Sala nr. 10 - Dojo

Można powiedzieć, że etap zapoznawania się ze sobą przebiegł bez większych problemów. Oczywiście nie licząc mało skromnego wywodu Ichiro. Jednak Shiro od początku przypuszczał, że kolegę poniesie zbytni entuzjazm. Obecnie musieli zaczekać na resztę liderów grup, jak również ich składy. W końcu klasa liczyła sobie więcej osób niż wskazana dziesiątka, prawda? Poza tym wypadałoby poznać zadania jakie nauczyciel przewidział podczas dzisiejszych zajęć. Dopiero wtedy Shiro mógł podjąć konkretniejsze działania. Przynajmniej Kaguya podzielała jego zainteresowanie przeciwnikami. Właściwie Nami była przewidywalna. Spędzili razem sporo czasu przed akademią. Dlatego nic dziwnego, że jej koleżanki poszły w przysłowiową odstawkę. Trudno, darmo takie życie...
-No dobrze... Skoro już wstęp mamy za sobą, to liczę na owocną współpracę. Oczywiście macie moje pełne wsparcie. Grunt to zachować otwarty umysł i nie panikować. Ewentualnie improwizować...- Właściwie wzniosłe przemowy raczej mało pomogą. Praktycznie wszystko zależało od sytuacji. Shiro westchnął cicho, jednocześnie zerkając ukradkiem w stronę współtowarzyszy. "Oby moje przypuszczenia zdały egzamin. Wolałbym działać pod czyimś przywództwem niż kolejny raz stać się obiektem plotek. Zaraz moja sława prześcignie mój cień..." Chłopak przerwał rozmyślania i zaczął oceniać potencjalne szanse jego drużyny. Dziewczyna wiewiórka stanowiła największe zagrożenie. Czy tak właściwie dadzą radę?

Rzeczywiście Shiro spodziewał się czegoś poważniejszego np. biegu z przeszkodami, odszukiwania wyznaczonych punktów w terenie, rozwiązywanie zagadek itp. Tymczasem zabawy z piłką nie wymagały AŻ tak wielkich przemów. Przynajmniej nowi uczniowie zyskali jakiś punkt zaczepienia do nawiązania jakichkolwiek znajomości. Czy skorzystają z danej opcji? To już nie problem białowłosego. Wreszcie zajęcia minęły całkiem szybko. Niestety niespodziewana wizyta nauczyciela zwiastowała kolejną sensacje, jak również problem. Najwyraźniej "Król Niebios" uwziął się na Shirotoriego albo przygotował mu dość specyficzny los. Niemniej rozmowa z dyrektorem wywróciła jego świat do góry nogami. Owszem... Klasa pełna szlachciców gwarantowała mu lepszy start. Mógłby komuś zaimponować, pokazać talent... Generalnie udowodnić większości, że podobni jemu także umieją walczyć o swoje. Tylko... Po co tamta bójka, zapewnianie ochrony, narażanie kolegów... Gdyby przyjął propozycję, to wszystkie poświęcenia straciłyby znaczenie. Poza tym Shiro nie przepadał za szlachtą i ich niektórymi zachowaniami. Miał potrzebę porozmawiania z kimkolwiek odnośnie tego dylematu. "Nie oszukuj sam siebie... Ta klasa jest moim wilczym stadem. Może nie jestem ich liderem alfa... ale tam zostanę wystawiony na pożarcie. Gdybym tylko wiedział gdzie podziewa się dawna nauczycielka. Ona zawsze wierzyła w moje możliwości. Ona nauczyła mnie panować nad wilczą formą, walczyć... Zawsze mawiała: Poluj i jedz zanim zostaniesz ofiarą. Bądź wytrwały, używaj głowy, a ujdziesz z życiem..." Ostatecznie chłopak westchnął głośno, jednocześnie maszerując gdzieś w stronę parku. Siedzenie na drzewie oraz obserwacja terenu jakoś go odprężały, uspokajały myśli. Szczególnie, że upodobał sobie jedną, solidną gałąź. Właściwie mógłby odwiedzić też matkę. Jednak zapewne cudowna informacja szybko dotarłaby do rodziny Nami... Różowowłosa panienka mogłaby źle przyjąć tą informację. Poza tym straciłby jedyny kontakt z Kaguyą. Dziewczyną, która po prostu zaintrygowała go swoim sposobem bycia.
-Cholera...- Chłopak nie wiedział co konkretnie ze sobą począć. W końcu ruszył do miasta. Może tam znajdzie mniej lub bardziej zadowalające odpowiedzi albo kapliczkę bogini Amaterasu... Tak... Bogini słońca słynęła z wilczego posłańca, tak jak bogini roślinności Inari ze swoich lisów... Tylko czy takową znajdzie...

