Kovacs

Wieś jak wieś. Taka sama jak wszystkie tutaj z tą różnicą, że widać było komin z którego wydobywały się większe ilości dymu. Jednak cała reszta się nie różniła. Mała ilość domów w których pewnie stłoczone było po kilka rodzin, i mało kto na zewnątrz. Koń słyszał też rozmowę jaką właśnie prowadził Motoki.
-Czemu żeś zastrzelił tego człowieka? - prawie krzyczał
-Bo to bandyta. Patrzcie na znak na plecach. Jest częścią tych całych oświeconych. Wynajęty śmieć - tym razem powiedział to ten młodszy. W jego głosie jednak słychać było pewne wahanie.
Wtem uwagę Konia przykuło dziwne źródło reiatsu które zgasło równie szybko jak się pojawiło. Kumiko też to poczuła i patrzyła się w stronę wioski z której dało się wyczuć energię.
-Możemy wejść do wioski? - zapytała
-A po co? Tam nic nie. Kobiety tylko siedzą i dzieci bo mężczyźni jedzenia szukają i nas do obrony zostawili - odpowiedział starzec. Ne wyglądał na chętnego do wpuszczenia shinigami do siebie

Kiedy już upewnił się, że jest wystarczająco niewidoczny zaczął maskować swoje reiatsu. Nie było to problemem więc szybko się z tym uporał i już był w drodze dookoła wioski. Na jego nieszczęście nic tam nie zauważył. Punkt z którego wcześniej wyczuł reiatsu był pusty, jeśli nie liczyć śladu po ognisku. Całość była nienaturalnie pusta. Kiedy spojrzał w stronę patrolu Ci stali nadal tam gdzie byli. Koń dokończył rundkę i stwierdził, że nikogo tu nie ma. Po prostu. Domy stoją puste, kuźnia jest pusta. Nikogo. Żadnych dzieci, żadnych kobiet. Kiedy wrócił do miejsca startu usłyszał krzyk Motokiego.
-Jak to nie wiesz nic o oświeconych? Sam żeś przed chwilą powiedział, że ten tu do nich należał
Ani młody ani stary mężczyzna nie wiedzieli co mają odpowiedzieć. Stali tylko i patrzyli się na shinigami. Kiedy Koń wrócił kątem oka dostrzegł pewien ruch jaki wykonywał dłońmi młodszy mężczyzna. Nie był w stanie powiedzieć co dokładnie ale coś zauważył.

Pierwsze bakudou zostało rzucone lecz chłopak dość szybko je złamał. Już chciał się rzucić na shinigami jednak hainawa powstrzymała go. Starzec też został szybko unieruchomiony. Kolejne bakudou było już przypieczętowaniem losu obu mężczyzn. Tylko młody nieco się wyrywał. Koń dostrzegł, że za nim leży małe urządzenie, którego jednak nie potrafił rozpoznać. Reszta jego patrolu szybko została uspokojona słowami swojego towarzysza. Patrzyła się więc na związanych. Ta chwila nie trwała jednak długo. Za domami dało się bowiem dostrzec zmierzającą w stronę shinigami uzbrojoną grupę. Wyglądem przypominali tych poprzednich, teraz jednak było ich chyba więcej. I wyglądali na bardziej zdeterminowanych niż poprzednicy.

Zaklęcie destrukcyjne numer 32 - Okasen! - dobiegł Konia okrzyk koleżanki. W chwilę potem potężny żółty promień wystrzelił jej z rąk. Jeśli chodzi o trzon natarcia to sprawa była załatwiona. Niestety ale sprawa wioski też się rozwiązała. Przestała ona bowiem istnieć. Kumiko padła na kolana. Zużyła sporo reiatsu. A wrogów jeszcze kilku pozostało. Kilku podbiegło do Konia jednak okazali się zwykłym mięsem które nie umie nawet trzymać miecza. Padli dość szybko. W tym czasie Motoki, widząc, że jego pomoc nie jest potrzebna, zaczął pytać więźniów. Koń nie słyszał co mówią jednak w pewnym momencie usłyszał głośny krzyk młodego
-Gogyou!- Podmuch ognia odepchnął shinigami. Kumiko wstała i ułożyła ręce do kolejnego hadou. Słaniała się na nogach ale jej determinacja nie pozwoliła jej przerwać. Poza tym pewnie wiedziała ile może zrobić by się nie zabić.
-przybywam po raz kolejny do twej kuźni, moi przeci...- przerwała kiedy strzała łucznika przebiła jej dłonie które właśnie złożyła razem. Patrzyła się na nie przerażona. Sytuacja nie wyglądała zbyt kolorowo, zwłaszcza, że kątem oka Koń widział, że młody chłopak jakimś cudem wyrywa się z bakudou.

