Sala treningowa Kidou

(kurcze, sorry za te okna, w pośpiechu zapomniałem przeczytać opis pomieszczenia ;])

- Tak, tak, tylko... - złapałem się za głowę. Dziewczyna wyglądała całkiem ładnie, nawet w tym badziewianym, akademickim kimono. Przyglądanie się jej sprawiało mi przyjemność. Od razu udało mi się wydedukować jakim jest typem człowieka: jej nieco zbyt typowe uczesanie, oraz wyraz twarzy wskazywały na to, że była typem osoby cichej, nie lubiącej się wyróżniać. Jednak mimo tego, było w niej coś pociągającego. Odrzuciłem tę myśl. - Nic mi nie jest, po prosu trochę boli mnie głowa.
Jednak kiedy minęła niecodzienna wizja, okien i innych uczniów, coraz poważniej zacząłem się zastanawiać, co ja tu jeszcze robię. A może ta dziewczyna również jest omamem? Ludzie pomyślą, że gadam do siebie, i wezmą mnie za dziwaka.
Stanowczo, nie było ze mną najlepiej.

-Rozumiem...-Chyba jednak NIE jest omamem, gdyż usłyszawszy odpowiedź na swoje pytanie dziewczyna uśmiechnęła się lekko, ukłoniła się lekko, co sprowadzała się do minimalnego dygnięcia, i wróciła do swoich koleżanek. Tamte coś jej powiedziały (jednak niestety Roinou nie usłyszał co), na co ona zaczęła coś gorliwie tłumaczyć. Jednak po chwili wszystko wróciło do normy.
Pojawiły się w międzyczasie jeszcze 4 osoby, po czym do sali wszedł nauczyciel zwący się Ichiro Kuronomatsuki. Jak na zawołanie wszyscy ustawiliście się w pięknym rządku, gotowi do sprawdzenia obecności. Po krótkim sprawdzeniu kto jest, kogo nie ma, i kto będzie zatem pytany na następnej lekcji, profesor przeszedł do rzeczy.
-No dobra... dzisiaj będziemy mieli pierwsze zajęcia praktyczne z Kidou. Na początek sądzę że powinniśmy przerobić coś bardzo prostego. Kto wcześniej miał do czynienia z zaklęciami destrukcyjnymi o numerach 4 i 5?-Zapytał ogółu, na co 17 osób (w tym i nasz bohater) podniosło rękę.
-Cudnie. A kto umie je wykonać?-No... tutaj już było nieco gorzej, tylko 5.
-Jak na pierwsza klasę to i tak nieźle... dobra, to dobierzcie się w grupy pięcioosobowe i zaprezentujcie. Mam nadzieje że sobie poradzicie.-Tutaj Pan Ichiro uśmiechnął się i oddalił trochę. Dosyć szybko została uformowana grupa pierwsza, druga, trzecia, trochę później czwarta... aż w końcu piąta. A kto był osobą która miała wam zaprezentować i ew. nauczyć tych zaklęć? Ta dziewczyna która wcześniej zaczepiła Roinou. Wyglądała na trochę zagubioną i przytłoczoną tym, że już na pierwszej lekcji praktycznej ma robić za "nauczycielkę". Chociaż, kto by nie był?

(Teksty zapisane kursywą, to dialogi, które przeprowadzam sam ze sobą w myślach)

Przypadek? - pomyślałem znów na nią trafiam... Jest w niej coś szczególnego. Zastanawiało mnie wciąż to, że bez przerwy jest przy mnie, i jak się można domyślać plotkuje z koleżankami o mnie. Wciąż stała nie robiąc nic, chyba myśląc nad tym, jak zabrać się za tłumaczenie. Kiedy zdałem sobie sprawę, jak bardzo krępuje ją moje spojrzenie, szybko odwróciłem wzrok. Poczułem, że się czerwienie. Co ja wyprawiam? Nawet nie wiem, jak się nazywa, a już wpadam w zauroczenie... uch

(Znowu opisujesz [Czy może inaczej: sugerujesz] czyjeś reakcje desu. Ostatnie ostrzeżenie)

