażniący zapach. - Chrup, chrup. Chrup. Jestem Lasem z Piątki. Chrup, chrup. Nazywam się Sanko. Będę z tobą w drużynie. Chrup.
Przełknęła co schrupała. Zrobiła krok, dwa kroki do tyłu oraz uśmiechnęła się do chłopaka. Był to typ szczerego uśmiechu, któremu obce są normy społeczne. Ukłoniła się lekko.
- Miło cię poznać.

A więc grupy. Rui rozglądał się z kim przyjdzie mu współpracować. Odczekał chwilę aż osoby, z jego grupy podejdą do budynku "las" z numerem piątym. Przyglądał im się chwilę, chłopak o czarnych włosach i kozio-podobna dziewczyna. Ciekawe towarzystwo i do tego grona dołączy karłowaty Rukończyk. Uśmiechnął się sam do siebie.
Pewnym, wolnym krokiem wszedł do budynku. Stanął z boku swojej grupy.
-Jestem Rui. Dajmy z siebie wszystko. - powiedział do Sanko i Tetsuy. Czekał na dalsze rozwinięcie zdażeń.

Kiedy stanęła przed nim kózka, Tetsuya przyjrzał się jej, lustrując wzrokiem od stóp do głów i zamrugał kilkukrotnie nie kryjąc się ze zdziwieniem. Trudno powiedzieć co na dłużej przykuło jego uwagę: zawinięte rogi, nienaturalnie olbrzymi biust, czy wystający z koszyka por. Jakby jednak nie było, musiał odchrząknąć cicho, by przywołać się do porządku i kiedy już udało mu się otrząsnąć z efektów pierwszego wrażenia, obdarzył ją ciepłym i przyjaznym uśmiechem.
Zanim zdążył coś powiedzieć, pojawił się kolejny członek grupy. Jemu już Tetsuya nie przyglądał się tak długo, choć niewątpliwie niepozorny wzrost przybysza był źródłem krótkiej konsternacji.  
- Nazywam się Kurogiri Tetsuya. Miło was poznać i mam nadzieję, że będzie nam się dobrze współpracować. - rzekł jeszcze z pewnym słyszalnym napięciem w głosie - Walczyliście już wcześniej z Pustymi?

Dziewczyna odsunęła się od wyższego młodzieńca, zrobiwszy miejsce dla mężczyznę jej wzrostu. Wydała z siebie zdziwione "Hmm!", a jej uszy uniosły się do góry razem z brwiami. Po zjedzeniu cebuli sięgnęła po pora.
- Nazywam się Sanko - skłoniła się Rui.
Obgryzając liście zajrzała do pustego koszyka, po czym na Tetsuye. Pomachała przecząco głową z ustami pełną zieleniny.
- Neeee. Abe jag nesom ssilniejmsze od nas do nisprawiom nam głobodów.

- Z pustymi nie przyszło mi jeszcze walczyć. Z pomocą dobrego miecza i umiejętnościami dam radę. - odpowiedział chłopakowi, szybko chyląc głowę i patrząc na stopy. Nie lubił zbytnio przykuwać niczyjej uwagi na sobie. Przez chwilę patrzył co robi Sanko, by następnie znów uciec wzrokiem.

Wodził wzrokiem pomiędzy nietypową dwójką z wyraźnie narastającą konsternacją, w końcu dając jej upust podrapaniem się z tyłu głowy. Mimo wszystko, delikatny uśmiech nie opuszczał jego twarzy.
- No cóż... Liczy się dobre nastawienie - rzucił pogodnym tonem i sam już też zamilkł, choć kilkukrotnie otwierał usta jakby miał zamiar jeszcze coś powiedzieć.
Nie chciał wzbudzić w towarzyszach zwątpienia w ich szanse, ukazując im swoje zdenerwowanie, czy przyznając się do tego jak nikłe były jego bitewne doświadczenia do tej pory. Oni zaś wydawali się niespecjalnie poruszeni, a ich postawa dodała mu nieco otuchy i pomogła uspokoić serce.
W pewnym momencie zorientował się, że dalej stoi z uniesioną ręką, trzymając kartkę z numerem grupy. Opuścił ją pospiesznie, a notkę złożył w elegancki kwadracik i skrył wewnątrz lewej dłoni. Potem założył ręce na piersi i w milczeniu zaczął rozglądać się po pawilonie, czekając na rozpoczęcie zawodów.

