Nieznane

Ugh... co do licha się dzieje. Tak jak wtedy, gdy zauważyła, że meble są z innego drewna. Unika odpowiedzi na pytania i chce ją uciszyć tymi tabletkami. A wtedy nie wiadomo co się będzie działo.
Nie była pewna, co też to miało znaczyć. Wolała być jednak dobrej myśli.
Po chwilowej niedyspozycji wróciła wzrokiem do "Aleksandra". Przeniosła na moment spojrzeniem na Ami, która sobie akurat weszła, i potem na barmana. Tak. To właśnie i...
...aż wpadła na coś. Może... nie była pewna. Ale może.
-A teraz posłuchaj mnie uważnie. Bo prawie zapomniałam, a powtórzenie tego mnie wkur#%@-Wróciła do niego wzrokiem-Zachowujesz się jak mój prawie-narzeczony. Ryouji Oguri. Który był zupełnie bez charakteru, ikry i stylu. Ami przypomina mi Sonię z jej stylem bycia. No i... zupełnie inaczej wypowiadała się na temat Daichiego. Coś o zachowywaniu w dobrym zdrowiu by słabi się mogli rozwinąć. Zamiast tego "głupiec i tak by zdechł". A Barman Baldricka. Aż tak grubiański wcześniej nie był. Co mi jeszcze przypomina...-Zerknęła na niego. Tak. To było bardzo dobre pytanie na które nie znała odpowiedzi. A odpowiedź mogła jej wiele powiedzieć albo nawet rozwiązać.-Jak on właściwie się nazywa?

Zaczęły się dziać dziwne rzeczy. I szczerze wątpiła, by były one skutkiem jej choroby. Pokrywały się one ze wskazywaniem przez nią nieścisłości. Tak jakby świat się coraz bardziej sypał. Albo traciła z nim łączność.
Dobrze, bardzo dobrze. Była blisko. Jeszcze trochę. Musiała na coś wpaść, i to szybko. Zwłaszcza, że nie miała zbyt wiele czasu i podejść. Już czuła lekkość. Nie mogła odpuścić.
Mniej rozmyślania nad tym co może być, a więcej nad tym, co było i niby jest teraz.
-Nie wyglądacie na przekonanych. Bo to nie jest jego imię-Rzuciła. Sama nie była pewna, ale takie zaprzeczenie było najlepszą rzeczą, którą mogła teraz zrobić. Kenji, naprawdę? Szczerze wątpiła.
-Skąd ten pośpiech i nacisk? Czyżbym mówiła coś niewygodnego? Rozkręcam się. Skąd macie tyle prądu, by marnować go na lampy w tej DUŻEJ sali na dole? Skoro była katastrofa, elektrownie nie działają. Ograniczone zasoby. I poza tym...-Skierowała wzrok na Ami. Tak, o tym powinna wspomnieć.
-...Daichi "umarł" dwa razy, nie jeden jak mi o tym wspomniałaś. W okolicznościach, o których powinniście wiedzieć. Nie wspominając o tym, że Sonia zamiast opłakiwać go, wzięła się za siebie i ćwiczyła jak popieprzona. Co by o niej nie powiedzieć... jest silna-Zazgrzytało jej, bo zwyczajnie nie lubiła sobie o tym przypominać. Na wszelki wypadek zacisnęła zęby. Może faktycznie będzie chciał jej to wepchnąć siłą, jak te argumenty okażą się za słabe.

