Pokój Kyosuke

Praktycznie przekroczyłeś próg, a wewnątrz poczułeś zapach lasu, jak również deszczu. Czyżby kolega używał specjalnych perfum? Raczej jego codzienne ciuchy przesiąknęły wonią "domu". Akurat trafiło wam się pomieszczenie średnich rozmiarów. Także każdy powinien odnaleźć własny kąt. Na lewo od wejścia przy naprzeciwległych ścianach umiejscowiono łóżka, aby zaoszczędzić trochę miejsca. Koło drewnianych oparć ktoś postawił skrzynie. Zapewne na najpotrzebniejsze przedmioty. Natomiast samotna, masywna szafa zajmowała przestrzeń naprzeciwko drzwi wejściowych. Poza tym standardowo przysługiwały waszej dwójce: biurka (przy oknie), do kompletu krzesła, stolik gościnny (pośrodku pokoju), dywanik, jak również przybory do pisania, zeszyty, książki, świece itp. Po prawo widniało okno, które dawało mnóstwo światła. Jednak krajobraz niezbyt zachęcał do myślenia o niebieskich migdałach. Mieliście widok na tereny zielone akademii, gdzie zazwyczaj uczniowie odbywali treningi. Wreszcie zauważyłeś współlokatora. Był to wysoki chłopak o lekko opalonej cerze. Długie, czerwone włosy opadały luźno kaskadami na plecy Kyo. Rzadko spotykane złote tęczówki nadawały mu nieco "demoniczny" urok. Buźka może przystojna, jednak tylko dla płci przeciwnej.
-Witam kolegę... Jestem Kyo. Nie sądziłem, że tak późno przydzielą mi jeszcze współlokatora. Przynajmniej będzie do kogo otworzyć buzię. Przy jakichkolwiek problemach oferuję swoją pomoc...- Najwyraźniej chłopak mało wiedział o twoim pochodzeniu czy szlacheckich regułach. Tam gdzie mieszkał nie istniały podziały bogatszy bądź biedniejszy. Poza tym mogłeś wreszcie porozmawiać z kimś bez zbędnych uwag albo przytyków...

Reakcja chłopaka była co najmniej zaskakująca. Po pierwsze przyjął twoje nazwisko tak, jakby bardzo mało o nim wiedział albo słyszał. Dlatego ominęły ciebie pytania odnośnie rodziny, umiejętności, pieniędzy czy ewentualnych przysług. Druga sprawa dotyczyła manier współlokatora. Najzwyczajniej w świecie uścisnął tobie dłoń. Brakło ukłonów, dygnięć, jak również wielkich tytułów.
-Mnie również... Mam przekazać tobie aktualny rozkład zajęć. Właściwie jutro od rana ćwiczymy magię demoniczną, a popołudniu teorię. Potem czas wolny. Potrzebujesz odpisać jakieś notatki?- Chyba czerwonowłosy rozbrajał swoją prostolinijnością większość osób. Najwyraźniej szczerość stanowiła jego główną cechę charakteru. Mimo wszystko zaraz uśmiechnął się przepraszająco. Spojrzał w kierunku łóżek, ale zaraz zrezygnował z zajmowania któregokolwiek. Jako spóźniony gość miałeś prawo wyboru...
-Pewnie i tak wiesz więcej ode mnie. Nasza wioska leży niedaleko gór, więc trudno i darmo uzyskać tam jakąkolwiek praktyczną wiedzę. Właściwie mamy mało mieszkańców, a o ochronę trudno...- Współlokator wzruszył ramionami. Chwilę później zaczął układać książki na swoim biurku. Mogłeś zauważyć, że Kyo czytuje głównie tytuły związane z roślinami, zwierzętami niż władaniem bronią białą czy technologią. Czyżby posiadał specjalistyczną wiedzę w tym kierunku? Zawsze nadarzała się okazja spytać...
-Znasz już kogoś? Jeśli tobie nie przeszkadza, to później zajrzy do nas koleżanka.- Kyo wyglądał na nieco zamyślonego. Przecież nie wiedział, że akurat dzisiaj trafisz do akademii. Co prawda grzecznie spytał co myślisz, ale mogłeś mieć zupełnie inne zdanie.

