Domena Inari

Znowu coś zupełnie innego. Mimo czucia się zupełnie znakomicie przez otaczającą aurę, właśnie też przez to wiedziała iż musi uważać, by przypadkiem nie zatracić się w tej atmosferze. Widoki były śliczne, ale to też nie było w tym najważniejsze...
...iść przez taki las i nie podziwiać, to brzmiało prawie jak grzech. Miała się na baczności, idąc, chcąc nie chcąc, z lekkim uśmiechem na ustach. Podobało jej się tu. Szło się bardzo lekko, jej nozdrza były wypełnione całkiem przyjemnym zapachem, przypominającym jej trochę o dzieciństwie. Wtedy też jakoś się lżej myślało... Nie to co później...
-Myślę, że trochę nam to zajmie... Te sprawy o których mówiłam to dopiero początek. Jak się to załatwi to od razu pojawią się następne... Na tym wolę się skupić-Enigmatyczne wyjaśnienia nie były tym razem jej kaprysem. Mogła tylko tyle powiedzieć by czasem nie skupić na sobie jakiegoś gniewu niebios czy czegoś w tym rodzaju.
-Rozważę to, jak nie będę miała innego pomysłu. Na razie jednak nasze drogi się zbiegają... Ummm, i oby się zbiegały do czegoś zjadliwego-Wady bycia silną duszą dawały o sobie znać - poza bycia niewidoczną dla ludzi właściwie nie różniła się specjalnie od człowieka. Tyle jeżeli chodzi o życie pozagrobowe...

Trochę Ishifone zbaraniała słysząc taką odpowiedź. Po trochu dlatego, że ostatnim razem zastanawiała się nad tym szmat czasu temu, i zdawała się dojść do wniosku, że tak jak jest nie jest w sumie aż tak źle. Rozumiała co miał przez to na myśli, ale... Z jednej strony się zupełnie nie zgadzała, a z drugiej w pełni wiedziała, że ma rację.
-A na co mogę mieć tak naprawdę ochotę?-Zapytała Haru, trochę przekornie, nieco po to by usłyszeć co miałby do powiedzenia-Nie wiem. Dopiero od niedawna czuję i zachowuje się jak normalny człowiek... No, prawie. Właśnie dlatego, mimo iż niby moje grzechy zostały mi odpuszczone wiem, że muszę dopilnować pewnych spraw-Chikaze założyła swoje ręce na głowę, kiwając głową do Daisuke.
-Chłopak ma rację. Same to co najwyżej przychodzą kłopoty, a i tak zazwyczaj trzeba im trochę pomóc. Ale to właśnie one ukształtowały mnie taką jaką jestem teraz, więc może jest w tym jakieś dobro...
Sprawa jedzenia najpierw zmartwiła Chikaze, ale przyrównanie wilczycy do kota troszkę ją rozbawiło. Nie tak jak oko z odbytu, ale uśmiechnęła się pod nosem do tego.
-Masz jakąś antypatię? Za tym Nekomatą też chyba nie przepadasz-Zapytała, nie spodziewając się odpowiedzi na to pytanie-Żyjecie tu jednak od paru lat, więc jakoś żywność chyba da się tu zdobyć
Bardzo przy tym podziękowała za pomyślunek o jedzeniu. Ona sama miała dalej gdzieś jedną konserwę, ale trzymała ją na naprawdę czarną godzinę. Ponoć dobrze zakonserwowane, zdatne do spożycia jedzenie udało się odnaleźć kiedyś w grobowcach faraonów, więc jej puszka też jakoś da radę. Zjadła ze smakiem, ale też chyba każda forma żywności by jej teraz smakowała. Szkoda tylko, że pojawiło się przy tym pragnienie.
-...Ja też je słyszę-Zgodziła się z Tamotsu. Co prawda musiała przymknąć oczy, ale tak, rzeczywiście coś było na rzeczy. Kiwnęła też mu głową, zgadzając się na wspólną wyprawę nad rzekę.
Wątpiła, by był to przypadek. Pewnie coś chciał. Zapytać, powiedzieć, cokolwiek. Zdążyła go już nieco poznać i nie wydawało jej się, że wziął ją wyłącznie po to by mieć kogoś do asekuracji. Do tego Daisuke byłby znacznie lepszy. Ale... Sama nie zaczynała rozmowy. Lepiej było mu na to pozwolić. I tak pewnie się spodziewał, że ona się spodziewała.

