Ukryta wioska

Dopóki ciekawość nie zwycięży nad zakazem Fuu, Cirno mogła sobie nie odpowiadać tudzież mdleć. W innym wypadku wolała mieć ją pod stałym nadzorem, mimo bycia w duszy która to przecież nigdzie nie odejdzie. Zresztą zapakutou i tak prawdopodobnie nie zrozumiałoby kompletnie nic z tego co opowiedziała kobieta. Sama dziewczyna miała problemy z nadążeniem nad tym, czego słuchała. Z drugiej strony wyglądało na to, że trafiła na największą do tej pory skarbnicę wiedzy na temat tego, co się obecnie wyprawia. Musiała sobie to trochę uporządkować. Najpierw o czymś w rodzaju krzyżówek Pustych z shinigami. Nazywała ich inaczej w zależności od tego, od czego pochodzili i prawdopodobnie nie różnią się jedynie tym. Krótka notka "czym konkretnie się różnią". Idąc dalej... Przebudzenie tego Pustego nie nastąpiło samo z siebie a było czyimś celowym zabiegiem. Znowu Yuyuko coś przed nią ukryła? Czy tym razem to Remilia wróciła do swoich starych zwyczajów? Kolejne na prędce naskrobane zdanie. "Kto to zrobił?". Naturalne predyspozycje... Czyżby to, że jej dusza nie jest tak do końca jej własną i rezydowało tam całkiem sporo innych bytów miało coś do rzeczy? Tutaj nic nie zanotowała, w końcu z tym nie uda się zrobić kompletnie nic i nie nie potrzebowała dodatkowych wyjaśnień. Reszta słów kobiety to jedynie podpuszczanie Fuu żeby straciła nad sobą panowanie. Wyraźnie przypominało jej to Paranoie... Chociaż nie można było tego uznać za minus bo shinigami podczas pobytu w Rezydencji nauczyła się obchodzić z tą Pustą. Dopisała jeszcze do wiadomości "co możesz z tym zrobić, czego chcesz", podała ją kobiecie a potem przymknęła oczy, powoli i spokojnie oddychając.

Kobieta rzuciła tylko okiem na wiadomość. Nie wyglądała na przesadnie zaskoczoną, jednak najpierw zwróciła się chyba do Megumi.
-Od tej pory jest to rozmowa pomiędzy mną a nią. Zatem znikaj, już!-Jeden ruch ręki sprawił, że Megumi zaczęła poruszać się całkowicie na oślep. Wydała parę bardzo cichych dźwięków, i poszła gdzieś przed siebie po omacku... znikła z zasięgu wzroku Fuu. Zaraz potem jednak wróciła... błądziła... przez chwilę otworzyły się jakby świetliste drzwi, przez które dziewczę wyszło z ciemności.
-To, że nie mam wpływu na materię nie znaczy, że nie mogę jej odciąć od świata. Tak zwana całkowita ciemność, odcięcie od wszelkich bodźców. Nic nie powinno jej być, efekt zejdzie w przeciągu najbliższych dziesięciu minut. Wolałabym porozmawiać z Tobą sam na sam... skup się, dziecko, bo to dla Ciebie bardzo ważne Najpierw odpowiem na Twoje pytania, potem powiem czego chcę. Mi się nie spieszy-Kobieta zrobiła chwilę przerwy... punkty zajaśniały nieco bardziej, dzięki temu Fuu była w stanie zobaczyć coś więcej niż czubek swojego nosa. Postać ducha była już w pełni widoczna, a oko przestało złowrogo świecić. Było o wiele bardziej komfortowo... może dlatego, że otoczenie przypominało rozgwieżdżone niebo?
-Powiedziałam czy się różnią, ale powtórzę - Vaizardzi to Shinigami którzy mają w sobie przebudzonego pustego. Arrancarzy natomiast to puści którzy posiedli moce Shinigami. Jaka jest różnica? Vaizardzi korzystają z mocy pustego zakładając maskę... ale Tobie została ona odebrana albo zniszczona w czasie przemiany, jak sądzę. Spokojnie, wróci. Zawsze wracają. Arrancarzy natomiast mogą uwolnić swoje Zanpaktou, mają w klatce piersiowej dziurę po łańcuchu i mają biały strój Shinigami zamiast czarnego... oraz fragmenty maski. Poczyniłam duży skrót, ale na razie Ci to wystarczy. A kto to zrobił... nie wiem. Twoją przeszłość znam jedynie z blizn na Twojej duszy, nie jestem w stanie stwierdzić kto je zadał. Może to osoba z którą się rozłączyłaś, może w czasie tego ktoś namieszał... wiem wiele, ale nie wszystko-Ponownie zapanowała chwila ciszy. Gwiazdy jeszcze bardziej zajaśniały, jednak dalej nie było widać w pomieszczeniu niczego innego poza nimi dwoje.
-Co mogę zrobić? Mogę poprowadzić Cię przez ciemność która Cię otacza. Nie sprawię, że stanie się ona jaśniejsza. Dołożę jednak wszelkich starań, byś nie czuła się w niej zagubiona, a może nawet kiedyś z niej korzystała i umiała w niej odnaleźć mądrość... ale najpierw uporamy się z Twoim małym problemem. W zamian oczekuję bezwzględnego zaufania i posłuszeństwa... chociaż chęci na początek będą musiały mi wystarczyć. Bez tego nie masz nawet co próbować... niewielu mogło nawet śnić o tym, bym ich uczyła. Cztery osoby. Mam bardzo duże wymagania... ale oferuje jeszcze więcej... jednak, jeśli nie chcesz, to nie jesteś bez wyjścia. Są na świecie jeszcze inni, którzy mogą Cię uratować. Jedna z takich osób nawet mieszka niedaleko. Musisz zdecydować za siebie, nikt inny tego dla Ciebie nie zrobi. Tak czy owak... mogę Ci pomóc. Głównie dlatego, że stoisz tutaj przede mną