Patrzyła z satysfakcją na to, jak bardzo przestraszony był jej słów. A z drugiej strony pojawiało się obrzydzenie. To ma być Aleksander? Ten silny, zdecydowany młodzieniec który nawet trochę jej imponował tymi cechami? Ten aż zbladł.
Czuła, że to działało. Coraz bardziej się odrywała od tego przeklętego miejsca. Traciła kontakt z tą fałszywą rzeczywistością. Zmysły zaczynały szwankować. Już była blisko. Jeszcze troszkę. Jeszcze kawałeczek... jeszcze tylko parę słów...
I pojawił się znowu ten głos. Jej głos. Odpowiadać?
"Robię to, co powinnam" tylko tyle. Zaczęło się dziać źle. Najpierw głosy. Mogłaby to znieść, chociaż ich klarowność była niepokojąca.
Ale ten ból. Trzymał ją tutaj. Bolał. Nie! Była tak blisko, nie mogła się poddać! Musiała powiedzieć więcej!
-Gdzie ta Ami, którą nic nie obchodziło? Od kiedy niby mieszasz się do spraw, które bezpośrednio Cię nie dotykają? Aleksander który jest przerażony zachowaniem bezbronnej ciężarnej?! Gdzie ta siła, pewność, godność Quincy? Nie wierzę, by się ktoś mógł tak zmienić!-Odsunęła się od Ami która zaczęła jej grzebać w kieszeniach. Spróbowała w każdym razie.
-I jeszcze jedno. Nigdy nie chciałam dziecka, i prędzej byś mnie musiał zgwałcić w tym okresie, niż bym się sama dała. "Pod wpływem chwili", dobre. Sonia na mnie mówiła "królowa śniegu" nie bez powodu-Ciągnęła dalej. Ale generalnie... musiała dalej tego unikać. By jej nie wcisnęli tych tabletek. Zaciskała zęby. Będzie gryzła w razie czego. Musiała... wytykać to dalej. Jak będzie trzeba.

Blisko. Tak blisko. To działało, ale nie wiedziała czy zdąży zanim ją to otumani. Miała wrażenie graniczące z absolutną pewnością, że gdy tylko te białe cholerstwa znajdą się w jej gardle wszystko będzie stracone, i straci wszelkie punkty zaczepienia które ją odrywały od tego miejsca... jakkolwiek to teraz brzmiało.
Najgorsze było to, że tak bardzo nie była już tutaj związana, że nie mogła już nawet kontrolować swojego ciała. Mógł zrobić co tylko chciał, a ona nie mogła się bronić, chociaż próbowała, a owszem. Nic z tego. Szybciej. SZYBCIEJ DO KURW...
To ją teraz zaskoczyło. Ten cień, który właśnie przebił pseudo-Aleksandra. Blisko. Było blisko. Jest blisko. Co się dzieje do cholery. Z lekka wystraszona patrzyła, co wychodziło z jej brzucha. Upadł na ziemię. Na szczęście.
To ona. To ja. To... tamto. Nie była pewna co zrobi, ale słowa...
[+1 Inteligencja]
***
Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, obudziła się. Pierwszą rzeczą jaką zrobiła było wymacanie swojego brzucha. Jak był płaskich, zaczęła się cieszyć niczym... chciało by się powiedzieć dziecko, ale wdzięczny, mało świadomy grymas zadowolenia, cichy śmiech i uczucie ulgi musiało wystarczyć. Leżała tak przez moment, dopóki wszystkie zmysły nie wróciły do względnego stanu użyteczności.
"Udało się... Adam, słyszysz mnie?! Jesteś tam?!" Zapytała. Do pełni szczęście brakowałoby jej jeszcze... tsk. No nie. Tak dobrze nie ma. Szlag by to...
Spróbowała się nieco rozruszać. Trochę poruszać kończynami, by nie upaść na pysk przy próbie zejścia z łóżka. Obok niej leżał Schmitt. Trochę dziwne, że ułożyli ich obok siebie, i to... tutaj. Zamiast w jakimś pomieszczeniu wyizolowanym na eksperymenty czy coś. Może jednak to nie było permamentne? Poczuła delikatną satysfakcję, że wybudziła się wcześniej od niego. Taką drobną.
Rozejrzała się znowu. Sprawdziła, co ma przy sobie. Pewnie nic, co by pomogło jej wyjść.
Pewnie była pod obserwacją i zaraz ktoś się odezwie. Podeszła do Schmitta i potrząsnęła nim.
-Pewnie nic to nie da, ale wstawaj-Rzekła do niego z umiarkowanym entuzjazmem. Podeszła potem do szyby i zapukała. No... "z deszczu pod rynnę", tak się mówi?
Wszystko lepsze niż siedzenie z brzuchem. Mogłaby nawet pójść z Daichim na rankę. Gdyby żył, rzecz jasna.

