Szkoła łucznicza Japońskiej Federacji Kyudo

Każda furia ma swój koniec, każdy akt desperacji konsekwencje jakie za sobą niesie.
Takako wiedziała, że odkąd wybiegła z domu i przeskoczyła przez mur na tor musiało minąć sporo czasu. Z pewnością ponad godzina nieustannego strzelania do tarczy raz za razem, bez większej dbałości o celność czy godną łucznika postawę, a mimo upływu czasu nie była ani odrobinę bliżej znalezienia rozwiązania męczących ją problemów.
Wypiszą z zajęć.
Co to ma w ogóle oznaczać?
Jest tyle innych sportów grożących kontuzjami i niebezpieczeństwami. Ani nie skacze wzwyż, nigdy nie była dobra w siatkówkę ani koszykówkę, nie trenuje też żadnych sztuk walki. Więc skąd pojawił się w jej szurniętych rodzicach pomysł, że konkursowe strzelanie do tarczy to aktywność fizyczna o wysokim ryzyku niebezpieczeństwa?! Gdyby tak było, jej rodzina nie strzelałaby z łuku – widziała zdjęcia i wie, co pamięta z dzieciństwa nim się odcięli od całej rodziny jak banda dzików która szukając trufli za mocno oddaliła się od stada!
Czuła zmęczenie w dłoniach i powoli opadający poziom adrenaliny przyprawiał ją o zawrót głowy i spory niepokój. Za mocno napinała cięciwę, raz za razem, nie trzymała odpowiedniej postawy, a opuszki palców z bólu przechodziły powoli w stan otępienia bez ochrony jaką gwarantowała im rękawica. Spokój ducha i nagłe olśnienie jakie spodziewała się znaleźć oddając się treningowi, być może po raz ostatni, nie nadchodził – znała natomiast swoje ciało na tyle, by wiedzieć kiedy powiedzieć dość i przerwać. Z impetem usiadła na skraju drewnianego podestu i odłożyła łuk obok.
Nie było szans pogodzić szkoły, treningów, kursów przygotowawczych na studia i teoretycznej pracy dorywczej która mogłaby sfinansować hobby Wakabayashi. Niestety, nie słyszała także o żadnym programie stypendialnym, a nawet gdyby taki był wątpiła by mogła się zakwalifikować. Do najlepszych strzelców kraju było jej daleko.
Tor pogrążony w mroku był pusty i cichy, błogosławieństwo i przekleństwo zarazem. Mogła skupić myśli, ale słyszała je czterystukrotnie głośniej. Ponadto powoli wkradało się poczucie wstydu. Nigdy przedtem nie wybiegła tak z domu, nie odważyła się na taki brak szacunku w stosunku do rodziców. Gdy już będzie musiała wrócić i przeprosić, z pewnością zostanie jej na języku gorzki posmak. Oni na pewno nie odwdzięczą się podobnym gestem, nie łudziła się że wycofają się z groźby wycofania finansowania jej największej pasji. Prawdopodobnie dostanie jeszcze szlaban i pogadankę o braku wychowania w prezencie.
Błękitne oczy zachodziły łzami gdy wpatrywała się we własne drżące dłonie ułożone na kolanach
- Mam tak cholernie przewalone… – szepnęła łamiącym się głosem.