Nie wiedzieć czemu, kobieta zaczynała wzbudzać w Fuu coraz większe zaufanie. Shinigami wiedziała do czego tamta jest zdolna i nie będzie się wahać tego udowodnić. Było w niej jednak coś, co przyciągało i budziło respekt. Nie był to terror ani nic negatywnego. Najbliżej było temu do uzasadnionej wyższości, od czynów i obietnic, które do tej pory miały odzwierciedlenie w rzeczywistości, po sposób wysławiania się- wyniosły, pełen spokoju i mądrości płynących nie tylko z wiedzy, ale i doświadczeń. Fuu, choć ciężko było jej to przyznać przed samą sobą, zaczynała podziwiać osobę, która chciała zabić ją, jak i osoby zupełnie z nią niezwiązane. Otrzymała odpowiedzi na swoje pytania, nie została wyśmiana za nic, co zrobiła wcześniej. Kobieta była teraz zupełnie inna niż ta, którą dziewczyna spotkała jakiś czas wcześniej w wiosce. Już nie wydawało się jej, że tamta chce kogokolwiek skrzywdzić. Przypominała teraz bardziej bezstronnego, potężnego obserwatora, który w razie potrzeby musi interweniować. Shinigami miała co prawda pewne obawy, w końcu bezwarunkowe zaufanie już nie raz zaprowadziło ją w złą stronę. Jednak zdecydowała się zaryzykować jeszcze ten jeden raz. Nawet jeśli dla niej miałoby się to skończyć tragicznie.
*Cirno, pobudka. Pani ma do nas sprawe.*
Spojrzała kobiecie prosto w oczy i kiwnęła głową na znak zgody.

Ponownie kobieta uśmiechnęła się niepokojąco złowrogo. Podleciała do Fuu, popatrzyła się chwilę na nią z góry i... pogłaskała ją po głowie.
-Mogłabym teraz Ci zaproponować jakiś formalny pakt, na przykład tego rodzaju którym aktualnie jesteś związana z jakąś Remilią Scarlet. Jednak jest to jedynie dziecinny sposób na pilnowania swoich zabawek, a chcemy raczej się traktować poważnie. Poza tym... są stworzenia, które mogłyby Cię zmanipulować byś im służyła. Zapamiętaj, posłuszeństwo można wymusić, ale na wierność i zaufanie trzeba zasłużyć. Dlatego pozwolę sobie na oswobodzenie Cię ze wszelkich zobowiązań-Ręka ducha stanęła... Fuu poczuła przez moment lekkie pieczenie w miejscach, gdzie miała tatuaże. Kobieta oddaliła rękę.
-Od tej chwili będziemy pracować na nasz wspólny rachunek. Same sobie wyznaczymy cele i środki którymi je osiągniemy. Jak nie chcesz to nie musimy się wcale zajmować Yatagarasu, ani Twoimi znajomkami albo czymkolwiek związanym bezpośrednio z Twoją przeszłością. Możemy skupić się na sobie... daję Ci wolną rękę, uczennico. Na dobry początek-Złowrogi uśmiech przerodził się u niej w coś innego. Więcej było w nim tajemniczości, ale i zaciekawienia. Fuu czuła lekką presję. Może było to związane z obietnicą wolności?

Mimo wszystko nie mogła przyznać, że w pełni czuła tą wolność. Kobieta cały czas mówiła w liczbie mnogiej, co oznaczało że w pewnym sensie są teraz związane. Kontrakt czy nie, bycie razem było jakimś ograniczeniem. Z drugiej strony Fuu wydawało się, że nie są to jakieś bardzo restrykcyjne limity, bardziej pomoc w trudniejszej sytuacji. Obustronna, gdyby zaszła taka konieczność. Dziewczyna przetarła dłonią miejsca po tatuażach. Jakoś niespecjalnie odczuwała ich brzemię, ale kto wie czy Remilia aby napewno czegoś nie przemilczała i nie miały one jakiegoś dodatkowego zastosowania. Teraz zostało pytanie- co zrobić? Dziewczyna miała jednak jakiś tam ułożony w głowie plan.
"Mieszkańcy Rezydencji nie są moją przeszłością. Dla Youmu są przeszłością, dla mnie to teraźniejszość. Nawet jeśli była manipulowana (a być może nadal jestem i mają oni wobec mnie więcej planów) to chcę przywrócić im wolność. Nawet jeśli przyrzeczenie wobec Remilii i jej siostry było wpływem kontraktu, który właśnie został zerwany to nadal jest to obietnica i chcę ją spełnić. Do tego jednak potrzebuję pomocy wobec mojej własnej duszy, którą mam nadzieję uwolnić od przebudzonego ciężaru."
Wiadomość podała na wyciągniętych rękach, lekko się kłaniając.

-Dobrze więc... zatem zaczniemy nasze ćwiczenia od zaraz. Szkoda, że nie umiem się szybko przemieszczać, znałam takie dobrze miejsce do tego typu kursów... przynajmniej było takie jakieś pięćset lat temu. Ale tutaj myślę, że też się da... starają się tutaj wedrzeć. No nic, wyjdź i wyjaśnij sprawę a potem tutaj wróć. Do tego czasu wszystko będzie gotowe-Gwiazdy zajaśniały przenikliwym blaskiem. Wszystko stało się białe i Fuu właściwie nic nie widziała... a gdy odzyskała wzrok, miała przed sobą Megumi i dwójkę albinosów z ławą w dłoniach. Chyba chcieli staranować drzwi.
-Fuu, wszystko w porządku?-Megumi podbiegła do niej cała zatroskana-[i]Coś się stało i nie byłam w stanie nic zrobić, a potem obudziłam się tutaj. Staraliśmy się do Ciebie dotrzeć ale nie mogliśmy nawet otworzyć drzwi...-Sługi odłożyły taran i stanęły obok księżniczki. Byli poddenerwowani, ale mogło to być spowodowane samym zachowaniem swojej pani - była roztrzęsiona.

