Wschodnia dzielnica

- Kuzyna? - Chikao przystanął. Uniósł brew uśmiechając się kącikiem ust. - Chyba miałeś na myśli przybranego brata. Straszna tragedia, śmierć tak młodej osoby zawsze boli. Byłoby naprawdę przykro, gdyby mała Shiba straciła drugiego narzeczonego, dlatego też od teraz postaramy się unikać mniej pewnych dróg.
Chikao odpuścił organizowanie przedstawienia. Wszyscy od razu udali się na wypoczynek.

***

Klasa D, stopień szkodliwości IV - takimi parametrami została opisana zabita przez Yin renegatka. Dwa dni po walce dotarli do większego posterunku shinigami, w którym wydawano nagrody za głowy (w tym przypadku za zanpakuto) osób poszukiwanych listem gończym. Chikao dał Kisuke wybór czy chce występować w tej historii jako skromny ochroniarz czy też szlachetnie urodzony student, który towarzyszył
w podróży młodszemu bratu głowy rodu Hikifune.
Nie otrzymali nagrody za drugą zabitą członkinię Cory, ani za jej pojmaną towarzyszkę, ale 1800 ryo za zabicie renegatki stanowiło porządną sumkę, która w dodatku w całości powędrowała do Kisuke. Yin bowiem nie domagała się swego udziału w łupach, chociaż to ona najbardziej na nie zasłużyła. Chłopak dodać do tego mógł sześćdziesiąt ryo znalezionych w sakiewkach dzięki czemu do Seireitei wracał jako człowiek majętny.
Chikao podziękował shinigami za propozycję eskorty do domu, zapewniając, że jego dotychczasowa ochrona w zupełności wystarczy.
W drodze powrotnej nie czekały na nich niespodzianki i kolejne dni mijały podobnie na wędrówce ukoronowanej wieczornymi przedstawieniami w gospodach i domostwach prostych kmieci. Przy każdej okazji Chikao wystawiał opowieść o sporze trzech kami zapewniając, że jest ona oparta na faktach i zachęcał do kierowania modłów ku Koki.
W zachowaniu mężczyzny nic się nie zmieniło. Pomimo, że nie kryli się między sobą ze swymi nazwiskami, Chikao wciąż zachowywał się bezpośrednio i przyjaźnie. Podobnie jak Daisie o ile Kisuke nie zapominał o kąpielach i smakołykach.

***

- Czas wracać do pracy. - Westchnął Chikao spoglądając na mury Seireitei.
Otaczał ich zgiełk właściwy dla pierwszego okręgów Rukongai, chociaż lada moment powinien on zelżeć, gdy ludzie udadzą się na obiad, po którym nastąpi krótki odpoczynek. Daisie chrumknęła na widok swego domu czyli wypożyczalni świń wierzchowych.
- To ile właściwie jestem ci winien? Sto ryo?
Już jutro Kisuke będzie musiał stawić się na rozpoczęcie roku.

- A to nowość. Student, który nie chce przyjąć pieniędzy. Jesteś pewien? Nie chciałbym żebyś w pewnym momencie musiał się żywić suchym ryżem. Mi to nie grozi, no i artyści mają za nic brzęk monet. Zresztą przyda ci się dodatkowa gotówka. Nie wiesz w końcu ile sobie zaśpiewają za Daisie. - Uśmiechnął się półgębkiem. - Powinieneś uważać na to kogo nazywasz przyjacielem. Często sprawy mają się inaczej niż z wierzchu wyglądają. No, dzięki za zaproszenie, ale może innym razem. Czeka mnie sporo pracy. Będę musiał prześwietlić ciało Yin, a potem w kolejce czeka jeszcze kilka innych projektów. Ale jakbyś kiedyś chciał zakupić zmodyfikowaną duszę to daj znać, a po znajomości dam ci mały rabat. Przyszłości nie da się zatrzymać. Za dwadzieścia lat każdy szlachcic na służbie będzie miał nasze sztuczne dusze, a za sto Gotei XIII zamiast szkolić nowych shinigami będzie kupować stworzonych przez mój ród żołnierzy.
Daisie zatrzymała się na wysokości stajni. Chikao spojrzał na budynek.
- To tutaj? Cóż, chyba dobre miejsce na to żeby się pożegnać. Nie wiadomo ile czasu zejdzie ci targowanie się. - Wyciągnął rękę. - No to do zobaczenia kiedyś tam.

