Akademik: Pokój Sanko

Jest to pokój trzyosobowy zlokalizowany na drugim piętrze jednego z damskich akademików. Nie wyróżnia się on niczym specjalnym - jest to pomieszczenie na planie kwadratu, gdzie pod ścianą bliżej okna zlokalizowane jest trzypiętrowe łóżko. Kawałek dalej jest duża szafa z trzema przegródkami. Naprzeciwko łóżka znajduje się biurko z krzesłem, wraz z podstawowymi przyrządami piśmienniczymi, a kawałek dalej półka z podręcznikami - prawdopodobnie współlokatorki. Każdy ze studentów ma również do dyspozycji po jednej skrzynce na przedmioty osobiste oraz komodę stojącą blisko okna przy łóżku... Niestety jedną. W roku obok drzwi stoi natomiast stojak na ubrania, a w rogu obok - niewielki stolik wraz z matami do siedzenia.

Wszystkie formalności Sanko miała za sobą... Prawie wszystkie. Z przyczyn niezależnych dyrektor akademii nie był w stanie jej dzisiaj oficjalnie przywitać, ale miła pani shinigami z piątej dywizji zapewniła ją, że po jutrzejszych zajęciach zostanie to nadrobione. Wyglądała przy tym na delikatnie zaniepokojoną, nie wiedzieć czemu.
Mimo tego, dzień chylił się powoli ku końcowi. Niebo przybrało wyraźnie żółto-złotą barwę, a i okolica zdawała się przechodzić powoli w tryb nocny sądząc po radości okolicznych studentów których mijali w drodze do akademika.
-Będziesz miała też jedną współlokatorkę z roku wyżej. Niedługo kończy zajęcia więc powinna przyjść za około godzinę-Przechodząc na ten temat brunetka wydawała się odzyskać humor. Weszli na drugie piętro budynku, gdzie dało się przy odrobinie wysiłku usłyszeć rozmowy z mijanych pokojów. Przede wszystkim czyjeś narzekania, że ktoś znowu używał jakiejś odżywki do włosów.
W końcu się zatrzymały przed pokojem 206, w lewym skrzydle.
-To tutaj-Dziewczę wyciągnęło z lewej kieszeni hakamy kluczyk z wypisanym numerem pokoju. Uśmiechnęła się pogodnie do Sanko-Tylko nie zgub, bo tutejsza dozorczyni... Będzie się mocno gniewać. Z mojej strony... Życzę Ci powodzenia!-Jakby przekazanie kluczyk miało przypieczętować cały proces, shinigami po uprzednim pożegnaniu planowała się oddalić, zostawiając Sanko ze swoimi planami. O ile świeżo upieczona studentka miała zamiar jej na to pozwolić.

Początkująca shinigami szła obok starszej koleżanki, towarzysząc jej raz z lewej, raz z prawej strony. Głowa szarowłosej obracała się we wszystkich kierunkach, rejestrując nowe widoki, które za parę chwil będą kojarzyć się jej z domem. Nie rozumiała tutejszych formalności. Nie wiedziała kim jest dyrektor, ani po co ma się z nim widzieć. Ponoć ktoś ważny. Nie rozumiała tego słowa. Podobnie nie wiedziała czym jest odżywka do włosów. Kojarzy się z odżywianiem, ale czym można karmić włosy? Wzrok kozicy spoczął na włosach przewodniczki. Chwyciwszy za swój kucyk włożyła go ust i spróbowała. Nie potrafiła opisać smaku włosów. Nie czuła też, że są jadalne. Czym jest odżywka do włosów...?
Wyciągnąwszy z ust obliśniony kucyk Sanko odpowiedziała na słowa shinigami.
- Hurra?
Nie zamierzała zabrzmieć tak gburowato. Myśli dziewczyny wciąż miały posmak włosów. Były nijakie. Rozkojarzona kózka wyciągnęła przed siebie ręce. Dostała klucz. Metal nie był jadalny. Drewno... Tylko niektóre. Tylko no... Co to znaczy?
Nieskalana myślą twarz Sanko nagle się rozpromieniła.
- Dziękuję. I nawzajem! - Młoda shinigami wykonała grzeczny ukłon. - Emmmm... Siku gdzie? Gdzie robić siku? Gdzie jest toaleta?
Niewinne pytanie oszczędzi kozicy wiele problemów. Od teraz będzie mieszkać w ograniczonej przestrzeni o sporym zasiedleniu. Gdyby tak każdy załatwiał swoje potrzeby na prawo i lewo, to byłoby to... Niegrzeczne no. Koncept toalety był czymś z czym się szybko oswoiła.