Właściwie minęło sporo czasu odkąd teoretycznie ukończyłeś akademię. Niektóre treści mogły ulec potrzebnym zmianom. Przecież nawet shinigami usprawniali metody działania, a czasem dodawali pewne nowości. Poza tym duch miecza zakrzywiał nieco obraz świata. Nigdy nie miałeś gwarancji czy ponownie zdałbyś akademię. Iluzja miała trzymać ciebie jak najdłużej pod kluczem. Przynajmniej zyskałeś kolejną, równie ważną wskazówkę. Tajemniczy jegomość musiał mieć dostęp do wiedzy akademickiej. Międzyczasie Kyo wyciągnął swoje zeszyty. Skoro był na tyle życzliwy, to wypadałoby coś przepisywać.
-Miałem kolegę o podobnych poglądach. Bardzo sympatyczny chłopak. Mimo wszystko czasami warto słuchać porad kogoś, kto mieszka tutaj od początku. Szczególnie, że zasady czy etykieta dworu są mi stosunkowo obce. W naszych stronach nie istniał żaden podział...- Prawdopodobnie czerwonowłosemu chodziło o okręgi, a nawet samą szlachtę. No trudno... Nikt przecież nie powiedział, że gdziekolwiek będzie łatwo. Niespodziewanie ktoś zapukał do drzwi. Chwilę później gość wszedł powoli, jakby chąc uniknąć niepotrzebnego poruszenia. To była białowłosa dziewczyna. Można powiedzieć, że prawie dorównywała ci wzrostem. Jednak szczupła sylwetka dodawała jej swego rodzaju uroku. Bystre oczy zlustrowały twoją osobę. W końcu wilcze uszy dygnęły lekko, jakby nasłuchując innych dźwięków. Natomiast ogon opadał swobodnie wzdłuż nogi. Tak... Owa niewiasta przypominała nieco wilka.
-Przeszkadzam? Mogłeś mnie uprzedzić, to porozmawialibyśmy kiedy indziej...- Koleżanka zachowała obojętność. Choć wyraz oczu sugerował lekkie zaskoczenie. Wreszcie skrzyżowała ręce w okolicach klatki piersiowej.
-[b]Spokojnie. Mam nowego współlokatora. Kazuya Kuchiki to Astarte Ito. Wszyscy uczęszczamy do tej samej klasy. Może kiedyś pokażesz naszemu koledze parę sztuczek..-[b] Oczywiście Kyo żartował. Tym samym próbował nieco rozluźnić atmosferę. Niestety wilcza dama potraktowała jego propozycję całkiem poważnie. Uśmiechnęła się nieco drapieżnie, a następnie elegancko przez tobą dygnęła. Ona przynajmniej znała maniery...

Asta


Kyo

Tak naprawdę, to wyciągnąłeś mylne wnioski odnośnie relacji tamtych dwojga. Choć niestety brakowało osoby która oświeciłaby ciebie pod tym względem. Oprócz tego poznałeś Kyo czy Astę dopiero dzisiaj. Toteż jeszcze sporo wspólnych zajęć przed wami. Może wilcza dama łaskawie wyjaśni dlaczego odwiedza chłopaka w prywatnym pokoju. Szczególnie teraz, gdy jesteś współlokatorem... Międzyczasie powoli spacerowałeś szkolnymi korytarzami. Schemat placówki nieco odbiegał od narzuconych wspomnień. Jednak umiejscowienie sal lekcyjnych pozostawało podobne. Tam ćwiczyłeś kidou, trochę dalej teorię itd. Wreszcie skręciłeś w ślepy zaułek, powiedzmy... Odnoga kończyła się jedynie mosiężnymi drzwiami zaopatrzonymi w tabliczkę "pokój nauczycielski". Niechcący usłyszałeś stamtąd podniesione głosy.
-Przestań chrzanić... Przecież wiesz, że musimy go znaleźć. Sytuacja wygląda źle. Nie tylko my ucierpieliśmy...- Mężczyzna nie ukrywał swojego gniewu, jak również bezsilności. Jaki problem go dręczył? Choć gdzieś tam wewnątrz wiedziałeś, że znasz tajemniczego gościa. Barwa czy ton uległy zmianie, ale nadal mogłeś przypisać głos do swojego brata.
-Naprawdę mi przykro... Jednak musimy działać z ukrycia. Jeśli ktokolwiek przejrzy nasze plany...- Kobieta o dziwo utrzymywała spokój. Raczej męczyła ją dalsza wymiana poglądów. Tą osobę również kojarzyłeś... Czyżby Sekine- sensei? Co oni razem planowali... Miałeś dosłownie chwilę czasu na podjęcie jakiejkolwiek decyzji, ponieważ na korytarzu za sobą usłyszałeś kroki...

