Posiadłość rodu Kuchiki

[+ 3 zręczność, kontrola reiatsu, + 2 inteligencja, + 1 siła, wytrzymałość, reiatsu, szybkość, + 4 kido do wyboru]

***

Wyniki egzaminów:

Kisuke wrócił do domu mając wypalone w pamięci wyniki swoich egzaminów. Cóż, nie poszło najgorzej, chociaż szanowny wuj z pewnością będzie się miał do czego przyczepić. Nie winą Kisuke było jednak, że pytania na egzaminie z historii średnio mu podeszły. Kto by pamiętał, w którym roku swoje stanowisko otrzymał kapitan VII dywizji. Przecież to musiało być z tysiąc lat temu, a jak na złość w tym roku dostali wiele pytań wymagających podania konkretnych dat. Lepiej poszło już w pozostałych egzaminach teoretycznych i to pomimo, że nie uczył się do nich jakoś szczególnie morderczo. W ciągu roku trochę jednak bibliotekę odwiedzał, a i pamięć miał nie najgorszą, więc na przyzwoite wyniki szczerze zapracował.
Szybkie otrzymanie asauchi naturalnie rozbudziło w Kisuke pragnienia doskonalenia się na polu zanjutsu co znalazło odzwierciedlenie w wynikach egzaminu, gdzie osiągnął najlepszy wynik w klasie wyprzedzając o dwa punkty rodzeństwo Kasumi-Ouji. Zresztą już wcześniej wiedział, że będzie bardzo dobrze. Po walce z shinigami na egzaminie otrzymał od egzaminatorów sporo pochwał, czyli zupełnie inaczej niż w hakudzie, gdzie zaprezentował się raczej przeciętnie. Mógł mieć za to do siebie sporo pretensji jeśli chodzi o egzamin z kido. Początkowo wszystko szło bardzo dobrze i umiejętnie prezentował zdolności rzucania zarówno zaklęć wiążących, jak i destrukcyjnych. Dotknęła go przez to nieco zbyt duża pewność siebie, która w połączeniu z ponadprzeciętnym poziomem reiatsu chłopaka skończyła się na sporej ilości dymu i nadpalonych brwiach jednego z egzaminatorów. Zaważyło to na niższym wyniku, który koniec końców i tak okazał się dobry, więc miał prawo przypuszczać, że gdyby nie ostatnia wpadka mógłby zakręcić się w okolicach dziewięćdziesięciu punktów.
Kuzyn zgubił się gdzieś w drodze do posiadłości. Z tego co Kisuke widział udało mu się przejść do następnej klasy chociaż każdy wynik egzaminów oscylował w przedziale pięćdziesięciu paru punktów. Dużo szczęścia zważywszy, że już czterdzieści dziewięć punktów oznaczało niezaliczenie. Z dziesięć osób będzie musiało poprawiać przynajmniej jeden egzamin, aczkolwiek bliższym znajomkom Kisuke udało się uniknąć tego nieprzyjemnego losu.
Koledzy coś tam mówili o wieczornej zabawie w jednej z karczm Seireitei. Kisuke zawsze mógł się przyłączyć, żeby pogratulować sobie przejście na drugi rok. Jego nagrodę stanowiły dwa tygodnie wolności, ale to dopiero po złożeniu obowiązkowego raportu wujkowi. No i musiał się jeszcze zastanowić nad wyborem zajęć dodatkowych przewidzianych na drugi rok. Minimum dwa dodatkowe, z czego nauczyciele nie zalecali wyboru powyżej czterech. Oczywiście wujek wolałby żeby Kisuke nie kierował się minimalizmem.

