Dom rodziny Engen

-Nie... kanapa mi wystarczy. Serio-Zapewniła Saki. Megumi na to tylko westchnęła z nieukrywanym... zażenowaniem?
-Ona tak zawsze. Nigdy nie będzie nad kimś, choćby się jej to podstawiało pod nos. Ja się poddaje... to chwila, zadzwonię do kogoś by podjechał tutaj z naszymi rzeczami, i... co dalej? Macie jakieś propozycje na spędzenie wieczoru?-Spytała, na to Saki od razu odpowiedziała "Spać". O dziwo Yukiko się z nią zgodziła, argumentując to stwierdzeniem "Na dzisiaj mam dość tych wrażeń". Przed tym jednak Megumi zastrzegła, że powinni najpierw zrobić lekcje. "Sztywniara", oto z czym się spotkała ze strony blondynki.
Tak czy siak, dziewczyny się rozlazły po domu. Nawet do końca nie wiadomo gdzie, może poszły jakoś rozlokować się w pokojach/kanapie. A Shogo?
To należało do jego gestii, gdzie i jak zamierza spędzić dzień.

No cóż, najwyraźniej już wszystko było ustalone. Saki mimo rycerskości Shogo, nalegała aby zająć miejsce na kanapie. Pomysł ten jej z głowy wybiła Megumi, z czego nasz młodzieniec był całkiem kontent. Zanim chłopak zdążył mrugnąć okiem, cała trójka dziewcząt rozpierzchła się po domu. Co do zajęcia resztę dnia, lub chociaż jego część, popierał Megumi - lepiej będzie odrobić lekcję, niż czekać do późna. Nie rozglądając się zbytnio za pozostałymi lokatorkami, skierował się po schodach do swojego pokoju. Zasiądzie przy biurku i zrobi co może. Prawdopodobnie gdy skończy, zostanie mu jeszcze trochę czasu na posłuchanie muzyki. Nic innego do roboty wszak nie miał. O ile dobrze pamiętał, książka, którą wypożyczyła mu Yukiko, nie należała do zbyt ciekawych. Ratował się więc czym tylko mógł, aby zająć sobie czas.

Z ciekawszych rzeczy należałoby nadmienić przyjazd kogoś, kto dostarczył same niezbędne rzeczy Saki i Megumi. Sądząc po dźwiękach jakie wydawały przy opuszczaniu, musiały być to naprawdę niezłe szafy. No ale nic, chłopak musiał w końcu zrobić lekcje. Zajęło mu to jakieś dwie godzinki, bo trochę tego dali, a że uczyć się mu dzisiaj nie chciało, to posłuchał sobie muzyki. Słuchał tak i słuchał... że aż z nudów mu się przysnęło.
Śniło mu się, że... po pierwsze, widział. Był w jakimś fioletowym pomieszczeniu, które dość mocno się świeciło. Natomiast na jego środku był stolik z herbatą, dwiema sofami... i dziewczyną, która na jednej z nich siedziała. Zdawała się nie zwracać najmniejszej uwagi na chłopaka.

https://media.photobucket.com/image/satori/Tempest_Winds/zanny%20ideas/satorizancopy.jpg?o=6
http://kazasou.files.wordpress.com/2009/12/konachan-com-59625-blush-komeiji_satori-purple_hair-short_hair-skirt-thighhighs-touhou.jpg
https://2img.net/r/ihimizer/f/satori.jpg/

Jak się spodziewał, do roboty za dużo nie miał. Po skończeniu lekcji, dla zabicia czasu sięgnął po swój odtwarzacz. Zszedł na dół, rozłożył się na kanapie i przeskakiwał przez utwory na odtwarzaczu, szukając czegoś spokojniejszego. Brak zajęcia i łagodna muzyka płynąca ze słuchawek doprowadziły do tego, że chłopak najzwyczajniej w świecie zasnął.
Świadomość odzyskał w jakimś pomieszczeniu. O dziwo, owe pomieszczenie widział. Ba, nawet mógł rozpoznać kolory. Pokój był jasny, wręcz się świecił. Na tyle mocno, że Shogo musiał zmrużyć oczy. Rozejrzał się. Dostrzegł kilka elementów aranżacji wnętrz oraz dziewczynę. Nie miał w życiu okazji zobaczyć jakiegokolwiek ubioru dla kobiet, ale był pewien, że ten, który zobaczył, był całkiem osobliwy. W pewnym momencie zrozumiał, że śni. Tak mu się przynajmniej wydawało, ponieważ nie miał pewności. Co prawda widział, co było dostatecznie dużym odchyleniem od normy, ale ludzie w nie takie rzeczy wierzą w czasie swoich snów.
W każdym bądź razie, odruchowo skierował się do stolika z herbatą i zajął miejsce naprzeciwko nieznajomej. Ostatnimi czasy poznaje aż nazbyt dużo dziewczyn, stwierdził w myślach Shogo.
- Witam - kulturalnie się przywitał, oczekując tego samego od fioletowowłosej.

