Baraki

02#188

Uścisnąłem wyciągniętą dłoń blondyna.- Tak będzie prościej, w takim razie ty także mów do mnie po imieniu. Takiego, też o to po prosiłem.- Faktycznie, może szlachta nie zamieszkuje w barakach, sam też wolałbym mieszkać w swojej posiadłość. Jednak w tym momencie nie mogłem sobie na to pozwolić, koniec końców po ślubie i tak będę musiał tam wrócić. -Przez jakiś czas na pewno, będziemy dzielić ten pokój. Później obowiązki wobec rodzinny, zmuszą mnie do zamieszkania w posiadłości.- Uśmiechnąłem się i zabrałem się za rozpakowywanie bagażu i lokowaniu go w mojej przydziałowej szafie. -To mi nie pozostało nic innego, jak wzięcie ostatniego.-Powiedziałem lekko zrezygnowany. Wolałem spać na górnym, ale nie zamierzałem się o to wykłócać. Przypomniały mi się pierwsze dni w akademiku, wtedy bardzo szybko pojawiły się w mojej głowie myśli o przeniesieniu do posiadłości. Ale teraz czułem się nawet dobrze w obecnym towarzystwie i myślę, że wszyscy jakoś nauczymy się ze sobą koegzystować, mam taką nadzieję. Kiedy zobaczyłem mężczyzny, który nas ilustrował i sobie poszedł dalej. Połączyłem kropki i wychodzi na to, że to jest właśnie Kyuri, a przynajmniej tak mi się wydaje. Spojrzałem na Takiego, który z dumną wykradł i górną prycze.
-Chyba znalazłem tego Kyuriego. Z tego, co pamiętam to strażnicy mówili, żebyś zaczekali w pokojach, aż ktoś przyjdzie. Myślicie, że to właśnie na niego mieliśmy czekać? Nie słyszałem, żeby otwierał inne drzwi.- Nie chciałem już pierwszego dnia nabawić się problemów, przez nie kompetentnego opiekuna. -Idziemy za nim?- Zapytałem, niepewnie kierując się do drzwi.

02#189

Dobrze, że zabrałem tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Inaczej musiałbym teraz kombinować jak to upchnąć, aby wszystko się zmieściło i dodatkowo szafa dalej zamykała. A to już był nie lada wyczyny. Nie zdążyłem nawet nic zrobić, a Taki już wyleciał na korytarz i na robił wrzawy. Widać Haruto tak samo, jak Taki był entuzjastą i robił coś szybciej, niż pomyślał. Nie rozumiałem, jak współlokator wyciągnąłem z tego wydarzenia myśl o zadaniu i czego niby tam misja miała dotyczyć. Jedno jest pewne, przy nich na pewno śmierć z nudów mi nie grozi. Na korytarzu spotkaliśmy starszych kolegów z oddziału.
- A tak nasz kolega jest bardzo żywiołowy. Nazywam się Kisuke, miło mi was poznać.- Delikatnie uśmiechnąłem się z powodu żartu Kazuya. Widać chłopaki byli milsi niż chwile wcześniej spotkani strażnicy na bramie. Kazuya na pierwszy rzut oka wydawał mi się bardzo miłą osobą, w końcu nie jeden pewnie robiłby sobie żarty z Haruto i jego marzenia.
-Znacie może ponurego niskiego mężczyznę z brązowymi włosami spiętymi w kucyk? Zajrzał do naszego pokoju, bez słowa zamknął drzwi i poszedł sobie. Mieliśmy czekać na kogoś w pomieszczeniu i tak się zastanawialiśmy czy to właśnie na niego?- Może starsi koledzy rzucą kapkę światłą i rozwieją naszą niepewność.

02#190

Pokiwałem głową twierdząco na pytanie Kazuya. Pewnie starsi koledzy z oddziału mają już wyrobione o nim zdanie, tak samo Hayato przypiął im metki i teraz nie mogą znaleźć nic porozumienia. Gdy tak słuchałem ich rozmowy, miałem coraz większe wątpliwości. Może nie koniecznie co do słuszności pomysłu, bo plan wydawał się całkiem dobry i przemyślany, ale niestety nie wzięli pod uwagę tych trzech osób mieszkających z nim. Taki zanim tu dotarliśmy, już mówił o sparingach i wyzywaniu innych na pojedynki. A znając go można już stwierdzić, że bardzo chętnie będzie chciał walczyć z najbardziej utalentowanym i perłą akademii. Ambicja i marzenie Haruto pewnie również sprowadzą go na taką ścieżkę, bo w końcu chyba nie ma lepszej drogi niż przekraczanie własnych granic podczas takiej walki.
-Czyli to on jest Kyuri tak? Sam jestem ciekawy,jak to wyjdzie, ale jak zważyliście nasz kolega jest bardzo energiczny, mówi wprost i bardzo lubi pojedynki. Myślę, że gdy się o tym wszystkim dowie, to Hayate nie będzie miał życia. Oby tylko nasza grupa nie przyniosła odwrotnego skutku.- Uśmiechnąłem się, jeżeli tylko w jakiś sposób zmieni jego nastawienie i nas polubi. To, kto wie, może będzie to owocna współpraca. I tak mam wrażenie, że pojęcie wielkiego geniusza to bardzo długa droga, a jeszcze dłużej będziemy go przekonywać do siebie. Chociaż jakoś dałem rade z Toru to i może teraz też jakoś pójdzie, w końcu chyba uodporniłem się na zrzędzenie i gderanie. Gorzej jak jest uprzedzony do szlachecki rodów, wtedy nic nie zdziałam w tej sprawie. Nie ma co się nastawiać, nasze pierwsze spotkanie nie wróżyło zbyt dobrze.
-A wy chłopaki jak długo jesteście w dywizji, długo czekaliście na to zaprzysiężenie?- Zapytałem ciekawy, ile mniej więcej to czasu zabierze.

