Nieznane

Nie myślała za dużo. Inaczej perspektywa jaka się przed nią rysowała przytłoczyłaby ją zupełnie. Leki te faktycznie przynosiły jej ulgę. Refleksje rozmywały się, jej uwaga mocno spadała, a ona była w stanie w ogóle zasnąć. Zmęczona... nie była w stanie się oprzeć.

Obudziła się. Podobnie otępiała, zdezorientowana, ale miała w każdym razie spokój. Położyła swoją dłoń na brzuchu. Dalej to tam było. Cholera. Gorycz, tyle goryczy. Dotknęła swojej nogi. Jeszcze więcej. Przytępiona, ale jednak bolesna świadomość, ile w swoim życiu spartoliła. Przełknęła ślinę. Była oszpecona, słaba, uwięziona. Tak teraz ma wyglądać jej życie?
Myślała tak sobie, ale w sumie bez większego przekonania. Bardziej jej uwagę absorbowała Ami, która spała na macie trochę dalej. Tej też się tutaj oberwało, z tego co zauważyła. Chociaż pewnie w mniej durny sposób niż ona siebie załatwiła... amulet quincy. Błyskał się. Błyskotka.
Przyglądała się. Kusiło. Tak kompletnie irracjonalnie, ale jednak.
...jest w innej rzeczywistości, a myśli o tym, jak podwędzić kompletnie nieprzydatną rzecz... co mogła zrobić? Coś... powinna.
...rzeczywistość na podstawie wyborów... naprawdę sobie zasłużyła na aż taki los?
Spróbowała się podnieść do siadu. Rozejrzeć się, czy ktoś jeszcze tutaj był. Musiał być jakiś sposób. Wszystko jest przecież możliwe... już tyle nieprawdopodobnych rzeczy się działo. Dlaczego teraz miało by być inaczej...
-Śpisz?-Zapytała słabo. Może miała szczęście. I oszczędzi sobie kłopotów. Inaczej będzie musiała tutaj siedzieć i walczyć z pokusą podwędzenia jej tego krzyżyka.
Jak nie, to spróbuje się zwlec i pójść na górę. Może jakimś cudem jej się uda.

Spała. Najprawdopodobniej. Nie zamierzała spędzać nie wiadomo ile czasu na wpatrywanie się w nią. Prędzej w jej krzyżyk, który był kuszący, jednak jak na jej stan umysłu był zbyt rozmyty w przestrzeni by jakoś specjalnie ją do tego ciągnęło... powiedzmy. Trudno jej się myślało, ale... czuła poprawę. Stan pośredni. Nie było aż takie mgły otumanienia, ale zwidy się nie pojawiały.
...tamta myśl... to nie było do niej podobne... musiała walczyć. Przed wejściem na drabinę zatrzymała się na moment. Przetarła oczy. Nie wiedziała jeszcze jak, ale się stąd wyrwie. Zemści się na wszystkich... zdobędzie sprawność, siłę... jakoś... po to żyje... jej moc była dla niej wszystkim... musiała rosnąć...
Zacisnęła zęby. Zaczęła wspinać się po drabinie z trudem. Nie, w takim stanie nie było mowy. Nie mogło tak zostać. Ugh... ciężko...
Był Aleksander. Zdawało się jej, że na razie to była jedyna w miarę przyjazna jej osoba w tym miejscu. Chociaż może bardziej chodziło o to... coś...
-Hymp-Mruknęła rozdrażniona. Podeszła, usiadła przed nim-Nie ma cieni... i co z tego... Aleksander, musisz mnie posłuchać i uwierzyć... to nie zwidy, nie majaki, nic z tych rzeczy-Walczyła z chęcią oparcia głowy o dłoń. Skup się... ręce na brzuchu... brrrrr... okropność. Na uda... jeszcze gorzej!
-To... alternatywna rzeczywistość. Stanęłam po złej stronie i niejaki... "kapitan" odesłał mnie tutaj. Aiba Kiyoshi. Za pomocą swojego pupilka... i to nie tylko mnie... muszę jakoś wrócić, ale... nie wiem jak...-Popatrzyła na niego podejrzliwie. Może jest sterowany. Może to nie ma sensu i powinna... powinna po prostu stąd wiać. Dokąd? I jak to się skończy?
...czy jak umrze tutaj, umrze naprawdę? To... zastanawiające...

