Biuro Kapitana Shiaby Osaka

- Ta... mam parę pytań. - Rzekł Tenshi starając się zachować pokerową, znudzoną twarz i nie drzeć się ze wściekłością na gospodarza całej, średnio udanej imprezki. By ułagodzić swoje reakcje zaczął nerwowo trząść prawą nogą. Co prawda pomagało to jedynie troszkę, ale zawsze poprawiało sytuację.
- Pierwsze... Kiedy postradałeś zmysły? - Pytanie było, co dziwne, całkiem szczere. Tenshi bowiem uznawał zachowanie Kaichiego za cokolwiek nieracjonalne. Poświęcanie ludzi w sprawie która była z góry stracona nie wydawało mu się specjalnie dobrym planem. Tym bardziej iż Tenshi sam miał zostać w tej sprawie poświęcony... a to wybitnie już mu nie pasowało.
- Drugie... Czemu uważasz, że oskarżenie jest niesłuszne skoro cała reszta świata twierdzi inaczej? - Sam Tenshi domyślał się już o który chodzi miecz i o którą osobę. Osoba owa była oskarżona o morderstwo, co w cale a wcale mu się nie podobało. Tym bardziej iż reszta świata twierdziła inaczej... a jak nakazywała historia, rację mają Ci, którzy mogą zabić tych którzy mają inne zdanie.
- Wreszcie trzecie... czemu uważasz, że Ci pomogę wbrew wszelakiej logice, skoro mógł bym zyskać wiele wydając twojego przyjaciela? - Tenshi zadał to ostatnie pytanie, ze względu na to iż był oburzony nie tylko faktem samego pomysłu mieszania go do całej sprawy, ale również tym iż głupotą było informowanie o wszystkim kogoś, kto mógł by zepsuć cały misterny plan gdyby tylko zechciał.

Tenshi był obecnie przerażony sytuacją w jakiej go postawiono. Najpewniej jako shinigami powinien najzwyczajniej w święcie obiecać współpracę, a następnie zanieść kostkę do siedziby oddziału drugiego gdzie wydał by ją wraz z odpowiednimi instrukcjami oraz osobą ukrytą wewnątrz. Zapewne nic by na tym nie stracił, a może i nawet zyskał... zachowanie zgodne z prośbą Kaichiego doprowadziło by najpewniej do wykluczenia go z szeregów bogów śmierci, a to nie mogło skończyć się niczym miłym. Nie mówiąc już o tym iż Tenshi nie był jakoś specjalnie przekonany o tym iż ów "przyjaciel" był tak bardzo niewinny. W końcu shinigami nie karali by swoich bez odpowiednich dowodów...

Kaichi nie wydawał się być zaskoczony, zapewne zdawał sobie ryzyko całej sytuacji. W końcu zebrał się do odpowiedzi jak skończyłeś:
- Cóż, być może je postradałem. Robię to dla tego, bo wierzę w to co słuszne, być może przypłacę to życiem jak staruszek, ale nie będę tego żałować. Wierzę w tego chłopaka. Mimo iż cały świat się przeciw niemu obrócił, mimo iż wszyscy wskazują na niego ja wierzę w niego.

W tym momencie urwał nagle głos, dało się wyczuć w nim determinację, widocznie targały nim emocje, zapewne związane z utratą służącego, który wygląda na to, że był kimś więcej. W końcu jednak kontynuował:
- Chłopak był od dawna na celowniku, przede wszystkim to zastępczy shinigami, który parę razy narobił bałaganu, nic poważnego. Został wtrącony do aresztu, z którego uciekł. Po drodze zmierzył się z oficerem, którego zabił... a tak przynajmniej mówi oficjalna wersja. Tak się składa, że oficer został zabity za pomocą dość potężnego kidou, a Roten nie potrafi nawet prostego zaklęcia, jest amagiczny. Zapewne słyszałeś o tej dysfunkcji, często dotyka właśnie ludzi, którzy nagle stale się shinigami...