Zagadka odżywiania włosów nie została niestety rozwiązana przez wyczulony zmysł smaku Sanko. Kto wie, może nawet będzie potrzebowała czyjejś pomocy w rozwianiu tej tajemnicy.
Akt podgryzania, czy też wręcz pakowania całych końcówek swojego kucyka do własnych ust został albo niezauważony, albo zignorowany przez szeregową shinigami. Większą reakcją cieszyło się niepewne zawołanie kózki.
-Z tego co czytałam jest to dość utalentowana studentka. Dobrze jest mieć taką koleżankę, sama coś o tym wiem-Wyraźnie próbowała, i swoją mimiką i treścią trochę zachęcić dziewczynę do nawiązania kontaktu. Co ona jednak mogła więcej poza tą niebezpośrednią radą?
Oczywiście odpowiedzieć na pytanie. Bez nadmiaru emocji wskazała dłonią głębie korytarza
-Na każdym skrzydle jest jedna, oznaczona kółkiem na drzwiach. Można tam też umyć się pod pryszni... Ummmm...-Chwilę się zmieszała. Z jakiego powodu?-Są tam takie kabiny z rurami. Gdy się odkręci niebieski kurek leci zimna woda, a gdy czerwony gorąca. Można tak sobie to regulować jak się chce
To było ostatnie pytanie ze strony Sanko. Po ponownym pożegnaniu się została sama przed drzwiami do swojego pokoju...
...Co ona zrobi teraz ze swoim wolnym czasem?

- Dziękuję!
Zawołała kózka kłaniając się w pas. Shinigami odeszła, pozostawiwszy ją samą ze swoimi myślami. Zapomniała o czymś... A no! Nie zapytała jak przewodniczka ma na imię. Trudno! Kiedyś na pewno spotkają się. Czy prędzej usłyszy ją, albo wywęszy. Nie było to teraz istotne. Sanko odwróciła się do drzwi prowadzących do jej pokoju. Numer 206? Liczby 2 + 0 + 6 dają 8. Numer osiem na drugim piętrze. Nie powinna pomylić takiej kombinacji. Albo o, wpadła na lepszy pomysł. Opuściła dłoń wzdłuż swego ciała i bezceremonialnie włożyła ją w spodnie hakama. Następnie wyjęła ją i palcami przesunęła w poprzek drzwi na poziomie swego nosa. Teraz na pewno się nie pomyli. Naznaczenie czegoś swoim zapachem jest najlepszym sposobem na powiedzenie "to moje!". Obejrzała trzymane w drugiej dłoni klucze, po czym spróbowała otworzyć drzwi. Powinny być zamknięte. Do tego czasu zobaczy jak się tutaj mieszka.
Będąc już w środku dobiegła do okna. Chciała wiedzieć dokąd prowadzi okno na świat. Czy będzie ją budzić wschód słońca? Czy będzie ją żegnać zachód słońca? Czy ma przed sobą ulicę? Ogród? Ścianę? Zaraz jej entuzjazm zgasł. Pomieszczenie, w którym się znalazła było niewielkie. Kozica zdjęła z pleców szkoleniowe tanrenbo (przewieszone czerwonym sznurkiem) oraz położyła pod skrzynką. Obejrzała łóżko piętrowe.
- Jakie śmieszne - powiedziała śmiejąc się do samej siebie.
Zastanawiała się na której kondygnacji mieszkała współlokatorka. Najprostszym sposobem jest wdrapać się na nie i je powąchać. Jest miejsce na trzy osoby. Może mieszka tu ktoś jeszcze? Może przychodzi tu ktoś jeszcze? Sanko zaczęła od najwyżej położonego łóżka. Miała nadzieję, że któreś z nich nie zostawiło po sobie cudzego zapachu. Najsilniejszy musi należeć do jej współlokatorki. Inaczej być nie może.

Sanko miała całkiem sporo szczęścia, że nikt jej nie przyłapał na tego rodzaju identyfikacji drzwi. Zapach dla niej był wyraźny, na jak długo - to już inna sprawa. Rzeczywiście przy czymś takim trudno było się pomylić. Drzwi otworzyły się bezproblemowo, ukazując całe wnętrze.
Krótkie oględziny okna ukazały widok na tyły akademika, które ukazywały akurat z jej strony niewielki ogród, uliczkę, oraz parę budynków które zapewne spełniały różnorakie funkcje gospodarcze. Powinno być tu w każdym razie cicho, przynajmniej na tyle, na ile pozwolą lokatorzy. Ponadto miała też zapowiedź codziennych pobudek o wschodzie słońca, bo obecnie ani widu ani słychu. Jedynie zanikająca pomarańcz ozdabiała niebo.
Jeżeli chodzi o sam pokój, to był całkiem uporządkowany. Jedynie na stoliku znajdował się jakiś zeszyt, co prawda zamknięty ale jednak. Krótkie oględziny łóżek określiły z całą pewnością, że jej obecna współlokatorka zajęła przed nią najwyższy punkt w pokoju - górne łóżko. Ładny zapach. Wydawało się nawet, że w środkowej części nieco bardziej intensywny.
Poza tym pomieszczenie zdawało się nie być znaczone. Ot, tyle ile przy normalnym użytkowaniu.

