Stumilowe góry

1487

Oho, niespodzianka? Było to trochę niepokojące już na starcie, no ale cóż mogli zrobić? Ruszyli do Takamagahary...

Trafili do całkiem przyjemnego miejsca, chociaż te góry... Pożegnał skinieniem węża, który i tak nie miał zamiaru czekać i szybko wrócił do Soul Society... Ale wracając do obecnej lokalizacji to w jego obecnym stanie przemieszczanie się po takim terenie będzie stanowić nie lada wyzwanie... Przynajmniej klimat wydawał się ciepły i raczej nie musieli przywiązywać tak dużej wagi do zapewnienia sobie schronienia czy ciepła. Ekwipunek Tanaki był aż nadto na takie warunki.
- Zgadza się. Lubię góry i kawałek życia w nich spędziłem. Wiem dlatego, że czeka mnie nie lada wyzwanie w tym stanie... - Cicho westchnął, perspektywa bycia "mięczakiem" przy takich podstawowych czynnościach nie poprawiała mu humoru. - Na razie spróbuje iść o własnych siłach. Nie chce nadużywać Twojej pomocy - powiedział ze zmęczonym uśmiechem na twarzy. Poza tym czułby się nieswój, gdyby na swoich plecach niosła go kobieta. Pewnie i tak będzie musiała to robić gdy poczuje się gorzej, bądź gdy za bardzo będzie ich spowalniać ale może da radę trochę przejść.
- Należą Ci się wyjaśnienia odnośnie mojej sytuacji - zagaił gdy ruszyli prowadzeni przez Kougyoku. - Posiadam w swojej duszy niechcianego lokatora - hollowa, którego mam nadzieję jad Yaburetayume szybko załatwi. Nie mniej istnieje ryzyko, że wcześniej będzie chciał mi jeszcze napsuć krwi i przejąć kontrolę nad moim ciałem. Szczególnie wtedy gdy zdecydowanie gorzej się będę czuł.- Zatrzymał się na chwilę i położył dłoń na swojej klatce piersiowej. - Ten pasożyt lubi wykorzystywać takie momenty. Jest podstępny, ale i silny... Gdyby do tego doszło uciekaj, a jak zwiąże Cię walką to nie wahaj się i mnie zabij... Szczególnie gdy w mojej piersi będzie już dziura. O ile przed jej pojawieniem mogę jeszcze walczyć by odzyskać kontrolę nad ciałem, to gdy się pojawi to przemienię się całkowicie w pustego i nie będzie dla mnie ratunku. - Powiedział poważnym tonem, licząc że smoczyca weźmie sobie te słowa do serca. - No ale pozostaje mieć nadzieję, że ten jad również go osłabi i nie będzie w stanie walczyć o dominację. - Dodał już nieco lżejszym tonem i kontynuował wędrówkę. - Masz jakieś pytanie odnośnie tego co powiedziałem?