...Matko, jaki ten dzieciak był niewinny! Nazwałaby to wszystko "hedonizmem" gdyby nie były to takie proste, urocze zachcianki! A jak wspomniał o "ożenkach" to już w ogóle była uśmiechnięta od ucha do ucha, acz z trochę innych powodów niż na początku.
-To najwidoczniej mam szczęście, że nawet ich nie szukając te rzeczy same mi się przytrafiają. Przyznam, że dzięki takim rzeczom moje wędrówki po społeczności dusz wspominam bardzo miło. A co do zamążpójścia... -Pokręciła głową, cały czas w całkiem dobrym humorze. Leciutko zmieniła ton, na wręcz podejrzanie wesoły. Bardzo też uważała, by przy tym nie spojrzeć na Daisuke-Bardzo marna byłaby ze mnie żona, a jeszcze gorsza matka... Ale będę za was trzymała kciuki!-Dziwne to było. Nie kłamała, ale zdawała się coś ukrywać. A wyjście z Tamotsu zdawało się ją wybawić od problemu jakim było kontynuowanie tematu.
Spodziewała się czegoś bardziej osobistego, dotyczącego jej. Nie spodziewała się tak otwartej prośby, zwłaszcza po tym jak została ona wcześniej odrzucona.
-Pewnie, nie ma sprawy!-Gdy tylko blondynka miała taką okazję wcięła mu się w słowo-Jesteście w końcu moimi przyjaciółmi... Nawet Tsukiko. Wiedziałam o tym już przedwczoraj, gdy razem się broniliśmy przed tą dziwną siłą... Mogłam spokojnie uciec. Wy mogliście uciec. Ale wszyscy razem stawiliśmy temu czoła, i kto wie... Może jakiś łaskawy kami właśnie za to nas wynagrodził?-Patrzyła na niego żywo, pełna energii... Dosłownie i w przenośni. Złapała się na tym i trochę utemperowała swoje zachowanie. Skupiła się z Tamotsu na strumyku w oddali.
-Możemy zacząć gdy tylko będziecie chcieli, może nawet nauczę was czegoś jeszcze jak starczy czasu. Tylko będę musiała sama sprawdzić, jak reiatsu tego miejsca wpływa na kroki. Takie gwałtowne zmiany bywają niebezpieczne... Jak przeniosłam się ze świata żywych do Hueco mundo...brrrr!-Wzdrygnęła się, łapiąc się z automatu prawej dłoni. Złe wspomnienia wręcz paliły stare rany, które fizycznie zasklepione w pamięci miały się całkiem nieźle.
-Zresztą, nie wiem czy oddalanie się od was to dla mnie i Daisuke dobre wyjście... Przynajmniej na razie. Musimy przywyknąć do reiatsu, poznać chociaż część tutejszych praw... Wczoraj odczułam mocno wagę Twoich słów. To nie przelewki... Ale jeżeli jest gdzieś moja szansa, to właśnie tutaj-Stanęła przed strumykiem. Przyklęknęła przed nim i zerknęła na Tamotsu, czy aby na pewno może ot tak się z niego napić. Najpierw jednak przyjrzała się swojej twarzy w lustrze wody...
...co jej chodziło po głowie? Nic konkretnego, dużo rzeczy jednocześnie. O swojej drugiej połówce, o Daisuke, o swoim zadaniu, świecie żywych, martwych...
...Tyle się działo. Zmieniła się niesamowicie, a jej oczy to odzwierciedlały najlepiej. Ale mimo tego wszystkiego, to była dalej ona. Kumagae Ishifone.

...Chociaż faktycznie wypadałoby przyciąć trochę kudły. Nie lubiła jak coś jej wisiało na ramieniu. Pyrgnęła je parę razy dłońmi by sprawdzić w jakim generalnie były stanie.
-W świecie żywych nie jest aż tak źle. Trzeba się tylko wystrzegać pustych i co bardziej ciekawskich organizacji. Accretia na przykład za moją inność chciała mnie albo zwerbować, albo uwięzić. Ciekawe swoją drogą jak tam mój majątek...-Zastanowiła się chwilę. Wzruszyła ramionami nie uznając tego za bardzo istotną sprawę. Przemyła twarz, napiła się trochę wody, słuchała dalej...
-A jednak. Wiesz, bałam się przez moment, że to może ta moja "siostra". Nie mam pojęcia jak silna może być ani jakie moce może mieć, ale no... Nie sądzę, by chciała mnie zabić. Prędzej sprawić, że znowu zostanę sama i będę cierpiała, tak... Więc... W sumie mi trochę ulżyło... Chociaż historia trochę podobna... Tyle, że nigdy nie byłyśmy przyjaciółkami-Zachichotała nerwowo. Jedynie przy sytuacjach zagrożenia życia było jej w smak pomagać, tak to była wrzodem na tyłku.
-Tak... Dalej nie mam pojęcia co zrobić. Gdybym tylko jak Haru umiała zamieniać koszmary w dobre sny... No ale nie sądzę, by to było takie proste-Chikaze podniosła się. Rozejrzała, czy było trochę wolnej przestrzeni wokół, co by mogła w razie czego... Nie wpaść na coś. Nagromadziła troszkę reiatsu pod swoimi stopami, i przygotowała się do krótkiego skoku shunpo. W końcu kiedyś musiała to zrobić, delikatnie... A najlepiej z kimś, kto w razie czego jej pomoże.

