Pierwszoroczni na start! [zakończony]

Co myślisz próbuje teraz zrobić?!- Odpowiedział szorstko na kolejne głupie pytanie zadane przez Toshiego.

W swoim krótkim życiu Masakazu otarł się o krytykę tysiące razy. Uwaga Shirotoriego nie uraziła go nawet tak jak trzy czwarte z nich. Agresywny nastolatek pakował się jednak w konflikty z powodu jeszcze lżejszych. Młody Hayashi nie jest szczególnie inteligentny ani wysportowany, jest przeciętniakiem, który dopiero co zaczął naukę. A jednak, gdyby nie on tarzaliby się w smole.  Co niby takiego ich lider dotąd zrobił? Tak, doprowadził ich do pierwszej kulki, kto wie jednak czy szukając na własną rękę sami by jej nie znaleźli? Może nawet trafiłoby im się więcej. W parę chwil białowłosy zdenerwował go bardziej niż rówieśnik szesnastolatka przez cały ten czas. Nienawidził d**ków bardziej od głupków. A przynajmniej ludzi którzy należeli do jednej lub drugiej grupy według jego nieszczególnie obiektywnej percepcji. Nie rzucił się na niego tylko dlatego, że bał się przypadkowo samemu wleźć w rów.

Musiał przyznać, że plan kapitana był całkiem dobry. „Szkoda, że zwalił jego wykonanie na kogoś innego.”- Pomyślał, ignorując fakt, że Toshi sam się przecież zgłosił, byle by starszy kolega wypadł jak najgorzej w jego oczach. Gdy lider ostrzegł ich przed nadchodzącą konkurencją, zaczął się zastanawiać czy nie lepiej byłoby olać to i ukryć się? Może powinni w ten sposób pozwolić drugiej drużynie wpaść w pułapkę odsłaniając ją dla nich? Chwilę potem, przestało to mieć niestety znaczenie, gdyż Tanace udało się odkryć pułapkę. Masakazu początkowo odetchnął z ulgą gdy chłopakowi udało się uniknąć upadku. Mógł go nie lubić, ale przecież nie będzie życzył partnerowi kąpieli w lepkiej cieczy. Teraz wystarczy tylko odsłonić resztę otworu. Miał tylko nadzieję, że w jakikolwiek sposób Jego Wysokość planuje to zrobić, osiągną to i zdobędą kulkę zanim tamci ich znajdą. Masakazu nie bał się konfrontacji, ale ryzykowałby wtedy więcej niż własną przegraną.

Krok za krokiem powoli posuwał się naprzód. Całe jego szczęście, że tak właśnie zrobił, bo w inny przypadku, nawet nie chciał o tym myśleć. Tak to w odpowiednim momencie zauważył zagrożenia, a także dzięki swej błyskawicznej reakcji tym razem obeszło się bez kąpieli. W końcu mógł odetchnąć z ulgą i spojrzeć na swych towarzyszy.  
- Nie chcę was panowie poganiać, ale nie wygląda na to abyśmy mieli zbyt dużo czasu. Na schowanie się i pozwolenie, aby inna drużyna odwaliła za nas robotę jest już raczej za późno skoro ujawniliśmy pułapkę. Potrzebujemy szybkiego planu, a przede wszystkim pomysłu jak dostać się do kulki bez nieprzyjemnego plusk. Dobrze byłoby określić wielkość tego dołu z tą mazią. Ma ktoś z was pomysł jak to zrobić bez konieczności odwiedzania go osobiście?
Ponownie obdarzył ich badawczym spojrzeniem, co jakiś czas nerwowo rozglądając się po okolicy. Chciał jak najszybciej wyłapać ewentualny ruch pomiędzy drzewami, aby mieć jak najwięcej czasu na przygotowanie się na taką sytuację. Zdawał sobie sprawę, że mają problem i to duży, a niestety nie zanosiło się na szybkie rozwiązanie go. Nie wyglądało to najlepiej, nie chciał już na samym początku, aby to tak skończyło się. Teraz musiał czekać no, bo, co mógł sam jeden zrobić? Jedynie mógł bacznie rozglądać się po okolicy i czekać na pomysły swych towarzyszy.

Shirotori doszedł do wniosku, że już lepszych relacji wewnątrz drużyny raczej nie będzie. Współtowarzyszom brakowało podstawowej ogłady, a przede wszystkim cierpliwości... Owszem zdobywanie szklanych kulek wymagało szybkich reakcji, ale bez jako takiej komunikacji każdy plan piorun jasny strzeli. Pozostawało puścić członków zespołu samopas i pokazać w czym tkwi ich kluczowy błąd. Prawdopodobnie przez ten wyczyn łatka lidera odpadnie, jednak po co komu psuć nerwy. Toteż między innymi białowłosy nie protestował, kiedy Toshi zadeklarował swą pomoc. No cóż... Jego plan działania udowodnił jasno, że logiczne myślenie czasami przynosi pożądane skutki. Aczkolwiek młodzian zachował prywatne uwagi wyłącznie dla siebie. Niestety kolega utkwił, a nieproszone towarzystwo nadciągało. Ostatecznie Shiro przyspieszył nieco tempa i podbiegł do wcześniej widzianego drzewka. Stamtąd urwał solidniejszą gałąź, aby użyć jej jako dźwigni. Wystarczyło wsadzić kawałek kija pod nogę Toshiego i mocno ją podważyć. Dzięki temu stopa wyskoczy, a prowizoryczny przyrząd utonie. Pozostawała jeszcze kwestia samej kulki.
-Teraz spytam na poważnie i proszę odpowiedzieć bez nerwów oraz przekrzykiwania... Czy ktoś umie jakieś zaklęcia? Osobiście mógłbym spróbować odepchnięcia na ochotniku. Może przeleci te kilka metrów bez większego szwanku... Intrygują mnie także te cierniste krzaki. Obyśmy nie znaleźli tam kolejnej pułapki...- Shirotori ograniczył swe wywody do potrzebnego minimum. Może istniała jakaś szansa, że któryś współtowarzysz umiał dobrze skakać. Trochę szkoda wykorzystywać wilczą formę do brudnej roboty...

