Sala treningowa Kidou

Haruaki aka Shirotori

Ciepły, pogodny dzień. Po dwóch jednostkach zajęć z kontroli reiatsu, podczas których przez większość czasu medytowali próbując lepiej poczuć własną energię duchową, przyszedł czas na pierwsze zajęcia z kido. Przenieśli się na świeże powietrze i podobnie jak poprzednią lekcją, tą również prowadził sensei Kuronomatsuki Ichiro.Spokojny nauczyciel, który wyczerpująco omawiał temat. Teraz po krótkim wprowadzeniu czym w ogóle jest magia demoniczna, polecił uczniom, aby podzielili się na dwie grupy, które potem mają dobrać się w pary.
- Będziemy dziś uczyć się dwóch zaklęć. Shou z magii destrukcji i sai z magii wiążącej. Proszę oceńcie teraz sami, które z tych kido okaże się dla was przydatniejsze.

Powstało małe zamieszanie, gdy klasa podzielała się. Po chwili pomiędzy dwoma grupami pozostało kilku niezdecydowanych, którzy czując na sobie spojrzenia kolegów szybko włączyło swe osoby do jednego z oddzialików zainteresowanego nauką albo sai albo shou.
Shirotori zauważył, że chętnych do nauki kido ofensywnego było nieco więcej (wśród nich także panienka).  Być może dlatego Kuronomatsuki podszedł najpierw do owej grupy. Przypomniał inkantację zaklęcia, po czym nakazał dobrać się w pary, zaznaczając, aby zachowali pomiędzy sobą odpowiedni dystans i co najważniejsze każdy z ćwiczących miał za sobą przynajmniej pięć metrów wolnej przestrzeni, aby uniknąć przykrego incydentu, kiedy to student zostanie wkomponowany w ścianę bądź zetnie z nóg trenującego za nim kolegę.
Następnie podszedł do grupy sai.
- Siło boska, skrępuj nieprzyjaciela. Zaklęcie wiążące numer jeden - blokada. Tak brzmi inkantacja sai. Nie musicie rozstawiać się bardzo jak koledzy. Nauka sai jest znacznie przyjemniejsza pod tym względem.
Okularnica, którą białowłosy miał okazję poniewierać do hakudzie, podniosła rękę i zapytała sensei'a czy nie mogłaby potrenować rzucania zaklęcia z pominięciem inkantacji, gdyż oba kido już znała.
- Hmm, trochę jeszcze na to za wcześnie. Póki co ćwicz tak jak pozostali. Nawet jeśli potrafisz rzucić kido z odpowiednim skutkiem, to wciąż zapewne wiele jest do poprawienia. Perfekcyjne opanowanie zaklęcia wymaga nieraz kilku tysięcy prób. - Podniósł głos, aby słyszała go cała grupa. - Co do zaklęć bez inkantacji pamiętajcie, że może są szybsze, ale jednocześnie trudniejsze do opanowania, gdyż element werbalny pomaga nam ustabilizować zaklęcie. Poza tym inkantacja pozwala naszemu reiatsu osiągnąć większe skupienie co przekłada się na zwiększeniu efektywności zaklęcia.
Shu wyraził niepokój, że na nic mocniejsze kidou jeśli pusty zdąży go zjeść nim skończy inkantować. Wizja ta wzbudziła wesołość wśród kilku studentów, na co sensei uniósł rękę uspokajająco, po czym z uśmiechem powiedział, aby się nie martwili, gdyż zanim przyjdzie im się spotkać z pustym, to zdążą już opanować pominięcie inkantacji podczas drugiego roku nauki.
Pary zaczęły się dobierać, a Shirotori został szybko wyhaczony przez Ichiro.
- Będziemy razem w parze? - zapytał z pełną powagą jakby odpowiedź miała być dla niego niezwykle ważna.

