Strażnica przy lesie czterech bram

Tsuki uśmiechnęła się krzywo czując że ma przewagę. W końcu wpadła na całkiem niezły pomysł z zablokowaniem ust potworka. Wszytko było świetnie póki potworek nie złapał jej za gardło. To było coś czego się nie spodziewała... Coś co w tej chwili się jej nie podobało. Za chwile jednak pewnie będzie się podniecać pomysłowością zombiaka.
Teraz miała problem... Co zrobić ? Na całe szczęście Tsuki nie była osobą która w walce zaczyna panikować. Raczej się nakręcała w momencie w którym robiło się niebezpiecznie... Musiała myśleć, zacząć myśleć szybko...
Co pokazywał Mito kiedy ktoś łapał cie za szyje ? Ewentualności było kilka, Tsuki zaś zamierzała wykorzystać jedna. Wypościła po raz kolejny miecz z ręki, zamierzała z całej siły uderzyć nasadą dłoni w łokieć oponenta.

Bestia zawarła jeszcze mocniej dłoń na szyi dziewczyny, po chwili jednak jej ręka grzmotnęła szybko w łokieć potwora. Tsuki poczuła jak staw prostuje się a następnie zaczyna wyginać w nieodpowiednią stronę. Kolejnym, co zarejestrowała był cichy trzask oraz ustąpienie oporu. Łokieć najwyraźniej został wyłamany, co jednak nie złagodziło mocno ucisku na gardło. Wyraźnie dziwaczne nieśmiertelne stwory nie poddawały się łatwo uszkodzeniom ciała. Co prawda samo uderzenie spowodowało osunięcie się dwóch z palców, niemniej kolejne trzy wciąż pozostały na gardle zduszając oddech nim zdołał dotrzeć do płuc. Te zaś zaczynały z wolna wypełniać się płomieniem, albo przynajmniej robiły takie wrażenie.

Skupiona na walce z jednym oponentem oraz unieruchomiona w uścisku Tsuki nie zdołała dostrzec kolejnego potwora. Zmasakrowana bestia odrzucona ostatnim Shou zdołała już się podnieść i powrócić do swojego wcześniejszego celu. Kamys przekonała się zaś o tym gdy tylko poczuła jak coś rozdziera jej lewe udo. Zagięte ostrze wieńczące prawą łapę bestii uderzyło od boku przebijając skórę i wrzynając się dość głęboko w mięśnie. Po kilku chwilach dziewczyna zdała sobie zaś sprawę z tego, iż ma niezwykle mokrą nogawkę kimona. Krwawienie musiało być dość spore.

(-14 PŻ)

Dziewczyna patrzyła na efekt swojego ciosu z zadowoleniem, usłyszała charakterystyczny dźwięk i była pewna że udało się jej wyswobodzić. Powoli puszczał... Uścisk się poluzował. Wciąż jednak ją dusił. Zerknęła na potworka zaskoczona, istnie zaszokowana. Przecież uderzyła, odpowiednio. Tak jak uczyła się na lekcjach u Mito. Nie miała dużo czasu aby popadać w zdumienie, bowiem jej ciało przeszył potworny ból. Początkowo jęknęła zaskoczona. Czy tak właśnie skończy ? Jako pożywka dla potworów ? Czy zadźgają ją i zeżrą. Przemyślenia przerwało rozchodzie się adrenaliny po ciele.

Na ustach Tsuki mimo nie najweselszej sytuacji pojawił się szeroki i nieprzyjemny uśmiech. Co z tego że bolało ? To było jedno z najcięższych wyzwań w jej życiu ! Jeśli zginie to będzie znaczyło że była po prostu za słaba. Teraz jednak jeszcze żyła i mogła walczyć, mogła robić to co kocha. Złapała wolną ręką za dłoń potworka, ścisnęła ją. Uścisk wzmocniła swoim rei (6 rei = 6 siły). Zamierzała oderwać dłoń zombiaka od siebie a potem za pomocą shou go odepchnęła. Musiała pozbyć się jednego wroga.

Tsuki poczuła ciepło napływającej wraz z energią skupiającą się w jej ręce. To uczucie zawsze było przyjemne i pocieszające, dawało wrażenie siły i ogromnych możliwości. Dłoń zacisnęła się na nadgarstku potwora o wiele mocniej niż była by w stanie jeszcze przed chwilą. Delikatne chrzęści nadgarstka ugięły się wraz z dziwaczną tkanką imitującą mięśnie i skórę. Silne szarpnięcie zerwało nadal zaciskające się palce potwora z szyi dziewczyny pozostawiając za sobą jedynie delikatne zasinienia. Kamys odruchowo tyle chłodnego powietrza, ile tylko potrafiła. Przyniosło ono naprawdę wielką ulgę wypełniając płuca aż po granicę ich objętości.

Ani jedna ani druga bestia nie miały chyba w planach czekać na dalsze ruchy Tsuki. Ten z przodu nie mógł zrobić zbyt wiele, starał się jednak zranić dziewczynę swoja naturalną bronią. Ze względu na ostrze nadal wiszące z rozszarpanego ramienia nie zdołał jednak osiągnąć szczególnie spektakularnych efektów. Na ramieniu shinigami pojawiło się płytkie nacięcie.

Potwór stojący za nią wykorzystał dany mu czas w sposób o wiele skuteczniejszy. Dopadł do dziewczyny i zacisnął mocno szczęki na jej karku. Łopatowate zębiska rozdarły skórę i zaczęły przedzierać się przez tkankę mięśniową powodując dość obfite krwawienie.

Tsuki chcąc pozbyć się przeciwnika stojącego przed nią posłała swoje zaklęcie. Po raz kolejny mgła wybrzuszyła się przepychana energią posłaną w powietrze. Zaklęcie uderzyło dziwacznego potwora prosto w brzuch i szarpnęło nim potężnie, mimo to bestia nie odleciała bardzo daleko. Wiele z siły czaru zostało bowiem roztrwonione na wyrwanie karwasza paszczęki stworzenia. Dokonało się to bowiem dopiero w tedy, gdy zębiska ukruszyły się nieco. Ostatecznie jednak za równo potwór, jak i jej miecz zniknęły we mgle. Odgłos żelaza przesuwającego się po bruku jednoznacznie wskazywał, iż szabla wypadła z rany i poleciała w swoją stronę, potwór zaś grzmotnął o bruk na wprost od młodej shinigami.