-Witam-Równie kulturalnie przywitała się dziewczyna pochylając nieco głowę. Była rasy... trudno powiedzieć. Niby białej, ale akcent miała jak najbardziej japoński. A sam chłopak czuł się dość... dziwnie. Ale to pewnie przez ten sen czuł się taki jakby nie co końca w swoim ciele.
-Proszę się częstować... o, przepraszam, zapomniałam o ciastkach-I jak na zawołanie, na stoliku pojawił się srebrny talerz z różnymi ich typami. Maślane, czekoladowe, posypane cukrem, jakieś pierniczki... szybki serwis, nie ma co.
-Co sądzisz o rozwijającej się sytuacji? O tym, że masz w sobie krew samurajskiego rodu, oraz potężnych wojowników z północy? O tym, że poluje na Ciebie istota, której nikt przez 20 lat nie mógł pokonać? Jestem tego bardzo ciekawa... w końcu to ja wysłałam do Ciebie ten "fragment", jak to oni nazywają...-Dziewczyna napiła się nieco herbaty z filiżanki-Nie musisz mi dziękować. Uznałam, że to będzie dość ciekawe wplątać w tą całą sprawę osoby praktycznie z zewnątrz. A ty, co o tym sądzisz? Chyba nie to, że to zwykły sen, prawda?-Wcześniej miała na twarzy wyraz na pograniczu znudzenia i "oh-zjadłam-cyrtynę-jak-bardzo-kwaśno". Teraz jednak... uśmiechnęła się troszkę.

Shogo czuł się trochę jakby nie w swoim ciele. Fakt, że jest w śnie niewiele wyjaśnia. Zwykle w snach potrafił potrącić go tramwaj i nic sobie z tego nie robił. Teraz jednak, przeszywało go to dziwne uczucie. Trochę nieprzyjemne, ale w gruncie rzeczy znośne.
- Nie trzeba, nie trzeba! Wystarczy mi herbata - odpowiedział pośpiesznie chłopak unosząc do góry filiżankę. Nie zdążył jednak przed pojawieniem się wszelakich smakołyków. Wszystko wyglądało apetycznie, ale blondyn nie był fanatykiem słodyczy. Jedzenie w śnie i tak nie bardzo odbijało się na rzeczywistości.
Właśnie zaczął pić ze swojego naczynia, gdy nieznajoma zaczęła dosyć osobliwą wyliczankę. I tak oto opanowany na co dzień młodzieniec, omal nie zakrztusił się swoim napojem. Nawiasem mówiąc to rzecz ciekawa, zakrztusić się nierealnym napojem. Oczywiście starał się jak mógł, aby nie okazywać swojego zdziwienia zaistniałą sytuacją. Pewien był jednego - na pewno nie udało mu się tego ukryć. W każdym bądź razie odłożył filiżankę na spodek i odkaszlnął lekko.
- Na wstępie muszę przyznać, że masz ciekawe sposoby na brak zajęcia - powtórnie odchrząknął. Herbata jeszcze zalegała w okolicach tchawicy.
- Przyznać muszę też, że to nie może być zwykły sen. A co do obecnej sytuacji - z mojej perspektywy wszystko wygląda iście szampańsko: przez moją energię duchową czyhają na mnie puści, a z zupełnie innych powodów dybie na mnie owa potężna istota. Jakby tego było mało, okazuje się, że należę do klanu, w którym z wielkim prawdopodobieństwem będę rozstawiany po kątach przez szlachtę. Żyć nie umierać. - Tak dużej dawki sarkazmu chyba jeszcze nie zdarzyło mu się użyć. Potem jak gdyby nigdy nic, znów sięgnął po filiżankę z herbatą.

A dziewczyna, skubana, ciągle się uśmiechała. Zanim jednak przystąpiła do jakiejkolwiek odpowiedzi, wzięła sobie ciastko przekładane czekolada i różowym lukrem. Ogólnie... zdecydowanie za dużo było tu fioletu.
-Dużo dziewczyn, co? A będzie jeszcze więcej... o ile oczywiście nie spełnią się twoje obawy. Spokojnie, moim celem nie jest wasza śmierć. Szkoda by było zmarnować tak bystrego człowieka... na pocieszenie powiem Ci, że twoja siostra ma jeszcze mniejsze pojęcie o tym wszystkim niż ty. A teraz odpręż się trochę, jestem tutaj, by dać Ci parę wskazówek-Wtedy też zorientował się, dlaczego czuje się tak nieswojo. Poza oczami samej dziewki wpatrywało się w niego coś jeszcze. Rzecz na jej piersi którą początkowo można by była wziąć za ozdobę, tak naprawdę... przypatrywała jej sie uważnie. Ba, nawet mrugnęła.
-Zanim jednak to zrobię... jestem Satori Komeji, pani Palace of Earth Spirits znajdującego się w podziemiach Gensokyo. Cała nasza rozmowa jest obłożona ścisła klauzulą tajności. Nic Ci się nie stanie jeśli komukolwiek o niej opowiesz, poza tym, że zanim to zrobisz to zapomnisz o niej. Jakkolwiek by to nie brzmiało...