No cóż... Podjąłeś taką, a nie inną decyzję i będziesz musiał stawić czoła ewentualnym konsekwencjom swego działania. Dlatego powoli opuściłeś korytarz, jednocześnie sprawdzając któż to zmierzał w twoim kierunku. Oczywiście dostrzegłeś grupkę starszych uczniów. Co prawda nadal nosili mundurki akademii, ale ich pasy miały czarny kolor. Prawdopodobnie ostatni rocznik, dwóch chłopaków i jedna dziewczyna. Wszyscy minęli ciebie pogrążeni w rozmowie odnośnie jakiegoś sprawozdania czy projektu. Najwyraźniej nie mogli znaleźć nauczyciela, więc postanowili spytać grono pedagogiczne. Niestety zmarnowałeś swoją okazję. Przecież głupio byłoby wracać i podglądać zza zakrętu na brata bądź sensei Sekine...
-Oprowadzić ciebie czy jako tako znasz drogę? Właściwie... Uciekłeś tak szybko ze względu na mój wygląd? Raczej nie gryzę bez ostrzeżenia...- Oczywiście głos należał do Astarte, czyli niedawno poznanej koleżanki. Właśnie wychodziła z bocznego korytarza (pewnie opuściła wspólny pokój) i dostrzegła akurat ciebie na horyzoncie. Skoro Kyo oficjalnie was przedstawił, to wypadałoby coś tam odpowiedzieć. Szczególnie, że dziewczyną kierowała czysta ciekawość. Jej uszy lekko poruszyły się, ale panna zachowała czujność.
-Idę coś zjeść... Chcesz dołączyć?- Koleżanka bardziej stwierdziła fakt niż zadała pytanie. Zawsze mogłeś odmówić i pospacerować gdzieś indziej. Choć prawdopodobnie białowłosa była źródłem cennych informacji. W końcu studiowała już parę dni, a poza tym widziała większość nauczycieli czy praktykantów. Generalnie Astarte przywykła, że ludzie omijają ją szerokim łukiem. Dlatego jedna odmowa nie stanowiła szczególnej różnicy...

Chyba miałeś prawdziwe szczęście, bo dziewczyna emanowała dzisiaj bardzo dobrym humorem. Dlatego między innymi pominęła wszelkie pytania odnośnie twojego wcześniejszego włóczęgostwa. Nawet nieświadomie obdarzyła ciebie lekkim uśmiechem, jednocześnie kierując swe kroki w stronę stołówki. No cóż... Mundurek akademii śmiesznie na niej wyglądał. Szczególnie kiedy ogon delikatnie falował przy akompaniamencie jej kroków. Wreszcie Astarte nadstawiła uszu i zaczęła niespiesznie udzielać tobie potrzebnych informacji.
-Och, bez przesady... Nasze rozmowy z Kyo nie są jakąś wielką tajemnicą. Można powiedzieć, że to mój dobry znajomy. No mniejsza... Zajęcia często mają charakter pół praktyczny, pół teoretyczny. Wszystko zależy od nauczyciela i aktualnego tematu lekcji. Czasem każą pisać testy albo pracować razem. Dam ci swoją rozpiskę, to sobie poczytasz...- Dziewczyna wzruszyła ramionami. Jej ton brzmiał tak, jakby właśnie oznajmiała jutrzejszą pogodę. Najwyraźniej pannicy nieco przeszkadzał charakter niektórych zajęć. Prawdopodobnie wiele osób bało się jej ze względu na wilcze części ciała albo robili niemiłe przytyki. Ostatecznie wręczyła tobie kawałek kartki. Pismo miała drobne, ale staranne. Zaznaczyła godziny, wypisała nazwiska nauczycieli, dni, sale. Jednym słowem: praktyczna dama.  
-Jeśli chodzi o osobowości, to takowych nie brakuje... Choćby rodzeństwo Tanaka. Złotowłosa piękność Aoi czy oziębły Tetsu. Masz rodowe nazwisko, więc pewnie rodzina zechce ciebie swatać...- Oczywiście uwaga nie była celowo złośliwa bądź uszczypliwa. Po prostu wiele rodów praktykowało "żeniaczkę" z praktycznych względów niż miłości. Wreszcie stanęliście przed drzwiami stołówki. Asta westchnęła cicho i pchnęła drzwi. Wewnątrz panował mały tłok. Niektórzy od razu zaczęli szeptać, jednocześnie zerkając ku waszej dwójce. Niezbyt ciekawy początek akademii. Tymczasem płeć piękna zignorowała wszelkie niedogodności.
-Będziesz uczęszczał na zielarstwo czy runy? Przedmioty dodatkowe, jednak powinieneś którąś opcję wybrać. Zawsze to coś do ogólnej średniej...- Właśnie Astarte objawiła tobie kolejną różnicę pomiędzy iluzją, a światem rzeczywistym. Przynajmniej coś nowego dla twojego umysłu...