Stwór stojący za Kamys zacisnął szczęki nieco mocniej i zaczął szarpać głową, wyraźnie chciał oderwać kawałek mięsa z ciała Tsuki. Młoda shinigami poczuła, że powoli zaczyna odnosić coraz większe sukcesy. Minimetr za minimetrem jej mięśnie były coraz bardziej rozrywane, zębiska poczwary zaś niebezpiecznie zagłębiały się w karku.

(-32 PŻ)

Dziewczyna miała całkiem spory problem na karku... Chociaż ta istota nie była jedyną trudnością. Właśnie gdzieś we mgłę wpadła jej jedyna bron jakiej mogła użyć do unieszkodliwienia tych bestii. Była ugotowana, nawet doszło to do niej przez szał... chociaż nie przejęła się za bardzo. Tu zapewne polegnie, nim jednak to się stanie może jeszcze chwile się pobawić. Ból jej nie przeszkadzał, był tylko zapłatą za walkę. Zresztą Tsuki już dawno temu zatraciła się w tym przyjemnym uczuciu jakie budziła weń adrenalina.
To zaś zwykle pchało ją do śmierci, w tym stanie bowiem nie obawiała się niczego. Wyszczerzyła się tylko szerzej. Jej zęby zacisnęły się silnie. Dziewczyna musiała zrzucić stwora z siebie. Lewicą starała się go złapać i odsunąć. Prawice zacisnęła w pięść, skupiła w niej instynktownie swoją energię po czym to uderzyła (6 * 5 = 30) . Musiała się go pozbyć ze swojego karku.

Tsuki pozbyła się tymczasowo jednego problemu, ale jak to bywa z problemami pozbycie się jednego stworzyło kolejne. Takie zajścia wydawały się być jedną z zasad rządzących światem. Odleciał nie tylko potworek, ale i jej szabla. Broń zdolna spacyfikować je poprzez po odżynanie kończyn. Teraz jednak nie było czasu przejmować się tak mało istotnymi szczegółami. Trzeba było przecież walczyć dalej i dalej dobrze bawić się, gdy coraz więcej krwi wypływało z ciała.

Dziewczyna sięgnęła prawą ręką za stwora i złapała go chcąc oderwać bestie od swojej szyi. Potwór oczywiście nie zamierzał ustąpić, przekonało go jednak silne uderzenie lewej dłoni. Energia skupiła się w barku, ramieniu, przedramieniu oraz odpowiednich partiach mięśni na plecach oraz klatce piersiowej. Niewielkie jej ilości zatrzymały się nawet w mięśniach brzucha i nogach. Największa jej ilość zaczęła jednak pulsować w zbrojnej rękawicy oraz ostrzach, w które była wyposażona. Zagięte haki wieńczące karwasz zalśniły delikatnie na kilka chwil przed tym, jak rozpędzona pieść uderzyła w łeb stwora. Ostrza rozdarły skórę i mięśnie, później zaś dobite przez pieść rozłupały również żuchwę. Potwór został odrzucony samą siłą ciosu, zatoczył się z trudem utrzymując na poharatanej nodze i ostatecznie upadł na ziemię. Dziewczyna miała kilka chwil spokoju, gdy obaj wrogowie wstawali z ziemi by rzucić się na nią po raz kolejny.

Tuki nie widziała do końca efektu jaki wywołał jej cios, wiedziała jednak jedno... Bez swojej kosy sobie tu nie poradzi. Tych potworów mogło przyjść więcej, zaś jedynym sposobem na pokonanie ich wydawało się być odcięcie im rąk u nóg. Chciała czy też nie potrzebowała Hiakiego. Zmarszczyła brwi, rozejrzała się... Później zaś zacisnęła lekko zęby i ruszyła w kierunku w którym z oczu zniknęła jej broń. Wiedziała że tam też posłała swojego wroga i wiedziała również że tam może być ich więcej... Postanowiła jednak zaryzykować. - gdzie jesteś dupku ?! - zagadnęła do siebie w myślach.

- Hmpf. - Odezwał się Hiakki wewnątrz umysłu Tsuki. Wyraźnie niespecjalnie chciał rozmawiać z Tsuki, tym bardziej iż przed chwilą zdołała go przecież obrazić. Dodatkowo wyglądało na to, że to Kamys potrzebuje pomocy a nie jej zanpakutou. Co prawda Hiakki zginął by wraz ze swoją właścicielką, niemniej zachowywał się zawsze tak jakby tego nie wiedział... chyba, że doskonale zdawał sobie sprawę i fakt ten ignorował.

Shinigami pognała w stronę miejsca, w którym jak myślała znalazł się jej miecz. Zaczęła rozglądać się, jednakże mgła całkowicie zasłaniała przed nią wszystko co miała poniżej swoich własnych kostek. Trzeba było się więc pochylić by mieć możliwość dokładniejszych poszukiwań. Tsuki słyszała z daleka przytłumiony odgłos czegoś ostrego trącego o brukowaną posadzkę. Później zaś plaśnięcie dochodzące z niewiadomej strony. Potwory wyraźnie zaczynały szykować się do ponownego ataku.

Dziewczyna przez chwile się rozglądała za bronią, nie specjalnie przejęła się tym "Hmpf", trudno... Da sobie rade bez niego, będzie duż zabawniej. Słysząc dźwięki potworów uśmiechnęła się pod nosem wesoło. Zbliżały się... Dobrze. Szmer wydawany przez ostry przedmiot sprawił że po jej plecach przebiegły ciarki, które uznała za ciarki przyjemności. Lubiła kiedy adrenalina w niej buzowała. Plaśniecie sprawiło że na jej twarzy pojawił się szerszy uśmiech. Stanęła w lekkim rozkroku aby wygodniej ustawić środek ciężkości. Później przyjęła pozycje do walki, tak jak uczył ją Mito.

- Rozgniotę je pięściami - pomyślała - albo zginę... będzie zabawnie.
Wykrywania raietsu nigdy się nie nauczyła, musiała zdać się na własne zmysły. Zmrużyła lekko oczy, wciąż jeszcze jednak obserwowała świat zza wąskich szparek. Nasłuchiwała... Oblizała lekko usta i czekała. Spodziewała się że atak może nastąpić z każdej strony - gdzie jesteście... No już...