Fakt, że dziewczyna jedynie się uśmiechała po wypowiedzi chłopaka, raczej nie czyniła go zadowolonym. Czy aż tak zabawnie to wszystko zabrzmiało? Nie śpiesząc się z odpowiedzią, fioletowowłosa zagryzła herbatę ciastkiem. W międzyczasie zdążył się lekko już poirytować otaczającym go fioletem i wszelkim jego odmianom. Kiedy już wreszcie nieznajoma przystąpiła do wyjaśnień, okazały się ono zadziwiająco klarowne. Wręcz jakby wyczytane z myśli chłopaka. No i tutaj może być pies pogrzebany, pomyślał sobie. Skoro może "podarować" owy fragment ducha przodków dowolnej osobie, to czemu nie miałaby czytać w myślach? W każdym bądź razie, za jej radą odprężył się trochę. Tylko trochę, ponieważ przez spojrzenie dodatkowego oka nie czuł się aż tak pewnie. Woląc nie utrzymywać kontaktu wzrokowego z owym oczkiem, przeniósł wzrok na dziewczynę, która właśnie się przedstawiała.
- Miło mi poznać. - Sam się nie przedstawił, gdyż pomyślał, że będzie to zbędne. Satori z pewnością wie o nim więcej, niż sam by chciał.
- I tak nie byłoby mi śpieszno do dzielenia się tą rozmową. - Tyle miał do powiedzenia w sprawie owej klauzuli tajności. Wszak zatajał już przed Victorem jego rozmowy z duchem przodków.
- Za to kilka wskazówek z pewnością się przyda.

-Lubie kolor fioletowy. Dlatego jest go tutaj dużo. I tak, czytam Ci w myślach. Taka moja "przypadłość". Ale dość już o mnie-Dziewczę dopiło herbatę, i przyjęła pozycję na niewiniątko. Skrzyżowała ręce, przycisnęła do siebie uda, trochę pochyliła głowę.
-Po pierwsze, powinieneś się trzymać strony, której na razie nie znasz. A wbrew pozorom jest tego całkiem sporo... na razie znasz jedynie Konpaku i Minawa, którzy aktualnie ze sobą współpracują. Według mnie jednak nie potrwa to zbyt długo... niedługo sie dowiesz dlaczego. Chyba... tak czy siak,w grze są jeszcze następujące podmioty. Scarlet, Kitae, Yakumo, Fujiwara, Houraisan... o czymś zapomniałam? Oh, zapomniałam o sobie, w końcu reprezentuje mnie Utsuho... nie przejmuj się, że mało co rozumiesz. Tak miało być... z twoją bystrością umysłu niedługo sobie wykalkulujesz, z której strony osiągniesz najwięcej korzyści... po drugie... Minawa to płotki, mało znaczące w tej grze pionki, które jednak mogą narobić sporo zamieszania. Miej to na uwadze. Po trzecie... radziłabym się rozglądać za czymś takim jak ja mam na piersiach. Coś podobnego, co mogłoby Ci sporo pomóc znajduje się gdzieś na ziemi. Ale gdzie? Wiem, że na terenie japonii... masz może jakieś pytania? Oczywiście, że masz. Kto by nie miał...

Zaiste, z pewnością znajdzie w swojej głowie wiaderko pytań, które z chęcią zada pani Palace of Earth Spirits. Podobnie jak ona, dopił swoją herbatę domyślając się, że ich spotkanie powoli dobiega końca.
- Po pierwsze, przez jakież to voodoo moje oczy uzyskały praktyczne zastosowanie? Po drugie, dlaczego to akurat ja zostałem wrzucony w sam środek tego chaosu, który na oko przypomina mi dużą partyjkę chińczyka? No i ostatnie, czy mi się dobrze zdaje, że przynajmniej część wymienionych przez ciebie stron stara się mnie przeciągnąć na swoją stronę? Streścił się jedynie do trzech pytań, które na obecną chwilę go nurtowały. Zastanawiał się jednocześnie, jak ona wyobraża sobie, aby przeżył w tym całym rozgardiaszu. Powiedziała, że jej celem nie jest jego śmierć, ale przypadki chodzą po ludziach, a nie po bytach wyższych...

-A czy ja powiedziałam, że na nie odpowiem?-Zapytała uśmiechając się z lekko przymkniętymi oczami. Z sekundy na sekundę wyglądała na coraz mniej kontaktującą z rzeczywistością, aż w końcu zaczęła wyglądać trochę jak ta blondyneczka na wózku z rezydencji.
-Ale dobrze, mogę powiedzieć... duchy które w tobie egzystują formują się w kształt obiektów, które normalnie byś zobaczył. Jako, że widzisz formy duchowe w formie świateł, zyskujesz zdolność "widzenia". Dlaczego akurat ty? A dlaczegoż by nie? I źle Ci sie zdaje. Wszystkim kieruje "przypadek"... a jeżeli ma się szanse na pozyskanie obiecującego sojusznika, to czemu z tego nie skorzystać?-Zapytała, rozchylając usta w uśmiechu. Powoli wszystko wokół nieco zaczynało się robić mgliste... i ciemniejsze. Aż w końcu przestał cokolwiek widzieć.
-Ej, Shogo, wstawaj do diaska! Bo zaraz sie tam doi Ciebie przejdę!-Usłyszał z z kuchni głos swojej siostry. No... czyli chyba na dzisiaj koniec rozmów z świeżo poznaną dziewką.