...usunęli go? Czy też może złapało go tak samo jak i ją? To już gorzej. Była sama. To by z drugiej strony wyjaśniało te zwidy. Nie było nikogo, kto by je powstrzymywał.
Rozgrzała się nieco. Mogła się ruszać, chociaż oczywiście z jej nogą nic nie zrobiono. Bolała męcząco, irytująco przypominając o jej niesprawności. Gorzej, że nie miała niczego poza ciuchami na grzbiecie. W środku też niewiele miała. I... kurw, no nie. To nie było dobre. Chociaż chętnie by... no nie. Ktoś tu w końcu zejdzie choćby po to, by ją jakoś nakarmić. Jakby chcieli by zdechli to by ich pozabijali od razu jak tylko poupadali. W końcu ktoś się zainteresuje.
Do tego czasu musi się zastanowić, czy jest jakaś realna szansa na ucieczkę. Co innego miała do roboty?
...mogłaby... nie, nie mogłaby!
Zapukała tak lekko. Może jakby przypieprzyła konkretniej, to by sie ktoś zainteresował. Ba, może by nawet rozwaliła to szklane więzienie.
Miała wrażenie, że chyba przewidzieli taką opcje, a to szkło jest przynajmniej pancerne. Można było spróbować. Trochę ruchu nie zaszkodzi.
Sprawdziła najpierw, czy byłą w stanie poruszyć łóżkiem. Czy nie było przymocowane, czy też może była za słaba by to ruszyć choćby o milimetr. Do siłaczy nigdy nie należała, to w końcu była domena tych męskich brutali. Phi.
Jak jej wyszło, to wsunęła się jakoś pomiędzy ściankę a łóżko, i popchnęła z impetem na ścianę pomieszczenia. Pewnie nie wyjdzie.
To spróbuje inaczej. Pociągnie jakoś to ustrojstwo do siebie, i tym razem wzmacniając swoją siłę reiryoku (5 punktów w siłę, chyba więcej nawet nie jest w stanie) znowu zaszarżuje na ścianę.
Można było spróbować. Co miała innego teraz do roboty? Przy okazji sprawdzi, jaki kolor jest jej reiatsu. Pewnie czerwony, bo ten głód.
Może jakby tak spróbowała się posilić, to Adam... nie no, później!

Nosz cholera... ani drgnie. Ciężkie to było jak diabli. Kto do licha robi takie konstrukcje, niech ktoś jej powie. Tym to się przecież można zabić po prostu na to wpadając. No dobra... może jeżeli trochę się wzmocni to... nnnnno nie. Nic z tego... a może, coś coś się ruszyło! Dalej chyba powinnn.... nnnggg... ni za chu chu, prędzej przepukliny dostanie.
Odpuściła sobie, zerkając na Schmitta. Ten to sobie leży i ma wszystko gdzieś. Taki wielki Quincy, a nie może się wyrwać. Może trochę za...
...spojrzenia Ishifone i tej nieznajomej się spotkały. Obydwie były zdziwione, chociaż zapewne z różnych powodów. No ale przynajmniej ktoś tu był, z kim można było się porozumieć.
Ten strój. Podobny do Adama. Czyżby Quincy? Nie przypominała sobie, by kogoś takiego tu widziała. Może ktoś zajął tą placówkę?
A może po prostu sobie zgarnął nowe zabawki. Należało się zorientować. Należało podejść do tej ścianki. I udawać, że nic się nie stało.
-Hej, jesteś na usługach Aiby? Czy ktoś zajął to miejsce?-Zapytała. Wbrew pozorom była nawet w dobrym nastroju. Właśnie udało jej się wydostać z istnego koszmaru-Jakbyś mogła mnie wypuścić... dać coś do jedzenia, picia... podzielić się reiatsu... grzecznie proszę...-Nawet chciała się uśmiechnął, ale... nie, nie wyglądałoby to najlepiej, więc szybko spasowała.
...nawet nie była pewna, czy ją słyszy. Od czegoś jednak trzeba zacząć.