Chikaze zaśmiała się na to stwierdzenie.
-Nie nie nie, nic z tych rzeczy. Po prostu mój ojciec prowadził sklep, a jak zmarł to ja go dostałam. Miałam z niego całkiem dużo oszczędności, więc trochę "majątku" mam odłożone... I zanim znalazłam się w Soul Society to jeszcze działał. Tylko zastanawiam się, jak bym się do niego dostała. Musiałabym, um... To trochę skomplikowane, nieważne-Machnęła parę razy ręką. Nie będzie mu tłumaczyła w jaki sposób teraz działają banki-Zresztą, arystokracji teraz jest jeszcze mniej niż w Soul Society. A mają często znacznie mniejszy wpływ niż organizacje... To skomplikowane. Ale jakby co... Znam kogoś kto by pomógł wam tam się wtopić w tłum. O ile trafimy akurat do Japonii, bo świat żywych to naprawdę ogromne miejsce-Mrugnęła do Tamotsu, by potem się zafrasować. Jeżeli chłopak rzeczywiście trafia do przypadkowych miejsc, to szanse, że akurat trafią do kraju kwitnącej wiśni... Ale z drugiej strony w Karakurze jakoś zawsze więcej się działo.
Była jednak zadowolona, że skakało się jeszcze łatwiej niż w Soul Society.
-Dobra... Może będzie łatwiej niż myślałam-Z zadowoleniem mruknęła pod nosem. Trochę bardziej zafascynowana dodała "Kitsune" pod nosem, gdy zobaczyła dość charakterystycznego lisa. Dwuogoniaste to miały... Dwieście lat? Tak chyba jakoś to szło, że co sto lat ogon im przybywał...
-Dobrze wiedzieć... Ale trzeba próbować. Od tego może zależeć... Dużo. Tak-Podrapała się po policzku. Niby to mówiła, ale od samego powtarzania nic jej nie przybędzie, co najwyżej języka. Ale z drugiej strony...
-Powiem tyle. Świat żywych jest teraz zupełnie inny od Soul Society. Technologia poszła do przodu niesamowicie, ale przez to też jest mniejsza wiara. Nawet ja do niedawna nie byłam pewna, czy kami w ogóle istnieją, chociaż matka się zajmowała świątynią Bishamontena. W sumie nie wiem jak babcia, bo prababka akurat była z tego całego... rodu, można powiedzieć...-Rozgadała się, w sumie trochę niepotrzebnie, ale z drugiej strony przyjemnie się rozmawiało. Nie chwaliła się ani nic, po prostu dzieliła się swoimi doświadczeniami.
-No, ale budynki potrafią być naprawdę wysokie, opieka medyczna jest bardzo dobra, i edukacja jest dla wszystkich! Chociaż miejsce skąd pochodzę jest dość tłoczne... Jak chcesz to mogę poopowiadać
Tak czy siak, chyba po to tutaj był by nabrać wody. Potem trzeba było wracać.