- Ta... masz racje, beze mnie zdechniesz jak myszka. Zresztą, od myszy nie jesteś wiele silniejsza. - Głos Hiakiego brzmiał niezbyt przyjemnie. Wyraźnie czerwony był niezadowolony z powodu potrzeby kontaktowania się z Kamys. Wszakże od już dość dawna nie rozmawiali ze sobą. Od chwili, gdy ostatnio Tsuki obraziła się na swój własny miecz... a jej miecz obraził się na nią. Tak przynajmniej mogło się wydawać. Mimo wszystko jednak tuż po tym jak demon odpowiedział shinigami dostrzegła niewielki błysk ognia po swojej prawej, tuż przy ziemi. Płomienie błysnęły na kilka dosłownie chwil, następnie zaś zniknęły.

Ledwie kilka chwil później dziewczyna usłyszała, odległe zdawało by się, odgłosy niezdarnych kroków typowych dla dziwacznych potworów. Po kilku kolejnych chwilach dostrzegła zaś majaczące obrazy dwójki pokiereszowanych stworów. Jeden z nich po prawej, kolejny nadchodził z przodu. Wyraźnie wytropiły już swoją ofiarę i zamierzały skończyć zaczętą wcześniej pracę. Być może do Tsuki przywiodła ich krew, a być może znajdowały swoje cele w jakiś inny sposób.

Tsuki zerknęła w stronę błysku. Cóż... Wciąż była wściekła na jego ignorancje, niemniej teraz go potrzebowała. A Czerwony wyciągnął do niej dłoń, gdyby ją odtrąciła była by głupia. Nie czekała długo, zerwała się z miejsca żeby złapać za rękojeść swojej kosy i unieść ją. Jak zawsze zamierzała złapać ją w swoją prawicę. Uśmiechnęła się lekko.
Przyzwyczaiła się do tej borni, po wielu treningach zgrubienia na skórze dłoni dopasowały się do szabli.

Cofnęła się o kilka kroków aby objąć odbywa stworki wzrokiem. Trzeba było z nimi skończyć raz na zawsze. Powoli zaczynała się jej już nudzić ta zabawa... W walce wolała jednak Kenshiego. Przemyślnego wojownika z ruin. Stanowił większe wyzwanie. Te istoty co prawda nie umierały, jednak nie były wprawnymi szermierzami. Czekała aż na nią wyskoczą... Czekała cierpliwe, przygotowywała się aby spróbować uniknąć ich ciosu i ciąć w groźniejszego, w tego z ostrzem... Należało pozbawić go kończyny.

Bestie nie były ani szermierzami, ani nawet istotami szczególnie inteligentnymi. Zapewne dla tego Tsuki była w stanie bez trudności przewidzieć ich następne ruchy. Stwory rzeczywiście ruszyły w jej stronę tak szybko, jak tylko umiały... czyli nieszczególnie szybko. Gdy wreszcie dotarły rzuciły się jednak niczym dzikie, głodne bestie. Co prawda bestie w ich stanie prawdopodobnie były by właśnie konające, te zaś chyba nigdy nie zamierzały raczyć odejść z tego świata... chyba, że przez bramę prosto do świata ludzi.

Pierwsza z nich ruszyła z pięścią oraz kikutem po ostrzu. Potwór próbował zamachnąć się na Tsuki bez szczególnego efektu. Był zdecydowanie zbyt powolny w ataku, oraz zbyt niezręczny ze względu na rany by sprawić trudność dla Kamys. Kolejny zaś zdecydowanie pragnął ja porozcinać swoim kostnym ostrzem. Przemknęło ono jednak nieco zbyt daleko od młodej shinigami, która zdołała uchylić się przed ciosem.

Sama Tsuki złapała swoją szablę mocniej w dłonie i niemalże zaraz po uniku uderzyła od dołu lekkim łukiem trafiając bestię prosto w kolano. Uderzenie było silne, dla tego też rozcięło kolano niemalże do połowy wbijając się w ciało oraz chrzęszcząc głośno o kości ukryte w stawie.

Z tego co pamiętała jeden potwór nie był już zagrożeniem. Stracił on bowiem swe ostrze, i szczękę. Pozostał jej drugi stwór który wciąż wyposażony był w obydwie bronie... Właśnie na nim zamierzała się skupić. Uśmiechała się lekko, wciąż czuła rozlewające się ciepło jaki powodował ubytek krwi. Trzeba było to zakończyć, na początku była szczęśliwa z tej walki i ze spotkania potworów... Teraz jednak było już to nudne. Co z tego że były nieśmiertelne skoro były akie słabe ?
Nie myślała długo nad kolejnym ruchem, instynktownie już skupiła swoją energię duchową wokół ostrza (6*5=30 rei na cios). Zamierzała swoją masywną, ciężką szablą zamachnąć się przy najbliższej okazji na ostrze uzbrojonego jeszcze potwora. Aby pozbyć się zagrożenia należało je odrąbać, najlepiej przy ramieniu... Albo przed ramieniu, jakkolwiek.

Obaj przeciwnicy wlekli się powoli w stronę młodej shinigami. Dziewczyna zaś wreszcie zwróciła uwagę, iż pomimo swojej nieśmiertelności bestie były po prawdzie przeciwnikami dość nudnymi. Wszakże ich sprawność nie była szczególnie duża, były wręcz pokraczne, niezręczne, żałosne. Nie umiały nawet poprawnie biegać, nie wspominając nawet o umiejętnościach szermierczych czy sztukach walki. Zapewne ich umysły, o ile w ogóle istniały, nie potrafiły by pojąć rzeczy bardziej złożonej niż chodzenie oraz rozpruwanie żywych celi swoimi ostrzami.

Tsuki skupiła się lekko i posłała moc w stronę ostrza swej szabli. Mieszanka reiatsu młodej shinigami oraz Hiakiego doprowadziła do powstania energetycznej poświaty o lekko pomarańczowej barwie, która przypominała nieco języki płomienia. Gdy Kamys machnęła potężnie swoją bronią za ostrzem pozostała przez chwilę unosząca się w powietrzu smuga blasku. Pokraczny potwór sam próbował zaatakować. Szabla łupnęła w jego naturalny oręż wywołując głośny trzask. Ostrze bestii złamało się tuż przy nasadzie opadając na podłoże.