- To, że żadnych nie doświadczyłeś osobiście to wcale nie oznacza, iż ich nie było. - Pouczył pogodnie Chikao. - Niejeden szlachcic wykorzystałby okazję żeby pogrążyć w niesławie jakiegoś Kuchiki. W pewnym sensie postąpiłeś więc roztropnie nie afiszując się ze swoim nazwiskiem. No, ale musisz mi wybaczyć. Czasami gadam jak swój własny ojciec, co jest dziwne, bo od zawsze nie cierpiałem tych jego przemów. - Podrapał się po brodzie. - To da się załatwić. Na zajęciach praktycznych podstęp szybko wyszedł by na jaw, ale myślę, że sztuczna dusza dobrze poradziłaby sobie na wykładach. Nawet na przyzwoite notatki mógłbyś liczyć.
Chikao spojrzał z konsternacją na dłoń Kisuke, który zamiast uścisnąć jego prawicę wyciągnął własną i tak obie dłonie trwały obok siebie, aż w końcu Chikao wykonał ruch i uścisnął dłoń Kuchiki'ego*
Pożegnali się i odeszli w swoje strony. Chikao i Yin do bramy Seireitei, Kisuke do wypożyczalni świń. Ledwo chłopak zsiadł z Daisie, a podskoczył do niego młody stajenny, który odprowadził lochę do stajni umiejscowionej przy budynku administracyjnym, do którego wszedł Kisuke.
Kuchiki zapłacił dziesięć ryo za każdy dzień powyżej pięciu w jakim wypożyczał Daisie, co łysiejący, będący lekko przy tuszy dozorca wypożyczalni zapisał skrzętnie w swym notesie pytając jednocześnie czy klient jest zadowolony ze świnki i czy nie było z nią problemów. Na pytanie o cenę świni wierzchowym odpowiedział:
- To zależy od wielu czynników. Od wieku, kondycji, charakteru i wyszkolenia. Taka Daisie na przykład to doskonały zwierz. Ładna, młoda i dobrze wychowana. Jakby akurat ktoś przyszedł z zapytaniem żeby ją kupić to zawołałbym - zacmokał - z trzy i pół tysiąca ryo.

*CZaras mode.

Dozorca oburzył się.
- Tylko do transportu? Bzdury! Owszem, dla szlachcica świnia może wydawać się niegodnym wierzchowcem, ale prawda jest taka, że pod wieloma względami górują nad końmi, nawet tymi o dobrym rodowodzie. - Mężczyzna z pobłażliwym uśmiechem rozsiadł się na krześle, jakby gotował się na dłuższą przemowę. - Konie są szybsze to prawda, wyżej też skaczą, ale to tyle. Świnie są inteligentniejsze, odważniejsze, wytrwalsze, mogą żywić się czym popadnie i bez problemu ochronią samotnego podróżnego odpędzając rabusiów czy dzikie zwierzę. No i są doskonałymi towarzyszami! Moja prywatka świnka rozumie mnie lepiej od własnej żony. Niech sobie jaśnie wielmożni kręcą nosem na świnki, ale każdy trzeźwo myślący preferować będzie moje wierzchowce. A Daisie jest wśród nich perełką, niemniej ze względu na twój młody wiek jestem wstanie obniżyć cenę do trzech tysięcy dwustu ryo.
Dozorca wydawał się bardzo zadowolony z siebie, a uśmiech mu się jeszcze poszerzył, gdy usłyszał, jak jego świnia uratowała Kisuke życie. Pokiwał głową jakby czegoś podobnego można było się spodziewać. Mina mu jednak zrzedła, gdy chłopak przedstawił kontrofertę.
- Sześćset ryo? Za taką czempionkę jak Daisie? Toż to rozbój! - Nachylił się do przodu, zacisnął dłonie na oparciach, ale w oczach pojawił się błysk, gdy Kisuke wspomniał o broni. - Cóż, musiałbym wiedzieć o jaki oręż chodzi i z jakiego źródła pochodzi. Nie chcę mieć kłopotu ze shinigami czy ze strażą, a i tak najpierw musiałbym poprosić o wycenę znajomego kowala.