Spoiler:

Cięcie w głowę nie było idealne. Kawałki czaszki rozprysnęły się, a wraz z nimi polała się krew. Jasna i ciepła, padała na twarz starca obok. Przerażenie w jego oczach pokazywało tylko, że nigdy nie miał możliwości oglądania czego tak strasznego. Patrol trzymał się całkiem dobrze. Motoki lekko poparzony mógł walczyć. Kumiko już zajmowała się własnymi ranami. Nie trzeba było ich bronić toteż Koń ruszył w pole. Cięcia, dodatkowo wzmocnione szybkością przecinały się przez żołdaków bez problemu. Wszędzie gdzie pojawił się shinigami zostawały korpusy pozbawione kończyn bądź przepołowione na pół. Straszny był to widok dla kogoś o słabych nerwach. Koń jednak nie był takim więc nie przejmował się cierpiącymi duszami. w końcu dostrzegł cel. Łucznik stał trochę z boku, ubrany był dość schludnie jak na panujące warunki. Wyróżniał się. Kiedy byakurai wypalił, snajper nie miał problemu z jego uniknięciem. Szybkie shunpo jednak spowodowało zaskoczenie. Cięcie mieczem zostało jednak zatrzymane. Łukiem. Dziwny to był łuk, cały z metalu. Łucznik patrzył się na Konia i powiedział
-Jesteś całkiem silny. Lubię takich- po czym odskoczył na dość spory dystans i zaczął naciągać cięciwę.

Koń miał dobry pomysł i przeciwnik opuścił łuk kiedy ten się do niego zbliżył. Jednak nie zawahał się i cofnął kilka metrów. Teraz to tarcza okazała się przydatna. Pocisk, który nie wiadomo jak pojawił się w rękach łucznika, wbił się w tarczę do połowy a później znikł. Nietypowe biorąc pod uwagę to co się działo wcześniej z pociskam. Chociaż Koń nigdy nie skupił się na tym co się z nimi działo. Atak shinigami również odniósł sukces. Łucznik zablokował uderzenie, w co włożył dużą siłę, i "odbił" przeciwnika. Ten zaś wykorzystał to i uderzył go pięścią w twarz. Coś chrupnęło.
Ty szmato! Jak śmiałeś!? - krzyczał bandyta. Skierował łuk w stronę Konia i krzyknął tylko -Kaze. Potężny podmuch zwiał Konia kilka metrów dalej. Zdołał się jednak utrzymać na nogach, niewiele jednak brakowało by się wywrócił

Pomysł z założenia był prosty. Nawet drzewko obok Konia zdawało się być odpowiednich rozmiarów. Łucznik był zbyt pochłonięty zwiększaniem mocy podmuchu by zobaczyć co robi jego przeciwnik. A ten już wisiał na mocno napiętym konarze. W końcu jednak wiatr ustał a jego twórca popatrzył zdziwiony na to co się dzieje. W tym właśnie momencie Koń wystrzelił się w jego stronę. Wyglądało to trochę komicznie jednak nikt nie może zbagatelizować tak dużej osoby pędzącej właśnie w jego stronę. Łucznik podniósł swój oręż i trzymał go mocno. Hadou nie spowodowało, że jego garda opuściła się na moment. Mimo to jednak uderzenie Konia jakimś cudem trafiło prosto w bark wroga. Ten szybko zareagował próbując uskoczyć jednak było już za późno. Miecz przebił się przez kości i zatrzymał się na 2 żebrze. Krew zaczęła wylewać się z potężnej rany a łucznik zaczął panicznie krzyczeć. Jego życie powoli wyciekało zostawiając po sobie imponujących rozmiarów plamę. W tym jednak momencie stało się coś dziwnego. Łucznik znikł a jego miejsce zajął jakiś brodaty mężczyzna z długą kosą, taką jakiej używa się w polu. Był martwy i miał podłużne cięcie idące od barku w dół. Kończyło się ono gdzieś w okolicy pasa toteż korpus rozpłatany był na dwie części które odstawały od siebie odsłaniając wszystkie narządy pomieszane ze strzępkami ubrania. Motoki i Kumiko właśnie dobiegali do Konia. Towarzyszył im starszy mężczyzna, gładko ogolony z siwiejącymi już włosami. Przy jego pasie widać było bogato zdobioną katanę.
-To był chyba ostatni - powiedziała Kumiko i podrapała się po szyi. Na ręce nie było śladu po strzale.
-Na to wygląda. Dziękuję za pomoc. Pozwólcie, że pójdziemy do mnie. - powiedział mężczyzna. Towarzysze Konia wyglądali na chętnych by przyjąć ofertę przejścia w inne miejsce. Nie wyglądali za to na takich którzy uczestniczyli w walce o której pamiętał Koń.

