Domek nad stawem

Niewielki domek nad stawem w 58 okręgu zachodniej dzielnicy Rukongai.

Sam domek jest raczej nieduży, składa się bowiem jedynie z trzech pomieszczeń z czego jednym jest prowizoryczna łazienka, kolejnym dość pusta sala ze stolikiem i matami. Trzeci pokój zamieniono w niewielką sypialnię. Domek zbudowany jest w myśl tradycji architektonicznych z feudalnej Japonii.

Niewielki akwen wodny znajdujący się obok budynku jest w rzeczywistości jedynie końcem jednej z odnóg większej rzeki przecinającej rukongai. Dzięki rzece wody napływają do stawu zasilając go. Dzięki temu zamieszkiwany jest on przez ryby, zaś jego woda jest relatywnie czysta.

(dłuższy opis przy nadmiarze wolnego czasu...)

Droga przez Rukongai okazała się nader uciążliwa. Kolejne dzielnice były coraz biedniejsze i coraz bardziej przeludnione. Nie to było jednak najgorszą częścią wędrówki. Katsuko odczuwała bowiem jak wszędzie odprowadzają ją wrogie spojrzenia. W końcu zwykłe dusze zazdrościły shinigami ich warunków życia oraz siły i władzy. Im zaś biedniejszy okrąg, tym większa była zazdrość istot w nim mieszkających. Mundurek uczennicy akademii działał więc na większość "tubylców" niczym płachta na byka.

Gdy Katsuko dotarła wreszcie do, który wpasowywał się idealnie w lokację opisaną w dzienniku, słońce chyliło się z wolna ku zachodowi. Niebo stało się czerwone zupełnie tak, jak by chmury przeistoczyły się nagle w płomienie. Z wnętrza domku zaś dobiegało delikatne światło przebijające się przez ściany.

Idąc przez rukongai Katsuko nie czuła się komfortowo. Kamień spadł jej z serca kiedy doszła do domu w którym, najprawdopodobniej był już właściciel torby. Podeszła do drzwi i zapukała. -Mam nadzieję, że jestem w dobrym miejscu...-pomyślała zielonowłosa czekając aż ktoś otworzy jej drzwi.

Pukanie początkowo spotkało się jedynie z niezwykle głośną odpowiedzią. Potężny trzask doszedł bowiem z wnętrza domku, zupełnie jakby ktoś upadł z rozmachem na drewniane deski podłoża. Następnie ze środka dobiegło głośne syknięcie bólu, oraz westchnienie co układało się w niezły scenariusz. Roztrzepany chłopak najpewniej bowiem potknął się o coś (może nawet o własne nogi), przewrócił na podłogę, następnie syknął cicho po czym westchnął zmuszając się do wstania. Jak się okazało teoria ta była najpewniej prawdą. Gdy drzwi rozsunęły się ukazując dziewczynie przystojną twarz właściciela dziennika. Tym razem nie miał na sobie mundurku akademii, a jedynie luźne, zielono-szare podniszczone kimono. Jego włosy wciąż były związane w warkocz, który był obecnie nawet bardziej "rozwalony" niż wcześniej. Prawe, ciemnoniebieskie oko spoglądało na dziewczynę z zainteresowaniem. Lewe było przymknięte, gdyż z łuku brwiowego wyciekała niewielka stróżka krwi. Mimo to chłopak uśmiechnął się miło i wesoło widząc Katsuko. - Um... Dobry wieczór...? - rozpoczął dość niepewnie.

-Czy ja wiem czy taki dobry.-zaczęła Zapomniałeś swojej torby... senpai-powiedziała Katsuko -Czyżbyś znowu z czegoś spadł?-dodała patrząc na stróżkę krwi. Mimo tego, że młodzieniec mógł być starszy od niej wydawał się trochę bardziej roztrzepany niż ona sama. Stojąc przed drzwiami Yoshizaki czekała na odpowiedź ze strony właściciela.

- Torba! - Chłopak pacnął się dłonią prosto w zakrwawioną cześć twarzy. Rozdziawił przy tym prawe oko. - Kompletnie o niej zapomniałem. No tak... to co teraz.... Wiesz może gdzie ona jest? Mam tam dość cenne rzeczy... - Chłopak niemal na pewno przewrócił się i uderzył. W świetle lampionu ustawionego na ziemi, w pomieszczeniu widocznym za chłopakiem, widoczna była niewielka plama krwi na podłodze. Wyraźnie właśnie w tamtym miejscu uczeń nabawił się uszkodzeń na twarzy. Owymi uszkodzeniami zdawał się jednak tymczasowo nie przejmować. Wyraźnie torba była o wiele bardziej wartościowa niż Katsuko mogła z początku myśleć.