Przez moment wydawało ci się, że zobaczyłeś lekki uśmiech, trudno jednak było powiedzieć żeby wyrażał on zadowolenie:
- Od ciebie zależy czy mu pomożesz czy go wydasz. Mimo swych wad jednak masz dobre serce i wiem, że postąpisz właściwie. W stawie znajdziesz pudełko, które mi podarowałeś. Powodzenia

Po tych słowach odwrócił się i przeszedł do innego pokoju, jak się okazało księżyc święcił na zewnątrz, a w środku powoli gasło światło, byłeś sam, a cisza przeszywała wszystko dookoła. Trudno było powiedzieć czy to podstęp czy też faktycznie Kaichi tak w ciebie wierzył. Czy w jakimkolwiek stopniu ruszyły cię słowa Kaichiego to zdecydowanie głos w twej głowie nadal był za tym aby zabrać pudełko i dostarczyć II oddziałowi.

Tenshi westchnął ciężko, po czym postanowił iż pozostaje mu tylko jedno wyjście, i w cale nie był z niego dumny. Złapał za swoje zanpakutou i wyciągnął je z pochwy, następnie zaś powolnym krokiem skierował się w stronę stawu zawierającego pudełko. Jego twarz zastygła w wyrazie znudzenia, jednakże oczy wyrażały jedynie chłodną jak noc na neptunie kalkulację. W zasięgu ręki miał zbiega, który najprawdopodobniej zamordował oficera próbującego go zatrzymać przed ucieczką z więzienia... zamierzał więc zrobić dokładnie to co uważał za słuszne.

Bez zbędnego oczekiwania ruszył w stronę stawu, gdy tylko znalazł pudełko zamierzał wyłowić je i samemu wejść do środka. Oczywiście wiedział, że może z tego nie wyjść - ba! Zakładał, ze nawet jeśli wyjdzie to najprawdopodobniej nie w jednym kawałku i nie o własnych siłach... musiał jednak zrobić to co musiał by mieć czyste serce, sumienie oraz wysłuchać swojej moralności i wewnętrznego kodeksu... którego istnieniu stanowczo zaprzeczał. Już po wejściu chciał stale utrzymywać spojrzenie pozbawione uczuć... w ten sposób było łatwiej. Nie wiedział jak wyglądał będzie wymiar kieszonkowy, ale na pewno nie mógł być niebezpieczny sam w sobie. W tedy bowiem całość kostki traciła by sens.

Po wejściu zamierzał z miejsca powiedzieć głośno jedną, prostą sekwencję słów. Nieważne było to czy zobaczy "zabójcę" czy też nie. Owe zdania brzmieć miały:
- Rotenie Yaiba! W imieniu stowarzyszenia dusz przybyłem tutaj by aresztować Cię ze względu na oskarżenie o ucieczkę z więzienia oraz zabójstwo oficera oddziału drugiego! Poddaj się bez walki, a zostaniesz dostarczony do czasu tymczasowego przetrzymania bez dodatkowych obrażeń. W razie stawiania oporu użyje siły by Cię zatrzymać. - Tenshi miał szczerą nadzieję iż Yaiba się podda... Nie wydawało mu się bowiem by miał jakiekolwiek szanse wyjść w całości z tego starcia...

Mimo ryzyka udałeś się do środka. Właściwie w chwili przejścia zastanawiałeś się po co w ogóle tam przychodziłeś zamiast dostarczyć pudełko choćby do swojego oddziału. Za tym też przyszła ci w głowie uwaga czy na pewno ufasz komuś w oddziale.

Teraz jednak nie było możliwości się skupić. Wszedłeś do środka, wszystko dookoła było zupełnie inne, świat był surowy, niemal syntetyczny, jego powierzchnia zrobiona niczym z czarnych płyt pleksi, niebo nocne i zachmurzone. Obróciłeś się i zobaczyłeś chłopaka, najpewniej Rotena. Był poważnie ranny, miał liczne obtarcia, zadrapania oraz jedną, dość poważną raną brzuchu, do której przycisnął kawałek urwanego rękawa. Był w opłakanym stanie. Nieco mechanicznie wypowiedziałeś swe słowa czekając na jego reakcję.
Po twych słowach widać było w nim rezygnację:
- Pewnie, cokolwiek bym Ci nie powiedział, nie zmienisz zdania? Nie będę stawiał oporu. Wydajesz się być dobrym shinigami. Zastanawiające, że jesteśmy przeciwko sobie, skoro obaj chcemy pomagać innym, a przede wszystkim ratować dusze przed pustymi... Wiem, pewnie to brzmi dziwnie z ust mordercy oficera drugiego oddziału, ale... To był wypadek. Nie mogłem go obezwładnić, a nie panując nad mocą swojego zanpakutou, raniłem go chyba zbyt silnie, albo ktoś go po moim odejściu dobił.

