Karakurenai

Świetnie. Kolejna podróż Kinpakowym ekspresem i teraz Martell będzie musiał próbować usunąć dwa wspomnienia ze swej pamięci, a nie jedno. Taka myśl pojawiła się w jego głowie, lecz szybko zniknęła gdy jego całą uwagę zabrało miasto, w którym się zjawił. Tylko raz w swym życiu doświadczył czegoś co choćby trochę mógł do tego porównać. Było to wówczas gdy wszedł do pałacu Wybawiciela (zwanego przez pewnego węża Wygrzmocicielem). Tam również oddziaływała na niego aura samego miejsca, która jakoś go uspokajała, zniechęcała do jakiegokolwiek aktu agresji, a także chodzący tam ludzie totalnie go ignorowali, co jest reakcją dla Hollow cokolwiek niecodzienną. Tutaj, jednak to wszystko było jakby do potęgi. On, po najcięższym dniu w swym życiu, pogrążony w żałobie i rozpaczy, a także przepełniony ciekawością co do tego kim jest "fantastyczna postać", teraz pod wpływem tego miejsca najchętniej poszedłby gdzieś w tany do okolicznych budynków. Było to dość szokujące doświadczenie. A i z tymi istotami, które go mijały bez cienia zainteresowania też było coś nie tak. To nie byli ludzie, lecz jakieś dziwactwa! Poczwary i maszkarony!

Z szoku całym tym miejscem oraz chęci udania się na tańce i bogowie wiedzą co jeszcze wyrwał go Kinpaku. Miał racje. Trzeba skupić się na celu. Adjuchas pokiwał energicznie głową, a także na otrzeźwienie spoliczkował sam z siebie.
- Co za chaotyczne miejsce. - Mruknął wciąż pod wrażeniem, by po tym ruszyć za przesuwającą się kupką liści. Dotarli na plac gdzie tutejsi rozsunęli się niczym Morze Czerwone i dotarli do półleżącego jegomościa. Ten był bodaj najbardziej przypominającą człowieka istotą w tym całym mieście. Czy to oznaczało, że jest bardziej ludzki niż pozostali rozpustnicy? Pewno Młotnik o tym się niedługo przekona, ale jakoś nie liczył. Nie zamierzał nawet zadawać pytań typu "skąd mnie znasz?", oni wszyscy przerażająco dużo o nim wiedzieli, gdy on nie wiedział o nich nic. Aczkolwiek z otępiałego tym wszystkim umysłu wyszła inna niezbyt mądra reakcja. Wskazał na siebie palcem i zrobił pytającą minę... Na tyle na ile maska pozwalała mu robić miny. Jakby był zdziwiony, że ten zwraca się do niego i jeszcze do tego jak do przyjaciela, na którego od dawna oczekiwał. Potem, jednak znowu pomachał czerepem na otrzeźwienie i zebrał się na nieco porządniejszą wypowiedź.
- Więc przedstawiać się nie muszę. Pozwól, że nie będę udawał, iż cokolwiek z tego rozumiem. Zostałem już uświadomiony, że nawet nie mam co się na to silić. - Tu skinął na kupkę liści znacząco - Zapytam, więc tylko o jedno. Po co Wam ja? - Miał tu dodać "pominąwszy kwestie rozwalenia komuś domu", ale sobie odpuścił. Miał od tego tutaj otrzymać pomoc w uzyskaniu swej zemsty, nie ma co ryzykować jakimś obrażeniem go czy coś. Ta kwestia tak naprawdę interesowała go najbardziej. Wychodził z założenia, że nawet najbardziej chaotyczna istota ma w swym działaniu jakiś cel. Nawet najgłupszy Pusty żyje, aby polować i każdy jego ruch, ku temu prowadzi. Nie był w stanie, natomiast znaleźć jakiegokolwiek powodu, dla którego Bogowie chcieliby pomóc jednemu Hollow w realizacji jego dość krwawych marzeń. Szczególnie, że nie czuł się specjalnie wyjątkowym Pustym. Nie był ani najsilniejszy, ani najmądrzejszy, ani szczególnie szlachetny, szczególnie od kiedy zawziął się na Shinigami. Czyżby ten Yokai, również Czarnuchów nienawidził? Niby jakiś sens ma, ale czy nie jest za proste?

Martell zdziwił się gdy spostrzegł, że Kinpaku nie ma. Nie ukrywał tego, acz też jakoś bardzo ekspresyjnie również nie okazywał. Widać kupka liści bardzo dosłownie podeszła do roli pośrednika, więc gdy już doprowadził go do faktycznego celu to po prostu się ulotnił. A może był po prostu bytem stworzonym przez tego tutaj Boga, którego zadaniem było sprawdzanie takich jak Młotnik, by potem znikać? Ciężko powiedzieć, w końcu Kinpaku w tajemniczy sposób nie zdradził mu właściwie niczego na temat swej natury. Ten tutaj, natomiast wywoływał u Fortalesy dziwne uczucia. Adjuchas przyzwyczajony był do naturalnego traktowania z rezerwą wszelkich istnień, które potrafią pięknie przemawiać. W Hueco Mundo przeważnie oznaczało to manipulację oraz próby wykorzystania. Ten tutaj, jednak czy to przez jakieś czary czy z innego powodu nie wywoływał tak negatywnej reakcji, a wręcz budził zaufanie. Pomimo tego Hollow z lekkim powątpiewaniem podszedł do jego stwierdzenia, iż to on jest dla Martella, a nie na odwrót. Jakoś trudno mu było zaakceptować, że dla niego, zwyczajnego Pustego działa Bóg, którego pozycja w tym mieście ewidentnie była bardzo wysoka. Miał, jednak problemy z posądzeniem go o kłamstwa, ze względu na dziwnie szybko rodzące się zaufanie. W związku z tym stosunek był ambiwalentny.
- W takim wypadku, prawdę powiedziawszy, nie wiem co na celu miały te próby. - Stwierdził bez ogłady, którą cechowały się wypowiedzi jego rozmówcy. Zdawało się, że Kami widział to co, również Adjuchas uważał za słuszne. Nie był tym złym, był raczej ofiarą okrucieństwa świata, które zmusiło go do takiego, a nie innego bytowania. Wydarzeń, które dały mu to co pragnął, aby potem odebrać. Prawdą było, że połechtał tym czułe miejsca jaźni Fortalesy.

