Korytarz

- W sumie coś racji masz. Powiedziała dziewczyna po chwili zadumy z prawą ręką usytuowaną na głowie i drapiącą ją intensywnie. Po fakcie zdającą sobie sprawę, że zniszczyła fryzure i uklepującą włosy energicznie. Po Twojej drugiej wypowiedzi zaśmiała się uprzejmie i skomentowała:
- No wreszcie mówisz jak facet. Ale uważaj, bo jak się za bardzo napalisz to ktoś Ci może sprać tyłek. Po czym dodała jeszcze:
- Chodź. Zajęcia Hakudy było napisane, że mają być na zewnątrz za akademią. Następnie przyspieszyła. Ruszyliście jednym korytarzem, potem drugim z taką prędkością, że pojawiała się myśl, iż Kumiko tak naprawdę nie wie gdzie idzie i losowo wybiera drogę licząc na fart. Czy tak było nie wiadomo, ale faktem było, że dotarliście do drzwi na zewnątrz. Było tłoczno z uwagi na zebranie się ludzi, którzy chcą wychodzić na zajęcia na dworze z tymi, którzy wracali do środka przerwy pędząc na jakiś wykład. Po chwili, jednak byliście na zewnątrz. Pogoda była nadal ładna. Przeszliście kawałek za akademie i znaleźliście się na trawniku, w którym gdzieniegdzie nie było trawy, tylko ubita ziemia. Spowodowane to było widocznym eksploatowaniem tego terenu w dość intensywny sposób. Gdzie trawa była, była ona ubita, ale mimo wszystko wyglądało bezpiecznie. Na środku polanki znajdowało się zaznaczone taśmą spore koło, na którego widok Kumiko wpadła w euforie:
- Arena, arena, arena! Będzie fajnie! Krzyknęła po czym chwyciła Cię za rękaw i pociągnęła w kierunku studentów, którzy się zebrali. Widocznie sensei'a jeszcze nie było.
-------------------------
https://bleach.forumpolish.com/t295-teren-otwarty-za-akademi <--- pisz tutaj

Aoto - Kuchiki Kisuke

Zajęcia z Inaharą minęły mu stosunkowo szybko. Powoli przyzwyczajał się do zmęczenia jakie wywoływały ćwiczenia potężnie zbudowanego Shinigami przez co jakoś lepiej to znosił... zresztą nie tylko on, cała klasa poza tymi najlepszymi radziła sobie coraz lepiej. Może nie był to ogromny skok jakościowy, ale przynajmniej już rzadko kto padał na twarz podczas biegów, a to już coś... choć z drugiej strony medalu faktem jest też to, że z początku progres jest najbardziej zauważalny, a im dalej tym trudniej go dostrzec. Na zajęciach z Hakudy nauczyciel pokazał im podstawowe bloki każąc im się ich uczyć, a potem praktykować na sobie w parach. Po tym nadeszła dłuższa przerwa związana z tym, iż Mito wypuścił ich nieco szybciej, po tym nadchodziły mogące napawać strachem lekcje Sekine Sensei. Od poszukiwań dobrej wymówki umysł Kuchikiego odwiodło wołanie. Oto na korytarzu, na którym przebywała jego grupa, tuż przed dojo stanął jakiś chłopak i nagle zakrzyknął:
- Hej koty! Szukam niejakiego Kuchiki Kisuke! Wiecie może, który to!? - chłopak miał koło dziewiętnastu lat, stał w lekkim rozkroku z rękoma opartymi na biodrach, a na twarzy gościł szeroki uśmiech. Był wysoki, o dość smukłej budowie, z czarnymi rozczochranymi włosami, delikatnie opaloną skórą, trzydniowym zarostem, czarną rozczochraną fryzurą oraz zadartym nosem... no i u jego obi, również zatknięta była katana.