-Mam ją tutaj-powiedziała ściągając ją z pleców i oddała chłopakowi. Czuła się trochę dziwnie nachodzą praktycznie sobie nieznaną osobę. Czekała aż uczeń weźmie swoją torbę, miała nadzieje, że zrobi to jak najszybciej bo ręka w której ją trzymała zaczęła się już męczyć.

Chłopak zaś rozpromienił się radośnie i odebrał torbę błyskawicznie. Niemalże wyrwał ja z dłoni dziewczyny, zupełnie jak by nie mógł dłużej funkcjonować bez zawartości pakunku. Przycisnął torbę do siebie niemal ją przytulając, zaś jego uśmiech stał się szerszy i o wiele weselszy. Odłożył swój szkolny ekwipunek na posadzkę w domku po czym skoczył w stronę Katsuko i... uściskał ja radośnie mamrocząc tylko pełne radości i wdzięczności - Dziękuję, dziękuje! Jesteś kochana! Dziękuje! - oraz inne frazy bardzo podobne. Po krótkiej chwili zaś chyba odzyskał jasność umysłu. Cofnął się w tedy dość energicznie i zaczerwienił opuszczając wzrok. - P...przepraszam...

Dziewczynę lekko zszokowała reakcja chłopaka. Sama się trochę zaczerwieniła, ale nie opuściła głowy, choć bardzo chciała to zrobić. -N...nic nie szkodzi. Cieszysz się z powodu odzyskania rzeczy. Rozumiem to-powiedziała patrząc na twarz chłopaka. -No... to ja już będę szła...-dodała dziewczyna powoli się odwracając. Choć cały czas patrzyła na młodzieńca.

- Um... - Chłopak wyglądał wyraźnie na bardzo zawstydzonego. - Nie żeby ten.. ale... uh... Lepiej nie... pchać się w mundurze przez rukongai... słońce zachodzi... - Cóż, młodzieniec zerknął na bok wyraźnie udając że czujnie się rozgląda. Niemniej chodziło mu niemal na pewno o to by nie patrzeć nawet w przybliżeniu na Katsuko. Był na to zbyt zawstydzony. Słonce zresztą rzeczywiście było coraz niżej, do tego trzeba było przyznać iż powoli robiło się chłodniej. Wyraźnie nawet tak mały akwen w okolicy sprawiała iż temperatura była niższa.

-Hmm... może i masz racje.-zaczęła Yoshizaki. -Już kiedy tu szłam czułam jakby wszyscy na mnie patrzyli.-wyjawiła odwracając się z powrotem w stronę chłopaka. -Ale nie chce Ci się narzucać....-dodała ciszej spuszczając wzrok. -Ładnie się wpakowałam-pomyślała

- Nie... nie ma problemu. Tylko troche bałagan mam, ale nie pogniewasz się co? - Wyraźnie zakłopotany młodzian usunął się na bok. Przez drzwi w rzeczy samej widać było bałagan. Może nie było katastrofalni, ale światło pojedynczego lampionu ukazywało stolik zawalony papierami oraz spory stosik brudnych opatrunków i kilak niewielkich buteleczek leżących obok. W pomieszczeniu znajdowało się też niewielkie palenisko do gotowania. Podłoga zaś wyraźnie nie była ostatnimi czasy sprzątana.

-Nie, nie pogniewam się. Szczerze powiedziawszy, widziałam już gorszy bałagan-odpowiedziała uśmiechając się do niego i wspominając swoje mieszkanie jeszcze jakiś czas temu. Zielonowłosa jeszcze chwile stała po czym minęła chłopaka i weszła do środka.

Chłopak zaś wyjrzał jeszcze przez drzwi, rozejrzał się po czym zamknął je szczelnie dodatkowo zastawiając drewnianą sztabą, najpewniej dla bezpieczeństwa. Następnie przekręcił klucz w prostym zamku, który zamknął drzwi nieco szczelniej. Westchnął cicho najpewniej czując się nieco bezpieczniej.