Dalej działo się tylko ciekawiej. Uleczenie Młotnik potraktował jedynie krótkim "Dzięki", bo nic więcej mu do głowy nie przyszło. Szczególnie, że w głowie Martella działał obecnie potężny natłok mięśni wywołany wypowiedziami Kami. To, że był wcześniej Shinigami wzbudziło w nim odrazę, ale było jakkolwiek zrozumiałe. Istniał kiedyś jako Czarnuch, ale zeżarł go inny Hollow, potem wygrał walkę o dominacje i stał się Pustym. Sytuacja jakich Hueco Mundo pewnie zaznało wiele. Jednak reszta? Jak to był Quincy (ich też nienawidził!) albo innym Hollow? Przecież Ci łucznicy to chyba żywi ludzie, a oni nie podlegają przemianie. Tak mu się wydawało. W końcu doszedł do pewnej konkluzji, którą podzielił się w formie pytania.
- Próbujesz mi powiedzieć, że podlegamy reinkarnacji? I o jakim potencjale mówisz? Steruje nami jakieś przeznaczenie? - To wszystko było takie dziwne, nowe, przerażające wręcz. Nie chciałby, żeby jego los był, z góry ustalony przez coś odgórnego, a jeśli tak było to wolałby o tym nie wiedzieć. Chciał myśleć, że choć w części jego życie jest w jego własnych łapach.

To Martellowi jakoś nie współgrało. Znali go, przyglądali się jego duszy od przynajmniej kilku wcieleń, twierdził, że byli dla niego, a nie on dla nich, jednak mimo tego najpierw musieli sprawdzić czy aby na pewno jest zdeterminowany. Skoro od tak dawna go obserwowali to chyba zdawali sobie sprawę czy taki jest czy nie. Ostatecznie, jednak Młotnik postanowił skorzystać z rady Kinpaku i machnąć na to łapą (oczywiście niedosłownie) nie próbując zrozumieć tego wszystkiego. Chciał nagrody, która przybliży go do zemsty, zrozumienie tego czemu ją dostał nie było tu niezbędne. Czuł, natomiast że wyrażając dalsze wątpliwości może doprowadzić do zniechęcenia tego Yokai. Lepiej nie ryzykować, zemsta była celem nadrzędnym i był w stanie dla niej uspokoić swą ciekawość.

Informacje przekazane przez Kami były jednocześnie dobre i złe. Fortalese cieszyło, że nie istniało przeznaczenie, natomiast nie podobało mu się, że ten cały chaos jest tylko w ograniczonym sensie możliwy do kształtowania. To oznaczało, że tylko w niedużym stopniu jest w stanie modulować swój los. No trudno. Przynajmniej nie był z góry ustalony, to już jakaś zaleta. Po tym Bóg zadał pytanie Adjuchasowi, które wymagało dłuższego przemyślenia. Musiał się zastanowić nad zaletami i wadami tego stanu rzeczy, bo sprawa faktycznie miała przynajmniej dwa dna. W końcu, jednak przypomniał sobie pewną sytuację ze swego życia, która przedstawiała jego opinię. Postanowił ją przytoczyć.
- Jakiś czas temu w Hueco Mundo spotkałem istotę zwaną Wybawicielem. Ten proponował Pustym nowy początek, powrót do korzeni, co miało wiązać się z pełnym odcięciem od doli Hollow. Wydaje mi się, że to trochę podobne do reinkarnacji. Ja odrzuciłem te możliwość, uważam że w swym życiu, nawet tak podłym jak to Pustych jesteśmy coś winni tym, którzy nas ukształtowali. Całkowite odcięcie się od tego zaś jest jakby zniweczeniem ich pracy. Nie wiem czy reinkarnacja jest dobra czy zła, pewnie to zależy od sytuacji, ale ja gdybym miał wybór to wolałbym kontynuować swój żywot, aniżeli odradzać się jak ktoś zupełnie inny i przechodzić cały cykl od nowa. - Rzekł stwierdzając, że choć może nie była to w stu procentach odpowiedź na pytanie, to nie był w stanie szczerze wydusić z siebie niczego lepszego.

- Znasz go? - Zapytał Martell zauważając, że gdy wspomniał o Wybawicielu to reakcja jego rozmówcy była dość ciekawa. Jakby na moment zamarł. To byłoby ciekawe. W końcu obie persony były ogromnie tajemnicze, a Pusty praktycznie nic o nich nie wiedział.
- Kim są te postacie w koło? Wydają się jakieś zastygłe... - Stwierdził jakby powoli odzyskując swoją ciekawość, która została chwilowo przytępiona dziwną aurą tego miejsca oraz szokiem, który przeżył przechodząc ulicami miasta, w którym się znalazł.