Widząc, że traci kontrast, chciał rzucić jeszcze jakieś słówko na pożegnanie, ale nie zdążył. Doszedł jednak do wniosku, że skoro potrafi czytać w myślach to pewnie i tak zdążyła odebrać te wiadomość. No nic. Trzeba teraz utrzymać kontakt z rzeczywistością. Chociaż w gruncie rzeczy, ów jego sen mógł być równie rzeczywisty. Nie, stop. Dosyć mącenia myśli jak na razie. Pewnie i tak coś go w najbliższym czasie wprowadzi w stan zdezorientowania.
- Idę, już idę - odkrzyknął siostrze, aby przypadkiem nie wprowadziła swoich słów w czyn. Wciąż nieco nieprzytomny poczłapał do kuchni, ziewając przeciągle. Mechanicznie zajął miejsce na najbliższym krześle, nie zwracając zupełnie uwagi na otoczenie. Nie był pewien czy jest otumaniony przez "tripowanie" w śnie czy też była to po prostu wina kanapy.

Jakoś sobie wymacał drogę, i po dźwiękach mógł bez problemu stwierdzić, że... nikogo nie było przy stole? Dziwne... ewentualnie była jeszcze możliwość, że siedziały cicho i czekały na posiłek.
-Dzień dobry Shogo... bardzo przepraszam, że musiałeś spać na kanapie-Zaczęła Megumi, ale... niespodzianka, przerwała jej Saki. Przynajmniej wiedział, że do jego przyjścia siedziały cicho.
-Niech panienka nie przeprasza, sam chciał. A toje łózko jest zbyt miękkie. Wolę karimatę-Mruknęła, zaraz jednak zmieniła temat-Yukiko, jesteśmy głodni!
-Już już, zaraz, spieszy się nam gdzieś?-Zapytała lekko ironicznie. Po jakiś 3 minutach została postawiona przed nimi micha z kanapkami.

***

W drodze do szkoły nie działo się absolutnie nic ciekawego. Podobnie jak oni tam przyszli. Chociaż... Watanabe gdy przechodził obok nie omieszkał się szepnąć mu coś o "haremie". A tak to... w sumie nudy.
-Hmmmm... tam są...-Mruknęła w pewnym momencie Saki, gdy stanęli przed klasą Yukiko i Shogo

(...przestawiamy się na japoński typ działania, czyli uczniowie cały czas siedzą w jednej klasie. Będziemy kul)

Jeszcze nie wstały, pytał się w myślach Shogo. Po chwili jednak i Megumi i Saki wyprowadziły go z tego błędu. Na powitanie kiwnął im głową. Na dobry start dnia Saki pomarudziła na jego łóżko. No cóż, wszystkim się nie dogodzi. Zaraz po tym jak Yukiko podstawiła przed nimi michę z kanapkami, zabrał się bez słowa do jedzenia.
W drodze do szkoły również siedział cicho. Przede wszystkim rozmyślał o tym co powiedziała mu zeszłej nocy Satori. "Trzymaj się strony, której nie znasz" czy coś w tym rodzaju. Dobrze, bo wie kogo się trzymać. Źle, bo nie wie kogo się trzymać. Dlaczego ci wyżej konsekwentnie muszą mówić do tych niżej zagadkami? I jeszcze miał szukać dla siebie oczka podobnego do jej. Japonia jest duża, a on sam ślepy, więc spodziewa się, że poszukiwania nie będą szły nazbyt szybko. W pewnym momencie zostawił cały ten temat w spokoju, nie mogąc dojść do czegokolwiek.
Najwyraźniej już byli na terenie szkoły, gdyż Watanabe również zauważył, że wokół Shogo kręci się ostatnio sporo dziewczyn i nie omieszkał mu tego powiedzieć.
- Wybacz, ale nie zauważyłem kto. - Chyba jednak została mu jeszcze odrobina sarkazmu po rozmowie z Satori.

-A jak miałeś zauważyć? Przecież jesteś ślepy!-Warknęła mu Saki, co Megumi skomentowała jedynie zakłopotanym śmiechem
-A wy przypadkiem nie macie lekcji w SWOJEJ sali? Chyba, że chcecie mnie dalej denerwować-Yukiko dobitnie, ale nie bezpośrednio przedstawiła im to, że nie życzy sobie tego typu żartów. Megumi na to przeprosiła i powiedziała, że później się spotkają.
-Ta Saki ma tupet... nie lubię jej... cześć Patchouli-Przywitała się już o wiele głośniej. Ta dopiero odpowiedziała jej po jakiś 10 sekundach, gdy chyba zorientowała się, że ktoś coś do niej mówił.
-Dzień dobry... mamy coś dzisiaj?
-Chyba nie... Shogo, przypominasz coś sobie?-Chwila pomyślunku... chyba nie. Chociaż dzisiaj pierwszą mieli matmę. Cholera wie co sie może zdarzyć.

Cóż, trzeba przyznać, że Saki była dosyć bezpośrednia w swojej wypowiedzi. Równie bezpośrednio odpowiedziała jej niezadowolona Yukiko. Trafił swój na swego, cisnęło się chłopakowi na usta. Zgadywał, że Saki ma równie wysokie mniemanie o niej. Tak to już jest z tymi kobietami, wszystkich na raz uszczęśliwić się nie da.
- Hej - przywitał chwilę po samej Patchouli. - Nie, wydaje mi się, że na dzisiaj nic nie było zapowiedziane. Choć na matmie nie takie rzeczy już się działy. - Wciąż odpowiadał dosyć sennie. Nie żeby coś go interesowało po dosyć ciekawej nocy. Mimo, iż chciał już sobie dać spokój z rozmyślaniami, jego podświadomość definitywnie działała przeciw niemu. Co chwila przyłapywał się na usilnym kombinowaniu z tą plątaniną. Oczywiście o jakimkolwiek efekcie tych przemyśleń nie było mowy. Nie zmienia to faktu, że nie mógł tego zostawić w spokoju.