Dziewczyna nie uśmiechała się już, nie śmiała się. Jej żądza krwi mocno osłabła, potwory były niczym. Przez chwilę ciekawie się z nimi walczyło, były wyzwaniem... Jednak w zasadzie to nie potrafiły niczego. Tylko machać swoimi brońmi i gryźć. To nie było to czego chciała. Niczym nieprzypominany hollowa z którym walczyła, czy Kenshiego. Być może kiedy byłoby ich więcej było by ciekawie, zapewne umarła by w walce z nimi, ta dwójka nie stanowiła jednak żadnego wyzwania.
Zamierzała to zakończyć, potwory już teraz były niemal bezbronne, kiedy doprowadzić do momentu w którym w ogóle nie będą zagrożeniem zakończy to, przynajmniej tak uważała.
Jeden był już całkowicie pozbawiony broni, nie mógł ani gryźć ani ciąć. drugiemu zostały tylko zęby. Tsuki uskoczyła lekko do tyłu aby zwiększyć dystans, później zamierzała wziąć zamach szablą na okolice głowy potwora. Szczękę, szyje wszytko jedno.

Stwory zdecydowanie nie na należały do zwinnych ani sprawnych wojowników. Jedynym ich talentem zdawała się być nieumiejętność poddawania się. Uparte stworzenia stale atakowały bez względu na swój stan zdrowia... o ile w ogóle można było w ogóle użyć takiego określenia w stosunku do tych stworzeń. Wydawały się bowiem wcale nie posiadać czegokolwiek wewnątrz swojego ciała, co dało się skutecznie zepsuć. No, może nie licząc kości. Te były twarde, choć zdecydowanie nie niezniszczalne. Cokolwiek by jednak o tych stworach można było rzec, na pewno nie można było ich nazwać umiejętnymi wojownikami. Nawet w pełni sprawne potrafiły jedynie atakować ze zwinnością i precyzją godną wystrzelonego z katapulty morsa. Teraz, pocięte i okaleczone poruszały się z gracją godną Tsuki w kiecce wieczorowej tańczącej z szarmanckim, ciemnowłosym przystojniakiem.

W chwili, gdy szabla uderzyła prosto w szyję potwora stwór wyraźnie próbował złapać shinigami swoją ostatnią z broni – zębami. Rzucił się w jej stronę wyciągając zarówno okaleczone, jak i sprawne ramię i nie zatrzymując się nawet, gdy ostrze rozdarło ciało, przecisnęło się pomiędzy kręgami i wyszło z drugiej strony. Gdy palce lewej dłoni poczwary złapały Kamys za ramię, głowa opadła już wisząc jedynie na kilku pozostałych, marnych skrawkach białej materii stanowiącej zarówno skórę jak i mięśnie stworzenia. Pomimo upiornego okaleczenia palce potwora zacisnęły się mocno na ramieniu młodej shinigami wyraźnie pragnąc zrobić jej krzywdę przynajmniej w taki sposób.

Drugi z potworów niezdarnie doczłapał się na uszkodzonych nogach na odległość, z której mógłby zaatakować. Zapewne zresztą zrobił by to, gdyby jego ciało wciąż działało skutecznie. Miast jednak rozdzierającego bólu Tsuki poczuła kolejny chwyt. Dłoń, przytwierdzona do ciężko poranionej ręki, zacisnęła się na jej karku. Bestia być może nie miała już pełnego garnituru zębów, jednakże rozwarła właśnie szczęki ukazując połamane, nierówne i... niekiedy ostre złomki siekaczy. Nie one stanowiły jednak najbardziej interesujący widok. Kątem oka Kamys dostrzegła bowiem coś innego, ledwie widocznego we mgle...

Stworzenie mogło mieć około 190 cm wzrostu i wyprostowaną postawę szczupłego człowieka odzianego w długi płaszcz lub togę. Najlepiej widoczną częścią stworzenia były oczy. Delikatnie błyszczące na biało punkciki umieszczone w domniemanej głowie wlepione w Tsuki walczącą z pokaleczonymi stworzeniami.

Potwory stały się całkowicie nudne, ba... Odczuwała zmęczenie ich obecnością, bardzo podobne do zmęczenie które wywołuje słuchanie nachalnych babć kiedy prawią o Religi. Tsuki z niechęcią na odlew chciała się zamachnąć na tego który złapał ją za kark, gdy udało się jej dostrzec coś ciekawszego... Dużo ciekawszego.
Czymże była istota która się pojawiła ? Zdawało się że i tak jest wielokrotnie bardziej interesująca od lalek z którymi walczyła. Nie ważne jak, chciała odepchnąć do siebie te męczące potwory i ruszyć naprzeciwko nowej, ciekawej sylwetki.
Wyszczerzyła się radośnie pod skóra czując że szykuje się jakieś wyzwanie. Szable zamierzała złapać silniej w prawicę i wystawić ją lekko do boku, w każdej chwili szykując się na walkę... Tak miała nadziej że nowo przybyły okaże się być wrogiem, możliwe silnym.

Pomimo zażartej walki jaką dziwaczne, białe stwory próbowały stoczyć nie zdołały one zatrzymać Tsuki. Ich okaleczone ciała skrywały w sobie zadziwiająco wiele siły, wciąż jednak były w opłakanym stanie. Pocięte i poodcinane kończyny, pokruszone kości, odcięty łeb wiszący na resztkach dziwacznej tkanki. Marne pozostałości po niegdysiejszych, i tak niezdarnych, cielskach. Kamys jednym szarpnięciem zdołała wyzwolić się z dłoni potworów od razu przewracając tego, który stał za nią i odpychając kolejnego o kilka niepewnych kroków. Jeden ruch wystarczył teraz, by wyzwolić się od słabych, miernych wrogów nie zapewniających już dość adrenaliny. Nie było trzeba wiele sił, by oddalić się od pokaleczonych wraków po przeciwnikach. Energiczny krok był tempem kompletnie dla nich nie osiągalnym.