Potem Bóg zaproponował coś co znowu zbiło go z pantałyku. Zaproponował mu powrót, do któregoś z dawnych wcieleń, jednocześnie przywracając wspomnienia z nich. Znowu odczuł miłość rodziców, ponownie przypomniał sobie luksusy Świata Żywych, poczucie szlachetnej misji Shihouina. Adjuchas złapał się aż jedyną dłonią za głowę. Była to dla Młotnika wybór niemożliwy do dokonania. Nawet dla kogoś kto byłby stabilny psychiczny miałby z tym z pewnością wielki problem. No bo co wybrać? Miłości z jednego życia czy z drugiego? Wartości jednego czy drugiego? Motywacje i ambicje z jednego czy drugiego? Martell zaś nie był obecnie istotą stabilną psychicznie. Nie po rozpaczy, która pochłaniała jego umysł, nie po utracie wszystkich, na których mu zależało, nie z palącym płomieniem nienawiści, nie po oglądaniu śmierci Bolsy na jego własne życzenie. Szybko, więc te myśli zaczęły go przytłaczać, topił się w nadmiarze informacji.
- NIE! - Zawołał jakby samemu się z tego wyrywając. - Nie. - Odetchnął ciężej i dodał to już spokojniej. W końcu po tym powiedział składniejsze zdanie, jednak mówił chyba bardziej do siebie, aniżeli do Kami. Prawdopodobnie sam chciał siebie przekonać do swej decyzji.
- Jestem teraz Fortalesą Martellem, a nie jednym z tych tutaj i mam obowiązki wobec zamordowanych towarzyszy, którzy zginęli w wiecznej wojnie, w którą zostaliśmy wplątani bez naszego wyrazu woli, w imieniu sprawiedliwości, której nie uznaje. - Po tym wyznaniu jeszcze ciężej odetchnął.
- Kim Ty właściwie jesteś? - Zapytał nieco zszokowany, a może nawet przerażony. Potęga tej istoty była absurdalna. Bez zmęczenia potrafił przełamać cykl reinkarnacji, odwrócić go, wywinąć jak balonowego węża. To coś niewyobrażalnego.

- Zdradzisz mi to? - Zapytał od razu ciekawsko nie zastanawiając się nad tym zbyt długo. Potem doszło do sceny z wiwatującym tłumem dziwacznych istot. Gdyby Martell miał brwi to z pewnością jedna z nich uniosłaby się do góry, jednak los mu i takowych poskąpił. Rzecz ta była dla niego całkowitym novum. W sensie nikt wcześniej w całym życiu mu nie dopingował. No może poza Vien gdy przyglądała się jak walczyli, ale z pewnością nie robiła tego tak entuzjastycznie. Do tego nie było takiej sytuacji, że stworzenia jakby zamarłe nagle dały z siebie tyle głosu. Adjuchas był przekonany, że ten mężczyzna miał na nie jakiś wpływ. Tylko jaki? Czy sterował nimi jak pacynkami? A może po prostu emocjonalnie te robiły wszystko na jego sugestie, bo tak go szanowały? Niemniej jakoś tak trudno było spytać "ej chłopie, czy to aby nie teatrzyk?". Szczególnie gdy się od danej istoty chciało pomocy w realizacji swej zemsty, z którą samemu na pewno by się nie dało rady. W końcu stwierdził tylko:
- Zdaje się, że masz tu niezły posłuch. Niemniej dzięki za wsparcie. - Jeśli to była gierka to na ten moment musiał w nią grać.

Przy tym okazało się, że jego wcześniejsze wcielenia nie zniknęły gdy podjął swą decyzję. Fortalesa szczerze mówiąc przyjął to z zawodem. Dziwnie się czuł spoglądając na te wszystkie wcześniejsze "ja", które z jakiejś przyczyny poniosły klęskę. Wyglądało na to, że wszyscy zginęli młodo. To przykre. Miał nadzieje, że mieli chociaż w miarę szczęśliwe życie. Po chwili zrozumiał czemu Ci nie zniknęli. Okazało się, że próby Młotnika nie dobiegły końca. Ten mężczyzna tutaj, choć twierdził, że jest tu dla Adjuchasa to również zdaje się, że chciał go jakoś przetestować. No, chyba że było to jakieś poetyckie starcie z przeszłością wymagane do uzyskania potęgi.
- Jak trzeba to trzeba. Nie po to tu przybyłem, aby teraz się odwrócić na pięcie... Chociaż z pewnością pożarcie siebie samego z przeszłości to coś dziwnego czego nie do końca rozumiem. - Na propozycje z imieniem jedynie skinął potwierdzająco głową. Przyzwyczaił się, że tutejsze istoty są dość tajemnicze i jego nacisk pewnie tak czy siak nic by nie zmienił. Zamiast tego dopytał - Mam walczyć z nimi naraz czy jakoś jeden za drugim?

