Dom rodziny Engen

Satori zdążyła już na dobre ochłonąć po serii docinków ze strony swojej siostry. Co więcej, chyba na tą chwilę pogodziła się z myślą, że dopóki ma te plastry na trzecim oku nie będzie w stanie sprawdzić, czy na przykład Shogo nie ma jakiś sprośnych myśli na jej temat.
-Chyba już o tym mówiłam... w obrębie posiadłości i miasta jest dość spokojnie. Nie chciałabym być jednak w skórze kogoś, kto wyjdzie na zewnątrz... jeden wielki labirynt podobny do jaskini, gdzie w większości zakamarkach kryją się You... puści, bandyci, i różnorakie pułapki zastawione przez złośliwe duchy. Bywało gorzej...-Dziewczę wypiło trochę substancji z filiżanki, która była trochę gorzkawa, ale zdatna do przełknięcia. Jak ktoś lubił...
-Jak tylko dowiem się czegoś nowego w związku z twoją przypadłością - i ty się o tym dowiesz. Na razie jednak radziłabym Ci rozwinąć trochę swoją siłę, zwłaszcza woli. Bardzo Ci się to przyda w przyszłości... tak... jeżeli wszystko pójdzie tak jak trzeba, nie będziesz się musiał obawiać o ataki ze strony pustych. Wręcz będą od Ciebie uciekały w popłochu... ale zanim odeślę Cię na ziemię, mam do Ciebie pytanie...-Chyba perspektywa zadawania tego pytania zatrząsnęła trochę stoickim spokojem Satori, gdyż trochę się zarumieniła.
-Czy... może... nie sprawiało by Ci to problemu... gdybym ściągała Cię tutaj w czasie twojego snu? Chciałabym Cię poznać trochę bliżej...

Jeden wielki labirynt, najeżony pułapkami na potencjalnych zwiedzających, dodatkowo zawierający najgorsze szumowiny jakie widziała ziemia wraz z bestiami z innego świata. Z pewnością podziękowałby, gdyby Satori zaoferowała mu zwiedzanie swojego sąsiedztwa. Ciekawe jak piekło wyglądało zanim został tutaj zaprowadzony "porządek".
Podobnie jak jego gospodyni, nadpił nieco herbaty z filiżanki, gdy ta z kolei doradzała mu aby rozwinął swoje umiejętności. Tutaj zgadzał się z nią w całości - warto będzie nieco się wzmocnić przed prawdopodobnymi atakami pustych. Miło również z jej strony, że podzieli się z nim informacjami na temat jego ostatnich problemów. "Dobrze, że jestem po jej stronie" pomyślał sobie chłopak.
Zaczął już powoli dopijać herbatę, gdyż niechybnie niedługo zostanie odesłany spowrotem na ziemię. Spod filiżanki dostrzegł rumieniec dziewczyny, gdy ta wypowiadał swoje ostatnie pytanie.
- Możesz mnie śmiało porywać nocą. Nie widzę problemu - odpowiedział jej żartobliwie, odkładając naczynie spowrotem na spodeczek.

-To dobrze... od razu tylko ostrzegam, że moja siostra może Cię zabrać bez mojej wiedzy.. trochę za bardzo się tobą zainteresowała... ehhh... mniejsza, cieszę sie, że wszystko się układa. Do zobaczenia-Satori wypiła jeszcze łyk herbaty, i wszystko zaczęło się oddalach od chłopaka. On sam siedział na krześle, nie czuł pędu, ale jakoś tak wszystko zaczęło się cofać do tyłu, aż chyba w końcu skończyło się pomieszczenie, gdyż został sam w ciemności...
I do tego chyba w swoim pokoju, sądząc po zapachu i głosach które do niego docierały. Była to chyba Megumi oraz jego siostra... nie "chyba", na pewno. Trudno coś tylko było mu się zorientować, jaka była pora dnia, czy wieczór, czy popołudnie, czy nawet noc... było to dla niego lekkim dyskomfortem

(+1 do psychiki)

Miał wrażenie jakby obudził się ze snu. Zgadywał, że mimo wszystko Satori nie zostawiła go śpiącego na cały czas ich spotkania. To by wzbudziło jakieś zainteresowanie ze strony dziewczyn. Właściwie to czy one nawet zauważyły, że wędrował sobie myślami po piekle? W gruncie rzeczy to on sam nie ma pojęcia, co się wokół niego dzieje. Jakby nie było przez jakiś czas był duchem nieobecny. Zapytać się nie zapyta, bo przecież jak by to wyglądało. No nic, rozsiądzie się na krześle i zacznie nasłuchiwać. Może rozjaśni mu się nieco sytuacja.

