Kompleks do paintball'a

Jest to kompleks złożony z ogromnej i dość niskiej hali, małej przybudówki z kasami i szatniami oraz kilkoma placami użytkowanymi w lecie. Cały teren zajmuje około 500m2, więc jest dość rozległy. Hala posiada łączną powierzchnię około 200m2 i jest podzielona na kilka "plansz". Całość zbudowana jest solidnie i nosi ślady wielu bitew, które rozegrały się w tym miejscu. "Plansze" są zróżnicowane, począwszy od imitacji terenów górskich, po gęste lasy Amazonii.

Twoim oczom okazała się potężny i znany na całą okolicę kompleks do paintball'a.
- Niespodzianka! Zawsze chciałam w to zagrać, sprosiłam trochę znajomych, abyśmy nie grali sami. - Yumiko wyglądała na uradowaną i wyraźnie zadowoloną z planu. W oddali dostrzegłeś sporą gromadkę ludzi, którzy do Was machali, to pewnie znajomi, o których wspomniała kobieta. Powoli ruszyliście w ich kierunku.

Ruszyłem zaraz za Yumiko. Pomysł gry w paintball od razu mi się spodobał w końcu jestem dobrym strzelcem. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech i byłem trochę podekscytowany ową rozgrywką. Dotarliśmy do znajomych Yumiko, zacząłem się z nimi witać :
-Miło mi poznać. Raneme jestem.

po chwili rozmowy grupy zostały ustalone. Ty byłeś z Yumiko, niską, szczupłą brunetką, która z tego co zdążyłeś usłyszeć była pułkownikiem na urlopie, oraz wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną o mysim kolorze włosów i błękitnych oczach. Mogłeś dostrzec u niego ciekawy tatuaż mieszczący się w tuż przed nadgarstkiem. Poszliście się przebrać. Gdy wszyscy byli już na pozycjach wylosowaliście planszę, okazało się, iż będziecie się mierzyć na terenie górzystym. Rozeszliście się i stanęliście w punktach początkowych, po chwili rozbrzmiał dźwięk zwiastujący rozpoczęcie "polowania".

Ruszyliśmy w stronę przeciwników, szliśmy w odstępach około 2 metrów. Teren górzysty utrudniał poruszanie się, ale i tak sprawiało mi to wiele frajdy. Staraliśmy się iść bez robienia hałasu. Byliśmy już prawie przy punkcie początkowym naszych przeciwników. Teraz byłem już bardzo podekscytowany.

Wtedy usłyszałeś to czego najbardziej się obawiałeś. Ktoś tu przyciągnął hollowa. Usłyszałeś gdzieś na innym polu eksplozje, pewnie hollow nie miał wyczucia przy lądowaniu. Z tej odległości nie potrafiłeś nic dostrzec, lecz dosłownie po chwili ogarnęło Cię większe przerażenie. W okolicy pojawiło się jeszcze kilka stworów i nie należały one do tych najsłabszych.

Pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy brzmiała *O Kur*a. Miałem mętlik w głowie, nie wiedziałem co zrobić. Zacząłem się martwić o Yumiko. Ogarnęło mnie przerażenie. Jeśli zostawił bym ich tu samych to mogą zostać zaatakowani przez jakiegoś Hollowa. Lecz nie mogłem zostawić tutaj tych Hollowów. Postanowiłem zlikwidować owe Hollowy. Odwróciłem się do Yumiko i powiedziałem : Uciekajcie, jak najdalej .. proszę - po czym pocałowałem ją w usta i ruszyłem w stronę eksplozji. Gdy zmierzałem w ich stronę ściągnąłem górną część kombinezonu, ponieważ krępowała ruchy. Poczułem zimny powiew powietrza, dzisiejszy dzień nie należał do najcieplejszych. Cały mój tors pokryła "gęsia skórka". Nie zwracałem uwagi na to, że było mi zimno. Chciałem tylko ochronić moich bliskich. Zacząłem szukać mojego amuletu Quincy, po kilku chwilach znalazłem go w kieszeni spodni. Szybko założyłem go na rękę i biegłem ile sił w nogach w stronę Hollowów..