Drugi rok:

Niebo zasnute było chmurami, ale szczęśliwie nie spadła z nich choćby kropla deszczu i Kisuke bez przygód dotarł pod bramy gniazda rodu Kuchiki. Przez ostatni rok dał się poznać służbie i strażnikom, więc bez przeszkód dostał się do środka, aczkolwiek musiał odczekać parę minut, bo ojczym kończył właśnie jakieś ważne spotkanie. W końcu jednak chłopak został zaprowadzony do gabinetu, w którym czekała na niego głowa rodu.

https://bleach.forumpolish.com/t2220p30-dwor-kuchikich

Kisuke postanowił nie chować w tajemnicy swej tożsamości podczas składania wyjaśnień w rukońskim posterunku w wyniku czego wieść o tym, że podczas wspólnej wędrówki ze szlachcicem z rodu Hikifune został napadnięty przez bandytki z Cory jakimś sposobem szybko się rozeszła. Oczywiście pierwszym tego znakiem było pojawienie się posłańca zapraszającego na audiencję u głowy rodu. Próżno liczyć na pochwały, zamiast nich Kisuke otrzymał od ojca naganę za niefrasobliwość, która doprowadziła do tego, że znalazł się w niebezpiecznej sytuacji. Kuchiki chciał wiedzieć wszystko o rukońskich podróżach przybranego syna, a ten nie miał zamiaru niczego zatajać. Tak więc ojciec zyskał okazję do udzielenia kolejnej reprymendy za mieszanie się do spraw kami, które jak wiadomo były bardzo kapryśne i nigdy do końca nie należało im ufać. Zbył milczeniem historię o ciąży urojonej i zleceniu na zabójstwo młodego chłopa, ale później wypytywał dogłębnie o Chikao. Szczególnie o to czy Kisuke przez nieuwagę mu czegoś nie wypaplał i czy sam Hikifune nie ciągnął go za język w jakichś kwestiach. Zmartwiło go, że chłopak przez nieuwagę zamiast brat użył słowa kuzyn.
- Hikifune Chikao znieważa shinigami swoimi tworami, ale nie można odmówić mu sprawnego umysłu. Oby nie powiązał cię z twym prawdziwym ojcem.
Na końcu mężczyzna miał trudności z ukryciem rozdrażnienia. Powiedział, że Kuchiki nie jest w najlepszych relacjach z rodem Hikifune, który propaguje absurdalny pomysł, aby stopniowo zastępować shinigami sztucznymi duszami. Relacje pogorszyły się szczególnie teraz i wtedy też Kisuke dowiedział się co kryło się w wiadomości jaka przyszła do posiadłości
tamtego dnia na początku wakacji. Nadał ją niedoszły teść chłopaka, aby poinformować że nie dojdzie do zaręczyn, a parę dni później okazało się, iż panienka Shiba została zaręczona z najstarszym synem głowy rodu Hikifune. Podobne przetasowanie sojuszy mocno ugodziło w interesy Kuchiki, ale zdawało się, iż ojca równie mocno bolała obraza jego rodziny. Co prawda umowa o zaręczynach nie została jeszcze oficjalnie zawarta, niemniej wydawało się, iż wszystko zmierza już do pomyślnego finału, a koniec końców Shiba wybrali związek z mniejszym rodem od Kuchiki. Dodatkowo tak szybkie nawiązanie porozumienia między nimi musiało świadczyć o tym, że Shiba równolegle toczyli dwie negocjacje.
Na ten czas ojciec nie miał ochoty rozmawiać o następnym planie matrymonialnym przewidzianym dla Kisuke i napomknął tylko, że na nowo będą musieli przemyśleć dostępne opcje, a być może poszukać nowych.
Wieści o przygodach Kisuke przeciekły także do akademii, także na początku roku wzmogło się zainteresowanie chłopakiem. W końcu walczył, a nawet zabił członkinię tej śmiesznej kobiecej organizacji terrorystycznej. Większość osób twierdziła, że to nie mogło być poważne wyzwanie. W końcu ciekawość kolegów i koleżanek zelżała i Kisuke mógł skupić się w pełni na przedmiotach starych i nowych. Na zaawansowanej medytacji uczyli jak dzięki wewnętrznej kontemplacji przyspieszyć proces regeneracji reiatsu, spowolnić działanie trucizny czy stępić ból. Spoglądanie wgłąb siebie miało mu też pomóc w przekuciu asauchi w zanpakuto, aczkolwiek zajęcia w pełni na tym bazujące miały być składową planu lekcji dopiero na czwartym roku. Medytacja w pewnym sensie związana była z kolejnym dodatkowym przedmiotem, gdzie Kisuke szlifował władanie własnym reiatsu. Na szkoleniu zwiadowczym uczył się bezszelestnego poruszania, maskowania śladów, a także podstawowego rodzaju szyfrów. W ramach tych zajęć kilkakrotnie udawali się na dwudniowe wyprawy do rukońskich lasów gdzie ćwiczyli, jak być dobrym zwiadowcą w terenie. Nauka ju jitsu przebiegała podobnie, jak zajęcia hakudy z tym, że oczywiście koncentrowano się na konkretnym stylu.
Z planu lekcji w porównaniu z poprzednim rokiem zniknęło nauka o prawie i historia Seireitei, za to z wyboru Kisuke doszły cztery, więc teoretycznie miał więcej nauki. Teoretycznie, bo w praktyce zamiast przedzierać się przez setki stron notatek o wydarzeniach sprzed kilkuset lat i opisie regulaminowego uniformu shinigami poddawał się wewnętrznej relaksacji. Przyzwyczajony do rygorów nauki łatwiej pokonywał kolejne dni, a podczas zimy do przyposiadłościowej stajni wprowadziła się Daisie. Żadnego uszczerbku na zdrowiu nie poniosła podczas dziesięciu miesięcy pracy, acz kuzyn twierdził, że Kisuke postąpił głupio wydając tyle pieniędzy na świnię. Daisie musiała wyczuć jego niechęć, bo przy sposobnej okazji wzięła go na grzbiet i zaprosiła na szybką przejażdżkę wokół posiadłości. Od tego czasu kuzyn nie zbliżał się do stajni.
Tymczasem po raz kolejny Kisuke miał zmierzyć się z egzaminami. Z technik medytacji nie przeprowadzano egzaminu, czekał go tylko jeden test teoretyczny z wiedzy o pustych, a tak musiał się nastawić na sprawdziany praktyczne.

