Mieszkanie 508, schronienie Finnegana

Karakura-Machi, Kasazaki 1-9-4 był jednym z tych nowych budynków mieszkalnych o bardzo nieekscytującej kwadratowej bryle z zewnętrzną klatką schodową. Chociaż "nowy" to złe słowo, ponieważ jego zewnętrzne ściany zdążyły zżółknąć od spalin wychodzących ze strony przystanku autobusowego przy nieszczególnie ruchliwej ulicy. Jedyne co to wydawał się taki przez fakt, że był wciśnięty pomiędzy dwa znacznie wyższe, a jednocześnie starsze budynki rzucające na niego cień o niemalże każdej porze dnia. Na piątą kondygnację, na której to mieściło się mieszkanie detektywa, można było dostać się albo schodami, albo samotną windą, która zdążyła obrosnąć w różnej jakości graffiti.

508 było niewielką, lepszej klasy kawalerką. Wchodząc gościa witał niewielki przedsionek, ledwie na tyle szeroki by drzwi zrobiły półokrąg. W nim można było powiesić płaszcz na haku i zostawić buty na podłodze by przejść do kuchni, która z braku miejsca starała się spełniać funkcję korytarza. Z prawej jego strony była szafka ze zlewozmywakiem, niska lodówka na której stała nowa mikrofalówka (plamy po spaleniźnie pod nią pozwalały domyślać się co stało się ze starą) i kuchenka indukcyjna, które jakby specjalnie się tak ustawiły aby przysłonić już i tak małe okno. Co zostało ze ściany zajmowały półki. Z lewej strony z kolei była łazienka podzielona by nie dawać mieszkańcowi ani trochę ułudy wolnej przestrzeni ścianą z przesuwanymi drzwiami, ryglującymi się od wewnątrz. Na część wejściową pokrytą białymi matowymi kafelkami składała się pralka, zlew z niewielką szafką z lustrem i ubikacja. Wewnętrzna część w której kolor przechodził w kremowy miała tylko prysznic i półtorametrową, wysoką wannę. Przez kuchnię można dojść również do sypialni, która zajmuje niemalże połowę całego mieszkania. Na jej środku stoi niedawno wstawione biurko z krzesłem biurowym, a zaraz za nim jest wyjście na ciasny balkon. Na prawo od niego ze ściany wystaje jednostka klimatyzacyjna starego typu, której szmer można usłyszeć w całym apartamencie. Zaraz przy przyległej ścianie jest kolejne okno. Zacięte jak się okazało. Na przeciwko niego jest zajmujący prawie całą szerokość pomieszczenia Dwumetrowy futon wciśnięty pomiędzy ścianę a oddrzwia szafy wpasowanej w wąską wnękę. Nad nim na ścianie jest kilka krzywo przylepionych plakatów z losowymi idolkami, niezaprzeczalnie pamiątka po byłym właścicielu. Sama zaś szafa ma zablokowane jedne z drzwi niskim stoliczkiem na którym spoczywa stary telewizor z anteną.

Mapka:

Rozdział 0: Gaijin

Sugerowana muzyka:

Po wyjściu z tokijskiego pociągu Quincy wyszedł w plątaninę ulic Karakury, nie mając wiele więcej informacji niż podczas tej pierwszej rozmowy jeszcze w Los Angeles. W ręku miętosił karteczkę z zapisanym adresem, jego nowym mieszkaniem, w drugim ciągnął za sobą starą walizkę na kółkach z resztką swojego dobytku. Kilkukrotnie pytał przechodniów na ulicy czy ekspedientów w sklepach o budynek do którego zmierzał, o dziwo pomimo bardzo niecharakterystycznego nazewnictwa część z nich potrafiła przynajmniej wskazać kierunek. W końcu doszedł do nieszczególnie zachęcającego apartamentowca, którego winda śmierdziała rozlanym tanim sake. Stanął przed drziwami z numerem 508, po czym przekroczył próg, ledwie co manewrując swoją torbą w wąskiej wejściowej klitce.