Gula zaczęła jej skakać. Z bezsilności, ze skojarzeń z tamtym jej dawnym sponsorem, i przez to, że to cholerne kakao przyprawiało ją o mdłości. Zaraz chyba bełtnie... cholerne... coś...
...dlaczego akurat to... ze wszystkich rzeczy, które mogły na nią spaść, akurat coś takiego...
Wejście barmana tylko bardziej ją rozsierdziło. Spojrzała na niego ostro. Jakby mogła to by wypruła z niego flaki, ale z wielu, wielu różnych względów nie była w stanie tego zrobić. Przeniosła spojrzenie na Aleksandra... czy też jego kiepską projekcję. Cholera! Musiała to jakoś... znaleźć jakiś błąd... albo uciec stąd
-Czy Ty właśnie mnie... dobrze, to pomyśl tak. Jakim niby cudem JA przeżyłam? Nie mam pojęcia co się stało, ale ten tutaj...-Wskazała głową na barmana, którego imienia jeszcze do tej pory nie było dane jej poznać-...sam mi powiedział, że to było dziwne. Niby dlaczego miałabym przeżyć, i to w tym jakimś "epicentrum"? Bo to MNIE wsadzili w tą rzeczywistość, i dziwne bym była w niej martwa. Nic nie pamiętam co się działo, bo po prostu... pojawiłam się tu z tej mojej, prawdziwej i...-Popatrzyła na niego. To nie ma najmniejszego sensu. Tutaj pomocy nie uzyska...
...wciągnęła powietrze, wypuściła... wciągnęła... wypuściła... nie miała nawet sił się denerwować.
Rozwiązanie musi być gdzieś na zewnątrz. Tutaj nic nie znajdzie. Będzie musiała poszukać gdzieś indziej...
...może faktycznie wystarczyło by się... nie miała pewności, a to by była ostateczność. Desperacja.
-Muszę zachować trzeźwość umysłu. Żadnych leków-Mruknęła do siebie cichutko. Myśleć... czy...
-Są jeszcze jacyś "ocaleni?-Zapytała. Starała się brzmieć najzupełniej poważnie i spokojnie.

"...nielogiczne" pomyślała. Ten szczeniak się z nią bawi. Skoro było wiadomo, dlaczego nic jej się nie stało to dlaczego niby ten cały barman był taki zdziwiony, że przeżyła? Musiał być jakiś sposób by się stąd wydostać...
...musiała mieć jakieś wyjście stąd... moment.
-Chwila, barman mi mówił, że byłam w epicentrum!-Przełknęła ślinę. Musiała jakoś zwalczyć te mdłości, bo... przerwą one rozmowę. Gwałtownie...-Więc co Ty mi tu... cholerne...
...zabije ich. Jak tylko się stąd wyrwie to ich pozabija.
-...tłumacz się, i... przynieś mi miskę czy...-Przemyśli to potem. A na razie trzeba by było łaskawie nie zafajdać się całej. Za dużo wody to tu nie mogło być...

I w pizdu, poszło. Żołądek podskoczył jej prawie do samego podniebienia. Albo z taką siłą chlusnęło, ciężko jej było stwierdzić gdy dochodziła do siebie po tym mało przyjemnym zdarzeniu. I dalej ją nosiło. Nic nie uzyskała, i skończyły jej się pomysły na udowadnianie tego, że to wszystko to ściema. Wzięła głęboki oddech. Jak to... ugh... zakręciło się jej aż w głowie.
Z wody skorzystała niemal natychmiast. Musiała spłukać z ust ten paskudny smak, i złagodzić pieczenie. Tamten zaczął coś na nią gadać. Niech się udławi tysiącem penisów.
Tamten też. Niech wszyscy się nimi udławią.
Poczuła gładzenie po głowie. To również zaczęło działać jej na nerwy. I szepty. Coś w końcu znanego. Tyle tylko, że nawet nic nie mówiły o "zapłacie". Cwane, wyczuły aluzję.
Tyle, że naprawdę nie mogła sobie pozwolić na otępienie. Musiała myśleć. Może... na razie jedyne co jej pozostawało, to chyba czekać na cud.
-W porządku... zaraz wezmę...-Mruknęła rozeźlona. Nie zamierzała tego robić, za cholerę. Sięgnęła jednak po dłuższej chwili po opakowanie. Miała nadzieje, że zanim to zrobiła to ten sobie poszedł. Wtedy wystarczy tylko otworzyć i zasymulować połknięcie. Jak nie poszedł to weźmie tabletkę, owszem, ale połknie tylko ślinę i jak pójdzie to gdzieś to schowa. I będzie udawać otępienie.
...może to tak specjalnie. Skubany dzieciak.