Natsuo oglądał zmagania z pierwszą pułapką swoich podopiecznych i póki co był zawiedziony. Nie można było po dojściu do miejsca debatować, by po ze trzech wymianach zdań dopiero wykonać pierwszy ruch. Co prawda pomysł ten był rozsądny, ale niedopieszczony, włącznie z wykonaniem przez co stopa jednego z nich ugrzęzła w mazi. Przy obuwiu jakie noszą shinigami i studenci akademii to musiało być obrzydliwe. Kto wie? Może chłopak nawet straci sandała. W każdym razie tuż po tym od nowa zaczęła się dyskusja co robić... a wróg się zbliżał. Tutaj zdecydowanie uczniowie płacili za małe zawiadomienie się ze swoimi umiejętnościami przed samym turniejem. Gdyby lider znał szczegółowo umiejętności towarzyszy, to nie musiałby ich wypytywać o zaklęcia i takie tam. Druga sprawa, że dworny student jako dowódca winien też szybciej reagować, wydawać rozkazy, a nie samemu biegać to po kamień, to po badyl i sam pewno też, by w te zupę wlazł gdyby nie to, że Toshi sam się zgłosił do zastąpienia go, tymczasem najcichszy ze studentów od kiedy się tu znaleźli właściwie zrobił tyle co i Natsuo, z tą różnicą, iż Shihouin nie miał prawa im pomagać, a on miał taki obowiązek właściwie. Z jednej strony źle to świadczyło o milczku, że się nie angażuje, z drugiej o dowódcy, że kiepsko korzysta z zasobów ludzkich jakie znalazły się pod jego rozkazami.
- Musicie szybciej działać, kooperować, a nie działać na własną rękę. - zawyrokował chcąc radą wspomóc podopiecznych. Przy tym nie chciał ściągnąć na nich innych drużyn, więc nie mówił głośno. Po czym jeszcze zwrócił się do dwornego studenta chcąc dodać mu otuchy i pewności w poczynaniach - Po to wybraliście wodza, by nie było zbędnych dyskusji, weź odpowiedzialność na klatę, myślę że poradzisz sobie z tym. - po czym uśmiechnął się do niego. Może to pomoże przyspieszyć, skonsolidować i przede wszystkim skupić ich działania na jednym celu.

Miło ze strony ich opiekuna, że chciał ich jakoś zmobilizować, ale Masakazu to nie pomogło. Facet był zbyt czerstwy. Oby był lepszy w walce niż w gębie.
-Na mnie nie licz.- Odpowiedział na pytanie szefa. Był ciekawy, czy plan Shiro faktycznie mógł zadziałać. Nie sądził, by Shou jako pierwsze zaklęcie byłoby wystarczająco silne, ale w przeciwieństwie do szefa nawet nie udało mu się nawet go opanować, więc nie mógł tego lepiej ocenić. Nastolatek zaczął się zastanawiać co innego mogliby zrobić, gdyby to nie wyszło. Najpierw spojrzał w głąb rowu. Czy smoła nie jest czasem łatwopalna? Nie miał przy sobie żadnych zapałek, ale może Jego Nadętość potrafi użyć jakiegoś zaklęcia które mogłoby ją podpalić i w ten sposób pokazać im jak szeroki dokładnie jest dół? Z drugiej strony mogliby spowodować pożar. Chłopak czytał kiedyś o shinigami, którzy potrafią zmieniać się w zwierzęta. Być może coś takiego mogłoby umożliwić im zdobycie kulki. Nie sądził jednak, by była to szczególnie powszechna umiejętność. Zresztą gdyby któryś z jego kolegów by to potrafił, zapewne powiedzieliby to już gdy Toshi zasugerował, by się przedstawić. Część zmiennokształtnych, o których słyszał była Shihouninami, ale to nie oznaczało że Natsuo-san jest jednym z nich. Do tego dochodziła perspektywa utrata pomocy która później mogła im być bardziej potrzebna. Młody Hayashi westchnął. Nie było mowy, by wymyślił coś lepszego. Po raz kolejny udowodnił sobie, że nie nadaje się do strategii. -Jeśli zdecydujecie się użyć Shou, możecie wystrzelić mnie. Jestem z was najmniejszy. Ciężar ma tu chyba znaczenie, zgadza się?- Zasugerował. Jeśli plan nie wypali, przynajmniej będzie miał powód by opie**zyć szefa.

No cóż... Przynajmniej akcja ratunkowa się jako tako powiodła. Toshi mógł spokojnie dołączyć do drużyny i planować dalsze kroki odnośnie zdobycia szklanej kulki. Szkoda tylko, że współtowarzysze polegali wyłącznie na jego ocenie sytuacji. Niespodziewanie Shirotori poczuł pragnienie. Najwyraźniej był to efekt nadmiaru wrażeń albo niepotrzebnych emocji. "Całe szczęście, że tamtemu tałatajstwu także idzie dość topornie. W innym wypadku dawno by nas wypatrzyli... Oby ślepy los wybronił trzynastkę od pierwszej, sromotnej klęski..." Takie wnioski wyciągnął młodzian, kiedy usłyszał chlupnięcie. Prawdopodobnie przeciwnicy utracili równowagę we wodzie lub znaleźli sporych rozmiarów kamień. Mniejsza... Wypadałoby przejść od gadania do konkretnych czynów. Tymczasem szlachetny opiekun nieco zaskoczył białowłosego swoją przemową. Nigdy nie sądził, że Natsuo poprze jego kandydaturę, a tym bardziej uwierzy w umiejętności. Czyżby później chciał go ośmieszyć, gdyby coś poszło nie tak? Czas pokaże...
-Skoro tak mówi szlachetny opiekun... Oczywiście podejmę wyzwanie. Jednak proszę pamiętać, że ja także jestem dopiero studentem akademii... Tamta drużyna także ma jakieś problemy, więc chyba zyskaliśmy coś niecoś...- Shiro wcale nie wątpił we własne przekonania. Bardziej martwił go fakt, że przedobrzy sprawę. Zaklęcia działały różnie i trudno przewidzieć ich efekty czy też skutki. Ostatecznie lider skinął głową w stronę Masakazu.
-Najlepiej zrobisz, jeśli wystawisz ręce przed siebie. Wtedy trochę zniwelujesz upadek. Powodzenia...- Następnie ustawił współtowarzysza niedaleko rowu ze smołą. Oczywiście ochotnik miał twarz zwróconą w kierunku pniaka ze szklaną kulką. Na sam koniec młodzian wyrecytował znaną sobie formułkę...
-Siło boska, zatrzymaj i odrzuć! Zaklęcie wiążące numer osiem - odepchnięcie!- Shiro pamiętał o potrzebnym skupieniu oraz pewności siebie. Wymawiał każde słowo spokojnie i wyraźnie. Oczyścił umysł ze zbędnych myśli, jak również zignorował bodźce dobiegające z otoczenia. Wyciągnął dłonie przed siebie, jednocześnie celując w plecy kolegi. Niech wreszcie coś się uda...

