Gniazdo Larw

Nie podobało jej się, że zostało to zauważone, więc tym szybciej się ogarnęła i odsunęła dłoń, robiąc może nawet aż nadto poważną minę. Nie miała jemu tego za złe, ale ta sytuacja była dla niej nie do końca komfortowa. Musiała trzymać pewien... Image. No. Następna sprawa była prostsza. Nieznacznie skinęła głową.
-Wedle życzenia.-Wysłuchała wskazówek, podziękowała za nie i odpowiedziała "do zobaczenia". Nie spieszyła się, acz i tak mimo to jej krok był dość szybki. Może nie chciała się spieszyć świadomie, ale była niecierpliwa. Zastanawiała się w jakim stanie była Mai po tym czasie. Była to kropla w morzu tego co ją mogło tam czekać, ale i tak nie mogło to być przyjemne miejsce.
Jedna rzecz najważniejsza. Musiała być twarda i wyglądać na surową. Tu nie mogła pozwolić sobie na okazanie słabości. W pewnym momencie w drodze ujawniła się, by już z daleka widzieli kto idzie. Nie musiała jednak nawet wchodzić do środka. Już na nią czekali.
Stanęła kilka metrów od nich. Oceniła na szybko stan Mai, która wyglądała na zmęczoną, ale dalej w jej ciele i duchu był płomień charakteru. Będzie jej on na pewno potrzebny. Przyjrzała się również jej aurze, czy w jakiś sposób była ona inna niż w trakcie ich ostatniego spotkania.
Wróciła potem do mężczyzny. Wiele się na jego temat nie dowie, ale rozumiała, że to pewien ukłon w jej stronę. Ważny więzień, ważna osoba.
-Dobry wieczór, poruczniku Aika. Przybyłam po Mai.-Nie więźnia, nie skazaną. Mai. Mimo jej twardego spojrzenia i szorstkiego tonu, dalej dla niej była to osoba.

Bladość mogła wynikać z życia w podziemi albo jeszcze czegoś innego. Dowie się co się tam działo... na szczęście była na tyle sprawna fizycznie, że chyba nic szczególnego jej nie zrobili. Serce jej drgnęło gdy pobiegła do niej z radością. Nie wiedziała jak zareaguje, czy będzie jej wdzięczna czy będzie miała pretensje albo nawet darzyła ją nienawiścią.
Wróciła do porucznika dopiero gdy do niej przemówił. Skinęła głową, ale Mai ponowiła swoją skargę. Musiała się do tego jakoś odnieść. Ponownie przytaknęła.
-Wiem. Do zobaczenia, poruczniku.-Wyciągnęła rękę w bok, skupiając się na wytworzeniu przejścia do swojej przystani. Popatrzyła przy tym na Mai, twardo i surowo-Mamy wiele do wyjaśnienia. Cierpliwości.
...powinna wiedzieć, że musiała utrzymać pewien obraz siebie. Może nie przejmie się tym aż tak bardzo, ale gdy przejście zostało wytworzone wyciągnęła w jej stronę rękę by ją chwyciła i przeniosła się do swojej przystani.
***
Pomarańczowo-różowe niebo zawsze przywoływało w niej uczucie nostalgii. Morze i spokojne fale na nim uspokajały ją, natomiast wysoka, samotna wieża przypominała jej ile ma jeszcze do zrobienia.
Puściła rękę Mai. Obróciła się do niej, i wyglądała na mocno skonfliktowaną. Wzrok wyjątkowo zelżał, przynajmniej dopóki nie przymknęła oczu i nie westchnęła ciężko.
-Bałam się, że już Cię nie zobaczę.-W końcu przemówiła. Nagle jej zbroja zaczęła na niej wyjątkowo ciążyć-Ponad trzysta lat w zamknięciu i zapieczętowanie mocy. Bez sensu, co to niby ma dać, zwłaszcza w takich czasach? Musiałam naprawdę sporo o to męczyć by zmienili zdanie, a i tak to w dużej mierze "zasługa" okoliczności.-Odetchnęła ciężko jeszcze raz. Przetarła czoło, zarzuciła włosy za prawe ucho.
-Rozpoczęła się wojna między siłą zwaną Wahrwelt a Shinigami, a tym samym również i ze mną. Niszczyciele z Wahrwelt w przeciwieństwie do bogów śmierci całkowicie niszczą duszę, usuwając ją z cyklu i zaburzając równowagę. Może to doprowadzić do zniszczenia światów.-Nagle jej oczy zaszły gniewem. Niebo nad nimi zaszły burzowe chmury, a fale nabrały na gwałtowności. Zawiał wicher. Zacisnęła pięści i zęby, wydając z siebie sfrustrowany zduszony pomruk.
-Cholera jasna, powinnam się cieszyć, że wróciłaś a nie mogę nawet na moment przestać o tym wszystkim myśleć! Tu wojna, tu zołza Izanami, tam renegaci, tam katastrofa która może zmieść całą rzeczywistość w pył! Nawet na moment moja głowa nie może zaznać spokoju!-Krzyknęła uwalniając swoją frustrację. Ale i tak nie mogła uwolnić jej kompletnie. Trzymała to, co dzieliło ją od morderczego szału niczym przez palce, by potem na to wszystko ponownie nałożyć klapkę zanim jej się wyślizgnie. Chmury dalej były burzowe, lecz między nimi przemykały się promienie wiecznie zachodzącego słońca. Zakryła twarz i oczy, opanowując swój oddech. Odsunęła jedną z dłoni. Twarz miała czerwoną od emocji, a włosy chaotycznie układy się na jej czole.
-Odzyskasz zanpakutou gdy pokażesz, że jesteś odpowiedzialna. Wolność wolnością, postaram się, byś miała jej jak najwięcej, ale musisz nauczyć się odpowiedzialności za swoje czyny. Będziesz musiała również nauczyć się walczyć, by bronić swojej wolności i wolności innych... W tym wszystkim Ci pomogę.-Odsunęła drugą rękę. Jeśli pozwoliła to zamierzała ją objąć i przytulić.
-Witaj w domu, Mai.