Na chwilę przymknęła oczy i drgnęła odruchowo gdy liść prawie zaliczył bliskie spotkanie z jej twarzą. W następnej – znalazła się twarzą w twarz z demonem swojej wyobraźni. Serce z automatu podskoczyło Takako do gardła i zaczęło bić wyraźnie szybciej. Coś jej podświadomie nie pasowało, jakby ktoś jeszcze miał się znajdować wraz z nią na opustoszałym torze, ale nie wykluczała omamów słuchowych w sytuacji podwyższonego ryzyka.
To?
Och, zupełnie co innego.
Inaczej jest obserwować coś kątem oka, widzieć zmarłych, a mieć prawdziwą bestię zaledwie na parę kroków od siebie. Widziała każdy detal, od maski do muskularnego ciała i pierwszy raz odkąd była świadoma istnienia przywidzeń… nie wiedziała jak zareagować.
Jedna ręka instynktownie sięgnęła po łuk, leżący tuż obok niej na podeście, nie uniosła go jednak ani nie odskoczyła jak sprężyna by wycelować. Nigdy nie strzelała do ruchomego, żyjącego celu, ponadto… czy rzeczywiście mogła go tak określić? Jeszcze tego brakowało by zaczęła kamieniami rzucać w powietrze, to by dopiero była sensacja stulecia!
A jednak… coś nie pozwalało Wakabayashi przejść nad przybyszem do porządku dziennego, zaszufladkować sobie nowego objawu i pomyśleć „nie no głupia, pamiętaj że jesteś psychiczna. Czego się spodziewałaś?”. Bardzo powoli, jak w dokumentach przyrodniczych gdy prowadzący ma do czynienia z dzikim zwierzem, zsunęła nogi na murawę i wstała, decydując się mimo wszystko na pochwycenie drewnianego łuku. Jego ciężar dodawał jej odwagi, kołczan na plecach przewieszony przez tors działał jak kotwica trzymająca ją w miejscu, by nie zwariowała do końca. Takako zmarszczyła ciemne brwi i przechyliła głowę lekko w lewo, przyglądając się demonowi zupełnie jak on jej. Głęboki oddech…
- Ktoś ty!? – Krótka, zwięzła komenda, nie pozostawiająca pod wątpliwość czy pytanie było retoryczne. Miała szczerą nadzieję, że jej głos brzmiał na tyle głośno i silnie, aby cokolwiek kucało przed nią nie wyczuło wahania i strachu. W głowie już przypominała sobie którędy, w razie czego, najszybciej będzie uciec albo gdzie mogłaby się schować.

Takako bacznie obserwowała jak jej „rozmówca” wpadł z rozpędu w krzaki i równie prędko z nich wyleciał, zaczął się kajać i tłumaczyć… Nie mogła zdecydować co dziwiło ją bardziej – fakt, że to coś odpowiedziało i nawiązała z nim kontakt (ba, nawet się wystraszyło!), czy rzeczywiście dość żałosne i nielogiczne zachowanie kreatury. Mimo wszystko, ostatnie co przyszłoby brunetce do głowy to podejście i osłabienie czujności. Im większy dystans tym bezpieczniej, nie ważne czy chodzi o jadowitego węża w trawie czy własne zwidy.
Jak podczas przygotowań do strzału, forsowała swój oddech by był równy i głęboki, wymuszając na całym organizmie by przynajmniej trochę się opamiętał i uspokoił. Musiała podtrzymać maskę pewności siebie a kto wie, może manifestacja jej lęków po prostu się rozwieje w powietrzu.
- Na co będziesz patrzeć, Shinigami? Tu nic nie ma! – Surowy ton głosu Wakabayashi rozbrzmiał ponownie na terenie pustej szkoły. Dziwne imię, dziwne zachowanie, ale skoro gadała sama do siebie to przynajmniej gryzące z tyłu głowy poczucie zażenowania łączyło ich oboje. Czy naprawdę tak jej umysł wykreował bożków śmierci?
/Bogowie, po co ja w ogóle wdaję się w dyskusje…/
Nie ważne, niech już szybko sobie zniknie i pozostanie tylko kolejnym przejawem jej chorego umysłu.