02#191

- Może uda się jakoś przekonać, ale raczej może okazać się niemożliwe. Jego upór nie zna granic.- Westchnąłem lekko i wzruszyłem ramiona. Łatwiej byłoby chyba nakłonić osła do galopu niż Takiego do spokoju i stonowania zachowania, ale kto wie może w nocy wyśnię jakiś genialny plan albo ukarze się bogini, która w jakiś sposób rozwiąże wszystkie problemy.
Spojrzałem na Haruto. -Taki jest bardzo pozytywną osobą, ale brakuje mu instynktu samozachowawczego. A raczej doświadczenia i obycia z innymi, tak jak wspomniałeś nie każdy lubi głośne buzujące energią osoby, których wszędzie jest pełno.- Słowa starszych kolegów brzmiały dość posępnie, zwłaszcza fragment o poległy towarzyszach. Nie jest to najlepsza reklama, ale faktycznie lepiej już na początku wiedzieć, że nie jest to bezpieczna spokojna praca. Chociaż Pani porucznik dała mi wcześniej do zrozumienia, że w głównej mierze będę stacjonował w mieście.
-Może być ciężej niż akademii?- W końcu treningi wydolnościowe były naprawdę okrutne i nie raz widziałem, jak mniej wytrzymali koledzy przewracali się i mdleli. - W takim razie wrócę do pokoju, nie chciałbym już pierwszego dnia podpaść za nie wykonywanie poleceń. Haruto jakbyś mógł, to zaciągnij też Takiego do pokoju, zanim przysporzy sobie kłopotów.- Następnie kłaniam się i wracam do pokoju.(O ile nikt czegoś więcej ode mnie nie chce.) Siadam sobie wygodnie łóżku i próbuje zrelaksować swój umysł i wyciszyć go od zbędnych myśli. Próbuje odciąć się od świata zewnętrznego i skupić się na swoim wewnętrznym ja.

02#200

Zajęcia z opieki nad Jigokuchou był całkiem przyjemne, chętnie w nich uczestniczyłem i często zadawałem pytania w celu poszerzenia swojej skarbnicy wiedzy. Byłem zafascynowany, że takie proste, a zarazem wspaniałe istoty chciały nam pomagać. Faktycznie na samym początku za nim jej poznałem. Nie widziałem jak, ważną są podporą w naszym świecie. Próbowałem łączyć obowiązki z własnym rozwojem, dlatego praktycznie nie rozstawałem się nowymi obciążnikami na kończyny kamizelka, które skrzętnie nosiłem pod Shihakushō. Kiedy patrolowałem Seireitei z Taki albo Haruto. Namawiałem ich, jogging i biegu. Co prawda to nie skrócało naszego czasu na patrolu, ale dzięki temu mogliśmy ćwiczyć nasze ciała i rosnąć w siłę. A ja mogłem przyspieszyć nieco swój powrót do posiadłości. Podczas staniu na straży bramy albo pilnowaniu magazynu ćwiczyłem swój szósty zmysł. Starał się obejmować, coraz dalsze obszary, coraz dokładnie wyczuwać aury i ich siłę. Po kilku wizytach w dojo dostrzegłem pewnie problem, w mojej obecności w zasadzie wszyscy szeregowi poza Taki i Haruto byli spięcie i czuli się niekomfortowo. Dlatego dla ich wygodny postanowiłem, ograniczyć wspólne przebywanie do możliwego minimum. Nie chciałem być dla nich problemu, a także nie zamierzałem nikogo na siłę do siebie przekonywać. Kiedy wszyscy ćwiczyli w dojo, ja ćwiczyłem gdzieś w parku schowany między drzewami. Łatwiej było mi się skupić na doskonaleniu moich umiejętności w ciszy. Chciałem zachować w sekrecie fakt, że jest w stanie używać shunpo i w tajemnicy doskonalić je. W końcu jest to w pewien sposób as w moim rękawie. Używając do tego celu Kyōshikōtsū, próbuje poprawić swój limit migoczących kroków, jak i czas przygotowania. Przemieszcza, się między czterem punktami. Próbuje osiągnąć to w jak najkrótszym czasie, nie tracą równowagi. Po porządnej rozgrzewce z hoho przechodziłem to treningu zanjutsu, gdzie wykonywałem kilkanaście różnych serii cięć, pchnięć czy zwodów i bloków. Chciałem, aby moje ciało było, w stanie od razu reagować na akcje przeciwnika i w ten sposób oszczędziłbym czasu na myśleniu. Na samym końcu postanowiłem się odprężyć i medytowałem w różowy haori z motywem kwiatów. Wyrzucałem wtedy z siebie negatywne emocje i próbowałem wejrzeć do swojego wewnętrznego świata. W wolny czasie dawałem odpocząć swoim mięśnia i zmysłowi. Dlatego po kolacji i odbębnionej służbie zabierał się za trening z reishukaku. Brałem kule do ćwiczeń i starałem się przelać w nią swoją energię duchową, by przy jej pomocy na początku wytworzyć idealną sferę, a następnie próbowałem pokrywać ją dodatkowymi warstwami. Przed snem zainspirowany zaangażowanie Takiego odmawiałem krótko modlitwę do Koki i Hanasy. Nawet postanowiłem zapytać kolegi bardziej wierzącego i uduchowionego czy przypadkiem nie słyszał o niej.