-Nie, żeby mnie to jakoś specjalnie robiło różnicę... pytałam bardziej w kontekście mojej siostry. Nigdy nie była specjalnym asem...-Mruknęła Patchouli z dołu, a Fuu... cóż, nie odpowiedziała, no bo jak? Przecież była niemową... ślepi, niemi, jeszcze tylko brakowało głuchego i epileptyka.
-Jak dzisiaj walnie jakąś kartkówkę to się wkurzę... po tym Kendo jestem wykończona-Skomentowała Yukiko. Jeszcze chwileczkę porozmawiały na tematy szkolne... rozmowa średnio się kleiła, bo Patchouli nie była zbyt rozmowną osobą, a jak już sama coś inicjowała, to zadawała pseudo mądre pytania, o czym miał okazje przekonać się Shogo.
A jego siostra... wykrakała. Była kartkóweczka, i to dłuższa, na piętnaście minut. Chociaż po podaniu poleceń Patchouli zapytała, czy to aby NA PEWNO wszystko. Zaskarbi sobie sympatię kolegów i koleżanek, nie ma co. Dowalił jeszcze z dwa, złośliwa menda. Porozumiewawcze pomruki... i już nic a nic nie mówiła. Shogo nie miał zbytnich problemów z zadaniami, chociaż troszkę go irytowały czyjeś szepty. Dziewczęce szepty niemalże dyktujące sposób rozwiązania zadania. Niekiedy jakieś podpowiedzi... wyglądało jednak na to, że psor, żyła straszna, nie zwracał na to uwagi.
Później standardzik, zadał im jakieś zadania, a on sam przystąpił do sprawdzania. O dziwo... poszła ona całkiem nieźle, i to wszystkim. Było parę trój, ale w większości były czwórki i piątki. Shogo dostał 5+, a Patchouli... kurs do dyrektora.
Matma się skończyła, nauczyciel chyba dość pospiesznie wyszedł z pomieszczenia, i większość osób zaczęła rozmawiać. Gumowe ucho Shogo zarejestrowało między innymi to, że nagle wszyscy nie wiadomo dlaczego wiedzieli, jak rozwiązać problemy zawarte w przykładach. Ale Yukiko miała inną teorię.
-...słyszałeś te szepty?

Shogo mógł powiedzieć to samo swojej siostrze co Patchouli o Fuu. Choć w jego wypadku to stwierdzenie mogłoby skończyć się niebezpiecznie dla jego zdrowia. Siostra oczywiście nie była zadowolona choćby na samo wspomnienie kartkówki. Dalsza rozmowa nie potrafiła zejść na konkretny tor. Był to doskonały przykład rozmowy, z której nic nie wynika.
Na nieszczęście Yukiko, kartkówka jednak była. Dodatkowo, dzięki Patchouli, cała klasa dostała dodatkowe pytania. Żyć nie umierać po prostu. Ślepemu jako tako to nie przeszkadzało - czuł się raczej pewnie w tym materiale, toteż mógł ją pisać bez obaw. Bezproblemowo jednak nie mógł jej napisać, ponieważ po klasie roznosiły się szepty. Nie mógł rozpoznać czyje. Mimo, że były wyraźne, nauczyciel nic się nie odezwał. Głuchy czy co?
Trzeba przyznać, że oceny były wysokie jak na niezapowiedziany sprawdzian. Nikt nie zszedł poniżej trójki, istny rekord. Patchouli została wysłana do dyrektora. Chyba nie miała okazji niczego przeskrobać, robiła wrażenie spokojnej dziewczyny.
Gdy nauczyciel opuścił pomieszczenie, w klasie zawrzało. Wszyscy solidarnie stwierdzili, że potrafili odpowiedzieć na pytania w teście. Nikt jednak nie znalazł logicznego wyjaśnienia tego fenomenu. Shogo obstawiał owe szepty.
- Pewnie. Aż dziwne, że nauczyciel nie słyszał - odpowiedział Yukiko.

-Aż dziw, że o nich nie gadają... chociaż psor chyba coś podejrzewa. Czy też raczej... kogoś... czekaj, tylko się przebiję przez tą całą zgraję...-Mruknęła, i przez chwilę chłopak został sam.
-Hej, no nie gadaj, że o niczym nie wiesz! Jestem pewna, że to jej sprawka!-Usłyszał Emi, która chyba kogoś o coś wypytywała
-A jak niby to wytłumaczysz, co? Jej siostra wsypała wszystkim coś do śniadania, czy może rozsypała magiczny proszek?-Wytknęła jej Rie.
-Eh, nie kłóćcie się, ważne, że wszystkim poszło! Patchouli nie będzie miała żadnych problemów, bo nic nie zrobiła. Po prostu kartkówka była prosta i tyle!-Na to wszystko zainterweniowała Sayuri, a po chwili wtórowała jej Yukiko.
-Naprawdę nie macie nic lepszego do roboty? Nie wiem, nie macie jakiejś pracy domowej do spisania czy co? Rozejść się! No, już już już!-Chwila względnej ciszy... czuły słuch Shogo wychwycił, że Yukiko jeszcze się zapytała kogoś, czy Patchouli miała z tym coś wspólnego. Obiecała, że nic nikomu nie powie... cisza...
-No, to chyba nie ona. Chociaż ta Fuu jest jakaś taka... dziwnie nie miła. Może się o nią martwi... idziemy pod gabinet dyrek... no nie, ukradły mi pomysł!-Urwała jego siostra, tupiąc nogą. Nietrudno było domyśleć się, kto.