1488

Kougyoku wydawała się istotnie martwić o Tanakę, nawet jeśli ton jej słów mówił co innego. Zapewne było to spowodowane tym, że nie miała zbyt wielkiego doświadczenia z innymi ludźmi i po prostu nie nauczyła się jak wyrażać swoje emocje. Prawdopodobnie z tego wynikał jej chłodny ton, ale z czasem na pewno nabrałaby obycia.
Póki co trudy wędrówki nie dawały mu się tak mocno we znaki. Na pewno pomagało w tym sielskie otoczenie, które podnosiło na duchu swoim pięknem.
- Wiesz, nie miałem zbyt wielkiego wyboru. W naszym świecie nie jest tak łatwo spotkać kami, tym bardziej gdy ma się w sobie hollowa. Z tego co mi wiadomo bogowie za nimi nie przepadają. - Nie żeby się tłumaczył ze swojej decyzji, ale stwierdził fakt, z którego smoczyca mogła nie zdawać sobie sprawy. Cieszyło go za to, że bez zająknięcia przyjęła jego prośbę. W tym przypadku brak emocji, które mogły przeszkadzać w podjęciu działań było plusem dzięki czemu miała pragmatyczne podejście.
Wędrówka przebiegała bez przeszkód, aczkolwiek szybko zaczął odczuwać zmęczenie, a także dojmujący głód. Gdy znaleźli dobre miejsce na odpoczynek zatrzymali się by coś zjeść. Yuzu z jakiegoś powodu nie mógł zaspokoić swojego głodu.
- Nie, to nie jest zdrowy apetyt - rzekł sfrustrowany niemożnością zaspokojenia głodu. Tak zapewne musiały się czuć hollowy, które czuły nieustający apetyt...- Coś jest nie tak, normalnie nasyciłbym się znacznie mniejszą porcją. Yaburetayume nie wspominał o takim efekcie działania jego jadu... - Raczej o czymś takim by go uprzedzili, skoro poinformowali o osłabieniu. - Także albo jest to klątwa, którą rzucił na mnie yokai, w czasie zadania które wykonywałem, albo jest to wina mojego innera.- Innych możliwości nie było. Cholera, jakby to osłabienie było zbyt małym problemem... Starał się przestać tak łapczywie opychać, w końcu ich zapasy również były ograniczone... Bez ceregieli zdjął z siebie ubranie i udał się do jeziora aby ostudzić swoje rozpalone ciało ale również żeby napić się wody. Może gdy wypełni żołądek wodą to w jakiś sposób uda mu się oszukać ten niezaspokojony głód.

1489

- Jeśli w ciągu najbliższych dni nie minie to znaczy, że to coś innego... - Był zirytowany zaistniałą sytuacją, ale nie pozostało mu nic innego jak zagryź zęby i wytrzymać te kilka dnia. Nic innego nie mógł teraz zrobić.
Woda była przyjemnie chłodna, niestety jednak nie była w stanie zagłuszyć tego głodu. Gdyby nie to, to naprawdę nie mógłby narzekać bo i rozpalenie ciała odpuściło. Nie zostało mu jednak dane dłużej nacieszyć się tym stanem, gdyż przez tę beztroskość w chwilę wydarzyło się kilka "kłopotliwych" rzeczy. Kougyoku została zaczepiona przez dwie małpo-podobne istoty, w czasie gdy trzecia zaczęła dobierać się do Kamagami. Kiedy chciał wyleźć z wody aby zainterweniować sam został wciągnięty w głąb jeziora. Pod wodą dojrzał kolejnego obcego, który się do niego szczerzył - to go tylko rozsierdziło. Mu nie było do śmiechu i jeśli faktycznie płatali im figle dla zabawy to robili to w najgorszym możliwym momencie. Wzmocnił swoje ciało (+25 siła, +7 szybkość) i piętą wolnej nogi starał się łupnąć w twarz tej irytującej małpy. Próbował trafić w nos, gdyż to powinno zaboleć najbardziej. Jeśli ten go puści to będzie chciał jak najszybciej wypłynąć na powierzchnię i wyjść z jeziora by dać popalić pozostałym małpiszonom. W przeciwnym wypadku będzie tłukł do skutku, aż się wyswobodzi.

1490

Yokai w końcu go puścił, a zaraz potem udało mu się wydostać na powierzchnię. Na górze okazało się, że te małe cyklopy na szczęście straciły zainteresowanie Kamagami. To i tak nie zmieniało faktu, że był w dalszym ciągu rozsierdzony. Tym bardziej, że chciały jakiś haracz po takim "powitaniu". Nie miał zamiaru czegokolwiek dawać tym zasrańcom. Wyciągnął dłoń w stronę cyklopa. - Geki - Użył szybkiego bakudo [+32 PR] by zaraz potem przy pomocy shunpo przemieścić się do niego i odebrać swoją własność. - Niczego wam nie dam i lepiej zostawcie nas w spokoju jeśli nie chcecie doświadczyć prawdziwego barbarzyństwa - powiedział to z autentyczną groźbą w głosie. Mając wciąż ich na oku podszedł do Kamagami i podniósł ją druga ręką.

