Pokój Hiro Takemitsu

Hiro rozglądał się dookoła, niestety niewiele więcej mógł zobaczyć. Ściany i sufit zdawały się pokrywać pająki i pajęczyny. Szczególnie wielkie ich skupisko widoczne było widoczne w kącie oddalonym najdalej od drzwi.
Obecnie po samych drzwiach pełzało teraz coraz więcej małych pajączków. Przędły sieć na drzwiach, które po kilku chwilach zaczęły trząść się pod uderzeniami z zewnątrz. Cokolwiek było na korytarzu chciało dostać się do środka i to przy użyciu siły. Wyglądało na to, że jedynie pajęczyny oblepiające powoli drzwi powstrzymywały to coś przed wejściem.
Wielki pająk spoglądał przez chwilę na Hiro wyciągając swoją niezwykle długą szyję i przekrzywiając nieco głowę. Przednie odnóża podkulił pod siebie chcąc jakby osłonić klatkę piersiową. Pozostałe trzy pary kończyn wprawiały stworzenie w lekkie kołysanie, jakby stworzenie nie mogło zdecydować, czy iść w stronę Hiro czy też od niego odejść.
Zielony pająk, który przyprowadził tutaj chłopaka, odwrócił się na chwilę w stronę Hiro a później ruszył ku wielkiemu pająkowi. Wszedł spokojnie po jednej z jego nóg i stanął na czymś, co mogło by być ramieniem. Kilka chwil później wielki potwór wykonał dziwny ruch jakby prostując korpus w parodii ludzkiej pozycji chodzenia. Wyglądało to tak, jakby zielony pająk szeptał do ucha wielkiego stworzenia. Miast słów do uszu Hiro docierały jednak tylko ciche kliknięcia i stuknięcia.
Podczas tej wymiany zdań uderzenia w drzwi narastały. Stworzenie z zewnątrz wyraźnie chciało dostać się do pomieszczenia coraz bardziej desperacko. Drewno zaczęło się uginać do środka sprawiając, że sieci pajęczyny się naciągały. Część pająków uciekła ze drzwi, jakby w panice. Te, które zostały zdawały się próbować jak najszybciej utkać jeszcze więcej sieci utrudniając jeszcze bardziej wejście do środka.

W końcu Hiro usłyszał kilka głośnych stuknięć i kliknięć. Gdy odwrócił się w stronę wielkiego pająka dostrzegł na ziemi stado mniejszych stworzonek. Podłoga była tutaj pusta i czysta, nie licząc sieci pajęczych tkanych na bieżąco. Tkano je jednak dziwacznie, w żaden uporządkowany sposób, przynajmniej tak początkowo chłopak myślał. Zajęło kilka chwil nim zrozumiał – na ziemi utkano z pajęczyny znak w klasycznym alfabecie japońskim, znak oznaczający „pomoc”.
Chwilę później coś zazgrzytało. Przez szparę w uchylonych drzwiach przedarła się wąska, długa, czarna klinga przypominająca kształtem klingę katany. Ostrze było jednak szersze i poszczerbione, a może po prostu wykute z ząbkowaniem. Nawet sam sztych był ząbkowany. Ostrze zaczęło powoli piłować pajęczynę rozcinając po drodze dwa mniejsze pająki. Pozostałe przestraszone zaczęły umykać na ściany i sufit oddalając się od drzwi.
Wielki, dziwaczny pająk cofnął się o pół kroku i spojrzał z lekką paniką na Hiro. Później stuknął długim odnóżem w podłogę obok napisu.