W takiej sytuacji jedynym słusznym wyborem było zajęcie środkowego łóżka. Wytarzała się w nim, pozostawiwszy nań ślad swej bytności. Widok na ogród dał jej nowy pomysł. Skoro dzień się jeszcze nie skończył, to wyjdzie na zewnątrz. Obejrzy ogród oraz poćwiczy z drewnianym kijem. Chwyciła tanrenbo w jedną ręke. Wychodząc z pokoju zamknęła za sobą drzwi. Klucze schowała do prawej kieszeni hakama. Po drodze (lub nie całkiem) sprawdzi te drzwi oznaczone kółkiem, żeby wiedzieć gdzie się udać po skończonych ćwiczeniach.

Łóżko było znacznie bardziej miękkie niż trawiasta ziemia. Kwestia gustu czy przyzwyczajenia, acz prawdopodobnie Sanko miała okazję spróbować takich luksusów przynajmniej w formie porzadnej maty do spania. To było jednak coś zupełnie innego, i o ile przy badaniach lekarskich z pewnością mogła na czymś podobnym siedzieć, tak spanie...
Przekona się zapewne dzisiaj w nocy. Teraz skierowała swoje kroki na korytarz, uprzednio zamykając drzwi. Drugie z kółkiem wyglądały dość... zwyczajnie. Poza kółkiem, rzecz jasna, które było całkiem zgrabnie namalowane na drzwiach zlokalizowanych mniej więcej na środku korytarza. Nie było z tym problemów.
Okolica powoli wypełniała się studentami wracających z zajęć. Większość wyglądała na dość zmęczoną, ale znalazło się też parę osób prowadzących ze sobą różnego rodzaju rozmowy. Tematy były prozaiczne - a to ktoś się żalił na co bardziej nadgorliwego psora, a z drugiej strony akurat komentował przychylnie aparycję nieobecnej akurat koleżanki. Nic specjalnego. Ona sama zresztą mogła kątem oka zauważyć, że przyciągała spojrzenia, i to nie tylko męskiej części gromady studenckiej.
Długo jej nie zajęło dojście do ogrodu. Obecnie nikt też tutaj nie przebywał, więc miała całą niewielką przestrzeń ozdobioną gdzieniegdzie krzakami dla siebie. Cześć z nich była zresztą całkiem ładna, odgrodzona nawet niewielkimi płotkami. Ona na razie jednak stała na trawie.

Będzie musiała sprawdzić tyle rzeczy. Miękkie łóżko. Toaleta. Łazienka. Krzaki. Żadne z tych rzeczy nie jest dla Sanko zupełną nowością, zwłaszcza ostatnie. Aczkolwiek nie miała okazji się tym w pełni rozkoszować. Nawet nie wie czy jest to w ogóle możliwe. Zwłaszcza ostatnie. Krzewy.
Nie była na tyle głodna, żeby je jeść. Może dla spróbowania urwie jeden listek. Póki co cieszyła się z utęsknionej ziemi pod raciczkami. Trawa przyjemnie łaskotała. Będzie tutaj przychodzić, ale nie za często. Musi dać trawie odpocząć.
Koza położyła broń przed sobą, po czym rozpoczęła rozgrzewkę. Przeciągnęła się, rozciągnąwszy plecy. Zrobiła skłony i skrętoskłony. Pajacyki. Przysiady. Wymachy ramion. I na końcu rozgrzała nadgarstki. Zmachana mogła przystąpić do właściwych ćwiczeń. Chwyciła za rękojeść tanrenbo. Trzymana przez nią broń była pięciokrotnie cięższa od standardowego bokkena. Wybrała tę broń nie bez powodu. Jest nadzwyczajnie silna, jak na swoje małe rozmiary. Jednakże wie z doświadczenia, że jak ktoś jest duży, to zazwyczaj też jest silny. Oraz nie spotkała dotychczas osoby mniejsze od siebie, która nie była dzieckiem. Stawia ją to w naturalnie niekorzystnej pozycji, więc żeby wyrównać szanse musi się starać bardziej niż ktokolwiek inny. Była małą kózką z wielką ambicją.

W trakcie wykonywania ćwiczeń uśmiechała sie do swoich myśli. Stojąc stabilnie trzymała broń przed sobą. Wdech. Oburącz podnosiła ją do góry, aż ta nie znajdywała się za jej plecami. Wydech. Powoli, acz starannie opuszczała broń do pozycji początkowej. Tak to dziesięciu razy i zmiana chwytu. Po tej serii rozmasowała oraz rozruszała nadgarstki. Jeszcze raz powtórzyła ćwiczenie, ale tym razem opuszczała broń szybciej starając się wyhamować bezwładny ciężar. Dla rozluźnienia wróciła do wolniejszej serii. Po czym znowu do tej trudniejszej. Zaprzestała ćwiczeń, gdy już nie mogła utrzymać stabilnego oddechu i czuła, że pot ścieka jej z czoła. Oparła się o broń marząc o kąpieli.