1491

Na szczęście te dzikusy nie były zbyt silne i nie musiał się przemęczać aby skutecznie je przepędzić. Już pierwsza groźba odniosła aż nadto satysfakcjonujący efekt. Także wydawało się, że jeden problem z głowy. Aczkolwiek wyglądało na to, że jeszcze nie raz może spotkać ich taka niespodzianka - Yuzu teraz będzie znacznie ostrożniejszy.
Kougyku z kolei nie opuszczało słabe poczucie humoru. Chociaż może nie było takie tragiczne, ale w obecnej sytuacji zdecydowanie nie miał nastroju do żartów... Także jedyną reakcją na żart było ciężkie westchnięcie.
- Mam nadzieję, że do tego czasu minie ten głód... - Starał się jakoś uspokoić i mentalnie przejąć kontrolę nad tym nieznośnym uczuciem, zamiast mu się poddać i pałaszować kolejne porcje ich zapasów. Domyślał się, że ich zjedzenie nic nie zmieni, także najlogiczniej było to po prostu przeczekać. Tylko czy Tanaka będzie w stanie to zrobić?
W miedzy czasie zaczął się ubierać i zbierać klamoty, w których grzebał ten dzikus by zaraz być gotowym do kontynuowania podróży. Ewentualnie, jeśli chwilę będą jeszcze odpoczywać to spróbuje znaleźć ukojenie w krótkiej medytacji.

1492

Kolejne godziny podróży coraz bardziej dawały mu się we znaki. Był głodny, zmęczony ale i rozpalony, trawiło go wszystko co tylko mogło, jedynie chyba tylko brakowało jakiejś krwawej rany... W każdym razie starał się dzielnie znosić te wszystkie trudy, z których chyba najgorszy był głód... Miał nadzieję, że w po tych kilku godzinach do niego przywyknie, zamiast tego z każdą minutą był coraz bardziej rozdrażniony. Nie napawało go to optymizmem na dalszą wędrówkę i morale zaczynało mu kolokwialnie mówiąc siadać.

Nawet nie przyszło mu do głowy aby w jakikolwiek sposób protestować, gdy Kougyoku zapewniła mu oparcie. W takich przypadkach należało dumę schować do kieszeni i posłuchać zdrowego rozsądku przyjmując zaoferowaną pomoc. Chociaż mówienie o dumie czy rozsądku w jego obecnym stanie było nadużyciem. Po prostu jego ciało domagało się wytchnienia i ani myślało, żeby zrezygnować z takiej sposobności aby chociaż trochę sobie ulżyć.
- Tak... - Chwilę wahał się z odpowiedzią. Starał się zachować resztki trzeźwego myślenia. Tak naprawdę nie minęło dużo czasu od poprzedniego posiłku i normalnie nie musiałby jeść... Jednak ten głód był tak silny, tak nieznośny... Grrrrr... Obawiał się, czy jak teraz zje to będzie jeszcze gorzej. Nie łudził się, że uda mu się zaspokoić, zamiast tego istniało ryzyko, że pobudzi tylko żołądek, który będzie domagał się jeszcze więcej. - Ale tylko dwie, góra trzy porcje...

1493

Jeśli hollowy cały czas odczuwają taki głód i nie są w stanie go zaspokoić to shinigami naprawdę zabijając ich oddają im wielką przysługę i nie są to tylko górnolotne słowa. Tanaka z pewnością ma wielokrotnie silniejszą psychikę od przeciętnego pustego i znacznie więcej mógł znieść, a i tak bardzo cierpiał. W takim wypadku trudno było sobie wyobrazić co odczuwał taki zwykły hollow. Yuzu pewnie teraz by się pochylił nad żałością tych istot, jednak w jego obecnym stanie nawet o tym nie pomyślał. Na te refleksje jeszcze będzie czas, gdy wszystko się unormuje...
- Dziękuje, że mi pomagasz...- Tylko tyle udało mu się z siebie wydusić. W żaden sposób nie zareagował natomiast na jej pomysł próby kontaktu z jej ojcem. Najzwyczajniej zaczynało mu być wszystko jedno. Pewnie gdyby się to powiodło znaleźliby się w znacznie lepszej sytuacji, ale teraz tego nie zauważał. Zsunął się do pozycji leżącej, objął się w pasie rękoma naiwnie licząc, że to w jakiś sposób wpłynie na ten głód, a następnie przekręcił się na bok by nie patrzeć na plecak, którego zawartość strasznie go kusiła. Starał się zasnąć, może chociaż przez chwilę uda mu się uciec od tego nieznośnego uczucia...

