Dom Misaki Koizumi (3rd try)

Skoro jej opiekunka była już zaniepokojona to ona była już cała w nerwach. Właśnie zostały wciągnięte w jakąś dziwną sprawę, nie wiedzą co zrobić, gdzie szukać... i do tego jeszcze... tu już w ogóle podskoczyła, gdy Akimoto wypluła kluczyk. To nie było normalne... jakby ktoś mógł to przejąć albo co... musiała się uspokoić, bo tak nic z tego nie będzie... uspokoić...
Została przytulona. To jest właśnie to, czego jej było trzeba. Wręcz się wpiła w ciało swojej opiekunki, szukając oparcia i pocieszenia w zaistniałej sytuacji, która w jej mniemaniu była po prostu chora. Jakiś nieznajomy podsyła im liścik, potem umiera, wiadomość okazuje się mieć ukryty przekaz... to nie jest normalne. Przygoda? Jakoś nie mieściło się to w jej rozumieniu pojęcia przygody. Prędzej zły sen, z którego chciałaby się szybko przebudzić. Acz z drugiej strony... zginął człowiek, i być może one są jedynymi osobami, które mogą się dowiedzieć dlaczego i powstrzymać zabójcę. Bała się, i to strasznie...
-M-może jest w jego domu, pracy... może tam coś jest... może oddamy to na policję? Oni na pewno będą wiedzieli więcej...

W domu raczej nie numeruje się skrytek. W pracy... ale gdzie on pracował... chyba w centrum. Obok był taki spory sklep. Trzeba było zostawić w szafeczkach swoje rzeczy nim się wchodziło. - Uśmiechnęła się i spojrzała na Misaki wesoło. - Ty to masz głowę, Śnieżynko! Chociaż jeśli o policję chodzi... Zabraliby nas na przesłuchanie, później pisanie raportów i tym podobne. Jeśli chcemy czekać to z pewnością morderca ucieknie. Mogę napisać maila na policję, ale chcę szukać też na własną rękę. Pójdziemy razem? - W jej głosie dźwięczała pasja, z którą chce oddać się tej przygodzie, jak to określiła. - Nie bój się Misaki, wszystko będzie dobrze. - Raz jeszcze ją przytuliła i pogładziła po głowie. - Wszystko będzie dobrze. - Powtórzyła i przymknęła oczy milknąc na chwilę.

..a skąd może ona wiedzieć, podobno był dziwny... mimo jej nastawienia, dalej w jej mniemaniu daleko było tej sytuacji do miana przygody. Tutaj stawką może ich być życie, ludzie umierają, a ona ma do tego taki stosunek, jakby jechały na wycieczkę! Nie podobało jej się to, ale zostawiła to dla siebie. Nie było sensu się tym dzielić... zastanawiała się tez, czy aby na pewno powinny sprawdzać to TERAZ. Morderca może być jeszcze w okolicy... chodzenie po nocy to chyba nienajlepszy pomysł.
-Niech pani ich powiadomi... ale co, jeśli ten morderca... jest tutaj, w okolicy? Boję się, że jak wyjdziemy to nas... złapie...-Misaki przytuliła się jeszcze mocniej, jakby szukała schronienia. Może i sama się nakręcała, może po prostu już sama perspektywa angażowania się we dwójkę w tak poważną sprawę ją tak przytłaczał. Po prostu nie wiedziała, co powinna teraz ze sobą zrobić. I tak pewnie przez te nerwy nie zaśnie, więc...
-Co teraz powinnyśmy zrobić?-Co by pani Akimoto nie powiedziała, podporządkuje się. Ma pewnie większe doświadczenie, na pewno wie co robi... ma taką nadzieje...