Spoiler:

Jego towarzysze spojrzeli się na niego dziwnie. Jednak "nowy" odpowiedział
-No tak. Tyle już razem przeszliśmy a ja jeszcze się nie przedstawiłem. Nazywam się Itami Sugita i jak już wiecie zajmuję się utrzymaniem porządku w tym rejonie. Staram się przynajmniej
Był miły i uśmiechnięty. Na pewno cieszył się z wizyty shinigami zwłaszcza, że ci przed chwilą mu pomogli.
Jeśli chodzi o wioskę to cały czas jej nie było. Spalona i zniszczona tliła się jeszcze. Trupów też ani to nie przybyło ani nie zmalało. Brak tylko łucznika. I żywego więźnia.

Jego towarzysze tylko wzruszyli ramionami. Motoki rzucił jeszcze, że poczekają bo i tak musi poprawić sandały a tak się nie będzie śpieszył.
Nic nie wyglądało podejrzanie. Żadnych urządzeń, żadnych śladów. Zwłoki młodego tak samo zmasakrowane, urządzenie obok nich było zdeptane. I o ile wcześniej może udałoby się odgadnąć do czego służy teraz nie ma na to żadnych szans. Żaden inny żołdak nie miał przy sobie podobnego. Koń nie miał wyboru jak stwierdzić, że albo iluzja jest idealna albo nie jest iluzją. Szukał wszędzie ale nie można było znaleźć nic co mówiłoby inaczej. Nie było nic co można by jeszcze przeszukać. No i jego towarzysze patrzyli się na niego z lekką niecierpliwością.

Spoiler:

Kiedy Koń dołączył do reszty od razu wyruszyli dalej. Próbował wyczuć jakieś zmiany reiatsu, cokolwiek podejrzanego, ale niestety nic takiego nie było. Szli tak, Motoki gawędził sobie z Itamim o tym jak niebezpiecznie się zrobiło i jak dużo bandytów jest ostatnio. Kumiko zaś szła z tyłu i oglądała swoje dłonie. W pewnym momencie nachyliła się do Konia i powiedziała szeptem
-Możesz uznać mnie za szaloną ale czy coś nie wydaje Ci się podejrzanego tutaj?

Kumiko kiwnęła głową. Na szczęście pozostali nie wyglądali na zainteresowanych podsłuchiwanie bowiem ich rozmowa była niezwykle ożywiona. Sam Motoki gestykulował mówiąc bardzo szybko podczas gdy nieznajomy starał się wtrącić w to co mówi.
Test Konia nie przyniósł żadnych skutków. Wpadł na drzewo, po drodze lekko się potykając. Zabolała go głowa jednak nic się nie wydarzyło. Nie było rozpadającego się świata, przebłysku więzienia w którym mogli go trzymać zahipnotyzowanego. Nic. Jego tłumaczenie spotkało się z łagodnym śmiechem jego towarzyszy. Po kilku chwilach doszli do całkiem sporej budowli schowanej za lasem i małym pagórkiem.
-Oto mój dom. Chociaż lepszym stwierdzeniem będzie dom mojej rodziny -rzekł Itami. Drzwi do domu stały otworem. -Nikogo nie powinno być. Wszyscy są na patrolach. Czujcie się jak u siebie. Kiedy wrócą pozostali urządzimy jakieś spotkanie i podyskutujemy. Może ktoś z nas będzie w stanie udzielić wam pomocy

