Dom Fuu

Stoi w połowie drugi do centrum Seiretei, między wieloma podobnie wyglądającymy.

Z zewnątrz nie wyróżnia się żadnymi szczegółami. Białe ściany, spadzisty, czerwony dach. Ot, typowy, jednopiętrowy dom. Z lewej strony jest niewielki drewniany taras z rozsuwanymi drzwiami prowadzącymi do środka. W ścianie prawej znajdują się dwa małe okienka w ramach z trochę ciemniejszą niż ściany bielą. Głównym wejściem są drzwi, tym razem umiejsowione w zawiasach. Dodatkowo w dolnej części jest klapka przeznaczona dla kociej formy właścicielki posesji.

Wnętrze to przestronny, duży pokój pełniący praktycznie wszystkie funkcje w domu, prócz łaźenki. Do tej prowadzą drzwi po prawej stronie pomieszczenia. W środku stoi prysznic, toaleta, umywalka. Do prania służy coś na kształt małej, kwadratowej wanny obok której stoi kosz na brudne ubrania. Nad tymi wynalazkiami są rozpięte sznurki do szuszenia. Okna, pomimo rozmiarów, dają wystarczające oświetlenie w dzień.
Główne pomieszczenie było właściwie podzieone na trzy, nierówne rozmiarem strefy. Najbardziej w głębi, licząc od głównych drzwi, była część kuchenna ze zwykłym blatem, szafką z garnkami i talerzami, szufladą ze sztućcami oraz kilkoma wynalazkami uławiającymi przyrządzanie posiłków, jak kuchenka czy piekarnik.
Środek pokoju to stół otoczony czterem poduszkami służacymi do siedzenia. Ani mebel, ani siedziska nie są specialnie ozdobne czy wystawne, służą tylko do tego, do czego zostały stworzone.
Po lewej stronie pokoju rozłożona jest mata do spania, ułożona wzdłuż wiklinowego pudła w rogu. W nimi dziewczyna trzyma czyste ubrania.

Wieczór, ciche odgłosy Seireitei delikatnie pieściły uszy dziewczyny która po ciężkim dniu wróciła do siebie i padła na materac. O dach zaczęły stukać nieliczne, aczkolwiek zapowiadające oberwanie chmury w najbliższym czasie, krople deszczu, które delikatnie usypiały czy też hipnotyzowały, jak kto woli. Do środka przez uchylone okno wskoczył bury kot z ogonem niczym szczotka do butelek rozejrzal się podejrzliwie po pomieszczeniu

Fuu chwilę leżała i wsłuchiwała się w bębniący o dach deszcz. Kolejny dzień minął we względnym spokoju. Z zamyślenia wyrwał ją kot, który najwyraźniej schronił się przed deszczem w jej domu. Dziewczyna, mimo zmęczenia, wstała, podeszła do zwierzaka i przykucnęła przy nim. Na jej twarzy zagościł uśmiech, mający być powitaniem dla niespodziewanego gościa. Dziewczyna wyciągnęła rękę chcąc podrapać kota za uchem.

Kot zjeżył się trochę, prychnął pod nosem, ale łaskawie pozwolił się podrapać. Minę miał przy tym taką, jakby był persem który uciekł z pałacu w ramach utrwalania powiedzenia, że koty chodzą swoimi drogami. Conajmniej. Usiadł sobie na ziemi, rozciągnął potem, i zaczął się przypatrywać dziewczynie. Jego ogon poruszał się w lewo, i w prawo... jakby na coś czekał. I miał to dostać już teraz, natychmiast... to ma kotek tupet.

Miłość do kotów była jedną z największych słabości dziewczyny. Drapała go jeszcze chwilę, a potem wstała i podeszła do kosza z ubraniami. Wzięła jedno z cieplejszych okryć, wróciła do gościa i położyła złożone na ziemi. Klepnęła weń kilka razy zachęcając kota do rozłożenia się na "łóżku". Zostawiając zwierzęciu decyzję przeszła do części kuchennej, wyjęła miskę, napełniła ją mlekiem i położyła przy szafce. Nie spuszczając kota z oczu, czy to ze zwykłej fascynacji czy zdziwienia rzadkim gościem, usiadła na poduszce przy stole i położyła głowę na splecionych rękach. Zmęczenie coraz bardziej dawało o sobie znać, oczy dziewczyny same się zamykały a ona nie próbowała z tym walczyć.