Jeszcze przez dłuższą chwilę dziewczyna stała tak mocno speszona. Kiedy już któraś z dziewczyn miała zamiar ją "obudzić", ta się odezwała. Nawet głośno jak na jej postawę i ogólną prezencję.
-Więc zaklęcia numer cztery i pięć? W porządku... ja zacznę, a potem wy spróbujcie.-Zarządziła, i ustawiła się przodem do tarcz. Z tego co Roinou zauważył, już trzy z pięciu grup skończyło prezentacje, więc jak tak dalej pójdzie, wszystkie oczy z nudów zostaną zwrócone na nich, co może jeszcze bardziej speszyć ich tymczasową instruktorkę. A jak wiadomo, do zaklęć trzeba koncentracji...
-Zaklęcie destrukcyjne numer cztery - Biała Błyskawica!-Której mimo wszystko tej dziewoi nie brakowało. Wyciągnęła ona palec, by po chwili wystrzelić z niego promień o średnicy mniej więcej pół centymetra. Ciekawe... przeważnie są o wiele węższe.
-Niebo przesłoniła strzała mroku - Zaklęcie destrukcyjne numer pięć! - Wspomóż!-W tej samej dłoni z której wyszła wiązka energii, pojawiła się strzała. Następnie została rzucona w ziemię, robiąc niewielką dziurą w ziemi.
-No i tak to wygląda... macie jakieś pytania?-Zapytała, patrząc się na swoich podopiecznych nie do końca pewnym wzrokiem.

(no kurcze, sory, ale dobrze mi się pisze)

To było godne podziwu. W moich oczach zrobiła to z największą gracją na świecie. Coraz bardziej odpowiadało mi bycie przy niej. Nie obchodził mnie jej błąd. Miałem to gdzieś. Chciałem ją tylko obserwować.
- Pytałaś, czy mamy pytania? - skarciłem siebie w myślach za to "masło maślane" - więc, zasadniczo chciałem zapytać, jak to zrobiłaś?! Niesamowite! - starałem się opanować emocje, ale to było niewiarygodnie trudne - w każdym razie, gratulacje talentu.

-Uhhhhhmmm... no... inkantacja, kumulacja Reiatsu... i już...-Wyjaśniła krótko patrząc się w ziemię. Najwidoczniej reakcja chłopaka była trochę zbyt gwałtowna jak na przyjmowane powszechnie normy zachowań, bo wszyscy patrzyli się zdziwieni to na dziewczynę, to na niego. W końcu jedna z dziewczyn podeszła do instruktorki i poklepała ją po ramieniu
-No no, szybka jesteś, już masz pretendenta do bycia twoim chłopakiem!-Dziewoja, posiadająca krótkie brązowe włosy i dosyć wysoką prezencję, odeszła śmiejąc się pod nosem i zostawiając biedną "nauczycielkę" na pastwę losu. Mocno się zaczerwieniła, i chociaż było widać że najchętniej by coś powiedziała, to się powstrzymywała.

Co ja wyprawiam? Ale obciach... Prawdopodobnie w tym momencie nawet burak nie mógłby być tak czerwony jak ja... Z kolei brązowowłosa dziewczyna sprawiała, że złość kipiała we mnie jak w garnku. Mimo to starałem się nie rozpraszać. Próbowałem oczyścić swój umysł. Po pięciu minutach skupienia myślałem już tylko o kidou. W koncentracji czekałem na dalsze instrukcje.

(Nawet biednego buraka zawstydził swoją zarąbistością? [Osobista dygresja, możesz nie zwracać na nią uwagi, jeżeli twoim zamiarem faktycznie było stworzenie kogoś o przerośniętym mniemaniu o swojej osobie ; p)

Próbować mógł próbować, co nie zmieniało faktu że chichoty rozpraszały zarówno Roinou jak i tamta dziewczynę. Swoją drogą... ciekawe jak ma na imię. I czy po tej sytuacji będzie w stanie mu je zdradzić. Bo jeżeli faktycznie jest taka jak to sobie on wyobrażał... to cóż... naprawdę do siebie pasują?
-N-no dobrze, dosyć dobrego! Teraz wasza kolej!-Zarządziła dziewczyna, i oddaliła się od nich na znaczną odległość. Ona już wykonała swoją robotę... teraz czas na resztę młodzieży. I tu już może nie być aż tak bardzo do śmiechu... ale w sumie, to nie są jakieś wybitnie trudne zaklęcia. Trudno się nawet pomylić w inkantacji.
Tyle dobrego że reszta grupy w końcu się uspokoiła i przeszła do ćwiczeń, co było czynnikiem ułatwiającym ochłonięcie po wcześniejszej sytuacji.