„Mam pomóc wielkiemu pająkowi? Ale jak? Dla czego? I o co do cholery w tym wszystkim chodzi?” Hiro spojrzał ze zdziwieniem na wielkiego pająka, po czym po krótkiego chwili zastanowienia powiedział.
- Postaram Ci się pomóc, jeśli ty pomożesz pózniej mi.- po tych słowach ruszył do wrót.
Nie bardzo wiedział jak ma je zabarykadować. W końcu w tym pomieszczeniu oprócz dużej ilości pająków nie znajdowało się zupełnie nic. Gdy do nich dotarł od razu zaczął szukać jakiegoś sposoby by spowolnić przecinanie pajęczyn przez ostrze. Najlepszym wyjściem było odsunięcie do drzwi dużych ciężkich drewnianych przedmiotów. Ale za pewne nie miał tutaj takowych, choć jeśli jakiś by się znalazł od razu chciał go użyć. Jeśli nie miał takiego pod ręką zostało mu tylko jedno wyjście, starać się je domknąć własną siłą dla tego napadł na nie barkiem i starał się je zamknąć. To dało by czas by pająki mogły by je wzmocnić pajęczyną. Oczywiście problemem była sama katana włożona w szparę. Ale jeśli by się udało ją dość mocno przycisnąć to pająki rownież ją mogły by pokryć pajęczynami by jej właściciel nie mógł ją poruszyć.

Chłopak ruszył do drzwi i naparł na nie całą swoją siłą czując przysuwając je nagle do framugi. Ząbkowany miecz zazgrzytał cicho, gdy osobnik z drugiej strony cofnął go gwałtownie. Ostrze zniknęło a wrota przez kilka jeszcze chwil pozostały nieruchome. Pająki, rzecz jasna, zaczęły pokrywać je pajęczyną na nowo pełzając dookoła Hiro setkami.
Kolejny zgrzyt był jakby cichszy, zaraz zaś po jego usłyszeniu chłopak dostrzegł sztych ostrza przebijający się pomiędzy deskami ledwie kilka centymetrów od ciała Hiro. Chwilę później ostrze się wycofało a następnie coś znowu uderzyło w drzwi wypaczając jeszcze bardziej i tak uszkodzone drzwi. Hiro był niemal pewny jednej rzeczy. Cokolwiek atakuje wrota niebawem je zniszczy.

"Czemu ja mam zawsze pod górkę, czy choć raz nie może coś puść gładko..." Hiro wiedział, że trzymanie drzwi jest niebezpieczne. W końcu ktokolwiek atakuje te drzwi może w każdej chwili przebić je razem z ciałem chłopaka. A wtedy na pewne już nie będzie w stanie się bronić. Młody shinigami odsunął się od drzwi po czym spojrzał na największego pajęczaka i rzeł:
- Potrzebuje jakieś broni, jest coś co może służyć za miecz? - rzekł szybko po czym czekał na odpowiedź

Jeśli pająk wskazał mu jakieś miejsce udał się jak najszybciej po broń, jeśli nie to czekał przy drzwiach licząc na to że jakaś deska odpadnie i nada się do obrony.

Tuż przy sobie, na drzwiach, Hiro spostrzegł swego znajomego. Spory, zielony pająk spoglądał na niego swoimi licznymi, niezwykle inteligentnymi oczami. Przez kilka chwil trwał w bezruchu na następnie skoczył ku chłopakowi. Młodzieniec odruchowo zasłonił się przedramieniem. Pająk jednak nie zaatakował. Przemieścił się tak, aby ustawić wygodnie na przedramieniu chłopaka i przywarł do niego swymi długimi, zadziwiająco chłodnymi nogami.

Gdy pająk przestał się ruszać Hiro poczuł nagle coś dziwnego, zupełnie jakby ktoś szarpnął go mocno, choć w cale nie ruszył się z miejsca. Sploty pajęczyny tworzone na drzwiach przez drobne pajączki przybrały zaś kształt jednego, jedynego słowa - "broń".