Jedyne pigułki jakie Kisuke zdołał odnaleźć w sklepach regenerowały reiatsu, chociaż w sklepie, gdzie zakupił obciążniki i odżywkę sprzedawano również dziwnie pachnące płyny, które ponoć szybko przywracały witalność. Natomiast częste noszenie obciążników było męczące i na zajęciach Kisuke często nie był w pełni sił, ale za to udało mu się zbudować całkiem przyzwoitą muskulaturę, która utwardziła jego ciało.
W posiadłości znajdowała się tylko skromna kapliczka poświęcona przodkom z rodu Kuchiki, ale było tyle miejsca, że bez problemu znalazło się miejsce na kolejną. Pytanie tylko czy Kisuke zrobił ją na wzór tej, którą w parę minut postawił w Rukongai czy też podszedł do sprawy bardziej ambitnie i zakupił porządne materiały i zatrudnił znającego się na fachu rzemieślnika.
Wszelka pomoc wyższa była mile widziana ze względu na nadchodzące egzaminy, które szybko nadeszły i szybko odeszły, podobnie zresztą jak rok temu.

[+ 4 siła, + 3 zręczność, + 2 kontrola, + 2 psychika, wytrzymałość, szybkość, inteligencja, reiatsu, + 4 wybrane kido, + umiejętność: maskowanie reiatsu]

***

Razem z kuzynem dopchali się w końcu do tablicy z wynikami wywieszonymi w holu akademii. Kisuke po gorączkowej chwili poszukiwań odnalazł swoje nazwisko.