Dziewczyna była nieco zaskoczona twoim jednym, prostym, ale niby ważnym pytaniem. Spodziewała się bardziej jakiejś przemowy czy przynajmniej pokazania tej albo tamtej osoby. Przynajmniej ta część ją ominęła i raczej nie wyglądała na zasmuconą. Wreszcie oboje podeszliście bliżej lady. Wilcza dama chwyciła tackę, a następnie michę zupy
-Runy to inaczej alfabet runiczny. Pradawni mieszkańcy używali go do zapisów ważnych dokumentów oraz podczas obrzędów magicznych. Choćby samo słowo run oznacza tajemnicę. Według starych wierzeń ten alfabet podarował ludziom bóg wojny, wojowników, mądrości i magii. Jednak przez stulecia zapomniano jego imię, więc także same symbole straciły wiele na swej mocy. Obecnie służą za amulety ochronne albo wzmacniające niektóre aspekty magii demonicznej. Mogę tobie pokazać kilka podstawowych sztuk i objaśnić ich znaczenie. Niestety jeśli chodzi o zielarstwo to musiałbyś podpytać Kyo... Ja wolę zdecydowanie magię demoniczną od roślin...- Dziewczę wzruszyło ramionami, jednocześnie dobierając sobie dwa zestawy klasycznego sushi. Najwyraźniej "wilczy apetyt" był u niej czymś normalnym. Tymczasem mogłeś wybierać spośród: sushi, okonomiyaki (przypominają naleśniki albo placki z mięsem bądź jajkiem), świeże ryby i warzywa, wołowinę z ryżem, zupę miso, zupę suimono (wodorosty, suszone ryby, sake), zupę ramen (na bazie wołowiny)... Oczywiście wszystkie potrawy dostępne były za darmo. Najwyraźniej akademia funkcjonowała z własnych środków lub datków od dobrych ludzi. W końcu usiedliście przy wolnym stoliku. Przynajmniej mieliście jako taki komfort psychiczny...

Poniedziałek:
~9.00 - 11.00 Historia Soul Society - Tathonou Zori
~13.00 - 15.00 Prawo Gotei 13 - Matsudaira Fugunaga

Wtorek:
~9.00 - 11.00 - Hollowy wykłady - Tathonou Zori
~14.00 - 16.00 - Etyka Shinigami - Masaki Kuchiki

Środa:
~8.00 - 9.00 Ogólnorozwojówka - Mito Inahara
~10.00 - 12.00 Kontrola reiatsu praktyka - Ichiro Kuronomatsuki

Czwartek:
~8.00 - 10.00 Zanjutsu - Rika Sekine
~15.00-17.00 Hakuda - Mito Inahara

Piątek:
~8.00 - 10.00 Kidou: teoria i praktyka - Ichiro Kuronomatsuki
~12.00 - 14.00 Zielarstwo - Mizuri Tsubasa
~14.00- 16.00 Runy - Mizuri Tsubasa