[Zapomniałem przyznać expa za wakacje. +1 Kontrola reiatsu, wytrzymałość i siła]

Mężczyzna spojrzał z powątpiewaniem na broń, którą Kisuke postawił na ladzie. Zmieszał się za to, gdy pokazał mu swą własną broń. Kaszlnął, podrapał się po policzku spoglądając w bok.
- Słyszałem co nieco o Corze. Skoro to ich broń to nie ma problemu. Hmm, proszę chwilę poczekać. Zakład kowala jest dosłownie po drugiej stronie ulicy. Wezmę broń i zaraz wracam z wyceną.
Jeśli Kisuke nie robił problemów mężczyzna zrobił, jak uczynił. Po chwili wszedł chłopiec stajenny. Ukłonił się i zaproponował klientowi herbatę. Nawet jeśli Kuchiki przystał na propozycję nie otrzymał naparu przed powrotem dozorcy, który istotnie szybko się uwinął. Zajął swe miejsce i targi zostały wznowione.
Kowal wycenił broń dość nisko, bo zaledwie na pięćset ryo tłumacząc to kiepskiej jakości materiałów z jakiej zrobiono katanę, a i sam jej twórca nie był wirtuozem rzemiosła. Po kolejnych propozycjach i kontrpropozycjach stanęło na katanie i dwóch tysiącach, z czego w cenę doliczone miało zostać jeszcze siodło i juki. Dozorca stajni rozłożył bezradnie ręce.
- Na więcej nie mogę sobie pozwolić, a i tak będę stratny. Broń w takim stanie trudno będzie mi sprzedać, a Daisie dotąd dawała mi spory dochód. Twoja historia i więź jaka was łączy poruszyła mnie panie, dlatego też tak bardzo zszedłem z początkowej ceny, ale dalsze ustępstwo naprawdę będzie dla mnie katastrofą. I tak za taką sumę nie będę wstanie kupić odpowiedniego zastępstwa dla Daisie. - Przemawiał płaczliwym głosem jakby rzeczywiście serce krajało mu się, gdy składał tak niekorzystną dla siebie, jak twierdził, propozycję.

Mężczyzna nie dawał za wygraną. Załamał ręce, jakby Kisuke chciał wyszarpać mu ostatnie ziarenko ryżu. Targowali się jeszcze dobre pół godziny nim ze łzami w oczach dozorca zgodził się sprzedać swą drogą Daisie za tysiąc trzysta ryo, ale z tym, że loszka będzie u niego pracować jeszcze przez dziesięć miesięcy i tym razem zażegnał się na dusze swych przodków z każdego kolejnego życia jakie dane było mu przeżyć, że to jest jego ostatecznie ostateczne słowo.

Umowa została zawarta. Minęło trochę czasu, aż Kisuke wybrał złote i srebrne monety wartości tysiąca trzystu ryo ze swego worka. Chociaż wydał ponad połowę nagrody za głowę renegatki, to wciąż mógł uważać się za bogacza. O ile nie będzie przesadzać w przyszłym roku nie powinien mieć problemów z postawieniem kolegów sake.

