Piwnica w Tokio

~Aaron Williams 01~

Ciemność. Przez dobrą chwilę to właśnie otaczało Kanadyjczyka. Nie licząc oczywiście licznego przenoszenia, wiązania i tym podobnych czynności, których nie poczuł podczas bycia nieprzytomnym. Gdy wreszcie otworzył oczy był skrępowany - dosłownie. Siedział przywiązany do drewnianego krzesła na środku jakiejś obskurnej piwnicy, której jedynym oświetleniem była mała żaróweczka tuż nad głową Aarona. Materiał, który go krępował wyglądał jak jakaś odmiana stali. Samo pomieszczenie było natomiast prawie puste. Stare, ceglane ściany i... krzesło, na którym Kanadyjczyk. No i coś... raczej ktoś stał na przeciwko Aarona. Ubrany w czarny płaszcz, z wilkiem na lewej stronie klatki piersiowej oraz długimi jasno-niebieskim włosami, opadającymi na oczy.
-Dobrze się spało? - zapytał, widząc jak jeniec otwiera oczy.

Obrazek pana spod ściany:

Mężczyzna, stojący przed Aaronem odgarnął grzywkę na lewy bok i skonfrontował wzrok Kanadyjczyka. Stał tak kilka sekund, po czym wreszcie odezwał się:
-Ah, wybacz. Musiało zabrzmieć jak sarkazm. - rzucił, całkiem spokojnym głosem. -Mam taką przypadłość, że najpierw mówię, potem myślę. - dodał, uśmiechając się. -Pewnie masz mnóstwo pytań. Gdzie jesteś? Kim ja jestem? Co ci zrobiliśmy i co chcemy zrobić? Nie musisz się niczego obawiać, nie chcemy zrobić ci krzywdy. Jak to mawiali konkwistadorzy w piętnastym wieku: "Przybywamy w pokoju.". - powiedział, robiąc kilka kroków w stronę Aarona. Zbliżył się na tyle, że Kanadyjczyk mógłby wyprowadzić jakieś kopnięcie, lecz kajdanki na nogach raczej na to nie pozwalały.
-Zróbmy tak: ty zadasz pytanie, ja ci na nie szczerze odpowiem, a potem zamienimy się miejscami. - powiedział, nadal rozbawionym głosem. Sprawiał wrażenie bardzo towarzyskiej i empatycznej osoby. -Ty możesz zacząć. Ale po jednym pytaniu. - dodał.

Słysząc warunek Kanadyjczyka, mężczyzna roześmiał się.
-Skąd pomysł, że możesz stawiać warunki? - spytał, sięgając do kieszeni, z której wyjął paczkę papierosów. -No, ale skoro tak twierdzisz, to pewnie wiesz lepiej, kiedy coś powiesz... - dodał, po czym przeszedł za Aarona. -I chyba potrzebujesz jednej ręki, żeby palić. - powiedział, po czym zwolnił mężczyźnie lewą rękę, a następnie podał do niej papierosa i zapalniczkę. Ku szczęśliwemu trafowi Aarona, była to długa setka. Niebieskowłosy stanął na powrót przed krzesłem i spojrzał na Kanadyjczyka.
-A zatem, skoro już spełniłem twój warunek, to zamieniam się w słuch. Bo pewnie masz jakieś pytania i już powiedziałem, że możesz zacząć pierwszy. - dodał. Wykazywał zaufanie wobec Aarona, na tyle wielkie, że nawet uwolnił jedną jego rękę, by ten mógł swobodnie zapalić. Jednakże bransoletka z kajdanek wciąż pozostała na nadgarstku, więc odpiął tylko łańcuch, który był zawinięty wokół krzesła.