Sobota:
~ Czas wolny

Niedziela
~ Czas wolny

Właśnie wkraczałeś ze swoimi pytaniami na tak zwany "grząski grunt". Po pierwsze wilcza dama musiałaby zostać twoją nauczycielką przez kilka dni, aby przekazać potrzebną wiedzę. Druga sprawa dotyczyła miejsca rozmowy. Owszem siedzieliście w stołówce, ale czasami ściany mają uszy. Ktoś bardziej zainteresowany mógłby was podsłuchiwać. Choćby z tego powodu, że nosisz bardzo znane nazwisko. Mimo wszystko Astarte obdarzyła ciebie lekkim uśmiechem, a następnie zaczęła pałaszować zupę.
-To załatwione~! Będziemy się spotykać w przerwach pomiędzy zajęciami. Przedstawię tobie alfabet i nazwy poszczególnych run. Resztę powinieneś poznać podczas właściwych zajęć. Poza tym większość polega na zapamiętywaniu.- Dziewczyna mimowolnie, delikatnie pomachała ogonem. Prawdopodobnie nawet nie była tego świadoma. No cóż... Sądząc po reakcjach ludzi, to pewnie brakowało jej znajomych. Przynajmniej w twoim towarzystwie czuła się jako tako swobodnie...
-Kuchiki Masaki? Ach, faktycznie... Przecież Kyo wspominał twoje nazwisko. Wybacz, ale momentami zapominam o tych szlacheckich powiązaniach. Po prostu traktuję człowieka, jak człowieka, a nie chodzącą sławę... No mniejsza. Sensei Kuchiki jest dokładny, przywiązuje wagę do szczegółów, czasami traci cierpliwość, ale ogólnie ma sporą wiedzę. Poza tym organizuje warsztaty wyrównawcze i kółko dla bardziej zainteresowanych tematem. Niektórzy uczniowie plotkują, że kiedyś uchodził za lekkoducha, jak również wytrwałego imprezowicza. Według pogłosek wszystko uległo zmianie, gdy zaginął jego młodszy brat, a później ojciec.- Dziewczyna wzruszyła bezradnie ramionami. Co sama, biedna mogła poradzić na plotki. Zresztą znałeś sytuację aż nazbyt dobrze. Właściwie białowłosa chciała oszczędzić tobie niespodzianek ze strony rówieśników. Przecież niektórzy prawdopodobnie zaczną wypytywać o to czy tamto. Wreszcie Astarte skończyła swój posiłek i powoli wstała od stołu.
-Dzięki za rozmowę. Ja muszę lecieć... Do zobaczenia Kuchiki-san.- Białowłosa zachowała formy grzecznościowe jedynie przez szacunek. Ostatecznie pomknęła w kierunku jakiejś dziewczyny... Czyżby Tanaka? Możliwe. Przynajmniej znów miałeś chwilę czasu dla siebie...

Tak naprawdę to dziewczyna polubiła ciebie na swój własny, mało zrozumiały sposób. Najwyraźniej pasował jej twój stoicki spokój, jak również niezbyt skomplikowane podejście do czegokolwiek. Nie ważne, że walczyłeś wtedy ze swoją nieśmiałością. Przynajmniej traktowałeś ją jak normalnego człowieka. Tymczasem kończyłeś posiłek samotnie. Tylko trzy osoby przyciągnęły twój wzrok. Pierwsza dziewczyna była szczupła, średniego wzrostu, ale kolor jej oczu zahipnotyzowałby prawie każdego. Dosłownie emanowały złotem, a pannica dla lepszego efektu przypinała do ciemno brązowych włosów jasne kwiaty. Druga panna przypominała królową śniegu. Blada cera, białe włosy upięte w kucyk, błękitne tęczówki, gładkie rysy twarzy. Budową ciała uplasowała się gdzieś pośrodku, ale wzrostem dorównywałaby nawet tobie. Przed nią siedział czarnowłosy chłopak, ale widziałeś wyłącznie jego plecy. Trzecia osoba należała do grona chłopaków. Blond czupryna z błękitnymi pasemkami. Poza tym bardzo wysoki, szczupły o błękitnych tęczówkach, dość przystojny. No cóż... Przy następnej okazji mogłeś kogoś wybrać i zagadać. Jednak obecnie skończyłeś obiad i opuściłeś stołówkę...