Pawilon lasu powali się, zapełniał uczniami pierwszego roku, gdzie każdy szukał swoich pobratymców z drużyny. Tetsuya postanowił stanąć sobie pod ścianą i wyciągnąć karteczkę z numerem, aby każdy mógł ją zobaczyć. Zauważył, że kilka metrów dalej na ziemi siedział starszy mężczyzna z własnoręcznie zrobionym transparentem. Gdyby nie fakt, że miał na sobie mundur akademii, ktoś mógłby wziąć go za pijaka, zaraz obok niego pojawił się białowłosy chłopak, który nawiązał rozmowę. Na samym końcu podszedł do nich bardzo przystojnym blondyn. Nie jedna uczennica za nim nieśmiało się obejrzała, nawet Sanko czuła dziwny ścisk w żołądku, chociaż może była to stara cebula. W końcu do czekającego młodzieńca podeszła niewysoka dziewczyna z wielkimi piersiami i rogami jak u kozy. Zajadała się różnymi warzywami i to nawet nieobrobionymi termicznie. Zaraz za nią pojawił się jeszcze mniejszy mężczyzna, chociaż jego cera wskazywała, że jest już na pewno po dwudziestce. Na sali była duża wrzawa, ponieważ wiele osoby rozmawiała jednocześnie. W końcu podeszła do nich jasnowłosa kobieta ubrana w szaty shinigami.
-Witajcie, jestem Opiekunem grupy 5. Nazywam się Hirai Yoko, miło mi was poznać.- Blondynka skłoniła się przed nimi, miała bursztynowa jasne oczy, lekko zadarty nos i była przeciętnego wzrostu.
-Jeżeli czegoś potrzebujcie albo nie wszystko było dla was jasne, pytajcie mnie śmiało. Od tego tu jestem, dlatego nie krępujcie się. Każda grupa ma swojego opiekuna, który ma im pomóc. Pewnie jesteście trochę poddenerwowani, ale nie musicie się martwić nikomu nic poważnego się nie stanie. Zawody pierwszorocznych zawsze są ciekawe. Niedługo zaprowadzę was do wyznaczonej strefy.-

Rui z ciekawością przyjrzał się opiekunowi grupy 5 Hirai Yoko.
- Dostaniemy miecze do walki? Bo z bokkenami ciężko walczyć z pustymi. - zapytał opiekuna, musiał zadrzeć głowę do góry. Hhh wzrost czasami przeszkadzał, a raczej jego brak. Gwar rozmów powoli cichł, robiło się spokojniej. Dalej spokojnie czekał co nastąpi.

Tetsuya ukłonił się już kolejnej osobie tego dnia, ale zdecydowanie nie wyglądał, jakby mu to przeszkadzało.
- Kurogiri Tetsuya - uśmiechnął się nieco nieśmiało do shinigami - Wydaje mi się, że prawie wszystko jest jasne, ale mimo wszystko mam kilka pytań.
Odchrząknął cicho zanim był w stanie kontynuować.
- Jak rozległy jest teren, na którym będziemy działać? Jest jakieś ograniczenie czasowe do końca zawodów? Oraz... Czy Opiekunowie będą obserwować nasze działania, czy jesteśmy zdani wyłącznie na siebie?

Do czasu przybycia pani opiekun Sanko była skoncentrowana na trawieniu. Położyła się na plecach przytrzymując brzuch, żeby nie uciekł spod ubrań. Z jej ust wyrwało się ciche "Beeeee..." będące faktycznym beczeniem. Zamknęła oczy. Wolałaby teraz wylegiwać się na trawie w świetle słońca, ale podłoga nie była wcale taka zła. Niestety nie zdążyła się zdrzemnąć przed przybiciem blondwłosej shinigami.

Sanko odniosła się leniwie, ziewając. Wygładziła swój uniform, po czym ukłoniła się opiekunce, jak na młodą kozę przystało.
- Dzień dobry Hirai-san, beee... Jakie są nagrody za pierwsze miejsce?