(hmm, albo Ty nie rozumiesz, tego, co napisałem, albo ja nie rozumiem Twojej dygresji... Ale mniejsza o to)

Czułem, jak podekscytowanie wylewa się ze mnie uszami. Coraz bardziej wyczuwałem swoje reiatsu, coraz bardziej je kontrolowałem. Ułożyłem dłonie tak jak moja nowa znajoma, a następnie wysłałem część swego reiatsu w końcówki palców. Energia kumulowała się tam, wydawało mi się, że wokół mojej ręki pojawił się dziwny blask. Opierając się na teorii efektu placebo, starałem się jak najmocniej wierzyć, że mi się uda. W końcu zamknąłem oczy, wziąłem głęboki oddech, po czym ze stoickim spokojem szepnąłem:
- Zaklęcie destrukcyjne numer cztery, Biała Błyskawica - czekałem na efekt.

Wychwycenie, kumulacja, a następnie uwolnienie Reiatsu nie było jakimś specjalnym problemem przy jego umiejętnościach kontroli swoich pokładów siły duchowej. Nieco większym problemem było uwolnienie jej w formie której chciał, ale tutaj akurat ta rolę pełniła inkantacja - jakaś nieznana siła w połączeniu z jego skoncentrowałem spowodowały, że z jego palców wystrzeliła wiązka energii. Nic specjalnego, była mniejsza od tej którą widział u dziewczyny, ale nie ustępowała innym. Zatem teraz zostało coś nieco trudniejszego - zaklęcie nr 5
A co do dziewczyny, to przyglądała się poczynaniom Roinou oraz reszty grupy. Ciągle była trochę czerwona na twarzy, więc zapewne nie ochłonęła jeszcze po wyskoku chłopaka i ogólnej reakcji otoczenia.

(Wolałbym tego nie robić, ale, czy po użyciu zaklęcia nie powinienem odjąć sobie PR? Jeśli tak, to napisz ile)

Ogarnęła mnie straszna chęć zaimponowania tej dziewczynie. Skupiłem się jeszcze bardziej, jednak przez ból głowy moje siły był zmniejszone. Mimo to robiłem wszystko, aby wypaść jak najlepiej w oczach mej nauczycielki. Po raz kolejny zmrużyłem oczy. Tak jak ostatnio, próbowałem wierzyć w siebie, ale czułem, że to zaklęcie jest trudniejsze. Sprawiało to, że utraciłem nadzieję. Wiedziałem, jaki będzie wynik. Byłem niemal przekonany o porażce. Na przekór sobie wypowiedziałem jednak inkantację:
-Niebo przesłoniła strzała mroku: zaklęcie destrukcyjne numer pięć, wspomóż!

(U większości Mg zasada jest następująca - poziom zaklęcia = ilość zassanego rei. Nie jest to dobre, ale jak na razie innego sposobu nie wymyślono... jak na razie, gdyż już staram się coś wykminić ; p
A, i może chcesz sobie dopisać wadę "Hipochondryk" jeżeli tylko wejdzie w życie? Bo jak dla mnie to ten lek zniwelował wszystkie objawy + jeszcze działa... ale jak chcesz ; p)

Zaklęcie... wyszło. No, prawie. Gdy strzała uformowała się w dłoni Roinou, ten, z powodu swojego domniemanego bólu głowy, stracił kontrolę nad swoim, czego skutkiem była eksplozja skumulowanej energii. Nie była ona zbyt potężna, i jej głównym skutkiem było dużo dymu, kurzu, i lekkie zniszczenie ubrania chłopaka. Nie należy zapomnieć o tym, że wszyscy obrócili się w stronę czarnowłosego, by zobaczyć kto jest taki "zdolny" że przesadził z Reiatsu przy tak prostym zaklęciu.
(DMG 2, Rei sobie odbierz wedle tego co Ci powiedziałem)