...to była ironia, czy faktycznie nie mieli tutaj nic lepszego? Aż jej się przypomniały pierwsze dni przebywania w tym całym burdelu. Cudownie.
...i się zaczynało. W miarę gdy jadła, zaczęły się pojawiać omamy słuchowe... i czuciowe. Nic specjalnego, chociaż pamiętała, że potrafiły być nieco bardziej kreatywne.
Właściwie, to dlaczego ona nie przyjmowała tych leków? Chyba dlatego bo miała taką złudną nadzieję, że coś usłyszy co nie będzie majakami, tylko... jakąś formą kontaktu? Ale jaką wtedy będzie mieć pewność, że to nie jej podświadomość która chciała ja załatwić?
Musiał być jakiś sposób. Tylko jakkolwiek mocno się nad tym nie zastanawiała, to nie wiedziała jaki on mógłby być.
Jedynym pozytywem było to, że włączał się w niej opór. SIedziała, jadła, zastanawiała się, nasłuchiwała i...
...co zrobi... jej wrażliwy nos nie zniesie takiego zapachu. Pójdzie po szmatę, miskę czy coś i faktycznie może to... grrr. Nie zniesie tego.

Sprzątała dla swojego własnego... właściwie to nędznych resztek komfortu. Będzie śmierdzieć dalej, ale nie aż tak bardzo jakby to tak zostawiła. W sumie by mogła. Tylko... no co. Nie ucieknie stąd.
...na razie. Na razie! W końcu znajdzie sposób... albo sam na nią wpadnie... jakoś... może...
Znalazła jakieś rzeczy. Brudne, paskudne, ale nic innego nie miała. W tej sytuacji nie mogła być wybredna.
I ogólnie sytuacja też nie była zbyt dobra. Małe zapasy. Nie miała pojęcia jak niby zamierzali znaleźć nowe w świecie, gdzie jedno wyjście może zakończyć się śmiercią. To w sumie bez sensu... nie mogła tu zostać. I... męczyła się. Szybko.
Głosy. Nie mówiły nic konstruktywnego. Tak, jak mogła się zresztą tego spodziewać. Nie zamierzała się poddawać, o nie... coś w końcu do niej przyjdzie. Jak nie tak, to w końcu... jakoś... nie mogła tego tez tak łatwo zostawić...
Ton się zmienił. Był mocniejszy. Jakby wyszło z niej is tanęło obok. Co też zauważyła przed sobą. Podniosła spojrzenie i zobaczyła... siebie.
Przyglądała się wyczekująco. "Wiem, że mnie słyszycie. Jak nie macie nic pomocnego do dodania, to zdychajcie"
...gadała do swojej destruktywnej części. Genialne. Wróciła do szorowania. Zamierzała potem usiąść i...
...nie miała wiele do roboty jak na razie. I w razie czego jakby faktycznie było źle, miała leki.