Tsuki ruszyła szybko w stronę dziwacznej postaci. Stwór zaś przez kilka kolejnych chwil nawet nie drgnął. Młoda shinigami mogła dostrzec kolejne elementy jego jestestwa ujawniane przez mgłę. Najpierw Kamys mogła dokładniej ocenić sylwetkę. Stworzenie było wyższe, niż zdawało się początkowo. Prawdopodobnie osiągało ponad 2 metry górował by nawet nad Masu. Na szerokich, choć kościstych barkach oparta była głowa, która zdawała się być nieco zbyt duża i owalna. Z jej szczytu wystawała zaś prawdziwa grzywa krótkich włosów. Poniżej barków ciało zdawało się być całkowicie obleczone w dziwny, jasny płaszcz poprzecinany jedynie kilkoma ciemnymi liniami wzorów. We mgle kolory blakły jednak nie pozwalając na dokładniejsze ich rozróżnienie. Kolejne kroki ujawniły zaś białą maskę skrywającą głowę. Kształtem przypominała ona nieco ludzką czaszkę, choć zwieńczono ją kołem z którego wystawały pofalowane rogi przypominające nieco ornamentowe promienie słońca. Jaśniejące bielą punkty oczu otoczone były ciemną materią i widoczne przez idealnie okrągłe otwory w masce. Rozciągnięta ku dołowi szczęka wypełniona była długimi, wąskimi zębiskami przypominającymi nieco szpikulce do lodów. Cała maska całkowicie pozbawiona była nozdrzy. Gdy Tsuki się zbliżała stwór stał w przerażającym bezruchu. Nie drgnęły nawet włosy, wiatr bowiem był zbyt słaby by poruszać ciężkim oparem mgły. Jego świecące oczy wciąż przyglądały się bacznie młodej shinigami zbliżającej się powoli.

[łokej jak bym przesadziła z opisem to upominaj, bij czy coś xd]

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, zdecydowanie trafiała na coś co wyglądało ciekawiej. Przynajmniej nie wyglądało na bezmózgie, pozbawione umiejętności taktycznych potworki. Puści zwykle potrafili walczyć, chociaż troszkę. A ten przed nią wyglądał nawet całkiem porządnie, co oznaczało że Tsuki nawet nie zamierzała czekać. Tu i teraz zamierzała z nim walczyć, miała nadzieje że będzie przynajmniej wymagający bo bardzo się już zaczęła nudzić.
Nieświadomie wyszczerzyła się lekko, oparła ostrze szabli na podłożu i ruszyła biegiem w stronę potworka, jej sandały stukały rytmicznie o podłogę... Po drodze iskry sypały się gdy miecz sunął po broku [ dobrze pamiętam że był tam bruk ? ]. W oczach również pojawiły się iskry, chciała już zatopić miecz w jego cielsku, walczyć. Sprawdzić się...
Gdy była blisko, uniosła nieco klingę, ostrze skierowała na przeciwnika i cięła od dołu na jego tors z całej siły mięśni i rozpędu.

Kroki Tsuki były dla niej ledwie słyszalne, zaś tarcie ostrza o kamienne płyty podłoża dobiegało jakby z ogromnej odległości. Zupełnie, jakby to nie miecz trzymany w jej dłoni wydawał te nieprzyjemne dla ucha odgłosy. Kimono lepiło się do młodej shinigami przemoczone za równo wodą zawartą w mgielnych oparach, jak i krwią sączącą się z ran. Zapewne podobne szczegóły, tak jak i ból promieniujący z uszkodzeń ciała, powodowały by u Kamys pewien dyskomfort, gdyby nie walka, gdyby nie adrenalina buzująca we krwi. Szał bitewny wzmacniał dziewczynę poprzez ograniczanie. Ograniczał jej myślenie, jej percepcje, jej czucie. Koncentrował całą moc ciała i umysłu tylko na walce, która jako jedyna w tej chwili się liczyła.

Stawiając kolejne szybkie kroki Tsuki zapewne dobiegła by do stworzenia bardzo szybko, gdyby nie coś co przeszkodziło jej w biegu. Pod nogami dziewczyny wyrosła bowiem przeszkoda, przeszkoda która spowodowała jej upadek. Kamys niemal nie poczuła bólu kolana, którym łupnęła przy upadku o kamienne płyty. Dłoń, na której się wsparła zapewne również odniosła obrażenia co najwyżej godne zignorowania. Coś innego jednak mogło mieć wpływ na to, co Tsuki miała zrobić za chwilę...

Przeszkodą, którą napotkała u swoich nóg był sporych rozmiarów obiekt. Teraz, gdy niemalże na nim leżała mogła dostrzec dokładnie czym był. Na ziemi leżał bowiem dość znany jej kształt. Był to zdecydowanie człowiek, chociaż raczej nie wysoki i krępy. Zupełnie jak niski brodacz, który należał do jej grupy uderzeniowej. Kamys nie zdołała jednak dostrzec jego twarzy. Wyglądało bowiem na to, iż górna część klatki piersiowej oraz głowa pokryte zostały dziwaczną, białą substancją. Wyglądała ona mniej więcej tak, jakby ktoś dość dokładnie pokrył chłopaka białą pianką montażową. Tkanka zdawała się jednakże drgać bez przerwy, zupełnie jakby pod jej powierzchnią coś się ruszało.

Gdy tylko Tsuki odwróciła spojrzenie od krasnoluda od razu niemal dostrzegła stojącą tuż obok niej istotę. Potwór, którego dopiero co zamierzała zaatakować chyba postanowił sam przejść do ofensywy. Teraz z bliska dziewczyna mogła dostrzec stopy stwora wyposażone w trzy szponiaste paluchy. Płaszcz z bliska zdawał się przypominać nieco owijające ciało skrzydła ćmy, pokryte niewielkimi włoskami oraz pyłem... pyłem, który właśnie unosił się dookoła. Niewielkie włoski na płaszczu zaczęły bowiem akurat poruszać się szybko wyrzucając drobinki jasnego proszku w stronę Kamys.

Dziewczyna sama nie wiedziała w której dokładnie chwili upadła, ból pojawił się gdzieś w umyśle jako tępe uczucie, szybko jednak owe odczucie zakryła wysoka, napływająca fala adrenaliny. Tsuki od owej substancji była uzależniona. Kochała to uczucie które pochłaniało jej ciało w trakcie walki, znikały problemy, znikał ból, złe samopoczucie, miast tego pojawiały się przyjemne ciarki, ciepło, oraz ogromna pewność siebie która niwelowała strach i zdrowy rozsądek.
Teraz jednak gdzieś między całym pięknem wynikającym z żądzy krwi, pojawiła się kłująca wściekłość... Zdała sobie bowiem sprawę z tego że przed nią, na ziemi leży przyjaciel z oddziału. Krasnal był jej kumplem, był jedną z nielicznych osób które Tsuki lubiła... Przyzwyczaiła się do tego że to on wyciągał ją na wszystkie imprezy oddziałowe, i że nigdy nie był cicho... To było trochę irytujące, ale lubiła to.
A teraz leżał na ziemi i obklejała go jakaś ciecz, nie ruszał się... Zerknęła na potwora z płonącą wściekłością w oczach, domyślała się bowiem że to sprawka hallowa. Brodacz był od niej słabszy (przynajmniej tak myślała), ale nie dał by się posiekać tym bezmózgim kupą mięcha.