Rozmówca Martella pozostawał tajemniczy. Zdradził natomiast, że ten podjął słuszną decyzję. Zawsze to jakieś pocieszenie, bo po utracie stada Adjuchas mógł w końcu dojść do wniosku, że popełnił fatalną gafę. Wszak gdyby przyjął ofertę to nie poznałby Vien, Bolsy i reszty, a więc cierpienie związane z ich stratą nie miałoby miejsca. Dalej dowiedział się, że po prostu nie może przegrać. W przeciwnym wypadku czeka go los gorszy od śmierci, bo krytykowana przez niego reinkarnacja przestanie go dotykać.
- Dzięki za uprzedzenie. - Stwierdził i rozejrzał się w koło po jego "fanach". Czyżby to oni byli "częściowo ożywioną" częścią tego miasta? W ten sposób mogliby podlegać kontroli tego jegomościa. Fortalesa postanowił, jednak nie dopytywać. Uznał, że choć z natury jest ciekawski to tego wolałby nie wiedzieć, albo ew. dowiedzieć się już po walce... O ile ją wygra rzecz jasna. Nauczony doświadczeniem z poprzedniego starcia zapytał:
- Czy mogę się odrobinę przygotować? - Jeżeli odpowiedź była twierdząca to wykonał mniej więcej to co próbował podczas walki z blond Czarnuchem w Rukongai. Położył się na ziemi i z gruntu starał się wyciąć zbroje. Tym razem, jednak postawił na mniej skomplikowane dzieło, stawiając na większą mobilność, w końcu przyjdzie mu zetrzeć się z kilkoma wrogami. Utworzył, więc coś na kształt kamizelki ochraniającej jego korpus, hełm na głowę osłaniający maskę z dziurami na oczy i dużą na szczęki (coś jak u Batmana), a także do ręki okrągłą (pi razy drzwi, nie mierzył cyrklem) tarczę z uchwytem z tyłu o średnicy mniej więcej dwa metry. Po tym wstał i rzekł:
- No dobrze, jestem gotów. Mam walczyć tutaj czy macie tu jakąś arenę? - Dodał na koniec zapytanie. Zważywszy na zaludnienie starcie tutaj byłoby nieco niebezpieczne, a i szkoda byłoby niszczyć zabudowę.

Wyglądało na to, że mężczyzna w czerwieni i złocie nie wiedział tak o nim wszystkiego. W końcu nie przewidział jaki rodzaj przygotowań chce Martell wykonać. Tak czy siak będzie trzeba mu zaproponować jakieś renowacje gdy już to się skończy. W końcu Pusty był w stanie kontrolować podłoże to może coś ładnego mu zrobi w miejsce tej brukowej dziury? No nic, nad tym będzie trzeba pomyśleć później, teraz działo się bardzo wiele. Osnuła go jakaś czarna mgła, który wysłała go do dziwnego miejsca, w którym wszędzie było czarno. Mimo tego widział swoich przeciwników będących jego poprzednimi wcieleniami. Kolejne dziwy. To, jednak było mu zasadniczo na rękę. Nie będąc na tym rynku nie musiał obawiać się, że zasmrodzi rzeczywistość swemu potencjalnemu dobrodziejowi. Gdy, więc tylko starcie się zaczęło od razu zaczął rozsiewać wokół siebie feter przy użyciu Pudor. Został schwytany w jedno z tych irytujących zaklęć należących do Shinigami. O ile dobrze pamiętał z nauk Evro, te gdy pozbawione były wierszyka to były słabsze, więc pół biedy. Po tym jeszcze trafiony został w kark, pewnie przez tego Quincy, bo dla nich typowe są ataki punktowe z dystansu. Nie bolało, jednak za bardzo, więc się tym specjalnie nie przejął.

Trzeba było zabrać się do rzeczy, jakkolwiek by mu nie było dziwnie walczyć ze swymi poprzednimi "ja". Za pierwszy cel wyznaczył sobie tego Shinigami. Po pierwsze zaważył to aspekt emocjonalny. Wobec istot w czarnych kimonach i z mieczami u boku odczuwał najbardziej negatywne uczucia, więc nawet pomimo tego, że to sam był kiedyś tym Czarnuchem to i tak odczuwał największą ochotę stłuczenia jemu facjaty. Po drugie zdawał sobie sprawę, iż ten posiada arsenał upierdliwych zaklęć, które utrudnią mu walkę z pozostałymi. Gdy zaś jego się pozbędzie to powinno pójść z górki. Najpierw, jednak należało się wyzwolić z tych ziemnych pnączy. Sugerując się wiedzą przekazaną przez Evra Adjuchas zamiast używać Reiatsu czysto do wyniszczenia zaklęcia zdecydował się wzmocnić nim swoje mięśnie (+26 do siły), aby przy użyciu brutalnej siły rozerwać więzy. Jeżeli to mu się udało to ruszył Shihouina w razie czego osłaniając się tarczą. Kulę odczepił od nadgarstka i zakręcił nią w biegu nad głową. Gdy nabrał nieco rozpędu postawił dłuższy krok, który miał nadać mu jeszcze pary i cisnął kiścieniem wprost w Czarnucha. Celował w najprostszy sposób jak to możliwe, czyli w korpus licząc, że brutalna siła niszcząca załatwi sprawę nawet jeśli nie trafi w żadne delikatne miejsce.

Początek starcia okazał się być dla Martella niezbyt korzystny. Pomimo wsparcia trybun jego poprzednie wcielenia postawiły mu ciężkie warunki. Okazało się, bowiem że te mimo przedwczesnego zgonu były w stanie całkiem solidnie przywalić... I to z kilku stron. Adjuchas znalazł się epicentrum istnego bombardowania, a same ataki były niczego sobie. Na tyle silne, że raniły go (no może poza tą błyskawicą, sic!), a jednocześnie tak szybkie, że nie tylko nie był w stanie ich uniknąć, ale nawet nie dał rady zasłonić się tarczą. Najsilniejszy atak spadł z góry, chyba od tego Quincy, bo tam gdzieś od tyłu też wcześniej poczuł to ukłucie. Ależ Ci cholerni łucznicy byli frustrujący! Tak czy siak Młotnik w głowie przybił sobie piątkę, że pamiętał o stworzeniu zbroi, bez niej ciosy pewno zabolałby jeszcze mocniej, a i tak był naprawdę tęgi. Największy problem pozostawał, jednak niezmienny, ciosy rywali były zbyt szybkie by się osłonił, a jednocześnie na tyle mocne, że wybijały jego z uderzenia, a zatem totalnie nie był w stanie zaatakować.