Kuchiki Kisuke:

Ojciec zapewne nie będzie zadowolony, ale w przeciwieństwie do kuzyna mógł zacząć wakacje i nie martwić się poprawkami.
- Hakuda i zanjutsu. - Westchnął kuzyn. - Ech, będzie trzeba się przyłożyć... chyba. A jak u ciebie? Hmm. Po co sobie w ogóle tego tyle brałeś? Ja wziąłem tylko medytację i ćwiczenia kontroli reiatsu. Przynajmniej się na tym dusza nie zmęczy. Ambitni... nigdy ich nie rozumiałem.
Kisuke miał jeden, bardzo istotny powód do ulgi, a mianowicie wynik z kontroli i maskowania reiatsu.
Wykrywanie energii wychodziło mu mocno przeciętnie, żeby nie powiedzieć słabo, ale na szczęście na egzaminie nadrobił to zdolnością do maskowania swej aury. W innym wypadku czekałaby go niewątpliwie poprawka.

Kisuke słusznie obawiał się wizyty w rezydencji, bo gdy stanął przed ojcem i przekazał swoje wyniki ten nie miał dla niego ciepłych słów. Chłopak musiał wysłuchać tego, jak bardzo przybrany rodzic jest rozczarowany. Potem został na niego narzucony ciężar winy, że pomimo tego, iż nie obarcza się go tradycyjnymi szlacheckimi obowiązkami jak uczestnictwo w przyjęciach, nauka etykiety, polityki i genealogii dając mu skupić się na nauce, to i tak nie jest wstanie osiągnąć zadowalających rezultatów. Ojcowujek posunął się nawet do stwierdzenia, że trudno znaleźć mu narzeczoną choćby z powodu kiepskich postępów w nauce. Wszakże rody chętnie wydałyby swoje córki za utalentowanego i rokującego na przyszłe stanowiska oficerskie prymusa, a nie za przeciętnego, szarego studenta niewyróżniającego się niczym konkretnym.
Kisuke zdał wszystko, więc nie przejmując się poprawkami mógł w spokoju rozmyślać nad słowami ojca. Kuzyn, chociaż teoretycznie w dużo gorszej sytuacji, nie przejmował się tak zdaniem rodzica. Jego ojciec, czyli młodszy brat głowy rodu, już dawno postawił na synu krzyżyk i dla świętego spokoju ograniczał z nim kontakty. Koniec końców udało mu się jakoś prześlizgnąć na następny rok, w czym pewien udział miał Kisuke pomagający przy nauce do poprawek.
Nowy plan lekcji obejmował wszystkie przedmioty z poprzedniego roku, plus doszły wykłady z wiedzy o świecie żywych. Chłopak ponownie więc musiał słuchać westchnięć nauczyciela od kontroli reiatsu, gdy miał problemy z precyzyjnym wykrywaniem źródeł energii. Cóż, sam na siebie to ściągnął wybierając rok temu takie, a nie inne zajęcia dodatkowe.
Kolejne miesiące mijały szybko nie przynosząc ze sobą znaczących zmian. Wciąż nie miał narzeczonej, kuzyn wciąż był łajany przez praktycznie wszystkich nauczycieli, a większość studentów rodem ze stanu szlacheckiego spoglądała na Kisuke z lekceważeniem, jeśli nie z jawną pogardą. Daisie zaaklimatyzowała się w nowym miejscu zamieszkania. Była porządną świnią, więc nie rozkopywała ogródka za bardzo. Posiadanie zwierzaka generowało jednak nowe obowiązki i wydatki, a jako, że kuzyn wciąż się z nią nie pogodził to Kisuke otrzymał wyłączność na mycie Daisie.
W końcu lato pomału zbliżało się ku końcu i normalnie o tej porze na trzecim roku odbywały się zajęcia terenowe w świecie żywych, gdzie studenci ćwiczyli odprawianie pogrzebu dusz i walkę ze sztucznymi pustymi. Ze względu jednak na tragiczne wydarzenia sprzed dwóch lat, kiedy to uczniowie zostali zaatakowani przez siły zewnętrzne, praktyczne ćwiczenia zostały przeniesione do obozu w Rukongai. Służył on kształceniu przyszłych shinigami już od wielu lat, lecz dopiero teraz z powodu potrzeby jego znaczenie wzrosło.
Od studentów z czwartego roku dowiedział się, że na obozie spędzili dwa tygodnie, gdzie to mieszkali w namiotach, jadali paskudne żarcie na polowej stołówce i brali udział w wybranych przez siebie zajęciach. Na początku zostali podzieleni na trzyosobowe grupy, w których pod koniec obozu uczestniczyli w różnych konkurencjach, z czego największą z nich stanowiło wyjście do lasu gdzie czekało ich wiele wyzwań łącznie z walką ze sztucznymi pustymi. Kilka osób zostało rannych, ale w kontrolowanych warunkach, chociaż niektórzy starsi koledzy chcieli podkręcić atmosferę opowiadając, jak to ledwo uszli z życiem przed paszczą pustego, który wyrwał się spod kontroli.