-Tak dostaniecie broń, nawet możecie sobie wybrać, jaki dokładnie oręż chcecie. Chyba nie myślicie, że akademia jest na tyle szalona? Nie puściłaby uczniów bez oręża do walki ze sztucznymi pustymi.- Spojrzała na najniższego członka tego zespołu, razem z Sanko tworzyliby urocza parę krasnoludów, ale podobno krasnoludzice są brzydkie.- Następnie przeniosła wzrok na najwyższego członka zespołu.- Wydzielona strefa ma promień pięciu kilometrów, limit czasowy to trzy godziny. Pole walki jest, nadzorowane przez nas i w razie konieczności będziemy interweniować. Szkoła nawet sprowadziła lekarzy, na wszelki wypadek. Nie musicie się martwić, nikt nie dozna trwałych uszkodzeń czy paraliżu.- Na samym końcu przeniosła wzrok na najbardziej uroczą członkinię tej drużyny.
-Nagrody będzie rozdawał dyrektor. Więc na pewno przygotował coś, co przyda się każdemu uczniowi akademii. Jednak dyrektor Fugunaga, nie wyjawił nam, co takiego zostało przygotowane. Jednak po zawodach wszyscy są zaproszeni na bankiet.-

Najpierw praca czyli zawody potem nagroda. Znowu czuł się nieswojo z powodu swojego niskiego wzrostu. Aż się rozpromieniła na wieści o tym, że będą mogli dobrać sobie broń. Nie mógł się doczekać. Uśmiechał się z podekscytowania, na możność eksterminacji sztucznych pustych. Czekał na przydział broni.
Dał czas by to jego towarzysze zadawali dalej pytania.

Tetsuya pokiwał powoli głową słysząc odpowiedzi na pytania swoje i swoich towarzyszy. Zdziwił się nieco słysząc beczenie Sanko, ale starał się nie dać tego po sobie poznać. Wcale nie uważał, że dziewczyna mogłaby się przejąć jego reakcją, ale jeśli był choć cień szansy że mogłaby poczuć się przez niego nieswojo, nie chciał do tego dopuścić.
Entuzjazm Ruiego powitał raczej z zadowoleniem - zbyt dobrze wiedział, jak kiepsko radzi sobie w walce, żeby nie doceniać kogoś z nieco bardziej wojowniczym duchem.
Pytań jednak więcej nie miał, uśmiechnął się więc tylko do Hirai Yoko i ukłonił w wyrazie podziękowania.

- Całe szczęście - podsumowała kózka słowa kobiety. - Czy broń musi być ostra?
Dopytywała dalej. Oparła się na blok drewna, który przyniosła ze sobą. Pierwszy raz wyglądała na zamyśloną, może zmartwioną, od chwili pojawienia się na miejscu. Jednakże zaraz jej humor się rozweselił, gdy usłyszała o nagrodzie. Liczyła na darmowe posiłki w stołówce na czas tygodnia, ale skoro może porozmawiać z Wujkiem Fugunaga, oraz do tego ma odbyć się bankiet, jak mogłaby nie dać z siebie wszystkiego?
- Hu hu hu... Damy z siebie wszystko. Prawda drużyno?

Hirai poczuła się, odrobinę zmiesza, kiedy po jej słowach żaden z męski uczniów nic nie odpowiedział. Na jej twarzy pojawił się delikatne znaki tremy. Zapadła niezręczna cisza, którą przerwała malutka Sanko.
-Hmmm. Nie musi to być miecz, jeżeli o to pytasz. Jednak każdy z was dostanie broń przygotowaną na specjalnie na to wydarzenie. Spokojnie są tam też Kanabo czy Yari.- Yoko spojrzała po drewniany klocek przy Sanko.- Tarenbo służy tylko do ćwiczeń. Szkoda by było, jakby uległ zniszczeniu.- Entuzjazm dziewczynki podbudował shinigami, który chyba martwiła się, czy dobrze wywiązuje się ze swojego zadania.
-Dobrze skoro nie macie więcej pytań to czas iść odebrać broń i udać się na miejsce zbiórki.- Kobieta zaprowadziła ich do miejsca, w którym wydali im sprzęt. jak tylko sobie zażyczyli. Następnie zostali przetransportowani wozami poza dwór czystych dusz do rukonu. Tam była przygotowana wielka arena. Zostali zaprowadzeni do wejścia numer pięć.
-Dobrze moi drodzy niedługo się zacznie. Uważajcie na siebie i w razie problemów użyjcie tego.-Yoko podała najwyższemu z grupy flarę, która wygląda jak fajerwerk. -Wystarczy, że pociągniesz sznurek i skierujesz ją do góry. Gdy na niebie pojawią się czerwone flary, możecie ruszać przed tą bramę.-

(Tu możecie jeszcze o czymś pogadać i napisać jak kierujecie się w lesie.)