W pierwszym okręgu Rukongai zatrzymali się przy wypożyczalni świni, gdzie Rentaro wypożyczył starego, wielkiego wieprza Kapitana Generała. Stajenny rozpoznał Daisie, która wydawała się go ignorować ostentacyjnie odwracając ryjek. Mężczyzna zachichotał na to uznając, że jaśnie locha obrosła w piórka. Wypytał Kisuke czy nie sprawia kłopotów, po czym zatwierdził wynajem wieprza z Rentaro i wyruszyli dalej głównym traktem w głąb Rukonu.
Pogoda dopisywała. Podczas gdy przemierzali zwartą zabudowę pierwszych okręgów Rentaro zabawiam się przypominaniem historyjek z przeszłości. Wspominał szczególnie wypadek z wieprzem wierzchowym Kisuke, gdy ten miał dziesięć lat.
- Ale mnie wtedy przestraszyłeś! Świnia wraca sama, a ciebie nie ma. Cud, że niczego wtedy sobie nie złamałeś.
Potem przeszedł na poważniejsze tematy dotyczące posiadłości i zamieszkującej jej służby. Rentaro nie miał zamiaru nikogo obgadywać, ale uznał, że Kisuke powinien wiedzieć co o nim sądzą pracujący dla niego ludzie. Jego ojcu wiele można było zarzucić, ale okazywało się, iż służba miała o nim raczej dobre zdanie. Nie karał nikogo nadmiernie, był dość hojny i jeszcze nie przywiązywał wagi do perfekcyjnego wykonywania obowiązków. Niektórzy byli więc uprzedzeni do Kisuke, że zabrał im dobrego pana. Pewnikiem jednak zaraz zmieniliby zdanie gdyby sypnął im trochę ryo, tak przynajmniej twierdził Rentaro, ale radził mu nie przejmować się tym zbytnio. Słudzy cieszyli się z kolei, że mieszka poza posiadłością, chociaż mimo tego nie mogli pozwolić sobie na lżejsze traktowanie swych obowiązków póki mieli nad sobą panią Akako. Bardzo twarda kobieta, ale jak stwierdził z uśmiehem Akiyama stawała się zaskakująco ckliwa, gdy popiła sobie trochę sake. Wbrew pozorom troszczyła się o współpracowników, szczególnie o tych młodszych. Starała się naprostować Aimi, która popadła w depresję na wieść o śmierci ojca Kisuke. Wśród służby nie było wielką tajemnicą że łączyła ją zażyła relacja z panem domu. Strażnicy domu zwracali większą uwagę na niezbyt szlachetne prowadzenie się Rokuro, ale dla Kisuke nie czuli większej sympatii. Rentaro z goryczą opowiadał, że niezbyt dobrze przyjęli decyzję Kyoraku żeby to jego postawić na czele straży rodowej, czemu się jednak nie dziwił i poddał w wątpliwość słuszność tej decyzji swego byłego podopiecznego.
- Mimo wszystko Suzuki jest shinigami, który od wielu lat służy rodzinie Kyoraku. Nie dziwię się, że poczuł się dotknięty, gdy jego zasługi nie zostały docenione. Tego wszystkiego mogłeś nie zauważyć, bo służba jest wytrenowana w nieokazywaniu emocji, ale jak widzisz nie jest tak kolorowo. Mówię ci to wszystko żebyś zdał sobie sprawę z pewnych rzeczy. Nie tylko inni szlachcice, ale także prości ludzie będą ukrywać przed tobą swoje serca. Gdy byłeś prostym chłopakiem z rukonu wszyscy podchodzili do ciebie otwarcie, w akademii mogło być podobnie, ale teraz będziesz musiał przywyknąć do tego, że wszyscy wokół będą skrywać się za maskami. - Westchnął. Uniósł wyżej rondo kapelusza spoglądając na błękitne niebo. - Chociaż pewno niepotrzebnie ciebie pouczam, bo sam zdążyłeś już zauważyć jak się to wszystko w wyższym świecie toczy... A jak tam służba przebiega?

- Nie doceniasz ich. - Rentaro pokręcił głową. - Próbując zmazać niezadowolenie tych shinigami mamoną tylko jeszcze bardziej ich byś do siebie zraził. Dla nich służba do rzecz święta. Sprawa honoru. Gotowi są umrzeć w obronie twojego życia, chociaż prawda, że nie zrobią tego dla Kisuke, lecz dla głowy rodu Kyoraku. Niemniej nie można ich przez to mniej cenić.
Wysłuchał opowiadania Kisuke o życiu w siódmej dywizji. Grupka dzieci szła obok nich zainteresowana wielkimi wieprzami. Bawiły się w to komu starczy odwagi by podejść i pogładzić zwierzę po boku.
- Cóż, za jakiś czas pewno zaprzęgą cię do papierkowej roboty. Życiem shinigami o twoim statusie nie szafuje się. - Musiał uznać, że ten temat może nie być miły dla Kisuke, bo szybko przeszedł do innej kwestii. - Właśnie! Małżeństwo. Jak patrzę na te wszystkie służki paplające o twojej przyszłej żonie, to mam wrażenie, że są zajęte tą kwestią bardziej od ciebie. - Zaśmiał się. - Żartuję tylko. Ale rzeczywiście niektóre z nich wręcz pękają z ciekawości pod jaką panią domu będą służyć. Co odważniejsze same podchodziły i wypytywały mnie o to. Podejrzewam, że niektóre boją się, iż twoja przyszła żona będzie lubować się w biciu ich rózgą po dłoniach.