***

Poranek był chłodny i szary. Na placu przed głównym budynkiem akademii zebrało się kilkudziesięciu studentów. W znakomitej większości byli to koledzy i koleżanki Kisuke z pierwszej grupy, ale znalazło się też miejsce dla najlepszych z drugiej klasy. Większość zgromadzonych wydawała się być bardzo przejęta perspektywą obozu szkoleniowego. Znalazło się jednak kilka person, które ziewały na potęgę. Rozglądali się wokół nieprzytomnym wzrokiem jakby nie bardzo wiedzieli gdzie właściwie są. Wśród nich oczywiście znalazł się kuzyn.
Przed zbytnim rozluźnieniem dyscypliny strzegł Zori, który jednym okiem spoglądał groźnie na studentów. Obok niego stało kilku uczniów z czwartego roku, a także shinigami kręcący w dłoni woreczkiem. Na ziemi, w rzędzie leżało sporo napełnionych do oporu plecaków.
- Cisza! Ustawić się do szeregu. - Głos Zoriego ocucił uczniów. - Wyniki jakie osiągnięcie podczas obozu będą na czerwono podkreślone w waszych aktach, także lepiej łazęgi porządnie weźcie się do roboty jeśli po dojściu do dywizji nie chcecie przez kilka lat zajmować się przede wszystkim zmywaniem podłogi w barakach.
Zori spojrzał na shinigami, który chrząknął głośno, po czym zakaszlał.
- Dokładnie, jak pan profesor mówi. - Shinigami wydawał się nieco obawiać posępnego nauczyciela. - Słuchajcie, zaraz podzielimy was na trzyosobowe grupy, w których będziecie występować podczas zawodów kończących wyjazd. Będziecie też sypiać w jednym namiocie, który wraz z resztą ekwipunku znajduje się w tych plecakach. Dobrze, tak... - Zerknął na senseia. - Podchodźcie proszę pojedynczo do mnie. Wyciągniecie piłeczkę z numerkiem i zaraz będziecie mogli się zgrupować. A, i każda z grup będzie mieć swojego opiekuna, którego poznacie za parę chwil.
Studenci po kolei podchodzili i sięgali do worka shinigami. Gdy nadeszła kolej Kisuke ten wyciągnął kulkę z cyfrą trzy. Ledwo odszedł na bok, a usłyszał głos koleżanki.
- Cóż to Kuchiki-san? Czyżbyśmy mieli spać w jednym namiocie? - Do Kisuke nieśmiało uśmiechała się Kumiko.
Kisuke nie zdążył odpowiedzieć, kiedy zbliżył się do nich kuzyn.
- Poprawka. Będzie dwóch Kuchiki w jednym namiocie - rzekł smętnie pokazując kulkę z trójką.