Nastała głucha cisza, która prosiła się o wypełnienie.

Tenshi spojrzał na rannego... i właśnie w tedy stwierdził iż cały jego plan wziął szlag. Ów plan był bardzo ryzykowny, no ale był chyba najlepszym sposobem by sprawdzić z kim tak na prawdę miał do czynienia. W końcu morderca nie miał by najmniejszego problemu z zabiciem Tenshiego. Mógł być jednak dobrym człowiekiem, a w tedy nawet gdyby go pokonał to jednak pozostawił by go przy życiu. W takich okolicznościach jednak do walki raczej nie mogło dojść.

- Cholera... dokładnie tego potrzebowałem. - mrukną niezadowolony pod nosem. Skoro ów słynny morderca - Rotten Yaiba - był obecnie w ciężkim stanie, to Izowi pozostało jedynie jedno wyjście. Nie potrafił by bowiem tak po prostu zatłuc rannego człowieka. Westchnął więc ciężko i ukrył katanę w pochwie. Nie była mu już potrzebna.

- Nie zawlekę im trupa... w końcu rozpadają się na cząsteczki... - warknął pod nosem, starając się jak może udawać irytację. Następnie zaś podszedł do rannego ze znudzoną miną i przyklęknął przy nim. Ułożył dłonie nad najpoważniejszą z ran, co oznaczało tą na brzuchu. Chciał spróbować użyć technik leczących, na których tak na prawdę się nie znał. Ledwie kilka razy próbował i to na manekinie. Niemniej nie umiał by nie spróbować. Pomimo tego, że bardzo się starał w jego oczach wciąż było widać troskę. Dla tego też zamknął je udając iż tego właśnie wymaga od niego skupienie się na kidou leczącym.

Mimo pewnych obaw udało cię zatrzymać krawienie i zasklepić ranę. Domyślasz się jednak, że przy bardziej gwałtownych ruchach może się otworzyć, a niestety nie miałeś przy sobie bandaży.

Na więcej nie było cię stać, mogłeś jeszcze zająć się jego powierzchownymi ranami, które nie stanowią wielkiego zagrożenia, a ciebie kosztuje to tylko utratę duchowych mocy. Teraz pozostaje pytanie co dalej.

<-20PR>

- Dobra, teraz powiem to prosto... - Stwierdził Tenshi siadając ciężko na ziemi obok rannego. Musiał wymyślić jakiś plan, jak wybrnąć cało z tej wielkiej kabały, coś nawet zaczynało mu świtać, ale jednak lekkie świtanie to wciąż zbyt mało. Postanowił więc wykorzystać wolny czas produktywnie i zebrać nieco informacji. Nigdy bowiem nie wiadomo kiedy mogą się przydać.
- ... twoja historia się nijak nie klei. Twój kolega mówił, że mam Ci pomóc odzyskać zanpakutou, podczas gdy ty posiadasz takowe przy sobie. Poza tym w jaki sposób drugiemu oddziałowi zajęło tak wiele czasu ściganie rannego? Wystarczyło by iść po wielkich plamach krwi. Poza tym, skoro nie panujesz nad zanpakuou to po jaką cholerę używasz go podczas walki, w której nie chcesz zabić przeciwnika? Poza tym... ktoś kto pokonał oficera najprawdopodobniej mógł by dość łatwo przedostać się do jednej z bram senkai pilnowanych przez rodziny szlacheckie. Większość z tych osób to nie shinigami, Ci zaś którzy są shinigami rzadko mają dość siły by powstrzymać oficera.

Tenshi prowadził swoje wywody cichym, znudzonym głosem. Pewnie zwykle nie był by w stanie się upilnować i wtryniły by się w to wszystko dodatkowe emocje... tym razem jednak był zbyt zmęczony by w jakiś szczególny sposób reagować na rewelacje dookoła niego. Mimo to zmuszał swój umysł do wytężonej pracy... i był już dość bliski uformowania pewnego planu...