-Jacyś są, ale szczątkowi. W jakiś mniej rozwiniętych miejscach. może z cztery kraje mają monarchów u władzy... No, w moim na przykład, ale to często jedynie funkcja honorowa. Znaczy, uhonorowanie starych czasów... Dobra, postaram się, chociaż już tam parę słów wspomniałam. Nie za dużo, no ale... Hej, wolę być szczera!-Dodała od razu, przeczuwając srogie spojrzenie towarzysza. I tak zresztą się zmieszała-No... Nie za dobra była ze mnie jego wyznawczyni, a jeszcze gorsza córka opiekunki jego świątyni... Chociaż jak byłam mała właśnie tam czułam się najlepiej... No i zawsze czułam w sobie tą jakąś... Aaaaa tam, stare dzieje...-Machnęła reką. Każdy ma prawdo do swoich tajemnic, jak ktoś właśnie przed chwilą powiedział.
Mniej się krępowała przy Haru, jak to ją w końcu zagadnął do rozmowy. Stwierdziła, że trochę przygód w życiu miała, ale sporo z tego było dość ponure. Mimo to...
-Pomyślmy... A w sumie, skoro już zahaczyliśmy o ten temat wcześniej!-Po podrapaniu swojej brody pstryknęła palcami-Więc kiedyś byłam w niewoli u takiego kapitana shinigami renegata, na jakiejś wyspie w świecie żywych. I był tam też mój daleki krewniak co był jego bliskim współpracownikiem. Ale miał swoje plany, więc się dogadaliśmy by jak przyjdzie odpowiednia pora wyrwać się z tego wariatkowa i zgarnąć ile się da dla siebie. Taki moment przyszedł jak wylecieli na eskapadę do społeczności dusz. Mój krewniak zostawił resztę grupy na pastwę shinigami, a sam wrócił biorąc na zakładnika córkę tego kapitana renegata. Chodziło o zgarnięcie takiego groźnego mechanizmu który kompletowali przez parę lat czy coś... No ale, ja miałam go generalnie ubezpieczać... No ale nie wyszło. Jeden z jego sług zamknął nas w snach, które miały być odzwierciedleniem naszych decyzji w życiu. Będąc straszną zołzą dostałam dość paskudny sen-Podrapała się za głową. Jakoś tak nie przystoi o takich rzeczach opowiadać w takim miejscu, no ale skoro zaczęła...
-...Więc śniło mi się, że niemal wszystkich ludzi na świecie zjadły jakieś gluty, a ja z częścią moich dawnych towarzyszy kryłam się po jakiś ruinach. Nie miałam swoich mocy ani siły, a w dodatku byłam w zaawansowanej ciąży z chłopakiem, który co prawda mi się podobał ale wtedy stracił cały swój charakter. Kiepskie położenie, zwłaszcza, że mnie faszerował lekami bym była spokojna i nie marudziła-Westchnęła, przechodząc koło kolejnego z dwuogoniastych lisów. Skrzywiła się na dalsza część historii.
-I nie wiedziałam w sumie co zrobić. Wtedy pojawiła się ta "druga". Po zbesztaniu mnie, naigrywaniu się, i wyśmianiu mnie... Poradziła mi, bym zaczęła szukać niedoskonałości. Z jakiegoś powodu bowiem ten sługa nie wszystko mógł wyciągnąć z mojej głowy. Ten sen był zlepkiem informacji, które nie do końca były zgodne z prawdą. A braki uzupełniał na ślepo. Inne charaktery, meble, nawet imię przekręcił... Sama go w sumie nie znałam... Jeszcze dał jednemu z nich dzieci, jak tak teraz myślę... No. I im więcej nabierałam pewności i takich rzeczy wytykałam, tym sen się robił mniej stabilny. I w pewnym momencie puff, obudziłam się-Rozłożyła ręce w dość przerysowany sposób-A potem jakoś wróciłam do siebie. Mam jeszcze parę, ale są też dość... Nieciekawe, o
I na tym skończyła. Nie mogła zresztą więcej powiedzieć, i nie było takiej potrzeby. Chyba.
Potem zresztą... Jakie to były jej przygody, jak to co zobaczyła usilnie chciało przeskoczyć wszystko co widziała? Dwa wielkie lisy, jeden złoty i srebrny... Stare, dziewięcioogoniaste kitsune, pilnujące wejścia na dwór ich pani! I te schody...
...Rzeczywiście zwykły śmiertelnik był niczym mrówka przy takim ogromie. Patrzyła się na to z lekko rozchylonymi ustami. Musiała je aż przysłonić... Kiwnęła tylko głową. I gdzie ona bez niego pójdzie?
-To jest... Tak-To musiało posłużyć za najbardziej szczery, od serca komplement na jaki było ją stać-To chyba jednak chwilę dłużej zajmie... Więc... Może... Tamotsu?-Odwróciła się bokiem, nawet nie śmiąc stawać bezpośrednio tyłem do lisów. Ale jak mają tu stać bezczynnie, to może jednak by jakoś ten czas zagospodarowali?
...Musiała zająć czymś myśli, bo jeszcze oszaleje od tego widoku.

Pokiwała głową na przerażającą część.
-Wybrałam jedną z milszych, bo ta historia mnie wyprowadziła na ludzi-Miała coś jeszcze powiedzieć na temat odpoczynku, ale Tamotsu jej się wtrynił. Całkiem mądrze mówiąc zresztą, ale to nie przekonało Haru w żadnym stopniu. On nie kontynuował, ale Ishifone i owszem.
-Mnie męczy jak zupełnie nic nie robię. Gdy ręka mi się goiła w wiosce po tym jak mnie taka jedna ciachnęła musiałam chociaż patrolować ulice. Nudy straszne, ale mogłam trochę poćwiczyć shunpo. Za to gdy czuję zmęczenie mięśni, reiatsu płynące przez moje członki, świst powietrza przy uchu, opór na pięściach lub ostrzu... Może jestem piątą wodą po kisielu, ale piątą wodą po kisielu wojowników! No... przynajmniej kiedyś byłam-Zreflektowała się na końcu. Mogłaby ciągnąć dalej, ale zarzuciła to bo już czuła na sobie myśli Tsukiko. "Pozerka, chwalipięta", i diabli wiedzą co jeszcze.