Ichiro uniósł brwi, jakby nie dowierzał, że ktoś mógłby posądzić go o jedno albo drugie.
- Spokojnie - powiedział tylko, po czym zajął pozycję naprzeciw Shirotori'ego.
Białowłosy nie miał problemów z wyciszeniem. Odciął się od świata zewnętrznego kierując uwagę ku gorejącemu w nim płomieniowi reiatsu. Zaczerpnął z niego energii, którą poprzez inkantację przekuł w zaklęcie.
Poczuł delikatny odpływ sił, ale Ichiro ani drgnął. Chociaż, jak niezwłocznie poinformował, poczuł mrowienie ramion. Zaraz też przystąpił do swojej próby, której jedynym skutkiem było lekkie drżenie lewicy Shirotori'ego.
Po sali przetaczały się głosy uczniów. Niektórzy inkantowali drżącym głosem, inni szeptali, a paru śmiałków wręcz krzyczało. Shu wykazał się smykałką do kido, gdyż już w trzeciej próbie udało mu się posłać na maty sparingpartnera o wcale okazałej posturze.
Obok Shirotori'ego ćwiczyła dziewczyna o lawendowych włosach, która stosunkowo szybko skrępowała myszowatą towarzyszkę. Co prawda drobna dziewczynka bez większych problemów przezwyciężyła zaklęcie samą siłą mięśni, ale i tak podobnie skuteczne użycie sai było poza zasięgiem większości.
Koniec końców Shirotori i tak osiągnął całkiem niezły rezultat na tle klasy. Gdy lekcja miała się ku końcowi udało mu się kilka razy zmusić ramiona Ichiro do odgięcia się za plecy. Współlokator miał gorsze wyniki, co wyraźnie psuło mu humor.
- Hmm, nie będziesz miał nic przeciwko, jak przed snem potrenuję sobie na tobie? - rzucił po swojej kolejnej średnio udanej próbie.

Po raz kolejny brwi Ichiro powędrowały do góry. Pytanie wyraźnie nie przypadło mu do gustu.
- Nikogo nie ignoruję, a czasami trzeba pokazać, że zachowanie niektórych jest złe. Wręcz jest to wymagane żeby napiętnować pewne nawyki nim te zdążą się utrwalić i w rezultacie wyrządzą krzywdę takiej osobie, a także ludziom z jej otoczenia.
Wypiął pierś jakby chcąc zaznaczyć, że jest gotów wziąć na siebie rolę pasterza zawracającego owieczki na dobrą ścieżkę.

***

Po obiedzie czekały ich jeszcze dwie jednostki wykładów z prawa Gotei 13. Prowadzącym był szpakowaty shinigami o niezwykle poważnym wyrazie twarzy. Dowiedzieli się od niego, między innymi, że gdy uczeń zachowuje się niegodnie i sprawia problemy zostaje oddelegowany do specjalnej klasy gdzie spotka się ostrym programem korygującym mającym wbić do głowy odpowiednie wartości i zachowania. Jeśli jednak jednostka pozostanie niezreformowana zostaje wydalona z Seireitei, po wcześniejszym trwałym zapieczętowaniu mocy duchowej, aby nie mogła wykorzystać poznanych w akademii technik w niecny sposób. Sensei poinformował, że kiedyś zasady były jeszcze bardziej restrykcyjne i zapieczętowanych studentów nie puszczano wolno, lecz przymuszano do służby dla Gotei 13. Zostało przemilczane na czym taka służba dokładnie polegała.

***

Wolność. Wolność i swoboda, bo rozległ się gong kończący zajęcia. Koledzy zbierający się do wyjścia rozmawiali w jaki sposób zamierzają spędzić resztę dnia. Wiosenne popołudnie było ciepłe i pogodne, co stanowiło doskonałą okazję do spacerów parkowymi alejkami Seireitei, czy też udania się do popularnej wśród studentów karczmy. Przechodzący nieopodal Koji wspomniał o jakiejś bójce na boisku, a dziewczyna o lawendowych włosach mówiła myszowatej towarzyszce, że chyba najlepiej zrobi jak zamknie się w pokoju i przejrzy notatki.

[Kovacs zamarudził na terenach zielonych, więc tutaj będziemy kontynuować]

Studenci pędzili do wyjścia z sali, jakby te objawiło się im niczym bramy niebios, za którymi kraina wiecznej szczęśliwości się rozpościerała. Porównanie na wyrost być może, ale po męczących godzinach te kilka chwil po zakończeniu wykładów były najwspanialszymi momentami dnia. Teraz czekały ich kilka godzin beztroski i błogiego leniuchowania, bo mało znalazło się osób, które nie dały sobie wytchnienia i zamiast cieszyć się wolnością wybrałyby ślęczenie nad notatkami w bibliotece.
Panienka należała do większości i Shirotori dostrzegł ją siedzącą na ławce pośród żwirowych alejek i soczyście zielonych trawników terenów rekreacyjnych akademii. Niestety dziewczyny miały to do siebie, że organizowały się w stada, a panienka jako osoba towarzyszka szybko dobrała sobie nowe koleżanki. Dokładnie dwie. Bardziej wzrok przyciągała młódka o długich włosach pięknej ciemnoniebieskiej barwie. Druga, niższa i jasnowłosa, gestykulowała żywo.
Ucho Shirotori'ego z łatwością wychwyciło, że oto dziewczyna skarżyła się na wykłady, które według niej trwały stanowczo za długo, gdyż trudno było zachować skupienie przez taki szmat czasu przez co mniej się z zajęć wynosiło.
Nieopodal stała dwójka chłopców, która wpatrywała się z zainteresowaniem na urodziwą ławkę. Jednym z nich był Shu, drugi - chudy młodzian o czarnych włosach związanych w krótki kuc. Niby rozmawiali między sobą o dzisiejszych wykładach, ale wciąż im oczy na bok chodziły.