-Tak się składa... - zaczął niebieskowłosy. -..., że siedzenie tutaj z tobą to moja robota. - powiedział, odchodząc kilka kroków do tyłu. -Może to faktycznie wyglądać na porwanie, ale wiedz że naprawdę nie mamy złych zamiarów. Nawiązując do twojego pytania: chcemy cię zapytać o człowieka, którego śledziłeś - Toshinoriego Eijiro. Dzisiaj jeden z jego podwładnych, którego notabene my obserwowaliśmy, dostarczył ci jakąś wiadomość. - powiedział, gdy nagle przyłożył palce do lewego ucha. Prawdopodobnie miał tam słuchawkę z mikrofonem.
-Uważam, że zasługuje na wyjaśnienia. - rzucił nie wiadomo do kogo, po czym odchrząknął.
-A zatem chcemy cię tylko przesłuchać i puścimy cię wolno. Będziesz jednak musiał wyjść przez szpital w Karakurze, bo oficjalna wersja jest taka, że zemdlałeś w toalecie, w sushi barze i teraz leżysz na Oddziale Intensywnej Terapii. - odparł. -Teraz kolej na moje pytanie: co wiesz o Toshinorim Ejiro? - spytał.

-Hmmm... - mruknął pod nosem niebieskowłosy, najwyraźniej analizując każde słowo Aarona po kolei, chwytając się przy tym za brodę.
-Toshinori jest przestępcą, niemałego kalibru. - powiedział. -Jaki problem mógłby pomóc ci rozwiązać? - powiedział, rzucając czysto podejrzliwe spojrzenie. -Mógłby mi pan powiedzieć, jeśli to nie byłby problem? - spytał, przechodząc kilka kroków na bok. Pewnie był przekonany, że Aaron może być jakoś powiązany z przestępczym półświatkiem. -No i prosiłbym również o szczegóły spotkania... - dodał, gdy osoba siedząca po drugiej stronie słuchawki wyraźnie mu o tym przypomniała - znowu wykonał charakterystyczny gest w stronę ucha.

-Wolałbym o tym nie wspominać, pomyślisz że zwariowałem- Williams po raz ostatni zaciągnął się papierosem, który najpewniej był prawie spalony aż do filtra, po czym wyrzucił go w róg piwnicy. - A poza tym, nawet gdybyś mi uwierzył w to, co się stało. I tak nie byłbyś w stanie nic z tym zrobić.
Kanadyjczyk spojrzał na niebieskowłosego mężczyzne spojrzeniem które wyrażało głównie ciekawość,
. Dlaczego tak się interesują tym Toshinorim? Jakie są ich intencje względem niego? Aaron zadawał sobie coraz więcej pytań.
-Jedyne co było napisane na kartce, to:,,Nie wiem dlaczego mnie śledzisz ale nie mam zamiaru bawić się w jakieś śledztwa. Spotkajmy się przy starym hangarze o 23."- Kanadyjczyk kończąc zdanie podrzucił zapalniczkę w stronę rozmówcy, a następnie ułożył lewą rękę za plecami. Tak, aby umożliwić oprawcy ponowne skrępowanie Kanadyjczyka.

Mężczyzna złapał zapalniczkę w locie i zwinnym ruchem wsunął ją do kieszeni. Widząc ruch Aarona, machnął ręką, najprawdopodobniej dając mu znak, że nie ma potrzeby ponownie zakładać łańcuch.
-Jestem człowiekiem wielkiej wiary. - zaczął. -Widziałem rzeczy, niczym z jakiegoś koszmaru narkomana. Mam też mnóstwo znajomości i sam jestem umiejętny. - powiedział, przechadzając się kilka razy na boki. -Muszę się też upewnić, że nie jest pan wspólnikiem Toshinoriego. Paserem lub łącznikiem w jakimś miejscu. - dodał. -Byłoby zatem niezmiernie miło, gdyby powiedział mi pan o co chodzi. - to powiedziawszy, przyłożył palec do ucha, nasłuchując co ktoś po drugiej stronie ma do powiedzenia. -Ty w tym czasie zlokalizuj stare hangary w Karakurze. - rzucił, po czym ponownie zwrócił się w stronę Aarona.