Trudno się dziwić jej zdenerwowaniu, w końcu najpierw została całkowicie oślepiona a potem w dziwaczny sposób wylądowała na zewnątrz komnaty. Ale próby dostania się tam siłą to mimo wszystko była lekka przesada. Podobnie jak ściągnie tutaj większej ilości ludzi. Najwyraźniej wszyscy mieszkańcy wioski są mocno przewrażliwieni nie tylko na punkcie swojej księżniczki ale również na tajemnice w ich własnym miejscu zamieszkania.
"Wszystko dobrze. Nie próbujcie tego więcej, naprawdę, ostatnie czego mi potrzeba to osoby niezaangażowane w moje sprawy. Nic mi nie jest i nie będzie. Zajmijcie się sobą, Youmu i Sakuyą. Dopilnuj, że ta ostatnia nie zrobiła znów nic tak głupiego jak wdzieranie się do wioski, bo ponoć ja byłam tą lekkomyślną. Do zobaczenia"
Podała wiadomość, poczekała i wysłuchała ewentualnej reakcji Megumi a potem wróciła do komnaty za swoimi plecami.

Bezpośredniej reakcji Megumi jakoś nie uświadczyła. Po prostu popatrzyła się na nią zmartwiona... no, to chyba tyle. Mogła sobie spokojnie wrócić do pomieszczenia...
Acz tym razem to ONA w dziwaczny sposób dostała się do środka. Jej stopa nie napotkała podłogi, przez co przechyliła się do przodu. Odruchowo chciała się złapać ostatniego fragmentu podłogi na którym stała, ale tam też niczego nie było. Tak samo jak Megumi i tamtej dwójki. Znowu znalazła się w ciemności... w której też spadała...
Upadła też w zupełnie nienaturalny sposób. Zamiast spodziewanego mocnego gruchnięcia o ziemię upadła na coś twardego, ale z lekkim puknięciem. Nie czuła absolutnie bólu... acz całe to wydarzenie było wystarczające, by obudzić Cirno.
-Eh, co jest? Tak trochę czułam jakby coś się działo... dlaczego spałam? O, ile dymu!-Zawołała Cirno. No to sympatycznie... ale tym razem przynajmniej coś widziała.
Była noc, a ona sama z niewiadomych powodów znalazła się w środku pola z jakimiś dziwnymi roślinami. Dziwne były, gdyż ich "kwiaty" nieco przypominały słońce z ciemnym środkiem. Wszystkie były zwrócone w jej stronę... a biorąc pod uwagę, że nie mogła objąć pola wzrokiem... cóż, to było dziwne. Ale zauważyła coś odznaczającego się. Niewielki domek na wzgórzu. Postanowiła tam pójść... kwiaty troszkę jej przeszkadzały, ale odpychała je na boki więc mogła tam wejść. Ciągnęło się to i ciągnęło... wydawało jej się, że usłyszała jakiś chichot za sobą. Ale nic nie zobaczyły. Tylko kwiaty... które cały czas były zwrócone w jej stronę. Postanowiła otworzyć drzwi, jednak coś nie chciały tego zrobić...
...znowu usłyszała coś, tym razem jakieś szelesty. Ale że tym razem była na wysokości miała lepszy widok. Coś w oddali się poruszało, i to nawet parę rzeczy, co mogła dostrzec po wyginających się kwiatach. Poruszały się po okręgach... jednak było wiadome, że zbliżały się do Fuu, i to dość szybko.

Czyli wyjście dla Fuu było zaplanowane tylko po to, żeby przygotować drobną zmianę wnętrza. Na gorsze. Widywała już smętne okolice, ale to wybijało się ponad inne nie tylko atmosferą ale i samym otoczeniem. Kwiaty dla Fuu wyglądały tak, jakby były wypalane od środka i wyraźnie żywsze niż ich wazonowe odpowiedniki. Samotny dom na wzgórzu, który aż się prosi żeby było w nim coś paskudnego ale jednocześnie przyciągającego. I dziwne coś sunące za nią przez bujną roślinność niżej. Początkowo zdawało się, że poruszają się chaotycznie ale potem dotarło do niej że kierują się w jej stronę. Wyciągnęła na wszelki wypadek miecz. Nie było teraz nic gorszego, jak nieznana bestia rzucająca się jej do gardła. Przyspieszyła kroku w stronę chatki, jednocześnie pilnując niepokojących ruchów wśród kwiatów.

Czym prędzej udała się w stronę domku, albowiem okoliczności w jakich się znalazła nie były zbyt pewnie. W końcu tamta kobieta... która nawet się jej nie przedstawiła (i vice versa) chciała ją jeszcze nie tak dawno zabić. Tak jak wcześniej było wspomniane, gdy Fuu doszła do chatki i chciała je otworzyć, okazało się, że były zamknięte na cztery spusty i ani chciały drgnąć. Trochę dziwne jak na drewniane badziewie... natomiast tamte stworzenia coraz bardziej się do niej zbliżały. Stworzenia? A cholera wie co to może być. Słyszała jednak nasilające się dziecięce śmiechy. Tamta to lubiła stwarzać sytuacje z horrorów...
Jednak gdy pociągnęła za którymś razem drzwi ni z tego ni z owego się otworzyły. Akurat w momencie, gdy zataczające okręgi dziwy znalazły się już dosyć blisko niej, nachodziły już praktycznie na wzgórze.
-Nic a nic mi się tu nie podoba, a już na pewno to, że się śmieją! Pokażmy im co potrafimy, no!

W ostatniej chwili? Fuu nie była pewna czy dobrze robiła wchodząc do budynku, który od teraz straszył nie tylko od zewnątrz, ale i wewnątrz. Zaletą było to, że pozbyła się problemu czegoś, czego nawet nie widziała. Wadą zaś... Cóż, znów została rzucona w całkowicie sobie nieznane miejsce, bez konkretnego celu, natomiast z realnym zagrożeniem życia. Domek nie prezentował się z zewnątrz na jakiś specjalnie gigantyczny i dziewczyna miała lekko klaustrofobiczne uczucia, zwłaszcza że na zewnątrz raczej nie chciała wracać, nawet zachęcana okrzykami Cirno. Co nie znaczyło, że zamierzała dalej chodzić bez broni.
* Nie wiemy nawet co to jest. Ale w razie czego będę się bronić więc być może będziesz miała jeszcze okazję pokazać, co potrafisz*
- Psoć, Cirno- wyszeptała ze standardową pomocą reiastu wspomagającego struny głosowe. Jak ma na nią wyskoczyć szkielet z szafy, to niech przynajmniej zamarznie nim spadnie na podłogę. Wyjrzała jeszcze raz przez najbliższe okno co działo się na zewnątrz. Nawet gdyby się uspokoiło, wpierw chciała zwiedzić budynek, w którym się znalazła.