***

Tamotsu wiedział co chodziło jej po głowie. Ale los, czyli Haru, zdecydował inaczej, przynajmniej teraz. I to całkiem bystrze, ale to też mogło wynikać z jego śmiałości. To, ile Ishifone z niej brakowało świadczył niepewny wyraz twarzy, gdy patrzyła na kitsune.
-Ummmm... Jak źle się zwrócę co najmocniej przepraszam... Bardzo dziękuję za ten wyraz dobrej woli-Ukłoniła się nisko przed dwoma lisami-Jestem Ishifone, i... Mam dwa problemy. Kiedyś byłam zmuszona złożyć przysięgę pod groźbą pozostania w pewnym miejscu. Ta przysięga zabrania mi mówić o pewnych rzeczach pod groźbą śmierci. Zdaję sobie sprawę, jak niehonorowe jest łamanie przysięgi. Jednak sytuacja wymaga, by dla dobra dusz w społeczności dusz była zdjęta, bym mogła zacząć szukać rozwiązania możliwego... konfliktu. Potem byłam oczyszczona przez istotę z głębin... Dusza i umysł. Mówiła "czysta jak przy narodzinach", ale nie mogę zaryzykować sprawdzenia... ustnego, czy tyczyło się to też tej przysięgi. A inaczej nie potrafię-Przedstawiła wszystko jak najlepiej umiała. Druga sprawa była znacznie prostsza.
-Czy widziano tutaj kiedyś kobietę podobną do mnie?-Bardzo proste. Aż poczuła się głupio, więc dodała-Ponoć parę dni po moim oczyszczeniu wynurzyła się z tej samej głębi. Do mnie należy odpowiedzialność, by nie sprawiała kłopotów, więc jej poszukuję

...dziwne to było. Bardzo. Nawet nic w środku niej się nie buntowało gdy była potraktowana w ten sposób. Wiedziała na każdym poziomie swojej świadomości, że miały rację. Przy nich była jak dziecko, i to właściwie pod każdym względem, może nawet bardziej. Ostatnim razem tak się czuła właśnie przy tej istocie. Tam jednak nawet nie była ziarnem piasku. Prawie nie istniała. Ale cóż to... Dlaczego akurat na to zareagowały? Czemu nawet bogowie obawiali się tego miejsca?
To musiało być coś ponad wszystkim. Może nawet coś, co istniało nie tylko poza cyklem dusz, ale i światów. Słyszała kiedyś o tym... Czytała nawet, że obecny świat może być tylko jednym z kolejnych. Co prawda źródło było bardzo nienaukowe, ale pomysł jednak pozostał...
Została przejrzana na wskroś, tyle mogła stwierdzić. I została wydana opinia, której mogła albo zawierzyć albo nie. Mimo wszystko...
-...Czyli... Hipotetycznie jakbym... Dobra...-Wzięła głęboki oddech. Stresowała się jak nigdy, bo jeżeli coś przegapiła, o czymś nie pomyślała, albo ktokolwiek tutaj był w błędzie, to ona zapłaci za to najwyższą cenę. I kto wie, czy nie wszyscy wokół którzy ją otaczali. Musiała to jednak sprawdzić, bo jeśli nie...
-...Czy słyszeliście o Quincy... Stwórcy, świetlistych... Oraz Warhwelt?-Mówiła na bardzo płytkim oddechu. Dopiero gdy upewniła się, że jeszcze żyje i nic się nie stało, kontynuowała. Kto wie, może to pozostanie jedynie w jej bardzo rozproszonych planach i pamięci.
-Warhwelt to grupa Quincy, którzy chcą uwolnić Świetlistego od którego pochodzą i rozpocząć wojnę z drugim świetlistym, zwącym się królem dusz, jak i Shinigami, by przejąć władzę nad społecznością. Ponoć go znaleźli i są ku temu bliscy... A ja nie chcę dopuścić do tego, by na tym ucierpiały pozostałe dusze. Na wojnach zawsze najbardziej cierpią niewinni! Już nie wspominając o tych wszystkich zmanipulowanych przez obie góry stronach, które faktycznie chcą zrobić coś dobrego! Więc muszę znaleźć sposób, by jakoś powstrzymać tą wojnę...
Czy dożyła do tego? Przynajmniej próbowała coś zaradzić. Próbowała faktycznie z czystych pobudek powstrzymać całą tą machinę, która zamierzała jak buldożer zamieść wszystko na swojej drodze. Czy to by miało znaczenie, jeżeli zostanie kompletnie zdezintegrowana, jak to Quincy lubią robić ze swoimi wrogami? Może jak będzie miała pecha się o tym przekona.