z/t

Biblioteka

~Kyosuke 2 ~


Jak poprzednio pokonałeś długi korytarz i wszedłeś do pomieszczenia. Zgodnie z oczekiwaniami przywitała ciebie niczym niezmącona cisza. Prawdopodobnie Kyo wyszedł gdzieś ze znajomymi albo jadł posiłek na stołówce. Mniejsza... Przynajmniej miałeś do dyspozycji wcześniej wypożyczoną książkę. Usiadłeś wygodnie na łóżku i rozpocząłeś lekturę. Wstęp brzmiał podobnie do wyjaśnień Astarte. Alfabet runiczny używano bardzo dawno, głównie podczas obrzędów magicznych. Jednak tutaj autor dodawał od siebie, że każda nazwa runy stanowiła imię albo gotowe zaklęcie. Niestety trudno sprawdzić prawdziwość informacji, ponieważ większa część zapisków znikła w świecie żywych dusz. No cóż... Wreszcie poznałeś podstawowe nazewnictwo, jak również poszczególne symbole przypisywane danym literom. W końcu zasnąłeś nad następną kartką...
Najwyraźniej doświadczałeś kolejnego, dziwnego snu. Tym razem stałeś przed drewnianą chatą z bali drewna. Przez szybę widziałeś dwie męskie sylwetki. Jedna przygotowywała posiłek, a druga najwyraźniej robiła za zakładnika. Mógłbyś przysiąc, że już gdzieś widziałeś tę osobę...
-Lubisz pakować się w kłopoty, prawda?- Damski głos zabrzmiał tuż za twoimi plecami. Akurat lisia dziewczyna podeszła w kierunku okna. Przyłożyła twarz, jednocześnie zasłaniając kawałek szyby dłońmi, aby lepiej widzieć. Miałeś cholerne szczęście, że śniłeś o tej kobietce drugi raz albo czysty zbieg okoliczności.

Wokół waszej dwójki zaczęło robić się chłodniej, a niebo momentalnie przesłoniły szare, ciężkie chmury. Lekki wiatr przygnał zapach wiosennego deszczu, jak również kwitnących roślin. Tymczasem lisia dama oderwała wzrok od szyby. Nawet odeszła kilka kroków dalej, żeby zasiąść na pobliskim kamieniu. Wreszcie uśmiechnęła się do ciebie uroczo, wręcz niewinnie.
-Nieprawda... Dobrze wiesz, że brakuje tobie cierpliwości i sprytu. Momentami nawet ledwo znosisz konsekwencje swoich głupich działań. Po prostu przywykłeś do wygód szlachetnego świata. Nawet tam nie potrafiłeś odnaleźć jednej, zapłakanej dziewczynki. Tak było wygodniej paniczu Kyosuke...- Pannica mówiła spokojnie, bez żadnych wyrzutów czy niepotrzebnej histerii. Zupełnie tak, jakby stwierdzała jakiś oczywisty fakt. Następnie wskazała dłonią drewnianą chatkę. Zawsze mogłeś zrobić jej awanturę albo ją zignorować. Choć prawdopodobnie wtedy zobaczyłbyś lisicę ostatni raz.
-Według mnie, to siedzi tam twój biedny ojciec. Tego drugiego pana nie znam. Jakby nie patrzeć... Jesteśmy wewnątrz twojej głowy, więc ewentualne pretensje miej do samego siebie.- Dziewczę zasłoniło rękawem kimona dolną część twarzy. Zaraz potem zaśmiała się cicho, a powstały dźwięk przypominał dzwoneczki. Patrzyła na twoją osobę przenikliwie, ale zaniechała jakichkolwiek działań. Najwyraźniej dostałeś wolną rękę odnośnie dalszych wydarzeń...