W środku o dziwo było dość normalnie - łózko, stolik, szafka, jakieś kredensy i inne pierdółki, nawet ładnie urządzone. Niepokojący jednak był inny fakt - łóżko było posłane, acz puste... kołdra natomiast wskazywała na to, że ktoś tutaj był. Fuu nagle doznała przenikliwego przeczucia, że coś jest nie w porządku. Obróciła się, ale nie zobaczyła niczego niepokojącego więc wyjrzała przez okno. Cisza, nic też się nie poruszało... chociaż widziała oddalające się trzy kształty na niebie. Ledwo bo ledwo, ale zawsze...
Jej uszy przeszył głuchy pisk. Nagle przestała czuć dolną część swojego ciała oraz lewą rękę. Krew napłynęła jej do głowy i poczuła się strasznie słabo. Upadła. Wzrok zaczął się zamazywać, ale ewidentnie mogła zauważyć, ze coś co jeszcze do niedawna było jej nogą leży sobie w niezbyt naturalnej pozycji. Coś ciepłego wypłynęło z jej ust... i obróciło ją na plecy. Widziała jakiś ludzki kształt, jednak nie była w stanie zauważyć żadnych szczegółów. Ciemność dalej na nią nachodziła... usłyszała syk... straciła świadomość...
-Spodziewałam się czegoś lepszego po Tobie-I nagle ją odzyskała. Miała ręce i nogi, tylko leżała na plecach. I miała coś na twarzy...

(+4 do Psychiki, +3 do wytrzymałości, +4 do zręczności, +5 do Reiatsu i +4 do Kontroli Reiatsu. Dawno stricte boosta nie miałeś)

Sam dźwięk wystarczał żeby pozbawić kogoś przytomności, powodując niemal fizyczny ból. Nie wiedziała czy utrata kontroli nad własnym ciałem też była efektem pisku czy to kolejna niespodzianka tej okolicy. Nie mogła ruszyć kończynami, ale początkowo wcale nie przypominało to utraty przytomności ze zmęczenia czy szoku. Dopiero po krótkiej chwili widziała coraz mniej i mniej. Wystarczająco dużo, żeby zobaczyć, że coś niepokojącego dzieje się z jej ciałem. W końcu zemdlała, nie będąc w stanie nawet pomyśleć co się właśnie stało.
Nie wiedziała czy to czyjeś słowa ją przebudziły, czy sama odzyskała przytomność sama z siebie. Czuła że od momentu utraty świadomości nie zmieniła w ogóle pozycji. Dziwaczne odczucia zniknęły, natomiast wyraźnie czuła coś leżącego jej na twarzy. Pierwszym odruchem było natychmiastowe strzepnięcie tego. Dom taki jak ten był pewnie legowiskiem wszelkiego rodzaju robactwa i wszędobylskiego brudu, bo to mało rzeczy może spaść z sufitu? Poza tym chciała się dowiedzieć do kogo należało głos, który przed chwilą usłyszała, więc uniosła się lekko na ramionach i rozejrzała.

Gdy to strząsnęła poczuła, że coś odlepia się od jej twarzy. Nie usłyszała żadnych dźwięków stukania o podłoże... trochę dziwne, ale powinna przywyknąć. Uniosła się na ramionach i zobaczyła tamtą kobietę. Co więcej, wyglądało na to, że znaleźli się tam gdzie wcześniej, czyli w bliżej nieokreślonej sferze gwiazd. Koniec treningu?
-Wchodzenie do miejsca, które nie wiadomo dlaczego się otworzyło nie jest najlepszym pomysłem. Zwłaszcza w tak podejrzanej okolicy. Jesteś niezbyt pewna swoich możliwości...-Podleciała w miejsce, gdzie poleciało to coś co Fuu miała na twarzy okazało się to być maską bardzo przypominającą te, które mają hollowy. Tyle tylko, że ta miała krótkie lekko szpiczaste uszy rozchodzące się na boki, parę prostych brązowych linii na policzkach, oraz jeden czerwony na czole. Przypominał trochę wstążkę... a całość kocią twarz. Chociaż te okrągłe miejsca na oczy były trochę odrzucające.
-Kwestię wyjaśnienia kształtu zostawię dla Ciebie... w trakcie gdy ty tutaj "ginęłaś" Twój pusty usiłował przejąć nad Tobą kontrolę korzystając z Twojej chwilowej słabości. Nadział się jednak bo wszystko było w porządku. Aktualnie został odcięty od swojego leża... i powinien się gdzieś tam kręcić, przez co zdobyłyśmy zdecydowanie więcej czasu. Nie na swoim terenie będzie o wiele wolniej zbierał siły. Inna sprawa, że jak Twój zanpaktou i on się przebudzą to będziesz miała prawdziwy mętlik w głowie-Kobieta opadła trochę. Wyglądała trochę tak, jakby usiadła.
-Mamy więc trochę wolnego czasu. W międzyczasie możemy się poznać. Ty zadasz pytanie, ja odpowiem i potem ja zadam. Na pewno Ty masz o wiele więcej pytań więc zacznij

Czyli właściwym wyjściem było zostanie na zewnątrz i walka z czymś, czego nawet nie widziała? Fuu zdawało się, że cokolwiek by nie zrobiła, to ta kobieta znalazłaby jakieś "ale". Dobrą rzeczą było to, że wróciła do właściwego pomieszczenia, bez przerażających domów i dziwnych głosów. Przez chwilę przyglądała się masce. Tak będzie wyglądać, jeśli da się opanować? W sumie niezbyt trudne było wydedukować skąd ma kształt taki, a nie inny. Nie potrzebna była dziewczynie do tego żadna dodatkowa pomoc. Wstała żeby nieco rozprostować się, a zaraz potem usiadła, w znacznie wygodniejszej pozycji niż ta leżąca z podparciem. Maskę położyła obok siebie.
W zasadzie dużo bardziej była ciekawa co taka osoba, jak ta kobieta może chcieć ją zapytać. Nie wypadało jednak odmówić pierwszeństwa, zwłaszcza że faktycznie w głowie Fuu sporo rzeczy było wielkimi niewidomymi.
"Kim jesteś i skąd zainteresowanie szczególnie mną?"