01#092

*Co by tu powiedzieć... może to? Nie to raczej zły pomysł. W to na pewno nie uwierzy Sekina sensei. Nie chce nawet się zastanawiać jakie piekło mi zgotuje dzisiaj, jeśli nie wmyślę dobrej wymówki. Może po prostu powiem, że zemdlałem na ławce i obudziłem się dopiero nad ranem. Jest to chyba jedyna moja szansa.* Drapie się pogłowie, kiedy intensywnie myśli o wymówce.
Kiedy tylko na korytarzu padło jego imię, przestał myśleć co takie może go czekać na zajęciach z zanjutsu. Podniósł rękę do góry i poszedł w stronę bruneta, cały czas się uśmiechając.
-To ja jestem Kuchiki Kisuke. W czym mogę pomóc Senpai?- Ukłonił się.

- To Ty powiadasz? - uczeń ze starszej klasy spojrzał na niego lustrując go od stóp do czubka głowy i mruknął pod nosem - Katana jest... to by się zgadzało. - co zdaje się, że mówił bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego w okolicy, by po tym wyszczerzyć zęby w jeszcze szerszym uśmiechu i powiedzieć:
- Nazywam się Shiba Eizo i będziemy od teraz razem współpracować... głupio jednak tak gadać na korytarzu, więc... - po czym odchrząknął, podrapał się po głowie i z pewnym zażenowaniem zapytał - Jesteś może pełnoletni? - by spojrzeć na szlachcica z ciekawością i obserwując go uważnie jakby właśnie oceniał jego wiek po wyglądzie.

01#093

-Miło mi Cię poznać Shibo-Senpai.- Kiedy padło pytanie o wiek Kisuke lekko się zdziwił, kiedy nowo poznany starszy kolega zapytał go o wiek. Nie wiedział, o co może mu chodzi. Odchrząknął i równie zażenowany wypowiedział cicho. -W grudniu skończę 17 lat.-
-Rozumiem, że jesteś opiekunem, który został mi przydzielony. Jeżeli mogę zapytać na czym, będzie polegać dokładnie Twoja rola. Dyrektor i pani porucznik piątego oddziału powiedzieli tylko, że będziesz obserwował mój rozwój?-
Uważnie przygląda się Eizo.
*Wygląda na odpowiedzialnego, ciepło od niego bije więc powinien być w porządku. Raczej się dogadamy. Już nie mogę się doczekać.

- Co po nazwisku to po pysku, młody. - powiedział wesoło starszy uczeń. Na odpowiedź szlachcica Eizo nieco się zasępił. - To raczej nie wypada Cię zaprosić na sake... - burknął drapiąc się po brodzie bardziej do siebie, niż do swego rozmówcy.
- Właśnie myślę o miejscu, w którym moglibyśmy się spotkać, żeby o tym pogadać... bez pośpiechu młody. - odpowiedział z uspokajającym gestem członek rodu Shiba. Po tym pstryknął palcami z miną mówiącą coś w stylu "eureka" i powiedział - Koło dziewiętnastej czekam na Ciebie przed głównym wejściem do akademii... pasuje Ci taka godzina czy masz jakieś plany? - zapytał spoglądając na niego pytająco. Twarz Eizo przez całą te rozmowę wyrażała jakieś emocje, wraz z tym co mówił zmieniała się ekspresja na jego twarzy. Widać, że był młodym mężczyzną, który okazywał w dość otwarty sposób swe uczucia.

01#094

Z zachowania jakie Eizo prezentował chłopak wywnioskował, że brunet zachowuje się jak starszy brat, a przynajmniej tak mu się wydaje. W końcu jest jedynakiem, a swojego kuzyna zna dopiero od wczoraj.
-Nie miałem dzisiaj nic specjalnego w planach. Czyli widzimy się o 19 pod wejściem do akademii.-
Po ostatniej nauczce, która padła ze strony jej Ojca nie zamierza pierwszy odchodzić i się żegnać,  wyczekuje, aż to Eizo zacznie pierwszy. Wraca pod wejście na dojo i czeka. W jego głowie kłębią się myśli jedne pozytywne i drugie negatywne. W końcu spotkał opiekuna, który mu wyjaśni wszystko, ale zanim to nastąpi musi przetrwać złość Sekiny.