Nie zwracała uwagi na jakiś pyłek, była zła, zaś wojenna pieśń jaka opanowała jej ciało nie pozwoliła na żaden rodzaj trzeźwego myślenia... Które zapewne by się przydało. Niestety na biedną nie najmądrzejszą dziewczynę łatwo jest założyć pułapkę... A kiedy pochłaniała ją wściekłość to nawet nie trzeba było ich tworzyć - i tak w nie wpadała.
Złapała potężnie swoją szablę, i wstają z głośnym rykiem cięła od dołu na potwora, nie ważne gdzie... Chciała go sięgnąć... Chciała go skrzywdzić, zabić zgnieść, jakkolwiek...

Tsuki była wściekła... była wściekła a do tego toczyła właśnie walkę. Oba te czynniki dość negatywnie wpływały na jej percepcję. Zapewne nie zwróciła więc uwagi na to, iż przy każdym ruchu pyłek osiada na jej ubraniu i ciele. Z każdą chwilą kolejne białe punkty znaczyły jej włosy oraz czarne kimono, przez co dziewczyna wyglądała jakby obsypała się cukrem pudrem. Nie miało to jednak zapewne większego znaczenia. Niewiele większe znaczenie miał też zapewne fakt, iż na skraju zasięgu widzenia Kamys zaczęły pokazywać się ciemne plamy. Każda z nich zaczęła poszerzać się szybko. Nim jeszcze dziewczyna zdołała dokończyć cios cały świat stał się dla niej czarny. Tego nawet ona zignorować nie mogła. Czuła się tak, jakby zamknęła oczy i nie mogła ich otworzyć. Mimo to nie miała zaciśniętych powiek. Wiedziała by przecież o tym, prawda?

Nim jednak dziewczyna nawet spróbowała rozważyć sprawę poczuła przyjemne szarpnięcie ostrza. Oręż najwyraźniej natrafił ze sporą siłą na coś cielesnego. Coś, co miało twardość podobną do ludzkiego działa. Wyglądało na to, że ostrze szabli wbiło się głęboko w cel i nawet nie zatrzymało na kości. Zwyczajnie rozcięło to coś, co trafiło. To mogło oznaczać tylko i wyłącznie sukces.

Ostrze wyrwało się z ciała Kamys, następnie zaś dziewczyna poczuła dziwny zapach. Znajdowała się w miejscu, w którym powietrze było ciepłe i wilgotne. Dodatkowo dziewczyna miała wrażenie, iż coś kapie jej na głowę i ramiona. Gdy wreszcie oczy znowu zaczęły działać Tsuki znalazła się w miejscu, które wydawało się jej troszkę znajome.

Znajdowała się na stosunkowo płaskiej powierzchni pokrytej trawą, której barwa świadczyła o nieszczególnie zdrowym otoczeniu. Była ona bowiem nie tyle zielna, co zielono-brązowa z dodatkiem odcieni szarości. Rozglądając się dalej stwierdziła, iż znajduje się na sporym płaskowyżu otoczonym... niczym. Mgła dookoła niego skrywała bowiem, jak się zdawało, jedynie przepaść. Powierzchnia płaskowyżu była nieszczególnie urozmaicona... gdyby nie dziwaczne dodatki. Na całej powierzchni rozsiane były bowiem obiekty przypominające nieco bąble. Wyglądało na to, że tworzy je biała, gąbczasta tkanka. W chwili, gdy Tsuki przyglądała się bąblom kilka z nich zadrżało i wypluło z siebie biały pył. W chwili, gdy ten zetknął się z dowolną powierzchnią w miejscu spotkania powstawały niewielkie bąble. Gdy zaś pył padał na już istniejące „kopuły” te rozrastały się coraz bardziej. W centrum płaskowyżu znajdował się spory słup wykonany z owej dziwnej, białej materii przypominający nieco dość groteskowe drzewo. Jego gałęzie złożone były z licznych bąbli, z których kapała jasna ciecz przepełniona białym proszkiem. Korona rozszerzała się najdłuższymi gałęziami nieco poza zasięg płaskowyżu.

Bardziej interesujący obiekt rozlewał się jednak na bezkształtną breję. Wyglądało bowiem na to, iż mimo wszystko ostrze naprawdę dotarło do celu. Przed nią bowiem właśnie kształt traciła wysoka istota,w którą celowała. Środek rozpływającej się klatki piersiowej został rozcięty. Czyżby Tsuki zdołała tak łatwo pokonać tego dziwacznego przeciwnika?

Udało się jej jeszcze sięgnąć, miała nadziej że cięcie było co najmniej bolesne... Potem odpłynęła, to uczucie wcale się jej nie podobało, starała się z nim walczyć.
Zapach, uczucie czegoś wilgotnego na głowie i ramionach było nieprzyjemne. Kiedy w końcu otworzyła oczy miejsce wydało się jej znajome, chociaż nie bardzo wiedziała gdzie jest... Było tu dziwnie, bąble, biel i drzewo... Niepokojąca wizja, tym bardziej że ostani obraz jaki zapamiętała był całkowicie inny.

Ważniejsze było jednak to co dostrzegła przed sobą, nie miała pojęcia co się dzieje jednak starała się cofnąć swoją szable i posiekać nią dziwaczny kształt na tak drobne plasterki jak tylko mogła... Nie wiedziała co się dzieje, wiedziała jednak że jest wściekła, gdzieś tam przed oczami pojawiało się to ciało pokryte białą breją, to które chyba należało do krasnala.

Zmieniający się w breję przeciwnik przyjmował kolejne razy w spokoju. Cios za ciosem wyrywały przerwy w jego topniejącym ciele. Tsuki skończyła, gdy całkiem już stracił humanoidalną formę i przypominał kretowisko wykonane z dziwnej brei. Zaledwie kilka chwil później dziewczyna usłyszała odgłos kroków na wilgotnej glebie. Ciche plaski przybliżały się. Rozglądając się za źródłem hałasu Tsuki ze zdziwieniem stwierdziła, że przy drzewie na środku stoi potwór, którego niedawno przecięła... albo przynajmniej tak się zdawało... niemniej teraz na pewno widziała tą samą istotę stojącą i przyglądającą się jej z daleka. Rozglądając się dookoła Kamys dostrzegła jeszcze kolejne dwie takie istoty... a następnie dostrzegła... jak z góry zlatuje kolejny potwór. Zlatywał zaś w sposób całkiem nienaturalny, bowiem zamiast spadać ze sporą prędkością powoli ześlizgnął się na dół nie robiąc sobie krzywdy. Łącznie było ich teraz już cztery... i każdy wyglądał dokładnie tak samo.