Kiedy dołączył do drużyny ich opiekun zaskoczył całą trójkę przemową. Niestety nic ona nie wnosiła do obecnej sytuacji, więc była ona nic nieznacząca w oczach Toshi’ego. Już chciał odpowiedzieć na pytanie odnośnie zaklęć, ale jego towarzysze pośpieszyli się. W tym momencie mógł jedynie pokiwać głową. Widocznie cos musiał zmusić ich szefa do pośpiechu skoro nawet nie zaczekał na odpowiedzi ich wszystkich. Nie zamierzał tylko biernie przyglądać się lotowi jednego z ich kolegi. Sam zaczął recytować zaklęcie.
- Puklerzu świetlisty, zatrzymaj cios! Zaklęcie wiążące numer dwa – Tarcza Reiatsu.
Nie miał zielonego pojęcia czy da to jakikolwiek efekt, ale musiał przynajmniej spróbować. Już po chwili lecącego chudzielca otoczyła tarcza z reiastu.
- Mam nadzieję, że to coś da i nieco złagodzi skutki upadku.
W końcu ponownie zwrócił się do kolegów. Oczywiście nie zapomniał o odpowiednim skupieniu podczas wymowy formułki. W duchu natomiast prosił, aby to się udało. Nie zapomniało tym gdzie są, dlatego też uważnie przepatrywał najbliższą okolicę w celu wypatrzenia jakiegoś ruchu.

Natsuo obserwował co czynią jego podopieczni z lekką niepewnością. Wcześniej założył, iż plan z wystrzeleniem towarzysza przy pomocy shou zostanie przez resztę drużyny sparowany do ziemi i zmieszany z błotem, a tu wręcz przeciwnie, najcichszy z studentów zgłosił się na ochotnika, by zostać żywą kulą katapultową. *Zdecydowanie nietypowi młodzieńcy się dostali pod moje skrzydła... to strasznie ryzykowne, shou nie jest tak proste w kontroli, może wyrzucić za daleko, za blisko za bardzo w bok, pomijając, że lądowanie będzie raczej trudne, szczególnie jeśli strefa wolna od pułapki jest mała, a to ciężko określić. Skoro znaleźli miejsce, w którym błocko się zaczyna nie łatwiej było zaznaczyć go, zwyczajnie zrobić rozbieg i skoczyć?* Pomyślał Shihouin obawiając się, że z tego wszystkiego wyniknie mała katastrofa, która zakończy się koniecznością interwencji przez niego samego. Z drugiej strony, była szansa, że ten dziwny plan im się upiecze, gdyż Ci jeśli wierzyć słowom lidera drużyny mieli sporo farta, bowiem pobliska drużyna też wpadła w jakieś tarapaty. W takiej sytuacji w ogóle mogli porzucić myśl o tej kulce na chwilę i zaatakować mającą problemy drugą drużynę z zaskoczenia, zdobyć od nich trzy kulki, do tego te na którą oni polowali, a potem te nad którą aktualnie się męczyli... no ale to wymagało śmiałej decyzji i podjęcia kolejnego ryzyka. Shihouin był ciekaw czy dworny student poczuje się w trakcie tego turnieju na tyle pewnie, by podjąć jakąś decyzję właśnie tego typu.

Masakazu przybrał nakazaną mu przez Shirotoriego pozycję. Usatysfakcjonowany, że sprawy wreszcie posuną się do przodu, zignorował nawet okazję do wytknięcia ignorancji ich lidera, gdy nawet nie spytał się o zdanie drugiego kolegi. Białowłosy był w jego oczach o tyle usprawiedliwiony że, jak mu się wtedy wydawało, nie miałoby to większego znaczenia. Zaraz, to nie miało być pierwsze zaklęcie?–Zauważył. Bez względu na to czy przywódca odpowiedział mu, czy nie, nie przeszkodziło mu to w realizacji jego planu. Chwilę potem, Toshii również zaczął recytować jakieś zaklęcie. Chłopiec poczuł przygnębienie, że nawet taki gamoń jak on posiada jakiekolwiek umiejętności w dziedzinie kidou , podczas gdy on nie potrafi użyć najsłabszego czaru. Zaczął się zastanawiać co też jego rówieśnik planuje zrobić. Czy to jakieś zaklęcie defensywne? Nie lepiej byłoby gdyby zamiast niego, ich szef wystrzeliłby wyższego kolegę? Młody Hayashi był pewien, że osłonięcie samego siebie byłoby dla niego łatwiejsze. -Czekaj on może lecieć zamiast mnieeeee!!!!!-  Masakazu spóźnił się z uwagą. Nie tylko został wystrzelony jak z katapulty zainicjowana przez Tanaka próba osłonięcia go dość przewidywalne zawiodła.

Widząc, że Wyląduje twarzą w krzakach, nastolatek przymknął oczy przypominając sobie o swojej bliźnie przez oko. Wypadek, w którym prawie je stracił przydarzył mu się jeszcze kiedy był noworodkiem, w ciągu szesnastu lat udało mu się zapomnieć o całym bólu który był jego efektem. Jedynym jego świadectwem była jego blizna. Pozostałość po paskudnej ranie która po latach konfrontacji z naturalnymi zdolnościami regeneracyjnymi skóry, szczególnie silnymi w jego najmłodszych latach prawie zniknęła. Nie czyniło to perspektywy podobnego wypadku ani trochę mniej przerażającej. Gdyby niewyobrażalny ból jaki poczuł gdy ostrze okaleczyło jego twarz silniej zakorzenił się w jego pamięci być może uczyniłby jego strach przed powtórką z rozrywki znacznie mniej paraliżujący. Nie żeby umożliwiło mu to uniknięcie zderzenia z ziemią. Tak czy inaczej jedyne co mu pozostawało to bezradnie czekać na zderzenie z podłożem licząc choć na krótki moment los wyjątkowo uśmiechnie się do niego, oszczędzając mu najgorszego.