Eizo nie sprawiał wrażenia osoby, która przykładałaby tak wiele uwagi do kwestii szacunku do jego osoby jak głowa rodu Kuchiki.
- No to jesteśmy umówieni, strzałka! - powiedział, kiwnął mu ręką i odwrócił się na pięcie, by udać się w swoją stronę, nawet sposób w jaki chodził wydawał się zupełnie wesoły, bo bujał się przy tym śmiesznie. W końcu nadeszła Sensei Sekine, by gestem ręki zaprosić ich do Dojo.

Piszemy tutaj

~Haruhi Takata 01~

Gdy klasa wyszła z sali, niemała grupka jej członków zebrała się wokół Yui. Wypytywali o jej umiejętności walki wręcz, na co ona krótko odpowiadała, że "To jej pasja.". Tymczasem Kizuna Shihouin i Shinji Tomoyo, który był przeciwnikiem Hanayuki zostali sam na sam z sensei'em w dojo. Do następnej lekcji zostało jakieś dziesięć minut...

Szkoda, że sensei zatrzymał Kizunę. Miałaby teraz idealną okazję, żeby powiedzieć temu szlachcicowi co nieco do słuchu. No nic, trudno. Pewnie trafi się kolejna. Co do Yui natomiast... Fakt, że była do niej przyjaźnie nastawiona, oznaczał, że mogłaby ją co nieco podszkolić. Wszystko co Takata musiałaby zrobić to przeprosić ją za swoje poprzednie zachowanie i ładnie poprosić o pomoc... Jakby takie słowa były w stanie przejść jej przez gardło. Przeprosiłaby w każdym innym celu, ale nie po to, żeby zyskać na sile. Musiała ją zdobyć własnymi rękoma, inaczej władałaby nie swoją mocą... Po co komuś coś takiego. Jednak fakt faktem, że sama wiele nie zdziała w kierunku sztuk walki. Potrzebuje przynajmniej początkowych podpowiedzi, jak zacząć. Inohara-sensei nie powiedział tego bezpośrednio, lecz wie, że będzie musiała robić te dodatkowe godziny, co ją niemożliwie irytowała. "Tylko ci, którzy są w tyle z tematem", a ona będzie do tego cudzysłowu należeć - właśnie to ją denerwowało, do tego stopnia, że powoli zapominała o występku Kizuny. Oby przypomniała sobie o nim potem. Póki co kierowała swoje kroki do sali, w której czekała ją lekcja Kontroli Reiatsu.

Mijając cały tłum członków klasy, Haruhi przyciągnęła kilka zdziwionych spojrzeń. Jako chyba jedyna zignorowała wielkie poruszenie, jakim były niespodziewane umiejętności drobnej Yui. Ciężko stwierdzić co dokładnie kryło się za ich spojrzeniem. Bo było pełne zdziwienia, lecz mimo wszystko było tam coś, czego nie dało się do końca określić. Może chodziło o to, że przemilczała sprawę Kizuny? Tak czy siak, widząc ją wszyscy od razu robili jej miejsce, żeby mogła bez problemu przejść... prosto do sali.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t704p330-sala-treningowa-kidou

~Haruhi Takata 01~

Cała klasa Haruhi poszła w stronę następnej sali, podczas gdy Kizuna pozostał jeszcze w sali, pytając o coś Kuronomatsuri-sensei'a. Na korytarzu póki co została tylko Haruhi i Yui.