Tak czy siak Fortalesa kontynuował zasmradzanie ciemnicy. Był to jego jedyny ruch w tej walce, który do tej pory przyniósł jakiekolwiek efekty. Był to kaszel. Mało? No pewno tak, ale z czasem może zmienić się w rzeczy znacznie lepsze... Z punktu widzenia Pustego oczywiście. Kolejną zaletą było to, że bez większego problemu wydostał się z pnączy, wyglądało na to, że informacje, które odzyskał od Evra rzeczywiście się sprawdzały. Dzięki temu był wolny i mógł zabrać się do dalszego działania. Ponownie wzmocnił swoje ciało energią, tym razem by nadać mu większej chyżości (+26 do szybkości). Pomyślał, że gdy zagęści ruchy to wrogowi trudniej będzie trafiać tak od każdej strony albo chociaż nie tak centralnie. Dodatkowo widział, że ten Shinigami recytuje pod nosem inkantacje, więc szykuje coś lepszego. W jego żywotnym interesie było, aby mu na to nie pozwolić, a przyspieszenie swoich ruchów wydawało się dobrym środkiem by cel ten osiągnąć. Wstał, więc pospiesznie (o ile to coś co spadło mu na plecy mu na to pozwoliło) i zrobił pospiesznie kilka kroków w stron Shihouina. Stanowiły one rozpęd, przy którym bujnął kilka razy kulą nad głową dla większego rozmachu i cisnął kulą przed prosto w Boga Śmierci. Celem podobnie jak poprzednio był jego korpus. Przy tym starał się trzymać podniesioną tarczę, aby móc się nią zablokować w razie ataku ustawiając ją pod kątem, aby uderzenia się po niej zsuwały w bok, omijając większością impetu samego Fortalesę. Jeżeli zaś odniósł wrażenie, że ten rzuci jakimś zaklęciem wiążącym to starał się przyspieszyć swój atak. Nawet jeśli nie trafi to była szansa skorzystania za moment z ziemnej techniki, a do blokowania się miał zbroje i tarczę. To była ta istotna różnica w porównaniu do walki z blondynem.

Atak Martellowi nie wyszedł tak dobrze jakby tego sobie zażyczył. Co prawda trafił Shihouina, jednakowoż bliżej temu było do draśnięcia, aniżeli prawdziwego zranienia. To, jednak nie oznaczało że poszło mu tak całkiem źle. Dzięki wiedzy pozyskanej od Evro oraz wspomnień z głów jego poprzednich wcieleń udało mu się odpowiednio wykorzystać zwiększoną szybkość poruszania się do uniknięcia wszelkich niebezpieczeństw. To zaś pomimo tego, że wciąż znajdował się pod ostrzałem, czy to z ziemi czy od góry. Hollow umykał z gracją sarenki kolejnych niebezpieczeństw, choć tu może jest to lekka przesada. W gruncie rzeczy liczył się, jednak tylko efekt, Młotnik nie należał do tych, którzy dbaliby jakkolwiek o efektowność swoich ruchów. Nie było sędziów, którzy dawaliby noty za styl, liczyło się jedynie przetrwanie. Ten kto przeżyje, ten wygrał, a w tym starciu zwycięzcą musiał być on sam.

Jako, że nie było źle to postanowił kontynuować zgodnie z podjętym przed momentem modus operandi. W związku z tym kontynuował zarówno roztaczanie nieprzyjemnego zapachu, jak i wzmacnianie swych mięśni, tak aby zapewniły mu większą chyżość (+26 do szybkości). Gnany nienawiścią do Shinigami ruszył na Natsuo po części nawet zapominając, że to on sam, tyle że wcześniej. Przy tym pociągnął co sił za łańcuch, by przyzwać kulę z powrotem. Pokierował nią odpowiednio pozwalając jej przelecieć za siebie. Uznał to za korzystną okoliczność, bo może lecący taki pocisk nieco zniechęci lub chociaż wprawi w zawahanie Stonesa ewidentnie próbującego zajść go od tylca. W rzeczywistości, jednak Adjuchas nie zamierzał atakować duszy. W odpowiednim momencie pociągnął za łańcuch, by wprowadzić kiścień w ruch po okręgu, korygując jego długość, aby odpowiednio wymierzyć. Celem był oczywiście Shihouin, ponownie jego korpus, aby łatwiej było trafić. Tym razem by nadać większej siły uderzenia, utrudnić unik, a także wywołać większą siłę odśrodkową, w ostatniej fazie lotu Hollow zwiększył swą broń tak mocno, jak tylko był w stanie. Jeśli zaś chodzi o defensywę to starał się w przypadku ataków albo unikać jeśli uznał, że mu się to uda na czas albo blokowować ziemną tarczą. Nawet, jednak przy odskokach starał się narażoną stronę osłaniać, aby w razie niepowodzenia przyjąć mniej uderzenia na ciało.