Zwierzak położył najpierw jedną łapę na kocyku, jakby sprawdzając czy wszystko z nim jest w porządku, czy przypadkiem nie jest to jakaś pułapka. Jednak gdy nic się nie stało, czyli żadne kolce, sidła, bądź pies nie wyskoczył z wnętrza tego materiału, ułożył się wygodnie. Kiedy Fuu wróciła do pokoiku z miseczką mleka, oczy mu się lekko zaświeciły. Skinął leniwie głową w geście podziękowania (Chociaż w sumie równie dobrze mogło to być pozwolenie na to, byś się odsunęła) i w spokoju zaczął opróżniać wnętrze naczynia. Krople deszczu nieprzerwanie stukały o dach mieszkanka, wprowadzając dziewczynę w oraz bardziej senny nastrój. W końcu zapadła w błogi sen...

Następnego ranka promienie słońca zaczęły padać na twarz dziewczyny, wyrywając ją delikatnie ze snu. Plecy bolały ją jak diabli od niewygodnej pozycji, jaką przyjęła w czasie obserwowania jak kot pałaszuj podane przez nią mleko. Właśnie...najwidoczniej gościowi się tu spodobało, bo drzemał sobie niewinnie na kocu, który był ustawiony w cieniu.
Biorąc pod uwagę że słońce dopiero co wstało, Fuu miała sporo czasu na przygotowanie się do zajęć z walki mieczem.

Dziewczyna jeszcze chwilę leżała na jednej ręce, drugą masując sobie kark. Po chwili wyprostowała się kładąc obie dłonie na plecach, żeby jakoś ulżyć sobie od bólu. Jakiś czas rozprostowywała kości podnosząc się z poduszki. Chwilę przypatrywała się śpiącemu kotu i pomyślała że zwierzak może być głodny jak wstanie. Napełniła ponownie mlekiem wcześniej opróżnioną miskę i odłozyła na ziemię. Zerknęła przez okno.
*Przejdę się trochę. Do zajęć jeszcze jakiś czas, powinnam zdążyć*
Ściągnęła ubrania, w których przespała noc i odłożyła je do łazieki. Chcąc pozostać raczej w ukryciu zamknęła oczy i po chwili przybrała swoją kocią postać. Odsunęła jedną z połówek drewnianych drzwi, rzuciła ostatnie spojrzenie na śpiącego kota i leniwym korkiem poszła poodychać porannym powietrzem i spacerując trochę popodglądać resztę mieszkańców Seireitei.

Na ulicach Seireitei wszystko toczyło się swoim zwykłym tempem. Dzieci śmiały się i bawiły albo w klasy, albo w ganianego, a raz nawet Fuu zauważyła jakąś dziewczynkę która schowała się w koszu z jabłkami. Jakaś grupka mężczyzn wybierała się nad rzekę na ryby, a kobiety albo prowadziły straganiki, albo rozmawiały przed domami, albo wieszały pranie na balkonach. Po prostu zwykłe, normalne życie...
Wędrując tak dziewczyna zauważyła coś dziwnego. Kot, który przyszedł do niej dzisiaj z nocy, siedział po lewej stronie ulicy i rozglądał się. W końcu ją zauważył... przyjrzał się badawczym wzrokiem, i leniwie do niej podszedł. Tak się jej przyglądał... i chyba Fuu się coś wydawało, bo usłyszała odgłos podobny do westchnięcia, gdzieś ze strony kocurka.

*Czyżby... Ni, to trochę głupie... Chyba powinnam była się jeszcze trochę przespać*
Fuu przyjrzała się uważnie kotu. Nosem, choć z nikłą nadzieją, próbowała wyczuć cokolwiek niezwykłego w zwierzęciu. No tak, ale bądąc z natury mało podejrzliwą szybko zaniechała tego "badania" Nie chcąc zostawiać kota samego, jednocześnie znając charakter tych zwierzaków, skinęła łebkiem na najbliższy dach, machnęła ogonem i zgrabnie tam wskoczyła. Była ciekawa czy zwierzę pójdzie za nią.

Zwierze chyba się trochę obruszyło tym, że dziewczę go obwąchała, ale po krótkim zastanowieniu dołączyło do niej na dachu. Najwidoczniej nie miał co sam siedzieć na ziemi i ryzykować że ktoś go rozdepcze, przejedzie bądź zbije kijem. A co do wyników badań dziewczyny... to wynikło z nich tylko tyle że jej obiekt jest kocurem. Chyba dosyć młodym, bo wąsy miał ciemne, a sierść dosyć zadbaną. Taki brązowy kociak, z wydumanym wyobrażeniem o własnej osobie. Nic nadzwyczajnego.