Shihouinowi znowu się udało przeżyć kolejną przerwę. Haruhi w końcu go dorwie... nie było wątpliwości. Ale teraz miała inną sprawę na głowie, czyli cokolwiek o czym Yui zachciało się nagle rozmawiać. Wyjęła zatem notatnik i zaczynała spisywać wszystko co spamiętała z lekcji, opierając się przy tym o ścianę w korytarzu, nie zawadzając nikomu na przejściu. Starała się spisać jak najwięcej, zanim Yui zacznie paplać. Przez chwilę nawet zastanawiała się o co może jej chodzić... Może o jej oschłe podejście do ich relacji. No cóż, Haruhi nie przyszła do Akademii, żeby się zaprzyjaźniać... Jakby tu to rozegrać? Z jednej strony miała dziewczynę zupełnie gdzieś. Z drugiej natomiast po co robić sobie wrogów? Może pewnego dnia by się próbowała mścić? A po co Takacie dodatkowe kłody pod nogami? Nie opłacalne przecież. Tak czy siak, gdy tylko Yui zacznie gadać, Haruhi schowa notatnik. Da dziewczynie po prostu pięć minut i tyle.

-Ach tu jesteś, Takata-san! - rzuciła Yui, energicznie witając Haruhi. Widać jednak było na kilometr, że uśmiech był sztuczny jak zainteresowanie czarnowłosej. Obie przeszły na skraj korytarza, czekając chwilkę, aż klasa pójdzie dalej. Gdy tylko to zrobili, różowo-włosa odchrząknęła, po czym na powrót wróciła do niezbyt pozytywnie wyglądającej miny, jaką miała na początku lekcji o Kontroli Reiatsu, gdy prosiła o rozmowę.
-Czy wszystko między nami w porządku? - powiedziała Yui, przewiercając Haruhi swoim wzrokiem. Ta (jeszcze rano) pełna energii dziewczyna wyglądała, jakby miała się zaraz rozpłakać. -Wydajesz się mnie unikać na każdym kroku... - dodała, spuszczając głowę. Widać było, że czuła się w jakiś sposób winna całej sytuacji, ale nie wiedziała co takiego zrobiła nie tak.

"Co, obwiniasz się za to?" - rzuciła w myślach, nie zapominając, żeby zauważalnie przewrócić oczami.
-Nie chowam do ciebie żadnej urazy... - powiedziała. "Dopóki nie nazywasz się Shihouin Kizuna, jesteś całkowicie bezpieczna.." - dodała, zerkając na drzwi do klasy. W sumie on też został tutaj trochę dłużej, z nie wiadomo jakiego tam powodu. To będzie dobra okazja, że powiedzieć mu co nieco do słuchu. Ale teraz miała co innego do zrobienia...
Im dłużej spoglądała na Yui, tym bardziej robiło się jej trochę żal. W sumie to nic wielkiego jej nie zrobiła, więc można by jej aż tak nie ignorować.
-Po prostu nie przyszłam tutaj zawierać przyjaźni. - powiedziała, po chwili przerwy. -To w zasadzie tyle. - dodała. Nie mogła się powstrzymać i non-stop obserwowała klasę, z której przed chwilą wyszli. W zasadzie dzięki Yui miała niewinny powód, dla którego wciąż tu stała i "przy okazji"... wiadomo co.

~Niten Okamibara 01~

Okamibara wypadł z pokoju jak poparzony. Bolała go kostka, ale cóż na to poradzić. Mimo, że do zajęć było jeszcze trochę czasu, na korytarzu było już kilkanaście osób. Nie można było to nazwać tłumem, ale pustką też nie. Wszyscy spokojnie szli i rozmawiali, podczas gdy Niten pędził, by się nie spóźnić na wykład o Hollowach. Biegł i biegł, aż wreszcie, na zakręcie... bum! Padł na tyłek, nie wiedząc co go trafiło. Gdy sekundy później odzyskał kontrolę nad wzrokiem, zauważył kogoś jeszcze - dziewczynę. Również ubrana w mundur Akademii, w siadzie podpartym. Miała brązowe, falowane włosy, sięgające karku. Rozdzielone były nad środkiem czoła. Przez tors miała przewieszony swój bokken.