Rui wybrał dwie katany, które dobrze dla niego pasowały. Rukończyk już nie mógł się doczekać starć z pustymi, będzie to bardzo dobry trening. Słuchał uważnie tego co mówi ich opiekunka.

Tetsuya podczas wyboru broni sprawiał wrażenie jakby niezupełnie wiedział co robi - ilość możliwości nieco go przytłoczyła i ponownie nieco nadwyrężyła jego pewność siebie. Ostatecznie wybrał katanę, która jako tako leżała mu w dłoni i zaczął rozglądać się, czy przypadkiem nie znalazłby się jakiś łańcuch, a jeśli tak - wziął go i przewiesił sobie przez głowę.
Kiedy stanęli przed wyjściem numer pięć i ich opiekun podała mu flarę, zaczął oglądać ją uważnie z każdej strony. W końcu podniósł wzrok na shinigami i uśmiechnął się lekko.
- Dziękujemy za wszystko, Hirai-san - rzekł Tetsuya pogodniej i już nieco śmielej niż do tej pory. Widać zdołał przekonać sam siebie, że za późno by się wycofać - Nie zawiedziemy. A przynajmniej... postaramy się. Do zobaczenia po wszystkim.
Następnie zadarł wzrok ku górze wyczekując widoku czerwonej flary na horyzoncie.

- Tanrenco? Jeżeli Hirai-san nie będzie to przeszkadzać, to zostawię z Panią swoją maczugę oraz koszyk. Dziękuję za wszystko.
Sanko ukłoniła się nisko. Może pośpieszyła się ze swoimi słowami, bo jeszcze nie było pory na pożegnania. Przy wyborze broni zastanawiała się między tanrenbo, kijem bo, albo parą tonf, przy obrocie których uderzyła się w czoło. Zmieszana oddała pałki, a chwyciła wyższy od siebie kostur zwieńczony z dwóch stron metalowymi kapturami, to jest - nieco krótszy, lecz dłuższy od jo, kij bo. Nikogo nie podhaczyła, nie uderzyła, ani nie uszkodziła samej siebie, więc można było powiedzieć, że ta broń dobrze leżała w jej rękach. Mimo to kózka nie była pewna swego wyboru. Miała tylko nadzieję, że kostur nie złamie się w rękach.
Raz jeszcze podziękowała Hirai-san, po czym z szerokim uśmiechem na ustach ruszyła za swoimi towarzyszami. Spróbowała znaleźć miejsce, na które mogła wejść, by móc zobaczyć flarę. Jeżeli nie znalazła takiego miejsca (nie licząc najwyższego towarzysza), to próbowała wbić kij w ziemię i wspiąć się na niego.

-Tak, Tanrenbo ta maczuga jak ją nazwałaś, przyrząd do ćwiczenia cięć. Faktycznie jest ciężkawe i można nim zdrowo przywalić. Ale nie jest to rzecz przeznaczona do walki, a jedynie do nauki. Oczywiście przetrzymam Ci te rzeczy. Nie musisz się martwić, po wszystkim Ci je oddam.- Blondyna wzięła rzeczy kózki, skłoniła się i zrobiła kilka kroków do tyłu. Wszyscy czekali, aż na niebie pojawi się sygnał. Drużyna piąta nie rozmawiała, że sobą jaką strategią postanawiają działać. Co było dziwne, bo nawet nie podali sobie swoich mocnych i słabych stron. Sanko mocno uderzyła w ziemie kijem, który wbił się całkiem mocno i stał stabilnie. Dziewczyna postanowiła wspiąć się na jego drugi koniec i obserwować niebo poszukiwaniu flary. Wygląda przy tym bardzo komicznie, nie miała problemu z utrzymaniem się, ale brakował w tym gracji. Bujało ją na boki co jakiś czas z powodu złego rozłożenia ciężaru. W końcu na niebie pojawiała się czerwona flara, sygnał do startu, ruszyli do lasu. Pierwszy w sztafecie biegł Rui, tuż za nim Tetsuya, a na końcu Sanko. Która krótką chwilę siłowała się, z wyciągniecie broni. Minęło kilka minut od kiedy wbiegli do lasy i usłyszeli ryk na swojej drodze. Za zarośli wyłonił się dwumetrowy humanoidalny pusty z dużymi pięściami. A na jego masce widniał cyferka numer dwa. Wziął duży zamach i spróbował uderzyć Ruiego, który ledwo zdołał uniknąć ataku i wylądował w na kolanie. Pieść pustego utknęła w ziemi, szarpał się z nią wściekle, sapiąc na wszystkich dookoła.