Kobieta westchnęła. Przez chwilę zdawało się, że to Misaki jest tą dojrzalszą osobą.
- Dobrze, powiadomię ich. Kiedy się uspokoisz przejdziemy się do tego sklepu. Nikt nas nie napadnie w tłumie, mała. Nie bój się. Pamiętaj on był na obrzeżu, a my będziemy w centrum to dość daleko. - Mówiła spokojnie i łagodnie, z pewnością chcąc pocieszyć Misaki. Wyciągnęła telefon i wykręciła numer.
- Dobry wieczór, możliwe, że pojawią się nowe dowody w sprawie Szkarłatnego Łowcy. - Misaki usłyszała głos po drugiej stronie:
- Kto mówi? Proszę podać nazwisko.
- Ostatnia ofiara miała przyjaciół, którym powierzyła swój ostatni sekret, może to wam pomoże. Wkrótce dowiecie się więcej. Powodzenia i dobrej nocy.
- Proszę zaczekać, kim pani je... - Akimoto się rozłączyła. Spojrzała na Misaki i na moment uciekła wzrokiem.
- Nie wiń mnie, Śnieżynko. Gdybyśmy im powiedziały jak się nazywamy ty nie poszłabyś do szkoły przez najbliższy czas, a do tego zabrałoby tygodnie nim doszliby do czegoś. A teraz posiedzimy tu aż się uspokoisz i wtedy pójdziemy, dobrze?
Odłożyła telefon i teraz obiema rękoma otuliła Misaki chcąc ją uspokoić. Oparła też głowę o jej głowę, jakby chciała ją zapewnić, że cokolwiek się nie stanie ona tu jest.

No, sposobem załatwienia tej sprawy na pewno Misaki nie była w żaden sposób udobruchana. Niby nie sposób było odmówić jej opiekunce racji, mimo to... najzwyczajniej w świecie nie zmieniło to ich pozycji. Jedyne co to przyniosło to zaniepokojenie policjantów... znowu została przytulona. Ale w sumie i tak powoli już się uspokajała... mogła pomyśleć. Dobrze, postarajmy się być trochę bardziej analityczni... niby pani Akimoto miała rację. Ale czy ten sklep będzie o tej godzinie otwarty? Niby nie było AŻ TAK późno, ale chyba o tej porze większość sklepów będzie pozamykana... wtedy będą same. Gorzej, jak morderca wpadnie na ich trop, chociaż... nie, nie ma czym się zamartwiać na zapas. Trzeba rozwiązać tą sprawę, dla dobra znajomego pani Akimoto. Nie można pozwolić, by ktoś bezkarnie zabijał ludzi, a jeżeli one mają okazję by się przyczynić do tego, by spotkała go kara, to tym lepiej.
-Możemy już iść, jestem gotowa-Zapewniła pewnie Misaki. Zamierzała ubrać się w płaszcz, jakieś wygodne buty, oraz na wszelki wypadek zabrać okulary przeciwsłoneczne by je założyć w razie, gdyby było za jasno w centrum o tej godzinie. Oczywiście tez zabierze kluczyk.

- Dobrze. Poczekaj chwilkę zaraz przyjdę wezmę tylko kluczki do samochodu. - Akimoto poszła do siebie do pokoju chwilę się krzątała i wróciła z kluczykami w ręce. Dziewczyna mogła jednak wyczytać, że coś ją trapi. Ubrała się w płaszcz i szal, a następnie otworzyła przed dziewczyną drzwi.
- Pojedziemy samochodem będzie szybciej. - Wyjaśniła. - Chcesz gdzieś po drodze wstąpić?

Nie pocieszało ją za bardzo, że i ją coś martwiło... no ale jak już zdecydowały, że pojadą to wypadało dotrzymać postanowienia. Jak tak będą się kołować cały czas z tymi myślami to ostatecznie nic nie zrobią... dobra, trzeba być silną! Los niewinnych ludzi zależy od nich!
Samochód... dobra myśl. W razie czego będą mogły szybko uciekać... hehehe... skąd ona ma takie myśli?! Na litość, dziewczyno... musi się wziąć w garść.
-Nie... im szybciej to zrobimy tym lepiej... póki jeszcze nie jest tak późno-Szybko przeszła przez drzwi i poczekała na panią Akimoto. Nie chciała jej opuszczać ani na krok... by jej... im się coś nie stało. Bała się, prawda. Ale mimo wszystko tam w środku chciała rozwiązać tą sprawę... byle tylko ona nie zrobiła tego samego z nią.