Nie była zaskoczona pytaniami które zobaczyła. Spokojnie je przeczytała, a kartkę oddała Fuu. Nie patrzyła jednak w jej stronę, tylko w górę.
-Kim jestem, powiadasz... mówią na mnie różnie. Zła zjawa, duch mroku, wiedźma... ja jednak wolę nazywać się Mima. Jestem duchem stworzonym z myśli, wolnej energii krążącej po świecie. Ewenement na skalę światową muszę powiedzieć. Noszę w sobie historię wielu tysięcy lat ludzkiej i nie tylko egzystencji. Właściwie to istniałam dość długo przed powstaniem społeczności dusz... tyyyyle chyba Ci na razie wystarczy. A teraz, dlaczego zainteresowałam się Tobą-W końcu spojrzała prosto na nią. Wyglądała naprawdę przyjaźnie, nawet serdecznie się uśmiechała.
-Nienawidzę Shinigami z całego serca. Są dokładnie tym, czego najbardziej nie cierpię w ludzkości - ich chęć kontroli całego świata budzi we mnie grozę i obrzydzenie. Kiedyś jedni i drudzy zapłacą za to najwyższą cenę, i wcale nie mówię tu o śmierci... jednak Vizardzi są inni. W ich duszach został przebudzony pierwotny instynkt przetrwania, z którym większość próbuje walczyć i ostatecznie kończy się to klęską... a przecież nie o to tutaj chodzi. Masz pewien potencjał, mogę to wyczuć, i być może kiedyś zmienimy ten świat, razem z innymi którzy mieli zaszczyt pobierać u mnie nauki. O ile jeszcze żyją... no, a teraz czas na moje pytania. Jaki lubisz kolor? Czy wiesz co to muzyka?-Zapytała jakby nigdy nic.

Po odpowiedzi niechęć Fuu do kobiety zaczynała zanikać, a zamiast tego pojawiało się nawet coś w rodzaju sympatii. Po części dlatego, że dziewczyna trochę utożsamiała się z Mimą. Obie, jakby nie patrzeć, powstały z niczego, po prostu się pojawiały. Różnicą było to, że podczas gdy shinigami była, i nadal jest, dość wątła i słaba, stojący przed nią duch od początku swojego istnienia był wyjątkowo potężny. A przynajmniej tyle wnioskowała z odpowiedzi. Jeśli chodziło o powody zainteresowania- dla dziewczyny wyglądały tak, jakby Mima po prostu interesowała się każdym odwróconym od Soul Society. Czuła, że każdy taki shinigami prędzej czy później sprowadziłby na siebie uwagę kobiety, jeśli nie Pustym to inną rzeczą.
Zamrugała szybko gdy usłyszała pytania. Spodziewała się czegoś więcej, czegoś górnolotnego albo trudnego. Szczególnie po usłyszeniu odpowiedzi. A otrzymała dwa pytania, na które większość jest w stanie odpowiedzieć jednym słowem. A może to właśnie o to chodzi?
"Błękit. Inne jasne odcienie niebieskiego. Barwy lodu.
Ktoś by pewnie stwierdził, że muzyka to dźwięki, jakie ludzie tworzą za pomocą instrumentów, żeby uprzyjemnić różne rzeczy. Ale jest tak, że każdy odgłos może skomponować się z innym i też być przyjemny dla ucha. I chyba o to chodzi, prawda? Żeby słuchanie było przyjemnością, czy dźwięk powstał naturalnie czy "sztucznie"."
Chwilę się zamyśliła. Uznała za niegrzeczne pytanie o coś, co nie dotyczyło bezpośrednio ani Mimy ani niej samej więc na razie wolała się ograniczyć.
"Dużo było tych uczniów? Masz z jakimś z nich kontakt bliższy niż tylko obserwowanie?"

Kobieta wydawała się bardziej zainteresowana jej ulubionym kolorem niż wywodami na temat muzyki, ale wysłuchała wszystkiego z uwagą. Gdy Fuu skończyła mówić, wydawała się być zadowolona z odpowiedzi jaką uzyskała. Chyba cieszyła się z rozmowy Fuu.
-W porządku... mówiłam Ci chyba ilu miałam uczniów. Trzy kobiety, jeden mężczyzna. Obraz jednej z nich miałaś okazję odczuć na własnej skórze w wizji. Trochę przesadziłam z jej terytorialnością, ale zawsze była samotnikiem i do dość radykalnym. Druga była bounto, księżniczką z którą razem stworzyłyśmy Gensokyo. Trzecia natomiast... moja najzdolniejsza uczennica, niegdyś oczko w głowie, ma za sobą naprawdę długą historię. Z tego co wiem teraz jest pustą i przybrała imię Paranoia... a czwarty chyba już nie żyje, nie wiem. Może znalazł sposób a osiągnięcie długowieczności, gdyż był człowiekiem. Naprawdę ciężko mi powiedzieć bo w pewnym momencie poszedł swoją drogą. Ale najbardziej w tej chwili zależy mi na wyrównaniu rachunków z moją ulubienica. Zdradziła mnie biedaczka... może ją znasz?-Zapytała ze szczerym zainteresowaniem.

