Wizja? A może sen...

~Rui Zetsu 02~

Rui obudził się w powietrzu. Znajdował się wiele metrów nad ziemią, aczkolwiek nie spadał. Nie czuł nawet żadnego dyskomfortu. Gdy otworzył oczy zobaczył, że dokładniej rzecz ujmując - znajduje się na miękkiej chmurze. W przeciwieństwie jednak to zwykłych chmur, ta była troszeczkę zżółkniała. Zupełnie jakby nie była zrobiona z wody, lecz z... Była zżółkniała. Ów chmurka przypominała także nieco jak zwykły, zielony teren, biorąc pod uwagą, że znajdował się na niej niemałych rozmiarów głaz. Na nim z kolei ktoś siedział. Osoba ta miała długie, niezbyt uczesane siwe włosy, spięte w wysoki kucyk. Siedział, z jednym kolanem zgiętym, opierając o nie prawe ramię. Oczy zaś miał przymknięte. Jego strój był cały czarno-złoty, za wyjątkiem biało-turkusowego haori.
-Ah... Wreszcie się spotykamy. - powiedział głębokim, aczkolwiek łagodnym dla ucha głosem. -Zastanawiałem się, kiedy mnie odwiedzisz... - powiedział, otwierając złotawe oczy, spoglądając prosto na Rui'ego.

Zetsu nie przestraszył się tego, że lewituje nad ziemią jakby w chmurze i to jeszcze zżółknionej. W wewnątrz niej było ładnie zielono i głaz na środku a na nim mężczyzna. Nie kojarzył go, tamten twierdził, że czekał na Rukończyka, czyli musiał go znać. Słyszał o tym stanie jakby we śnie od ojca. Czyżby to duch zanpakuto chciał w końcu się z nim skontaktować i był to efekt ostatnich morderczych treningów z Nanohana-sensei?
- Oczekiwałeś mnie, spotkaliśmy się kiedyś? Rad jestem z przebywania w tak pięknym miejscu. Czeka mnie jeszcze treningu, by być jeszcze lepszym. - powiedział do starszego mężczyzny, patrząc w jego oczy, jakby siłując się na spojrzenia.
-Dziękuję za zaproszenie. Czego oczekujesz ode mnie? Jestem gotowy. - dodał po chwili.
Mężczyzna miał piękny strój, który bardzo się spodobał Ruiemu. Przepiękne barwy współgrające że sobą.

Mężczyzna zaśmiał się nieco pod nosem, po czym ziewnął przeciągle, przechodząc do pozycji bardziej leżącej. Sprawiał wrażenie jakby dopiero się obudził.
-Eh, współczesne dzieciaki... Takie naiwne... - westchnął, po czym zmierzył wzrokiem Rui'ego. Wyglądał na dosyć niezadowolonego z odpowiedzi Zetsu. Choć "rozczarowany" było bardziej trafnym określeniem. Przeciągnął się nieco na swoim kamieniu, po czym się z niego zsunął. Już z daleka Rui widział, że mężczyzna był niczym wieża w porównaniu z nim. Gdyby stanęli obok siebie, młodzieniec pewnie sięgałby czołem jego uda. Mężczyzna schował ręce za plecami i wykonał parę kroków w jego stronę.
-Świat wokół ciebie nieustannie się zmienia... Jaki jest twój plan? - powiedział spokojnym, głębokim głosem, wciąż mierząc młodzieńca wzrokiem. Widać było, że oczekiwał jakiejś rozwiniętej odpowiedzi. Zetsu mógł to wręcz wyczuć w powietrzu, które otaczało mężczyznę.