Jakiekolwiek rozwiązanie się rodziło zostało przerwane przez odpowiedź Rotena na twe pytania:
- Słuchaj uważnie. Ran nabyłem dopiero teraz, w tym miejscu.
Wskazał świat wokół was.
- Walczyłem tu z paroma dziwnymi istotami, które tak właśnie mnie poraniły. Wcześniej miałem się całkiem dobrze.
Po tym wyjaśnieniu przeszedł do kolejnej kwestii od razu.
- Posiadam dwa zanpakutou. Jedno zostało mi odebrane. W sumie, to było tak, że z początku miałem jeden, drugi siedział we mnie gdzieś w ukryciu, tłumiony przez pierwszy - tak mi się wydaje. A tymczasem, gdy rozbrojono mnie, ten się pojawił i zaczął aktywnie działać.
Tłumaczył spokojnie, oddychając powoli i płynnie. Być może też już nie miał sił na emocjonowanie się:
- Musiałem użyć mego zanpakutou, ponieważ przeciwnik - wspomniany przez Ciebie oficer był uparty i gdybym tego nie zrobił, nie byłbym w stanie go pokonać i wróciłbym do Gniazda Larw, a tymczasem, nie mogę tam spędzić nawet roku. Rok to może niewiele dla was, shinigami, ale na Ziemi, dla ludzi, to ogromny przedział czasowy.
Faktem jest, że miałeś silne wspomnienia ze świata żywych, ale i tak stwierdzenie tego faktu było jak przypomnienie czegoś z dawnych czasów o czym można było już nieco zapomnieć. Twój "jeniec" kontynuował:
- Owszem, będąc w pełni sił chyba zdołałbym dostać się do którejś z bram senkai, ale... Nie zamierzałem i nadal nie zamierzam opuścić tego miejsca, do póki nie odzyskam swojego towarzysza broni - drugiego... Nie. Pierwszego z mych zanpakutou. Teraz rozumiesz?
Rzekł i na tym zakończył. Nic więcej nie robił i nie mówił, czekał tylko na reakcję z twojej strony.

- Dobra, to teraz zaczniemy prosto. Umiesz jako tako funkcjonować? - Tenshi oparł dłonie o kolana i spojrzał w niebo, którego z oczywistych powodów zabrakło. Niemniej chłopak wciąż starał się udawać iż wszystko mu jedno i łatwiej było to zrobić nie patrząc w oczy rannego. Sam chętnie uzdrowił by go bardziej, jednakże nie był obecnie w stanie udzielić dużo lepszej pomocy medycznej, tym bardziej iż chyba potrzebował nieco logicznego myślenia, zaś po ciele wyssanym z reiatsu można było się spodziewać co najwyżej głośnego chrapania.

- Musisz umieć chodzić żeby mi wprać i znaleźć swoje zanpakutou, jasne? - Chłopak wciąż wolał nie spoglądać na Rottena. Zaczął za to starać się przywrócić w swojej pamięci trasę pomiędzy magazynem, gdzie znajdował się miecz wygnanego shinigami. Musiał przypomnieć ją sobie dokładnie, na tyle dokładnie by umieć kogoś wprowadzić do tamtego miejsca jedynie poprzez słowne instrukcje.

Chłopak już zbierał się do odpowiedzi, niestety nie usłyszałeś jej - zaczął tracić kontakt aż w końcu zemdlał. Próbowałeś go ocucić, ale nic z tego.

Do tego czułeś jakiś niepokój w powietrzu, łączysz to ze stanem Yaiby i zdecydowanie nie masz ochoty sprawdzać co mogło go tutaj pokiereszować w ten sposób.

- Szlaaag...a ja myślałem, ze po śmierci będzie fajniej... - Tenshi westchnął cicho i pochylił się nad leżącym ciałem. Nie słyszał o tym, by porucznik oddziału stworzył w wewnętrznym wymiarze jakąś zabójczą poczwarę zdolną pokiereszować doświadczonego shinigami, ale jeśli takowa się tam znajdowała to wolał się z nią nie spotkać. Bez słowa złapał wiec Rotena pod ramiona i ruszył starając się zawlec go do kuli, która to miała znajdować się po środku. W końcu to właśnie tam było wyjście. Oczywiście Tenshi nie widział czy dobrze robi wynosząc prawie martwego człowieka z kryjówki, jednakże jeśli coś co tutaj mieszkało miało by rozerwać go na strzępy to nie było najmniejszego sensu go tam pozostawiać.