1500

Karas nie podjął dyskusji, co w sumie trochę zdziwiło Tanakę. Spodziewał się, że jednak będzie chciał na niego wpłynąć. Ale to tym lepiej, nie było to dzięki temu tak trudne. Arrancar jedynie wyraził swą niechęć do bogów, gdzie Yuzuru domyślał się tylko skąd pochodzi ta nienawiść. Zaraz potem Karas ruszył do ataku, a wraz z tym zmieniła się sceneria i vizard ponownie widział oczami Yuudaia. Nie bardzo wiedział co ma o tym myśleć. Przeciwnikiem mogłoby się wydawać, że był Karas. Jednak jego energia była zupełnie inna... Nie mógł się jednak nad tym dłużej zastanawiać gdyż wizja nagle się urwała i wrócił do rzeczywistości, a wraz z nią wrócił głód. Noż kurwa mać. Miał nadzieję, że jak udało mu się dostać do Alei Sakury to będzie mógł trochę tam posiedzieć aby odetchnąć od tego uczucia...

Tam przywitała go również jeszcze kolejna nieciekawe sytuacja. Nie bardzo się tym przejął, ale coraz bardziej czuł się zirytowany. Miał dość tego głodu, miał dość uczucie osłabienia i tego, że ciągle ktoś mu przeszkadza. Dał im ostrzeżenie, a Ci mimo to dalej wchodzili mu w drogę. Więcej nie będzie szans... Wzmocnił swoje ciało (+20 wytrzymałość), aby chociaż trochę zniwelować osłabienie i wstał na równe nogi obnażając swoje zanpakuto. W oczach odbijały się płomienie ogniska, które podkreślały jego zimne i gniewne spojrzenie. Nie miał zamiaru tracić kontroli nad sobą, całe te negatywne uczucia przekuje w wyrachowanie. Każdy jego cios będzie wykonany tylko w jednym celu - odebraniu życia.
Spojrzał na zbliżających się przeciwników i zaczął gromadzić energię (64PR). - Mój królu! Noszący maskę z krwi i ciała, dzierżący imię człowieka! Trzepot twych tysiąca skrzydeł przyzywa płomienie wschodzącego słońca. Okasen!- Wycelował we wszystkich wrogów, a jeżeli nie będą w zasięgu to przynajmniej w dwójkę z lewej strony. Następnie przy pomocy shunpo przeniesie do tego po prawej i wykona poziome cięcie skierowane w szyję, aby pozbawić małpiszona głowy. Jeśli przeciwników będzie więcej to będzie bardziej pasywny wyczekując ataku przeciwnika aby w odpowiednim momencie wyprzedzić i skontrować.

1501

W czasie gromadzenia reiatsu miał jakieś problemy. Nie był w stanie opanować energii, która obiektywnie mówiąc w cale do ogromnych nie należała. Miał nadzieję, że jednak uda mu się dociągnąć do końca. Udało się, ale tak nim szarpnęło, że nie był w stanie wycelować. W głowie tylko pojawiła się myśl - Co do chuja?!- Nie dość, że czuł się osłabiony to jest jeszcze niepełnosprytny czy jak?
Demony rzuciły się na niego i zaczęły go okładać... ale nie były w stanie zadać mu jakichkolwiek obrażeń. Powinien być z tego zadowolony, ale był wściekły. Do czego to doszło, że nie potrafił pozbyć się takich pokrak, które nie mogą go nawet zranić w jego obecnym stanie. Wzmocnił się kolejną porcją reiatsu (+25 wytrzymałości) i machnął kataną wokół siebie. Starał się trafić, któregoś z przeciwników, a przynajmniej rozgonić aby móc wstać. Potem nie pozostanie mu nic innego jak spróbować dorwać te małe sukinsyny. Sądząc po ich sile, nie musiał wcale celować w witalne punkty, wystarczyło żeby gdzieś trafił, a te powinny paść trupem. Nie będzie się ograniczać jedynie do cięć mieczem, gdy nadarzy się okazje to spróbuje je znokautować jakimś sierpowym czy kopniakiem, aby następnie pozbawić je życia kataną.
Miał nadzieję, że Kougyoku szybko upora się z przeciwnikiem, a co ważniejsze że udało się jej skontaktować z ojcem. Minął ledwo dzień od czasu jego osłabienia i miał tego serdecznie dosyć. Liczył, że uda im się w końcu trafić do miejsca, gdzie spokojnie będzie mógł dojść do siebie nie użerając się z przeciwnościami, które obecnie znacznie bardziej wyprowadzały go z równowagi.