Ciężko było uwierzyć, że to zadziałało! Wakabayashi zamrugała kilkukrotnie oczami i tylko ugryzienie się w język powstrzymało ją by z niedowierzaniem nie powiedzieć "...naprawdę?". Tyle wystarczyło? Pierwszy raz spróbowała zapanować nad swoim lękiem w bezpośredni sposób, po prostu rozkazując by bestia poszła sobie precz, ale też nigdy wcześniej nie widziała ich z tak bliska, nie nawiązała rozmowy ani nie poznała imienia! Chciałaby tylko wiedzieć, czy cieszyć się czy płakać. Pogrążanie się w sferze przywidzeń i omamów, wchodzenie z nimi w interakcję... wszystko to brzmiał bardzo niebezpiecznie.
Odczekała jeszcze troszkę, by mieć pewność (na tyle, na ile było to możliwe) że stwór nie wyskoczy od razu z cienia lub w inny sposób przystąpi do 'ataku', nim odetchnęła głęboko i pochyliła się do przodu. Oparła się dłońmi o kolana, wydawało się jej że cała jest jak jedna wielka drżąca ze stresu galareta. Za jakie grzechy życie Takako musiało przybrać tak dramatyczny w jej odczuciu obrót?
- Raz, dwa, trzy... - Liczyła pod nosem do dziesięciu po każdym wdechu nim wypuszczała powietrze z płuc. Błękitnookiej zależało teraz by jak najprędzej opamiętać się i może postrzelać jeszcze kilka rund na zebranie myśli nim z podkulonym ogonem powróci do domu.
Na dźwięk rozsuwanych drzwi przewrażliwiona wcześniejszym spotkaniem wyprostowała się jak struna i obróciła w stronę wejścia na tor łuczniczy, wydając z siebie przy okazji niekontrolowany cichy pisk - została przyłapana na wtargnięciu na teren prywatny i pewnie zaraz ktoś ją stąd przegoni. Ku zdziwieniu Wakabayashi nie dostrzegła twarzy dozorcy ani nikogo innego z pracowników szkoły, a młodą dziewczynę w podobnym do niej wieku. Ona zresztą również wyglądała na zaskoczoną, więc trochę uspokoiło to brunetkę. Może nie tylko jej odskocznią były średnio legalne nadprogramowe godziny ćwiczenia.
- Nie ma sprawy, ja też się nie spodziewałam... ah! - Zorientowała się, że nie odwzajemniła ukłonu prawie tak szybko jak przystąpiła do szybkiego tłumaczenia się. Teraz podwójnie zawstydzona szybko skłoniła się równie głęboko co nowo przybyła dziewczyna - Przepraszam, mam tendencję gubić maniery gdy myślę że jestem sama. Jeśli chcesz mogę zwolnić tor, i tak w zasadzie kończyłam!

- Och, to żaden problem! Ale... w sumie mogłabym jeszcze chwilę... ciężko mi odłożyć łuk - Zbyt oszołomiona tym jak wiele rzeczy działo się na raz nie pomogła dziewczynie ze zbieraniem rzeczy z trawy. Zorientowała się, że w ogóle coś jej powypadało dopiero kiedy właśnie kończyła, więc co prawda drgnęła chcąc ruszyć w jej kierunku, ale nie było wielkiego sensu tak po fakcie.
- Każdy kiedyś jakoś zaczynał, nie ma w tym żadnego wstydu - Takako cicho westchnęła i uniosła łuk który cały czas trzymała w dłoni. Spojrzała w kierunku końca toru, na tarcze ustawione co kilka metrów od siebie. Cholera, będzie tęsknić. Powoli docierała do niej definitywność postanowienia jej rodziców, co wcale nie umniejszało jej cierpienia. Było gorsze niż ślepy gniew i buta, to na pewno.
Wyciągnęła z kołczanu strzałę ćwiczebną i przybrała odpowiednią pozycję, napinając cięciwę. Wzrokiem wybrała cel, najbardziej na wprost od siebie. Nie miało znaczenia czy przebrała się w tradycyjne szaty, czy tak jak teraz stała w dresie, t-shircie i klapkach w których wybiegła z domu - zawsze z dbałością i szacunkiem podchodziła do łucznictwa. Nie było mowy o robieniu czegokolwiek na odwal, jeśli w reżimie ćwiczeniowym miała treningi określone 3 razy w tygodniu to starała się wykorzystać przypisany jej czas w pełni.
Głęboki oddech, by powstrzymać dłonie przed drżeniem i zebrać się na odpowiedź na zadane pytanie.
- Już nie. - Wakabayashi wypuściła strzałę i jak w zwolnionym tempie, trochę oderwana od rzeczywistości, obserwowała jej lot do momentu zderzenia z tarczą.
- Za jakieś dziesięć godzin rodzina wypisuje mnie ze szkoły. - Sięgnęła za siebie i chwyciła kolejną za lotki, przymierzając się do następnego strzału. - To takie moje osobiste pożegnanie.