- Dobrze. - Powiedziała tylko i zamknęła dom po czym zabrała Misaki do samochodu. Było już ciemnawo, ale życie w mieście jeszcze trwa. Świadczyły o tym korki, podczas, których Pani Akimoto wygrażała kierowcy TIRa i otrąbiła grupkę młodzieży przebiegających na czerwonym świetle. Ogólnie wydawała się zestresowana, ale robiła dobrą minę do złej gry. Puściła żywą, wesołą muzykę i od czasu do czasu rzucała jakimś żartem, które jednak w tej chwili wydawały się pustymi słowami. Kwadrans dłużył się w wieczność, ale wreszcie zaparkowałyście i wysiadłyście. Parking przed sporym sklepem. Materiały budowlane, jakiś market kawałek obok. Ogólnie był to niewielki kompleks sklepów, ale nie to było ważne Akimoto ruszyła w stronę mniej więcej między budowlanym a spożywczym.

Czyli chyba jeszcze nie było aż tak późno jak sądziła... albo po prostu były w miejscu, gdzie cały czas coś się działo... przez całą drogę w sumie była kompletnie wyłączona. Niewiele do niej docierało, i właściwie nic nie mówiła tylko siedziała tylko patrzyła się przez okno na to co się działo wokół nich. Za głośno, za jasno... chciała już do domu. Ale za każdym razem mówiła sobie, że nie może się zachowywać jak rozpuszczona panna bo coś sobie postanowiła. Ale co poradzi... przez to wszystko nie miała zbytnio ochoty na rozmowy. Chciała tam pojechać, zrobić szybko co trzeba i wrócić. Taki przynajmniej miała zamiar.
W końcu jednak, ku jej przestrachowi, dotarły na miejsce. No nic... trzeba było wysiąść. Jak to na parkingu, nie było tutaj pewnie zbyt wielu ludzi, co paradoksalnie nie poprawiło jej sytuacji. Przynajmniej w takim tłumie czuła się bezpieczniejsza... ale dobrze! Trzeba być silną kobietą! Skoro już tutaj są, to będzie odważna!
-Wie pani gdzie to będzie?-Zapytała z nieco wymuszoną pewnością pewnością siebie. Jeżeli odpowie twierdząco, to pójdzie tam razem z nią... a jeżeli nie... to nie miała absolutnie pojęcia. Nie było kogo spytać, a jak pani Akimoto nie wiedziała, to... przecież to jest sieć sklepów. Za nic nie znajdą... chyba, że się popytają. Ale kogo?

Tak. Parę razy tu byłam. Między tymi sporymi sklepami jest coś w rodzaju zadaszonego łącznika. Tam można zostawić swoje rzeczy jeśli ktoś planuje włóczyć się dłużej. Myślę, że to może być tam. - Powiedziała pewnie. Uśmiechnęła się do Misaki pokrzepiająco i ruszyła naprzód. Jeśli dziewczyna się ociąga bądź wygląda na przestraszoną to Akimoto albo ją obejmie albo ponagli w zależności od tego co będzie adekwatniejsze.

Przynajmniej nie będą błądzić w ciemności. Ten fakt już zdecydowanie pocieszył albinoskę z tego względu, że im mniej czasu tutaj spędza tym lepiej dla nich. Poza tym... powoli to się układało w jakąś całość. Może był śledzony i zostawił coś ważnego w szafce? Ale w takim razie morderca by wiedział do kogo powędrował kluczyk z, być może, obciążającymi go dowodami... uuuuhhhh... to się nie pocieszyła. Może jest gdzieś tutaj... ale raczej by ich nie dogonił w samochodzie, prawda? Były korki... rozejrzała się dookoła uważnie. Została ponaglona przez swoją opiekunkę.
-A, już...-Poszła za nią dalej bardzo uważnie rozglądając się dookoła. Jej ostatnie przemyślenia nie nastawiły jej optymistycznie, acz była trochę bardziej zmobilizowana. Przestraszona? Owszem. Ale skoro już się tego podjęła... od niej w tej chwili zaleza losy niewinnych ludzi. Nie może pozwolić, by ucierpieli...
...no ale mogli powiadomić policję jakoś porządnie, no... oni się na tym znają, a teraz są wystawione jak na odstrzał... no ale idzie za nią.