Dom był całkiem ładny. Był spory i w dobrym stanie co świadczyć mogło o tym, że żyje tu sporo osób. Jednak nic nie wskazywało na podstęp (aczkolwiek Koń ustalił, że korniki były obecne w aż trzech belkach). Nie musiał szukać Kumiko gdyż ta sama podeszła. Zapytana od razu odpowiedziała.
-Szukamy śladu tego kultu. Mieliśmy to robić we trójkę ale Ejiego zgniotło drzewo które zostało zrzucone przez bandytów. Potem przyszedł ten mężczyzna, pomógł nam ich pokonać i zaprowadził nas do wioski gdzie nas zaatakowali. Pamiętam, że użyłam wtedy dużo reiatsu ale nie wiem na czym. I ta strzała. Wiem, że była w mojej dłoni ale przecież tylko Ty walczyłeś wspierany przez Motokiego.
Była dość niepewna tego co mówi ale widać było, że ufa Koniowi.

Kumiko nie liczyła na nic więcej niż na lekkie potwierdzenie jej obaw. Widać, że już co nieco poznała Konia i jego zwyczaje. Oddaliła się też gdy uzyskała pewność, ze nic więcej nie musi powiedzieć. Poza tym zbliżał się Motoki a razem z nim ich towarzysz. Kiedy Koń niby to przypadkiem kopnął w schodek znajdujący się właśnie na jego drodze Itami pokręcił z rezygnacją głową i prawie od razu skierował się do wnętrza posiadłości. Widać było, że nie rozumiał niezdarności tak dobrego wojownika. Motoki jednak przystanął zaniepokojony. Słowa Konia tylko wzmogły jego niepokój. Znał on dobrze swojego kompana i wiedział, że rzadko tyle mówi. W jego oczach coś błysnęło. Kiwnął głową na znak zrozumienia a następnie wskazał nią (głową) wnętrze domu.

Wejście do domostwa przyniosło dziwną niespodziankę. W środku panował nieopisany bałagan a rzeczy wydawały się być niesamowicie stare. Ich przewodnik usiadł na jednym z krzeseł które jeszcze się nie rozleciały i popatrzył na nich.
-Wiem jak to wygląda. Ale tak było zawsze... przynajmniej ja pamiętam, że zawsze tak było. Ale moja pamięć szwankuje - powiedział smutnym tonem. Motoki przystanął i odwrócił się na moment by upewnić się, że Kumiko zamknęła za sobą drzwi.
-Mamy poważny problem. - zaczął - Ktoś tu nieźle namieszał. Itami czy mógłbyś powiedzieć moim towarzyszom to co powiedziałeś mi? Nie martw się, nie są pod wpływem.
Mężczyzna uspokoił się nieco i spoważniał. Zaczął mówić szeptem, jednak każde słowo było niesamowicie wyraźne i z łatwością trafiało do uszu rozmówców. Pewnie jakiś trik dla tych którzy nie chcą by to co mówią trafiało do niepożądanych źródeł.
-Sekta której szukacie jest niezwykle potężna. Jakimś cudem nakłaniają ludzi do tego co oni chcą. Nie wiem jak to robią ale ma to związek z ich "przyszłością". Coś jakby widzieli co się stanie. Jak dla mnie to były jakieś narkotyki ale wam nic nie zaaplikowali. A wiem, że przeszliście coś podobnego. Jakbyście nie przeżyli tego co jest teraz. I tak przy okazji - zwrócił się do Konia- Dobry pomysł z tymi "sprawdzianami". Ale to nie iluzja. Nie teraz.

Teraz jest prawda. Iluzja, fałsz czy kłamstwo były wcześniej. Kiedy nie wiedziałeś, kim jestem. I on też tam był. Wyczuliście go. To była jego sprawka. On wszystko zmienia - mówił coraz szybciej
Nagle, drzwi skrzypnęły. Wszyscy stanęli jak wryci kiedy do wnętrza izby weszła kobieta, w średnim wieku, bardzo ładna z pięknymi rudymi włosami spiętymi stylową spinką. Rozejrzała się po wnętrzu.
Itami... Kim są Ci ludzie? - powiedziała dość przestraszonym głosem. Widać było, że mimo miecza i kilku znaków świadczących o walkach była dość przerażona.
Shinigami. Nasi. - powiedział krótko Itami i spojrzał na trójkę przenikliwym spojrzeniem. Jednocześnie pokiwał głową w znaku oznaczającym "jest dobrze"