Tak jak mu siostra poleciła, stał i czekał na dalszy rozwój wydarzeń. Przy okazji miał czas, aby posłuchać toczących się wokół niego rozmów. Najwyraźniej słyszał Rie, Emi i Sayuri. Wszystkie były dosyć podekscytowane dobrymi wynikami i wysłaniem Patchouli do dyrektorki. Nawet jakieś tam teorię snuły, choć nic konkretnego. Całą te konwersację przerwała Yukiko. Rozgoniła ich nie lepiej niż członek sił prewencyjnych. Próbowała się jeszcze od kogoś dowiedzieć, lecz z marnym skutkiem. Tak przynajmniej mu się wydawało. Jak się okazało, zapytała się Fuu i stąd ta cisza po pytaniu.
- Chwila, bez nerwów. Jak i my pójdziemy to chyba nic się nie stanie, nie? - zaproponował swojego rodzaju kompromis. Wszak też był zainteresowany całą tą sytuacją.

-No dobra, to idziemy-Zgodziła się i zaciągnęła... tak, to dobre słowo, zaciągnęła w bliżej tylko sobie znanym kierunku. Chyba była naprawdę ciekawa tego, co się tam stanie.
W końcu tam dotarli w chwili, gdy chyba Patchouli już wyszła. Była zasypywana gradem pytań "Co, ile, jak, dlaczego" i takie tam. Sama zasypywana nie reagowała, aż w końcu odpowiedziała krótko, ale treściwie. Stanowczo, i chyba z dość sporą dawką irytacji.
-Nic się nie stało-I to wszystko. Później natomiast... chyba się wszyscy rozeszli.
-Ta... no to się nagadaliśmy... gonimy za nią? Idziemy do klasy?-Zapytała, jednak... coś tutaj nie grało, gdyż Shogo coś poczuł, nie pierwszy i nie ostatni raz. Ah, gdyby to był tylko napach, nawet mało przyjemny. Niestety, były to dość spore pokłady Reiatsu, do tego mające swoje źródło nad budynkiem szkolnym. I to dość wysoko.
Ciekawe, kto to może być. Albo może CO. Na żadnego potwora to nie wyglądało, natomiast było to podobne do tego, co czuł wczoraj poi wyjściu z pizzerii.

Yukiko naprawdę musiała się nakręcić całą tą sytuacją, gdyż praktycznie przez całą drogą ciągnęła go za sobą. Prawdopodobnie nie robiłoby jej różnicy, gdyby ciągnęłaby kłodę. Nawet by nie zwróciła uwagi - wszak to tylko drobny detal.
Zaraz po tym, jak całe to szaleńcze tempo ustało, Shogo usłyszał jak to Patchouli jest zasypywana gradem pytań. Gęsto nimi padało, najwyraźniej niemała grupa osób zebrała się przed gabinetem dyrektora. Czy aby na pewno warto było robić taki raban? Wszak to chyba nic poważnego, co krótko i zwięźle potwierdziła sama delikwentka. Po tym, chyba jak na rozkaz, wszyscy się rozeszli. Chłopak nawet podejrzewał, że został sam z siostrą. Już miał zaproponować, aby i oni ruszyli swoją drogą, gdy wyczuł nie małą ilość reiatsu. Po dokładniejszych poszukiwaniach, wykrył jego źródło nad szkołą, prawdopodobnie gdzieś na dachu. Albo nad nim, diabli wiedzą. Przypominało mu to wczorajsze coś z nad pizzeri.
Co by tu zrobić? Kozaczyć przecież nie będzie, sam tego nie zaatakuje. Siostry i tak pewnie nie udało by mu się zostawić za sobą. Lepiej byłoby powiadomić o tym Megumi.
- Wolałbym jednak, abyś znalazła Megumi. Muszę z nią zamienić dwa słowa. -

-Wiesz co? Chyba ja też... czy powód tej rozmowy znajduje się nad nami?-Zapytała, i nieco już ostrożniej ciągnęła brata za sobą. Śmieszne, jakoś przy wcześniejszej pierdole ciągnęła go mocniej, no ale nic, kolejny szczegół. Nie zabrało im to zbyt długo, gdyż Yukiko stanęła, i nawet nie zdążyła nic powiedzieć gdy usłyszeli głos Megumi mówiącej "Na dach". Po drodze objaśniała plan. Ona i Saki będą w pierwszym szeregu, a jeżeli któraś osoba z ich dwójki ma jeszcze jakieś zdolności, to niech ich używa, ale z dystansu. Yukiko zwróciła uwagę, że ona nic takiego nie posiada.
-W takim razie zostajesz...-Zarządziła Saki, gdy już wchodzili po schodach prowadzących na dach.
-A nie lepiej, by obydwoje zostali?-Zapytała Megumi. I wszyscy na razie stanęli.
-No to jak w końcu!? Każda pomoc się przyda... nawet ich...
-No nawet ICH, mówisz?! Byś mogła być czasami trochę bardziej taktowna-Jedno było w tym pewne. Obydwie były zdenerwowane z powodu tej sytuacji. A tak właściwie... to po co Yukiko za nimi polazła?