[piszemy tutaj, bo kamyss prowadzi mi w centrum, a nie chcę doprowadzić do jakiejś przedziwnej interakcji czy kto to wie co jeszcze.]

W pewnym momencie były zmuszone wyminąć kilka osób, ale było tu pustawo. Oczywiście co jakiś czas ktoś przewijał się w pewnej odległości, jednak ścisku nie było z pewnością. By dostać się do szafek musiały wyminąć ochroniarza i jakąś kobietę z wózkiem. Szukając odpowiedniego numeru szafki Akimoto wpadła na biołowłosą kobietę, która właśnie układała w swojej szafce rzeczy. Po wymianie kilku uprzejmości Akimoto podrapała się po głowie i wreszcie dotarłyście do waszego celu. Przed wami znajduje się zwykła, stalowa szafka z numerem siedem. Akimoto westchnęła.
- No to hop.
Otworzyła szafkę i zajrzała do środka. Wewnątrz zaś znajdował się kluczyk lezący na poskładanej w dziwne origami kartce. Nic więcej. Zapadła chwila ciszy. Widać opiekunka nie była pewna co z tym zrobić.

Nie było aż tak źle... wokół byli ludzie. Czyli nie zaatakuje tutaj. Więc najpewniej niedługo to wszystko się skończy, będą mogły zobaczyć co ten znajomy schował i chciał im przekazać. Potem grzecznie pójdą na policję, oni złapią tego przestępce, i Misaki wreszcie pomyśli o spaniu... coś takiego nawet by jej pasowało.
Niestety, psotliwy los lubił płatać figle. Najpierw pani Akimoto przez najpewniej swoje rozkojarzenie wpadła na jakąś kobietę - zdarza się, przeprosiła, tamta sobie poszła. Acz spowodowało to, że musiała męczyć się ze swoją niepewnością jeszcze dłużej. Jakby jeszcze to była inna sytuacja... a potem... cóż... głęboki oddech... otworzyła szafkę. A w niej...
Nic konkretnego. Znowu kluczyk. Znowu wiadomość. Musiała pomyśleć, i to szybko. Pewnie znowu była tam zakodowana wiadomość, i to pewnie trudniej... i znowu będą musiały gdzieś iść... ale to wykluczało możliwość, że to był nagły wypadek. Czyżby ten mężczyzna wiedział co go czeka? A może...
-...może... to pułapka?-Zapytała Misaki. Gdyby już nie była albinoską to pewnie zrobiłaby się blada jak ściana. Same wchodzą w paszczę lwa. Same się skazują na ten los... trzeba było powiadomić policję...

- Przesadzasz. - Spróbowała pocieszyć ją Akimoto. Mimo to sama rozejrzała się. Westchnęła raz jeszcze nie widząc zagrożenia i pogroziła palcem dziewczynie. - Nie wygaduj takich rzeczy, Śnieżynko, bo mi strachu napędziłaś. - Kobieta sięgnęła pewnie do wnętrza szafki i najpierw spojrzała na kluczyk wyglądał jak mały klucz do pamiętnika albo szkatułki z biżuterią. Schowała go do kieszeni i delikatnie ujęła origami wyglądające nieco jak wilk, ale z dziurą w piersi. Do tego wydawało się jakby przez błąd artysty miał nałożone na siebie dwie twarze.
Akimoto zaczęła delikatnie rozkładać origami by zobaczyć wiadomość. Westchnęła po raz kolejny i podała kartkę dziewczynie.
- Trzymaj, mała. Ostatnio ci się udało może teraz też ci się uda? - Odruchem było spojrzenie na linie zgięć, ale było ich tak dużo, że najprawdopodobniej nie miały znaczenia. Wreszcie przyszła kolej na całą wiadomość. Co ciekawe kartka miała kształt koła, a tekst pisany od wewnątrz okalał wyciętą dziurę coraz większymi kręgami.