[-1 PŻ za "czołówkę"]

Nie zwróciłem nawet uwagi na ból. Jestem z nim obeznany po długich treningach z ojcem. Szybko się podniosłem, lekko kołysząc się na nogach przez to, że kręciło mi się jeszcze w głowie po zderzeniu. Następnie zrobiłem krótki ukłon w kierunku dziewczyny.  
“Bardzo przepraszam. Mam nadzieję, że nic ci nie jest.” - Mówiąc to wyciągnąłem rękę w jej kierunku, aby pomóc jej wstać. Nie zamierzałem robić wymówek, ten wypadek był moją winą.
“Powinienem być uważniejszy.” - Powiedziałem, przy okazji dokonując szybkich oględzin jej wyglądu. Trudno mi było powiedzieć, czy była ponad przeciętnie ładna, w życiu do czynienia miałem z czterema kobietami, i to tylko jedną w moim wieku. Dopiero teraz dotarło do mnie, że rozmawiam z zupełnie obcą osobą. Zestresowany nie wiedziałem co mam dalej zrobić więc czekałem na jej następny ruch. Przy okazji stania i czekania aż przyjmie lub odtrąci moją pomoc mój brzuch musiał oczywiście dać mi znać, że już przecież wstałem, a nadal nie dałem mu nic do jedzenia.

Dziewczyna podniosła głowę i jakby bez namysłu chwyciła pomocną dłoń. Gdy jednak poderwała się z podłogi i otworzyła brązowe oczy, momentalnie zaczerwieniła się.
-Nie, nie! To ja przepraszam! Biegłam bez namysłu, bo myślałam, że spóźnię się na lekcję! - wystrzeliła jak z karabinu, na jednym tchu, nieustannie się przy tym kłaniając. Gdyby nogi ruszały się dokładnie jak tors, wyglądałaby jak zszywacz do papieru. Gdy wreszcie złapała oddech, nie spojrzała nawet na Nitena, jakby był zbyt jasny dla ludzkich oczu.
-M-mam nadzieję, że tobie t-też nic się nie s-s-s-stało. - na dodatek, momentalnie zaczęła się jąkać. Wyglądało to jakby bardziej była przerażona, niż zawstydzona. Spodziewała się krzyku, ze strony Okamibary? Być może. Nagle zauważyła, że jej przybory leżą na podłodze. Niczym błyskawica sięgnęła po nie, jakby obawiała się kradzieży.
-To t-ten. Najmocniej przepraszam! - dodała i postanowiła uciec z miejsca zdarzenia, z tym że... zapomniała minąć Nitena. Skutek? Gwałtownie skręciła, uderzyła w ścianę, odbiła się z hukiem i ponownie padła na ziemię, również z hukiem. Wszyscy uczniowie, stojący na korytarzu obserwowali całą sytuację z rozbawieniem.

Przez jej zachowanie rozluźniłem się, i stwierdziłem, że stres był niepotrzebny. Pomogłem jej na spokojnie zebrać przybory. Delikatnie się uśmiechając, rozbawiony sytuacją, zresztą to tak jak reszta korytarza. Podałem jej przybory które rozrzuciła, nadal się przy tym uśmiechając.
-” Spokojnie, jeśli będziesz zbyt nieuważna i będziesz wpadać na każdą napotkaną ścianę też spóźnisz się na zajęcia. Nie sądzisz? Poza tym kobieta powinna dbać o swoją urodę, a jak tak dalej pójdzie to skończysz z siniakami na całej twarzy.” Mówiąc to uśmiechnąłem się od ucha do ucha. - “Poza tym nie masz się czego bać. Hollowem nie jestem więc cię nie pogryzę. ” 
Mówiąc to wyprostowałem się. Byłem dobrych myśli i miałem wrażenie, że to będzie dobry dzień. Nagle wybuchłem rumieńcem zdając sobie sprawę jak można odebrać moje słowa, i że znów powiedziałem coś zanim to przemyślałem. Abstrahując od tego, jak to się stało, że nadal się nie przedstawiłem. Przecież ciotka zawsze tłumaczyła, że w pierwszej kolejności należy się przedstawić.
-" Ah gdzie moje maniery Niten Okamibara, miło cię poznać!" - Powiedziałem niezwykle szybko. Wykonałem przy tym głęboki ukłon, tak że blisko było żeby pomiędzy moimi nogami a brzuchem powstał kąt prosty. To dobrze bo przy okazji ukryłem rumiance, które pojawiły się na mojej niezwykle bladej cerze. Wtedy akurat żołądek znów dał o sobie znać, a głód stał się nieznośny. No cóż może jednak pokłon w tym stanie nie był najlepszym pomysłem. Podnosząc się z pokłonu starałem sobie przypomnieć, czy wziąłem ze sobą coś do jedzenia. Zapominając zupełnie o lekcjach i całym bożym świecie, poza tym co mogę sobie teraz zjeść.