Tym razem młody Hayashi w istocie miał szczęście. Wbrew jego obawom, oczy nastolatka uniknęły nowego urazu. Mało tego  jego lądowanie było aktualnie znacznie mniej bolesne niż się spodziewał i ledwie go zraniło. Syn kupców poharatał się trochę ale w porównaniu z obrażeniami jakie doznał w przeszłości jego obecne rany były ledwie draśnięciem. Poza tym, wbrew obawom starszego kolegi, ciernie najwyraźniej nie kryły żadnej pułapki bardziej niebezpiecznej niż one same. Za chwilę prawdopodobnie użądli go trzmiel, ale to nie będzie pierwszy raz. Jego szczęście niestety było krótkotrwałe. Ziemia zaczęła się zsuwać w dół wraz z nim, grożąc mu wylądowaniem w wypełnionym smołą dole. Masakazu był pewien, że jeśli może jakoś wyjść z tej sytuacji, nie uda mu się to o jego własnych, mizernych siłach. Zgromadziwszy w swoich wątłych ramionach tyle reiatsu, ile tylko może, rozpaczliwie chwyta się pniaka prawą ręką. Chwilę potem wystrzeliwuje lewą, tak by przeleciała obok jego ucha w okolicach z której dochodził odgłos trzepotu skrzydeł, w nadziei że uda mu się przy okazji odgonić insekta. Jego głównym celem jest chwycenie kulki pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. Dopiero potem łapie się pniaka drugą kończyną. Zgina następnie ramiona w łokciach podciągając się bliżej zbawczego korzenia równocześnie chowając nogi pod siebie.

[Siła+5]

Z wielką uwagą obserwował cały proces, a następnie sam lot kolegi. Kiedy wylądował na jego twarzy na krótka chwilę odmalował się lekki zawód. Miał nadzieję, że nieco bliżej pniaka i kulki znajdzie się. Następne uczucia, jakie odmalowały się na jego twarzy to niedowierzanie poprzez niepokój, a na strachu kończąc. No niestety mieli teraz zapłacić za swoją niewiedzę na temat jak wielki jest dół z tą mazią. Całe szczęście, że ich kolego szybko myślał i chciał złapać się pieńka. Skoro on nie zapadał się oznaczało to, że leży na stałym gruncie. Teraz należało skupić się na ratunku. Czym prędzej rozpoczął poszukiwania czegoś, co mogłoby się nadać do tego. W kręgu jego zainteresowań byłą lniana wystarczająco długa, aby sięgnąć do miejsca topienia się ich towarzysza oraz wystarczająco mocna, aby utrzymać jego ciężar. Ewentualnie szukał wystarczająco długiej gałęzi, która sięgnęłaby do tamtego miejsca. Nie szukał jej tylko na ziemi, ale także na pobliskich drzewach, zawsze będą mogli ją odłamać. W trakcie swych gorączkowych prac wpadł jeszcze na jeden pomysł. Zaczął szybko wypatrywać linii drzew. Interesowało go jak blisko są pierwsze z nich pniaka z kulką. Jeśli nic nie znajdzie się to może jakoś naokoło od drugiej strony można dotrzeć do Masakazu. Zastanawiał się, czy dalej za ich kolegą i drzewem, którego usilnie próbował złapać się jest stały grunt. Jeśli tak istniała szansa, na dotarcie do niego od tamtej strony i wyciągnięcie go z dołu. W końcu miał pewnego asa, dzięki, którym powinien bardzo szybko tam się dostać, jeśli istnieje taka możliwość. Te gorączkowe rozmyślania przeplatały się z równie intensywnymi poszukiwaniami w jego wykonaniu.

No cóż... Tym razem zaklęcie poskutkowało i posłało kolegę prawie w sam środek wyznaczonego celu. Niestety przypuszczenia białowłosego się sprawdziły. Pod krzakami także przebiegał rów wypełniony smołą. Jednym zdaniem... Drużyna miała właśnie przewalone. Użycie pomocy szlachetnego opiekuna niejako skreślało ich szansę na wygranie podczas kolejnych etapów. Przynajmniej Masakazu próbował się ratować zamiast panikować. Toshi także czegoś szukał. Zapewne pragnął pomóc współtowarzyszowi. Natomiast Shiro ściągnął górną część mundurka akademii...
-Myślę, że możemy ich użyć jako prowizorycznej liny. Aczkolwiek umaczamy członka drużyny w smole... Jak na ironię nie dysponuję żadnym zaklęciem przyciągającym... Ciągnąć razem powinniśmy dać radę...- Chłopak ponownie przestawił najważniejsze punkty planu. Dlatego zaraz ściągnął także wierzchnią część mundura Toshiego, aby związać je rękawami. Następnie spróbował rzucić prowizoryczną linę w kierunku współtowarzysza...

Natsuo tak coś czuł, że ten pomysł z wystrzeleniem kolegi przy pomocy kidou do kulki jest do luftu, lecz szczerze powiedziawszy musiał przynać się do błędu. Otóż on zakładał, iż biedak zostanie wystrzelony za daleko i wyląduje w smole, tymczasem strzał był za słaby. No cóż, możliwe że tak wiele lat minęło, że zapomniał już jaką siłą dysponuje student pierwszego roku. Cóż, na szczęście nie wyraził tych sądów na głos, więc on sam był jednym jedynym świadkiem swojego błędu. Studenci rozpoczęli akcje "uratować Masakazu od utonięcia w szlamie". Co niestety było bardzo charakterystyczne dla tej drużyny, praktycznie każdy działał na własną rękę i choć osobno te działania w miarę ze sobą grały, to przez brak koordynacji wszystko brał w łeb. Dla przykładu, sam poszkodowany starał się wyciągnąć po stronie pieńka, by zdobyć kulkę, zaś jego towarzysze rzucali mu "liny" od drugiej strony co zupełnie niweczyłoby jego starania jeśli by się zdecydował. Do tego dopiero dworny student, który zareagował jako ostatni wpadł na pomysł skonsolidowania drużyny w jednym działaniu.
- Musicie więcej działać drużynowo. - zasugerował Shihouin... choć szczerze mówiąc nie musieli, jeśli nie chcieli wygrać turnieju, ale tego arystokrata w ogóle nie brał pod uwagę.