Kiedy przebiegłeś połowę drogi i na horyzoncie pojawiły się pierwsze sylwetki potworów, stało się coś czego nie przewidziałeś. Poczułeś 3 silne źródła energii. Innego quincy, bardzo silnego pustego i człowieka, a wszystko dochodziło od strony Twoich przyjaciół. Usłyszałeś krzyk, lecz od przodu nabiegały już tamte stwory, zbliżały się niebezpiecznie szybko.

Zacząłem analizować bodźce, które przed chwilą do mnie dotarły. Chyba nie dam rady już zawrócić, więc muszę szybko wyeliminować te potwory i wrócić do Yumiko - pomyślałem. Przeszedł po mnie dreszcz strachu, bałem się o przyjaciół, a szczególnie o Yumiko. Teren nie sprzyjał co potykałem się o jakieś kamienie lub korzenie. Szybko analizowałem sposoby wyeliminowania potworów, lecz nic skutecznego nie przychodziło mi do głowy. Gdy Hollowy były już blisko więc zacząłem "przelewać" reiatsu do amuletu.

Utworzyłeś standardowy łuk quincy. Hollowy szybko zbliżały się na Twoją pozycję, lecz za sobą usłyszałeś odgłosy walki, czyli wśród Twoich towarzyszy był ktoś, kto też należał do klanu Quincy. Z jednej strony była to pociecha, lecz z drugiej nie wiedziałeś czego się spodziewać. Gdzieś w oddali wyczułeś ogromne źródło reiatsu. Nie wyczuwałeś takiego jeszcze nigdy, co wcale nie świadczyło o niczym dobrym...

Stanąłem jak wryty *Quincy wśród przyjaciół Yumiko ? * - pomyślałem z jednej strony cieszyłem się, lecz nie znałem jego umiejętności, a jego przeciwnik był naprawdę silny. Gdy ujrzałem, że moi przeciwnicy się zbliżają zacisnąłem dłonie w pięści i podniosłem łuk do góry. Chciałem jak najszybciej ich wyeliminować, aby pomóc innemu członkowi klanu Quincy. Skumulowałem trochę reiatsu w ręce i wytworzyłem strzałę po czym naciągnąłem cięciwę, wycelowałem w klatkę piersiową jednego z hollowów i wypuściłem strzałę... *Musi się udać!* - krzyknąłem w myślach....

[Nie odjąłem rei ponieważ nie wiem ile odjąć za strzałę. Powiedzmy, że jest to słaba strzała.]

[W jedną strzałę możesz "wlepić" tyle ile masz kontroli rei. To skutkuje zwiększeniem szybkości i siły. I powiedzmy - 2 rei XD 1 rei, żeby stworzyć, 2 żeby nadać jej podstawowe cechy. ]
Strzała trafiła w niczego nie spodziewający się cel. Hollow rozpłynął się w powietrzu, jednakże 2 kolejne szarżowały w Twoją stronę. Oba wyglądały nieco inteligentniej niż poprzednie, więc nie było dla Ciebie zaskoczeniem, że zmieniły nieco sposób przemieszczania się w Twoim kierunku. Jeden przypominał hybrydę pająka i małpy, zaś drugi był niezwykle podobny do modliszki.

Po trafieniu pierwszego celu uśmiechnąłem się do siebie. Jeszcze dwa - pomyślałem i odbiegłem od przeciwników, ponieważ jestem od nich lepszy w walce dystansowej. Przynajmniej tak mi się wydawało. Kierowałem się w stronę niedużego lasu. Gdy byłem już na miejscu, ponownie uniosłem i łuk i stworzyłem dwie kolejne strzały. Tym razem celowałem w głowę "modliszki", przeczekałem chwilę i wypuściłem obie strzały na raz..