Wyniki "badań" utwierdziły dziewczynę w twierdzeniu że jest zwyczajnie niewyspana. Postanowiła sobie w duchu że przez kilka dni będzie kłaść się wcześniej. Teraz jeszcze jakiś czas spacerowała z nowym towarzyszem. Wiedząc że niedługo trzeba będzie iść do Akademii pilnowała czasu przez sprawdzanie czy na dole ktoś z osób znajomych nie biegnie na lekcje. Nie ma ochoty spóźnić się z powodu porannego spaceru z nowo poznanym kotem. Który nauczyciel przyjąłby coś takiego na usprawiedliwienie?

Po piętnastu minutach przesiadywania z towarzyszem na dachu i patrzenia na to co robią zwykłe duszyczki w czasie kolejnego zwykłego dnia, Fuu zauważyła dwójkę studentów idących sobie spokojnie w stronę akademii. To by oznaczało że nadszedł już koniec beztroskiej obserwacji. I w sumie na tym można by zakończyć relacje z tej chwili gdyby nie jedna bardzo dziwna rzecz.
-No to trzeba się zbierać...-Dziewczyna usłyszała głos młodego mężczyzny ze swojej lewej. Tam gdzie jeszcze przed chwilą siedział kot. Właśnie, siedział, gdyż zanim obróciła wielce zdziwiona swoją główkę w jego stronę, już go nie było.
I tym sposobem nasza ruda kocica została sama na dachu.

*Naprawdę się nie wspałam... Nie dość że słyszę dziwne rzeczy to chyba mam zwidy...*
Mocno skołowana, przeskakując z dachu na dach, wróciła do swojego domu. Tam przybrała swoją ludzką postać, wzięła szybki prysznic i założyła szkolne kimono. Zanim wyszła zebrała z podłogi leżysko wczorajszego gościa i jego miskę. Kiedy upewniła się że wszystko ułożone jest jak powinno opuściła domostwo. Żwawym krokiem ruszyła na zajęcia, po drodze rozmyślając o porannym incydencie.

Podróż do domu i przygotowania do pójścia do akademii przebiegły bez żadnych przeszkód. Gdy wyszła zauważyła sporą ilość uczniów zmierzających na zajęcia, więc chyba akurat wyszła w samą porą. Więc nie pozostało jej nic innego jak się do nich przyłączyć...
W trakcie przemierzania korytarzy akademii też nic ciekawego ją nie spotkało. Za to w środku... panowało pewne poruszenie. Wedle planu lekcja powinna się zacząć jakieś pięć minut temu, a nauczyciela ciągle nie było. Dziwne... (Pisz w tym temacie)

On za to siedział i patrzył się badawczo na dziewczynę. Co otwierała oczy, to się na nią gapił. Ale cóż... w końcu zmęczenie zmusiło ją do dłuższego przymknięcia powiek... już miała witać się z panem Morfeuszem, i popłynąć rzeką szczęścia do krainy zapomnienia, gdy coś ją wybudziło...
-Nie jesteś zbyt gadatliwa, co?-Usłyszała skądś pytanie. Odruchowo podniosła się i rozejrzała po pokoju. Nikogo z nim nie było... oprócz kota który zaczął się zajmować z braku laku wylizywaniem łapki. Ciekawe... to był ten sam głos który usłyszała kiedy siedziała na dachu.

"Jestem BARDZO niewyspana!"
Mocno potrząsnęła głową i jeszcze raz rozejrzała się. Dobra, usłyszenie czegoś na dworze to nie taka dziwna sprawa, ale we własnym domu?! Zawsze uważała się za osobę zdrową psychicznie, ale kolejne incydent coraz bardziej osłabiają to przekonanie. Chyba że... Popatrzyła uważnie na jedyne żywe stworzenie poza nią w tym pokoju. "Nie, to zbyt głupie... Chociaż... "
Wpatrzyła się prosto w kocie oczy. Skoro potrafi w miarę trafnie odczytywać intencje ludzi to czemu na zwierzaka miało by to nie podziałać?

Jeszcze przez chwilę kot zajmował się swoją łapą, nie zwracając, bądź tez starając się nie zwracać uwagi na badawcze spojrzenie dziewki. Jednak w końcu musiał zauważyć że dziewczę go obserwuje. Wtedy tez podniósł na nią wzrok, spojrzał się pytająco... i zmarszczył "brwi". Nie wyglądał na zbyt zadowolonego.
-Co się tak patrzysz, chyba wiesz jak wygląda kot, nie?-Zapytał poirytowany, najwyraźniej z powodu tego, że Fuu śmiała go tak indoktrynować wzrokiem.