-Na pewno wszystko z nią w porządku... prawda?-Zapytała Megumi, która brzmiała naprawdę smutno. Wręcz, jakby się miała zaraz rozpłakać.
-Oh daj spokój. Twarda jest, nic się jej nie mogło stać. Zresztą, mówiłaś już co się jej przytrafiło. Jak przezyła coś takiego, to i teraz w razie czego sobie poradzi... prawda? Ma po prostu szczęście i tyle... heeeeeeh...-Natomiast Yukiko westchnęła z wyraźną rezygnacją-Brat, weź jej przemów do rozumu albo co... jak słowo daje, żeby tak wybiec bez słowa... nie masz do niej żadnego telefonu albo co?
-Przecież nie odbierała...
-Zadzwoń jeszcze raz. Może tym razem odbierze...
Ogólnie sytuacja była dość napięta i nieprzyjemna, zwłaszcza, że wręcz intuicyjnie Shogo wyczuł, że jego siostra czegoś od niego oczekuje. Zanim jednak zdążył zareagować, coś koło jego ucha świsnęło. Najprawdopodobniej powietrze, które jednak tak dziwnie chyba szurnęło, że chłopak usłyszał bardzo ciche słowa "Toaleta". Coś za dużo tutaj głosek jak na pojedynczy świst...

Ominęło go więcej niż mogłoby mu się z początku wydawać. Definitywnie kogoś brakuje i doprowadza to Megumi do rozpaczy. Jeżeli dodamy do tego rysopis charakteru otrzymany od Yukiko, można odgadnąć, że chodzi o jedyną nieobecną - Saki. Nie trzeba być Batmanem, żeby coś takiego wywnioskować. Lepiej przemyśleć co teraz odpowiedzieć siostrze...
Wtem, usłyszał jedno słowo. Było wypowiedziane tak cicho, że można by je łatwo pomylić z dźwiękiem otoczenia. Normalnie Shogo nie zwróciłby na to uwagi, ale w obecnym momencie był całkiem zadowolony z takowej... "podpowiedzi".
- Przepraszam na chwilę. - Odpowiedział wstając z krzesła. Sprawnym krokiem skierował się do łazienki. Nawet jeżeli nic tym nie osiągnie, zawsze będzie mógł przemyśleć całą tę sprawę w spokoju.

I jakoś tak się niesamowicie dziwnie złożyło, że go nikt nie zatrzymał. Nikt nie krzyczał rozpaczliwie za nim by został, nikt go nie przytrzymał, nie złapał za rękę, ani nawet złośliwie nie podstawił nogi. Ot... normalka. Co było aż dziwne.
Chłopak dotarł do toalety, i wszystko już było po staremu - znaczy się, nie mógł sobie spokojnie wysiedzieć w toalecie i namyślić się nad tą sprawą. A przynajmniej nie w spokoju.
-Dobrze, że już jesteś-Usłyszał głos kobiety. Nie znał go, ale mogły być dla niego niepokojące parę aspektów tej osoby. Po pierwsze, stała dość blisko. Po drugie, czuł od niej podobne wibracje jak u pustych. Mogło to oznaczać kłopoty.
-Spokojnie, jestem tutaj, by pomóc. Mniej więcej-Dodała po chwili, akcentując to "mniej więcej" dość złowieszczo. Po chwili zachichotała. Dość kołujące, zwłaszcza, że ciągle nie wiedział z kim ma do czynienia.
-Jestem od Satori. Podobno wspomniała, że jak tylko będzie coś wiadomo na temat oka, to masz się o tym dowiedzieć pierwszy. Więc jestem... ale wyyyyyyybaaaaaaaacz, zapomniałam się przedstawić. Jestem Paranoia, miło mi Cię poznać... Engen Shogo... jak to w ogóle brzmi... Komeiji Shogo... tak lepiej... chociaż ciągle nie wiem, co ona niby w tobie widzi... ups, chyba za dużo mówię. Wybacz-Kolejne rzeczy warte odnotowania. Sporo mówiła. Mało konkretnie. I do tego dość kpiąco.