(Nie napisałem, że zażyłem dużą dawkę morfiny, paracetamolu, hydrokodonu, czy może acetaminofenu, a zwykłą tabletkę na ból głowy. Nie musiała zwalczyć wszelkich objawów)

No jasne... Przy mojej kontroli rei to nie powinno być aż tak trudne... mimo to, wszyscy wlepiają we mnie gały i się śmieją... świetnie.... po prostu idealnie! Po raz kolejny tego dnia poczerwieniałem. Było źle. Bolała mnie głowa, z nieznanych powodów interesowałem się tą nieznajomą, co przyprawiało wszystkich o śmiech, a na domiar złego nie udało mi się zaklęcie, co sprawiło, że wokół mnie zabrzmiała kolejna salwa śmiechu. Wiedziałem, że to będzie zły - a właściwie okropny - dzień

(A czy morfina jest NIEZBĘDNA by pozbyć się bólu głowy? Jeżeli tak, to po co mi APAP extra? Ale dobra, chcesz sobie utrudniać życie - proszę uprzejmie, więcej się czepiać nie będę)

Śmiechy wydobywające sie z jego głowy były naprawdę dołujące. Co prawda uczniowie tylko popatrzyli się z lekkim politowaniem i wrócili do ćwiczeń, ale kto by na to zwracał uwagę. Na szczęście w końcu lekcja dobiegła końca, i uczniowie zaczęli się zbierać na przerwę. Była jeszcze jedna godzina zaklęć, więc zostawili swoje rzeczy w sali. Prawdopodobnie po dwóch-trzech minutach zostałby sam (no, może nie sam, gdyż nauczyciel by go popędził) w sali, gdyby nie podeszła do niego pewna osóbka z którą miał okazje sie "zapoznać" nieco wcześniej...
-Wszystko w porządku? Jesteś ranny?-Była to ta dziewczyna która prezentowała im zaklęcia. Wyglądała na dosyć zmartwioną.

Będę tylko wyciągał konsekwencje :]

(No dobra, z morfiną przesadziłem, ale wszystko inne jest na miejscu)

- Tak, nic mi nie jest... -odparłem, patrząc na nią. Bez przesady, to zaczyna być dziwne. Ciągle na nią patrzę, ona przygląda się mi. Staram się jej przypodobać, ona robi to w stosunku do mnie, a przynajmniej tak wnioskuję. - Och, Przepraszam, że się tak zamyśliłem. Całkiem o zapomniałem, że też tu jesteś... Przepraszam. Swoją drogą... to, jak masz na imię? Wiem, wiem, jestem troszkę spóźniony z tym pytaniem, ale, sama rozumiesz zaistniałą sytuację. (Jeśli odpowie mi o swoim nazwisku, mówię dalej)
- A ja jestem Roinou Nokturnami, miło mi cię poznać... dobrze, chodźmy, bo się spóźnimy na zajęcia.

-Saruwatari Ayumu...-Przedstwiła się krótko lekko dygnąwszy przed chłopakiem. Wyraz twarzy dalej miała zaniepokojony, zwłaszcza gdy chłopak oświadczył że mają niewiele czasu, że muszą iść na zajęcia, oraz po poinformowaniu dziewczyny o swoim punkcie widzenia zaczął się zbierać do... właśnie, dokąd? Gdzie mieli tak właściwie lekcje? I co robi tutaj ten nauczyciel czytający książkę, i torby leżące przy ścianach?
-Nie chciałabym burzyć... wiesz... ale mamy tutaj też drugą godzinę.-Wyjaśniła. I faktycznie, do środka zaczęli ponownie wchodzić uczniowie... włącznie z tą dziewką, która wytknęła Roinou jego niekonwencjonalną etykietę. Rozmawiała ze swoją koleżanką, posiadająca prezencję typowej japonki. Drobna, ciemnowłosa kobietka, przyciętymi gdzieś tak do żuchwy.