Waga broni ćwiczebnej nie była jedynym problemem - była też dla niej stanowczo za duża i za długa, przez co już utrzymanie jej w odpowiedniej pozycji stanowiłoby wyzwanie dla przeciętnej osoby jej postury. Na szczęście nie była taka do końca normalna, jakkolwiek by to było interpretowane.
...liść smakował całkiem świeżo. Ktoś dbał o ten krzew.
Wstępne ćwiczenia nie zmęczyły jej zbytnio, więc mogła przejść do głównego punktu jej programu ćwiczeniowego. Czuła jak pracowała cała jej góra, od nadgarstków przez przedramiona aż do samych pleców i klatki piersiowej. Nogi głównie utrzymywały jej pozycję wyprostowaną. Nie wiedziała ile czasu spędziła na podwórku, ale powoli zaczynało się ściemniać. Ubranie które miała na sobie nadawało się po parodniowym paradowaniu po terenach białego miasta jedynie do prania, ale całe szczęście, że dostała od shinigami w całkiem zgrabnym czerwonym worku ubrania na zajęcia oraz "po domu". Zmęczyła się zdrowo, to było pewne, ale szło jej z tym chyba troszkę lepiej niż wcześniej. Lepiej też się z tym czuła, pomimo bycia pewnego rodzaju zjawiskiem wśród studenckiej społeczności. Nie tylko przez swoje oczywiste kozie przymioty, ale zdawało się też, że przez te trochę bardziej... Kobiece.
Swoją drogą, teraz zauważyła, że okno do jej pokoju było otwarte. Ktoś musiał się znaleźć w środku w międzyczasie gdy ćwiczyła.

(+1 siły)

Kózka czuła napięcie również w mięśniach brzucha, dolnych partiach pleców oraz udach. Jednakże utrzymanie prawidłowej postawy nie było tak męczące, jak samo machanie wyprofilowanym kawałkiem drewna do celów wyłącznie treningowych. Odzyskawszy oddech Sanko roześmiała się wesoło. Teraz nadeszła pora na relaks. Przed powrotem do akademika poszukała okna do swego pokoju. Zlokalizowała je, otwarte, lecz nikt przez nie nie wyglądał. Współlokatorka mogła słyszeć śmiech kózki. Ale jej zrobi niespodziankę!
Sanko w jeszcze lepszym humorze ruszyła do budynku przeskakując z nogi na nogę. Broń trzymała w objęciach, przycisnąwszy ją do piersi. Przed wejściem do pokoju zapuka.

Droga na górę była ciekawsza niż ta którą przebyła do ogrodu. Słyszała i widziała więcej dusz, ubranych jeszcze w mundurki akademii. Z samych twarzy był to ciekawy miks pospolitych twarzy, gdzieniegdzie urozmaiconych odchyłami w którąś stronę. Była dość niska, ale krępa dziewczyna, która to została jednak obdarzona tegimi kształtami bardziej równomiernie niż Sanko. Była też piegowata, ruda chudzinka, której wesoło błyszczały oczy w rozmowie z koleżanką o jakiejś srebrnej czarze. Coś z jedzeniem.
Ale w końcu dotarła do drzwi. Zapukała, co nie spotkało się początkowo z odzewem. Czyżby współlokatorka wyszła? Czuła jakiś obcy zapach, mieszaniny potu, papieru, oraz... krwi? Tego ostatniego chyba najmniej. Drzwi były zamknięte.

Różnorodność dusz nie odbiegała dalece od tego co poznała w Rukongai. Wyśmienity nastrój Sanko utrzymywał się do chwili, gdy spróbowała otworzyć drzwi. Zamknięte. Otworzyła usta w zdumieniu. Zaraz cofnęła się o krok czując niepokój. Odruchowo zaczęła węszyć. Kto to mógł być? Nieproszony gość czy tajemniczy współlokator? W środku były trzy łóżka... Czuła krew...? Co robić w takiej sytuacji? Nie wiedziała co robić w przypadku włamania, gdyż nigdy nie miał swojego domu... Ani własności. Zawiadomić kogoś? Kozica rozejrzała się po korytarzu. Czy w ogóle trafiła do dobrego pokoju? 2+0+6? Może by tak... Otworzy drzwi kluczem. Jak ktoś będzie w środku, to narobi hałasu. W najgorszej sytuacji ucieknie.