Nie spodziewał się, że jego siostra również wykryła owe coś na dachu. Nici z próby nie mieszania jej w to bezpośrednio. Dziwne było z kolei to, że tym razem nie ciągnęła go za sobą tak raptownie jak ostatnio. Pomimo tego, że ostatnia sprawa wcale nie była tak ważna. Szybko odnaleźli Megumi, choć to raczej ona odnalazła ich. Saki była razem z nią. Obie już wiedziały, że coś wisi w powietrzu. Sprawnym krokiem kierując się do wyjścia na dach, Megumi pośpiesznie tłumaczyła swój plan. Był dosyć prosty i zrozumiały dla Shogo - wprawieni naprzód, zieloni z tyłu. Yukiko powinna zostać poza terenem walki, ponieważ ona nie ma żadnej mocy, pomyślał sobie chłopaczyna. Saki na szczęście podzieliła jego zdanie, z kolei Megumi zaprotestowała, aby jego w to nie wplątywać. Po tym wywiązał się między nimi niezrozumiały dla Shogo dialog.
- Krótko: Yukiko zostanie tutaj, ja pójdę z wami, ale będę trzymać się z tyłu. - Czas w tym wypadku był całkiem cenny, przynajmniej tak mu się zdawało. Nie ma po co marnować ślinę.

-A jak Ci się coś stanie?-Zapytała Yukiko, szybko jednak zainterweniowała Saki
-Większym problemem byłoby, gdybyśmy zamiast na walce miałybyśmy się skupić na skakaniu wokół siebie i osłanianiu twojego tyłka. Więc schodź na dół i się gdzieś schowaj-Fuknęła dziewczyna. Zaraz potem Shogo został pociągnięty na góę przez którąś z dziewczyn. Yukiko nic w tym momencie już nie mówiła... trudno było powiedzieć dlaczego. Shogo jednak, jako jej brat bliźniak wyczuł, że została dość mocno dotknięta słowami Saki. Może nawet... zraniona?
W końcu jednak dotarli na górę. Shogo swoim szóstym, duchowym zmysłem wyczuł czyjąś obecność. Jak na razie spokojną. Osoba ta siedziała na dachu, i emanowała swoją mocą. Co ciekawe, przypominała ona promienie słońca. Ciepłe, delikatne... do tego wygląd tego źródła był trochę podobny do tego słońca. Słońce z okiem jak u kota, odznaczające się od reszty swoją czerwienią,
-...no i co teraz?-Zapytała Saki
-Nie wiem... to dziwne... przecież od dłuższego czasu tylko latała i niszczyła... a gdy jest przy nas, przy takim skupisku ducha... to nie ma sensu...-Stwierdziła, lecz szybko urwała. Parę szurnięć, nieco zwiększone napięcie... "oko" to zaczęło się do nich zbliżać, aż w końcu stanęło przed Shogo. Chłopak poczuł na swoim policzku czyjąś dłoń, przyłożoną powoli, ale pewnie.

Saki niczym dyplomowany adwokat wypowiedziała się zamiast Shogo w całej tej sprawie. Prawdopodobnie chłopak zrobiłby to nieco bardziej delikatnie, ale liczą się efekty nie styl. O dziwo siostra nie odezwała się więcej gdy jej brat był wciągany na dach. Pajęcze zmysły ślepego, dały mu do zrozumienia, że Yukiko nie jest zadowolona z takiego obrotu sprawy.
Po dosyć kłopotliwej ze strony Shogo przeprawie przez schody, cała trójka dotarła na dach. Pajęcze zmysły znowu dały o sobie znać, wykrywając czyjąś obecność na dachu. Jasne światło znajdujące się naprzeciwko chłopaka potwierdzało ten fakt. Dodatkowo nie ruszało się z miejsca i biło od niego spokojem. Na przekór wczorajszym słowom Megumi, pomyślał sobie chłopak. Zupełnie jednak zbiły go z tropu słowa Saki. Skoro one nie wiedzą, co z tym zrobić, to on ma wiedzieć?! W myślach potwierdził słowa dziewczyny, że to rzeczywiście nie ma sensu. Nagle jednak zapadła cisza, a czerwone oko zaczęło się do niego zbliżać. Nic nie wskazywało na to, aby ktokolwiek podjął jakąś akcję, to i on stał w miejscu. Oko jednak było coraz bliżej, a reakcji ze strony dziewczyn nie było. Shogo poczuł, że kropla potu spłynęła mu po brodzie. W końcu to coś stanęło tuż przed nim. Ni stąd ni zowąd, poczuł czyjąś dłoń na policzku. Aż mu włosy dęba stanęły. Już chyba mniej by się wystraszył, gdyby dostał nagle w twarz. Nie wiedząc co począć, czekał na dalszy rozwój sytuacji.

