Rezydencja rodu Hikifune

Aoto aka Kyoraku Kisuke

...ta prezentuje się od zewnątrz nieco bardziej okazale od jego własnego domu. Zarówno Hikifune i Kyoraku należeli do rodów o średnich wpływach i oba rody zostały zapoczątkowane przez shinigami, którzy doszli do rangi kapitana. Ostatnimi czasy dzięki geniuszowi Chikao i jego pracy nad unowocześnieniem zmodyfikowanych dusz, Hikifune zyskiwali na znaczeniu.
I to właśnie ów stary znajomy wybiegł zza bramy, krótko po tym jak Kisuke zaanonsował strażnikom swoje przybycie. Fioletowowłosy młodzian miał na sobie niedbale przerzucone przez ramiona grube zimowe haori spod którego wyglądało proste kimono ubarwione wieloma plamami.
Chikao spojrzał na Kisuke szybko, po czym pociągnął go za rękaw i wspólnie oddalili się od bramy.
- Masz szczęście, że byłem na miejscu. - Hikifune zasłonił dłonią oczy od zacinającego od boku śniegu. - Gdyby nie to mój brat zaprosiłby cię na dłuższą pogawędkę o sprawach, którymi nie zajmują się uczciwe dusze. Geez, mogłeś się wcześniej zapowiedzieć. - Uśmiechnął się do Kisuke.
Chikao nie wyglądał już tam młodo jak przy ich pierwszym spotkaniu. Postarzał go niechlujny parodniowy zarost, a na czole dało się zauważyć ślad pojedynczej zmarszczki.

- Coś się stało z reigai treningowymi? Potrzebują serwisu? - Chikao spoglądał na Kisuke. - Nie, to nie to. Poważniejsza sprawa. - Bardziej stwierdził niż zapytał. - Yin? Po staremu. Jak kiedyś mówiłem, huh, ile to czasu już minęło, zmodyfikowane dusze z jej generacji raczej nie doświadczają zmian w życiu wewnętrznym.
Chikao rozglądał się odrobinę zdezorientowany. Jego ramiona i głowa były już przyprószone śniegiem niemal tak mocno jak u Kisuke.
- Przyszedłeś na piechotę? Z Daisie się coś stało? Tutaj za rogiem jest daszek, choćby tam.
Ruszyli jednocześnie znikając z oczu strażnikom przy bramie, którzy nieważne jak parszywa była pogoda zawsze musieli stać na stanowisku. Słysząc pytanie Kisuke Chikao mruknął i podrapał się po policzku.
- Tak się składa, że pod naszym domem mamy taki bunkier. To spora inwestycja i niewiele rodów nią się kłopocze, bo niby po co jak są mury Seireitei i shinigami? Ale przez ostatnie wydarzenia pewne zapatrywania na tą kwestię mogą się zmienić. Hmm, chcesz zbudować coś takiego dla siebie czy masz na myśli ulokowanie takiego schronu w innym miejscu?