Kolejny raz dźwięk strzały wypuszczanej z łuku i wbijającej się w tarczę rozbrzmiał na spowitym półmrokiem torze.
- Tylko widzisz, tu nie chodzi ani o prestiż, ani o kwestie finansowe. - W głos Takako wdarła się nutka całkiem zrozumiałem frustracji i goryczy, mimo wszystko nie była już tak rozdygotana emocjami jak wcześniej. Rozmowa z drugą osobą pomagała jej na wiele sposobów które ciężko było do końca określić. Najgorsze co mogła zrobić to utknąć w samonapędzającej się spirali żalu, złości i poczucia beznadziei we własnej głowie. Robiła to zanim dziewczyna pojawiła się kilka minut temu i do czego to doprowadziło? Jeszcze gorszych przywidzeń i omamów słuchowych, także Wakabayashi bardzo dziękuje i więcej się na takie atrakcje nie pisze.
- Oni uważają, że to - błękitnooka rozłożyła szeroko ręce i obróciła się w kierunku jasnowłosej - to jest sport niebezpieczny. Stanie na polu i celowanie do nieruchomego kółka z jakiegoś powodu jest w ich mniemaniu na równi z galą boksu zawodowego! I tak już od dziesięciu lat!
Odłożyła łuk na podest i sfrustrowana przejechała dłonią po twarzy, od dołu do góry, by przy okazji odgarnąć sobie grzywkę którą wiatr co jakiś czas targał to w prawo to w lewo. Cieszyła się że do prac domowych przed wyjściem związała resztę włosów w koński ogon, w taką pogodę celowanie do czegokolwiek z rozwianą czupryną było niewykonalne.
- O ile doba magicznie się nie przedłuży o parę godzin bym mogła podjąć jakąś pracę dorywczą, to koniec. Moja szkoła nie ma klubu łuczniczego, a za zrezygnowanie z kursów przygotowawczych na studia nie miałabym życia w domu. - Westchnęła zrezygnowana i usiadła na podeście obok dziewczyny. - Przepraszam, nie powinnam tyle gadać. Nie dotyczy cię to w żaden sposób... hah, z tego wszystkiego nawet nie zapytałam cię o imię... - spojrzała w jej kierunku, uśmiechając się przepraszająco. - Wakabayashi Takako, druga klasa liceum.

Takako zaśmiała się cicho pod nosem, nie było w tym geście jednak żadnej radości. Bardziej rezygnacja i pogodzenie z losem, na które niewątpliwie duży wpływ miało zmęczenie i spadający z każdą chwilą poziom adrenaliny. Nie była wszak już tak nakręcona jak z chwilą gdy wybiegła z domu, a i pomysł Emmy by założyć klub w szkole nie wydawał się oderwany od rzeczywistości. Ale w tej konkretnej chwili, gdy siedziały na podeście a co raz chłodniejszy wiatr i odgłosy nadchodzącej burzy towarzyszyły im w, zaskakująco, pełnej pasji wymianie zdań? Nic nie wydawało się osiągalne, a w najlepszym przypadku nadchodzące zawody i tak przepadały. Szczególnie, że tak naprawdę przez uprzedzenia jej rodziny oberwie cała drużyna.
- Dzięki ale chyba takie po prostu jest życie. Jako realistka po prostu muszę nad tym, przejść do porządku dziennego.
Wakabayashi nie pozwoliła jednak, by jej podły humor wpłynął na nową koleżankę. Klasnęła w dłonie i skoczyła na murawę, stając przed jasnowłosą. Z szerokim uśmiechem wyjęła z kołczanu pozostałe strzały i wręczyła je Risie
- Ale ale ale, ty chyba też przyszłaś poćwiczyć prawda? Moje mięśnie mają już dość, ale chętnie popatrzę jak strzelasz. Oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko.