Kolejka: Sanko, Hikaru, Rui i na końcu pusty.

Sanko miała nadzieję na znalezienie Pustego nim ten znajdzie ich. Zostali zaskoczeni. Sanko w pierwszym odruchu odskoczyła. Nagły ścisk w żołądku wydusił z niej nieprzyjemne trawienne opary i zapach cebuli. Może nie powinna była się obżerać przed zawodami.
Zreflektowała się jednak widząc, iż prawie ucierpiał jej kolega z grupy. A hollow sam się unieruchomił. Nie chciała ryzykować ataku z wolnej ręki, więc rozpędziła się nań od strony jego zaklinowanej. Trzymała przy tym kostur tak, jakby miała go niego nabić. Lewa dłoń utrzymywała kij w pozycji, a prawa sterowała czubkiem trzymając go za przeciwległy koniec, bliżej siebie. Przed wykonaniem pchnięcia Sanko oparła kostur na swej prawej dłoni, żeby zgrał się w linii prostej z jej ramieniem.
De facto kostur stanie się przedłużeniem jej ręki. A cel? Jakby mogła to w maskę. A tak to byle trafić.
"DORYAAAAAAAAA!

Tetsuya szybko pożałował, że nie ustalił wcześniej żadnego planu ze swoją drużyną. Dwójka jego towarzyszy wydawała się dość niepozorna, nie wiedzieli o sobie nawzajem w zasadzie nic, do tego ruszyli do biegu w dość niefortunnym dla niego ustawieniu, bo nie czuł się komfortowo w środku szyku... o ile rzecz jasna można to nazwać szykiem. Ale co zrobić... Biegł dalej.
Potem nastąpił atak, na który młodzieniec był zupełnie nieprzygotowany. Padło uderzenie, którego Rui szczęśliwie uniknął, ale ziemia pod ich stopami zadrżała. Pusty górował ponad nimi tylko podsycając strach i zwątpienie w sercu Tetsuyi. Gdyby nie to, że jego towarzysze byli zagrożeni, prawdopodobnie w tym momencie rzuciłby się do ucieczki. Teraz jednak musiał działać.
Wziął głęboki wdech i pobudził drzemiące w nim pokłady reiatsu, by zmusić ciało do przekroczenia swoich niezbyt imponujących możliwości (+5 szybkość, +2 siła), a następnie spróbował zaatakować uwięzionego Pustego wypożyczoną kataną. Jeśli chodzi o sam atak... Może i nie zna się zbytnio na broni, ale przyjął dość proste założenie: "celuj ostrym w przeciwnika, a jakoś to będzie".

I się zaczęło. Rui praktyczne od razu musiał, unikać ataku pustego ledwo go unikając. Zauważył, że przeciwnik sam się unieruchomił. Młody Rukończyk odbił się od wbitej w ziemię ręki pustego i z dobytą kataną wykonał cięcie na maskę pustego.

Pierwsza ruszyła na wroga Sanko, która zaszarżowała na niego niczym Husaria tylko, że bez konia, ale z okrzykiem na ustach. Pusty nie spodziewał się takiego natarcia albo nie zauważył kija, który gruchnął go w maskę. Jednak cios nie zrobiła nim dużego wrażenia, głową minimalnie odskoczyła. Tu za nią nabiegł najwyższy członek grupy, który użył energii duchowej, aby poprawić swoje możliwości fizyczne. Wziął zamach i klinga przejechała głęboki cięcie po uwięzionym przedramieniu pustego, z którego zaczęła wypływać obficie żółta ciecz. Ostatni w stawce był Rui, który najlepiej wiedział jak walczyć. Wybił się z uwięzionego ramienia pustego i w locie ciachnął maskę pustego przez całą długość maski. Pusty mocno zawył i momentalnie wyrwał ramię z ziemi, złapał się za maskę. W akcie szały wziął zamach i spróbował uderzyć nic niespodziewającego się pustego Kurogiriego, jednak pusty źle wymierzył odległość i coś przeleciał tuż obok chłopaka. Grupa numer pięć zaczęła osaczać dużego pustego, wyglądało to odrobinę komicznie przez dwójkę krasnoludków i jednego zwykłego wzrostu.