- Skoro tak mi kadzisz to musi szykować się prośba o sporą przysługę... czekaj, naprawdę przyszedłeś tu na pieszo? W taką pogodę? - Chikao parsknął śmiechem. - Zaraz pewno powiesz, że dla tak utalentowanego shinigami jak ty są to warunki jak najbardziej komfortowe, ale ja o sobie tego samego nie mogę powiedzieć. Chodźmy.
Hikifune wskazał na na miejsce, gdzie biały mur grodzący drogę zakręcał pod kątem prostym by zrobić wnękę dla drewnianej ławy ukrytej pod spadzistym dachem. Znudzony monotonią patrolu shinigami bądź ekscentryczny szlachcic poruszający się na piechotę mógł tam przysiąść by chwilę odsapnąć.
Chikao westchnął. Zacinający do boku śnieg wciąż na nich padał, ale już nie z taką intensywnością.
- Sądziłem, że bóstwo takiego kalibru ma sposoby by samemu ochronić swych popleczników, ale najwyraźniej i oni mają z tym problemy. Z tą cholerną presją od zawsze był kłopot, na który trudno znaleźć wystarczająco dobre rozwiązanie. Chcesz zbudować dobry schron? To kosztowne i czasochłonne. To może postawić barierę? Też niepewne. Łatwo ją przerwać, a walczący bez problemu mogą wlecieć w jej obręb i już od środka przed presją nie uchroni. A może skorzystać z pomysłów dwunastki? Właściwie to słyszałem o urządzeniu, które wyszło już z fazy prototypu co oznacza, że raczej nie powinno eksplodować bez znaczącego powodu. - Chikao przejechał dłonią po swoim obi. - To metalowy pas generujący niewielkie, personalne pole ochronne chroniące przed naporem reiatsu. Dobra rzecz dla VIP-ów, ale całej wioski w to nie wyposażysz.
Szlachcic uśmiechnął się krzywo i szarpnął delikatnie głową.
- No wiesz, pracy nigdy mi nie brakuje. Nie narzekam, bo to moja pasja, ale czasami potrzebny jest reset. Biorąc jednak okoliczności raczej nie mam szans na beztroskie szlajanie się po Rukongai. Tylu ich zginęło... ci quincy całkowicie nas zaskoczyli. Mam nadzieję, że żaden z twych przyjaciół nie ucierpiał, a a jeśli tak to przyjmij moje kondolencje. Wojna to jednak bodziec do rozwoju, więc jak sądzę wkrótce nasze reigai zaliczą chociażby mały przełom. Ciekawi mnie też czy quincy korzystają z podobnej technologii. Ech, jak na naszego tysiącletniego wroga to cholernie mało o nich wiemy.

- Och, tak lepiej. - Chikao przybliżył dłonie do płomienia Kisuke. - Też to umiem, ale jestem, jakby to powiedzieć... świeczką z krótkim lontem - zachichotał mając na myśli swe marne pokłady reiatsu, które nie pozwalały mu na spełnienie dziecięcego marzenia zostania shinigami.
- Takie bariery może ci postawić członek korpusu kido, ale mają one ograniczoną żywotność. W Karakurze miałeś pewno do czynienia z bardziej obszernym generatorem barier niż tym, o którym wspominałem przed chwilą. W tej technologii wciąż jest wiele do poprawienia. Gdybyś chciał objąć nią całą wioskę to bariera byłaby dość cienka i silniejsza presja bez problemu by przez nią przeszła. Musiałbyś zamontować z kilkanaście takich generatorów co nie dość, że byłoby kosztowne, to jeszcze pojawiłby się problem przenikających barier, które w kontakcie z sobą same by się deaktywowały. Wiele do poprawy - powtórzył grzejąc sobie dłonie.
Zerknął na Kisuke z uśmiechem. Był w dobrym humorze pomimo niezapowiedzianej wizyty Kyoraku, która wygnała go na mróz i śnieg.
- Teraz już chyba nie byłoby mnie na ciebie stać. Mam pewne pojęcie tego co stało się w Karakurze i nie uszło mojej uwadze to, że ponoć świetnie się sprawiłeś. Ale tak, wiedza, że od tak odcięli nas od całego miasta jest nie tyle niepokojąca co przerażająca i jeszcze dodaj do tego fakt, że mogą pojawiać się i znikać w Soul society. Zrewanżuję ci się i powiem co myśli o tym wszystkim rada. - Spoważniał wbijając wzrok w złoty płomień reiatsu. - Pojawiła się myśl żeby całkiem wycofać się z Rukongai i skupić całe siły w Seireitei. Paniczny ruch, ale skala ataku quincy wprowadziła większość szacownych starców w popłoch. Na razie do tego nie dojdzie, bo między innymi twój wuj, a także sam generał głównodowodzący stwierdzili, że oddawanie bez walki całego Rukongai to może nie jest wcale najlepszy pomysł. Popierają to także ci arystokraci, którzy mają swe majątki w rukonie. Ustalono jednak, że do każdego posterunku zostaną w ramach wsparcia przydzielone przynajmniej po trzy reigai. Cóż, wojna jest dobra dla mojej branży. Fundusze na badania zaczną płynąc złotym strumieniem.