Krew z łuku brwiowego zaczęła skapywać powoli z jego brody. W końcu chłopak nie zatrzymał jeszcze krwawienia. - Um... n..napijesz się herbaty? Może jesteś głodna... albo coś? - Wyraźnie chciał zachować się jak na gospodarz przystało, mimo to wciąż wyglądał na zawstydzonego, albo nawet przestraszonego.

Z pomieszczenia były wyjścia do jeszcze dwóch pokoi. Drzwi prowadzące do jednego z nich były uszkodzone. Papier w kilku miejscach został podarty i przypalony, przez co widać było iż nieoświetlone pomieszczono nie jest zbyt duże.

-To może później. Najpierw zajmijmy się twoim czołem. Jeszcze się tutaj wykrwawisz...-zaśmiała się dziewczyna -A na dzisiaj mam już dosyc niespodzianek.-dodała cały czas się uśmiechając. Chciała jakoś rozluźnić atmosferę, która wydawała się być trochę niezręczna.

- Eee... a tak, nie przejmuj się. Ciągle mi się coś takiego przytrafia. - Chłopak zaśmiał się cicho, po czym ruszył dość szybkim krokiem w stronę stolika. Pochylił się by sięgnąć kawałek białej szmatki leżący obok mat do siedzenia. Po krótkiej chwili Katsuko zauważyła zresztą ze szmatka w całości biała nie była. Kilka brudnych plam ją pokrywających wyglądało nieco jak zakrzepła krew. Chłopak zaś spokojnie przyłożył materiał do łuku brwiowego by zatamować krwawienie. Po kilku "przytknięciach" materiału przetarł jeszcze twarz by nieco się oczyścić. Oczywiście w zdecydowanej większości rozmazał jedynie posokę na policzku, ale przynajmniej próbował. - Um... może usiądziesz... - wolną dłonią wskazał na maty okalające stolik.

Dziewczyna chwilę stała, przypomni sobie, że nie poznała jeszcze imienia chłopaka. -Tak w ogóle to jak się nazywasz?-spytała patrząc na pana domu, po czym dodała - Ja nazywam się Yoshizaki Katsuko.-zielonooka wyciągnęła rękę.

- Aaa.. tak jestem Takao Takagaki, miło Cię poznać! - Wyciągnął pobrudzoną krwią dłoń i uścisnął lekko dłoń Katsuko. Zdawało się iż starał się nie wywrzeć zbyt mocnego nacisku, tak, w razie czego. W końcu nie należało sprawiać bólu dziewczynom, a na pewno już nie takim które przyniosły Ci zaginioną torbę. - I jeszcze raz bardzo dziękuję za to że przyniosłaś torbę. Jak mogę się odwdzięczyć? - Młodzieniec przetarł jeszcze kilka razy krwawiący łuk brwiowy. Gdy zaś wyciek nieco ustał odłożył przycisnął szmatkę nieco mocniej do rany.

-Nie masz za co dziękować. A czy możesz się jakoś odwdzięczyć? Hmmm myślę, że kubek herbaty wystarczy-powiedziała dziewczyna uśmiechając się i siadając na najbliżej leżącej macie.

Gdy tylko chłopak puścił dłoń Katsuko złapał za chustę którą wcześniej się ocierał i na szybko sporządził opatrunek zawiązując ją tak, iż zakrywała niemal całe prawe oko. Trzeba było jednak przyznać iż trzymała się na głowie całkiem porządnie, zaś krew z wolna sącząca się z rany wsiąkała w materiał nie przeszkadzając Takao. Następnie chłopak ruszył stronę jednego z dodatkowych pomieszczeń i wyszedł z niego trzymając wiadro.

- Herbatka, już się robi. Poczekasz chwileczkę? Musiał bym przynieść wody, ale za to powinna zagotować się całkiem szybko... - Wyglądał na nieco niezadowolonego, najpewniej z tego powodu iż nie mógł zaserwować napitku szybciej. Ruszył w stronę drzwi wyjściowych z domku i zaczął je odryglowywać. - Może jednak coś przekąsisz co?

-Jasne, że poczekam-odpowiedziała dziewczyna patrząc jak właściciel odryglowuje drzwi. -Na prawdę nie jestem głodna, po za tym nie chce robić kłopotu-rzekła. -Co ja sobie myślałam przychodząc tu wieczorem. W dobrym razie mogłam oddać mu tą torbę jutro w Akademii.-pomyślała.