- Aaa, no jasne... to moje roztrzepanie... przepraszam - znów skarciłem się w myślach. No dobrze, powiedzmy sobie prosto w oczy: Coś każe mi dobrze przed nią wypaść. No, to w porządku, ale niech to mi się uda! Przecież nie jestem chyba aż takim idiotą, żeby nie wiedzieć gdzie mamy lekcje... Westchnąłem ciężko, po czym, machnąłem głową do Saruwatari na znak zakończenia rozmowy.
Zająłem wcześniej oblegane przeze mnie miejsce i skupiłem się już na lekcji.

W końcu lekcja się zaczęła. Wszyscy uczniowie z powodu braku poleceń od nauczyciela zebrali się we wcześniej utworzone grupki. Najwidoczniej jednak profesor właśnie na to czekał, gdyż gdy tylko studenci zakończyli ten proces, łaskawie powstał i przemówił.
-No... nie było najgorzej. Zdarzały się co prawda pewne niegroźne wypadki... ale jak na pierwszą lekcje praktyczną nie było źle. Widywałem gorszych... naprawdę. Pamiętam jak jeden uczeń chciał użyć zaklęcia nr 18, Oogata Shippuu, na kamieniu. Jednak nie potrafił do końca kontrolować swojego Reiatsu, więc, jako że zaklęcie było dość silne, wszyscy Ci którzy byli wokół niego wylądowali z dużym hukiem na ścianach... i jakimś cudem cel został nietknięty. Do dzisiaj nie wiem jak on to zrobił... no ale dzisiaj jest szczęśliwym Shinigami w siódmym dywizjonie... no, to co teraz będziemy robić? Najlepiej by było gdybyście jednak przećwiczyli te zaklęcia których sie dzisiaj nauczyliście... i ewentualnie spróbować wykonać zaklęcie które omawialiśmy na poprzedniej lekcji, czyli Kasai. Przypomnę że miało ono nr 10. To wszystko.

Tak. Zaklęci kasai, nr 10 zawsze szło mi dobrze. Mimo to, chyba powinienem je przećwiczyć.
Zebrałem więc w sobie energię i posłałem ją w odpowiednie miejsce. Przygotowałem się do użycia rei i:
-Zawiruj powietrze ogniem z czeluści - zaklęcie destrukcyjne numer dziesięć - spal!
Wykonałem zaklęcie poprawnie, jednak odczułem upływające reiatsu. Powinienem być oszczędniejszy, co do reiatsu Postanowiłem, że jeszcze tylko raz użyję zaklęć numer cztery i pięć, a potem pozwolę aby energia się zregenerowała.
Poszło mi dobrze, lepiej niż poprzednio, ale niestety, miałem tak mało reiatsu, że pod wpływem straty energii byłem zmuszony usiąść.

No, prawie poprawnie... niestety, po pierwsze Roinou nie miał tego zaklęcia opanowanego w 100%, co pociągało za sobą pewne konsekwencje. Po drugie, zbytnia pewność siebie spowodowała, że chłopak nie był wystarczająco skoncentrowany. I po trzecie, wynikiem punktu pierwszego i drugiego, plus dodatkowy czynnik jakim był wyższy poziom zaklęcia, była krótka lekcja latania przy użyciu napędu odrzutowego. Podniebne wojaże przerwał słup podtrzymujący daszek. I dopiero wtedy czarnowłosy musiał przymusowo opaść, i z pozycji stojącej jaką miał na początku, przejść do pozycji siedzącej. Ponowne spojrzenia gawiedzi... oraz nauczyciela, który podbiegł by sprawdzić co sie stało.
-Yhhhh... może lepiej będzie jak zostaniesz po lekcjach, dobrze?-Zaproponował... czy może poinformował chłopaka, gdy ten tylko się zorientował że właściwie nic mu nie jest. Tyle dobrego że pomógł mu wstać (No... odejmij sobie 10 Rei i 2 HP ; p)

Tak... - Załamka. Już po mnie. Mam nadzieję, że zrozumie, iż jestem w nie najlepszym stanie. Wierzyłem w to, miałem dość rozumu, żeby zaplanować sobie, jak zgrabnie wykręcić się od konsekwencji.
Szybko zająłem mniej zauważalne miejsce na placu, tak, aby nie zwracać na siebie zbytecznej uwagi, a następnie usiadłem, w nadziei, że reiatsu powróci w odpowiednio krótkim czasie.