Sytuacja była co najmniej dziwna, Tsuki wcale się to nie podobało. Potwór używał sztuczek godnych co najwyżej śmierdzącego tchórza. Ale dobrze, będzie miała przyjemność z zerwania mu tej maski i zmiażdżenia jej w drobny pył.
Początkowo zerknęła na potwora którego widziała w oddali, zacisnęła wolną dłoń silnie w pięść i skrzywiła się mocno. Zęby zaszczękały o siebie, na twarzy pojawił się zaś grymas wściekłości. Gdzieś tam na dnie świadomości pojawił się obraz krasnala, jej przyjaciela... Wcześniej nie miała przyjaciół, poza staruszkiem Mito. Chociaż on był trochę jak tatko którego nie miała, albo dziadek.
Tsuki żałowała teraz że nie powiedziała chociaż raz brodaczowi że go lubi, zwykle warczała, mamrotała i przeklinała.
Potem pojawiły się kolejne bestie. Raz, dwa, trzy i cztery. Miał przewagę liczebną... Ale się nie bała. Zdarzało się jej całkiem często walczyć z liczniejszymi wrogami, była z XI i musiała to potrafić.
Nie wiedziała co ma począć, którego atakować... No ale trzeba było mu skopać dupsko - definitywnie. Wkurzył ją.

Po co było myśleć nad czymś czego nie wymyśli ? Należała do osób gwałtownych i okazała to po raz kolejny. Pobiegła w stronę najbliższego bliźniaczego pustaczka. Nie ważne którego, chciała mu dokopać. W drodze ustawiła szable po boku, ostrzem w dół tak że to sunęło po podłożu. Rękę uzbrojoną w rękawice również trzymała po boku.
Kiedy była blisko zamierzała doskoczyć do potwora i ciąć szablą od dołu, po brzuchu do podbródka. Tym samym szykowała już pazur do kolejnego ataku, była wściekła i nie zamierzała skupiać się na niepotrzebnych unikach czy blokach, chciała tylko atakować... Sięgnąć tej przebrzydłej maski.

Stwór najwyraźniej bardzo lubił irytować Tsuki. Nie poruszył się nawet, gdy ciężkie ostrze jej szabli rozpłatało płaszcz oraz coś, co znajdowało się pod nim. Bestia wyszczerzyła jedynie drwiąco swoje ogromne zęby, zaś zza ich klatki dobiegł chichot. Trudno było sobie wyobrazić większą potwarz. Rozcięty niemal na pół przeciwnik, który traci powoli formę i kształt traktujący zwycięzcę z całkowitym lekceważeniem... Czymkolwiek lub kimkolwiek był potwór, najwyraźniej nie miał szczególnie wygórowanego mniemania o zdolnościach Tsuki. Ba, wyglądało na to, iż śmieszą go jej bezcelowe próby. Czyżby wszelakie starania, jakie podejmowała Kamys okazać miały się bezcelowe? Czy może po prostu bezczelny potwór postanowił wkurzyć ją jeszcze na pożegnanie, by nie odejść równie żałośnie jego zmieniony w breje poprzednik? Bez względu na motywację, wyraźnie bawiła go narastająca furia Tsuki. Jej szał, który dotychczas przenosił ja przez pola walki wydawał się być dla stwora jedynie wartym komedii zjawiskiem.

Gdy tylko Tsuki oderwała spojrzenie od, chichoczącej jeszcze w ostatnich podrygach formy, brei dostrzegła, że dookoła niej stoi już teraz 5 poczwar. Każda z nich rozwinęła płaszcz, który okazał się być rozłożystymi skrzydłami przypominającymi skrzydła ćmy. Ich skórzastą powierzchnię pokrywały prawdziwe tysiące drobnych włosków. Pod niby-płaszczem znajdował się zaś chuderlawy korpus zupełnie pozbawiony rąk. Cały porośnięty był grubym, matowym futrem w różnych odcieniach brązu. Włosie porastało także nogi, które dopiero poniżej kolan przeradzały się w chuderlawe patyki pokryte płytkami kostnymi i zwieńczone trzema szponami.

Po kilku ledwie chwilach Tsuki dowiedziała się, iż poczwary nie potrzebują wcale czegoś takiego jak ręce. Futro na ich torsach skręciło się bowiem dziwacznie, następnie zaś wystrzeliły z niego wytworzone z włosia macki o długości od pół do półtorej metra. Każda z nich zwieńczona była kolcem wykonanym z ciasno zwiniętego futra. Każdy z dziwacznych potworów miał ich zaś przynajmniej osiem. Zapowiadało się, iż stwory mają wreszcie zamiar zrobić coś poza staniem i obrywaniem szablą. Miła odmiana, chociaż zapewne nie sprawiała iż były to mniej irytujące stworzenia.

Potwór był irytujący jak mucha w upalny dzień, co więcej zdawało się że poważnie uszkodził kumpla Tsuki. No i ostatecznie dziewczyna najbardziej w świecie nienawidziła kiedy ktoś ją ignorował lub w taki właśnie sposób dawał do zrozumienia że jest do niczego. Nie trzeba było zgadywać że dziewczyna wścieknie się jeszcze bardziej. Zęby zgrzytały o siebie silnie, grymas na twarzy mówił o istniej wściekłości, zapewne niewiele brakowało żeby zaczęła toczyć pianę z pyska.
Jeśli potwór chciał ją wkurzyć to wychodziło mu to wyśmienicie. Tsuki nie była zbyt skomplikowanym zwierzątkiem. Jeśli coś ją denerwowało to to biła, jeśli była głodna jadła... Najpewniej słabości wynikającej z niskiego poziomu inteligencji nie trudno było zauważyć, a tym bardziej wykorzystać.