Doczłapując do kuli zawiało cię, niby odrobinę, ale poczułeś dreszcze jakby było dużo stopni mrozu, mimowolnie odwróciłeś wzrok i zauważyłeś humanoida, który jakby był podnoszony na platformie i wypływał z podłoża:

Spoiler:

Do tego jeszcze szykował się do rzutu swoim dyskiem. Na frizzby nie miałeś ochoty w tym momencie więc pospieszyłeś się, brakowało już odrobiny, usłyszałeś odgłos wyrzucenia...

i byłeś znów z powrotem w posiadłości Kaichiego. Serce łomotało ci jak szalone, potrzebowałeś kilku chwil aby się uspokoić, wtedy też zauważyłeś minimalne zacięcie z tyłu szyi.

Tanshi chciał jak najszybciej sprawdzić czy Roten dobrze się trzyma. Niewielkie skaleczenie na karku było przerażające, ale na pewno nie było śmiercionośne. Rana zaś zapewne nie byłą specjalnie poważna. Oczywiście teraz Iz nie miał bladego pojęcia co ma zrobić z nieprzytomnym shinigami. Puki co mógł jedynie zawlec go do gospodarza tego domu, by po raz kolejny zajął się swoim przyjacielem.

Tenshi po raz kolejny uznał iż musi mieć cholernego pecha. Za każdym razem pakuje się w jakieś kłopoty, które są nawet bardziej kłopotliwe niż bycie potrąconym przez pędzący samochód. To przynajmniej nie wymagało zbyt wiele myślenia i zbyt wiele męczenia się.

Roten na twój pech mały nie był, chłopak był o wiele większy od ciebie, ale udało ci się go wtaszczyć na plecy. Gdy już zacząłeś się kierować w stronę posiadłości ktoś stanął ci na drodze: starzec w stroju shinigami, do tego miał haori, ale nie był na pewno kapitanem. Przez lata spędzone w Akademii orientowałeś się w hierarchii oddziału i jego nie kojarzyłeś:
- Świetna robota chłopcze, a teraz zaniosę go oddziału badawczego. Pewnie sam widzisz, że jest dość niezwykły, ty natomiast udaj się do oddziału IV żeby cię opatrzyli.
Wyglądał dość posępnie i ton również taki był. Ciężko było wyczytać sympatię na jego twarzy.

- Tak, tak tak. Wybacz ale to ja go znalazłem. - Tenshi spojrzał na mężczyznę z dołu ze swoim znudzonym spojrzeniem. Pewnie zwykle nie zdołał by go utrzymać, tym razem jednak pomagały mu dwie składowe. Po pierwsze był zmęczony, wiec nie za bardzo miał się na wyrażanie emocji. Po drugie, starał się wyciągnąć kogoś z kłopotów, a to w sumie było jedynym sposobem żeby nadać mu jakąkolwiek motywację. Ten człowiek natomiast w cale mu się nie podobał.
- Jestem z oddziału badawczego i osobiście zajmę się dostarczeniem go na miejscem oraz przejmę dowództwo nad grupą badawczą. Moje rany nie są zaś specjalnie natrętne, dla tego też nie potrzebuje składać wizyty w oddziale czwartym. Wybacz teraz, zacznę procedurę transportu. - Tenshi rzeczywiście ruszył starając się wlec Rotena za sobą. Nie mógł obecnie czekać na odpowiedź, bowiem chciał pokazać pewność siebie. pewność siebie otwierała wiele drzwi. Zwyczajnie niektórzy wychodzili z założenia, iż jeśli ktoś zachowuje się jak by miał do czegoś pełne prawo, top najpewniej je ma.

Stary jakby nieco zmniejszył napięcie twarzy:
- Ah ci młodzi, ale w tym wieku to normalne, a trochę zuchwałości nie zawadzi... mimo to nalegam.
Przy ostatnim słowie klasnął, ty natomiast poczułeś zdrętwienie ciała. Nie bardzo wiedziałeś co się dzieje, staruszek zaczął spokojnie podchodzić i wziął Rotena od ciebie:
- Tak będzie i dla niego i dla ciebie chłopcze, a teraz idź spać.
Wykonał nieznaczny gest palcami i momentalnie odpłynąłeś w ciemność. Dobudził cię dopiero parę godzin później Kaichi:
- Ej, Tenshi-kun. Obudź się, co się stało?
Czułeś się dość dziwnie, ale kontaktowałeś dobrze.