Chłopak zaś skinął lekko głową, po wyjściu na zewnątrz zasunął drzwi szczelnie, tak by nie zachęcać kogokolwiek do przejścia przez nie. Ostatecznie Katsuko pozostała w domku sama, zaś słońce niemal całkowicie już zaszło. Jedynym źródłem światła w pokoju był zaś pojedynczy lampion.

Nocną ciszę rozdarł nagle głośny wrzask przerażenia. Kobiecy głos nie przedstawiał żadnego słowa, jedynie czysty strach. Wbił się z impetem w uszy dziewczyny. Po krótkiej chwili zaś drzwi prowadzące do domku zostały gwałtowanie otwarte. Gospodarz wpadł do środka trzymając w dłoni wiadro pełne wody, zostawił je jednak na posadzce i ruszył w stronę podniszczonych drzwi prowadzących do dodatkowego pomieszczenia. Tym razem na jego twarzy nie było uśmiechu. Chłopak był śmiertelnie poważny. - Przepraszam Cię na chwilę. Słuchaj zamknij drzwi wejściowe na klucz i pilnuj się. - Zniknął za podniszczonymi drzwiami, by po chwili wyjść zza nich trzymając w dłoniach miecz. Ostrze należało zapewne do katany, jednakże rękojeść pozbawiona była zasłony i składała się jedynie z drewna. Oręż wyglądał więc jak by jedynie ostrze zostało skończone. - Obiecuję że jak tylko wrócę zrobię herbatę... - Takao uśmiechnął się lekko, po czym wybiegł przez drzwi kierując się w stronę większego skupiska budynków. Stamtąd bowiem dochodził krzyk.

Katsuko najchętniej pobiegłaby za chłopakiem, ale wiedziała ze może tylko pogorszyć sprawę. Po tym jak Takao wybiegł zamknęła drzwi, tak jak jej kazał. -Co miał na myśli, żebym się pilnowała?-mimo iż mózg dziewczyny zastanawiał się nad tym, reszta jej zmysłów, a szczególnie słuch, wyostrzyły się. Katsuko mogła teraz jedynie czekać, choć wolałaby się do czegoś przydać.

Dziewczyna spokojnie zastawiła drzwi sztabą a następnie zamknęła drzwi niewielkim kluczykiem. Mimo to wnętrze domku nie wydawało się być miłe i bezpieczne. Leżące na podłodze opatrunki poplamione były krwią, zaś podniszczone drzwi prowadzące do jednego z pomieszczeń przywodziły na myśl scenę z filmów o starojapońskich upiorach. Mimo to zapewne bezpieczniej było w środku niż poza drewniano-papierowymi ścianami. Tym bardziej iż z zewnątrz dochodziły trzaski i krzyki.

Po kilkunastu minutach przebywania w domku Katsuko usłyszała, a w zasadzie może bardziej poczuła, że coś wylądowało na ziemi przed domkiem. Zaczęło się zbliżać z wolna do drzwi, a następnie do uszu dziewczyny doszedł cichy odgłos warkotu oraz czegoś ostrego trącego o drewno.

-Co jest...-mruknęła odchodząc od drzwi. Karsuko nie podobał się dźwięk dochodzący z zewnątrz. Domyślała się, że coś chce dostać do środka. Poczuła też strach, jedno, że o własne życie, ale martwiła się też o Takagaki'ego. Miała złe przeczucia co do tego co usłyszała.

Gdy dziewcyzna odsunęła się od drzwi ostrzy, czarny szpon grubości przedramienia i długości przynajmniej pół metra przebił się przez papierowy fragment drzwi bardzo upraszczając w ten sposób wszelakie przemyślenia Katsuko. Aż zbyt prostym było stwierdzenie iż stworzenie znajdujące się na zewnątrz nie tylko chce dostać się do środka, ale również może to zrobić. A przynajmniej częściowo.