"Kot... gada?!"
Wstał i sztywnym, szybkim krokiem poszła do łazienki. Nie zastanawiała się co robi, zwyczajnie wsadziła głowę głowę pod prysznic i nie bacząc, że zmoczy szkolne ubrania odkręciła zimną wodę. Gadające koty... Teraz już ma komplet zwidów i majaków.
Stała tak prawie minutę i zakręciła wodę. Otrzepała się trochę po kociemu i powoli wychyliła się, żeby sprawdzić czy "potwór" nadal siedzi w pokoju.

"Potwór"... zniknął. Rozglądałaś się chwilę po pokoju, ale nie było po nim ani śladu. Przepadł. Może to było zwykłe przywidzenie, i nie było żadnego kota? Może powinna się przejść do odpowiedniego oddziału, a tam zdiagnozują czy coś z nią jest nie tak?
-Ekhem... radziłbym powiesić te ubrania za oknem, by Ci wyschły...-Nagle usłyszała za swoimi plecami głos... ten sam co wcześniej. Odruchowo obróciła się, i zobaczyła swojego znajomego, siedzącego tuż za nią. Wydawało jej sie nawet że się... uśmiechał. Kolejna rzecz do zanotowania w liście do psychiatry.
-Naprawdę, zapach stęchłych ubrań nie jest zbyt przyjemny dziewuszko...

Prawdopodobnie gdyby nie pewnego rodzaju zahartowanie Fuu zwyczajnie zemdlała by. Jednak tylko lekko się zatoczyła i po odzyskaniu równowagi spojrzała prosto na kota.Może i miał trochę racji, ale co jest ważniejsze- mokre ciuchy czy gadający zwierz?
Szybko przeszła do pokoju po zeszyt i ołówek i zabrała się do pisania.
"Co się dzieje?"
Podsunęła kotu kartkę. Co w ogóle wyprawia, pisze wiadomości dla zwierzaka...

Zwierzak pochylił się nad kartką, przeczytał wiadomość, i spokojnie podniósł na nią wzrok, chociaż było widać że się zdziwił formą komunikacji jaką dziewczyna się posługiwała.
-Niemowa? Ciekawe... to by wyjaśniało dlaczego byłaś taka cicha na treningu... co się dzieje? To co widzisz. Sprawdzam co robią moi uczniowie w czasie wolnym, koteczku.-Wyjaśnił kocur.

"Trening?! Uczniowie?! No to teraz mogę sobie dopowiedzieć resztę..."
Układając sobie w głowie wszystkie zwidy dnia dzisiejszego Fuu uświadomiła sobie, że to wszystko nie było wymysłem jej wyobraźni. Wzięła kartkę i dopisała kilka słów.
"Czy to aby na pewno dozwolone odwiedzać własnych uczniów? Szczególnie PRZECIWNEJ PŁCI!".
Ostatnie dwa słowa prócz na kartce można było odczytać na samej twarzy dziewczyny. Momentalnie zmieniła odcień na czerwony, zdając sobie sprawę że ktoś obcy ogląda ją mocno przemokniętą

-Nie wiem, nie czytałem statutu... dopiero co wywa... przenieśli mnie do akademii, nie wymagaj ode mnie zbyt wiele. Za to byłem ciekawy z jakimi łamagami będę musiał pracować... a że byłaś pierwsza na liście obecności więc... sama widzisz. Ale przynajmniej ładnie wyglądasz.-Dziewczynie wydawało się że kot, czy raczej... ktoś się do niej uśmiechnął.
-Tak czy siak, chciałem Ci zaproponować pomoc... no ale skoro nie chcesz mojego towarzystwa... takim smutny, takim smutny!.. heheeee...-Kot zaśmiał się i skierował powoli do okna.

"Wywa...lili pewnie... I jestem niby łamagą?"
Przez ułamek sekundy przez głowę dziewczyny przebiegła przemożna chęć pomocy w wyjściu. Nogą. Ale mimo wiedzy o prawdziwej naturze gościa nie mogła sobie odmówić ściągnięcia go z powrotem. Postanawiając jak najszybciej przystopować z zbyt dużym przywiązaniem do kotów zastukała we framugę chcąc zachęcić gościa do zostania.

-Hm? A więc jednak? Miło z twojej strony.-Kot uśmiechnął się i wrócił na wcześniej zajmowane przez niego miejsce, czyli stół.
-No ale skoro już tutaj jestem... to mógłbym dostać miskę mleka? Chyba powinnaś mieć go całkiem sporo... chociażby na własne potrzeby.-W tym momencie uśmiech twojego gościa zmienił się z serdecznego na nieco bardziej... dwuznaczny. Jakby skubany o czymś wiedział, i chciał byś wiedziała że on o tym wie.