Z powodu swoich gorączkowych poszukiwań nie zapomniał o kontrolowaniu tego, co się wokół nich dzieje. Dlatego też nie umknęło mu to, że ich towarzysz złapał kulkę i stał na pniaku. Przynajmniej na razie jest bezpiecznym. Jemu także nieco poszczęściło się, gdyż zauważył odpowiedni kawał drewna. Niestety w dalszym oględzinom brutalnie i bezceremonialnie mu przeszkodzono.
- What the hell?! Łapska przy sobie!
Tylko słowa Shirotori’ego uchroniły go przed ciosem dłonią zaciśniętą już w pięść. Ledwo parę centymetrów chłopak zatrzymał ją przed jego nosem. Tylko dzięki temu, że zrozumiał jego intencje nie oberwał.
- Następnym razem załatw to inaczej, bo nie będę aż tak pobłażliwy. Wypadałoby najpierw wyjaśnić plan swój i dopiero zacząć działać, a nie na odwrót.
Zganił go z wyrzutem. Po czym odtrąciwszy jego ręce sam zdjął górną część swego odzienia i podał mu ją. Następnie złapał za drugi koniec, aby w razie, czego móc ciągnąć i tym samym przyciągnąć do nich ich towarzysza. Na całe szczęście jego poświecenie nie poszło na marne.
- A Ty kolego dobrze zastanów się nad swoim postępowaniem.
Z niesmakiem wymalowanym na twarzy skierował te słowa do najstarszego z nich młodzieńca. Choć zrozumiał jego zamysł to już jego próby realizacji niekoniecznie przypadły mu do gustu, co też natychmiast dał mu odczuć. Następny podobny wybryk zakończy się piąchą pomiędzy jego oczami czy też na nosie. Misja misją, ale trochę godności to w sobie trzeba mieć nieprawdaż.

Udało się! Kosztowało go to masę reiatsu i trochę bólu, ale Masakazu zdobył pierwszą kulkę dla swojej drużyny. Uradowany triumfem, nastolatek spojrzał w stronę partnerów. Młody Hayashi parsknął ze śmiechu widząc jak jego rówieśnik prawie przydzwonił ich przywódcy w nos. Gdyby był na jego miejscu nie powstrzymywałby się. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że przez Shiro prawie wpadł do dziury ze smołą. Chłopak złapał w lecące w jego stronę powiązane ze sobą kimona. Nie chciał być bardziej wybredny. Nie uśmiechał mu się perspektywa powrotu na drugą stronę za pomocą prowizorycznej liny splecionej z lepkich i śmierdzących od potu ubrań, ale jedyną alternatywą jaka przychodziła mu do głowy była okrężna droga na której jeden zły krok mógł go kosztować kąpielą w szlamie. Nie będzie bardziej wybredny od szlachty z którą współpracuje. -Ja skoczę, a wy ciągnijcie z całej siły.- Zwrócił się do swoich partnerów.

Natsuo spoglądał na zachowanie swoich podopiecznych z zażenowaniem. Lider postanowił wziąć sobie słowa opiekuna do serca i działać szybko, bez słowa w nadziei iż jego kolega skuma, że skoro sam zdjął górę swojego kimona, to jemu też je zdejmuje nie ze zboczonych powodów, tylko dlatego, że ma jakiś plan. Stanowczość tutaj, jednak spaliła na panewce i nie przyniosła żadnego pozytywnego efektu, bo Tanaka zaskoczył krótkowzrocznością i prawie przywalił swemu liderowi. *Królu Dusz... widzę, że w ich wypadku te pare lat akademii, które przed nimi zostało przede wszystkim powinno oprzeć się na kształtowaniu ich charakteru. Na prawdziwej misji jako shinigami taka akcja w stosunku do dowódcy mogłaby się skończyć nawet procesem polowym i stryczkiem. Pomijając już, że sama misja przez takie głupie zachowanie mogłaby zostać spartolona.* Pomyślał arystokrata kręcąc z niedowierzaniem głową. Będzie musiał z Toshim porozmawiać o tym na poważnie, im szybciej ten zrozumie, że chłodny umysł w tej pracy to konieczność, zaś nadprogramową dumę trzeba w gotei 13 schować sobie w buty, tym lepiej dla niego.

Na całe szczęście wszystko się udało. Zdobyli pierwszą kulkę. Pozostawał jeszcze tylko kwestia sprowadzenia z powrotem Masakazu. To także im się udało i już po chwili stał przy nich. To byłą ich chwila, ich pięć minut chwały. Niestety została ona brutalnie przerwana. Z głuszy rozległ się przeraźliwy krzyk, który nie dawał żadnych złudzeń. Ktoś miał przerąbane i to na dobre. Chłopak nawet wiedział któż jest tym nieszczęśnikiem. Doskonale znał ten głos, a usłyszawszy go aż włosy na rękach mu się zjeżyły. Nie musiał się zastanawiać od początki wiedział cóż takiego nastąpi teraz. Rzucił pozostałym członkom drużyny swoją szklaną kulkę i szybko zniknął w czeluściach lasu.
- Przepraszam chłopaki!
Zdołali jeszcze usłyszeć nim jego postać zniknęła im pomiędzy drzewami. Pędził jak oszalały w kierunku, z którego dobiegł go ten krzyk. Kierował się wprost do miejsca, gdzie w zagrożeniu byłą jego małą siostrzyczka. Zdawał sobie sprawę, że nigdy mu tego nie wybaczą, ale bynajmniej dał im szansę na zwycięstwo pozostawiając im swoją kulkę, dzięki czemu nawet jak cos mu się stanie oni nadal będą mieć ich cztery. W tym momencie tylko jedno się liczyło, tylko jedna myśl napędzała jego działania. Musi się dostać jak najszybciej do Ayumi, musi zdążyć na czas nie ma innej opcji nic, więc dziwnego, że pędził, co sił w nogach na spotkanie zapewne ze śmiercią, a na pewno ogromnemu zagrożeniu.