Można powiedzieć, że lisica niezbyt przejęła się twoim wymownym milczeniem. Nawet zamachała radośnie ogonem, jednocześnie obserwując twoje szczere zmagania. Owszem mogłaby zawsze coś podpowiedzieć. Jednak po co... Zresztą lisie bóstwa słynęły z kapryśnej natury. Tymczasem zacząłeś nasłuchiwać jakichkolwiek rozmów. Niestety "sylwetka ojca" uparcie milczała, jakby właśnie manifestowała swoje niezadowolenie. Natomiast drugi osobnik nucił bliżej nieokreśloną melodię. Wreszcie usłyszałeś skrzypnięcie krzesła, jak również brzęk talerzy i sztućców.
-Wybacz mi moje ziemskie maniery... Niezbyt wiem jak tam u góry spożywacie posiłki. Ciekawa koncepcja... Wasz świat składa się z energii duchowej, prawda? Natomiast hollowy są przypisane do świata naszego, jak również waszego. Gdyby tak stworzyć...- Niestety głos nieznajomego nagle się urwał, a przynajmniej dalej nie pamiętałeś przebiegu dyskusji. Najwyraźniej musiałeś siedzieć tam chwilę, bo obrót spraw przypominał bardziej wspomnienie niż senne koszmary. Może osoba posiadająca miecz dziadka sprawdzała czy nadal kontroluje sytuację... Któż to wie...
-Zupełnie nie rozumiem dlaczego wybrałeś tego starego pryka... Niby jest silny, ale przemawia przez niego próżność i egoizm. Miecz zmieniający właściciela jest złym mieczem. Zawsze może zdradzić aktualnego właściciela dla kogoś lepszego... Chcesz zobaczyć mojego brata? To urodzony pisarz i poeta...- Dziewczyna zmieniła temat jakbyście od początku poruszali właśnie tę kwestię. Niby utrzymywała przy tym niewinny uśmiech, ale jej mina sugerowała bardzo wiele. Chyba właśnie byłeś sprawdzany przez własny umysł...

~Kyosuke 3~


Można powiedzieć, że dołożyłeś wszelkich starań, aby "figlarna pamięć" odsłoniła choć kilka nowych tajemnic przed tobą. Jednak dziewczyna nie była zbytnio zadowolona z twoich wyjaśnień. Próbowała to skrzętnie ukryć, ale postawione na baczność uszy dawały jasny sygnał. Mimo wszystko wstała powoli, jednocześnie wyciągając z rękawa złoty przedmiot. Przypominał on budową lufkę albo flet. Tymczasem lisica skierowała wzrok w stronę pobliskiego lasu...
-Szkoda, że nie słuchałeś uważnie paniczu Kuchiki. Najwyraźniej dorośli nauczyli ciebie tylko spełniać polecenia. Nie umiesz dawać czegokolwiek w zamian, więc otrzymasz ode mnie radę na przyszłość. Zadawaj właściwe pytania, a odpowiedzi same ciebie znajdą. Żegnaj paniczu...- Dziewczyna mówiąc ostatnie słowa zniknęła w tajemniczej mgle. Właściwie nawet krajobraz wokół zaczął blednąć. Natomiast gęsty deszcz zniekształcił zarys drewnianej chatki. Wreszcie zacząłeś się rozbudzać. Kiedy otworzyłeś oczy wokół panowała lekka ciemność. Zostałeś przez kogoś przykryty kocem, a książka o runach leżała na biurku. Pewnie współlokator zauważył, że przysnąłeś. Mniejsza... Obecnie wstawało słońce, czyli zapowiadał się ciepły poranek. Chyba miałeś jeszcze trochę czasu przed zajęciami.

Właściwie miałeś mały problem, który z tego wszystkiego początkowo przeoczyłeś. Pierwszy raz lisia dama pożegnała się tak, jakbyście prowadzili ostatnią rozmowę. No cóż... Dzisiejsza noc wszystko potwierdzi albo zaprzeczy twoim obawom. Tymczasem przestałeś rozmyślać o tajemniczym śnie i postanowiłeś zażyć porannej toalety. Korytarze akademii świeciły pustkami, więc łaźnia była głównie do twej dyspozycji. Niestety woda miała letnią temperaturę, ale przynajmniej nieco ciebie orzeźwiła. Przebrałeś ciuchy i ruszyłeś w stronę stołówki...