Kolejne kilka ciosów miecza uderzyło we wrota. Najpierw sztych po raz kolejny przeszedł przez deski, później zaś cięcie wyrwało kawał drewna z bramy pomiędzy dwoma otworami pozostawionymi wcześniej przez ostrze. Przez powstały wyłom Hiro dostrzegł dziwaczną postać. Dosłownie chwilę później wrota z głośnym trzaskiem zostały wyważone i wpadły do pomieszczenia wraz z kurzawą i drzazgami wyrzuconymi przez pękające drzewno. Wtedy napastnik ukazał się w całej okazałości.
Stworzenie miało ludzki kształt, jednakże zdawało się być zrobione z ciemności. Forma była lekko niewyraźna, rozmyta. Jedynymi wyraźnymi aspektami stworzenia zdawały się być oczy oraz miecz. Broń przypominała katanę, jednakże jej ostrze było znacznie grubsze a sztych przeformowano tak, że przypominał nieco grot włóczni. Całą klinga zdawała się być poszczerbiona i poszarpana. Mimo to zdawała się być ostra, trwała i ogromnie niebezpieczna.
Znacznie dziwniejsze był jednak oczy potwora. Był jasne i szeroko otwarte z drobnymi, czarnymi źrenicami. Przepełnione nienawiścią i upojone władzą jaką daje zemsta. Zupełnie jak spojrzenie Kochimy. Odbijał się w nich delikatny blask, tak jakby stał tuż przed płomieniem. A może... może jednak nie? Może jednak był duże, niemal dziewczęce. Tęczówki zdawały się mieć barwę żółtą, rozpaloną przez płomienie. W ich wyrazie widać było nieco osłupienia, jakby osoba była zamroczona. Zupełnie jak oczy Sakame. Oczy stworzenia zdawały się mienić i stale zmieniać raz przyjmując jeden kształt, raz zaś kolejny.
Stwór spoglądał na Hiro ledwie przez chwilę, nim ruszył ku niemu wznosząc swoje ostrze w obu rękach. Wyraźnie zamierzał się do ciosu od góry, prosto na głowę chłopaka.

Gdy na drzwiach pojawił sie napis "broń" utkany z pajęczyn. Hiro zrozumiał, że nie do końca stworzenia go zrozumiały, ale po chwili nie miał też czasu sie nad tym debatować. Gdy tylko drzwi zostały zniszczone, młody shinigmi zaczął dokładnie przyglądać się istocie, która dokonała tego aktu wandalizmu. Oczywiście jego wygląd był najdziwniejszą rzeczą do tego nie miał bladego pojęcia o co tutaj chodzi. Kim jest ta istota, czego chce? Czemu jej oczy się zmieniają? Na szczęście z tych bezsensownych rozmyślań obudził go atak.

Hiro instyktownie zrobił unik by zejść z lini cięcia. Na szczęście cięcie od góry było najłatwiejsze do uniknięcia, wystarczyło w odpowiednim momencie usunąć się na bok. Takemitsu wiedział, że jeśli ma wygrać tą walkę to musi, albo szybko znaleźć jakąś broń lub zmiejszyć dystans. Broni nie znalazł, więc pozostało mu tylko zbliżenie się do przeciwnika. W ten sposób wróg nie powinien dobrze wymachiwać długą bronią, a sam Hiro mógł od czasu do czasu pokusić się by uderzyć pięścią czy też nogą w pzreciwnika. Do tego starałsię blokować cięcia przez blokowanie rąk przeciwnika, w końcu broń jest tylko przedłużeniem kończyn.

Hiro zszedł szybko przed ciosem, który zapewne mógł by zakończyć jego życie. W końcu stworzenie to przed chwilą rozcinało drewniane drzwi. Niestety, stworzenie okazało się być nie tylko silne. Nim jeszcze dobrze klinga skończyła ruch opadający Hiro dostrzegł lekką zmianę chwytu na rekojeści. Mgnienie oka później ostrze pomknęło skosem ku górze zmuszając chłopaka do kolejnego uskoku.
Ciosy padały jeden po drugim. Każde uderzenie, nie zatrzymane klingą, przechodziło płynie w drugie. Kolejne uderzenie za kolejnym uderzeniem Hiro musiał cofać się, unikać, umykać. Ciągle do tyłu, i ciągle lekko na lewo. Tak, po kilku kolejnych unikach chłopak zdał sobie sprawę z tego, że potwór kieruje go ku narożnikowi. Narożnikowi, w którym uniki będą znacznie trudniejsze. Jeszcze tylko dwa albo trzy uniki.
Przez cały czas walki na przedramieniu Hiro siedział pająk. Przywarł bardzo mocno, na tyle mocno, że zdawał się w cale nie poruszać. Jego nogi i ciało były chłodne a stworek niemal się nie poruszał.