Pierwsze wyzwanie trzynasta drużyna ukończyła pomyślnie. Dumny z siebie Masakazu nie mógł się doczekać dalszego biegu wydarzeń. Był jednak pewien, że jeśli w następnym wyzwaniu będą musieli stawić czoła czemuś równie paskudnemu, dwa razy się zastanowi, czy będzie brał w nim równie aktywny udział. Pocieszał się myśląc, że najprawdopodobniej i tak będzie dla za niego za trudne. Los niestety najwyraźniej wciąż był na niego uwzięty. Oto bowiem będzie musiał stawić czoło  czemuś możliwie gorszemu od czegokolwiek przygotowanego dla nich na turnieju.

-Co to do ch**ry było? -Przerażony zwrócił się do kolegów w nadziei, że któryś z nich zna odpowiedź. O ironio, jedyną osobą która ją znała wydawała się być ostatnia po której by się z tego spodziewał. Młody Hayashi zawsze mówił, że żaden przeciwnik nie jest dla niego za silny. Jego zapewnienia były o tyle wiarygodne, że dotąd praktycznie nigdy nie wycofał się z walki. Prawda jednak była taka, że z wyjątkiem tego jednego razu stawka nigdy nie była dla niego wysoka. W przeszłości większość jego  przeciwników stanowili zwykli ludzie, bez szczególnego doświadczenia w walce i bez zamiarów wykraczających poza pobicie czy upokorzenie chłopca. Nie ważne jak brutalnym chamem był jego oponent, nieważne o ile od niego był większy i silniejszy, naprawdę dużo miał do zaryzykowania tylko raz. Tamtej nocy gdy jego rodzinę zaatakował hollow. Wtedy, choć dzielnie wyszedł potworowi naprzeciw, przerażenie tylko cudem nie przyprawiło go o zawał. Gdyby chodziło tylko o niego, wziąłby nogi za pas. Tak samo było w tej sytuacji. To co zaatakowało ich konkurencje, mogło zabić przynajmniej jednego, prawdopodobnie lepiej obytego w walce członka drużyny od nastolatka. Być może mogło być nawet za silne dla ich opiekuna. Jakie szanse na wyjście z tej konfrontacji z tarczą miał mizerny syn kupców? Tak jak wtedy jednak nie był on jedynym zagrożonym. To coś jeśli nie zabiło jeszcze ani jednego z ich rywali, niechybnie ma zamiar to zrobić z całą czwórką. A jeśli mu się uda jego następnym celem będzie nie tylko nastolatek, ale także jego rówieśnik, a może nawet Shihounin i ten d**ek Shirotori. Jeśli mógł temu zapobiec, nie miał zamiaru uciekać. Bardziej niż czegokolwiek innego, bardziej niż nawet śmierci, Masakazu bał się życia jako ktoś zupełnie bezużyteczny. Jak gołąb którego egzystencja jest możliwa jedynie dzięki litości rzucających mu okruchy przechodniów, mający dosłownie g**no do zaoferowania w zamian. Jeśli nie może być kimś potrzebnym społeczeństwu, równie dobrze może zginąć. Czemukolwiek przyjdzie się zmierzyć młodemu Tanace, zmierzy się z tym razem ze swoim kolegą. Może nie jest od niego lepszym wojownikiem, ale z czymkolwiek przyjdzie będzie walczyć, będzie potrzebował każdej możliwej pomocy. -Tosiek! Na litość, wytłumacz, co tu się dzieje?!- Krzyknął w jego stronę. Bez względu na to czy pokwapi się wyjaśnić sytuację czy nie, rusza za nim jego wzorem zostawiając obie swoje kulki pod reszcie drużyny, stanowionej w tym wypadku jedynie przez lidera.

Świetnie! Wreszcie dzięki drużynowej współpracy coś im wyszło... Oczywiście Shirotori o mało nie został znokautowany przez Toshiego, ale koniec końców opłacało się spróbować. Młodzian przyjął groźby raczej z przymrużeniem oka. Często nieświadomie prowokował zaczepki, więc po prostu przywykł do podobnych reakcji. Przynajmniej Masakazu powrócił do nich niczym syn marnotrawny. Kolejny raz cichy plan białowłosego przyniósł pożądane efekty. Pozostawało pytanie: ciekawe jak długo los będzie im sprzyjał... Niestety szlachetny opiekun wytknął im brak komunikacji. No cóż... Skoro każdy tworzył najlepsze pomysły wewnątrz głowy, a zapominał ich wypowiedzieć głośno, to trudno się dziwić... Przecież siłą nikogo nie zmusi, aby odwiązał supeł w gardle. Niespodziewanie ciszę najbliższej okolicy przerwał krzyk niewiasty. Shiro nie wiedział kim była właścicielka głosu, ale Toshi najwyraźniej tak. Współtowarzysz niczym poparzony popędził przed siebie, jednocześnie pozostawiając drużynę. Miło by było, gdyby wcześniej zakomunikował pozostałym co nim kierowało. Aczkolwiek lider nawet nie zdążył zadać sensownego pytania czy wydać polecenia. Dosłownie chwilę później Masakazu również zdezerterował. Onpuu westchnął głośno, ponieważ trzynastkę właśnie trafił szlag... Pozostało pozbierać rozrzucone kulki, schować je i iść śladem pozostałych...
-Niech szlachetny opiekun myśli sobie co chce... Nie zamierzam szaleńczo za nimi biec. Podczas prawdziwych misji takie zachowanie bywa zgubne dla całości zespołu. Owszem... Jako lider wypadłem kulawo, ale przyznaje swój błąd. Poza tym czasami trzeba ograniczyć płynące do nas bodźce i wyłapywać jedynie te, które mają jakiś głębszy sens. Właściwie nie wiadomo co spotkało tamtą dziewczynę. Może coś ją wystraszyło albo ktoś zrobił sobie głupi żart... Ostatecznie ma obok swoją drużynę, jak również opiekuna. Poza tym kapitanowie nas obserwują i zapewne wkroczą, gdy zajdzie potrzeba...- Shirotori wyrzucił swój gniew w postaci prawie monologu... Lepiej zagadać zbędne emocje niż karcić współtowarzyszy. Praktycznie sami podjęli decyzję, a żaden nie wyjawił o co chodzi. Kto wie... Może szlachetny opiekun także go zostawi... Mimo wszystko jak powiedział, tak zrobił... Nie będzie biegł na złamanie karku...