Pokój był właściwy, suma się zgadzała w każdym razie. Nie pomyliła się również co do zapachu. Klucze na szczęście miała przy sobie, więc mogła bez większego problemu wejść do środka, nakrywając na gorącym uczynku cokolwiek bądź kogokolwiek co tam siedziało.
A siedziało, owszem, nawet leżało. Chwilkę musiała się rozejrzeć, zwłaszcza przy jej wzroście, ale na szczycie łóżka leżała dziewczyna. Miała na sobie jeszcze strój akademii - poza górą. Miała jedynie przewiązany biust bandażem - góra leżała całkiem zgrabnie złożona na krześle przy biurku. Jeżeli jednak chodzi o samą dziewczynę...
Była z tych nieco bardziej wyróżniających się. Miała ciemne, niebieskawe włosy i zielone oczy, i być może byłaby z niej całkiem ładna dziewczyna gdyby nie dość rzucająca się, z racji braku górnej części odzienia, blizna przebiegająca wokół całego prawego ramienia aż pod pachą - zupełnie, jakby się kiedyś rozstała z tą kończyną i ktoś nie do końca wiedział co robił przyczepiając ją z powrotem. Posturę miała jednak całkiem zgrabną. Była też chyba powyżej przeciętnej jeżeli chodzi o wzrost.
Była pogrążona w lekturze. Tym bardziej wyglądała na zaskoczoną, że ktoś wszedł do jej pokoju. Wszelkie zapachy które wyczuła przed wejściem a były nowe - pochodziły właśnie od niej. Włącznie z krwią. Świeża wymieszana z zakrzepłą.
-...Przepraszam?-Uniosła brew. Zobaczyła to dopiero gdy tamta trochę się ruszyła z miejsca, odkładając książkę obok. Włożyła też coś w nią, chyba zakładkę-Nie chcę być niemiła, ale... Skąd masz klucze do mojego pokoju?-Nie brzmiała może wrogo, ale była czymś wyraźnie podirytowana.
Zabrzmiała jednak trochę niemiło, czy też raczej - nie brzmiała na zbytnio zadowoloną.

Przekręciwszy klucz w drzwiach przełknęła ślinę. A jeśli ten ktoś, albo coś, będzie szybsze od niej? Trzymając broń dalej przyciśniętą do siebie otworzyła drzwi...
Spodziewała się widzieć złoczyńcę po środku pokoju, albo czmychającego przez okno. Na szczęście nikogo nie znalazła. Dopóki nie spojrzała na łóżko. Rozpromieniła się na widok dziewczyny. Musiała to być jej współlokatorka. Sanko zrobiła krok do przodu. Dziewczyna spostrzegła ją nim ta zrobiła cokolwiek, by zwrócić na siebie uwagę.
- Aaaaaa... - Zmieszała się kózka. - Dostałam je od miłej pani z Piątek Oddziału. Na imię mi Sanko. Mam dzisiaj zamieszkać i aaaa... Od dzisiaj będę twoją współlokatorką. Miło mi cię poznać!
Rogata ukłoniła się nisko.

Lewa brew troszkę się uniosła przy "oddział piątek", ale...
-Chyba piąty-Dziewczyna poprawiła ją mimo wszystko. Wyglądała jakby nie do końca chciało jej się schodzić z łóżka, ale jakoś zwlokła się z niego i zeszła po drabinie na dół.
-Uh, no tak, mogłam się spodziewać, że w końcu kogoś tu przydzielą... Senri Risako-Również i dziewczyna, jak się okazało, podchodząca trochę ponad metr siedemdziesiąt ukłoniła się. I tak zdawała się być trochę wyższa niż Sanko.
-Nie rób tutaj bałaganu, nie grzeb w moich rzeczach, i jakoś się dogadamy. Chyba... Jesteś z pierwszego roku, to jeszcze wszystko przed Tobą... Nie rób za dużo hałasu nocą, mam lekki sen-Wyłożenie paru zasad było trochę szorstkie, ale wyglądało to tak jakby coś akurat ją dzisiaj zdenerwowało, bo nie wykazywała jakiejś skonkretyzowanej niechęci w stronę patrzącej się na nią z dołu kózki.

- Tak - szybko przytaknęła.
Dziewczyna na ukłon odpowiedziała ukłonem. Cofnęła się nieco, by móc komfortowo patrzeć na wyższą koleżankę. Obydwie mają zielone oczy. Powinny się dogadać.
- Będę grzeczna i czysta. Nie będę sprawiać problemów w nocy. Ani za dnia. Będę zasypiać o podobnej porze co ty... Emmm... Zdążę się umyć?
Sanko położyła tanrenbo i oparła się o broń, wyszczerzywszy do Risako.

