Kraina Oni

Krainę Oni czyni niebezpieczną nie klimat czy presja reiatsu, lecz zamieszkujące ją stwory. Jest ojczyzną rogatych demonów, ale i dla multum innych Yokai stanowi dom.
Region w większości porasta bujny las, na który składają się wyjątkowo poskręcane i sękate drzewa. Z rzadka pomiędzy nimi wiją się zapuszczone ścieżki pokryte popękanym brukiem, czasami prowadzące do na wpół zrujnowanych posiadłości.
Niebo pokrywa gruba pokrywa szarych chmur, które w rzadkich chwilach przerzedzenia przepuszczają pasy żółtego bądź czerwonego światła. Krainę wypełnia zawiesina dusznego, niezdrowego reiatsu. Znaleźć można również punkty gdzie aura wszystko co żywe rozpala gorączką dzikich, na poły zwierzęcych emocji pozwalających na wyzwolenie ducha z krępujących go więzów i gwarantujących gwałtownie pożytkowaną wolność.

Chikaze & Aoto

Ojczyzna demonów oni przywitała ich dusznym półmrokiem. Kisuke poczuł go dopiero po chwili, gdy już odpuściły wrażenia z podróży między światami. Suchy ścisk w gardle i lekka migrena, które teraz odczuwał wydawały się okrutnie przyziemne w porównaniu z przygodą tysięcy barw. Dla Chikaze atmosfera również była nieprzyjemna, ale to odczucie wyłącznie psychiczne. Fizycznie nie wpływała na nią w żaden sposób.
Znajdowali się na drodze niechlujnie pokrytą zszarzałym brukiem. Kępy trawy wyrastały pomiędzy nierówno ułożonymi kostkami, których większość nosiła ślady pęknięć. Po obu stronach ściskały się poskręcane drzewa o rdzawoczerwonych koronach. Na jednej z gałęzi zawieszono pękniętą skorupę garnka.
Chikaze wychwyciła odległe dudnienie bębnów, którym wtórowały ochrypłe okrzyki. Kisuke nie słyszał niczego poza złowróżbnym krakaniem dobiegającym gdzieś spośród rdzawych plam liści.

W niezbyt jasnych okolicznościach w jakich się znaleźli, amulet promieniał delikatnie. Chikaze nie odczuwała dyskomfortu i skąpa ilość światła dostarczana przez ten rejon Takamagahary wystarczało do rozeznania się w sytuacji. Dzięki temu dostrzegła zarysy niewielkiej góry majaczące w oddali, a w stronę której prowadziła ich ścieżka. Kisuke był trochę blady, ale po za tym nie dostrzegła niczego niepokojącego.
Maszerowali kilka minut podczas których raz łypnęło na nich żółte ślepie z zarośli, dwa razy minęli pętle zwisające z gałęzi i trzykrotnie przestępowali przez korzenie wybiłe z ziemi i zachodzące na drogę.
Teraz również Kisuke pomimo bólu głowy słyszał odgłosy bębnów, podczas gdy do Chikaze dochodził cały repertuar dźwięków przywodzących na myśl dziką zabawę. Nie bawił się Oni, który leżał oparty o pobliskie drzewo. Purpurowy humanoid odziany jedynie w brudną przepaskę na biodrach miał duży brzuch, ale wątłe kończyny. Strzępki białych włosów porastały jedynie boki czaszki, zostawiając więcej miejsca dla wychodzącego z czoła rogu o nadkruszonej końcówce. Drzemiący demon zaciskał dłoń na ceramicznej szyjce. Resztka naczynia spoczywała obok w kawałkach.

Żadne z nich nie widziało by przy oni kryła się broń. Chikaze zauważyła jednak coś innego i przyłapany na udawaniu demon postanowił się ujawnić, chociaż nie spieszył się z tym.
Najpierw uniósł ramiona przeciągając się i ziewając jednocześnie. Nim spojrzał na nich żółtawymi ślepiami pogmerał jeszcze knykciami po powiekach mlaskając przy tym jęzorem.
- Nie bardzo mam sił żeby wstać - zachrypiał. - A to że go akurat szukacie to łatwo się domyśleć. Co tam na niego macie? Tak tylko z ciekawości pytam, bo ostrzegam, że jest jednym z bystrzejszych. - Wyszczerzył się pokazując przerzedzone dwa rzędy kłów. - To znaczy uczy się na błędach innych, więc wasze stare sztuczki mogą nie zadziałać.
Oni nie był posiadaczem najpiękniejszego głosu, ale wypowiadał się rozumnie i zrozumiale. Pachniał za to jak najgorszy element - mieszanina woni alkoholu i brudnego ciała dochodziła wyraźnie  do Chikaze pomimo nieustannego ruchu powietrza wokół niej.