Próbowałem utrzymywać przyjazne relacje z Taki i Haruto i w razie potrzeby pomóc im, jeżeli takowej by potrzebowali. Jeżeli Kuzyn Kenji będzie miał chwilę wolnego czasu i zechce przeznaczyć go na mnie. To chętnie również z nim się spotykam, porozmawiam, popije sake czy pogram w shogi. Grunt, żeby budować z nim dobrą relację i zobaczyć czy przypadkiem nie zdaje wujowi Raidonowi relacji. Kolejna makabryczne wydarzenie miało miejsce w społeczności dusz. Czy moja krewni są naznaczeni przez te potwory? Najpierw kuzyn został pożarty przez jaszczura. Teraz Michiya ledwo przeżył, a jego koledzy z zostali pokarmem pustych. Ta wiadomość nie dawał mi spokoju i przez parę dni męczyłem się z nią. Nim postanowiłem zrobić sobie urlop i sprawdzić co dokładnie się stało. Złożyłem podanie i czekałem na zatwierdzenie. Również poinformowałem współlokatorów, że muszę zrobić sobie kilka dni wolnego z powodu sytuacji w rodzinie. Chciałem, sprawdzić jak się czuje Kuzyn i rodzina. W końcu jako głowa rodu powinienem zainteresować i zaopiekować się rodzinną. Dlatego po dotarciu do posiadłości poprosiłem Rentaro, aby zorganizował spotkanie z Shuhei na następny dzień. Chciałem z nim porozmawiać o jego synu i chciałem poruszyć temat małżeństwa i sprawdzić, w jakim etapie są przygotowania. A resztę wieczór spędziłem przy boku świnki, która pewnie stęsknił się za mną, a ja za nią. Wpadłem również na pomysł, że skoro i tak zrobiłem sobie wolne. To mogę przy okazji zobaczyć, jak się ma tam koki. Może nawet udam mi się spotkać Chikao. Daisy na pewno będzie bardzo zadowolona.
(8 dni urlopu po rozmowie, z wujem zamierzam ponownie wyruszyć do rukongaiu tą samą trasą co za pierwszym razem.)

02#201

Biedny kuzyn domyślam się, jak teraz musi się czuć. Ranny na duszy i umyślę, ciężej się goją niż te na ciele. W końcu organizm samoczynnie rozpocznie proces zasklepiania rany i regeneracji. A żeby odzyskać sprawność psychiczną, to on sam musi pozbierać się i przezwyciężyć traumę. Co nie jest takie proste. Dobrze, że mam żonę u boku, która go wspiera i troskliwego ojca i życzliwego brata. Na szczęście na osłodę mroczne chmur rozwiała wieść o nadchodzącym spotkaniu w świątyni ośmiu milionów bóstw. Ta informacja była mi bardzo na rękę w końcu będę mógł odbudować swoją reputację w oczach kapłani i przy okazji zapytać o Hanase. Domyślałem się, że Rentaro w tym przypadku nie będzie zadowolony i kategorycznie będzie im zabraniał, wszelkimi sposobami próbował to wyperswadować. Nie zamierzałem się wymykać i urazić jego uczucia. Po prostu powiedziałem mu, żeby się szykował, bo jutro z samego rana wyruszamy na krótkie wakacje. Tylko my dwaj i nikt inny. Ponieważ mniej rzuca się w oczy dwóch mężczyzn i świnka niż tabun ochroniarzy i lektyka. Sam przeszukałem swoje stare rzeczy w poszukiwaniu zwykłego płaszcza, który miałem na sobie podczas pierwszych wakacji i zwykłego prostego kimona. Nie zamierzałem zakładać uniformu boga śmierci czy jakiegoś gustownego stroju. Chciałem wyglądać jak na najzwyklejszą duszę przystało, miecz kryłem pod płaszczem.