Wyglądała jak ona przed tym całym zamieszaniem. Jak tak myślała, to gdyby umarła to prawdopodobnie tak by się przedstawiała. Na razie to dość mało istotne. Bardziej po głowie chodziło jej... czy też raczej stała na jej szyi.
Stawiała czynny opór, chociaż było jej ciężko. Popatrzyła wściekła na projekcję swojego umysłu.
"Dobrze wiem, że to wszystko fikcja. I do cholery, jak nie chcesz tego widzieć to..."-Spróbowała się wyślizgnąć. Oprzeć się łokciami, by było jej łatwiej. Dygotała z wysiłku i złości
"Żyję, bo to za mało by mnie zabić i złamać. I jak "ta" część mnie nie ma nic do gadania, to zaraz ją odeślę..."-Kombinować nie kombinowała. Próbowała przejść do siadu. Jakby był tu Adam, to nie musiała by się szarpać...
...chociaż może był. Ale nie tutaj z nią. Nie miał z nią kontaktu. Gdyby tylko mogła jakoś się z nim porozumieć...

Prędzej by się śmierci spodziewała, niż jakiejś konkretnej rady ze strony swojej własnej, jakże wrogiej podświadomości. Fakt ten jednak schodził nie co na bok w obliczu wymiocin znajdujących się tuż przed jej nosem.
I do tego jeszcze tamta się obudziła. Wspaniałe wyczucie czasu, nic tylko rozsmarować ją na ścianie. Podniosła się powoli do siadu. Okropność. Ale miało to rację, i to tak bardzo boleśnie. Nawet nie miała jak się tego wyprzeć, bo i... miała jakiś kontrargument?
Jak na razie brzmiało to jednak najsensowniej. Coś musiało tutaj być takiego, co nie pasowało do reszty. Zaprzeczało. To nie jest świat prawdziwy, tylko stworzony przez tego gnojka. Co jej tu nie pasowało...
...charaktery. Aleksander zachowywał się jak jej dawny prawie-narzeczony, barman jak Baldrick. A Ami... na razie wychodziło by na to, że tak jak powinna. Inna sprawa, że... nie mogła być jeszcze tego pewna. Co jeszcze...
-Słabo mi-Mruknęła. Coś musiała znaleźć. Jej pokój? Zdawał się w normie, nawet były te durne książki. Układ pomieszczeń też taki sam. Co to może być... nie zaszkodzi zweryfikować jedną rzecz.
-Po co tam na górę idziesz?-Zapytała najpierw. Musiała jakoś nawiązać rozmowę by ją wyczuć.
-

...to se pogadały, nie ma co...
Jedyne co zauważyła to to, że trochę za bardzo mimo wszystko się spoufalała i... erm. Ami to była Ami, ale nie wyglądała na osobę która by się bardzo przejmowała czymkolwiek. Bardziej przypominała jej tutaj Sonię. To obrzydzenie. Czy... hm. Nie była pewna tego spania.
Albo wszyscy tutaj tak się pozmieniali, albo coś poszło nie tak i zrobił się kalejdoskop charakterów. Ale nie mogła być tego pewna. Musiała szukać dalej.
To znaczy, faktycznie zacząć szukać, zamiast próbować zakląć rzeczywistość. Popatrzyła na plamę. Chrzanić to, nie zamierzała dłużej się w tym babrać. Wstała z klęczek i... musiała się rozejrzeć. Z jakimś takim pomyślunkiem, by wiedziała czego i gdzie szukać.
Najlepiej czegoś, o czym nie tylko ona wiedziała, ale i reszta, ale najpewniej nie wyszło to poza grupę...
...zamierzała się przejść po pokojach. Ostatecznie lądując u Ami. Zawsze dobry początek. Może coś tam znajdzie jakiś element, który będzie odstawał. Szafka nie z tego materiału...
...za słabe. Stanowczo za słabe. Musi to być coś, co zatrzęsie podstawami tutaj. Coś, co się nigdy nie powinno zmienić.
...może meble są z innego materiału niż powinny. Sosnowe drewno, o ile dobrze pamiętała.