I tak oto Roinou przesiedział całą lekcje pod daszkiem. Z braku innego zajęcia przyglądał się jak inni uczniowie wykonują to zaklęcie, raz lepiej, raz gorzej, a raz nawet jeden został odrzucony do tyłu, bo jego zaklęcie było trochę za mocne jak na jego nogi i zmysł równowagi. Najciekawszą jednak osobą, wedle tego co chłopak zaprezentował tutaj ewentualnym oskim obserwatorom, była panienka Saruwatari. Najwidoczniej i dla niej to zaklęcie było czymś nowym, dlatego też najpierw poczyniła parę ostrożnych prób. Najpierw w ogóle jej nie wyszło, potem z jej rączek wystrzeliło parę płomyczków, apotem za trzecim razem już miała upragniony efekt. Za czwartym jednak... no cóż, przez chwile wyglądało to tak jakby miała skończyć jak chłopak, jednak na szczęście skończyło się na paru piekielnie ostrych iskrach.
W końcu jednak zajęcia się skończyły, więc uczniowie zaczęli zbierać swoje rzeczy i iść na kolejne zajęcia, jakimi były zajęcia o Hollowach... nudna teoria, ale może się kiedyś przydać.

(Dodaj sobie całe 4 punkty Rei ; p)

Roinou wstał i podszedł do Saruwatari.
- Świetnie Ci dzisiaj szło! Chciałbym mieć tyle talentu do kidou, co ty. Gratuluję. Wiesz... uch, strasznie to niezręczne, ale czy masz dziś trochę czasu po południu. Chciałbym, abyś pomogła mi przy zaklęciach. - te słowa wyrwał się z ust Roinou tak szybko, tak spontanicznie. Przez to brzmiały groteskowo - jeśli możesz, oczywiście.
Dziwnie się z tym czuję. Może nie powinienem się tak szybko z nią umawiać. I to pod tak idiotycznym pretekstem. Czy to wszystko musi być takie trudne?!

(Przypominam o tym mało istotnym fakcie, że w wyniku nawiązania bliższej relacji ze słupem, w sumie masz teraz 56 hp)

-Uhhhh... pomyślę... ale czy przypadkiem nie miałeś zostać dzisiaj po lekcjach?-Dziewczyna zapytała się Roinou kładąc sobie koniuszek palca na ustach. Faktycznie, nauczyciel coś o tym wspomniał gdy chłopak postanowił pobawić się w silnik odrzutowy. Właśnie, tylko wspomniał, nie powiedział jakiego typu, i jak długo ma potrwać ich pogadanka, czy się tylko wypyta co się z nim dzieje, czy tez zamierza przeprowadzić jeden ze swoich słynnych treningów, trwających po parę godzin... ale jeżeli tak... to chyba jest jakieś wyjście z tej sytuacji. I to nie az tak daleko...
A właśnie, apropo nauczyciela, aktualnie skończył czytać zapewne szalenie fascynująca książkę, i zmierzał ku wyjściu. Czyli to ma być po lekcjach Roinou.

- No, sama widzisz. Profesor wychodzi, więc będzie chciał ze mną rozmawiać po moich wszystkich lekcjach. To chyba dobrze. Ale, nadal nie odpowiedziałaś mi na moje pytanie. Jaka jest twoja decyzja? - Z trudem powiedziałem ostatnie słowa. Takie wyrażenia zawstydzały mnie. Ale cóż, jeśli chcę się czegoś o niej dowiedzieć, muszę ją poznać. Przecież to żelazna zasada rządząca tym światem.
Dziwny jest ten świat.

Dziewczyna przyglądała się z pewną taką... niepewnością na nieśmiałe zaloty chłopaka. Onieśmielał ją czy żenował? A może to było jeszcze coś innego? Kto to wie.
-Jeżeli nie zajmie Ci to długo... to będę do piętnastej trzydzieści na dziedzińcu. O osiemnastej koniecznie muszę być w domu, więc... chodźmy na zajęcia bo się spóźnimy.-Urwała szybko i skierowała się w stronę wyjścia. Niby długo nie rozmawiali, ale wypadało by już się zbierać.