Kiedyś zastanawiałem się czy Ludzie dostrzegają to czego pozornie nie ma. Uczyłem się... nie... bardziej... szukałem odpowiedzi. Czy jestem sam? Z tym brzemieniem? Do czego ma dojść bym odkrył bratnią duszę. O co chodziło? Strasznie się czuję pisząc o tym do ciebie w takiej chwili. Zważ jednak, że moje poszukiwania się zakończyły. Któregoś dnia sama to dostrzerzesz. Ale teraz musisz spełnić obietnicę. Trochę się martwię. Uraduje mnie jednak twój sukces - tym razem nie mam Łakoci. Kiedyś ci za to odpłacę. Interesuj się parkiem - to ładne miejsce - będziesz wiedzieć o co chodzi.

Ahahaha. Bardzo śmieszne. Pogroziła jej palcem... uhhhh... głupio jej się zrobiło. Może faktycznie przesadza, ale dla niej to wszystko było zbyt podejrzane by coś za tym... no przecież stoi! Co ona za głupoty już wymyśla... jak mają do czegoś dojść, to muszą się skupić. Pełna mobilizacja! Już!
... to chwilkę. Co one tam znalazły... origami. I kluczyk. Kolejna wiadomość... i kolejny klucz. Znowu?! Będą pewnie musiały się zorientować o co mu chodzi... poprzednio połapała się w tym kompletnie przez przypadek. Może i teraz... nie, za dużo tego było, acz nie wyglądało na normalną wiadomość. Ciągnęła się wokół... dziury. Tamtego wilka... jakby to już nie było dziwactwem... no nic, przeczyta...
...jedyne co z tego zrozumiała to to, że widział coś czego inni nie widzą, że jej opiekunka miała mu wyświadczyć jakąś przysługę, i że mają iść do parku. Pokazała pani Akimoto tą wiadomość, i spojrzała się pytająco.
-O jaką obietnicę chodzi? I dlaczego akurat park?-Nie podobało jej się to... bo wychodzi na to, że pani Akimoto ma coś... w sumie to było wiadomo od początku. Ale teraz... tym bardziej. Szaleństwo...

Akimoto ściągnęła usta w cienką kreskę. Następnie szybkim ruchem zamknęła szafkę i spojrzała na dziewczynę uśmiechając się. Miała lekko zaczerwienione oczy i w lewym kręciła się łza.
- To sprawa osobista Śnieżynko. Odwieść cię do domu? Nie chcę dalej cię w to wciągać. Nie dotyczy cię to, mała. - Kobieta odchrząknęła i schowała kluczyk do kieszeni. Odwróciła się w stronę, z której przyszły - plecami do Misaki - Chodźmy już. - Cała jej energia i pewność siebie gdzieś uleciały. Nieświadomie lekko się przygarbiła i po chwili wykonała ruch jakby ocierała oczy.

Teraz to już była absolutnie zdezorientowana. Nie znała co prawda swojej opiekunki zbyt dobrze, ale jeszcze nie widziała by był w tym stanie. Zdenerwowana... wzruszona? Smutna? Nie była zbyt dobra w określaniu emocji, ale te na pewno nie były pozytywne... poczuła się wręcz w obowiązku by dowiedzieć się o co chodzi. Nie po to przebyła taki kawał i tyle się denerwowała, by ot tak odpuścić! Chociaż... mały wewnętrzny tchórz podpowiadał jej, by posłuchała się starszych i pojechała do siebie do domu... mimo to, był za cichy by przekrzyczeć narastające w niej emocje.
-Rozumiem... więc... przyjechałam tutaj na marne?-Zapytała się... było jej mimo wszystko ciężko się zebrać w sobie by powiedzieć co jej leży na sercu, ale starała się, i to bardzo - musiała przywołać w sobie wszystkie możliwe emocje które towarzyszyły jej tego wieczora. Ciśnienie musi rozerwać skorupę skrytości i nieśmiałości...
-Tak się denerwowałam, bałam, przejmowałam, starałam... to nawet nie chodzi o mnie czy panią, tu chodzi o innych ludzi! Nie będę w stanie zasnąć ze świadomością, że mogłam coś zrobić z tą sprawą a przez tchórzostwo odpuściłam!-To dalej było nie to... acz jak na nią - wielki sukces. Acz tylko na tyle starczyło jej zapału, bo jakby onieśmielona ilością słów jakie z siebie wydała zapadła się nieco w sobie.
-...może... to nie tyczy się mnie... bezpośrednio... ale naprawdę chce pani pomóc najlepiej jak umiem...