Cień buntu. Ale masa ulgi, że nie została spopielona, trzaśnięta piorunem, ani też potraktowana czymś znacznie bardziej bolesnym. Ale jednak cień pozostawał. Coś jej tu nie pasowało, za Nawet jeśli mówili prawdę, to nie rozwiązywało problemu. A czuła, że to może wpłynąć nie tylko na jeden czy dwa światy, ale wszystkie wokół.
Mimo to, nie sposób było darzyć szacunkiem i respektem stworzeń które stały nad nią, oraz ich zwierzchniczki. Zwłaszcza, że nie życzyły jej źle. Nie życzyły jej też dobrze. Była tylko przechodnim elementem krajobrazu, który akurat zaczął brzęczeć im koło ucha, na jej szczęście niezbyt irytująco.
Nie odpuszczała, chociaż ulga na jej twarzy była widoczna.
-Ale... co się stanie ze światem kami, jeżeli rozpęta się wojna w społeczności dusz? Nawet jeśli ten świetlisty nie zostanie uwolniony...To grozi zaburzeniem cyklu dusz, stabilności tych światów... Jeśli powiem o tym shinigami... O ile mi uwierzą, znaczy się... taki konflikt może się rozpętać z ich strony-Ishifone nie chodziło wcale o to, by pozbyć się Warhwelt. Najlepiej by było w jakiś sposób sprawić, by tej kości niezgody nie było. Niemożliwe? Może, dlatego dotarła aż do miejsca, w którym dzieją się cuda.

Jak mogła dyskutować z bytami, które żyły przynajmniej 300 razy dłużej od niej? Nie robiła tego. Próbowała rozmawiać, a wraz z kolejnymi słowami wyjaśnień trudno było jej stwierdzić co tak naprawdę czuła. Z jednej strony była zapewniają, że śmiertelni nie mają sami w sobie mocy by uwolnić taki byt. Z drugiej, że niezależnie od okoliczności śmiertelni nie zaburzą cyklu. I że jest w kompletnie złym miejscu by szukać rozwiązań, albo jeżeli ich oczekuje.
-Więc tylko bogowie byliby w stanie rozbić więzy i zniszczyć cykl. Dobrze rozumiem?-W jej głosie brakowało radości. Bo dalej pozostawał inny problem, którego rozwiązania się nie doczeka.
-...Zatem mam trzy ostatnie pytania, za co proszę wybaczyć moją śmiałość-Wciagnęła powietrze niepewnie-Jak śmiertelni mogli dotrzeć do takiej istoty jaką jest Świetlisty? Czy jest szansa, że mają wsparcie bytu wyższego? I... czym jest istota z głębi?

"Mała istota" rzeczywiście miała trochę problemów z pojęciem co się dzieje. Ale po chwili zaczynało się to układać w całość. Wspomnienie z umarłego świata, fragment "świetlistego". Musiała sobie przypomnieć to, co było jej kiedyś powiedziane. Bardzo intensywnie...
...Stworzenie światów. Byli ponoć uchodźcami z innego świata. Stwórca stworzył światy, i stworzył świetlistych. Wspomnienie z umarłego świata...
Już po jej wyrazie twarzy było widać, że ta odpowiedź zrodziła jeszcze więcej pytań.
-Czy... władcy Takamagahary są świetlistymi? Słyszałam historię, gdzie stwórca stworzył świetlistych by opiekowali się światami. A ta istota z otchłani mówiła o mojej "iskrze boskości" jako o wspomnieniu z martwego świata-To jakoś mogła sformułować. Dziwnym trafem, czuła się po tej rozmowie bardziej... Pusta?

Ishifone zmieszała się, ale nie na tyle by zapomnieć języka w gębie. Spuściła głowę, kłaniając się przy tym.
-Najmocniej przepraszam. Wydawało mi się to być zasadną odpowiedzią na wasze jedyne pytanie. Udzielenie jej wydało mi się najstosowniejsze skoro zadałam tyle własnych. Nie chciałam być ani niegrzeczna ani niesłowna, proszę o wybaczenie-Brzmiała bardzo uprzejmie, aczkolwiek odpowiedź była z pewnym rozmysłem. Coraz więcej bytów zaczęło się zbierać wokół - to musiało być dość niecodzienne, by przychodził tu ktoś z tyloma zapytaniami, a co dopiero śmiertelny.
-Bardzo dziękuję za podzielenie się ze mną waszą mądrością. Chociaż skala tego problemu zdaje się być znacznie mniejsza niż mi się zdawało, nadal stanowi ono zagrożenie... I potrzebuję znaleźć siłę, która pomogła by mi je powstrzymać-To, że była w błędzie nie znaczyło, że się myliła. To miała na myśli. Wyprostowała się.
-Wierzę, że bogowie nie pozostawią swoich wyznawców jeżeli zajdzie faktycznie taka potrzeba. Zdaję sobie jednak sprawę, że byłby to bezczelny wyraz pychy gdybym próbowała ocenić, czy i kiedy ona nastąpi...-Patrzyła na Kitsune. To nie były nawet większe kami. Owszem, były bardzo potężne, ale daleko im było do tych wielkich bóstw, czego dowód miała w formie tamtych schodów. Jak potężna i mądra musiała być istota, która miała takich poddanych?
-...będę jednak się starała i modliła o to, by sprawa dusz i waszych wyznawców miała szczęśliwy ciąg. To... Wszystko z mojej strony. Jeszcze raz dziękuję-Ostatni ukłon. Odsunęła się o dwa kroki, i usiadła na ziemi. Miała dużo do przemyślenia, dużo do poukładania w głowie... Może znajdzie jednak jakieś natchnienie w tym co widziała przed sobą? Mimo wszystko?
Bo otrzymała odpowiedź, ale nie dostała pomocy. Kierunku, poza tym który z pewnością do wojny doprowadzi. To nie było rozwiązanie. Musiało być jakieś inne wyjście. Do tej pory co prawda myślała, że może to było to... Ale jak?