Tetsuya -7 PR

[Kolejka: Sanko, Rui, Tetsuya, Pusty]

Ciało Sanko przeszedł wstrząs, gdy doszło do zderzenia z pustym. Aczkolwiek nie poczuła, żeby wyrządziła mu krzywdę. Pobiegła za niego, zwątpiwszy przez chwilę. Ale jak to jej uderzenie było nieskuteczne? Puści byli naprawdę tacy twardzi? Może musiała uderzyć drugi raz? Kózka wzięła zamach wyskakując w powietrze z zamiarem zdzielenia pustego w tył głowy w momencie lądowania.

Cięcie trzeba było poprawić, maska nie pękła w całości. Inni radzili sobie dobrze. Rukończyk szybko poszukał wysuniętej części ciała pustego, tak by móc się odbić i poprawić pierwsze cięcie w maskę. Uważał na łapy upadłego, którymi uderzał na oślep.

Tetsuya był zdumiony, że jego cięcie poskutkowało, ale nie miał czasu się nad tym zbyt długo zastanawiać, bowiem wróg zaraz postanowił mu oddać. Nie był pewien, czy to on uniknął ataku, czy po prostu przeciwnik spudłował. Liczyło się to, że na razie stał na nogach i mógł walczyć dalej. W dalszym ciągu wzmacniając szybkość i siłę swoich ruchów przy użyciu reiatsu (+5 szybkość, +2 siła) wyprowadził kolejne cięcie, licząc że i tym razem mu się uda uczynić szkodę przeciwnikowi.

Sanko zrobił zwód i zaszła swojego przeciwnika od tyłu, podskoczyła, wzięła zamach i przestrzeliła nad głową pustego, wykonał ładny obrót wokół własnej osi i wylądowała. Rui stał naprzeciwko pustego i próbował wypracować sobie dogodną pozycję do ataku. W koću pusty zrobił wykrok, który wykorzystał niskorosły student akademii. Ponownie wzbił się do góry, tym razem wykorzystując przy tym kolano stwora. Cięcie trafiło maskę porządnie, nawet pojawiło się spora rysa, ale dalej trzymała się w całości. Rui był bardzo dobry szermierzem, technikę walki miał wyśmienitą, jedyne czego mu brakowało to tężyzny fizycznej. Kurogiri, kontynuował, używanie energii duchowej podbiegł do przeciwnika i prosty poprzecznym cięciem zrobił mu mała ranne na korpusie. Pusty coraz wścieklej się miotła, uwolnił swoją energię duchową i spróbował trafić Ruiego tuż po lądowaniu, na jego nie korzyść kurdupel zdołał uskoczyć przed nadlatującą pięściom. Z ranny, którą wcześniej zadał mu najwyższy członek grupy ,wydobywała się dalej żółta ciecz.



Testsuya -7PR
Wrzucajcie posty, a ja sobie je ułożę.

Choć wszystko działo się bardzo szybko, istna lawina emocji zdążyła się już przewalić przez myśli Kurogiriego - zawód, że Sanko nie trafiła; podziw dla popisów Ruiego; tłumioną niepewność poprzedzającą własne cięcie; radość, że znów mu się udało trafić; strach przed miotającym się pustym. Powoli zaczynał wierzyć, że jego towarzysze popełnili błąd obierając za cel maskę Pustego, zamiast starać się zadać mu jak najwięcej ran, ale teraz nie pora była na rozmyślania, a na działanie. Miał w zanadrzu jedną technikę, która mogłaby ułatwić nieco zadanie towarzyszom i poskromić szał ich przeciwnika, obawiał się jednak, że z uwagi na jego wielką siłę, szybko wyrwie się spod jej wpływu.
Ataki Pustego skupiały się na kimś innym, Tetsuya stał blisko niego. Jego kompani byli szybcy i mobilni. Wszystkie warunki wydawały się być sprzyjające jednak... Nie zmusił się, by zaryzykować. Ograniczył nieco tempo spalania swojej energii (+3 szybkość, +2 siły) i wykonał kolejne cięcie. Póki mam dobrą passę, lepiej nie zmieniać strategii.