Kanadyjczyk rozluźnił wszystkie mięśnie, słysząc o tym, iż obcy mężczyzna nie ma nic przeciwko, aby Williams zachował wolność w ręce. -,,niczym ze snu narkomana? Coś mi to mówi, moje dotychczasowe zmagania również przypominały jakiś nieprzyjemny koszmar"- Pomyślał Aaron, drapiąc się po brodzie z jakiegoś, nieznanego mu powodu.
-Nie jestem nikim ważnym dla tej osoby.- Powiedział Kanadyjczyk, patrząc niebieskookiemu mężczyźnie prosto w ślepia- Jestem mu równie obcy, jak równie obcy jestem dla tego miłego pana, co tak radośnie gaworzy Ci do ucha. - kontynuował Aaron, niemożebnie sarkastycznie.
-Na temat tego "problemu"...- Williams przerwał na moment, zniżając pozycje swojej głowy, tak aby obcy nie mógłby ujrzeć jego twarzy. -Naprawdę wolałbym o tym nie mówić...ale skoro nalegasz, to cóż innego mogę zrobić?- Aaron siedział ciągle w tej samej pozycji i zaczął opowiadać.
-Chodzi o to, że byłem kiedyś żołnierzem. Walczyłem dla mojego kraju przez prawie całe 5 lat. Razem z moim, młodszym o pół godziny bratem.
Pewnego razu wyruszyliśmy z całym oddziałem do Iraku, na misje typowo pokojową...skończyło się to jednak tym, że ja, razem z moim bratem i całą drużyną zostaliśmy porwani i wpakowani do piwnicy. Dowódcę i najmłodszego członka brygady zabito od razu, kierowcę i...-Aaron zamilkł na moment, zbierając swoje myśli do kupy, nie chciał wybuchnąć złością w połowie historii.- Mojego najdroższego brata zabito w miejscu gdzie byliśmy przetrzymywani. To wszystko działo się na moich oczach, a najgorsze jest to...że nie mogłem nic zrobić, byłem skrępowany i bezsilny. Kiedy truchło mojego najdroższego brata padło sztywne na ziemię, coś we mnie pękło. Na moich rękach pojawił się dziwaczny pancerz, który po chwili zaczął emanować szkarłatnym światłem, a ja czułem się niczym opanowana rządzą zemsty bestia...zarzynałem jednego, po drugim.
Po wydostaniu się na powierzchnie, kontynuowałem swoje dzieło...zaczęli przede mną uciekać, goniłem ich niczym dziki zwierz. Nie panowałem nad sobą, ale...-Aaron zamilkł i spojrzał w stronę porywacza, przez moment można było zobaczyć lekki uśmiech na twarzy Kanadyjczyka, znikł on jednak równie szybko, jak się pojawił.

Mężczyzna słysząc historię Kanadyjczyka lekko uśmiechnął się pod nosem.
-A niech mnie... - mruknął, całkiem słyszalnie. -Zwracam honor. Kajdanki jednak mogą się przydać. - powiedział do słuchawki w uchu, po czym zwrócił się do Aarona. -Więc pewnego dnia zyskałeś jakieś nadludzkie zdolności, nad którymi nie panujesz. Wbrew temu co myślałeś wierzę ci. Powiem więcej: jestem w stanie coś zrobić. - powiedział, przechadzając się po piwnicy. -Mogę ci pomóc, pod warunkiem, że ty pomożesz mnie. To chyba uczciwy układ. - dodał, po czym stanął naprzeciw Aarona i ułożył dłonie, jakby trzymał rękojeść jakiejś broni. Po chwili ich okolice rozbłysnęły jasno-fioletowym światłem, a pustka została wypełniona jakąś bronią. Były to czarno-czerwone kukri, połączone ze sobą czymś co wyglądało jak jakaś stalowa linka. Pojawiły się dosłownie znikąd.
-To na dowód, że naprawdę wiem o czym mówisz. - powiedział, wskazując wzrokiem swój przyzwany oręż.