1502

Wolał nie tracić sił i energii na pościg, także gdy udało mu się przepędzić te płotki, przyklęknął i obserwował pojedynek Kougyoku. Nie chciał za bardzo się wtrącać w jej walkę, ale też nie chciał dopuścić by ta otrzymała jakieś poważniejsze obrażenia, tym bardziej że jej przeciwnik był na tyle silny, że potrafił przebić się przez jej twardą skórę.
- Nie powstrzymuj się!- Krzyknął, motywując ją do uwolnienia swojej mocy. Wiedział, że ta na pewno może być znacznie silniejsza niż to co przedstawia w tym momencie. Jeśli ta nie zdecyduje się na uwolnienie swojej siły i dalej będzie miała problemy otrzymując kolejne rany to nie miał zamiaru się temu przyglądać. Przyłoży dłoń do ziemi i użyje z pełną inkantacją Nekutai Rensa (+50PR) aby pochwycić wroga.
Przyglądając się pojedynkowi, co raz będzie patrzył w stronę drzew, żeby mieć na oku tamte kreatury na wypadek gdyby wróciła im ochota do walki. Jeśli będą chciały się zbliżyć to użyje Byakuraia z inkantacją (15PR). Prawdopodobnie to szybko schłodzi ich zapał do dalszej walki. Również jeśli będzie odczuwał, że jego stan się pogarsza to będzie starał się podtrzymać swoją sprawność (+10 wytrzymałości).

1503

Walka weszła na kolejny poziom. Do tego stopnia, że Yuzu nie był w stanie nadążyć za ich ruchami. Grunt, że doping zadziałał i Kougyoku zaczęła wyrównywać szansę. Yuzu był spokojny o wynik, tym bardziej że wiedział o asie smoczycy. Co prawda nigdy nie widział tej formy na żywo, ale był pewien że wraz z nią musiała zyskiwać na sile. Wyglądało na to, że Herszt tych małpiszonów był trochę pod ścianę, gdyż postanowił wziąć Tanakę za zakładnika. Trzeba przyznać, że nie była to komfortowa sytuacja. Ostatnią rzeczą jaką Yuzu chciał to być piątym kołem u wozu. Także zaczął gromadzić energię [+36PR] i cicho recytować inkantację. - Palcu sprawiedliwego wskaż grzesznika... - Kougyoku w swój oryginalny sposób ponownie użyła swojej gadki z mężem. Ciekawe czy faktycznie tak ochoczo poszukiwała kandydata czy może było to celowe zagranie aby rozproszyć przeciwnika. W każdym razie w ten sposób stworzyła Tanace szansę, którą chciał wykorzystać. Po skoncentrowaniu energii miał zamiar skierować swój palec nad głowę, za siebie aby trafić wręcz z przyłożenia w łepetynę małpy po czym wystrzeli mówiąc. - Byakurai.