-Teraz? Tak, ja pójdę pewnie później, bo teraz jeszcze ludzie wracają z zajęć-Dopiero teraz zdawała się przyglądać Sanko nieco uważniej. Dużo do oglądania nie było w każdym razie, i przez różnicę wzrostu trudno było stwierdzić czy patrzy na twarz, rogi, oczy, czy też nawet ogonek który miała z tyłu. W każdym razie Sanko przez swój lekki mogła stwierdzić, że krwawienie miało swoje źródło w któryś z dolnych partii ciała dziewczyny. No nic. Chyba nie był to stan zagrażający życia.
Wyszczerz w każdym razie nie wywołał żadnej widocznej reakcji.
-To ja... Chyba wrócę na górę. Mam jutro kolokwium-Czymkolwiek to kolokwium nie było i jak nie smakowało, dziewczyna obróciła się i wdrapała się na górę łóżka. Wróciła do czytania, ale wyraźnie zerkała jeszcze na kózkę, która właśnie...

Dziękuję. I powodzenia.
Kózka ukłoniła się. Odprowadziła dziewczę wzrokiem, po czym położyła tanrenbo przy kuferku... Odwrócila się do współlokatorki. "Który?" zadała nieme pytanie przed odłożeniem broni obok swojego kuferka. Potem wyszła z pokoju zabierając ze sobą woreczek z rzeczami domowymi i zamknęła drzwi. Uśmiechnięta do samej siebie poszła do łazienki. Wpierw do toalety, a następnie prysznic. Zostawiła rzeczy w szafce jeśli taka była. Opluskała się naga, umyła dokładnie, a po wytarciu i przebraniu wróciła do pokoju. Przynajmniej takie miała plany, żeby położyc się spać jak najszybciej.

Lokatorka nie za bardzo zwracała na nią uwagę, gdyż się zaczytała. Mogła zapytać ją głośno, albo też postawić broń ćwiczebną byle gdzie. Gdyby się jednak zdecydowała...
-Klucze do kufrów są w komodzie, ostatnia przegródka-Nawet na nią nie popatrzyła, ale to by chyba znaczyło, że którykolwiek będzie klucz pasował to może sobie wybrać. I faktycznie, znajdowały się tam dwa kluczyki z kółkami. Który z nich wziąć - decyzja należała tylko do niej. Pozostały jej któryś z dalszych kufrów, tej najbliższy koło łóżka był już zajęty. Co ciekawe, znajdowało się w nim parę innych rzeczy codziennego użytku - w tym mydło oraz ręcznik zielonego koloru.
Parę dziewczyn już było pod prysznicami. Były one co prawda przedzielone od siebie, ale i tak było widać za szybami zarysy postaci. Zabawne, jedna ze zbierających się z kąpieli osób trochę dłużej patrzyła na jej klatkę piersiową. Ale umyła się. Współlokatorka dalej czytała, ale nie przeszkadzała jej w żadnym stopniu. Zasnęła szybko...

...Miała jakieś sny, ale dość dziwne. Skakała w nich po górach, ośnieżonych... Okoliczne rośliny i kępki traw wydawały się być niezwykle apetyczne, ale za czymś goniła. Za czym lub po co nie wiedziała, ale w końcu przystanęła, odprowadzając wzrokiem niknącą za górską mgłą sylwetkę. Prychnęła, odwracając się by zająć się czymś zupełnie innym...
...Ukłucie. Zachwiała się zdezorientowana, wypatrując przyczyny lub ataku. Coś wystawało z jej uda, ale nim się temu przyjrzała ogarnęła ją senność. Uderzyła twardo o...

Coś łupnęło. Wbrew początkowym obawom to nie była ona, chociaż znajdowała się na samym skraju łóżka. Usłyszała jakieś niezadowolone pomruki z góry, ale cokolwiek wydało ten dźwięk - musiało być poza pokojem. Wyglądało też na to, że był środek nocy.

Ostatecznie Sanko postanowiła zapytać. Broń zostawiła przy kufrze, a klucz od kufra - w zamku. Mają sobie nie grzebać w rzeczach, więc kózka zaufała słowom koleżanki. Wybrała kufer "po środku". Wolała sobie nie mieszać. Wychodząc, do wcześniej wspomnianych rzeczy dołączył ręcznik oraz mydło. Zastanawiała się nad spróbowaniem ostatniego, lecz jeszcze pamiętała jak się to skończyło ostatnim razem.
Prysznice nie były niczym niecodziennym, choć wolała zanurzyć się w zbiorniku wodnym. Nawet w beczce. Woda była ciepła, więc korzystała. Pod prysznicem spędzila parę minut. Jak wyszła poszła po swoje rzeczy, by się wytrzeć. Jakaś dziewczyna długo się w nią wpatrywała, acz Sanko nic nie powiedziała poza grzecznym uśmiechem. Gdyby nie była zajęta wycieraniem, to mogłaby kogoś poznać. Po przebraniu się w luźne rzeczy wrócila do pokoju. Złożyła rzeczy do kuferka i poszła spać. Było jej miękko, jakby spała na owcy. Brakowało Sanko tylko owczego ciepła i zapachu...