Patrząc na kompletnie szczere, niczym niepowstrzymane oburzenie i przejęcie sytuacją w jakiej znalazła się Wakabayashi, brunetka szczerze pozazdrościła podejścia do życia Risie. Miała w sobie tyle zapału, tyle energii i pomysłów, że nie dziwiła się jej poglądom. Prawie sama uwierzyła, że wszystko jest możliwe jeżeli tylko się bardzo w to uwierzy i chce wystarczająco mocno! Ale prawda była taka, że każde rozwiązanie wymagało czasu. Takako nie była w stanie po tylu latach wynaleźć kolejnego magicznego argumentu za pozostaniem w klubie łuczniczym, jej rodzice słyszeli ich już dość i wypis był nieunikniony.
- Na pewno nie zrezygnuję na całe życie z łucznictwa, to nie tak że pragnę je porzucić kompletnie. Choćbym miała się kręcić po lasach na obrzeżu miasta i strzelać do powieszonego na drzewie kawałka materiału, jakoś do tego wrócę. Nie zmienia to jednak faktu, że i tak mnie wypiszą z klubu...
Nagle, oczy Wakabayashi zaświeciły się. Mogła kupić trochę czasu! Nie za wiele, ale lepsze kilka tygodni czy nawet parę dni od kilkunastu godzin!
- ...ale przecież mogę odejść z przytupem. - Na ustach błękitnookiej pojawił się szelmowski uśmiech. Już miała w głowie zalążki planu, niech sobie nie wyobrażają że tylko oni mogą stawiać ultimatum! - Hah! chyba naprawdę mi pomogłaś! Dziękuję! - z nowo wstępującą nadzieję w serce objęła dziewczynę w krótkim uścisku, pełna wdzięczność za natchnienie jej do działania. - Ach, ale nie będę ci przeszkadzać, strzelaj, strzelaj! Hihi!
Tymczasem usiadła z powrotem na podeście i skupiła się na tym jak Emma ćwiczyła. Faktycznie, nie było dobrze, ale sama ocena czyichś umiejętności była zdaniem Takako kompletnie zbędna i potencjalnie krzywdząca.
- Nie masz za co przepraszać, każdy kiedyś od czegoś zaczyna. Rzeczy techniczne można opanować z czasem i dopóki będziesz miała w sobie tyle samo zapału do łucznictwa co do pomagania innym, dasz sobie radę. Poczekaj, pokażę ci coś. - Podeszła do jasnowłosej i pomogła jej raz jeszcze ustawić się na torze. - Noga trochę bardziej wysunięta, plecy proste, ramion nie zginamy... I patrz prosto w tarczę. Oddychaj powoli, głęboko, jakbyś próbowała się skradać komuś za plecami. Naciągnij cięciwę... - Brunetka odsunęła się by zobaczyć czy dziewczyna sama da radę utrzymać odpowiednią posturę i czy wynik strzału będzie inny od poprzednich. Nigdy przedtem nikogo nie szkoliła, a teraz po prostu powtarzała to, co do znudzenia wałkowano na każdych zajęciach. Absolutne podstawy. - ...i wypuść strzałę na wydechu. Będziesz mieć wtedy większą stabilność i precyzję strzału.

Wakabayashi pozostała jeszcze przez chwilę na torze strzeleckim po wyjściu nowej znajomej. Powyciągała strzały wbite czasem w tarcze a czasem w ziemię, odłożyła sprzęt - w tym ulubiony łuk - na miejsce w przylegającym do szatni pomieszczeniu magazynowym. Wciąż ciężko było jej tak po prostu opuścić szkołę łuczniczą, nawet jeśli w głowie powoli w całość układał jej się plan działania. Nie miała żadnej pewności, że po tak gwałtownej reakcji i ucieczce z domu jak najgorszy łobuz w ogóle będzie miała okazję by się odezwać... W końcu brunetka westchnęła i skłoniła się nisko do nikogo, w kierunku pustych tarcz, kompletnie bez powodu. Ot, z szacunku dla samego sportu który uprawiała większą część swojego życia.

Właśnie wtedy usłyszała dzwonek telefonu i dostrzegła, jak jego ekran świeci wśród trawy. Odruchowo sprawdziła kieszenie, nawet jeśli dobrze wiedziała że nie należał do niej, prawdopodobnie do Emmy bo żaden powidok utworzony z jej wyobraźni raczej nie posługiwał się namacalnymi urządzeniami elektronicznymi. Bardzo szybko przestał dzwonić, a Takako nieszczególnie wypadało przeglądać cudze urządzenie. Schowała je więc czym prędzej do kieszeni i zaczęła kierować się w kierunku wyjścia z dojo - tym razem frontowego, bo skoro Suzuki dała radę nim się wydostać to znaczy że było otwarte. Dłuższe zwlekanie groziło złapaniem się w paskudną ulewę i burzę, czego oczywiście nikt przeżyć nie chce.