Dodatkowo szpon wycelowany był prosto w Katsuko, co nie świadczyło o niczym dobrym. Po chwili zresztą, ku zgrozie dziewczyny, pazur rozczapierzył się na cztery mniejsze. Następnie ze środka wystrzelony został niewielki kolec czarnej barwy. Zaskoczona uczennica nie zdołała odpowiednio zareagować, zaś pocisk wbił się w ciało pod jej lewym obojczykiem. Rana nie była może specjalnie wielka, za to bardzo bolesna. Dziewczyna nie wiedziała dla czego, ale czuła się jak by oberwała nie jednym, a kilkoma dziesiątkami niewielkich igiełek.

(-2PŻ)

-Kuso.... ale sobie miejsce wybrał.-mruknęła, wspominając wcześniejsze spotkanie z pustym. -To zdecydowanie nie jest mój dzień-pomyślała smutno Yoshiazaki. Jednocześnie zastanawiając się jak to wszystko może się zakończyć. Po chwili jednak ból barku przypomniał, że takie gdybanie może zostawić na później. -Jeśli zostanę tu dłużej mogę w ogóle zapomnieć o przyszłości.-przeszło jej przez myśl. Jeśli Katsuko znowu zostanie zaatakowana używa hadou #4 Byakurai. [52rei]

Katsuko niemal odruchowo uchyliła się przed kolejnym niewielkim kolcem wymierzonym mniej więcej w środek jej brzucha. Odskoczyła więc na bok lądując przy tym na ziemi. Pocisk poleciał zaś dalej i wbił się w jedną z desek budujących ściany. Leżąc na ziemi dziewczyna użyła zaklęcia niszczącego numer cztery. Biała struga światła pomknęła prosto z jej palca w stronę drzwi tworząc kolejną wyrwę w papierze. Czarny szpon zniknął zaś wycofany na zewnątrz. Zniknął jednak by po chwili uderzyć w same drzwi ze znacznie większą siłą i furią. Kilka z desek tworzących szkielet dla papieru zostało połamanych bądź przeciętych, mimo to wejście pozostało zamknięte, choć było to zasługą jedynie drewnianej sztaby.

Tym czasem ból dochodzący z rany zaczął się rozprzestrzeniać. Z każdą chwilą wędrował w dół ramienia i dalej poprzez całą prawą stronę klatki piersiowej. Na coraz większym obszarze ciała wyczuwalne były coraz bardziej bolesne ukłucia tysięcy igieł.

-Chyba lepiej byłoby się nie ruszać-pomyślała czując jakby ktoś wbijał jej małe igły w ciało. Wiedziała jednak, że zostanie w jednym miejscu może oznaczać jej śmierć. A coś takiego nie odpowiadało za bardzo zielonowłosej. Podniosła się aby mieć możliwość wykonania jakiegokolwiek ruchu w razie kolejnego ataku. Jeśli kolejny atak nastąpi kobieta ponownie atakuje białą błyskawicą [48rei]. Katsuko spróbowała też wyczuć z czym ma do czynienia, wątpiła ze jej sie uda, ale zawsze mozna próbowac.

Dziewczyna spokojnie zdołała wstać nie atakowana przez żadne dziwaczne stworzenie. Tego samego nie można było jednak powiedzieć o drzwiach domku. Drewniana sztaba mająca na celu zamknięcie ich zaczęła pękać by w końcu złamać się wysyłając w powietrze drzazgi. Czarny szpon, odpowiedzialny za wandalizm, wycofał się po raza kolejny na zewnątrz. Odwrót był rzecz jasna jedynie wstępem do nadchodzących wielkimi krokami problemów.

Po kilku sekundach przerwy coś uderzyło twardo w uszkodzone drzwi wrzucając ich resztki do środka. Następnie przez otwór zaczęła wgramalać się poczwara będąca właścicielem czarnego szpona. Wyglądała dość podobnie do niewielkiej małpy, może kapucynki. Rozmiarami przewyższała jednak o kilkanaście centymetrów większość ludzi. Górna para łap pozbawiona była dłoni. Bezpośrednio z przedramion wyrastały bowiem spore, czarne szpony. Wyraźnie to właśnie ta istota strzeliła do Katsuko i rozwaliła drzwi. Biała głowa stworzenia przypominała maskę przywodzącą na myśl rybi łeb. Na środku klatki piersiowej stwora ziała spora dziura przez którą zielonowłosa miała swobodny wgląd na staw. Lewe ramię bestii wyglądało na ranne. Krew wyciekała z uszkodzonych tkanek. Mimo to pusty był raczej sciekły niz przestraszony.