Okazało się, że jego byłe "ja" o czarnym kimono również znał te irytującą zdolność nagłego znikania i pojawiania się w innym miejscu. Aż chciało się ciężko westchnąć, acz Martell nie miał na to czasu. Starcie nieco kontynuowało swój charakter. Mianowicie nikt nie mógł trafić drugiej strony. Młotnik umknął kolejnemu mocarnemu atakowi z góry. Był to, jednak sukces połowiczny, bo również i Adjuchasowi zbrakło precyzji lub szybkości, ponieważ Shinigami umknął przed jego ciosem. Przyzwał również do pomocy swą Zanpaktou. To zwiastowało kłopoty, acz przy tym trzeba powiedzieć, że ze wspomnień Fortalesa pamiętał iż Ci słabo się dogadywali.

Tymczasem Martell postanowił zmienić taktykę. Ten Quincy strasznie go irytował, potrafił zadać koszmarne rany tymi spadającymi klocami, a Hollow nie zapomniał o tym kto zabił jego pierwszego druha - Foscora. To zdało się też Młotnikowi lepsze z punktu widzenia strategicznego. Przed nim spadł głaz skonensowanego Reiatsu, co oznaczało, że aby kontynuować bieg na Natsuo to musiałby go ominąć, a potem natrzeć. Zamiast tego mógł wykorzystać kloca jako zapory przeciw działaniom zaczepnym Shihouina... Przynajmniej przez jakiś czas. Poza tym zmieniając stronę ataku mógł też zaskoczyć rywali. Od początku kontynuował natomiast swe inne działania. Nadal zasmradzał otoczenie przy użyciu Pudor, a także wzmacniał swe kończyny energią, by zwiększyć swą dynamikę (+26 do szybkości). Sam zaś odwrócił się na pięcie i sprawił, by łańcuch się zwijał, a kula wróciła do jego ramienia. Nie czekając, aż ta zdąży, uznając że stanie się to w tzw. międzyczasie, Fortalesa odwrócił się na pięcie i pognał prosto w stronę łucznika. Uniósł przy tym tarczę, by zasłonić lewy bok, tak aby szybko móc zasłaniać inne części ciała, w tym głowę. Pod warunkiem, że nie będzie to ten wielki atak z głazami to nie zamierzał unikać. Chciał biec prosto na Quincy, aż znajdzie się w zasięgu. Zamierzał wpaść w niego z pełnym impetem i grzmotnąć mu z całej siły z maczugi w korpus. Jeśli zaś udało mu się umknąć to cisnął kulą prosto w rywala, również celując w klatkę piersiową.

Martell nie był na tyle bezkrytyczny, aby nie dojść do wniosku, że jego pomysł ofensywy kłinszowej okazał się klapą. Sądził, że łucznik jest za nim i po prostu podrzuca coś do góry tak, żeby spadało mu na łeb bombardując go. Tymczasem okazało się, że albo ciągle skakał nauczył się fruwać albo nabył te irytującą zdolność, którą miała Shinigami ze świata żywych co to niemalże posłała go do piachu. Szczęśliwie cena za te pomyłkę okazała się nieduża. Co prawda Quincy zrzucił mu na głowę deszcz strzał. Te rozłupały mu zbroję stworzoną z cennego, zabytkowego bruku, jednak skóry Pustego sforsować nie były w stanie. Być może Kami miał inne zdanie, ale w ocenie Adjuchasa nie była to wysoka cena za pomyłkę. Niemniej łucznik wciąż był celem trudno osiągalnym. Młotnik musiałby ciskać swą bronią w górę albo po łuku, a nawet jeśli te strzały go nie raniły to wciąż mogły zmienić trajektorie lotu kiścienia co czyniło trafienie skomplikowanym. Pomysł szybkiego załatwienia upierdliwego Quincy, więc spalił na panewce. W związku z tym Hollow postanowił wrócić do swego pierwszego planu, tj. dopadnięcia Shihouina.

Ku temu nadal korzystał ze smrodliwej techniki, która jak do tej pory okazała się być najskuteczniejszą z jego zdolności, wszak przynajmniej tymczasowo wyeliminowała z boju, aż dwóch z walczących. Podobnie też Fortalesa zdecydował nadal wzmacniać swe ciało energią, by nadać mu dynamiki, która może pozwoli wykonać plany, które sobie zakładał (+26 do szybkości). Obrócił się, więc ponownie na pięcie w stronę głazu skondensowanej energii i ruszył okrążając go od prawej. W zasadzie pomysł na ten moment starcia z Shinigamim miał bardzo podobny co ten, który wymyślił na łucznika. Zamierzał ruszyć na niego szarżą. Uniósł wysoko zarówno młot, jak i tarczę (o ile jej też nie rozwalił nalot) i pognał prosto na fioletowowłosego. Zamierzał ignorować ataki, o ile nie będą wyglądały one na bardzo silne, celem głównym było dopaść to chucherko i przywalić mu co sił. Oczywiście starał się dane ataki zablokować, ale znając zdolności Zanpakutou Natsuo wiedział, że o to będzie bardzo trudno. Naturą Nijigen Kijo była nieprzewidywalność, mogła uderzyć dosłownie z każdej strony. Toteż nie skupiał się za bardzo na unikaniu w wypadku ataku mieczem. Bardziej do uniku się zamierzał zabrać w wypadku Kidou. W ich przypadku widział racjonalną szansę na umknięcie mu lub sensowne zablokowanie i to też się starał uczynić. Jeżeli Shihouin w niego rzucił Zanpakutou i ten wbił się w jego ciało to Adjuchas stara się co prędzej odrzucić tarczę i chwycić za łańcuch, a następnie pociągnąć ile miał sił w ramieniu... A miał ich raczej sporo. Plan ofensywny podlegał na podbiegnięciu i bez zbędnej finezji przywaleniu mu sierpowym przy użyciu ręki zbrojnej w kulę. Jeżeli ten czmychnie to od razu przygotowanie, wymierzenie w miejsce, w którym się pojawi i ciśnięcie celując prosto w korpus Czarnucha.