Jakakolwiek bohaterska iskra jaka znajdowała się w Wakabayashi, to jej wrodzone cwaniactwo pozwalające jej kombinować i domyślać się jakie reakcje rodziców mogłaby uzyskać przy odpowiednim przedstawieniu swoich argumentów po raz ostatnich - wszystko to z impetem opadło kiedy dostrzegła znajomy samochód i ojca siedzącego w środku, zamieniając się w przytłaczający wstyd chylący jej głowę ku ziemi. Nie miało znaczenia że we własnym mniemaniu nie zrobiła niczego złego, że łucznictwo nie jest niebezpieczne i kto jak kto ale ona po tak długim obcowaniu ze sportem wiedziała o nim najlepiej. Zawód w oczach ojca spowodowany zachowaniem córki wystarczył by sprowadzić Takako do rzeczywistości, która nie była jakąś tam sobie mangą o pokonywaniu przeciwności losu. Cicho usiadła na miejscu pasażera i zapięła pasy, od razu odczytując aurę kompletnie nie sprzyjającą do rozmowy. Zresztą, cokolwiek miała im teraz do powiedzenia - chciała by usłyszeli razem.

Dojazd do domu zaliczyć mogła do najcięższych dziesięciu minut swojego życia. Atmosfera tak ciężka że dałoby się ją kroić nożem, a głowa bolała wymuszonym sytuacją poczuciem winy. Nie była w stanie spojrzeć na ojca, decydując się że łatwiej będzie wzrokiem uciec za okno, gdzie światła miasta rozlewały się na mokrej od rozpoczynającej się ulewy szybie. Marazm przerwał jedynie krótki truchcik z podjazdu do mieszkania, aby zmoknąć jak najmniej się dało. W środku nie było jednak wiele lepiej i sądząc po czekającej w kuchni matce z podobnym nastawieniem co tata, oczekiwali wyjaśnień. Wpierw, Takako zebrała się w sobie i wzięła głęboki wdech, nim skłoniła się obojgu rodziców pokornie.
- Bardzo przepraszam za swoje zachowanie. Wiem, że było co najmniej dziecinne i taki wybuch nigdy nie powinien mieć miejsca. Wychowaliście mnie lepiej od tego co dziś sobą zaprezentowałam – Wakabayashi wyprostowała się i przezwyciężyła wstyd by spojrzeć w oczy matki i ojca. Choćby nie wiadomo co, musiała zachować spokój nie ważne jak mocno nie zgadzała się z przekonaniami. Głos starała się mieć łagodny i opanowany, co nie powinno być dość trudne zważywszy że rzeczywiście wizyta ojca w dojo zbiła jej buntownicze nastawienie o parę stopni – Zawsze pilnowaliście mojego bezpieczeństwa i zdaję sobie sprawę że tylko dzięki waszemu wsparciu i finansowaniu zajęć mogłam strzelać z łuku tak długo. Ogromnym brakiem szacunku było stwierdzenie czegokolwiek innego. Niemniej, należąc do drużyny spoczywają na mnie także pewne obowiązki i moje nagłe, niezapowiedziane odejście ze szkoły mogłoby negatywnie odbić się na jej wizerunku i renomie, gdyby wystartowali w nadchodzących zawodach nieprzygotowani, lub całkowicie zrezygnowali ze startu. – Determinacja w ciemnobłękitnych oczach Takako musiała być widoczna, dziewczyna czuła jak piekły ją policzki w pełni zaangażowana w przedstawienie swojej racji – To tylko kilka tygodni. Do ostatnich zawodów. Jeśli się zgodzicie, po nich osobiście oddam wam swój łuk i strzały a wy więcej nie zobaczycie mnie strzelającej z łuku. Nigdy więcej nie chwycę go do ręki i tak jak chcecie, ruszę dalej ze swoim życiem. Proszę o ten czas nie ze względu na swoją samolubną ambicję, a po to, by jutro rano ogłosić swoją decyzję w szkole łuczniczej i by dało się radę znaleźć zastępstwo na przyszłe zawody. – Swój monolog zakończyła kłaniając się kolejny raz, jeszcze niżej.

Takako przytuliła mamę i podeszła do taty by pocałować go w policzek. Podziękowała im obojgu za wysłuchanie i zrozumienie, z grzecznym uśmiechem skruszonej dziewczynki, po czym udała się po schodach do swojego pokoju. W końcu miała wciąż do skończenia odrabianie pracy domowej, nie powinni mieć jej za złe!

Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, padła na łóżko i ukryła głowę w poduszce by przypadkiem nie uronić jakiegoś pisku podekscytowania który mógłby wydostać się poza cienkie cztery ściany sypialni. Zaraz jednak drobny upust sprzecznych emocji brunetki przeminął i ta z szerokim uśmiechem na ustach przekręciła się by leżeć na wygodnym materacu plecami. Nie mogła uwierzyć że ugrała cokolwiek, nie po minach rodziców które widziała jeszcze parę minut temu, a jednak! Wciąż była to sytuacja zła, ale przynajmniej nie beznadziejna, i nie zostawi na lodzie całej szkoły łuczniczej tylko dlatego bo jej rodzina uważa kawałek drewna za większe niebezpieczeństwo dla nastolatki niż... dosłownie cokolwiek innego co istnieje. Nawet nie próbowała ich zrozumieć, dlatego właśnie najwyraźniej będzie zmuszona przez następne tygodnie trochę pokręcić i pokombinować. Odetchnęła z ulgą mimo wszystko i wstała, gdy poczuła że emocje opadły dostatecznie by mogła ponownie skupić się na niedokończonych zadaniach, które pozostawiła na biurku parę godzin wcześniej.

Nim zabrała się do pracy, wyciągnęła z kieszeni spodni podniesiony wcześniej telefon i położyła na biurku przy lampce. I tak musiała jutro pójść na trening łuczniczy, chociażby po to by przekazać decyzję o rezygnacji z członkostwa w klubie po nadchodzących zawodach. Tego elementu swojej przemowy nie mogła pominąć w żadnym wypadku.

Przy okazji wypytam instruktorów na temat Emmy. Jeśli jej grupa nie będzie miała zajęć, zostawię go na recepcji - pomyślała, zabierając się za kończenie zadań matematycznych.

Zwykle w dni, w które po szkole miała zaplanowane treningi łucznicze, Wakabayashi kończyła zajęcia wcześniej od swoich najlepszych koleżanek - stąd też całą drogę przemierzała sama. Dawało jej to możliwość uporządkować myśli i prowizorycznie ułożyć plan dnia, przypomnieć sobie czy wieczorem miała do zrobienia coś więcej niż sam powrót do domu. Czasem spotkała kogoś znajomego i zamieniła z nim kilka słów, lub po prostu się przywitała. Nic niezwykłego, ale takie chwile zwyczajności były dla Takako bezcenne.

Odruchowo sprawdziła, czy w swojej szkolnej torbie na pewno miała klucze do domu i telefon. Dziś były to dwa, bowiem miała ze sobą aparat, który planowała oddać jego właścicielce czym prędzej na zajęciach. Kącik ust drgnął jej ku górze upewniwszy się, że wszystko było na swoim miejscu. Dopiero wtedy usłyszała krzyki dziewcząt, a po uniesieniu wzroku wbitego do tej pory w głębię tornistra, zorientowała się szybko w czym rzecz. Ciekawym było, że choć ofiary kul błota były świadome zniszczenia swoich mundurków, zdawały się kompletnie ślepe i głuche na sprawcę całego zamieszania, siedzącego nieopodal przy kałuży.

Brunetka stanęła nad chłopcem i jedną z rąk podparła o swoje biodro. W myślach przewróciła oczyma, bo zachowywała się prawie jak swoja matka, z manieryzmami włącznie.

- Myślisz, że ładnie tak zaczepiać innych? - w głosie Takako nie było żadnej groźby czy też potępienia czynów dziecka, raczej pewnego rodzaju zaciekawienie. Była przecież dla niego obcą osobą, nie jej rolą było wychowywanie cudzych dzieci i upominanie ich. Ale jednak, żeby kiedyś samej nie zostać umorusanej kulą, warto było przynajmniej zwrócić uwagę. Wakabayashi uniosła lekko brew ku górze i czekała na odpowiedź, dobrze wiedząc że sam fakt stania nad dzieciakiem powinien go zawstydzić. Gdy była mała, na nią działało bezbłędnie.