- To dobry tok myślenia - przyznał Chikao. - Kido to arsenał różnorodności, a jak jeszcze wyszuka się nieoczywistych sposobów korzystania z niego to robi się z ciebie diabelsko dobry shinigami.
Na moment oddalił lewicę od kuli żaru by podrapać się za uchem.
- Alarm wykrywający wrogie reiatsu? Coś takiego już funkcjonuje, ale jeśli chodzi o quincy to może być problem, bo oni o maskowaniu energii mają więcej niż dostateczne pojęcia, a wtedy taki alarm może nie zadziałać. Zawsze jednak lepiej mieć na porędziu takie urządzonko, bo może i trafić się mniej wysublimowany wróg. Ale podsumowujmy - chciałbyś i generator i schron. Nie żebym dysponował takimi rzeczami, ale jeśli Seireitei poważnie traktuje twoją boginię to powinni wszystko dostarczyć. Chociaż mogą mieć obiekcje jeśli chodzi o generator. Sam rozumiesz, ryzyko przejęcia technologii przez wroga o ile już tego nie zrobili podczas inwazji na Karakurę. A taki profesjonalny schron to kupa roboty i od razu by nie powstał.
Przez ulicę przejeżdżała właśnie kareta ciągnięta przez wielkiego czarnego knura, a na dwóch mniej imponujących zwierzętach siedzieli shinigami w słomkowych kapeluszach mający na ramionach przepaski z herbem rodu Shiba.
- Goście mojego brata - odparł od niechcenia Chikao. - No tak oddanie całego Rukongai byłoby głupotą, chociaż rzecz jasna trudno będzie nam bronić tak rozległy teren. Dobrze byłoby znaleźć pomoc u kami. Dotychczas shinigami niezbyt o nią prosili, a może też prosili ale nie uzyskiwali odpowiedzi? Trudno orzec, niemniej jesteśmy świadkami ciekawych czasów.

- Wydaje się, że póki co quincy starają się unikać ofiar w cywilach. Chyba chcą sobie zjednać przychylność Rukongai, ale nie wiadomo czy zachowają taką postawę. No i ta presja jest naprawdę problematyczna, nawet jeśli nie chcesz nikogo skrzywdzić to i tak możesz niemieć wyboru, gdy w grę wchodzi twoje własne życie w walce z przeciwnikiem, którego na pół gwizdka nie pokonasz.
Chikao spoważniał. Zamyślił się masując dłonie nad płomieniem Kisuke.
- Czym wyżej zajdziesz tym bardziej skomplikowane staje się twoje życie. Albo to może świat wokół ciebie się zmienia. Życie i wojna - westchnął. - Hmm? Jestem naukowcem, nie znam się szczególnie na takich patentach, a za zabawy czasem można pójść siedzieć w Gnieździe larw. Moje reigai mogą być dla ciebie partnerami w treningach, natomiast wynalazki XII dywizji mogą przyspieszyć twój rozwój... o ile wcześniej cię nie zabiją bądź nie okaleczą. Ale sam najlepiej wiesz, jako wojownik, że wzrost wymaga czasu. A na wojnie czasu brakuje, heh. - Wzruszył ramionami. - Twoja bogini nie może ci w tym pomóc? Wydaje się dość wojowniczym bóstwem, więc może zna lepsze metody. Tak... kami. Bogowie. - Niespodziewanie parsknął śmiechem. - A wiesz, że wbrew pozorom arystokraci są całkiem pobożni? Chociaż ich pobożność rzadko kiedy jest grzeczna. Za zasuniętymi drzwiami posiadłości dzieją się czasem takie rzeczy, że nawet średnio wstrzemięźliwy mężczyzna spłonąłby rumieńcem. Oj tak, nawet powszechnie szanowana szlachta dopuszcza się dyskusyjnych modłów i rytuałów. - Zmarszczył brwi. - Nawet zdarzyło mi się spotkać jakichś twoich krewniaków przy takich okazjach.