Chwile posiedział samotnie w toalecie, czekając aby ów tajemniczy głos odezwał się ponownie. Czekał, czekał i się nie doczekał. Już chciał wyjść zawiedziony, gdy w końcu wyczuł czyjąś obecność w pobliżu. Wszystko wskazywało na to, że był to jakiś pusty, jednak kobiecy głos skreślił mu ten pomysł.
- Jasne, jasne. Mnie też miło cię poznać. - Odpowiedział zirytowanym głosem, machając przy tym niedbale dłonią. Dosyć się nasłuchał od Koishi na temat niezwykłego zainteresowania jego osobą. Powtórki z rozrywki nie ma zamiaru sobie serwować, zwłaszcza że przyszła do niego z ważnymi wieściami. Był mile zaskoczony tym, że Satori tak szybko znalazła informacje dotyczące jego własnego "oka".
- Bez zbędnych ceregieli - przejdź do konkretów. - Stanowczo zażądał od Paranoi wyjaśnień. Nawet nie zauważył kiedy włożył swoją kulturę osobistą w buty. Zirytowany człowiek łatwo się zapomina. Dołożyć do tego zdezorientowanie sytuacją to nawet takiemu spokojnemu człowiekowi jak Shogo puszczą nerwy.

-Jakiś ty konkretny... w porządku, już przechodzę do rzeczy...-Zainteresowanie w głosie Paranoi trochę spadło. Shogo usłyszał dźwięk, jakby kobieta oparła się plecami o ścianę, a potem westchnęła.
-Trzecie oko ulokowane jest w górach w pobliżu małej, zaniedbanej świątyni Hakurei. Dokładne położenie nie jest mi znane z powodu mnogości zakamarków, jaskiń, sieci tuneli i innych przyjemności... ale na pewno jest gdzieś tam na tym terenie. Wypadało by się tam przejechać i go poszukać... prawda? A może jednak nie?-Zapytała trochę bardziej zaciekawiona-Mniejsza... osobiście zalecałabym Ci zaproponować twojej klasie wycieczkę szlakiem starych świątyń. Wtedy nie będę musiała Cię zabierać ukradkiem by to odszukać, a przy okazji trochę sobie pochodzisz i pooddychasz świeżym powietrzem. I jeszcze jedno... nie przejmuj się absolutnie cudami na kiju w postaci rodu Konpaku, Yatagarasu, i duchami przodków. To w tym momencie nie twoje zmartwienie-Im dłużej mówiła, tym jej głos stawał się coraz bardziej monotonny. Chyba zaczęła się dość mocno nudzić.

A więc już wie gdzie znajduje się jego własne oko. Normalnie ta lokacja byłaby dosyć nieporęczna, ale pomysł Paranoi ze zorganizowaniem wycieczki był co by tu dużo mówiąc świetny. Wszystko się ułoży i nie będzie musiał kombinować na siłę. Wciąż nie znał dokładnej lokacji, ale z tym sobie jakoś poradzi. Mimo, iż znowu jest ślepy.
Ma się nie przejmować rodem Konpaku? Definitywnie jest wplątany w ich obecną sytuację, ale skoro Satori stwierdziła, że ma się nie mieszać to lepiej tak zrobi. Jakiś powód w tym na pewno miała. Co tam, że nie wie jaki to powód. Jedno zmartwienie wte czy wewte.
- Dzięki za informacje. Coś jeszcze? - Zapytał się Paranoi dla pewności, czy aby czegoś nie pominęła. Jakoś zbytnio mu nie przeszkadzało, że się nudziła w jego towarzystwie.

-Nie. Ale następnego dnia w szkole przekaż ten pomysł swojej wychowawczyni. Im szybciej tym prędzej, jak to mówią... na razie... a, zapomniałam... ta wasza koleżanka żyje. Troszkę dostała po głowie, ale w sumie nic jej nie jest i na 98% tutaj przyjedzie. Na razie jednak pociesz tamtą. Będzie mi jeszcze potrzebna, i musi być w dobrej formie... i to już wszystko... do zobaczenia-I tak oto zniknęła z jego pola czuciowego. Po prostu wsiąkła w przestrzeń. Czadzik...
...chyba była ładna pogoda. Ciśnienie w normie, nie słyszał deszczu za oknem, chociaż szósty zmysł mówił mu, że już jest trochę późno... no...