Wakabayashi trochę spięła się, widząc łańcuch wystający z klatki piersiowej chłopaka który teraz miał spory problem po wylądowaniu w kałuży. Rozejrzała się nerwowo po okolicy ale, szczęśliwie, nikogo nie zdawała się obchodzić ona ani to, co robiła. Gdy była mniej więcej w wieku przedszkolnym rozpowiadała jak to dziecko naokoło bez filtra o rówieśnikach z kruszącymi się metalowymi ogniwami i strasznie burzyła kiedy nikt inny ich nie dostrzegał, albo zbywali ją protekcjonalnymi tekstami o wyimaginowanych przyjaciołach.
Ale chyba pierwszy raz widziała, by jej osobista mała halucynacja wpływała na świat zewnętrzny tak blisko, nie w oddali krążąc nad miastem.
Brunetka udała, że kuca by poprawić sobie wiązanie w bucie i spojrzała kątem oka na kujona.
- Niby gdzie w tym moja wina - Takako mruknęła, marszcząc brwi - Jeśli rzucasz w ludzi błotem to musisz liczyć się z konsekwencjami że KTOŚ w końcu zauważy tak?

Musiała przyznać - słuchanie bezsensownej paplaniny wydobywającej się z ust chłopaka niczym rap o bardzo beznadziejnej rytmice stanowił pewnego rodzaju rozrywkę. Jej mózg potrafił czasem wymyślić coś kreatywnego! Nigdy przedtem żadna zjawa czy miraż nie zachowywały się tak przy Wakabayashi. Z drugiej strony, łuczniczka nie zamieniła z żadną tyle słów. Raczej stroniła od wchodzenia w interakcje z jawnymi przejawami jej szaleństwa.

- 'Dlaczego'.... To bardzo dobre pytanie, wiesz? - pierwszą część wypowiedzi szepnęła raczej do siebie niż do miłośnika obrzucania nieletnich błotem. Podniosła się wreszcie z ziemi, bo nie dałaby rady wiązać sznurówek ani chwili dłużej bez wyglądania na absolutnie obłąkaną i otrzepała dół mundurka z nieistniejącego brudu, aż nazbyt dokładnie - Skoro już sobie ciebie wymyśliłam i tak usilnie starasz się przykuć czyjąś uwagę to chyba naturalne by się odezwać

Gówno prawda. Nic w tej sytuacji nie było naturalnego i Takako wiedziała o tym doskonale. Sięgnęła do kieszeni swojej torby by wyciągnąć z niej telefon i sprawdzić godzinę. Nie mogła się spóźnić do dojo, nie kiedy miała do zakomunikowania całej drużynie że po następnym turnieju będzie zmuszona odpuścić.

Dziewczyna zmarszczyła nieco brwi widząc reakcję swojej halucynacji. Czy miała go prosić żeby został i łaskawie dalej wpędzał ją w postępujące szaleństwo? Wolne żarty, to przecież naturalne że je widzi skoro pochodzą wprost z jej głowy - i że w związku z tym zareaguje chociażby po to, by je odgonić i mieć spokój na resztę dnia. Było jednak coś niezwykle zadziwiającego w łatwości, z jaką po prostu mogła kazać się odczepić przywidzeniom, których ilość ostatnimi czasy i różnorodność przekraczała cokolwiek widziała za dzieciaka. Coraz częściej mówiły wprost do niej, nie bały się wpływać na to jak Wakabayashi odbierała świat posuwając się nawet do tego by rozszerzać swój wpływ o najbliższe otoczenie! Jak inaczej mogłaby interpretować serię rzutów błotem przez dzieciaka?

Z lekkiego zamyślenia wyrwał brunetkę jazgot motocyklowego silnika, który rozbrzmiał tuż przy jej uchu i sprawił że ciarki przeszły jej po plecach. Prawdopodobnie dlatego też chwilę wcześniej czuła się jakby jej głowę i wnętrzności przytłaczało coś przerażającego. Takako oglądała kiedyś 'Oszukać przeznaczenie' - nie należała do osób wyciągających pochopne wnioski ale trzeba było przyznać, że do wypadku brakowało naprawdę niewiele. Nie ma przypadków, są tylko znaki.

O nie. Właśnie zabrzmiała jak jej własna matka.

Kręcąc głową poprawiła torbę i mundurek, wznawiając podróż w kierunku szkoły łuczniczej nieco szybszym krokiem niż poprzednio. Najwyżej poczeka na miejscu przed rozpoczęciem zajęć swojej grupy. W pamięci wciąż miała przypadkowo przywłaszczony telefon Emmy, który jak zaklęty milczał. Gdyby tylko ktoś ponownie zadzwonił, na pewno nie wahałaby się odebrać i poinformować o zaistniałej sytuacji. Niestety jakiekolwiek powiadomienia pojawiały się od wczoraj na ekranie były dla dziewczyny jak czarna magia...