...no świetnie. Patrzyła się na nią jak na eksponat, co ją z lekka zirytowało. Zmarszczyła brwi.
-Pomożesz mi czy nie?!-Zapukała parę razy w szybę. Nie wiedziała dalej, czy to od Aiby, czy też może jakaś ekipa ratunkowa.
Aż tu nagle... popatrzyła za tą dziewczyną, w postać idącą po schodach. Przyglądała się jej, jakby jakiś brodaty, brudny, wielki, ale jednak mesjasz zstąpił. Co objawiło się u nim lekkim rozchyleniem ust w niedowierzaniu.
Swoją drogą, coś teraz mogła się domyślić co też ona do niej prawi. Dzisiaj jakiś dzień dobroci chyba dla niej jest, chociaż to się jeszcze może zmienić. Słyszała co on mówił... więc przecież oni powinni słyszeć nią.
-Jestem z tego tak samo zadowolona jak... wiesz co!-Naburmuszyła się na takie potraktowanie jej osoby. No ale... coś jej tam w duchu powiedziało, że wypadałoby być choćby minimalnie pokorniejszą-Cieszę się jak diabli, że widzę kogoś przyjaznego ale...
Walnęła parę razy piąstką w szklaną ścianę
-UWOLNIJCIE MNIE-Jeżeli był jakiś moment podekscytowania w życiu Ishifone, takiej szczerej euforii wymieszanej ze zniecierpliwieniem i jej typową oschłością, to właśnie to.

Ale wygadany. No niech go... nawet jakoś nie była w stanie się dalej gniewać. Posłuchała go i oddaliła się kawałek do tyłu. Walnął, tak po prostu.
A ona chciała swoimi wątłymi rękoma łóżkiem to taranować. Zabawne. Serio. Nawet ją to nie irytowało i nie denerwowało, że była taka słaba. Fizycznie. Pod względami innymi od niego pewnie też. Ale... za dobry humor miała. Mimo wszystko. Właśnie przeszła przez piekło i udało jej się z niego wydostać. Na szczęście. I też chyba tyle czasu nie minęło, więc... czy mogło być gorzej?
...piekło. Właśnie. Piekło. Przypomniała sobie coś. Ono podobno istniało. I faktycznie trafiali tam źli ludzie. Źli... to znaczy jacy? Tacy jak ona?
Drugie uderzenie. Dość zabawna scenka trochę umknęła Ishifone, której się zebrało teraz na takie krótkie przemyślenia. Taką... refleksję. Bo i ta wewnętrzna ona wspomniała, że w sumie ma gdzieś te jej grzeszki. No ale... skoro piekło istniało... a to faktycznie było uznawane za złe, no... sama tak to traktowała... myślała, że jak nie traktuje to nie jest tak, ale jak tak traktuje głęboko w środku to...
...właśnie sobie zdała sprawę, jak bardzo ma przefikane po śmierci. Chociaż właściwszym słowem było "dopuściła to do swojej wiadomości". Z tego wszystkiego ledwo co się zasłoniła przed kawałkami szkła, które po potężnym uderzeniu Baldrika na nią poleciały. Ale nic się w sumie nie stało. Poza tym, że była lekko wstrząśnięta tak ogólnie.
-Potem opowiem... po drugiego?-Zapytała zdezorientowana. Później o tym pomyśli, teraz faktycznie... szlag. Przecież ona nic nie miała przy sobie-Nie mam swojego krzyżyka. I rzeczy. I...-Popatrzyła jeszcze na niego. Czarny, pewnie chodzi o Shinigami. Kojarzyła, że nie przepadał za bardzo za nimi. Tylko kto tutaj dla kogo byłby większym zagrożeniem.
-No dobra, nic nie mówiłam-Poprawiła się szybko.
...trochę z niej dobry nastrój uleciał. Robiła sobie krótkie podsumowanie, jak bardzo była... no. Bardzo. Kurwa.
Chwila dobrego humoru i już takie rzeczy nachodzą. Zaraza.