- Nic takiego.... uciąłem sobie drzemkę na środku twojego ogródka bo byłem zmęczony... - Tenshi westchnął cicho nieco rozeźlony. Jakoś dziwny staruszek nagrzebał mu we łbie a dodatkowo ukradł mu faceta, któremu ten akurat zamierzał pomoc. Dodatkowo Iz nie miał bladego pojęcia kim był mężczyzna i jakiej techniki użył żeby go unieruchomić i później uśpić. Mógł jedynie podejrzewać, że był to zupełnie mu nie znany rodzaj kidou, który był stosunkowo silny (w końcu większość zaklęć dało się odeprzeć, zaś zwykle czarom towarzyszyła widoczna emanacja reiatsu), zaś osobnik ich używający musiał być w nich świetnie wyszkolony, nie korzystał bowiem z nawet delikatnych śladów inkantacji. Tenshi najprawdopodobniej wplątał się wiec w jakąś ogromną i dziwaczną kabałę.

- A... tak, poza tym jakiś dziwny facet w mundurze shinigami i haori uśpił mnie i zwinął tego twojego kumpla co mu niby miałem pomoc... - Tenshi zaczął delikatnie kręcić prawym nadgarstkiem by rozruszać stawy stężałe od zbyt długiego pozostawania w jednej pozycji. Oczywiście gapił się przy tym na swoją dłoń starając się utrzymać wyraz twarzy kompletnie znudzonego i niemalże śpiącego osobnika.

Kaichi pomógł ci wstać, był zdziwiony tym co powiedziałeś:
- Nikogo tu nie widziałem, to dziwne. Za to widzę, że humor ci dopisuje, chociaż tyle dobrze. Widać sam nie zdawałem sobie z tego zagrożenia. Wolisz zostać czy wracasz do kwatery? Tym razem bez próśb czy obietnic, chce chociaż w niewielkiej części zrekompensować to w jakim jesteś stanie.
Przypomniało ci się dobre jedzenie, ale z drugiej strony w oddziale mogliby zacząć się zastanawiać czemu cię nie ma. Poza tym ze wszystkiego czułeś się przede wszystkim śpiący.

- Ta, nie ma to jak seria zdarzeń, z którymi nie chciało by się mieć nic wspólnego. - Tenshi powoli podniósł się z ziemi wciąż patrząc znudzonym spojrzeniem pod swoje nogi. Po chwili zaś przechylił lekko głowę naciągając swoją szyję.Pewnie powinien był teraz udać się do oddziału... tak, pewnie powinien. W końcu wizyta tutaj była, między innymi, odgórnym rozkazem mającym na celu utrzymanie dobrych kontaktów ze szlachtą... Ten punkt chyba się chłopakowi udał.

- Wybacz, ale chyba muszę iść wypełnić moje obowiązki... czyli przespać się. - Stwierdził jedynie spokojnie, następnie zaś zerknął na Kiachiego i uśmiechnął się lekko. - W każdym razie muszę przyznać, że na takiej imprezie jeszcze nie byłem. Ciekawe czy następna ją pobije. Trzymaj się. - rzekł jeszcze na pożegnanie.

Tenshi rzeczywiście zamierzał udać się do swojego oddziału, jednakże jedynie dla tego iż był zbyt zmęczony by samemu gotować. Chciał skorzystać ze stołówki a następnie z łaźni. W jego głowie kłębiła się masa myśli, zaś doświadczenie mówiło mu iż najlepsze plany wpadają do mózgownicy właśnie w łaźni.

Kaichi tylko pomachał dłonią na pożegnanie. Dalej przebiegało pomyślnie: poprawione nieco przez ciebie dania w stołówce, następnie pobyt w łaźni wpłynął orzeźwiająco. Starałeś ułożyć myśli, ale nie bardzo ci to szło, zostawiłeś więc przemyślenia na potem.

Udałeś się do swego oddziału i kawalerki, jedyne miejsce gdzie nikt chyba dotąd zbytnio nie niepokoił przez udało ci się szybko i w spokoju zasnąć... aż obudziłeś się wczesnym ranem kiedy to shinigami zapukał do twych drzwi by rzucić ci polecenie, że za godzinę masz się zgłosić w biurze porucznika po czym wyszedł.

<pisz w kawalerce>