I tym razem Martellowi z tym unikaniem to nie poszło tak świetnie jak wcześniej, jednak podobnie jak przed chwilą twarda skóra Pustego (a może i jego silne Reiatsu?) okazały się wyjątkowo ciężką zaporą do sforsowania dla ataków jego byłych "ja". Co prawda odczuł jakoś ten pożar pod stopami, jednak nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Z pewnym rozczarowaniem musiał stwierdzić, że zaklęcia jego poprzedniego wcielenia były niczym pierdnięcia w porównaniu z tym co jeszcze niedawno serwował mu blond Czarnuch. Swój zawód przelał w cios, którym tym razem okazał się być dostatecznie szybki, by dosięgnąć celu. Gdy tak się działo Młotnik przyzwyczaił się, że siła rażenia przeważnie była więcej niż wystarczająca. Tak stało się i tym razem, uderzenie było dla Shihouina miażdżące, wyglądało na to, że to jedno posłało go z powrotem do wieczności. Jeden Shnigami mniej. Nawet jeśli był byłym Fortalesą, to wciąż dobrze. Spokoju, jednak nie było, bo tamta dusza okazała się być większym kozakiem, niż do tej pory wskazywało. Gość nie tylko był w stanie bez widocznych efektów ubocznych biegać w smrodliwej chmurze, to jeszcze szarżował w ofensywie, interesujące. Wreszcie ktoś kto nie zwiewa przed nim, tylko chce walczyć w zwarciu.

Jeśli trafił się już jakiś wróg co nadawał się do solidnego łojenia się po mordach w zasięgu ramion, to Martell nie mógł sobie tego odmówić. Gonienie za oponentami było dla niego najbardziej upierdliwą częścią każdego starcia, a tu wyglądało na to, że zostanie mu to oszczędzone. Gorzej, że wciąż musiał uważać na tego dupka z góry, ale nim raczej będzie musiał zająć się dopiero po spacyfikowaniu Stonesa. Nie zamierzał, jednak odpuścić sobie dalszego zasmradzania tej minimalistycznej areny. Kto wie? Może natworzy tyle gazu, że unosząc się u góry dorwie i łucznika? Na szczęście za marzenia płacić nie trzeba, bo Młotnik kasy przy sobie żadnej nie miał. Pozostał również przy wzmacnianiu swej dynamiki przy pomocy Reiatsu (+26 do szybkości). Teraz wroga gonić nie musiał, ale wynikało to z prostej eliminacji. Skoro jego siła była druzgocąca, wytrzymałość zdawała egzamin, a szybkość odstawał to najlepiej było jej dać "kopa".

Po tym przyszedł czas na danie kopa Aaronowi... Też niedosłownie, bo Fortalesa wolał atakować kończynami górnymi, choć w tym wypadku akurat było nieco inaczej. Ponownie Adjuchas zdecydował się postawić na proste środki. Niczym w epickim pojedynku pobiegł na swego visa vi, tak by szarżowali na siebie. Postanowił skorzystać ze swych dużych gabarytów i prędkości, w którą się wprawił, a następnie cóż... Staranować oponenta. Zakładał, że ten skoro się drze i na niego biegnie to trudniej mu będzie uniknąć, więc tym lepiej. Przy tym, jednak nie było to tak zupełnie bezrozumne. Barem w stronę duszy ustawił się dopiero w ostatniej fazie biegu, aby się nie zdradzić, zaś tarczę ustawił tak, aby osłaniała go ona mocniej od strony płonącego łapska. Spodziewał się, że to stamtąd trafi mocniejsze uderzenie. To, że oberwie brał sobie w koszty tego ataku. Liczył, że jego obrona spokojnie to wytrzyma, tak jak do tej pory, a atak okaże się druzgocący. Aby efekt wzmocnić, wystawił przed siebie łokieć, aby taranując starać się jeszcze wbić znajdujący się tam szpikulec w ciało Aarona. Jeżeli udało się przeciwnika obalić taranem, ale nie zabić szpikulcem, to Martell nie zwlekał i czym prędzej doskoczył, by dokończyć dzieła. Postawił tu na klasykę, czyli uderzenie maczugą znad głowy, celując w klatkę piersiową Stonesa. Jedynym co mogło wywołać w nim chęć uniku była zapowiedź tego zaklęcia ze zrzucaniem wielkiego kloca na ziemie przez tego Quincy. Poza tym resztę starał się zablokować tarczą, młotem lub przyjąć na ciało w najkorzystniejszy z możliwych sposobów.

Tym razem Martellowi nie wyszło tak naprawdę nic. Ani unik, ani atak, a i jego twarda skóra nie zamortyzowała uderzenia w tak zadowalającym stopniu jak do tej pory. Słowem, niezła klapa. Swoją drogą była tu pewna prawidłowość, bo już drugi raz Pusty chcąc staranować przeciwnika solidnie obrywał. Czyżby powinien zrezygnować z tego ruchu? Cóż... Może do trzech razy sztuka? Się okaże. Z drugiej strony tak jak Shinigami zawiódł go do szczętu, tak Ci dwaj byli naprawdę nieźli. Jeden potrafił sporo dziwnymi zaklęciami i strzałami, a drugi niewiele robił sobie ze smrodu, do tego w łapsku miał naprawdę solidną krzepę, a jego siła wzmagana była płomieniami. Teraz okazało się, że jeszcze potrafili współdziałać tworząc nielichą kombinację, która pewnie posłałaby do piachu niejednego Adjuchasa. Na ich nieszczęście Młotnik był twardy nawet jak na swój gatunek.