Dziewczyna przez chwilę wydawała się wyjątkowo otumaniona. Potrójne uderzenie głową nie mogło przecież skończyć się dobrze, ale zdawała się mieć lepiej, niż można się spodziewać. Czoło miała czerwone, ale tak samo policzki. Drżącą ręką wzięła przybory z ręki Nitena i ukłoniła się w podzięce. Widać było po niej, że spalała się żywcem ze wstydu - nie wymagało to nie wiadomo jak empatycznych zdolności, żeby zauważyć ten fakt.
-I-Igarashi Yumiko! Przepraszam! - wyrzuciła z siebie, po czym (tym razem wymijając kłaniającego się Okamibarę) uciekła z miejsca zdarzenia, nim ktokolwiek zdołał się za nią obejrzeć. Prędka niczym światło. Tymczasem Niten stał, otoczony wzrokiem innych uczniów. Do tego nie mógł nic poradzić na żądania swojego żołądka - nic przy sobie nie miał, co mogłoby w tym pomóc, poza oczywiście pieniędzmi. Do lekcji było jeszcze ponad 40 minut, co chłopak przy okazji sobie przypomniał.

Nie byłem zachwycony tą sytuacją. Chyba właśnie zniechęciłem do siebie pierwszą osobę. Ciekawe czy z pozostałymi też pójdzie mi tak "świetnie". No cóż idiota Niten znów w akcji, pomyślałem. Rozejrzałem się po korytarzu. Jeśli teraz pójdę po jedzenie mogę się spóźnić. Jeśli nie pójdę to nici, z skupienia się na lekcji. No cóż wolę już zrobić z siebie błazna i chwilę się spóźnić, niż potem nie wyciągnąć nic z całej lekcji. Poza tym jakieś podstawy o hollowach już znam. Ojciec przygotował mnie z wszelkich podstaw potrzebnych do akademii. Ruszyłem szybko po coś drobnego do jedzenia. Mając nadzieję, że tym razem nie będzie żadnego wypadku po drodze i jednak uda mi się dotrzeć na czas. Mimo wszystko wolę nie popadać nauczycielowi. Pół biedy co pomyślą uczniowie. Jeśli każda moja rozmowa będzie kończyć jak ta z igarashi-san, to prędzej czy później wszystkich do siebie zrażę, ale mieć nauczyciela za wroga nigdy nie jest dobrym pomysłem. Myśląc o tym powoli przyspieszyłem. Tylko tym razem uważałem na zakrętach.

Gdy Niten wrócił do pokoju, wszyscy współlokatorzy już zdążyli wyjść. Na szczęście nie zaliczył żadnych wypadków po drodze, gdy tu pośpiesznie zmierzał. Przeszukując swoje rzeczy, niestety nie znalazł żadnego prowiantu. Odkrył jednak, że miał nieco więcej zaskórniaków niż mu się wydawało, odnajdując w szufladzie rozsypaną garstkę Ryo. Chociaż tyle. Jednak poza tym niewątpliwie cennym znaleziskiem, zmarnował czas. Chociaż jednocześnie oszczędził go nieco, nie zużywając nawet minuty na jedzenie, więc może zdąży? Ruszając z powrotem na korytarz, dalej głodny (na co niestety nie mógł aktualnie nic poradzić) dotarł wreszcie do sali lekcyjnej na czas.