„No i co ja mam teraz zrobić. Nie dam rady pokonać go bez broni...” Hiro nie wiedział jak ma poradzić sobie z tak trudnym przeciwnikiem. Po pierwsze był już strasznie zmęczony starciem, które odbyło się w prawdziwym świecie, nie miał też zbyt duzo Reietsu by móc wzmocnić swoje ciało i wyrównać szanse.
-Masz może jakieś pomysły, nim zginiemy tutaj- rzekł z nadzieją do pajączka siedzącego na jego ramieniu.
Młody shinigami nie miał zielonego pojęcia jak wyjsć z impasu, jego przeciwnik był od niego silniejszy fizycznie, do tego znał się na walce. Jedyne co teraz mógł robić to unikać jego ciosów, choć zdawał sobie sprawę, że w ten sposób zraz wyląduje w rogu pomieszczenia i unik staną się dużo bardziej skomplikowane. Gdy znalazł się w narożniku użył resztki swojego reietsu by zwiększyć najpierw swoją szybkość i złapać ręce przeciwnika, a następnie zwiększył swoją siłę by pociągnąć go do siebie a następnie zamienić się miejscami. Gdy to mu się udało, chciał naprzeć całym swoim ciałem i przydusić go do narożnika by ograniczyć jego ruchy. Następnie rzekł do pajączka:
- Opleccie go siecią by nie mógł się ruszać. Postaram się go tutaj trzymać.

Hiro robił co mógł starając się nie cofnąć, przeciwnik jednak zdawał się nacierać bez śladów zmęczenia czy zawahania. Uderzenia mieczem zadawane były raz za razem ograniczając coraz bardziej sferę działania chłopaka. Hiro z czasem zaczynał czuć się nieco jak w metalowej, ostrej klatce. Klatce, która stawała się coraz bardziej ciasna.
„Broń”
Głosił napis na ścianie wykonany przez pająki ledwie chwilę temu.
„Broń”
Pająk, który przywarł do przedramienia chłopaka oderwał od niego jedną z nóg i niemalże wskazał na napis. Później zaś odnóże skierowało się w stronę samego pająka.
Przeciwnik nacierał jednak bez przerwy a żadna dodatkowa broń nie pojawiła się nagle, aby ułatwić walkę. Ba! Aby uczynić ją możliwą.
Krok za krokiem chłopak zbliżał się ku rogowi pomieszczenia. Szykował się do ostatecznego wypadu. Próbował wyłapać rytm na tyle, aby spróbować ująć owego stora za ręce. Sprawa była ryzykowna. Trzeba było uprzednio przedostać się przez strefę zajętą przez sprawnie poruszane ostrze. Strefę, która w związku z tym stawała się strefą śmierci. Aby w niej nie zginąć trzeba było doskonale wyczuć moment.
Hiro skupił się tak jak tylko umiał. Patrzył i nagle dostrzegł. Teraz! Tuż po cięciu z dołu na pachwinę, które po zakończeniu miało przerodzić się w szybki sztych. W chwili, gdy ręce poczęły się szykując skróconą pozę znaną doskonale chłopakowi po wszystkich lekcjach kendo.