Zetsu widocznie odpowiedział niż ten wysoki mężczyzna sądził. Fakt świat się zmieniał codziennie i chłopak o tym wiedział, zdawał sobie sprawę. I jeszcze presją udzielenia konkretnej odpowiedzi, aż powietrze gęstniało wokół, można by było ciąć mieczem na kawałki. Od dziecka była na nim wywierana presją, mniejsza lub większa. Lecz może to w nim był problem przez to jakim się urodził. Zawsze będzie miał braki spowodowane różnicą wzrostu. W głowie znów kłębiły się przytłaczające myśli.
- Na pewno z takich pierwszych kwestii, to poprawa kondycji i wytrzymałości, siły poprzez treningi z Nanohana-sensei i wytrwanie tego zadania, dla samego siebie, to może pomóc w tym, że w walce na miecze mógłby dłużej wytrzymać gdyby ta się przeciągała. Na zajęcia Medyczne odkrycie czwartej zasady medyka by zdać rok i nabyć umiejętności leczenia, pomocy innym podczas walki, bo dobrze zaopiekowano Towarzysz przyda się w dalszej walce i mógłby wspomóc, a o towarzyszy trzeba dbać. Poznanie jakiejś koleżanki, która mogła by być bliżej i mu pomagać przyjaciółki, być może dziewczyny jeżeli polubiłaby Zetsu takim jakim jest. Na pewno doskonalenie walki na miecze i konkurowanie z innymi uczniami by się doskonalić.  - mówił, przekonany, że udziela konkretnej rzeczowej odpowiedzi. Chciał zadowolić starca. Właśnie zawsze chciał dobrze dla innych, a co z nim samym? Może był za miękki i czasem też szukał wsparcia w innych. Wzrok mężczyzny z kucykiem zdawał się cięższy i przytłaczający, czół to. Nie poddawał się spokojnie trwał o opowiadał o swoich planach. Nie umiał wybiegać zbytnio w przyszłość skupił się na sprawach według niego ważnych.

Mężczyzna przez cały czas przyglądał się Rui'emu i wsłuchiwał się w każde jego słowo. Jego wzrok był dziwną mieszanką surowości i łagodności. Trochę jak mentor. Poprzytakiwał troszeczkę, jakby rozbrajał każde zdanie na części pierwsze w swojej głowie.
-Miłe zaskoczenie... - powiedział spokojnie, uśmiechając się. -Obserwując cię, miałem wrażenie, że nie wiesz dokąd zmierzasz... Ale widzę, że masz plan. - powiedział z uśmiechem, po czym obrócił się i zrobił parę kroków do krańca chmury. Zaczął spoglądać na nie kończący się horyzont skąpany we wschodzie słońca. Uśmiechnął się zamyślony, by po chwili się ponownie odezwać.
-Istnieje wiele rodzajów wyzwań... Te dalekie i te bliskie. Te proste i skomplikowane. Te mało prawdobone i te pewne... - powiedział dosyć nostalgicznie. Po czym zaśmiał się nieco przyciszonym głosem. -Każdy z nich wymaga preparacji... przemyśleń. Planów A i B. Wszak, życie jest niczym szachownica, prawda? - dodał, obracając się do karzełka.

Cały czas przyglądał się mężczyźnie nawet wtedy gdy zaczął spacerować i obserwować horyzont.
-Zawsze trzeba być płynnym i elastycznym niczym woda. Jak jedna droga jest niedostępna, to trzeba znaleźć wydrążyć nową w nowym kierunku. Masz pełną rację. Zawsze trzeba przewidywać, albo starać się przewidywać ruchy w życiu i umieć na nie odpowiedzieć. - powiedział do kucyka. Zdziwiony swoją nawet trochę filozoficzną odpowiedzią.
Myśli żniw zaczynały ulatywać i szukać Nin, i jak naprawić relacje. A może to pogoń za niemożliwym. Tego nie wiedział.
-Która ścieżka jest mi pisana? - zapytał człowieka, wieżę. Nadal zamyślony, ale starający się kontrolować i słuchać mentora.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem na pytanie karzełka. Ponownie odwrócił się do niego i spojrzał w horyzont.
-Nie ma żadnej... - powiedział ze spokojem. -Nigdy nie było i nigdy nie będzie. Gdy gwiazdy mkną przed siebie poprzez ocean na niebie, żadna nie szuka ścieżki, którą może podążać. Bo w rzeczywistości nie ma ścieżek którymi mogłyby podążać... - powiedział. wciąż spoglądając w dal, zupełnie jakby próbował coś dostrzec w oddali. Następnie odwrócił się z powrotem w stronę karzełka, podczas gdy wiatr, który przybył znikąd zaczął delikatnie poruszać zarówno jego włosami, jak i haori.
-Zamiast pytać, którą ścieżką powinieneś podążyć, powinieneś zadać inne pytanie. "Którą ścieżkę właśnie przebyłem?". Kiedy już na to poznasz odpowiedź, wtedy wszystko stanie się jasne. - powiedział. Dopiero teraz Rui zauważył, że coraz większa część tego miejsca stawała się... rozmazana w jego oczach. Wszystko powoli zaczynało zanikać, aż przed oczami karzełka pozostał już tylko mężczyzna, który jedynie uśmiechał się ciepło w stronę karzełka. Wreszcie, zniknął i on...


[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2531-akademik-pokoj-106#77176