Natsuo wreszcie mógł pokiwać głową z dumą patrząc na swych podopiecznych. Ci nareszcie podziałali drużynowo, z dyscypliną, zgranie. Czyżby nowy początek? Przełom? Czyżby od teraz mieli współdziałając, wykonywać zadania składnie i dokładnie zdobywając kulkę za kulką, a może nawet zastawiając pułapkę na przeciwników, by polepszyć wynik? Niestety nie... a właściwie to jeszcze się pogorszyło. Ratunek kolegi i pierwsze trofeum mogło skonsolidować drużynę, uczynić z nich kolektyw, ale nagłe usłyszeli krzyk... grzebiący w nosie student oddał kulkę i pobiegł na łeb na szyję, co Shihouin skwitował złapaniem się za twarz z zażenowaniem. Po chwili małomówny podopieczny zrobił to samo, a arystokrata zaczął kręcić głową z niedowierzaniem. Zdaje się, że podobne emocje targały studentem liderem, który jednak zamiast coś zrobić zaczął mu się tłumaczyć co wywołało kolejną porcję zażenowania u shinigami z V oddziału.
- Im bardziej rozciągnięty oddział na terenie wroga, tym gorzej świadczy o dowódcy. - powiedział tylko po czym widząc, że ten nie zamierza się ruszać za swoją ekipą powiedział - Postaraj się nie zrobić niczego głupiego, ja sprawdze czy im też się to uda. - Niestety Natsuo nie umiał się klonować, więc musiał jakoś poradzić sobie z tym podziałem drużyny. Pobiegł, więc w ślad za Toshim i Masakazu, jednak nie z pełną prędkością. Obstawiał, że Ci są od niego sporo wolniejsi, więc może biec kapkę wolniej, tak z 3/4 prędkości, by trochę bardziej móc skupić się na wykrywaniu możliwych pułapek, czy innych nieprzyjemności zastawionych przez organizatorów na nieostrożnych... on zamierzał być ostrożny i w nie nie wpaść. Miał ochotę pacnąć w łeb te niezdyscyplinowane dzieciary.

Pędził jak szalony praktycznie nie zważając na ewentualne niebezpieczeństwa czyhające go po drodze. Tym razem także miał ogromnego fart, gdyż dotarł do celu bez szwanku. Po dłuższym biegu wypadł na polankę, którą obrzucił szybkim spojrzeniem. Widząc, że Ayumi jest cała i zdrowa na jego twarzy odmalowała się ogromna ulga.
- Nie schlebiaj tak sobie. Nie ty, ani też nie twoja kulka nas tu zwabiła. Gdyby nie krzyk tej dziewczyny to nigdy byśmy nawet się wami nie zainteresowali.
Postanowił przejąć inicjatywę w końcu był to winien swojej drużynie. Po czym obejrzawszy się na towarzyszy chwilę im się przypatrywał, a oni wyraźnie wydzieli na jego twarzy zaskoczenie pomieszane z wdzięcznością.
- Ayumi nic Ci nie jest? Jesteś cała? Co to takiego było?
Zwrócił się do drobnej dziewczynki bardzo podobnej do niego, co dało zauważyć się bez zbytniego przyglądaniu się obojgu. Cały czas będąc czujnym z ręką umieszczoną na swoim mieczu treningowym wyczekiwał odpowiedzi na zadane pytania.

Sytuacja okazała się być nigdzie tak rozpaczliwa jak Masakazu się obawiał. Tylko jedna osoba była ranna i to nie w walce z jakąś niepowstrzymaną abominacją, a jedynie od byle ukąszenia pająka. Poszkodowaną nie była nawet ta, której bezpieczeństwem był Toshii. -Siostra, eh?- Mruknął nastolatek wolno podchodząc do kolegi. Młody Hayashi poczuł wstyd, że tak łatwo dał się ponieść emocjom. Wiedział, że jego partner nie jest najostrzejszym nożem w szufladzie, a jednak gdy ten spanikował, potraktował go poważnie bez krztyny sceptycyzmu. Nie żeby nie cieszył się, że dziewczynie chociaż nic nie było. W końcu dzięki temu nie będzie się czuł źle, robiąc co za chwilę ma zamiar.

Stanąwszy na wprost rówieśnika, wymierzył sierpowego w jego brodę. Chłopak może zrobić unik, zablokować, a nawet oddać z dwa razy większą siłą. Jego reakcja, jaka by nie była, nie zmniejszy jego przekonania o słuszności gniewu na młodego Tanakę. -Targałeś nas nie wiadomo gdzie, odsłoniłeś nas przed konkurencją, bo Twoja siostra krzyknęła?!!!- Skarcił go. Następnie zwrócił uwagę na dryblasa. Już sam jego wygląd wzbudził w nim niechęć do rywala. Spotkał masę sk**wieli podobnych do niego, z dumą prześladujących mniejszych i słabszych. Jego postępowanie wobec partnerki tylko utwierdziło go w przekonaniu, że jest jednym z nich. Z przyjemnością urządziłby sobie z nim mały sparing, obiecał sobie jednak, że nie będzie się pakował się w bójki z przeciwnymi drużynami dopóki nie znajdą wszystkich wolnych kulek. Może jednak uda im się chociaż wyłudzić od nich choć jedną w zamian za pomoc. -Jest to chociaż coś niebezpiecznego?- Zapytał.