- Praca papierkowa też jest ważna. - Brakło w tym przekonania, więc zaraz rozwinął myśl: - Szkoliłeś się na wojownika aktywnie biorącego sprawy w swoje ręce, ale to tylko jedna strona medalu. Ktoś tymi wojownikami musi pokierować. Musi im zapewnić byt, jedzenie, zakwaterowanie i tak dalej. Chodzi mi o to... hmm, że Gotei XIII to wielki organizm rozrzucony po Seireitei i Rukongai i żeby sprawnie funkcjonował ktoś musi tym zarządzać, a tym właśnie zajmują się pracownicy umysłowi.
Podrapał się po brodzie jakby nie był pewien czy Kisuke zrozumie jego zamysł.
- Prawda, zawsze może być gorzej. Niby marna metoda na pocieszanie się, ale jak wyobrazisz sobie prawdziwie katastrofalną sytuację, to zaczynasz doceniać miejsce, w którym się znajdujesz. - Chrząknął. - Właściwie to nie powiedziałeś co masz zamiar zrobić po dotarciu do kaplicy tej twojej małej kami. Chcesz jej wybudować całą świątynię? Modliłem się do niej kilka razy w kaplicy którą kazałeś wznieść w ogrodzie, ale niczego nie poczułem. Kilka służek modli się tam codziennie żeby zdobyć twoją przychylność, ale również nic nie nie spłynęło.

Do końca dnia pokonali pierwsze dziesięć okręgów, chociaż zajęło im to więcej czasu niż wtedy, gdy Kisuke sam po raz pierwszy wyruszył w podróż. Wtedy jednak startował z posiadłości Kuchiki, która znajdowała się bliżej wschodniej bramy Seireitei.
Późnym wieczorem zajechali do zajazdu, gdzie zjedli kolację, a następnie udali się na spoczynek do osobnego pokoju. Rentaro wolał żeby Kisuke nie spał w sali wspólnej z nieznajomymi wśród których mógł zaszyć się ktoś mu nieprzychylny. Akiyama wolał dmuchać na zimne.
Rankiem uzupełnili zapasy paszy dla świń, po czym ruszyli w dalszą drogę. Opuścili zwartą zabudowę miejską i znaleźli się pośród pól uprawnych grzanych przez letnie słońce. Wkrótce potem zaś ujrzeli niewielką kapliczkę przy drodze na progu wioski. Zbudowana w starym stylu, miała spadzisty dach pokryty cyprysową korą. Jego szczyt zdobiły trzy drewniane paliki, poniżej zaś znajdował się ołtarz, na którym leżały w większości zmarniałe już polne kwiaty, acz w kilku tliło się jeszcze życie. Obok pomiędzy kilkoma patykami ułożono misę z wodą by oczyścić się przed modlitwą. Po drugiej stronie zaś stało dzieło Kisuke. Te kilka złożonych ze sobą kamieni, z których był wtedy taki dumny, trzymało się jeszcze w kupie. Również tam ujrzał polny kwiat.
- To tutaj? - Upewnił się Rentaro nim zsunął się z grzbietu Kapitana Generała.
Przy kapliczce modliła się jedna dziewczynka, która zerknęła niespokojnie na dwójkę podróżnych i ich świnie.

Podejrzenia ziściły się i Rentaro rzeczywiście nie miał zamiaru osunąć się tak po prostu w sen. Pogderał trochę zwalając winę na Kisuke, że zamiast porządnie i mocno spać to specjalnie budzi się żeby go kontrolować. Nie był to jednak powód na prawdziwą kłótnię i mężczyzna w końcu ułożył się do snu.

***

Dziewczynka, na oko dziesięcio-jedenasto letnia, była bosym stworzeniem w znoszonym, sięgającym kolan kimonie. Brązowe włosy sięgające ramion miała nierówno obstrzyżone, ale w czujnym spojrzeniu brązowych oczy tliło się coś dorosłego. Popatrzyła na Daisie, potem na Kisuke.
- Ach, to ty panie kapliczkę wtedy budowałeś. Tak, poznaję cię. Twoją świnię też.
Odsunęła się by zrobić miejsce przy miejscu kultu. Rentaro uklęknął obok Kisuke i tak chwilę poświęcili na modlitwę. Chłopak nie otrzymał żadnego znaku od lisicy.
Dziewczynka przyjęła jabłko i przytaknęła głową, gdy zapytał ją o możliwość rozmowy. Rentaro oddalił się, aby sprowadzić świnie bardziej na bok drogi żeby nie blokowały traktu.
- Do Koki oczywiście - odpowiedziała rezolutnie. - Dorośli uznali, że to duża rzecz mieć własnego kami tuż przy wiosce. Zwłaszcza, że pojawiały się osoby z zewnątrz by się pomodlić. No, ale twoja kapliczka zbyt ładna nie jest, to zbudowali większą. Początkowo miała być na miejscu starej, ale Koki przemówiła do nas, że nie chce by została zniszczona, więc nową zbudowaną obok. - Pokiwała głową. - Na początku całkiem sporo, bo po okolicznych wioskach rozniosła się opowieść o Koki i jak ludzie się tu modlili i składali dary to rzeczywiście potem czuli piękne zapachy. Ale podczas ostatniej zimy coś się stało i już nikt więcej nie otrzymał błogosławieństwa. Zupełnie jakby nas opuściła... a już nawet dwie inne kapliczki sąsiedzi jej pobudowali.