(Post miał być dłuższy ale ognisty lis zgłodniał i mi go zjadł na surowo)

W miarę jak Mima kontynuowała mówić, Fuu zaczynała mieć wrażenie że ze wszystkimi z nich miała jakiś bliższy, dalszy, bezpośredni albo pośredni kontakt. Wizja, bounto z którą Remilia może być spokrewniona, szczególnie że znów pojawiła się nazwa świata, do którego wampirzyca dąży, Paranoia, o której shinigami wolałaby raczej zapomnieć... Może poza ostatnią wspomnianą osobą. Poza tym, że to mógł to być ten tajemniczy osobnik o którym Megumi wspomniała przed przyjściem tutaj. Nie mogła powstrzymać zainteresowania czy pozostali, przynajmniej ich żyjąca część, wiedzieli, że ich nauczycielka właśnie znalazła nową uczennicę.
Z trudem opanowała grymas, gdy usłyszała określenie "biedaczka" na Paranoie. Ostatnie co można było zrobić w stosunku do Pustej to użalać się nad jej losem. Mimo tych odczuć trzeźwo myśląca część Fuu przekalkulowała wszystko, co usłyszała. Jeśli to była najzdolniejsza uczennica, to znaczy, że jest jeszcze silniejsza niż dziewczyna wcześniej sobie wyobrażała. Z drugiej strony jeśli uczennica Mimy tak się rozwinęła, znaczy, że Fuu też ma takie możliwości.
"Znam wystarczająco dobrze."
Przez chwilę zastanowiła się co pisać dalej. Wyrównanie rachunków najpewniej oznacza zniszczenie Paranoi. A to również oznaczało pozbycie się jednego z potrzebnych elementów w planie Remilii. Wzięła głęboki wdech. Szczerość to szczerość.
"Jest potrzebna Remilii w rozdzieleniu z lalką. Nie wiem dokładnie na czym to ma polegać. Chciałam jej pomóc, złożyłam obietnicę. Czy uda się to jakoś pogodzić?"

Wzięła wiadomość. Przeczytała do końca, i to chyba nawet dwa razy. Na twarzy Mimy pojawił się triumfalny wyraz twarzy. Złożyła karteczkę i gdzieś sobie ją schowała.
-Na pamiątkę. Że wreszcie ktoś coś o niej wie-Kobieta jeszcze chwilę napawała się, jakby już miała ją w garści-Oczywiście i tak muszę ją znaleźć, ale skoro mam przy sobie kogoś z nią związaną, to prędzej czy później się pojawi. Wtedy mi już nie ucieknie-Musiała jej chyba naprawdę podpaść, bo wypowiadała te słowa z takim jadem, że można by otruć nim pół szpitala.
-Wybacz, nie odpowiedziałam Ci. Po prostu przez nią mam taką a nie inną reputację. Powinnam ją za to w sumie pochwalić, bo w pewnym sensie przerosła swojego mistrza... ale na jej nieszczęście, chyba nie do końca skoro się tak chowa... zaraz, chwila-Mima sięgnęła jeszcze raz do papierka. Uniosła lekko brwi.
-Ona? Do rozdzielenia z lalką? Dlaczego? W jaki sposób? Ona... chociaż może i się zna, ciężko mi teraz powiedzieć. Z tysiąc lat się nie widziałyśmy... eh... najpierw ją złapiemy, postraszymy, a potem pomyślimy... a teraz powiedz mi, moja droga, o co chodzi z tym rozdzieleniem i na czym ma to konkretnie polegać, bo jedną z rzeczy których nie znoszę jest niedoinformowanie

Dobrze było znaleźć z kimś wspólny front przeciwko tej Pustej. Szczególnie w kimś, kto znał ją chyba najlepiej ze wszystkich. Trochę niepokojące było to, że Paranoia jest prawdopodobnie potężniejsza nawet od Mimy. A to z pewnością nie sprzyja jakimkolwiek planom.
Chwilę popatrzała w coś, co w normalnych warunkach byłoby sufitem. Musiała przypomnieć sobie cokolwiek na temat tego rytuału.
" Chce po prostu normalnie żyć. Nie wiem o ile bounto różnią się od ludzi, nigdy też nikt nie powiedział mi jakie są dokładne skutki połączenia z lalką. Mogę się jedynie domyślać, że wspomnienie o "robieniu furory" wśród ludzi mogło się odnosić do skrzydeł. Cały pomysł rytuału dała Remilii Twoja uczennica. Powiedziała o trzech specjalnych Pustych, powiązanych z aspektami ciała, duszy i umysłu, których połączenie za pomocą czegoś określonego jako "klucz perłowy" otworzy drogę do Gensokyo gdzie prawdopodobnie można znaleźć kogoś, kto jest w stanie dokonać rozdzielenia. Jeśli o tych hollowach mowa - jednym jest Paranoia, drugi to Legion, o trzecim wiadomo tyle, że jest powiązany z aspektem ciała. Czym jest dokładnie ta kraina, o której i Ty, i Remilia wspominałyście?"

Uśmiech schodził z twarzy kobiety wraz z postępami w czytaniu. Zamiast niego pojawiało się zaniepokojenie... nie, chwila. To gniew. Zgniotła kartkę w dłoni i rzuciła gdzieś w przestrzeń z okrzykiem - "Co za idioci!"
-Fuzja trzech pustych... i to jeszcze z taką mocą! To może zagrozić stabilności uniwersum, i to jeszcze pewnie bez żadnej kontroli! Czy ona kompletnie nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia czy może jest AŻ TAK zaślepiona?!-Była wściekła, na tyle, że gdy spojrzała na Fuu ta poczuła nieprzyjemny skręt w żołądku. Powoli jednak się uspokajała, a wyraz twarzy na jej twarzy zelżał.
-Osoba znana Ci jako Paranoia zawsze zgadzała się ze mną w jednej rzeczy - świat potrzebuje Boga który będzie sprawował pieczę nad światem. Jednak była ona jeszcze bardziej radykalna niż ja. Uważała, że trzeba stworzyć nowych na ruinach tego, co znamy teraz... a z taką ilością mocy nawet ja mogę jej nie powstrzymać. Trzeba działać póki można-Za Mimą pojawiło się świetliste przejście, takie samo jak poprzednio. Miała jeszcze jednak coś do powiedzenia.
-Jednak odpowiem jeszcze na Twoje ostatnie pytanie. Gensokyo jest częścią japonii odizolowaną od reszty świata w osobnym wymiarze. Została ona stworzona jako więzienie i miejsce walki z pustymi które nawiedzały ten kraj wiele lat temu... oraz jako azyl dla bounto i innych istot, na które polowało Soul Society. Ostatecznie puści którzy przeżyli są pod kontrolą panującej tam obecnie księżniczki... tak samo jak prawie wszystko. Może tam będzie ktoś kto im pomoże, ale równie dobrze ja mogę to zrobić... pytanie tylko, czy chcę, po tym co usłyszałam o tej lekkomyślnej... dziewczynie-Była bardzo rozeźlona, acz faza szału minęła. To musiała być serio poważna sprawa.