- Cieszę się, że chociaż trochę ci pomogły... och, chyba zamieć się kończy, a przynajmniej wiatr słabiej wieje.
Śnieg przestał tak mocno zacinać z boku. Wcześniej dla wygody ustawili się plecami od białego natarcia i gdy teraz Chikao poruszył barkami z jego pleców i ramion posypał się śnieżynki. Podobnież tyły Kisuke również musiał mieć całe białe.
- Haha, nie bądź taki skromny, wcale taki pusty nie jesteś. Ledwo co ukończyłeś akademię, a już masz za sobą zwycięskie walki z adjuchasami i quincy. Może i kami pomogły ci się rozwinąć, ale nawet bez tego można cię określić jako kogoś z potencjałem na stanowisko kapitańskie. - Mrugnął do Kisuke. - Czemu cię nie zaprosiłem? Bo taki porządny żonaty szlachcic jak ty nie powinien uczestniczyć w takich orgiach. Nie pomyśl sobie tylko, że ja sam chodziłem tam dla celów hedonistycznych. Bardziej poznawczych. A widziałem tam zarówno twoich krewnych ze strony Kyoraku, jak i Kuchiki. Zdaje się jeden z synów twojego stryja Kyoraku i taki jeden ponury Kuchiki, który też jest shinigami. O tak, Shinrin to popularny kami obiecujący zabawę i wytchnienie od ciasnego obi zobowiązań i konwenansów. Jest całkiem popularny w podziemnych kręgach, ale co w tym złego? Bardziej obawiałbym się ukrytych kapliczek poświęconych bożkom zdolnym rzucić paskudne klątwy. Co prawda żadnych takich nie widziałem, ale łatwo sobie wyobrazić ich istnienie, bo cóż to musi być za pokusa by zaszkodzić temu i owemu, co ci popsuł interesy albo też sprzątnął spod nosa widoki na dobry ożenek.

- Bardziej niewinny niż naiwny. - Pokręcił głową. - Tak to już jest, że jeśli chcemy przetrwać w tym okrutnym świecie nie możemy pozwolić sobie na zatrzymanie naszej słodkiej niewinności... Och, krakersy mówisz? Brzmi jak solidna zapłata za mój czas.
Śmiech Chikao został przerwany przez kichnięcie. Pociągnął nosem.
- Ale to dobrze, że już się żegnasz, bo jeszcze trochę i miałbyś mnie na sumieniu. Wiesz jestem tylko zwykłą duszą i zapalenie płuc mogłoby wykończyć mnie na dobre. Także następnym razem zapowiedź się wcześniej jeśli będziesz chciał wpaść w odwiedziny, to skombinuję jakąś przyjemniejszą i co ważniejsze cieplejszą miejscówkę.
Pożegnali się w dobrych nastrojach. Chikao szybkim krokiem ruszył w kierunku rodzinnej posiadłości, a Kisuke skierował się do gniazda rodowego Kyoraku. Nie dano mu jednak zagrzać tam miejsca, bo ledwo przekroczył progi, a okazało się, że czekał na niego posłaniec z VII dywizji z wezwaniem natychmiastowego stawienia się w biurze kapitana.