z/t
Stołówka

~Kyosuke 3~

Szkolne korytarze o tej porze stanowiły prawdziwy zbiór kolorowych grupek, jak również ciekawych indywidualności. Niestety nie miałeś czasu, aby cokolwiek podsłuchać bądź zobaczyć. Przecież musiałeś jeszcze zdążyć na zajęcia z prawa. Właśnie brałeś ostatni zakręt, gdy ktoś zastawił tobie drogę. Praktycznie jegomość prawie ciebie staranował. Tylko uchwyt silnej ręki pod twoim łokciem zapobiegł upadkowi. Wreszcie stanąłeś o własnych siłach i mogłeś spojrzeć nieznajomemu prosto w oczy.
-Wreszcie mam okazję ciebie poznać... kuzynie. Spieszysz się gdzieś czy możemy zamienić parę słów? Wiesz kim jestem, prawda?- Niestety ten głos należał do twojego brata. Właściwie wyglądał zupełnie inaczej niż wewnątrz fałszywego świata. Był dość wysoki, nieco barczysty, a twarz dodatkowo szpeciła blizna biegnąca wzdłuż policzka. Jedynie wyraz oczu i kolor włosów świadczyły o przynależności do rodu Kuchiki. Czarne kimono mocno kontrastowało ze srebrną bransoletą na której wyryto symbol Seiryu. Zwykła błyskotka czy forma shi kai miecza? Trudno zgadnąć... Mimo wszystko decyzja zależała wyłącznie od ciebie. Tymczasem brat skrzyżował ręce w okolicach klatki piersiowej, jednocześnie wyczekując zadowalającej odpowiedzi.

Spoiler:

Trzeba szczerze przyznać, że Masaki nie był szczególnie zadowolony z twojej odpowiedzi. Prawdopodobnie przewidział podobny obrót sytuacji. Jednak wszelkie komentarze zachował dla siebie. Wreszcie skinął głową i gestem ręki wskazał nowy kierunek waszego marszu. Wolał unikać przypadkowych uczniów bądź wścibskich oczu pozostałych nauczycieli. Można powiedzieć, że dbał o wszelkie środki ostrożności. Tylko czemu...
-Świetnie. Porozmawiamy sobie dłuższą chwilę. Później osobiście dostarczę ciebie na zajęcia. Wolałbym nie odpowiadać przed dyrektorem akademii za twoją nieobecność. Zapraszam...- Mężczyzna zachowywał pomiędzy wami chłodny dystans. Najprawdopodobniej wynikało to z prostego faktu, czyli braku jakiegokolwiek zaufania. Całe szczęście Masaki ruszył pierwszy, więc nie musiałeś oglądać jego twarzy. Oczywiście pokonywaliście sprawnie zakręty aż okolica wydała się tobie znajoma. Wreszcie stanęliście przed drzwiami pokoju nauczycielskiego. Przecież tutaj podsłuchałeś rozmowę brata z jego koleżanką po fachu. Brunet zerknął na ciebie przez ramię, jakby oceniając potencjalne zagrożenie. Ostatecznie nacisnął klamkę i przestąpił próg. Wnętrze pomieszczenia pachniało kwiatem pomarańczy, śliwki, jabłoni oraz wiśni. Wszędzie stały drewniane biurka poszczególnych profesorów. Spostrzegłeś stosy papierów, kartkówek, sprawdzianów. Nawet niektórzy przynieśli z domów osobiste bibeloty. Sam pokój nie zachwycał wielkością, ale przynajmniej nauczyciele zachowywali jako taką wolną przestrzeń. Masaki wskazał tobie swoje krzesełko, a sam zamknął drzwi od wewnątrz.
-Wreszcie możemy zacząć naszą gierkę kuzynie... Szkoda tylko, że nigdy ciebie nie spotkałem. Nawet moi rodzice nigdy nie wspominali o dalekim krewnym. Owszem... Ojciec przygarnął pod swoje skrzydła chłopaka, ale to nie byłeś ty... Moje pytanie brzmi następująco: kim do cholery jesteś?- Rodzony brat pierwszy raz wydawał się obcym człowiekiem. Mówił cicho, ale emanowała z niego jawna wrogość. Wyglądał niczym jakiś mityczny gad, który czeka na pomyłkę swojej ofiary. Wtedy ją połknie i popełznie szukać następnej przekąski. Niestety twoje zniknięcie, a potem ojca wywołało właśnie takie skutki. Najpierw matka paranoiczka uznana za szaloną. Teraz brat szukający winnych do ukarania, aby odzyskać honor rodziny...

Weź sobie dopisz za wszystkie poznane legendy +1 do inta, +1 psychika, + 2 wolne punkty