[Przenosimy akcję w tę lokację:] https://bleach.forumpolish.com/t1175p270-sala-wykladowa#65125
[+27 Ryou]

~Niten Okamibara 01~

Klasa zaczęła zmierzać w stronę następnej klasy, a właściwie dojo, gdzie czekały ich zajęcia ogólnorozwojowe. Grupka wesoło rozmawiała, głównie na temat nowego "błazna" w klasie, który został na rozmowę z nauczycielem.
-Przepraszam. - Niten usłyszał nagle znany już mu głos. Stała za nim Igarashi, która najwidoczniej chciała coś przedyskutować. Przez chwilkę przerzucała wzrok na chłopaka i Izuno, która również się zatrzymała.
-Pójdę przodem. - powiedziała Ryukyu, idąc w stronę dojo, zostawiając ich samych.

Cieszyłem się bardzo że przestałem być najbardziej zauważalnym uczniem i przerzucili się na kogoś innego. Szkoda mi było tego chłopaka pewnie przeżywał teraz piekło. Natomiast popełnił jeden błąd, dał się przyłapać. Czego oczy nie widzą temu sercu nie żal. Kiedy usłyszałem Igarashi odwróciłem się w jej kierunku.  Słysząc co powiedziała potem Ryukyu szybko na nią spojrzałem.
- Ah do zobaczenia na zajęciach. Dziękuję za miłą rozmowę. - Uśmiechnąłem się do niej. Po czym odwróciłem się do Igarashi a na mojej twarzy malowało się zdziwienie. - Ale za co mnie przepraszasz Igarashi-san ? - Wtedy się zorientowałem czemu przeprosiła.
- Ah jestem strasznie rozproszony. Chciałaś zwrócić moją uwagę i o czymś porozmawiać prawda? Więc o co chodzi? - Na mojej twarzy pojawił się łagodny uśmiech który towarzyszył mi przez większość życia. - Jeśli chodzi o to co powiedziałem wcześniej to przepraszam. Nie chciałem żeby tak to wyszło, często mówię coś za nim pomyślę. W konsekwencji często moje wypowiedzi są źle interpretowane. Dlatego jeszcze raz przepraszam jeśli cię w jakiś sposób uraziłem.

Widać było po Igarashi, że była nieco speszona w towarzystwie Ryukyu, bo lekko odetchnęła, gdy ta poszła przodem. Od razu chciała coś powiedzieć, lecz wypowiedź Nitena momentalnie zepchnęła jej zamiary na drugi plan, sprawiając, że dziewczyna na powrót straciła chyba odwagę, by cokolwiek powiedzieć, na dodatek w większym stopniu niż wcześniej.
-N-n-n-n-n-n... - próbowała coś wymamrotać, lecz za nic nie potrafiła. Kontakt wzrokowy przestała już utrzymywać, gdy chłopak zaczął mówić, zamiast niej. Spoglądała tylko na podłogę lub ściany. Zupełnie jakby szukała na nich jakiegoś rodzaju pomocy. Co więcej twarz wyglądała na coraz bardziej czerwoną.
-Ch-chciałam... - wreszcie wydusiła z siebie jedno słowo, lecz po nim momentalnie zamilkła. -Chciałam przeprosić z-za to, że byłeś prz-przeze mnie w centr... PRZEPRASZAM! - rzuciła nagle, po czym wymijając Nitena pobiegła przed siebie w stronę klasy. Trzeba było jednak przyznać, że pod względem sprintu korytarzowego poczyniła postępy - nie wpadła na nic, ani na nikogo. Chociaż tyle.