Chłopak odczekał jeszcze chwilę po zniknięciu Paranoi, po czym głośno wypuścił powietrze. Wymacał zlew, odkręcił zimną wodę i przemył sobie nieco twarz dla odświeżenia. Za dużo się dzieje w zbyt krótkim czasie, a jeszcze nic się na dobre nie zaczęło. Jednakże użalanie się nad sobą w niczym nie pomoże, toteż Shogo postanowił stawić czoło swojej przyszłości. Głowa do góry i broda wysoko, co będzie to będzie.
Przed wyjściem z toalety wytarł się dokładnie w ręcznik i skierował się z powrotem do pokoju, w którym przesiadywały Yukiko i Megumi. Nie było go może kilka minut, a odczuł to prawie jak kilkanaście miesięcy.
- Wstrzymajcie się z zamartwianiem - powiedział na wstępie do dziewczyn. - Saki na pewno dzisiaj wróci, najpewniej cała i zdrowa. Nie pytajcie skąd to wiem - kontynuował, wystukując sobie drogę do krzesła, na którym siedział. Gdy je znalazł, spokojnie na nim usiadł, podpierając się pod brodą laską..
- Pozostaje nam tylko czekać... -

Po przemyciu swojej twarzy w zlewie Shogo poczuł się nieco lepiej, aczkolwiek dalej w głowie miał jeden wielki mętlik. Zdecydowanie za dużo go spotkało w przeciągu ostatnich dni... za dużo informacji, nawet jak na jego rozbudowany intelekt. Ale jak wcześniej zostało powiedziane - musiał się przede wszystkim skupić na znalezieniu tego oka, tak przynajmniej mu powiedziano. Super.
Wkroczył natomiast dość mocno zmęczony do pokoju. Oczywiście nie widział ich twarzy ani reakcji, aczkolwiek dłuższa chwila ciszy spowodowała, że chłopak czuł się chwilę nieswojo.
-Nie to bracie, żebym ja Ci nie ufała... ale...
-Dobrze... pewnie macie rację... ja... może poczekam na zewnątrz... muszę się przewietrzyć...-Po dźwięku skrzypiących drzwi można było przypuszczać, że faktycznie wyszła... ale cóż to! Musiał uważać na swoje własne życie, gdyż właśnie obiekt o niespotykanej prędkości zamierzał... Aua! To bolało! Dostał po głowie.
-Cały dzień staram się ją jakoś pocieszyć, a Ty nic! Jak naćpany jakiś... a ty tylko "wszystko w porządku". Co jest, znowu coś się dzieje?!-Zapytała będąc cała w nerwach. Trzymała Shogo mocno za ramiona, i najprawdopodobniej intensywnie się w niego wpatrywała... ale... cała się trzęsła...

Jego próba uspokojenia dziewczyn okazała się porażką. Megumi dramatycznie opuściła pomieszczenie, a Yukiko wyglądała na bardziej roztrzęsioną niż wcześniej. Zdążył nawet dostać od niej po łbie.
"Niezły ruch chłopie" pomyślał sobie niewidomy, łapiąc się za miejsce, w które uderzyła go siostra.
- Słuchaj - powiedział Shogo, łapiąc swoją siostrę za dłoń. - Wszystko będzie w porządku. Nie musisz się martwić na zapas. Możesz to nazwać szóstym zmysłem, ale po prostu wiem, że z Saki jest okej. - Ścisnął jej rękę mocniej. Niech widzi, że ma w nim wsparcie. Może widok chociaż jednej spokojnej i pewnej swoich słów osoby ją uspokoi. Pozostaje tylko kwestia Megumi.
- A teraz pozwól mi uspokoić Megumi. - Chłopak powoli odnalazł ręką policzek Yukiko i nieznacznie ją uszczypnął. - Pewnie tak ją uspokoiłaś, że jest na skraju załamania nerwowego. - Żarcik na odchodne dla rozluźnienia sytuacji. Zaraz potem wystukał sobie drogę do drzwi wyjściowych. Za nimi czeka go uspokajania ciąg dalszy.