Niczym biały cień Shirotori podszedł do ławeczki zajmowanej przez niewiasty. Jako pierwsza zauważyła go panienka. Zmarszczyła nosek jakby właśnie objawiło się coś niezbyt ładnego.
Za spojrzeniem poszły dwie koleżanki i dla odmiany one wydawały się ukontentowane zastanym widokiem.
Shirotori mógł zrewanżować się tym samym, gdyż obie towarzyszki posiadały miłą oku urodę. Niebieskowłosa ze swą jasną skórą i niebieskimi niczym morska toń oczyma wyglądała niczym wodna boginka, która właśnie wynurzyła się ze swego królestwa, założyła mundurek akademii i przysiadła na ławeczce. Druga towarzyszka robiła mniejsze wrażenie, niemniej sympatyczna twarzyczka, żywe szare oczy i jasne niczym ocieplona w słońcu pszenica włosy sprawiały nader przyjemne wrażenie.
Koleżanki przedstawiły się. Niebieska nazywała się Yoshida Manami, a blondynka Kudo Tomoko.
Zaraz potem spojrzały zdziwione na milczącą panienkę, która odbąknęła, że już się znają. Nieco skonsternowane nawiązały rozmowę.
- Kido było fajne, ale wykłady dosyć nudne. - Tomoko wzruszyła ramionami. - Szkoda, że nie mamy nauki o świecie żywych na pierwszym roku.
- Może wykłady nie porywały, ale znajomość prawa to podstawa - stwierdziła spokojnie Manami. - Zresztą wolę taką formę zajęć niż takie ciężkie ćwiczenia, jak mieliśmy wczoraj. Chyba nie zdążę dojść do siebie przed następnymi lekcjami z sensei Mito. - Westchnęła znużona samą myślą o kolejnych kółkach do przebiegnięcia i seriach pompek pomieszanych ze skłonami i przysiadami.
Tymczasem Shirotori wychwycił rozmowę toczoną przez stojących nieopodal kolegów, którzy zaczęli dyskutować o przymiotach niewiast.
- Straszne z nas szczęściarze - mówił Shu. - Żeby tyle ładnych koleżanek mieć w klasie! Jednak dobrze zrobiłem, że zdecydowałem się pójść do akademii.
- A jakże. - Kolega Shu przemawiał nieco ciszej. - Aż trudno uwierzyć, że one nie są szlachciankami.

Żebyś nie marudziła masz paszcze koleżanek:

Spoiler:

Po kwestii Shirotori'ego dziewczyny spojrzały po sobie jakby jedna od drugiej chciała wyciągnąć pomysł na odpowiedź. Nie tyczyło się to panienki, która nagle zainteresowała się toczonym nieopodal sparingiem dwóch studentów nacierających na siebie bokkenami.
- Szczerze mówiąc nie rozmyślałam nad tym zbytnio - odezwała się Manami zgarniając niebieski kosmyk za ucho. - Póki co nie będę nad tym dużo fantazjować żeby nie wypaczać rzeczywistości. Wszystkiego dowiemy się z wykładów, chociaż to dopiero za rok.
- Ja trochę tak. - Tomoko uśmiechnęła się czochrając tył jasnej główki. - Ale to bardziej jakby to moje zanpakuto wyglądało. Znaczy się jakby jego duch wyglądał, bo nad shi mai i ban mai się nie zastanawiałam.
- To jest shi kai i ban kai - poprawiła znudzonym tonem panienka. Oparła brodę na wierzchu dłoni i z pod pół przymkniętych powiek przyglądała się dalej pojedynkowi.
Dzięki wybornemu słuchowi to Shirotori jako pierwszy zdał sobie sprawę z wybuchłego zamieszania. Kilkanaście metrów po prawej, na żwirowej drodze dwójka osiłków szarpała się z mniejszym chłopcem. Z tyłu przyglądał się temu młodzian o długich białych włosach.
- Znaj swoje miejsce brudasie - rechotał jeden z osiłków. - Tutaj ustępuje się drogi LEPSZYM od siebie.
- Rany... a myślałem, że takie rzeczy w Rukongai - rzucił Shu do swojego towarzysza. Oboje przyglądali się szamotaninie, bo wbrew oczekiwaniom mniejszy chłopiec ani myślał ustępować przed brutalną siłą.