No to fajnie, że się z tym zgadzali. Mogła sobie usiąść w spokoju wiedząc, że nie została potępiona. Mogła też bez ponaglań patrzeć na bardzo duże schody, i na znacznie mniejsze ogromne lisy z dziewięcioma ogonami. I nikt jej się nie wtryniał w myśli. Daisuke stał i się niepokoił jak zwykle. Tsukiko pewnie myślała sobie o niej co najgorsze, a Tamotsu być może myślał co powiedzieć.
A ona nie do końca wiedziała, co teraz ze sobą zrobić. Może faktycznie potrzebowała nabrać trochę dystansu do tego wszystkiego, tak jak wtedy gdy podróżowała byle podróżować? A może lepiej będzie wrócić i tam się zastanowić nad tym, co zrobić? Ale też miała tu jedną rzecz do zrobienia...
-...Ech?-Z tego wszystkiego jednak na tyle się zamyśliła, że po obróceniu głowy w stronę wilczego rodzeństwa nie do końca kontaktowała. Musiała chwilę się namyślić nad odpowiedzią-A... To zależy, co powiem. A tego jeszcze nie wiem. W razie czego nie wiem, czy powiedzieć im całą prawdę, czy że próbowałam was jakoś wyśledzić ale jakoś pod koniec poszłam z wami na układ, czy też może zupełnie jakoś się odciąć i strugać głupią... Może te dwie ostatnie opcje? Jak trochę informacji ze mnie powyciągają na siłę to będzie wiarygodniej... Właściwie to mam pomysł... Ale no...-Zdjęła kase z głowy. Ściągnęła wstążki z głowy i zaczęła je zawiązywać znowu... Coś jej się włosy zwichrzyły...
-No nic, pomyślę. Kiedyś tam będę musiała wrócić. Teraz się zastanawiam... Czy szukać tej mojej "siostry" czy nie. O ile istnieje. Niby z opisu pasuje, ale sama Tsukiko mówiłaś, że temu nekomacie to tak średnio można ufać... No i to co rozmawialiśmy nad rzeką. Chociaż tu idzie łatwiej, może uda się to szybko zamknąć-Ishifone sięgnęła za pazuchę, ale zapomniała, że przecież zostawiła swoją piersiówką w lesie. Westchnęła.
-Muszę pomyśleć... Ale jak macie sugestie to słucham-...Ładne te schody... Szkoda, że nie była jakimś boskim duchem, co mógłby sobie tutaj żyć bez większych trosk. O jedzenie, wiek... W takim ślicznym świecie... Naprawdę tu było pięknie...