-To było ciekawe. - Mruknąłem nie wiedząc co tym razem zrobiłem. Może po prostu jest płochliwa i tym razem niczym nie zawiniłem.
-Ehhh nudno na pewno nie będzie. - Powiedziałem do siebie po czym skierowałem się w stronę sali. Nie spiesząc się i myśląc nad wszystkim co się dziś stało. Teraz, z perspektywy czasu, wydawał się to być bardzo dobry dzień. Na moich ustach zagościł uśmiech a oczy nabrały lekkiego połysku. Cały Niten stał się bardziej energiczny i teraz szybkim, sprężystym krokiem zamierzał w stronę kolejnej lekcji.

Oczywiście nie obeszło się bez oczu widzących całe zajście. Ale raczej nie było to tak interesujące jak uczeń, który właśnie tłumaczył Zori-sensei'owi, że nie powinien wylecieć z Akademii. Chociaż prawdopodobnie to mu nie groziło, chyba, że ten akurat nauczyciel będzie wyjątkowo upierdliwy i wpływowy. Cóż pozostało mu tylko życzyć powodzenia w lekcji mentalnego survivalu i iść dalej. Przecież i tak nic nie można z tym zrobić.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t1190p420-sala-nr-10-dojo#68083

~Haruhi Takata 01~ [Postać reaktywowana 16.01.2020]

Yui miała sporą mieszaninę uczuć na twarzy. Nieco zdziwienia, przemieszanego z ulgą i... ciężko stwierdzić czym jeszcze. Złość, być może rozczarowanie. Musiała by być niewidoma, żeby nie zauważyć absolutnego braku kontaktu wzrokowego. Wyglądało to, jakby Haruhi tłumaczyła się bez jakiejkolwiek szczerości czy w ogóle chęci mówienia tego. Po bardzo krótkiej chwili ciszy głośno chrząknęła.
-Rozumiem. - powiedziała, siląc się na uśmiech. -Mam nadzieję, że kiedyś zmienisz zdanie. Do zobaczenia na zajęciach. - dodała, idąc do sali. Potem mijały kolejne minuty i już za jakieś osiem minut miała odbyć się kolejna lekcja, a trzeba było jeszcze dotrzeć na salę wykładową, co też zajmowało trochę czasu...

-Yhm. - rzuciła krótko, gdy Yui poszła do sali. Haruhi nie rozumiała całej idei "zmiany zdania", o której mówiła dziewczyna. Po co innego przychodzi się do szkoły, która szkoli wojowników, jak nie po to, by zyskać na sile. Przyjaźnie mogą co najwyżej tylko rozpraszać na drodze do celu. Martwienie się o innych, gdy ci płaczą, bądź mają jakieś nie wiadomo jakie problemy, to dodatkowa kłoda pod nogami. Jasne, pewnie jest ciekawie śmiać się z innymi, ale w życiu nie ma na tyle przyjemnych chwil, by przyćmiły te przykre. Ludzie są silniejsi w pojedynkę, bo nie mają na sobie ciężaru żyć innych ludzi... ale nie takie przemyślenia były teraz najważniejsze. "Gdzie jesteś? Co tak długo?" - zastanawiała się, obserwując drzwi do sali. Nie chciała spóźnić się na lekcję, ale chyba niespecjalnie miała wybór, jeśli chciała dorwać Kizunę. Z drugiej strony są w tej samej klasie. Wniosek: nigdzie jej nie zamierza uciekać. Poza tym nie musi mu nagadywać do słuchu... Haruhi zrozumiała właśnie, że ma czas na znacznie bardziej wyrafinowaną zemstę. Upokorzenie go na oczach całej klasy, dokładnie tak jak on to zrobił wcześniej. Jest jednak silniejszy, co będzie wymagało dodatkowego nakładu treningu - z tą właśnie myślą Takata ruszyła w stronę sali. Motto dnia dzisiejszego brzmi od teraz "Chrzanić Shihouina!".