Kawalerka Sven'a

Każde niemal miasto, bez względu na wielkość i gęstość zaludnienia, ma swoje tzw. spokojniejsze zakątki. Jedną z takich zacisznych okolic w Karakurze jest właśnie ta. Jest to właściwie niewielkie osiedle, gdzie kilka wysokich blokowisk skupia się wokół małego, prostokątnego parku. Los sprawił, że zawiłe i poplątane ścieżki Sven'a Cunningham'a sprowadziły go aż tutaj. W jednym z tych starych, straszących gołym tynkiem bloków, znajduje się niewielka kawalerka, gdzie prowadzi on swój cichy, pokorny żywot.

Jeżeli należałoby opisać ów mieszkanie jednym, najtrafniejszym określeniem, bez wątpienia, na usta ciśnie się - minimalizm. I to w skrajnym wydaniu. Tak przykry może wydawać się standard życia tego człowieka. Niejedna osoba narzekałaby na zdartą farbę ze ścian. Tam przegniły panel, tu niewielkie dziury w ścianie, będące najwyraźniej pozostałością po wyrwanych gwoździach. Gdzieniegdzie zielony zaczątek pleśni, która z niewidocznym dla ludzkiego oka sprytem poszerza swe terytorium o kolejne, niezbadane zakątki pokoju. Być może nie jest to lokum godne, oddanego światu i stojącego na straży dobra, sługi. Dla niego są to jednak tylko mankamenty będące pierwiastkiem w oceanie problemów zatapiającym cały świat.
Kolejnym mankamentem jest dosyć niemiły odór witający już na progu przybyłego gościa (otworzenie okien w celu jego pozbycia jest dosyć ryzykownym krokiem, zwłaszcza dla osób, które w zamiarze mają ich późniejsze zamknięcie...). Od drzwi prowadzi wąski korytarzyk, w którym znajduje się wejście do łazienki. Idąc dalej wkroczymy do pokoju głównego, jak kto woli, salonu - choć trudno tu o bardziej pochlebne miano - będącym największym i zarazem jedynym pokojem w całej kawalerce.
Mimo niedużej powierzchni należy docenić niezwykły kunszt i wyczyn osoby, która urządziła tę klitkę. Dosyć optymalne rozmieszczenie mebli pozwoliło na luksusy w postaci: drewnianego, sprężynowego łóżka; niedużej, starej szafy; małego biurka oraz krzesła. Przestrzeń pozwala na swobodne poruszanie się w tę i we w tę, co często korzystnie wpływa na procesy myślowe Sven'a. Nie potrzebuje tak naprawdę niczego więcej prócz stałego dachu nad głową, względnie wygodnego łoża i wiary w lepsze jutro...

Noc minęła spokojnie, tak jak i poranek. Sven miał sporo czasu dla siebie. W końcu dziś sobota. Słońce wdrapywało się powoli na nieboskłon, który zdawał się promieniować optymizmem, który przeniósł się na mężczyznę.

Spojrzenie na leżącą nieopodal gazetę natychmiast przypomniało Svanowi, że ostatnimi czasy obiło mu się o uszy jakoby w parku, na obrzeżach miasta grasowały wilki straszące ludzi. Oczywiście historia nie tylko naiwna, ale też bezpodstawna. Przynajmniej tak myślał jeszcze do wczoraj, gdy postanowił sprawdzić o co chodzi. Przysiągłby, że słyszał zawodzenie dużego wilka gdzieś w głębi parku. Postanowił, że prześpi się z tym i wtedy zastanowi co zrobić z tym problemem. Co ciekawe nie odnotowano żadnych zaginięć ani zgonów w tej okolicy, a jedynie straszące ludzi dźwięki.

Nagle rozległo się pukanie. Ciche i nieśmiałe. Zupełnie jakby była to osoba, która boi się wydać jakiekolwiek dźwięki.
- Listonosz. Paczka dla pana. - Odezwał się chłopak po drugiej stronie. Po głosie można było poznać, że jest nowy, a do tego przerażony okolicą. Być może wiedział coś więcej na jej temat, bo Svanowi nie przypominały się żadne konflikty z innymi mieszkańcami na tym terenie.

Sobota. Zdawałoby się, nadszedł czas upragnionego wypoczynku i chwila wytchnienia. Sven jednak nie miał złudzeń. To mógł być pracowity weekend.
Poranne słońce zdawało się wtłaczać w niego dawkę energii i optymizmu (albo raczej, łagodziło jego częściowo nihilistyczny stosunek do świata, który w wieczory i poranki dziwnie narastał). Mimo tego znał znacznie lepsze sposoby - poranna kawa, papieros i modlitwa (czasem w odwrotnej kolejności.)
Pukanie do drzwi niespodziewanie przerwało rutynę porannych rytuałów. Nie przypominał sobie, aby czekał na jakąkolwiek przesyłkę. Nie pozostając jednak zbyt długo w tej zadumie, ruszył spokojnym krokiem ku drzwiom zza których dobiegał ów głos. Bez zbędnej ekscytacji przywitał przybysza i odebrał przesyłkę.

Listonosz był młodym, nieco wystraszonym chłopakiem. Bąknął coś o dziwakach tu mieszkających i zniknął, gdy tylko dano mu okazję. Paczka natomiast... no właśnie paczka.

Nie była wielka. Przypominała co najwyżej dużą książkę. Owinięta w szary papier czekała na otwarcie. Na jej górnej stronie mieścił się niewielki odręcznie namalowany krzyż. Jednak to nie to wzbudziło największe zainteresowanie mężczyzny. Od paczki czuł Reiatsu. Ledwo wyczuwalne, ale nadal obecne.
Mimo grzejącego słońca w pokoju zrobiło się ...chłodno? A może to tylko złudzenie? Czy w dłoniach poczuł mrowienie? Nie, niemożliwe... a może...?