Naprawdę przestraszyła się wybuchu Mimy. Fuu coś tam może prześwitywało na temat jakiegoś rodzaju niebezpieczeństwa związanego z rytuałem, ale wiązała to raczej z jego nagłym przerwaniem. Wyobrażała sobie prędzej pojawienie się bramy prowadzącej do Gensokyo a nie powstania bytu mogącego zagrozić wszystkiemu co istnieje. Gdy poznała prawdę jakoś przeszła jej ochota na bezwarunkową pomoc Remilii mimo całej sympatii do niej i innych mieszkańców Rezydencji. Gdy Mima trochę się uspokoiła, shinigami też była w stanie przemyśleć to nieco trzeźwiej. Wampirzyca w sprawie swojej i siostry faktycznie była egoistyczna, uparcie parła do przodu nie patrząc na konsekwencje. Ewentualnie Paranoia mogła nie powiedzieć jej wszystkiego, ale mając wiedzę własną, Sakuyi czy, przede wszystkim, Patchouli było małe prawdopodobieństwo że nie wiedziała, jak może się to skończyć. Remilii przyda się poważna rozmowa, choć po kilku poprzednich Fuu traciła już nadzieję, że do czasu rozdzielenie cokolwiek dotrze do bounto.
Wyglądało na to, że to Gensokyo będzie wrogim miejscem dla shinigami, skoro przybywają tam wszyscy przeciwnicy Soul Society. Choć z drugiej strony Mima wspomniała, że dziewczyna obecnie sporo różni się od regularnego Boga Śmierci. Pytanie tylko, czy miejscowi uznaliby to samo? Nie było jednak teraz sensu zawracania sobie tym głowy.
Prawdę powiedziawszy Fuu nieco obawiała przekroczyć się kolejne przejście. Mima nie powiedziała jej, gdzie dokładnie idzie. Nie wiedziała czy to kolejna część treningu, powrót do świata zewnętrznego czy też miejsce, w którym duchowi potrzebna jest pomoc. Bez Cirno czuła się bezbronna, choć wiedziała, że dusza jej miecza oznacza równoległe istnienie Pustego, który nie będzie bezczynny. Nic w jej duszy nie było do niej przyjaźnie nastawione... Przynajmniej na początku.
Z lekkimi obawami wystąpiła do przodu i przekroczyła próg. Nie starała się nawet ukrywać niepewności. Mima i tak pewnie by to wyczuła, a podstawą umowy była szczerość, nawet jeżeli chodziło o okazywanie emocji.

Po przekroczeniu progu Fuu przeżyła znajomy już jej efekt oślepienia światłem, i znalazły się po prostu na zewnątrz tamtego pomieszczenia... czyli po prostu wyszły ze sfery.
-Teraz tak. Z tego co zrozumiałam, a nie pamiętam skąd to wiem, tak się zdenerwowałam, Twoi znajomkowie są w Hueco Mundo. Może to aktualna pani na włościach o tym wspominała przy okazji tego ptaszyska, może coś jeszcze innego. Pakt którym byłaś związana był utworzony za pomocą pośrednika. Więc... skoro zna takie numery, to przeniesienie nas po krótkim kursie powinno być dla takiej osoby nie aż takie krótkie. Oczywiście MOIM kursie. Niestety... mam parę dość śmiesznych dolegliwości, które uniemożliwiają mi parę dość, można powiedzieć, elementarnych rzeczy. Nie mogę w bezpośredni sposób oddziaływać na materię, wykrywać dokładnego położenia źródła Reiatsu, oraz otwierać bram do innych wymiarów poza tymi, które stworzę. Zatem... rozumiem, że idziemy do włości Twojej pani?-Zapytała Fuu, jednak dalej przeszła do swoich rozważań
-W takim razie trzeba ładnie poprosić, by zdjęli barierę. Potem trzeba się przedrzeć przez te tuziny Shinigami oraz jednego kapitana którego zesłali by zrobił porządek, oraz w miarę szybko zorganizować wycieczkę w sam środek pustynnego piekła. A to dopiero początek... jak to teraz mówią, luzik. Skocz do księżniczki, a ja poczekam przy barierze. Znajdziesz mnie bez problemu... jakieś pytania?

Wyglądało na to, że Mimie również zależy na spotkaniu z Remilią, chodź z trochę innych powodów niż Fuu. Pytanie o kierunek, w jakim się udadzą brzmiało raczej jak stwierdzenie faktu. Kobieta wyraźnie nie chciała tracić czasu. Shinigami trudno było się dziwić- jeśli wampirzycy w trakcie rekreacyjnego pobytu w Hueco Mundo znów wpadnie do głowy jakiś pomysł to może być źle. Szczególnie że po przejściu przez szał Mimy chwilę wcześniej wszelkie zamiary bounto wydawały się lekkomyślne. Ironicznie, takie same jak Fuu. Się dobrały. Perspektywa spotkania z shinigami, a już tym bardziej z którymś z kapitanów nie napawała optymizmem, ale cóż zrobić. Chociaż dla dziewczyny trochę było dziwne ściąganie na Ziemię kogoś z takim z stopniem. Czyżby działo się tutaj coś gorszego niż jedna uciekinierka, która Soul Society zaczęło się interesować? Przez pobyt w tej odizolowanej wiosce nie miała wieści co dzieje się na zewnątrz. Wyraźnie nie było sensu dalej tracić czasu na rozmyślanie o tym.
Potrząsnęła głową potwierdzając brak dodatkowych pytań i pobiegła szukać księżniczki wraz z obstawą w postaci Sakuyi. Innych osób nie było jej obecnie trzeba, zwłaszcza, że opowiadanie niektórym wszystkiego jako warunek pomocy mogłoby zająć zbyt wiele czasu. Tym razem nie zamierzała szukać po omacku, zamiast tego próbowała wyczuć reiatsu poszukiwanych osób. Z pewnością koncentrowanie się w biegu nie było najłatwiejsze, ale nie zależało jej aż tak bardzo na dokładnym położeniu, wystarczał kierunek.