Fuu na słowa "na własne potrzeby" opady ręce. Czy jest jeszcze coś czego ten osobnik nie wie? Mocno zniechęcona do gościa ruszyła ponownie napełnić dla niego miskę. Jej sympatia do innych też ma swoje granice.
Gdy pozostawiła pełną miskę zabrała czystą bluzkę i spódnicę na przebranie i wróciła do łazienki. Zamknęła drzwi i okno, nie chcąc, żeby gość miał okazję obejrzeć więcej niż dziewczynę przyodzianą w przemoknięte kimono. Szybko zrzuciła mokre ubranie, wytarła się ręcznikiem i włożyła to, co przyniosła do przebrania. Kimono zawisło na sznurkach. Zanim wyszła spojrzała na kosz z brudnymi rzeczami.
"Trzeba będzie niedługo to uprać"
Otworzyła drzwi i wróciła do kota, zastanawiając się, co jeszcze ją dziś spotka.

Co ją spotka? W sumie nic takiego. Kiedy wróciła do pokoju kota tam już nie było. Za to na kartce były zapisane te oto słowa:
"Dzięki za gościnę. Odwdzięczę się w najbliższym czasie" - trzeba było przyznać... w perspektywie jego wiedzy, pozycji, i zaobserwowanych cech brzmiało to trochę... dziwnie. Ale w sumie ogólnie taki był. Nie zostać po to by zobaczyć jej w ślicznej bluzeczce i spódnicy? Dziwny kot... człowiek... nieważne. Tak czy siak, najwidoczniej resztę dnia Fuu miała tylko dla siebie.

"Czemu mam złe przeczucia i chęć pozostania jutro w domu?"
Fuu złożyła kartkę i włożyła do pierwszego zeszytu z małego stosiku pod stołem. Wszystkie te niezmiernie radosne wydarzenia spowodowały że dziewczynie przeszła ochota na spanie, zresztą nie jest tak późno. Tym razem nie przybierając kociej postaci uchyliła drzwi i poszła się trochę przewietrzyć. Zawsze lepsze to niż całodniowe wylegiwanie się, w dodatku dużo zdrowsze.

Na zewnątrz jak to na zewnątrz - dużo ludzi, dużo ruchu, dużo hałasu. Jednak powietrze było świeższe niż w pokoju Fuu... chociaż może to było tylko i wyłącznie jej subiektywne wrażenie. Dziewczyna chodziła tak sobie po dzielnicy, obserwując ludzi w czasie ich codziennych czynności, tam ślusarz i jego uczeń zajmowali się szafką, gdzie indziej jakiś facet zrobił loterię, w której nagrodą były świeże ryby (co jednak nie cieszyło się zbyt wielkim zainteresowaniem tak swoją drogą, mimo niskiej ceny za próbę). Po prostu życie. Jednak... Fuu w pewnej chwili usłyszała, że ktoś wykrzykuje jej imię. Rozejrzała się jeden raz, drugi, trzeci... w końcu skierowała swój wzrok w stronę baru. Kto tam stał? Jeden z jej znajomych ze szkoły, krótko obcięty blondyn Saburo.
-Fuu! Chodź do baru, Katashi ma dzisiaj urodziny!-Usłyszałaś, gdy się zbliżyłaś trochę w jego stronę. Katashi... to chyba był jakiś jego znajomy, młodszy bądź starszy... a może brat? Cholera wie... tak czy siak, chyba mają za sobą już drugą czy trzecią kolejkę, bo blondynek miał już na twarzy wyraźne rumieńce.

Fuu skinęła z uśmiechem w stronę znajomego. Zawsze to milej przebywać w towarzystwie, poza tym niegrzecznie jest odmówić po zaproszeniu. Spokojnym krokiem podeszła do miejsca w którym stał Saburo. Po drodze zdała sobie sprawę że zapomniała wziąć czegoś do pisania i jakiegoś notesu.
"Oj, nie bardzo lubię migać... Ale nie będę przecież wracała tylko po kawałek kartki i coś do pisania. Nic, jakoś sobie poradzę."
Uchyliła drzwi i weszła do środka.
"Możesz wskazać mi miejsce"- najpierw wskazała na chłopaka, potem skierowała palec w ziemię i na końcu na siebie. Jeśli on to jakoś dziwnie zrozumie trudno... Nigdy nie przykładała zbyt dużej uwagi do języka migowego.