Wszystko takie same. Musiała się sporo nagłowić by sobie przypomnieć, czy faktycznie tak też wyglądało. Wstępnie doszła do tego, że owszem. W ogólnym zarysie wszystkie były w zasadzie takie same. Starała sobie przypomnieć, jak to wyglądało... czy była jakaś cecha, która wyróżniała pokoje. Ale nie. Te same kolory i umeblowanie. Powinno być... dobrze, w porządku.
Właśnie... coś ciemniejsze są te meble. Ciemniejsze, niż pamiętała. To chyba nie była... ugh...
...słabo jej się zrobiło. Aż jej poszarzało przed oczyma. Miała wrażenie, że to nie było naturalne zjawisko, ale nic nie mogła poradzić. Po prostu się stało. Sprawdziła, czy drewno pozostało takie, jakie zauważyła. Musiała chyba być... no, od razu demaskować. Albo za bardzo o tym nie myśleć. Trudno powiedzieć. Może to normalne. Nigdy nie była w aż tak kiepskiej formie.
Przeszła się do Ami. Ta ją powitała iście... w sumie dalej nie wiedziała.
-Przyszłam pogadać-Chociaż szczerze nie wiedziała o czym. Jak mogła sprawdzić jej... hmmm. Tak, może. To raz-Dzięki za leki. Po co właściwie po nie poszłaś?-Oparła się o framugę. Nożesz... nie, nie mogła o tym myśleć. Poczekała, aż odpowie. A przede wszystkim, w jaki sposób.
-Chociaż niewiele pamiętam... jak to było z tym Daichim?-Zapytała. Cóż, i tak ją tu mieli za wariatkę. Może jej powie na odczepnego. Jak dobrze pójdzie, dostarczy jej to jakiś informacji.

Uhhh... tak, coś z tym było nie tak. Z tym kolorem, drewnem. Tak, jak świat jej się nie burzył w odcienie szarości to nawet było łatwiej myśleć. Przy okazji rzuciła się jej jedna rzecz. Stopień podobieństwa. Poza tym elementem ozdobnym w postaci książek w jej pokoju, to wszystkie pokoje wyglądały tak samo. Brakowało śladów użytkowania, co było nieco dziwne jak na miejsce dotknięte apokalipsą. Zwłaszcza takie...
...a tu nic. Był syf, ale niewystarczający. Już bardziej było widać ślady użytkowania na ludziach. Ami była... niby dalej obojętna. Ale i tak się różniła. Zareagowała ponuro na jej wspomnienie o Daichim. Co więcej, zaczęła dziwnie gadać. Opłakiwanie? Ona? Sonia?
-A kogokolwiek lubiłaś?-Zapytała szorstko-Dochodzę do siebie po kryzysie osobowości. Opowiedz mi, jak zginął. Dlaczego zginął. I czy miałam coś z tym wspólnego-Oparła się plecami o framugę. Musiała coś tutaj sprawdzić.

No proszę...
Zaczynały się nieścisłości. Na pierwszy ogień, potwierdzała się teoria o misz-maszu charakterów. Ta bardziej już pasowała jej do Sonii, z jej burzliwymi reakcjami i tendencją do pokazywania swoich humorków. Zdecydowanie nie był charakter Ami, i szczerze wątpiła by wszyscy aż tak się zmienili w obliczu tego dziwnego kataklizmu.
O wiele bardziej istotne była dla niej inna kwestia. "Całkiem ciekawie to wyszło, nie sądzisz? Daichi umarł dwa razy przez tą samą osobę"
...ona wspomniała o jednej śmierci. I to bardziej o uwagach. Czyli brakowało informacji. Ewentualnie nie chciała się z nią tym podzielić przez jej charakter.
-Wystarczy-Kiwnęła głową. Fałsz nie fałszem, ale wolała dożyć do chwili zdemaskowania tego wszystkiego. Postała jeszcze chwilę po czym wyszła na korytarz zamykając drzwi.
Sprawdziła coś. Spróbowała wywołać łuk. Może na tym też go złapie. Ale szczerze wątpiła, bo jednak ten fakt by im jakoś nie umknął.
...czy coś jeszcze mogła sprawdzić? Powinna to przemyśleć...
...problem był tylko taki, że niewiele mogła już chyba sprawdzić. Miała wrażenie, że to dość luźno wszystko bazowało na jej wspomnieniach, albo na tych danych które akurat udało się zebrać. Może to też przez jej... przypadłość.
Wygasiła łuk (o ile w ogóle była w stanie go wywołać). Sprawdziła, co posiadała przy sobie poza ubraniami. Czy w ogóle miała jakiekolwiek rzeczy osobiste. Poszła do pokoju i również sprawdziła, czy cokolwiek takiego posiadała. Szczerze wątpiła, ale może jeszcze coś się jej rzuci w oczy.
Jak nie, to pójdzie poszukać Aleksandra. Miała jeszcze trochę czasu. Może coś wymyśli.
...jak robactwo. Jeszcze pokaże, na co ją stać.
...miała taką nadzieję...