1504

Szczęśliwie udało mu się wystrzelić kido, chociaż nie przyszło mu to z łatwością. Nie wiedzial gdzie trafił, ale na pewno zaklęcie doszło celu wnioskując po krzyku yokai, a następnie runął uderzony na ziemię. Kouygoku od razu wykorzystała okazję i pozbawiła malpiszona dłoni co tylko utwierdziło że walka dobiega końca. Nie mógł się jednak z tego cieszyć gdyż uderzył inny wróg - inner. Tanaka szybko połapał się o co chodzi i nie zwlekając wyzwolił Kamagami. Ta zawsze dodawała mu sił mentalnych i miał nadzieje, że i tym razem tak będzie. To powinno mu pomóc odeprzeć atak innera. Jeśli gula w gardle się cofnie powie. - Myślisz, że obchodzą mnie twoje słowa? Ale muszę przyznać, że jesteś zabawny. Skoro ja się zeszmaciłem to jak można nazwać Ciebie, co próbujesz tylko wtedy gdy jestem osłabiony. Jesteś tylko karaluchem, który nie ma dość siły aby stawić mi czola gdy jestem w optymalnej formie, a którego ciężko zabić. Ale już niedlugo, a teraz wypierdalaj i czekaj w swojej norze na śmierć. - Po tych słowach starał się zepchnąć go w odmęty swojej świadomości.

1505

Mimo piekielnego zmęczenia nie mógł ukryć swojej satysfakcji. Zagrał innerowi na nosie, który mógł jedynie wypowiedzieć swoje bezsilne komentarze. Tym razem Tanaka był górą i z pewnością pokona swój instynkt!
Klapnął na tyłek zziajany. W czasie jego mentalnego starcia, walka Kougyoku dobiegła końca.
- Ani przez chwilę nie wątpiłem w Twoje zwycięstwo. - To mentalne zwycięstwo, mimo tych wszystkich przeciwności, podbudowało jego psychikę. Zdobył się nawet na dobre słowo.
- Tak, pomaga mi panować nad moim innerem, o którym Ci wspominałem. Właśnie próbował przejąć kontrolę, ale udało mi się go zwalczyć. Muszę chwilę odpocząć. - Chciał złapać trochę oddechu i mieć pewność, że jako tako doszedł do siebie nim ponownie zapieczętuje shikai. - Dziękuje za pomoc Kamagami. Jak się czujesz? - Miał nadzieję, że ta trucizna nie miała na nią tak destruktywnego wpływu jak na niego. No ale jeszcze pozostała kwestia jej pomarańczowej wersji...
- Udało się Cię skontaktować z ojcem?- zagaił do smoczycy.

1506

No raczej, po takim mancie jakie dostali zastanowią się kilka razy nim zaatakują ponownie.
Położył sobie Kamagami na kolanach i starał się jakoś ogarnąć.
- Musimy jeszcze trochę wytrzymać. Już niedługo się to skończy... Twoja pomarańczowa postać wróciła... To sprawka innera czy tak na Ciebie wpłynął jad Yaburetayume?- Może ona będzie dokładniej wiedziała co jej dolega.
- Warto było spróbować.- No nic, wyglądało na to, że odpoczną i będę musieli dalej podróżować licząc, że gdzieś trafią...
Nagle nad Kouygyoku pojawiła się jakaś persona, którą okazał się być jej ojciec. Jakże wielkie było zdziwienie Tanaki gdy zdał sobie sprawę, że to Haru - brat Chikaze i syn Amaterasu. Spojrzał z wyrzutem na smoczycę. W końcu pytał o jej ojca i wspominał o Amaterasu, a ta nie powiedziała ani słowa. Gdyby powiedziała wcześniej to może byłby w stanie znacznie szybciej pomóc jej odnaleźć ojca z pomocą Chikaze. No ale nic, grunt że udało im się teraz spotkać.
Starał się wstać na nogi wspierając się na Kamagami, gdy ten go przywitał. - Dobry wieczór Haru- sama.- Skinął głową, wydawało się, że bóg go nie poznał. W sumie trudno się dziwić, gdy się spotkali nie był wtedy w najlepszej formie. Może dlatego nie był w stanie przypomnieć sobie Tanaki. - Cieszę się, że widzę Cię w dobrym zdrowiu. Dla odmiany to teraz ja nie jestem w najlepszej kondycji.- Uśmiechnął się krzywo. Gdyby ten dalej nie przypominał sobie vizarda, ten przybliżyłby mu okoliczności ich spotkania. - Przepraszam za to, że byłem wtedy tak natarczywy.