Reiatsu Megumi odnalazła bez większych problemów, natomiast po Sakuyi nie było ani śladu. Może to było związane z tym, że Megumi była gdzieś na obrzeżach wioski, a Mima właśnie do niej leciała. No to co jej pozostaje... musiała tam iść. Przy okazji, coś jakoś tak ciemno się zrobiło. Sporo czasu musiała spędzić w tamtej sferze, nie ma co. No ale dobrze, mogła sobie pobiegać i przyobserwować życie mieszkańców. Było ih o wiele mniej niż wcześniej, acz część stała chyba na posterunku, gdyż wokół nich latały duchy oświetlając otoczenie. Większość z nich trenowała. Nie miała niestety czasu na bardziej szczegółowe badania, gdyż ratowanie świata wzywało. Przy okazji - Mima znalazła się tam o wiele szybciej niż ona. Był to jednak dość płynny ruch, więc... tak czy owak, fakt warty odnotowania, że po prostu się tam nie pojawiła.
Z tego co Fuu przyuważyła z daleka Megumi i Mima aktualnie rozmawiały. Jednak ktoś też biegł w tą stronę.
-Fuu!-Usłyszała znajomy głos z jej lewej. Była to Shana, cała zdyszana. Gdy do niej już dobiegła musiała złapać oddech, jednak nie zamierzała tracić czasu
-Prze...prze...przepraszam... za... za... wszystko... proszę... nie chcę... nie chcę... już dalej... gniewała...-SKąd ona biegła, z Tanzanii?

Trzeba było docenić fakt, że Shana, sądząc po stopniu zdyszania, przebiegła całkiem spory dystans tylko po to, żeby przeprosić za coś, czemu w zasadzie nie była winna. Shinigami położyła jej rękę na ramieniu, uśmiechnęła się i pokręciła głową. Było jej zwyczajnie głupio mówić tudzież pisać cokolwiek, bo wiedziała, że skończy się na płytkich i bezsensownych tłumaczeniach. A znając Shane, dodanie do tego prawdziwego powodu agresji Fuu, będzie chciała zrobić jakąś bezmyślną rzecz. Jeśli już koniecznie miała za nimi podążać niech Mima zajmie się perswazją i zdecyduje czy powinna się narażać. Fuu była temu przeciwna, choć pewna część nie chciała zrezygnować z dodatkowego towarzystwa. Póki co shinigami odwróciła się w stronę pierwotnego kierunku marszu i udała się na miejsce spotkania wysłuchać odprawy.

Shana odetchnęła z ulgą, acz ciężko w sumie było to stwierdzić, bo i tak prychała na wszystkie strony. Może tylko jej się wydawało. Ale sukces, w końcu odzyskała oddech.
-Nie wiem gdzie wy we dwójkę idziecie, ale lecę z wami. Nie pozwolę Ci ot tak gdzieś pójść i zniknąć, nie teraz-Rzuciła, ale, że Fuu nie zamierzała na razie jej ogólnie odpowiadać to poszła do tamtej dwójki. Zanim tam doszła w przestrzeni wokół nich powstała jakby dziura, jakby ktoś wyciął elipsę w bańce. Chyba właśnie otwierają im drogę. Ale zanim Mima cokolwiek powiedziała (A widać było, że zamierzała) nasza lekko nad[pobudliwa długowłosa brunetka się odezwała.
-Panienko Megumi, chcę iść z Fuu na poszukiwania. Proszę mi na to pozwolić, proszę!
-Ekhem... nie wiem czy zauważyłaś, dziecko, ale to ja tutaj całą ta eskapadę prowadzę-Mruknęła zjawa z niezadowoleniem. Megumi natomiast popatrzyła się na Mimę pytająco. Ta westchnęła z bezsilności.
-Ja Cię ratować nie będę. Czekać na Ciebie też nie. Idziemy, by szkoda czasu-Mima przeszła przez dziure, Shana też... Fuu też, bo innego wyjścia nie miała. Chyba, że nagle zechciało im się dezerterować.
Pierwsze co Fuu poczuła to niepokojąca energię gdzieś daleko od nich. Nie to, by rozciągała się ona aż tak daleko, po prostu jej koncentracja w jednym punkcie najprawdopodobniej zakrzywiała przestrzeń. To Yatagarasu, i chyba właśnie pustoszył okolice daleko od miasta. Dobrze, że chociaż tam... wokół tamtej przestrzeni była rozciągnięta chmura Reiatsu, najprawdopodobniej należącej do Shinigami. Przy okazji, przyszło na jej komóreczkę parę wiadomości. Treści dokładnje nie maco przytaczać, ale wzywają one Fuu do przerwania obecnego zadania, i czym szybszego udania się na pole walki.

Dlatego właśnie między innymi nie chciała mieć Shany w okolicy. O ile Fuu nie była jakaś super dobra w walce, przed każdym czynem szło przemyślenie tego co zrobi... W mniejszym lub większym stopniu. Shana natomiast pędziła do przodu co zdawało egzamin w niektórych tylko przypadkach. Dodatkowo o ile szara miała wsparcie Mimy, to nadpobudliwe dziewcze nie mogło liczyć na żadną pomoc. Mima nie będzie skłonna tego zrobić, a Fuu była obecnie bez wspomagania się Cirno. Z drugiej strony siła Shany bez wątpienia mogła się przydać. Trzeba będzie po prostu uważać i przynajmniej odrobinę ją przyhamować w razie czego.
Ciekawy był fakt otrzymania wiadomości. Czyżby Soul Society jeszcze nie uważało ją z zabiega i szukało jej? Nie żeby planowała wykonać rozkaz, ale prawdopodobnie i tak celem eskapady Mimy również było to pole bitwy, więc pewnie zjawi się tam. Przyłożyła dłoń do krtani.
- Gdzie... teraz...