Mężczyzna słysząc słowa Aarona uśmiechnął się pod nosem. Potem przeszedł za Kanadyjczyka, a ten po chwili mógł wreszcie na spokojnie wstać z krzesła, bo kajdanki właśnie zostały odczepione od krzesła. Bransoletki jednak wciąż pozostały na przegubach i kostkach.
-Właśnie się dowiedziałem, że tyle mogę już dla ciebie zrobić. - powiedział, wskazując na słuchawkę w uchu. -Chcemy żebyś zrobił dla nas tyle - poszedł na spotkanie z Toshinorim uzbrojony w nasz nadajnik i podsłuch. - powiedział, sięgając do kieszeni, z której wyjął małe urządzenie, wyglądające jak guzik. -Schowasz to do kurtki, a my będziemy słyszeć waszą rozmowę. Udawałbyś, że chcesz z nim współpracować i byłbyś tam naszą wtyką. - dodał, po czym przyłożył palec do słuchawki. -Wygląda na to, że więcej nie mogę ci na razie powiedzieć. - powiedział po chwili. -Wciąż się zgadzasz? - spytał, starając się najpewniej upewnić, że Kanadyjczyk nie zmienił zdania po usłyszeniu co ma robić.

Kanadyjczyk przez cały czas czuł jak złość w nim rośnie, ta cała sytuacja z porawniem przypomniała mu o tym, jak zginął jego brat. Williams coraz bardziej żądał, aby niebiesko-włosy mężczyzna leżał pod jego stopami cały we krwi. Wiedział, jednak że to nie jest czas i miejsce, wystartowanie teraz byłoby niczym samobójstwo.
Aaron wstał z krzesła i rozprostował wszystkie mięśnie, rozciągając się na stojąco.
-Dzięki- Powiedział, spotykając wzrok obcego, kiedy ten odsunął się od Kanadyjczyka.
Po wysłuchaniu propozycji niebiesko-włosego, Aaron zamarł na moment, spuszczając z niego swój wzrok.
-,,Będę miał szansę go ostrzec...zobaczysz jaką niemiłą niespodziankę Ci zgotuję."- Pomyślał Williams, patrząc się nadal beznamiętnie w podłogę.
Ostatecznie wzrok mężczyzny znowu spoczął na twarzy oponenta, z naturalnym dla Aarona spokojem.
-Łatwizna.- Rzekł Williams, po czym dodał szybko.-Oddajcie mi tylko moje dokumenty, broń oraz telefon. Oraz jeżeli to możliwe, prosiłbym o transport do szpitala, wolę tam być najszybciej jak mogę.
Kanadyjczyk aktualnie nie pragnął niczego bardziej, od patrzenia jak niebiesko włosy dławi się własną juchą...Aaron miał nadzieję, że ten czas nadejdzie.

Niebiesko-włosy słysząc odpowiedź Aarona ponownie się uśmiechnął. Albo wiedział coś, o czym nie wiedział Kanadyjczyk, albo po prostu miał taki nawyk, żeby bardzo często robić z ust podkówkę podczas rozmowy. Tak czy siak najwyraźniej miał dobry humor.
-Bransoletki muszę ci niestety zostawić do momentu w którym dojedziemy do szpitala. - powiedział. -Blokują możliwość używania mocy. Wiesz, kwestia bezpieczeństwa i inne bzdury. Nic osobistego. - dodał. -Broń i resztę damy ci w samochodzie, bo tam je w sumie trzymamy. - powiedział, po czym skierował kroki w stronę drzwi i otworzył je. -Zapraszam. - powiedział, wskazując Aaronowi wyjście.

Mężczyzna skonfrontował wzrok Aarona, po czym krótko powiedział:
-Vi. - co nie do końca można było uznać za imię. -Nie mamy imion, używamy pseudonimów. Ja nazywam się Vi. - powiedział, wskazując drzwi pewnie chcąc powiedzieć coś w stylu "No ale chodźmy już do samochodu." Z odpowiedzią na ostatnie pytanie musiał czekać, aż dotrą po schodach na samą górę i otworzą drzwi na powierzchnię. Stał tam jednak potężny czarny suw, który ograniczał podziwianie widoków dookoła do maksimum.
-Jesteśmy w Tokio. - powiedział, po czym zaprosił Aarona do samochodu.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t783p120-szpital-miejski