Nieco później w końcu rozpakował swoje rzeczy, kładąc ubrania do szafy, a zakupy składające się z sześciopaka butelek lokalnego piwa, hermetycznie zapakowanych plastrów bekonu, jajek, chleba i pomidora do karykaturalnie małej lodówki. Porysowany służbowy laptop trafił na nowe biurko, a te dwie książki które zabrał ze sobą i kupiony losowy komiks po japońsku na półkę w sypialni. w końcu będzie musiał powtórzyć sobie pismo, w ciągu ostatnich lat nie miał z nim więcej do czynienia niż wymagało od tego odczytywanie neonów w Little Tokyo. Zaparzył sobie wodę na rozpuszczalną kawę o nieco nazbyt kwasowym zapachem, po czym wolnym krokiem przeszedł w stronę balkonu. Przystanął przed futonem, nad którym to wisiały plakaty, pewnie pozostawione przez poprzedniego właściciela. Nie rozpoznawał na nich nikogo i zastanawiał się czy powinien je sam ściągnąć. Po minucie czując stygnącą kawę uznał, że może później. Wyszedł na balkon, postawił kubek na poręczy, po czym wyciągnął z kieszeni zmiętoszoną paczkę papierosów. Wyciągnął jednego, odpalił i zaciągnął się patrząc na ulicę. Jego handler miał spotkać się z nim w mieszkaniu, zastanawiał się czy go rozpozna z tego punktu widokowego...

Spacerowiczów o tej porze dnia nie mogło być wielu. Środa, godzina trzynasta, czyli godziny pracy. Mimo pochmurnego nieba dzień był ciepły. Ktoś przejechał przez ulicę skuterem i skręcił w lewo, zniknąwszy za budynkiem. Z tego samego zakrętu wyszedł niewysoki, barczysty mężczyzna ubrany w ciemnoniebieski garnitur. Po przejściu paru kroków zatrzymał się, spojrzał na budynek, po czym na trzymaną w ręku karteczkę. Schował ją do kieszeni marynarki, ponowiwszy drogę. Skręcił na dziedziniec. Lada chwila Quincy mógł spodziewać się gościa.
Miał czas na dopalenie papierosa, gdy od drzwi rozbrzmiał krótki sygnał dzwonka.

Garnitur, ciekawe czy taki sam bezimienny garnitur jak te, z którymi przyszło mu do tej pory rozmawiać przez te długie dni przed podróżą do Japonii. Finnegan nie śpieszył się z papierosem, powoli tlił się pomiędzy palcami, jedynie od czasu do czasu przystawiany do ust. Mężczyzna za drzwiami mógł jeszcze chwilę zaczekać. W końcu jednak został tylko sam kikut bezceremonialnie wyrzucony na ulicę. Quincy w końcu podszedł do drzwi, otworzył je i wpuścił gościa bezceremonialnie, cały czas wiercąc go oceniającym wzrokiem.

Po otwarciu drzwi, przed Finneganem stał szeroki mężczyzna w granatowym garniturze, jasnoniebieskiej koszuli oraz ciemnozielonym krawacie. Był niewiele niższy od Finnegana, a przez podobieństwo do ruchomego bloku skały sprawiał wrażenie większego niż jest w rzeczywistości. Twarz jego była prostokąta. Rysy ciosane. Z jego wyrazu można było odczytać wyłącznie stoicki spokój. Całą kanciastość swoje osoby dopełniała fryzura ala marine.
Przybysz spojrzał na właściciela mieszkania, ukłoniwszy się mu przy przejściu przez próg. Przed zdjęciem butów odłożył trzymaną w ręku aktówkę, sięgnął po coś do do kieszeni marynarki i ukłoniwszy się raz jeszcze przekazał Finneganowi wizytówkę. Sierżant Yamaguchi Mamoru. Członek jednostki KaPPA. Cztery lata młodszy od dawnego policjanta. Wyprostowaszy się spojrzał na mężczyznę, po czym zerknął do wnętrza mieszkania. Był małówny, albo nie wiedział od co powiedzieć. Czy może w jakim języku się porozumieć.