Co jest do cholery. Czemu to nie działa.
Czemu w ogóle niczego nie czuła. Coś się domyślała, jakie może być tego wytłumaczenie. Ale jednego nie rozumiała. Skoro była w laboratorium, i to niby ją uratowało przez wchłonięciem, to czemu nie czuła tego nawet w sobie? Jak to miało aż taką dobrą izolację, to co do cholery miało to znaczyć. Nie powinno ją to w ogóle tknąć. Cokolwiek niby się tu stało.
Dokuśtykała do pokoju. Ta noga ją zabijała za każdym razem, gdy się jakkolwiek ruszała. Paskudne. "Nie da się odtworzyć", a jakieś dziwne narośle na tamtym kapitanie narobili. Jeżeli by ją to wzmocniło... chociaż na takiego, co by na tym korzystał to nie wygląda. Ale jak takie rzeczy robią, to na pewno by sie dało. Durne pały...
Poszperała w poszukiwaniu wskazówek. Wyszło na to, że nie miała tamtego amuletu od matki. Chociaż nie była pewna, czy czasem wcześniej go jakoś nie zgubiła. Albo czy go nie zostawiła. Trudno jej było powiedzieć. Za to spotkała psikusa. Pierścionek zaręczynowy.
Stała tak chwilę zastanawiając się, jak to w końcu jest. Czy to wszystko składa się na to co ona wie, co oni wiedzieli, czy też może faktycznie było to takie omnipotencjalne. W tą drugą wątpliwość śmiała wątpić.
No nic. Zeszła. Poszła do Aleksandra, który powitał ją uśmiechem. Pierścionek ze sobą wzięła, a jakże, nie byłaby sobą gdyby tego nie zrobiła.
-Mam parę pytań-Zaczęła od razu, nie siląc się na zwroty grzecznościowe. Postanowiła, że zacznie od czegoś najmniej pewnego. Uniosła obrączkę-Co to jest, i co to robiło w moim pokoju?
Poczekała na odpowiedź. Nieco bardziej podejrzana sprawa.
-Nie czuję reiryoku. Ani w sobie, ani na zewnątrz, ani w ogóle. Byłam podobno w epicentrum, w laboratorium, dlatego nic mi się nie stało. Więc dlaczego niby nie mam mocy?-Zmarszczyła brwi. No. I teraz coś, czego była pewna. Zobaczy, sprawdzi.
-Jak na świat apokalipsy pokoje wyglądają, jakby nikt z nich nie korzystał. Brak oznak użytkowania. I meble są z zupełnie innego drewna, chociaż tak poza tym są takie same. Nawet książki na mojej półce są identyczne-Spojrzała na niego ostro. No. Tłumacz się. Albo najlepiej nie, tylko niech ten świat ją wypluje do siebie.

No proszę, nie wie. Trochę dziwne jak na kogoś, kto jej zrobił dzieciaka, by nie wiedział ani tym bardziej nie zauważył tego drobnego detalu jak pierścionek zaręczynowy w jej pokoju. Sympatycznie. Kolejny element który nie pasował... teoretycznie do tego jakże uroczego obrazka.
Przy okazji zauważyła, że z każdym pytaniem coraz bardziej się denerwował. Całkiem sporo wiedział. Ciekawe, czy wymyślał to na poczekaniu, czy jest to wpisany w ten świat.
A na ostatnie to już w ogóle stracił równowagę. Trafiła. Tylko teraz musiała to pociągnąć.
I nie wcisnąć sobie tych tabletek.
-Nie zmieniaj tematu-Rzuciła do niego ostro. Wrogo-Z jakiego drewna są te meble? Naprawdę, nie widziałeś tego pierścionka? Nigdy do mojego pokoju nie wchodziłeś?