Od samego początku spodziewał się takiej reakcji i był na nią przygotowany. W sumie w jego oczach wyglądaliby dziwnie gdyby postąpili inaczej. Chłopak nie zrobił nic zupełnie. Żadnej reakcji, żądnego uniku, czy próby zasłonięcia się. Zwyczajnie przyjął ten cios.
- Tak z powodu jej krzyku naraziłem drużynę i zrobiłbym to jeszcze raz i jeszcze raz. Z powodu jej krzyku wbiłbym Ci nóż w plecy, to samo zrobiłbym z naszym liderem czy opiekunem. Każdemu, kto by stanął mi drodze wbiłbym nóż w plecy z powodu jej krzyku. Poza tym nikt nie prosił was, abyście pędzili za mną. Nie przyszło Ci do tej makówki, że celowo zostawiłem kulkę, aby nie narażać drużyny? Nie dotarło do niej, że nawet gdyby to byłą pułapka to by nic nie zyskali, bo zwyczajnie nie miałbym jej przy sobie?
Odparł mu po chwili spokojnym głosem nawet nie próbując zasłonić się przed ewentualnymi kolejnymi ciosami.
- Nie po to ryzykowałem w przeszłości dla niej własnym życiem w walce z Hollowem, żebym ją stracił teraz czy kiedykolwiek. Nie po to przy tym oberwałem tak od niego, że pozostała mi po tym ta blizna. Nie po to oglądałem jak to cholerstwo zżarło mi żywcem najbliższe mi osoby, żebym pozwolił na to żeby coś się stało jej. Tylko ją mam, tylko ona mi pozostała po tym jak nasza matka i moja dziewczyna zostali pożarci przez tego potwora. Nie pozwolę choćby na to, aby jej włos spadł głowy choćby miało to oznaczać wrogość całego świata do mnie. Już nigdy więcej nikogo nie stracę nigdy choćby nie wiem, co.
Choć wyglądało na to, że mówi spokojnym i opanowanym głosem, to aż cały drżał a w jego słowach można było od razu wyczuć moc, że to nie są słowa puszczone na wiatr, biła za nimi ogromna determinacja i stanowczość. Miał gdzieś, co się stanie z nim, jak inni będą go postrzegać póki jego siostra byłą bezpieczna wszystko inne nie liczyło się.

Natsuo ponownie złapał się za twarz kręcąc nią gdy jego podopieczny jawnie stwierdził, że w ogóle nie przyszli po kulki, czyli krótko mówiąc w poważaniu mieli cel tego turnieju, a skupili się na pomocy potencjalnym rywalom. Jak widać jego kolega też nie miał orłów, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo jeszcze nie poznał drużyny trzynastej, która zresztą postanowiła pokazać poziom swojego ignoranctwa. Jeden podszedł, wziął i dał w mordę drugiemu, na co drugi poinformował go, że zaciukałby ich wszystkich jakby jego siostrzyczka sobie zażyczyła. Lider stał i nic nie robił... cóż zdaje się, że on jako opiekun musiał wkroczyć. Westchnął, więc ciężko i podszedł chwytając obu za ramiona, by popchnąć w przeciwne strony. Miał surowe spojrzenie i takim też przemówił najpierw odwracając się do Toshiego.
- Jeśli mówiłeś na poważnie to powinieneś poważnie przemyśleć czy jesteś w odpowiednim miejscu. Shinigami to najbardziej odpowiedzialny zawód w tym świecie, podczas misji wzajemne zaufanie między towarzyszami to najważniejsza rzecz, kwestia życia i śmierci. Jak myślisz, czy po tym co powiedziałeś którykolwiek z Twoich kolegów ufałby Ci wystarczająco, by powierzyć Ci swoje plecy kryjąc Twoje? Poza tym zakładasz, że idąc w tamtą stronę nie naraziłbyś drużyny. Ten turniej ma odzwierciedlać misje Shinigami, w takiej mógłbyś wpaść w zasadzke i zostać użytym jako zakładnik. Działanie na własną rękę i rozrywanie szyku drużyny jest w tym zawodzie niedopuszczalne. A ta dziewczyna zdaje się, że jest Ci bliska prawda? Ona też aspiruje do oddziałów Shinigami, najbardziej elitarnych wojowników w świecie, jeśli będziesz próbował ją niańczyć to jak ma się rozwinąć i dorosnąć do odpowiedniego poziomu? Obdarz ją zaufaniem i daj jej się rozwijać. - Po czym zamaszyście się odwrócił do drugiego z chłopaków, których planował opieprzyć i mówił dalej:
- Z drugiej strony Ty, miałeś prawo być wkurzony, ale co na Króla Dusz miało rozwiązać danie towarzyszowi w twarz? Szczególnie, że na przeciwko Was stoi potencjalny rywal, który może chcieć wykorzystać Wasze dziecinne zachowanie i zdobyć kulki. Wiem, że to tylko turniej, ale powtarzam, on ma odzwierciedlać misje shinigami i to jak sobie jesteście w stanie poradzić w warunkach działań wojskowych także wypadałoby wziąć to trochę na poważnie. - po czym zrobił dwa kroki w tył, by objąć obu wzrokiem po czym powiedział:
- Wiem, że do egzaminów końcowych nadal wiele Was czeka, a to tylko turniej, ale aspirujecie do tytułu Shinigami, więc zacznijcie zachowywać się jak na nich przystało. Pogódźcie się, zakopcie doły między Wami, zaciśnijcie poślady jeśli potrzebujecie i razem jako kolektyw zacznijcie działać, bo tylko w taki sposób możecie coś osiągnąć. Bo chyba nie chcecie, być średnimi uczniami, którzy ledwie zdają od klasy do klasy, a potem przez własne podejście giną na pierwszej misji prawda? Odpowiedź brzmi: nie, nie chcecie. Do dzieła na miłość Króla Dusz! - po czym zwrócił się do przeciwległej drużyny i przede wszystkim swego kolegi z V oddziału tymi słowy:
- Przepraszam za zamieszanie, myślę że moja drużyna jest gotowa do powrotu do turnieju... - tu spojrzał najsurowiej i groźniej na swych podopiecznych jak tylko potrafił i dodał - Prawda? - jeśli się powiodło i Ci posłuchali go zakopując topór wojenny, to mógł znowu się wycofać i obserwować ich działania. Oby jego interwencja pomogła, bo dotychczasowy obraz ich działań był dla Shihouina godny politowania.