...Sny miała dziwne i niepokojące. Obudziła się i bez łupnięcia. Może sen ostrzegł ją przed wypadnięciem z łóżka? Cokolwiek to było, sprawiło, że trzymając za brzegi kołdry spoglądała przed siebie, w materac koleżanki. Kusiło ją zapytać czy takie hałasy są czymś normalnym. Sama chciała wyjść zobaczyć czym jest źródło dźwięku... Czy zapomniała sprawdzić drzwi? Zamknąć drzwi? Czy drzwi są zamknięte? Zaniepokojona ostrożnie zsunęła się z lóżka i poszła sprawdzić czy drzwi są zamknięte. Nie... Chciała otworzyć drzwi i zobaczy- usłyszeć co było na zewnątrz. Może ktoś się pomylił? Nie trafił gdzie trzeba? Aaaa... Lepiej zamknąć drzwi i się schować do lóżka. Tylko zerknie co się stało...

Zeszła w miarę ostrożnie. Dosłyszała jeszcze stęknięcie koleżanki zgóry, ale nie została przez nią ochrzaniona w żaden sposób. Mała kózka mało ważyła, i nie robiła aż tyle hałasu. Drzwi były zamknięte, dalej nie pamiętała czy ona to robiła czy też jej współlokatorka, ale takie były fakty. Mogła je otworzyć i zerknąć na to co się działo na korytarzu.
Jakieś szepty. Co prawda po drugiej stronie korytarza, ale jednak. Parę osób znajdowało się tam, i próbowało się wślizgnąć w miarę niepostrzeżenie po pokoju. Z tego co było słychać chyba im nie wyszło. Na pewno przy drzwiach... Dobrych pięciu pomieszczeń od niej były dwie osoby, które wchodziły do otwartych drzwi. Może któraś już weszła.

Kózka pokręciła głową na boki. Nie ma mowy. Nigdzie nie będzie wychodzić. Zobaczyła co miała zobaczyć. Usłyszała co miała usłyszeć. Zamknęła drzwi i wróciła do łóżka. Leżąc zastanawiała się nad tym co zarejestrowała. Nie dawało jej to spokoju... W końcu komfort wygrał i zasnęła, czy spróbowała zasnąć, licząc owce.

Dalszych hałasów nie zanotowała. Dało się zasnąć wbrew pozorom dość sprawnie. Całkiem ładne były te owieczki, acz nie skakały tak wysoko jak ona. Sen te miała jakiś przyjemniejszy, chyba o kupowaniu od kobieciny na straganie jedzenia. Też całkiem nieźle.

Rano obudziła się wraz ze wschodem słońca. Obudził ją świergot ptaków, światło bijące z okna na przestrzeń obok niej i kawałek jej łóżka, oraz zapach krwi z góry. Miała pewne skojarzenia dotyczące raczej pewnego okresu w życiu kobiet, ale nie mogła być ich absolutnie pewna.
Godziny nie znała. Ale otrzymała plan zajęć i miała akurat takie szczęście, że miała hakudę od rana. Należało się jakoś do niej przygotować. Noc była ciepła, w końcu wiosna.

Jedzenie...
Sanko obudziła się z zaślinioną poduszką. Przetarła usta grzbietem dłoni, po czym przeciągnęła się. Nie spało się źle... Było nawet dobrze. Zsunęła się z łóżka. Musiała przebrać się w rzeczy na zajęcia. Te same, w których wczoraj ćwiczyła. Rozbrała się w drodze do kuferka. Dosięgnąwszy go ubrała się w "świeże ciuchy". Stare pozbierała z podłogi i schowała na swoje miejsce. Jedzenie... Kiedy będzie jedzenie? Najpierw hakuda... To walka wręcz, tak?
Przed wyjściem kóżka rozczesała włosy i związała je w dwa warkoczyki oraz jeden duży warkocz. Te dwa warkoczyki jeszcze zawiązała z tyłu głowy, żeby nie wchodziły jej w drogę. Spojrzała czy jej współlokatorka wstała, choć czując zapach krwi domyślała się, że będzie chciała trochę odpocząć. Wiedziała czym jest krwawienie. Pani z Czwartego Oddziału też przez nie przechodziła. Oczywiście dziewczyna nie omieszkała się o to zapytać. Czy ona już miała takie krwawienia? Miała tyle lat, że już powinna. Tym bardziej, że ponoć szybko dorosta. Może już miała? Poczułaby gdyby miała.
Nieco rozkojarzona opuściła pokój zamykając za sobą drzwi.