Po niezbyt pięknym, lecz chyba szczerym uśmiechu oni pozostało tylko wspomnienie. Burknął nieprzyjaźnie i machnął łapą na manierkę.
- Ja też nie głupi. - Zmarszczył czoło przenosząc spojrzenie na Chikaze. Musiał czuć pewien respekt przed majestatem, bo patrzył na dolną część ciała boginki nie ważąc się podnieść dalej wzroku. - Jak masz złe zamiary wobec Kintsuno, to masz złe dla całej jego bandy. W końcu znalazł się silny co wprowadził posłuch wśród chłopaków w tej części lasu, a jak go zabraknie znowu zacznie się rąbanina. Ejjj, z wami to zawsze tak jest. Trochę lepiej zacznie nam się dziać, to od razu przyłazicie żeby zamęt siać. Ha! Aż tak kolanami trzęsiecie na myśl o naszej połączonej sile? Eh, a żeby was tak...
Nie dokończył. Zaburczał tylko, a gniew nadał obliczu starego demona groźny i odrobinę przerażający wyraz. Na Chikaze nie robił on wrażenia, ale Kisuke poczuł się niepewnie. Miał wrażenie, że podobny widok nawiedził go kiedyś w dziecięcym koszmarze.

- No to nie było mądre - przyznał jej rację w kwestii bluźnierstwa. - Było pewne, że prędzej czy później zrobi się przez to chryja.
Oni nie wydawał się chętny do podzielenia informacjami o pobratymcach. Zaczął spoglądać w zupełnie inną stronę jakby w nadziei, że stracą nim zainteresowanie i pójdą sobie dalej. Odwrócił się jednak, gdy usłyszał propozycję Kisuke. Na szpetną gębę powrócił wyszczerz.
- Ty wiesz w ogóle o nas coś, smarku? - Powrócił uwagą do Chikaze, choć wzrok wciąż padał nisko. - Z ulicy go zabrałaś? Wygląda jakby miał złamać się po jednym ciosie. Obok Tsuny czy Kintarō to on nawet nie stał...
Kisuke był niemal pewny, że oni niezbyt dobrze przyjął jego propozycję. Przynajmniej nie wyczuwał żeby w pobliżu skradał się jakiś inny demon, chociaż po prawdzie duszne reiatsu krainy tworzyło nieprzyjemną zawiesinę, która utrudniało działanie już i tak krótkowzrocznemu wewnętrznemu oku Kyoraku.

Oni nie był do nich najlepiej nastawiony, to wyczuwało się na pewno, ale Chikaze widziała też, że nie bardzo chce jej podpaść. Dlatego też może i niechętnie i z wahaniem, lecz mówił.
- Burzowego boga trudniej obłaskawić niż wściekłego oni. - Podrapał się zawzięcie za purpurowym uchem. - A Kintsuno prędzej szczeźnie niż zgodzi wytarzać się w błocie błagając o wybaczenie. Nie wiem co by mogło go do tego nakłonić... może jakby tak przynieść mu głowę Shuten... albo inną rzecz, która pomogłoby mu zdobyć władzę na górze. On jest cwany... i ma wielkie plany. Mógłby dla nich się upodlić. Może. Mówię może. A czasy są zawsze niespokojne. Chcesz go wplątać w jakieś wasze sprawy?
Demon prychnął, gdy Kisuke pogroził nasionami.
- Słabiaki może się boją, ale nie Kintsuno. - Zachichotał nagle. - Jak burzobogini tak zależy żeby się dogadać, to może oddać tego małego w darze. Młode mięso i gorąca krew porządnie Kintsuno udobruchają.

Stary Oni patrzył za odchodzącą dwójką dopóki nie napotkał spojrzenia Chikaze. Wzdrygnął się, po czym położył łapy na brzuszysku i schylił głowę jakby szykował się do snu.
Ich droga nadal pięła się łagodnie w górę i wkrótce również Kiuke dostrzegł ponad skręconymi gałęziami zachodzącymi nad ścieżkę zarysy góry. Wzniesienie nie było najwyższe, ale zdawało się całkiem rozległe. Wyraźnie też rozróżniali odgłosy dzikiej zabawy. Bębny dudniły w ciężkim rytmie, chrapliwe śmiechy, okrzyki i wycia nie mogły należeć do ludzi. Zamiast niepokoju Kisuke odczuwał coraz większe ożywienie. Reiatsu krainy nie dusiło go już na początku, a po bólu głowy nie było śladu. Coraz bardziej czuł się jak w śnie, w którym ukryte instynkty wychodziły na powierzchnię. Naszła go ochota by zrzucić z siebie ubranie i pognać do siebie by dołączyć do zabawy i samemu zacząć rąbać w bębny. Z drugiej strony nim nastrój osiągnął stan gorączki, został ochłodzony przez obecność Chikaze. Shinigami miał wrażenie, że kami otacza pole częściowo blokujące wpływ jaki wywierała ta ponura kraina.
Droga stała się bardziej stroma. Wpierw ujrzeli czerwoną łunę, a potem drewnianą bramę. Jedno skrzydło wisiało na jednym zawiasie, drugie leżało na drodze. Dalej, ponad zrujnowane ogrodzenie, tryskały płomienie. Ognisko musiało być naprawdę spore. Krzyki złożyły się w uszach Chikaze w słowa, które jak się okazało tworzyły pieśń o radościach życia yokai. O chłeptaniu gorącej krwi, miażdżeniu czaszek i braniu wszystkiego na co tylko miało się tylko ochotę. Dla Kisuke była to tylko kakofonia, nęcąca jednak pomimo swej oczywistej toporności.