Z wyjątkiem zaciekle sparingującej się dwójki, uwaga wszystkich pobliskich studentów skupiła się na sprzeczce.
Białowłosy jegomość stojący za plecami dwóch osiłków uśmiechał się kącikiem ust najwyraźniej czerpiąc pewną przyjemność z oglądania starcia nierównych sił. Sam zdecydowanie musiał być szlachcicem o czym świadczyła przede wszystkim katana w zdobionej sayi zawieszona za obi.
Shirotori słyszał, że z wyjątkiem wybitnych studentów, którym udawało się zdobyć asauchi jeszcze za akademii, tylko uczniom ze znaczniejszych rodów przypadał przywilej chodzenia po akademickich korytarzach z kataną u boku.
Szlachcic miał białe niczym śnieg włosy opadające swobodnie za ramiona. Od bladej przystojnej twarzy biło coś niepokojącego w czym duży udział miały złociste oczy, w których wręcz skrzyła się złośliwość. Zdawał się młodszy o kilka dobrych lat od Shirotori'ego, chociaż już wzrostem wydawali się sobie równi. Jeszcze wyższa była dwójka osiłków, aczkolwiek ci wyłamywali się trochę z obrazu tępaków o gorylich twarzach i napuchniętych bicepsach. Byli to mocno zbudowani, ale jednocześnie dość przystojni młodzieńcy. Jeden miał krótkie ciemnorude włosy, a długi nos i nastroszone brwi nadawały mu po trochu wygląd drapieżnego ptaka. Włosy drugiego miały barwę dojrzałych owoców wiśni. Sięgały ramion z wyjątkiem warkoczyka z lewej strony twarzy, który opadał, aż na pierś.
Ich przeciwnik wydawał się całkiem zwyczajny, krótko obstrzyżony szatyn ledwo dorastający do barków osiłków, a mimo to miał na tyle sił i hartu ducha, aby opierać się górującej nad nim dwójce.
Niestety żaden z gapiów nie został poruszony małym bohaterstwem i nikt nie ruszył na pomoc, co przypieczętowało los nieboraka, który po chwili padł na ziemię.
- A teraz z drogi! - Huknął rudowłosy. - I to na czworakach.
- Nie. - Sprzeciwił się drugi osiłek. - Niech najpierw przeprosi za swoje karygodne zachowanie.
Białowłosy wciąż tylko przyglądał się rozwojowi wydarzeń, aż tu rozległ się gniewny krzyk.
- Nokogiri! Zostawcie go!
Szlachcic odwrócił się w stronę przekraczającego trawnik studenta. Wybawca uciśnionych miał długie czarne włosy spięte w kuc, a do tego lewą część twarzy począwszy od policzka, aż po łuk brwiowy szpeciła pomarszczona skóra barwy gnijącego mięsa.
Manami wstała z ławki.
- Lepiej pójdę poszukać nauczyciela zanim wyniknie z tego jakieś większe nieszczęście - oznajmiła, po czym odwracają się na pięcie ruszyła ku jednemu z budynków akademii.
Pozostałe dwie studentki przyglądały się nieustannie przedstawieniu. Blondynka z wyraźnym lękiem, lecz już panienka wydawała się zaintrygowana tym wszystkim.
Tymczasem bliznowaty już wyciągnął bokken i stanął naprzeciw białowłosego, który to dotknął rękojeści katany, lecz zaraz potem, leniwym ruchem przeszedł dłonią na drugi bok i również dobył treningowej broni.Jednocześnie dał znak swoim kolegom, aby powstrzymali się od akcji.
- I znowu stajesz na mojej drodze. - W głosie szlachcica dźwięczało łagodne zdumienie. - Który to raz i ile jeszcze razy muszę udzielać ci tej samej lekcji, abyś w końcu zrozumiał pewne oczywiste nawet dla głupców prawdy...