Chwila napięcia... jeszcze kolejna chwila... i cóż. Chłopak ciągle czuł czyjąś rękę na policzku. W dodatku kobiecą. Miękką... a wokół żadnego wsparcia. Po prostu cudownie, ale czego wymagać po babach, które chyba same nie wiedziały co z tym zrobić.
-Analiza zakończona. Cel został potwierdzona. Aktualizacja danych... gotowe. Rozruch TE-524-Wyszeptała... i odrazu scena nabrała dynamizmu. Oko w przeciągu sekundy oddaliło się od niego pod kątem około 30-45 stopni o jakieś 4-5 metrów. Tym razem Saki chyba dość szybko zareagowała, ewentualnie z wrażenia upadła na ziemię. Jednak... nagle w akcji pojawiło się jakieś CZERWONE światło, które poleciało na to oko. Błysk... oślepiający błysk... czyiś zduszony rechot. Chyba dziewczyny...
-Hej, Shogo, wszystko w porządku?-Usłyszał obok siebie głos Megumi. Gdy się tak rozejrzał, nie było ani oka, ani czerwonego światła. Wszystko w jak najlepszym porządku.

Niech ktoś coś zrobi. No niech ktoś się ruszy. Niech coś się wreszcie stanie! Napięcie sięgało zenitu, a nic się nie działo. Żadna z nich najwyraźniej nie kiwnęła palcem. Spodziewał się trochę więcej zaangażowania z ich strony. Może traktowały go jako szkodę konieczną, przynętę czy coś takiego. Jakoś nagle mógł zrozumieć dlaczego Saki chciała, aby poszedł z nimi. Cwaniara. Poza tym jego kolana odmawiały posłuszeństwa. Chyba jedynie ruszył by je przy pomocy pięciokilogramowego młotka.
Nagle ni stąd ni zowąd postać przed nim wyszeptała kilka zdań niczym komputer. Jak wcześniej nic się nie działo to teraz dla odmiany rozpoczęły się fajerwerki. Oko odskoczyło od niego, zaraz dołączyło do niego jakieś czerwone światło. Potem doszło chyba do jakiejś eksplozji, gdyż niemalże nie oślepł. Znowu. W każdym razie już było po wszystkim. Bycie skonsternowanym przerwała mu Megumi. Dopiero teraz do niego dotarło, że owa postać, która macała go po twarzy była kobietą. "Kolejna" pomyślał sobie.
- Taak, taak. Bywało gorzej. - Postanowił jej oszczędzić ględzenia o całej tej sytuacji. Stał tylko i ściągał na siebie uwagę. Z kolei one stały i przez dłuższy czas nie zwracały uwagi na postać przed nim. Tak to przynajmniej sobie wyobrażał.

-Faktycznie, gorzej... przeważnie rzuca się bez słowa i niszczy cel razem ze wszystkim dookoła. Tak jak wczoraj... słyszałam, że cała ulica nadaje się tylko i wyłącznie do remontu... ehhhh... coś się zaczyna dziać, jestem tego na 100 procent pewna...-Megumi była lekko mówiąc pochmurna. Dało się usłyszeć, że nie odpowiada jej ta cała sytuacja.
-Niech panienka tak się nie martwi. Poradzimy sobie ze wszystkim. Słowo-Dodała Saki. Megumi chyba troszkę się rozpogodziła, sądząc po dynamice jej mruknięcia. Wszyscy skierowali się do schodów... schodzili po nich... chyba nawet znaleźli się na korytarzu. Było cicho, więc chyba zaczęły się już lekcje. No... do czasu.
-Hej, Yukiko, co Ci jest?!-Zawołała Megumi zostawiając Shogo z Saki z tyłu.
-Nic, nic... trochę mi słabo... był jakiś błysk i w ogóle... Shogo, nic Ci nie jest. To dobrze... wtłukłabym Ci gdyby było inaczej, wiesz?-Mówiła cicho, słabo, i trochę nienaturalnie... w końcu trudno brzmień entuzjastycznie gdy leży się na podłodze, nie?

Miło, że tym razem nasz "ptaszek" nie urządził tutaj podobnej rzezi. Krater w szkolnym dachu z pewnością wzbudził by jakieś podejrzenia. Chłopak nawet nie mógł w spokoju sobie pomarzyć, że to koniec na najbliższy czas, gdyż Megumi wybiła go z błędu. "Coś się szykuje". Brzmiało to podobnie do słów Satori... Satori? Ten wysłannik był od niej tak? Oko wszakże miał. Oczywiście niewiele z jej poczynań nie mógł zrozumieć. Jeszcze trochę, a nawet nie będzie wiedział jak się nazywa.
Lekcje już się pewnie zaczęły, wnioskując po ciszy na korytarzu. Yukiko też nie dawała znaku życia. Mogło to mieć wiązek z tym, że brzmiała jakby ledwo żyła. Oczywiście zaniepokoiło to naszego ślepca. Nawet bardzo.
- Co jest? Co się dzieje?! - Cóż, bez wzroku był tą sytuacją zdezorientowany bardziej niż inni. Gdyby wiedział gdzie leży jego siostra to pewnie dramatycznie rzuciłby się przy niej na kolana. Wolał jednak nie celować "na ślepo". Yukiko pewnie nie przydadzą się pęknięte żebra.