Finnegan spojrzał na wizytówkę wzrokiem. Sam nie wyrobił sobie własnych, z resztą ni cholery nie wiedział co miałby sobie na niej napisać. Spalony detektyw? Były Glina? Profesjonalny Gaijin? Schował do kieszeni po czym wyciągnął rękę jeszcze idąc nieco bardziej zachodnim zwyczajem - nie miał jeszcze ochoty przestawiać się na wszystkie urocze różnice kulturalne jakie zaistniały między pacyfikiem.
- Jak rozumiem to ty jesteś moim prowadzącym? - zapytał, niezależnie czy mężczyzna obok niego chciał odwzajemnić uścisk czy nie - Nie spodziewałem się policjanta, ktokolwiek mnie wyciągnął zdawał się być powiązany z korporacją nie z państwem.
Z resztą sam nie wiedział czego się spodziewał, cholera cały ten transfer był na tyle surrealistyczny, że chyba sam Topor by chylił czoła. Teraz jednak wydawało się to przyjmować bardziej zwyczajny wymiar. Quincy wyjął na powrót paczkę papierosów i zaoferował jednego koledze po fachu.

Japończyk spojrzał na podaną dłoń, po czym na mężczyznę. Uścisnął ją wyraźnie i z wyczuciem.
- Yamaguchi Mamoru - przedstawił się, tym razem słowni, pochyliwszy czoło. - Zgadza się. Od teraz jestem pana handlerem, panie, Vingan. Nie przekręciłem?
Uśmiechnął się. Ciepło. Nie zrobił tego specjalnie.
- Panie Vingan, i tak, i nie. Nie ukrywam, że nasza agencja jest finansowana zarazem z prywatnych, jak i publicznych pieniędzy. Powiedzmy... Że Japonii traktujemy poważnie to z czym pan miał do czynienia, panie Vingan.
Puścił dłoń i schylił się po aktówkę. Nie przechodząc do środka rzucił luźne pytanie.
- Jak się panu podoba mieszkanie służbowe?

Azjaci i ich problem z głoskami, to było w pewien sposób urocze... chociaż Irlandczyk przypuszczał, że tak samo on brzmiał dla nich próbując mówić po japońsku.
- Właściwie to Finnegan, ale to nie ważne - powiedział - Cóż, czyli jednak nie przewidziało mi się wtedy? - zadał po raz kolejny pytanie, które trawiło go od miesięcy - Nie rozumiem jedynie dlaczego potrzebujecie mnie, mam mniej wiedzy od was i byłem trenowany do czegoś zgoła innego...
W końcu obrócił się na chwilę wstawiając dzbanek wody na gaz.
- Bardziej niż się spodziewałem - odpowiedział w końcu na ostatnie pytanie - Ale spodziewam się, że nie przyszedł pan tu tylko po to aby sprawdzić jak się aklimatyzuję...

Yamaguchi pokiwał głową. Jeżeli pracował nad swoją wymową, to odtwarzał ją w myślach. Po wymianie zdań zdjął buty i wszedł do mieszkania za Finneganem. Z góry podziękował za herbatę. Wszedł do "salonu". Rozejrzał się. Przez chwilę jego wzrok zatrzymał się na plakatach z idolkami, nic nie mówiąc. Położył aktówkę na łóżku i w końcu odwrócił się do byłego funkcjonariusza.
- Panie FFFingan. Będę z panem bezpośrednio szczery. Nie wszyscy się nadają do takiej pracy. Oficjalny raport ze sprawy mówił już, że była paskudna. Dodać do tego to co zostało przemilczane... Powiem tak. Niewielu... Niewiele osób po czymś takim jest w stanie wrócić do starej pracy czy przejść na wczesną emeryturę. Może tego od razu po panu nie widać, lecz takie wydarzenie pozostawia trwały ślad na umyśle człowieka. Trauma. PiCziEsziDi. Kropla niepewności, kropla po kropli, drąży i wlewa się do świadomości, mąci zmysły i myślenie. Poradzić sobie z tym może niewielu... Lecz pan ma ku temu właściwe kompetencje. Jest tu pan z nami. Mogę z panem porozmawiać. Uścisnać dłoń. Widzę, iż w panu wciąż tli się ogień pasji, gotowy rozgorzeć na nowo. Jak mówiłem, niewielu jest w stanie podjąć się takiej pracy ze względu na wytrzymałość psychiczną. Jeszcze mniej aspirowało do zostania detektywem. Na tym będzie polegać pańska praca, panie F-ingan. Będzie pan pracował w terenie.
Sierżant chrząknąwszy, zamknął wypowiedź.

[Przygoda zawieszona na czas nieokreślony.]