Jego słowa nie podziałały tak mocno jak on się spodziewał, aczkolwiek przyniosły jakiś efekt, jego siostra najwyraźniej trochę odpuściła, bo już tak nim nie telepała jak wcześniej.
-Szósty zmysł. Znowu coś do Ciebie pewnie przylazło, a ja nie mogę nic z tym zrobić. Ale skoro tak mówisz... mam powód, by Ci nie wierzyć?-Mruknęła, acz bez większego przekonania. Przerwała co prawda gdy Shogo usiłował wymacać jej policzek, i chyba nawet się obruszyła gdy ten wytknął jej brak umiejętności pocieszycielskich.
-Głupek. Jak taki mądry to sam sobie radź, phi-No i poszła sobie gdzieś. Rozładował atmosferę z jednej strony, to teraz może zrobić to z drugiej... aj, żeby się tylko nie potknął. Mimo wszystko te światełka były dla niego ostatnio sporym ułatwieniem, do którego braku będzie musiał się znowu przyzwyczaić. Acz zbyt długo mu to chyba nie zajmie.
Więc, po wymacaniu drzwi i otworzeniu ich doskoczył do niego ktoś. Po tonie głosu uznał, że była to Megumi, która nakierowała go na schodki przed domem.
-Odbiegła tak od nas bez mówienia o co chodzi... i ciągle nie wraca... naprawdę się boję, że coś jej się stało. Zawsze stara się robić wszystko z całych sił, a ja nie mogę się jej za to odwdzięczyć...-Brzmiała trochę spokojniej niż wcześniej, aczkolwiek czułe ucho Shogo wychwytywało poważne zmartwienie i smutek.

Ledwo postawił stopę na zewnątrz, a już doskoczyła do niego Megumi. Musiał przyznać, że nieźle go przestraszyła. Równie dobrze mógł być to pusty albo jedna z innych osobliwości, które polują na niego i jego siostrę w wolnym czasie. Oczywiście nie miał jej tego za złe, a już na pewno nie po tym, jak mu wyjaśniła w jakiej sytuacji się znajduje.
Przysiadł obok niej na schodach.
- Po pierwsze - naprawdę silna z niej dziewczyna. Byle co nie zrobi na niej wrażenia, nie mówiąc już o krzywdzie. Poza tym, dlaczego nie możesz się jej odwdzięczyć? Coś stoi ci na przeszkodzie? - Shogo postanowił podejść do sytuacji zadając pytania. W ten sposób i on i jego rozmówczyni mogli dowiedzieć się czegoś interesującego. Skoro ten sposób działał u Sokratesa, to czemu tutaj ma nie podziałać?

Ciężko było mu powiedzieć jak zareagowało na to dziewczę, bo nie miał z nią tak silnego połączenia jak z jego siostrą. U niej przynajmniej... nie wiedział jak, ale wiedział, kiedy jest wkurzona albo szczęśliwa gdy tylko słyszał jej oddech albo dźwięk jej stóp. Tutaj natomiast... nic z tych rzeczy. Mógł jedynie opierać się na treści jej słów, ewentualnie starać się jakoś rozszyfrować ich ton.
-Ona stara się być taką silną... ale... powiem Ci coś. Przeżyła naprawdę wiele. Śmierć po śmierci. To cud, że tutaj jest. I te wszystkie rzeczy... naprawdę mocno na nią wpłynęły. Stara się odizolować, ale... nie radzi sobie ze swoimi emocjami... dlatego się o nią boję... jakbym tylko mogła...-Oho! Nie trzeba było być geniuszem ani telepatą by zauważyć, że dziewczynie zbierało się na napad płaczu. Tak to już jest z tymi babami... chyba... Shogo w końcu miał do dyspozycji głównie swoją siostrę, a naprawdę bardzo rzadko kiedy był świadkiem tego, żeby płakała... w sumie... chyba nawet nigdy nie był. I jakby pomyśleć, to przed chwilą był świadkiem jednych z jej większych i poważniejszych wybuchów nerwów.

Wypowiedź dziewczyny niezwykle go zaskoczyła. Czy ona na pewno mówiła o tej samej Saki? O tej, która mogła śmiało konkurować wybuchowością i temperamentem z jego siostrą? Chociaż jakby się zastanowić, nie miał okazji zapoznać się z nią bliżej. Nawet mu przez myśl nie przeszło, że mogła mieć jakąś traumatyczną przeszłość.
Shogo, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, dopisał "przeszłość Saki" do swojej mentalnej listy wielkich niewiadomych, o których miał zamiar dowiedzieć się czegoś więcej. Moment później skarcił się za tę myśl. Lepiej zająć się najpierw problemami, które ma pod ręką.
Dziewczyna obok niego była na skraju płaczu. Trzeba było podjąć radykalne środki.
Chłopak powoli objął ją jedną ręką.
- Cicho, cicho... - powiedział prawie szeptem. - Wszystko będzie dobrze, Megumi. Jeżeli ty nie możesz pomóc Saki, to ja spróbuję. Obiecuję. Dżentelmen zawsze dotrzymuje słowa. - Na ostatnie zdanie położył dziwny nacisk. Jednakże nie można było w jego głosie wyczuć arogancji, tylko chęć pomocy.