Na drodze nie stał żaden strażnik. Spomiędzy drzew również nie wyłapali śledzących ich spojrzeń. Ruszyli przed siebie, przekroczyli truchło bramy i po raz pierwszy od przybycia do krainy oni po bokach zyskali wolnej przestrzeni. W tym przypadku jednak ściana posępnych drzew wydawała się przyjaźniejsza od tego co ujrzeli.
Centrum zajmowało olbrzymie ognisko nienaturalnie czerwonych płomieni. Wokół niego w prymitywnym spazmatycznym tańcu wirowały niskie, gęsto owłosione humanoidy. Jednookie stwory odziane w przepaski z trawy wydawały z siebie skrzekliwe dźwięki niemal ginące pod ciężarem dudniących bębnów. Te znajdowały się po lewej, a "grały" na nich Oni znacznie muskularniejsze od starego zdybanego na drodze. Potężne pięści uderzały w pięć membran instrumentów. Niedaleko nich na ubitej ziemi toczyło się kilka pojedynków zapaśniczych. Brały w nich udział zarówno oni, jak i masywne małpy o żółtych ślepiach. Te yokai musiały należeć do jednej bandy, bowiem każda z nich nosiła czerwony płaszcz.
Oprócz tego po obszarze otoczonym przez dwumetrowe ogrodzenie, na który napierała ściana drzew, człapało bądź siedziało kilkadziesiąt oni i przedstawicieli innych rodzajów demonów. Skupiały się głównie przy kilku mniejszych ogniskach, gdzie pożywiały się i piły, raz po raz zanurzając kufel w jednej z licznych beczek. Hałas i rozpasanie dało im moment anonimowości na podjęcie kolejnych działań.
Gdyby nie obecność Chikaze Kisuke dołączyłby zapewne do tańczącego kręgu jednookich, a i samą boginię atmosfera tego miejsca podjudzała do oddania się instynktom.

Rozglądając się za żółtym oni weszli głębiej za bramę. Kisuke nie dojrzał żadnego porzuconego płaszcza, za to on sam został za to zauważony. Rozległ się obrzydliwy chichot.
- Hihihi!
Siedząca na uboczu małpa o słusznej wielkości wskazywała pazurzastym paluchem na nowych gości. Demon miał psi pysk i szerokie usta, które w chichocie uniosły się  tak wysoko, że niemal zachodziły na zmrużone ślepia.
Jeden oni ryknął, kilka kolejnych podniosło się chwytając w łapy obite żelaznymi ćwiekami maczugi. Jednocześnie Chikaze dojrzała tego, którego poszukiwali. Nie było mowy o pomyłce - reiatsu żółtego demona górowało znacznie nad aurami pozostałych maszkar, niemal dorównując energii córki Susanoo.
Siedział po drugiej stronie wielkiego ogniska na białym tronie zbudowanym z czaszek. Dostrzegali zarówno zwierzęce, jak i ludzkie, a także należące do istot, których kształtów mogli się tylko domyślać. Pomiędzy tronem, a kręgiem tańczących jednookich znajdował się stół dźwigający obrzydliwą ucztę. Korzystało z niej kilku oni oraz jeden małpi demon z tych noszących czerwone płaszcze. Rogate yokai wyglądały na tutejszą elitę. Były przepasane skórami wielkich kotów, a przy sobie trzymali w pełni metalowe maczugi.
Kintsuno odziewała tygrysia skóra, a stalowa maczuga o pozłacanych kolcach stała oparta o tron. Były tu większe oni, ale wódz wyróżniał się lśniącą skórą barwy ciemnego złota. Miał tylko jeden mlecznobiały róg na łysej głowie, czerwone ślepia i dwie pary kłów wychodzących na kilka centymetrów spomiędzy warg. Jedno z ramion miał oparte o oparcie makabrycznego siedziska. Z odsłoniętego nadgarstka płynęła ciemnoczerwona krew, którą do miski zbierał nagi małpolud o przeraźliwie wytrzeszczonych oczach. Obok tronu znajdowała się kupka kości, a także ułożone na kawałku tkaniny niewielkie przedmioty wyglądające na amulety. Dwa kolejne małpoludy najwyraźniej pracowały przy ich wyrobie. Jeden oczyszczał kości z resztek mięsa, a drugi przy pomocy prymitywnego ostrza rzeźbił talizmany.
Oni, które zauważyły nowych gości, otoczyły ich od tyłu i prawej zachowując kilka metrów odległości. Po lewej kami i shinigami mieli wielkie ognisko i tancerzy w pełni skupionych na swoich pląsach. Przed zaś, stół z ucztującymi, którzy również zaczęli dostrzegać intruzów.