Hiro zebrał się w sobie i wystartował ku wrogowi, ujął jego chłodne, śliskie ręce w przedramionach. Poczuł niewielkie igiełki bólu wpijające się w dłonie. Nie zastanawiając się wiele złapał jednak mocniej, tak mocno, jak tylko potrafił. Silnym szarpnięciem i stosowna dźwignią przekierował czarnego potwora do rogu. Gdy przeciwnik uderzył o drewnianą ścianę deski zajęczały cicho. Hiro zaś czuł narastający w dłoniach ból. Poruszająca się zimna, śliska tkanka zdawała się kąsać jak żywe stworzenie. Krew chłopaka zaczęła zwolna wyciekać spomiędzy zaciśniętych palców i kapać na zakurzoną posadzkę. Hiro przyparł więc dodatkowo przeciwnika barkiem.
Pająki, jak zaklęte, od razu rzuciły się do pomocy. Drobne stworzonka starały się spętać potwora tak szybko, jak tylko umiały. Niestety nie dość szybko. Pokaleczone dłonie przestały słuchać rozkazów. Bark zaś zaczął być nowy miejscem bólu i udręki. Wytrzymać mógł jedynie kilka jeszcze chwil…
Potwór początkowo bronił się i wyrywał, z czasem jednak całkowicie przestał. Ranione ciało Hiro coraz słabiej unieruchamiało go w rogu, aż w końcu istota o oczach zamroczonej, cierpiącej dziewczyny nadepnęło Hiro na śródstopie z rozmachem i sporą siłą. Wykorzystawszy krótki moment osłabienia wyrwało jedną z rąk z uścisku i uderzyło nią chłopaka bok głowy. Nim jeszcze chłopak odzyskał równowagę został potężnie kopnięty wprost w środek piersi. To właśnie to uderzenie posłało go na ziemię ze dwa metry dalej.

O dziwo, poczwara nie natarła aby wykończyć chłopaka. Po prostu w kilku ruchach barkami oderwała się od ściany i zerwała pajęczynę. Tym razem spoglądała na Hiro pełnymi szaleństwa oczyma mężczyzny. Stwór zaczął przechadzać się powoli dookoła chłopaka z mieczem w dłoni.
Sam Hiro zaś czuł się raczej paskudnie. Powoli odzyskał oddech odebrany przez kopnięcie, następnie przestało mu huczeć w głowie po ciosie pięścią. Ból w śródstopiu przerodził się z przejmującego w tępy, nieprzyjemny ale mimo wszystko znośny.
Jedynie dłonie i bark pozostawały obolałe. Skóra na nich pokryta była dziesiątkami drobnych, acz bolesnych skaleczeń i ranek. Szczególnie dłonie, które miały najdłuższy kontakt z ciałem potwora. Tutaj niektóre z ranek sięgały nie tylko na głębokość skóry, ale rozdzierały także i mięso. Krew wyciekała z ranek kroplami z wolna zlewającymi się w strumyczki, przeciwnik nadal czekał zaś wyraźnie bawiąc się ze swoją niemal zamęczoną ofiarą.
- „Broń”
Hiro po raz kolejny dostrzegł natarczywy napis stworzony z pajęczej sieci. Patrzył na niego wstając powoli by mieć jakiekolwiek szanse na przetrwanie starcia.

"Broń, broń, broń i co ja mam do cholery z tego zrozumieć.." Hiro był wściekły nie dość, że jego plan nie przyniósł, żadnego efektu. Chyba, że brać pod uwagę rany jakie odniósł. Gdy tylko wstał z ziemi próbował wymyśleć jaki kolwiek sposób na dalszą walkę z przeciwnikiem. Zdawał sobie sprawę, że tak naprawdę ta walka jest już skończona i gdy tylko przeciwnik będzie mieć na to ochotę zakończy jego żywot. " Co ja mam zrobić... Nie mam z nim żadnych szans, nawet jeśli bym miał przy sobie katane, to i tak w tym stanie nie mam żadnych szans na wygraną. Jedyne co mi pozostało to uciekać, może uda mi się go zgubić gdzieś w tych korytarzach. Choć pewnie prędzej sam się zgubie lub trafie na jakiś ślepy zaułek." Hiro gdy tylko dostrzegł okazję zaczął biec w stronę drzwi, a nastepnie przed siebie. W końcu jedyną drogę jaką tu znał to tą prowadzącą do miejsca w którym rozpoczął swoją podróż. Zdawał sobie sprawę, że to jest próba zrodzona z niemocy i rozpaczy. Ale nie miał innego pomysłu by kontynuować walkę. Jeśli napotkał jakieś pomieszczenie z solidymi drzwiami chciał tam wbiec i się zabarykadować.

(Nie mam pojęcia osobiście o co chodzi z tym napisem broń, więc zapewne znów nici z jakiegoś sensownego rozwiązania zagadki )