Koleżanka jednak nie spała, co mogła stwierdzić jak już podniosła się ze swojego łóżka. Może była niska, ale okularnica siedziała z książką na skraju leża, już w stroju akademii. Przynajmniej nie pachniała już potem. Czytała książkę, zupełnie tak jak poprzedniego dnia, może nawet tą samą, ale poza krótkim przywitaniem się i skinięciem głowy to była jedyna interakcja, jaką mogła od niej uświadczyć. Przynajmniej zanim się przebrała.
Dwa razy jej żołądek domagał się uwagi. Raz gdy podniosła się na proste nogi, i było to dość subtelne, niemal nieśmiałe. Gdy zawiązywała warkocz ryknął całkiem zdrowo, tracąc chyba cierpliwość. Była głodna, i z każdą chwilą zdawała sobie sprawę z tego coraz bardziej.
-Na dole jest niewielka stołówka. Bardziej w centrum akademii jest większa, jak będzie pora obiadowa-Nie patrząc nawet na kózkę Risako ofiarowała jej jedną z ważniejszych informacji jaką powinna wiedzieć w tych stronach-Jeszcze jest dość wcześnie to zdążysz

Koleżanka wstała już szybciej od niej, a to Sanko wydawało się, że wcześnie wstaje. Kózka oporządziła się. Brzuch przypomniał się o sobie. Dziewczyna stęknęła przeciągle, jakby chciała się porozumieć z żołądkiem. Podziękowała koleżance za instrukcje. Zejdzie na dół, bo nie wytrzyma... Tak się wysunęła z pokoju na korytarz, nieśmiale poczłapując.

Żołądek chyba się obraził, bo ssał niemo nie dając za bardzo innej odpowiedzi. Mało przyjemne, wręcz czuła tą winę na swoich piersiach. Albo nieco poniżej. Jedynym wyjściem zdawało się ją zasypać jadalną materią w jakiejkolwiek postaci.
Już o dziwo zaczynali się pojawiać studenci na korytarzach. Większość była jeszcze zaspana, ale albo również schodzili na dół, albo szli jeszcze w ubraniach nocnych do łazienki, prawdopodobnie by się trochę odświeżyć po nocy. Równe są preferencje i różnie się też ludzie pocili. Sanko jakoś nie miała z tym większego problemu, intensywniejszy zapach pojawiał się dopiero przy znacznym wysiłku fizycznym. Może to była kolejna cecha zwierzęca? Któż to widział bowiem spoconą istnieniem kozę...
Schodząc na dół widziała różne znaczki. Ktoś chyba musiał pomyśleć, że nie wszyscy muszą być tak samo zorientowani na początku, więc po przejściu paru pięter mieszkalnych i śledzeniu studentów, którzy niekoniecznie od razu kierowali się do wyjścia dotarła do...
Sali z podłużnymi ławkami. Była ona słusznych, ale nie przesadzonych rozmiarów. Było parę dziewcząt rozmawiających o czymś niemrawo, ale dla Sanko najważniejsze zdawało się być to, co znajdowało się po drugiej stronie - długi kontuar, gdzie znajdowały się kolejno - tacki, miski, i jeszcze parujące jedzenie - nawet oddzielone od siebie w trzech zagłębieniach. Ryż, mięso... jak na oko to chyba był kurczak, oraz groszek z marchewką. Z każdego z nich wystawała chochelka, prawdopodobnie do nakładania. Za tym wszystkim stała kobiecina w średnim wieku z uwiązanymi włosami zasłoniętymi tkaniną związaną wstążką.
Było nawet naczynie z pałeczkami. Pełen luksus.

Żołądek szukał pocieszenia u pleców. Zaczął się do nich przywierać. Sanko szukając stołówki beczała cicho. Słabo. Mogła się zdać na swój węch, lecz... Nawet, gdy zapach spoconych ciał stawał się apetyczny, to czy powinna? Co jakiś czas podpierała się o ścianę, którą smakowała. Potem włóczyła się... Aż się przywłóczyła. Ukojenie znajdowało się po drugiej stronie długiej sali. Przełknęła ślinę w drzwiach stołówki, po czym zaczęła iść do kontuaru. Szybciej. Podskakując. Lądując przed ladą wyglądała, może nie na podekscytowaną, co na zdesperowaną.
- Po ile? Ile? Mogę dużo?
Zapytała ze wzrokiem wpatrzonym w jedzenie. W brzuchu zaburczało.

Desperacja wywołała u kobieciny konsternacje, podobnie jak wcześniejsze doskakiwanie do niej. Może to i lepiej, że nie widziała jak się tutaj doczłapywała, liżąc ściany jakby brakowało jej wapnia. Już i tak była trochę pod wrażeniem.
-Ummm... Nie widziałam Cię wcześniej-Musiała się nachylić trochę nad kontuarem, by zobaczyć małą kózkę. Słowa te brzmiały jedynie drażniąco, gdyż nie zawierały w sobie tych najważniejszych treści-Śniadania i obiady są nieodpłatne, więc... Śmiało?
Wątpliwość narastała. Chyba coś w oczach Sanko się pokazywało z każdym słowem potwierdzającym te wspaniałe wieści. Powiało grozą. Coraz więcej oczu obracało się w jej stronę.