***

Kisuke mógł mieć pewne pojęcie dlaczego został wezwany. Gdy stanął jednak przed biurkiem kapitana Arakidy (porucznik Kirigirisu stała za jego prawicą) pierwsze co usłyszał to swoją nominację na stanowisko szóstego oficera VII dywizji.
Kapitan cichym głosem przypomniał osiągnięcia Kisuke z jego ostatnimi wyczynami w Karakurze na czele, które wyjaśniały czemu dostąpił takiego zaszczytu. Doceniona została siła, ofiarność i umiejętności przywódcze Kyoraku, które w obecnych ciężkich czasach były potrzebne zarówno dywizji VII jak i całej Gotei XIII i Seireitei.
Arakida pogratulował Kisuke i wyciągnął ku niemu gałązkę pokrytą stożkowymi różowymi kwiatkami. Dłonie kapitana były brudne od ziemi i wilgotne od śniegu. Porucznik również złożyła gratulacje i życzyła Kyoraku samych sukcesów na stanowisku, po czym wyszła zza pleców kapitana i położyła na blacie kilka papierów do podpisania. Arakida spuścił głowę i wbił wzrok w biurko, aż do momentu, gdy Kirigirisu na powrót się wycofała.
Wojna z quincy opróżniła stanowisko oficerskie i Kisuke został uznany za godnego by je otrzymać. Szósty oficer był kimś wyjątkowym w każdej z dywizji. Po kapitanie i porucznik stanowiska od trzeciego do piątego zajmowały osoby doświadczone nie tylko w boju, ale także dysponujące dogłębną wiedzą na temat organizacji i struktury Gotei XIII. Często przesuwano ich z działań frontowych na stanowisko typowo administracyjne, gdzie wydatnie wspierali kapitana i porucznika w codziennym zarządzaniu oddziałem.
Oficerowie od dwudziestego do szóstego byli z kolei uszeregowani względem siły reiatsu przez co często dochodziło do sytuacji, gdy szósty oficer w rzeczywistości dysponował trzecią siłą w swej dywizji. Taką osobą stawał się dziś Kisuke.
Po gratulacjach i zaszczytach przyszła pora na rozkazy, ale o tych już wiedział. Kyoraku miał stanąć na czele oddziału shinigami wysłanego na czas nieokreślony do Rukongai, gdzie ich głównym zadaniem była obrona wiosek skoncentrowanych wokół głównego ośrodka kultu Morigami Chikaze.

Czasu na świętowanie awansu brakło, gdyż już za dwa dni Kisuke wraz z oddziałem shinigami miał udać się do Rukongai. Rentaro nie wybaczyłby sobie jednak, gdyby z takiej okazji nie wychylić ze swym wychowankiem choć jednej butelki sake. Skończyło się na niekończącym potoku wspominek z czego o części z nich szósty oficer VII dywizji wolałby nie pamiętać. Jeszcze gorzej, że podczas gdy lekko już nietrzeźwy mężczyzna opowiadał historię, w której główną rolę odgrywał ośmioletni Kisuke, oślizgła żaba i córka cieśli do pomieszczenia weszła Miyuki. Najgorszy był jednak uśmiech dziewczyny i jej stwierdzenie, że tą historyjkę z dzieciństwa Kisuke, a także wiele innych słyszała już wcześniej.
Rentaro poczerwieniał, zakaszlał i przez resztę wieczoru unikał wzroku Kyoraku...

Na następny dzień przyszło kilka pisemnych wiadomości. Dwie z nich pochodziły od wujków i zawierały w sobie gratulacje z okazji awansu. Raidon przypominał, że od tego, jak Kisuke spisze się jako dowódca może w przyszłości wiele zależeć. Shuhei natomiast wyznawał, iż teraz gdy ich rody jednoznacznie opowiedziały się za współpracą z kami konieczne jest by głowa rodu Kyoraku zachowała dobre stosunki z czcigodną Morigami Chikaze, gdzie między wierszami wuj przestrzegał by Kisuke wystrzegał się niezręcznych wpadek.
Ostatnia wiadomość była z VII dywizji, gdzie zawierała dokumentację odnośnie shinigami, nad którymi Kisuke obejmie komendę. Pochodzili z różnych oddziałów, ale znalazło się miejsce dla znajomych twarzy.