Shina? A który to był...
A, tamten. Ten szary. Też się zbuntował? Można było się spodziewać, że grupa o wspólnych środkach i rozbieżnych interesach się za długo nie utrzyma. Nie miała czasu na rozmyślanie. Dziesięć minut.
-Dobra-Rzekła. Miała mało czasu. Musiała przeszukać swój pokój. Oraz Schmitta. O ile nic tam nie szperali.
Zaczęła od swojego. Przetrząsnęła na szybko swoje szafki, zabierając z nich co tylko się dało. Miała marne nadzieje znaleźć swój amulet, chociaż kto wie. Może poszli na łatwiznę i go tam schowali. Nie marnowała zbyt dużo czasu, wzięła co mogła i skierowała się do Schmitta.
Tutaj też za długo nie zawitała. Interesowało ją jedynie pudełko z krzyżykami, to też powinno pójść szybko. Jak znalazła tam gdzie zostawiła - wzięła całe. Jak nie, to poczęła kuśtykać się na zewnątrz. Prosta operacja. Tylko musiała w miarę przebierać nogami.
Kto by pomyślał, że to będzie takie trudne.

Nosz do cholery co za pop... pochrzaniona sprawa z tą nogą. Naprawdę nie nadawała się do zbyt wielu rzeczy w takim stanie. Może do jakiegoś... w sumie sama nie wiedziała. Do czegoś. Nie maiła czasu do namysłu, tylko trzeba było iść czym prędzej. Dziesięć minut w jej stanie to bardzo mało.
Ze swojego pokoju wyciągneła drobiazgi. Pamiątkę po matce (przyjrzała się jej z trzy sekundy - liczyła) i portfel, które wylądowały potem w jej kieszeniach. Jak wróci do żywych to przynajmniej nie będzie musiała załatwiać tych wszystkich formalności, całe szczęście. Natomiast u Schmitta... no, to już było coś. Będzie miała w czym wybierać. I tak tamten łuk był niezbyt praktyczny... chociaż ta moc...
...niepraktyczny. Tak. Powinna się siebie wtedy słuchać. Może inaczej by się to wtedy skończyło. Czym prędzej potem poszła do wyjścia.
A tam... musiała wyglądać na zdziwioną. Jakieś żelastwo... w którym udało jej się dostrzec laskę ojca. Chyba. Przydała by jej się, nawet bardzo.
I zaczęły się dziwne rzeczy. Na razie mówić. Brama słońca? Silbern? No w każdym razie... reagować na to co do niej było mówione reagowała. Przede wszystkim... no... ta dziewczyna się uśmiechnęła. Nie wiedziała co powiedziała, ale... trudno powiedzieć, chyba nie obrażała jej. Nie miała w tym wprawy no ale... no, spróbowała też się uśmiechnąć. Tak jakoś pomyślała, że jak już tak się układa dobrze... no to może. Spróbowała. Łatwiej by było jakby udawała z premedytacją...
Pomyślała, że to trochę dziwnie to wszystko wyglądało, i nie miała tu na myśli tylko swojego uśmiechu, jakkolwiek by on nie wyglądał... chodziło o sytuacje. Będzie musiała przeprowadzić weryfikacje. Potem. Może z jednej iluzji wpadła w drugą?
Ale tak czy zwróciła się do Baldrika. Wypadałoby odpowiedzieć.
-Ta. Długa historia. Mam nadzieje, że coś da się zrobić. Na jedno i drugie-Wyjaśniła, nieco odruchowo przestępując z nogi na nogę.
-Tak już byli czy wy tak ich zrobiliście? Bo mnie zrobił ten. W taki sen czy... coś-W środku wypowiedzi wskazała stopą na Chucka. krótko. Bo chyba za dużo czasu na gadanie nie mieli. Trzymała kurczowo pudełeczko, a rzeczy ze swojego pokoju miała w kieszeniach.
-Za dużo teraz do opowiadania...