- W takim razie będę na dziedzińcu o piętnastej. Dobrze, a teraz chodźmy, bo się spóźnimy na te nudy o hollowach. - uśmiechnąłem się do niej i ruszyliśmy na przód, do następnej klasy. Grzeczność wymagała, bym w drzwiach puścił ją przodem. Oczywiście zrobiłem to, ale nie byłem pewien, czy przez grzeczność. Z uśmiechem, z tyłu przyglądałem się jej figurze. Z przerażeniem odkryłem, że sprawia mi to przyjemność. Uch, muszę dać sobie z tym spokój. Mam naukę, nie mogę pozwolić sobie na takie głupoty. I tak nic z tego nie będzie...
Na siłę odwróciłem od niej wzrok, po czym próbując nie zwracać na Saruwatari zbytecznej uwagi kierowałem się w stronę sali.

(mogę ? czy gracie tu jeszcze ? Jak tak to za raz się wyprowadzę do innego tematu)



Szedłeś szybko, na tyle szybko ile potrafiłeś... Pojawiłeś się w sali zapóźniony zaledwie o kilka chwil - co jednak przypłaciłeś pożarnym zmęczeniem. Widziałeś że uczniowie dopiero zajmują pozycje naprzeciwko tarcz strzelniczych. Rozejrzałeś się, nie widziałeś jednak nigdzie Rei. Nagle tuż obok ciebie "wyrośl" wysoki nauczyciel, nie byłeś pewien w którym momencie podszedł, uśmiechał się miło, jedna w jego oczach była pewna zło wrogość. Unosił dłoń i ułożył ją na twoim ramieniu. - Znów spóźniony co ? - Westchnął cicho - Nie wyglądasz najlepiej, znów... Co ty robisz chłopaku że albo jesteś pobijany... Albo zmachany co ? - Nie dał Ci odpowiedzieć, najpewniej odpowiedzi wcale nie oczekiwał - przerabiamy dziś 29 - Aisu Yari... Dasz radę ?

- Przepraszam senesi, ale musiałem interweniować w jednej bójce. Od razu mówię, że wszyscy są już cali, a poszkodowany jest u pielęgniarki, ale niestety szybkie korzystanie z hainawa przypłaciłem sporą dawka reiatsu. - powiedziałem zdyszany, łapiąc gwałtowanie powietrze. Kiedy tylko usłyszałem o kidou, którego się dzisiaj uczyliśmy uśmiechnąłem się do siebie. - Aisu Yari mam już opanowane. Uczyłem się już go kiedyś pod okiem mojego starego sensei. - rzekłem z nutą bólu i tęsknoty, na wspomnienie mojego mistrza, który zginął niepotrzebnie zapewne. Taaak, to dzięki niemu jestem teraz tutaj i robię co robię. Mam nadzieję, że kiedyś będzie mi dane osiągnąć poziom wystarczający, aby go uczcić. Wszystko wydawało mi się dziwnie proste, przynajmniej przez ten ułamek sekundy. - Jak sensei sądzi, jest jakiś sposób na odzyskanie dawki ray, pomijając odpoczynek? Bo jak by mi się udało, to może miałbym wystarczająco mocy, aby zademonstrować to kidou...

Mężczyzna uniósł brwi słysząc iż już potrafisz to zaklęcie, najpewniej zdziwił się mocno... Chociaż po chwili zdziwienie zeszło z jego twarzy, końcu dostrzegł już kiedyś że jesteś całkiem zdolny w kidou. - Słuchaj wierze że umiesz... - Urwał, wyglądał jak by się nad czymś zastanawiał - Hmm... Skro umiesz to nauczę cie potem czegoś ciekawego, wpadnij po lekcjach koło 17 dobra ? - rzekł - A do tej pory najdź się i zdrzemnij, powinieneś poczuć się lepiej... No ewentualnie odwieź panią pielęgniarkę, masz na razie wolne - zaśmiał się cichutko, klepnął Cie po ramieniu po czym to ruszył w stronę uczniów i tarcz.