Dziewczyna drgnęła lekko gdy chłopak objął ją swoim ramieniem. Bez tego kluczowego zmysłu zwanego wzrokiem trudno jest wyczuć emocje... o ile oczywiście jest to przypadłość niedawna. Chłopak jednak choćby po oddechu, jego tempie i dźwięku z jakim ulatywało powietrze z gardła Megumi, nie mówiąc zresztą o tempie bycia serca które wyczuwał przez któreś z naczyń krwionośnych na jej ciele mógł dojść do wniosku, iż... dalej była w nienajlepszym nastroju. Jednak pomimo tego przynajmniej starała się uspokoić, a to już był jakiś sukces.
-J-jeżeli tak mówisz-Nie była zbyt przekonana, ale nie ma się co dziwić. Czemu ślepy chłopiec... inaczej, JAK ktoś taki jak on miał pomóc jej znajomej, skoro ona, osoba która znała ją z tego całego grona najlepiej, nie była w stanie?
-...to Ci uwierzę... posiedźmy jeszcze tutaj troszkę, dobrze? Może wróci...-Megumi zmieniła pozycję na jakąś inną, chyba trochę wygodniejszą.
No i tak sobie czekali. Jego siostra w międzyczasie przygotowała im ciepły rosół, co by nie pomarzli. Aż zaczęło się chyba ściemniać, bo faktycznie, trochę zimno się zrobiło...
Aż tu nagle... Shogo poczuł dwa źródła energii. Jeden z całą pewnością pochodził od Saki (Po tych ćwiczeniach trudno było dla niego tego nie wychwycić) drugi natomiast był dla niego kompletnie nieznany.

Shogo posiedział razem z Megumi jeszcze przez jakiś czas, starając się ją uspokoić swoją obecnością. To było chyba jedyne wyjście jakie mu pozostało - po prostu być. Niech ona ma świadomość, że on jest tutaj aby udzielić jej wsparcia w trudnych chwilach.
Z zadowoleniem przyjął rosół od siostry, gdyż szybko zrobiło się chłodno. Chłopak nie miał pojęcia, która mogła być godzina, ale z pewnie już było późno. Zmęczenie też dawało mu się we znaki. Ciekawe jak się trzymała dziewczyna obok niego? Nie wydawała się wyczerpana. Stres musiał ją utrzymywać na nogach.
Po jakimś czasie, dalej siedząc na schodkach od domu, wyczuł w oddali znajomą energię. Dokładnie tą, którą czuł parę nocy temu. To była Saki! W końcu wróciła. Aczkolwiek...
Nie była sama. To nie wróży nic dobrego.
Shogo odsunął się od Megumi i wyprostował się nieco.
- Wyczuwam energię Saki. Nie jest sama. Czy mówiła, że będzie z kimś wracać? - zapytał się dziewczyny obok niego. Może to było nic strasznego. Może Saki wraca z kimś znajomym. Może. Może...

-N-naprawdę?-Zapytała z nieukrywanym zdziwieniem ale i radością. Czyżby ona, dziewczę, która akurat w TYCH sprawach była od niego o wiele bardziej doświadczona, nie zauważyła tego? Ponadprzeciętny intelekt Shogo i jego wyczulony słuch mogły mu pomóc w dojściu do faktu, że naprawdę była tym dość mocno przejęta. Tak czy owak podniosła się na równe nogi i już postawiła jeden krok do przodu gdy jednak przystanęła. Czemu? A to już ona mogła jedynie wiedzieć. Ale z tego co Shogo się orientował Saki z tą osobą szła w tą stronę, więc...
...nawet gdy już najprawdopodobniej znalazły się w zasięgu wzroku, Megumi dalej stała. Tamte się zbliżały... aż tu Megumi wyrwała do Saki. Dalej nic nie było słychać, więc chłopak mógł być trochę zdezorientowany. Przynajmniej miał niedokończony rosołek... usłyszał zza siebie dźwięk otwieranych drzwi.
-Panno Megumi, przepraszam, ale... musiałam
-Dobrze, że nic Ci nie jest... wiesz jak ja się martwiłam o Ciebie?! I dlaczego Fuu...
-Księżniczko, sprawa z którą przybywam jest wysokiej wagi. Tu chodzi o TĄ księżniczkę-Shogo dosłyszał głos, którego wcześniej nigdy nie słyszał. Yukiko aż do niego podeszła.
-Fuu jednak mówi?-Szepnęła do niego, pewnie z gracją ruskiego czołgu. Ale faktycznie, ciekawostka.