Kobieta szła powoli słuchając co białowłosa ma do powiedzenia. W pewnym momencie się odwróciła i popatrzyła na dziewczynę z góry. Z uśmiechem tym razem bez smutku w oczach. Ukucnęła przy niej i poczochrała po głowie.
- No, Śnieżynko. Skoro tak stawiasz sprawę to chyba nie mam wyboru - wzruszyła ramionami - musisz jechać ze mną. - Wyglądała jakby była dumna z dziewczyny. Mimo to oczy nadal były wilgotne od wylanych po kryjomu łez, a dłonie lekko drżały.
- Chodźmy wiec. - I poprowadziła dziewczynę do samochodu.

[możesz opisać jak docieracie do parku i co dzieje się po drodze. Pełna swoboda, ale w granicach zdrowego rozsądku]

Misaki uśmiechnęła się trochę widząc, że na coś w końcu mogła się przydać, gdyż do tej pory to tylko wznosiła raban i wzbudzała niepokój swoimi teoriami... głównie w sobie, ale jednak. A teraz mogła poprawić jej trochę nastrój... chyba... ale przecież nie tylko o to chodziło! Tak jak powiedziała, teraz razem będą musiały coś z tym zrobić! Więc gdy tylko pani Akimoto powiedziała by poszły do samochodu, tylko kiwnęła głową z determinacją i poszła razem z nią. Ciągle się bała? Pewnie, ale teraz już była pewna, że chce w tym uczestniczyć. Ciągle wezwała by policję?
...oczywiście. Ale teraz nie ma sensu tego robić. Co do tego co robiła w samochodzie - zastanawiała się, o co mogło w tym wszystkim chodzić. Jej znajomy naprawdę był bardzo dziwny. Brzemienia, obietnice... w ogóle ten mężczyzna wiedział, że teraz pracuje jako opiekunka? Chyba tak, bo ją znalazł i dostarczył nawet wiadomość... i jak zamierzał się odpłacać, jak już nie żył? Miał coś jeszcze przygotowane? Paranoja... nikt nie może być taki przewidujący! To się wymyka spoza granic logicznego myślenia!
I tak sobie siedziała w samochodzie aż dojechały do parku. Nie zwracała specjalnej uwagi na to co się dzieje wokół, no bo po co? Jeszcze by oślepła od tych wszystkich świateł.

O tej porze w parku nie było już niemal nikogo dlatego też było nieco strasznie, ale mimo to Akimoto zaparkowała samochód i weszła w powoli ciemniejącą gęstwinę. Rozglądała się jakby szukała czegoś i wkrótce znalazła bowiem skierowała się w stronę pewnego samotnego drzewa stojącego po środku rozległego trawnika.

Piszemu tutaj - park

[powrót z parku]

Trwało to trochę czasu, a Misaki miała chwilę czasu na przemyślenia. Wolne, błądzące myśli pchnęły ją w pewnym kierunku - internet. Może tam coś znajdzie? A może lepiej nie? Kto to wie.

Opiekunka dziewczyny szukała cały czas wśród swych listów. Czy je czytała? Nie wiadomo, ale z pewnością robiła sporo rabanu. Ile jej to zajmie czasu? Też nie wiadomo. Misaki została sama z zagadką na tą chwilę.