Zawiązała włosy. Już lepiej leżały, więc mogła się dalej zastanawiać. Miała bardzo... Luźne przemyślenia. A rozmowa pomiędzy grupą jej wcale nie pomagały. Nie na zasadzie, że nie niosły ze sobą ważnych i przydatnych, albo po prostu pouczających treści. Trudno było jednak skupić się na wszystkim naraz, a do tego była poniekąd zmuszona.
Sama jednak o to prosiła, więc to dostała, w bardzo dużych ilościach.
Przede wszystkim zdawała się na SWÓJ instynkt. A czuła, że z jakiegoś powodu tutaj właśnie trafiła. Że tak szybkie znalezienie Niji nie mogło być dziełem tylko i wyłącznie przypadku, że coś faktycznie maczało swoje palce w tym, by tak właśnie się to zakończyło. Przede wszystkim nie wyszła na tym jako kompletna zdrajczyni. Zniknęła w tajemniczych okolicznościach, co z automatu daje jej pole do popisu i możliwość wyjścia na prostą... A będzie prawdopodobnie kiedyś musiała to zrobić. Dla siebie oraz dla nich, jeżeli wszystko inne zawiedzie. Teraz jednak trudno było powiedzieć na czym stanie.
Przede wszystkim jednak były dwa elementy które ją odwodziły od takiego rozwiązania. Dość oczywiste wbrew pozorom.
Ale co do innych rzeczy... Które pojawiły się w trakcie. Wcinały jej się właściwie cały czas gdy próbowała dojść do tego co ze sobą zrobić. Ale mieli rację. Właśnie. Co ktoś się odzywał to miała ochotę pokiwać głową, ale równie dobrze mogłoby zostać to odczytane jako niesłuchanie. Zresztą, musiała być pewna tego co mówi.
Siedziała sobie tak jeszcze chwilę. Nie spieszyła się.
-Po co te nerwy. Wszyscy macie przecież rację-Nie podniosła się, nawet nie obróciła. Za ładnie było, by to robić jeszcze... Ech. Tsukiko może to źle odebrać... Dlatego też jednak się podniosła i obróciła do nich.
-To jest "ryzykowna gra". Bardzo. Niewykluczone, że wieść by się rozniosła po gotei 13 bardziej niż powinna. Na razie jestem za mała by się mną przejmowano, ale jakby doszli do tego kto wie za dużo i się chwali to żadna pieczęć nie byłaby im potrzebna by mnie uciszyć. Ewentualnie zostawili by mnie do momentu, aż sprawa przycichnie. Nie mam też żadnego namacalnego dowodu poza moją wiedzą... I dość parszywą historią na ziemi, że to co mówię jest prawdą. Wiem dużo, ale czy to wystarczy, by mi uwierzyli? A jeśli tak... To czy czasem nie rozpętam wojny którą chcę powstrzymać?-Przechodziła wzrokiem od osoby do osoby w zależności od tego, do czyjej wypowiedzi się odnosiła. Nie chciała nikogo pominąć, bo każda sprawa była równie ważna, więc za każdym razem robiła przerwy by sobie przypomnieć wszystko co było powiedziane.
-Wspólna podróż była inicjatywą Daisuke. Zawsze gdy zmieniała ona bieg pytałam, czy aby na pewno chce ją ze mną kontynuować. I coraz częściej się zastanawiam czy przy mnie dalej rozkwita, czy już zaczyna więdnąć. Miałam różnych towarzyszy. Takich, których podróż przy mnie dobiegła końca, takich and którymi musiałam roztaczać opiekę i zdecydowali się pozostać w tyle, i tych którzy podążyli swoją ścieżką. Ale jeżeli Daisuke zdaje sobie sprawę z tego, jak niebezpieczna jest moja droga...-Popatrzyła na niego. Czy naprawdę zdawał sobie z tego sprawę? Był młody. Zaślepiony tą częścią duszy, która definiowała kami który natchnął go przy narodzinach w społeczności dusz. Czy aby na pewno wiedział, w co się pakuje?
-...i jesteś absolutnie pewien tego, co czujesz, nie mogę Ci zabronić. Ale musisz wiedzieć czego chcesz, i czy aby na pewno podróż ze mną może Ci to zapewnić. Tylko nie wiem, czy moje sumienie zniosłoby kolejną osobę, którą z mojej winy spotkał los gorszy od śmierci-Czy to był wynik spokojnych przemyśleń, czy, nomen omen, z rozmysłem trzymała emocje na wodzy, teraz jakoś brakowało wybuchu emocji czy roztrzęsienia, które zazwyczaj towarzyszyły jej w takich momentach. Potrafiła się kontrolować, i to bardzo dobrze. Zazwyczaj jednak w takich chwilach nie widziała takiej potrzeby. Jednak to miejsce...
-Każdy potrzebuje czasu by dojrzeć do tego, by odnaleźć swoją prawdziwą drogę. Ani ja, ani na pewno Haru... Nie chcemy, byście byli nami zniewoleni niczym słudzy. Ale też was nie odtrącimy, bo jesteście dla nas rodziną... No, dla każdego odpowiednio, aż tak długo was nie znam!-Chwila podniosłości została przerwana przez dygresję skierowaną do. Dość chyba potrzebną, bo aż za bardzo się robiło pompatycznie.
-No, sami najlepiej wiecie co czujecie, ale ta odpowiedzialność działa w obie strony, to mam na myśli... Za dużo gadam, rzeczywiście, co mi tylko ślina na język przyniesie... W każdym razie, na raczej jeszcze was tu pomęczę. Coś czuję, że mam trochę czasu zanim się zacznie robić gorąco... Może jednak uda mi się tu wpaść na jakieś rozwiązanie...-Ishifone założyła ręce za plecy, patrząc się w pierwszy lepszy punkt. Nie miała pojęcia co teraz zrobić i jak, ale takie przemyślenia jednak ją zmęczyły. Może jednak...
...Co oni sobie o niej pomyślą to pomyślą. To rodzeństwo. Bała się jednak o Daisuke. Mógł postanowić, że jednak nie będzie dalej z nią podróżował. Ale nie chciała by zupełnie sam zapuszczał się na to nieznane terytorium. Jeśli jednak teraz nie było takiego ryzyka, zamierzała usiąść i... Trochę odpocząć. Przymknąć oczy i uporządkować myśli. Za bardzo stały się poszatkowane przez jednoczesne słuchanie i rozmyślanie.