Po oberwaniu Hollow zaryczał:
- To wszystko?! - Przy tym wykonał pchnięcie tarczą wymierzone w Stonesa. Uderzenie to pewno nie najsilniejsze, ale za to najszybsze jakie miał w tej możliwości. W trakcie całego działania nie zaprzestał wytwarzania smrodu oraz wzmacniania swego ciała energią (+26 szybkość). Jednocześnie pod prawą pachą przygotował ogon ze szpikulcem wystawionym naprzód. Od razu po ciosie tarczą pchnął właśnie tą częścią swego ciała starając się celować w brzuch Duszy. Skoro ten już znalazł się tak blisko to Fortalesa nie chciał przegapić okazji, żeby go chociaż solidnie zranić. Całą sekwencję ataków, którą chciał zasypać wroga zakończył kiścieniem... A jakże. Tutaj postawił na zamaszyste uderzenie sierpem wymierzone na bok smoczego wojownika. Nie chciał się do tego przyznać, ale ta walka zaczęła mu się spodobać. Jak dobrze trafić na przeciwnika, którym można by po prostu łomotać się po mordach bez tego całego wzajemnego ganiania. Zwyczajnie sprawdzić kto mocniej tłucze, kto więcej wytrzyma, kto lepiej zablokuje lub umknie ataku, a potem skontruje. W całej tej przyjemności było jedno "ale" był nim atakujący z dystansu Quincy. Martell miał nadzieje, że tym razem tak skutecznie nie przeszkodzi mu w starciu z Duszą. Teraz gdy Stones był tak blisko Adjuchasowi nie pozostało nic innego jak ponownie zignorować łucznika, a swą uwagę poświęcić na próbach odpłacenia Aaronowi pięknym za nadobne.

Martellowi udało się uderzyć tarczą Stonesa, jednak nie było to z pewnością uderzenie, które mogłoby zrobić mu specjalną krzywdę. Tak już było z taktykami, w których zaczyna się od lekkiego, szybkiego ciosu, który stanowi przygotowanie do znacznie mocniejszego, że gdy coś przeszkodzi w tym drugim to z całej akcji wychodzi niewiele korzyści. Wyglądało na to, że Adjuchas nieco nie docenił tamtego Shinigami. Był przekonany iż ten wymeldował się z tego dziwacznego świata po oberwaniu młotem Pustego, i to z całym impetem wymachu. Ten nie tylko dychał, ale wciąż był w stanie być upierdliwym, co na swej skórze odczuł sam Młotnik. Zawód Fortalesy w stosunku do swego najmniej odległego wcielenia uległ zmniejszeniu. Przy okazji ponownie oberwał od Duszy o imponującym charcie ducha i od tchórzliwego Quincy, który nieco uciekał. Ciosom tym, jednak brakło choćby trzeciej części mocy, z którą wcześniej mu przytłukli, więc Hollow niespecjalnie tego odczuł. Zaobserwował natomiast coś korzystnego, smrodliwy wyziew zdaje się, że wreszcie zaczął poważnie oddziaływać na Stonesa. Martell miał nadzieje, że ten nie zemdleje od zapachu, tak zaciekły charakterem wojownik zasługiwał, by polec od solidnego ciosu. Tak też miał nadzieje, iż jego poprzednie wcielenie dokonało żywota. To byłoby właściwe ukoronowanie życia.

Nie oznaczało to, jednak że przestał wydzielać z siebie smrodu. O nie, co to, to nie! Cały czas miał nadzieje, że chmura oparów będzie się rozrastać, by skutecznie utrudniać walkę na dystans temu frustrującemu łucznikowi, a kto wie? Może i dotrze do Shihouina, by ten przestał uprzykrzać Adjuchasowi życie tymi zaklęciami? Byłoby bardzo miło. Póki co, jednak cel Pustego pozostawał niezmienny - odpłacić pięknym za nadobne Aaronowi. W końcu ten naprawdę solidnie mu przywalił, czas aby Młotnik pokazał mu, że potrafi niezgorzej, a nawet i lepiej uderzyć! Znając swe wady i zalety wiedział, że większym problemem będzie tu trafienie aniżeli wygenerowanie wystarczającej siły, by udzielić takowej lekcji, więc kontynuował wzmacnianie swych mięśni pod kątem poprawiania dynamiki swych ruchów (+26 szybkość). Tym razem nie popełnił poprzedniego błędu, w którym zaczął od słabszego ciosu. Silnym szarpnięciem starał się do reszty wyswobodzić z gałęzi, a rękę zbrojną w kiścień już odciągał w prawo w szerokim zamachu. Bez większej finezji wyprowadził uderzenie po łuku celując w bark Smoczego Wojownika. W razie czego wciąż zachował ogon ustawiony szpikulcem na sztorc, by w razie chybienia tym móc wykonać pchnięcie wycelowane w brzuch. Rękę z tarczą zachował do obrony. Nią starał się zasłaniać przed potencjalnymi zagrożeniami, które udałoby się dostrzec na czas.