[odejmuje 6 rei, -2 z poprzedniego postu i -4 za ten post ;p ]

Strzały minęły się z celem dosłownie o włos. Jak się miało okazać, przeciwnik nie był taki głupi, otóż, aby ocalić maskę, poświęcił jedno z swych odnóży robiąc unik. Pojawił się jednakże mały problem. Kiedy przestałeś się skupiać na modliszce, zauważyłeś, że pająko podobny towarzysz gdzieś zniknął, lecz jak miało się okazać, za późno. Nim zdążyłeś się porządnie rozejrzeć, poczułeś jak coś opada na twe plecy, przez które przemknęła olbrzymia dawka bólu, Ty zaś przeleciałeś kilka metrów i wylądowałeś ciężko na brzuchu. Kątem okaz zauważyłeś, że Twoi oponenci już szykują się do kolejnego ataku...

Cholera, cholera ... - syczałem do siebie podczas wstawania z ziemi. Byłem na siebie zły, że dałem się tak podejść. Wstałem chwiejnie i uniosłem rękę z łukiem do góry. Ogarnęła mnie złość, a właściwie furia. Jeszcze mocniej zacisnąłem dłonie na łuku i stworzyłem 2 strzały. Moi przeciwnicy biegli już w moją stronę, jedną wystrzeliłem w głowę "modliszki", a drugą w stronę drugiego oponenta. Żryjcie to ! - krzyknąłem w nadziei na trafienie przeciwników. Byłem w pełni gotów do zrobienia uniku.

Tego co się stało nie dało się przewidzieć. Nie byłeś na to kompletnie przygotowany. Nad Tobą otworzyło się coś, a do tego wymiaru przedostał się jakiś mężczyzna.
- No no no, koniec zabawy... - Powiedział nowo przybyły. Nie byłeś w stanie nic powiedzieć, gdyż poziom jego reiatsu Cię dławił. Ostatnie co pamiętałeś to błysk klingi...

Obudziłeś się, gdy ktoś zdzielił Cię w policzek. Widziałeś, że wszyscy nie byli w najlepszym stanie, ale żyli, no pominąwszy, że obok leżała Twoja narzeczona, która wyglądała, jakby miała zaraz umrzeć. Dostrzegłeś na jej karku jakiś dziwny kształt o wyglądzie koła.
- No w końcu się obudził. - ktoś mruknął.

Gdy otworzyłem oczy "zaatakował" mnie blask światła, przez moment nie wiedziałem co się dzieje. Po chwili podniosłem się z ziemi, głowa bolała mnie niemiłosiernie. *Gdzie ja jestem ? I co się wczoraj dokładniej stało?* - zapytałem drapiąc się po głowie. Głowa dosłownie mi pękała, rozejrzałem się dookoła kręcąc przy tym głową. Nagle ogarnęło mnie przerażenie, właśnie ujrzałem ledwo żywą Yumiko. Nie zwracając na obolałe ciało, "rzuciłem się" w jej stronę. Kurczowo złapałem ją za rękę. *Co się jej stało?* - rzuciłem ze łzami w oczach.

Z powodu bólu i zmęczenia Twoje "rzucanie się" wyglądało karykaturalnie. Nie dość, że nie byłeś w stanie pomóc narzeczonej, to sam pogorszyłeś ogólny ból jaki odczuwałeś, zaś jego natężenie zbiło Cię z nóg. Nie byłeś w stanie zbyt dobrze kojarzyć głosów w tym stanie, więc nie byłeś pewien kto się odezwał.
- Ona umiera, została dotkliwe pokąsana przez coś. Straciła zbyt wiele krwi. Nas nie pytaj, nie mamy pojęcia co się stało, a co do tego gdzie jesteś, to w kompleksie do paintball'a, lecz w tym stanie raczej nie nadaje się do użytku. Pomoc jest już w drodze, lecz wątpię czy uda im się uratować Yumiko. - Ten ktoś mówił bardzo cicho. Po wypowiedzeniu ostatniego zdania ktoś zaczął łkać.