Na tyle jednak chciała się zemścić że mózg dopuścił do możliwości próbę odskocznia na bok, zdawało się że atak który za raz miał ją trafić może być śmiertelny... A nie zemści się jeśli umrze. Skupiła instynktownie raietsu, chcąc zwiększyć swoją szybkość [ 6 rei = 6 szyb ]

Dziewczyna poczuła energię ponownie napływającą do jej ciała. Mięśnie wypełniły się lekkością, zaś wszystko zaczęło poruszać się jakby nieco wolniej. Kolejne macki zaczęły z wolna zawijać się by zająć pozycję odpowiednią do ataku. Następnie zaś ruszyły w stronę rozcinając powietrze niemalże bezgłośnie. Nawet umysł tak prosty jak ten, który posiadała Tsuki mógł dość łatwo dostrzec, iż niemal nie sposób jest uniknąć takiej ilości ataków jednocześnie. Świdropodobne kolce uplecione z włosów zdawały się znajdować dosłownie wszędzie i młoda shinigami mogła jedynie mieć nadzieję, że dopisze jej sporo szczęścia podczas unikania.

Przez chwilę świat stał się jakby cichszy. Żadne dźwięki zdawały się nie docierać do głowy dziewczyny, nie licząc buzowania płomienia w słupie otoczonym białym "pniem" oraz szumu krwi we własnych uszach. Macki jedna po drugiej, a zarazem wszystkie naraz ruszyły w stronę młodej shinigami z celem uszkodzenia jej ciała. Pierwsza z nich wycelowana prosto w twarz Tsuki, kolejne zaś w nogi, korpus, ramiona, miejsce trafienia najwyraźniej nie było tutaj najistotniejsze. Stwory po prostu chciały ją zamęczyć. Przy takiej ilości ciosów nawet lekkie rany w końcu okazały by się przecież śmiertelne. Kamys uchyliła się omijając jednej z macek, następna jednak skaleczyła jej lewe ramię. Kolejny unik był by skuteczny, gdyby następna z macek nie miała wbić się w plecy dziewczyny od drugiej strony. Kolec przebił kimono oraz skórę zagłębiając się w cienkiej warstwie mięśni a następnie prosto w słodkich organach wewnętrznych. Tsuki nie poczuła jednak szczególnie wiele bólu. Wściekłość go przysłoniła...

Młoda shinigami zapewne właśnie teraz skończyła by swój żywot poszarpana kolejnymi mackami, których było zwyczajnie zbyt wiele by wszystkich uniknąć... zapewne kolejne rany rozerwały by jej zmęczone ciało i zmieniły je w krwawiący, parujący ochłap ledwie zdolny do oddychania... albo też od razu w kupkę rozwiewających się na wietrze anonimowych cząsteczek reiatsu. Wtedy jednak coś odkryło drogę wyjścia...

Dwie silne dłonie pokryte jakby ciężkimi, żelaznymi rękawicami kryjącymi całą skórę od czubków palców aż po przedramiona złapały bowiem za ich łby i zderzyły ze sobą z taką siłą, że te rozchlapały się w bezkształtnej brei. Dzięki powstałej luce Tsuki zdołała wyskoczyć, przeturlać się lekko i umknąć z śmiercionośnego okręgu pomiędzy bestiami.

- Jesteś mi coś dłużna sługo... - warknął zachrypnięty głos, który w normalnych warunkach zapewne nie mógł by uchodzić za przyjemny dla ucha. Tym razem jednak niósł prawdziwe ukojenie. Umięśniona sylwetka Hiakkiego oznaczała, iż teraz Tsuki nie musi walczyć z tyloma wrogami sama.

[ jakiś - hp ? ]

Wyskoczyć stąd i zabić, wyskoczyć i zabić, wyskoczyć i zabić, zabić, zabić, zabić... - Tsuki była zła jak rzadko, wszytko czego chciała to zgnieść tego maszkarona w pył. JAK ON W OGÓLE ŚMIAŁ ? Musiała stąd wyskoczyć i go zabić, jeśli później zginie sama to trudno, to się nie liczyło. Czuła jak kolce przebijają jej ciało, nie bała się, nie czuła bólu. Wojenna pieśń ogarnęła całą ją. Wszytko czego chciała to krew, to śmierć... Pierwszy raz od dawna nie chodziło o samą wygraną, chodziło o zemstę. O sprawienie mu bólu i zmiecenie go w pył.

Widząc lukę zamierzała ją wykorzystać, z całych sił starała się wyskoczyć na zewnątrz. Wściekłe spojrzenie tylko na chwile skierowało się na demona. W normalnych warunkach kiedy by myślała byłaby mu wdzięczna... Zawsze przychodził kiedy tego potrzebowała, ich sprzeczka była czystą głupotą. Pewnie prędzej czy później to do niej dojdzie... Teraz jednak nie bacząc na ranę zwróciła się do najbliższego potwora i zaszarżowała na niego chcąc ciąć swoją szablą na niego. Zamachnęłaby się potężnie z prawego ramienia, cięcie miało iść po skosie z góry w dół.

Tsuki wyskoczyła z pomiędzy stada dziwacznych stworów, dzięki czemu zapewne zdołała przetrwać ich zmasowany atak. Co prawda podczas lądowania niemalże się przewróciła, w ostatniej chwili złapała jednak równowagę. Następnie zaś odwróciła się szybko i cięła szeroko rozcinając kolejnego maszkarona. Szerokie ostrze miecza uderzyło w klatkę piersiową pozostawiając na jej powierzchni głęboki ślad. Stwór, rzecz jasna, zaczął rozpływać się z wolna i zamieniając w bezkształtną masę.

W tym samym czasie Hiakki rozłożył dłonie na boki, te zaś po chwili zaczęły się świecić i sypać skrami. Wyglądało to tak, jakby płytowe rękawice kryjące dłonie rozgrzały się do czerwoności. Wyszczerzony demon ruszył w stronę kolejnego z maszkaronów, chwilę później zaś jego pięść dosłownie wbiła się w brzuch stwora wywołując głośne syczenie.

Mimo całej wściekłości Tsuki oraz zaangażowania, jakim wykazywał się Hiakki ilość poczwar jedynie wzrastała. Z rozłożystych gałęzi białego tworu przypominającego drzewo nadal opadały kolejne bestie. Im bardziej zaś Kamys się irytowała, im więcej czuła gniewu, tym więcej stworzeń lądowało bezgłośnie na ziemi. Zanosiło się na to, że walka nigdy nie ustanie...

- Idiotko! Napędzasz tego kretyna swoim gniewem! - Warknął Hiakki uchylając się przed atakiem, podchodząc o krok do wroga i wbijając mu rozpalony do czerwoności łokieć żelaznej rękawicy prosto w gardło. Wyglądało na to, iż duch zanpakutou wiedział coś więcej o tym dziwacznym potworze, z którym przyszło im walczyć.