Dziewczynka zrobiła ważną winę, że pytają ją o takie poważne sprawy.
- Może ktoś ją obraził? Nikt jednak nie chce się do tego przyznać. Kaplica w każdym razie nie była zbezczeszczona. A może po prostu poczuła się zmęczona i zrobiła sobie wolne? Chociaż jakby kto mnie pytał to już za długo to trwa. Może też tak być, że się wyprowadziła, bo gdzie indziej zbudowali jej lepszą świątynię. Ale jak tak się stało to na pewno nie w pobliżu.
Rentaro zrównał się z Kisuke. Chłopak nie wyczuwał obecności lisiczki w kaplicy.
- Szkoda, że nie jesteś już ożeniony. Twoja luba na pewno mogłaby powiedzieć nam coś więcej.
Dziewczynka pogryzając jabłko mówiła dalej:
- Pytaliśmy się mądrej baby z sąsiedniej wioski i ona powiedziała tylko, że na pewno Koki czymś uraziliśmy. Ja tam bym zbytnio na niej nie polegała, bo jest już bardzo stara, przygłucha i pamięć ma dziurawą jak sito.

Obietnica zapłaty nie zrobiła na dziewczynce wrażenia. Nawet wydawała się urażona, że coś takiego jej zaproponowano.
- Nie trzeba mi płacić za pomoc dla Koki - odrzekła z dumą. Wytarła brodę, po której kapał sok i wyciągnęła dłoń w kierunku traktu idącego dalej wgłąb Rukongai.- Baba mieszka w kolejnej wiosce. Niedaleko.
Kisuke poczuł silną dłoń Rentaro na ramieniu.
- Co prawda nie znam się na boskich duchach, ale na twoim miejscu nie obwiniałbym się. Przecież to ty jesteś pierwszym wyznawcą, który zbudował jej kapliczkę. Co więcej postawiłeś kolejną przy swoim domu i to dzięki twoim działaniom zdobyła więcej wiernych. Jeśli miałbym zgadywać to za jej zniknięciem stoją inne kami. Wspominałeś przecież, że walczyła o to miejsce z innymi. Może postanowiły się zemścić?

Słowa Kisuke i błysk metalowych krążków udobruchał dziewczynkę, która przyjęła zapłatę, ukłoniła się i poprosiła by pomógł odnaleźć Koki. Z powrotem na świniach przejechali przez wioskę, aby wkrótce potem nadjechać do kolejnej osady. Zapytany wieśniak wskazał im chałupę najstarszej i najmądrzejszej ponoć kobiety w okolicy.
Na jej widok co do pierwszego nie można było się kłócić, ale już nad drugim trzeba się zastanowić. Przyjęto ich w zwykłej rukońskiej chacie z paleniskiem na środku pokoju. Staruszka była małym pomarszczonym i bezzębnym stworzeniem o ciężkich powiekach spod których ledwo co wyglądały białka oczu. Wnuczka kobiety, młoda kobieta, krzątała się przy palenisku by zrobić gościom herbatę. Chyba byli przyzwyczajeni do częstych odwiedzin. Gdy Kisuke opowiedział na czym polega problem starowinka łamiącym się głosem zaczęła dzielić się wiedzą:
- Znam to ja ci. Pewne jest co, że dobrego ducha ktoś obraził. Zawsze się znajdzie nikczemna dusza, która bogów ma za nic, ołtarz zbezcześci, relikwie złupi. Tak to jest już na świecie. Gdyby inaczej było myśmy się nie musieli obawiać złego, bo bogowie zawsze mieliby nas w opiece. - Zamlaskała językiem. Powieki uniosły się wyżej ukazując mętne szare oczy. - Chcecie boginkę przebłagać? Wielką ofiarę złożyć musicie. Najlepiej po dziesięciokroć tego co wcześniej składaliście i to pokropione krwią tego kto ją uraził.