Odnalezienie świątyni wywołało w białowłosym poczucie jako takiej ulgi. Shirotori naprawdę potrzebował wyciszenia, a zarazem pragnął komuś zdradzić tajemnice targające jego sercem. Przynajmniej tutaj panował niczym nie zmącony spokój. Prawdopodobnie mieszkańcy rzadko odwiedzali podobne zabytki. Wszak bogini Amaterasu odpowiadała za słońce, a pogoda wiosną czy latem dopisywała. Tylko leżąca postać przywodziła na myśl odlaną w czymś figurę. "I co teraz cwaniaku? Powinienem zdradzić swoją obecność czy przyłączyć się do medytacji... Może kolega właśnie drzemie... Niech to... Raz kozie śmierć... Shiro postanowił zaryzykować. Chyba gorzej już nie będzie, prawda? Podszedł powoli w stronę klasowego kolegi. Następnie przykląkł aż wreszcie przyjął pozycję leżącą. Zgodnie z wcześniejszym widokiem splótł dłonie za głową. Co prawda ciężko tak oddychać, ale może o to chodziło... Białowłosy zamknął oczy, jednocześnie słuchając dźwięków okolicy. Powinien wyciszyć zmysły, żeby cokolwiek osiągnąć. Dlatego najpierw uspokoił oddech, a potem stopniowo ignorował dopływające zewsząd bodźce. Wreszcie czuł jedynie bicie własnego serca i krew płynącą wewnątrz żył. "Czcigodna Bogini Amaterasu... Przybyłem do ciebie z prośbą. Chciałem porozmawiać o dręczących mnie wątpliwościach. Czy mogłabyś... zesłać jednego z twoich posłańców... kogokolwiek, aby oświetlił mi drogę... Czy twoje wilcze dziecię może liczyć na twoje wsparcie? Usłyszysz mnie? Czy jeszcze istniejesz? Przepraszam, że zawracam tobie czas..." Pomysł prowadzenia monologu wewnątrz własnego umysłu brzmiał szalenie. Jednak Shiro mocno wierzył, że coś tam zaistnieje. Potrzebował czegokolwiek... Nawet małego, błahego znaku... Właściwie pierwszy raz robił podobne rzeczy. Sam nie wiedział czego powinien oczekiwać. Czy usłyszy głos? Ewentualnie posiedzi tak jeszcze kilkanaście minut aż emocje opadną i pójdzie gdzieś dalej...

Shiro miał cichą nadzieję, że jednak to ciepło pochodziło od bogini albo przynajmniej jej posłańca. W takich sytuacjach bardzo łatwo zwątpić, a jeszcze trudniej uwierzyć. Dlatego białowłosy podziękował i obiecał, że na pewno powróci. Jednak już bez żadnych dziwnych próśb. Międzyczasie kolega z klasy odzyskał przytomność bądź właśnie przerwał drzemkę. "No pięknie... Co teraz? Szczerość chłopaka chyba mnie nieco przerosła. Jak można przychodzić w takie miejsce odpoczywać... Czy ktoś kiedyś mu wytłumaczył ważność podobnych zabytków..." Chłopak westchnął przeciągle, jakby sztuka siadania sprawiła mu ogromne problemy. Następnie obdarzył Haru pół uśmiechem, który jednocześnie przypominał nieudany grymas.
-Cześć. Nie chciałem tobie przeszkadzać, więc ległem sobie obok. Właściwie... Tak naprawdę próbowałem pomedytować. Choć przyznam, że ciężko przychodzi mi ta sztuka... Nie wiem co robię źle. Po prostu... Potrzebuję oczyścić umysł ze zbędnych myśli. Może masz jakąś dobrą wskazówkę? Generalnie szukam odpowiedniego miejsca, ale z tym także bywa różnie. Często tutaj przychodzisz? Bogini Amaterasu mogłaby się pogniewać za te drzemki...- Oczywiście białowłosy próbował zażartować. Chyba po raz pierwszy od jakiegoś czasu. Niestety sam nie wiedział czy się udało. Następnie wstał i otrzepał mundurek akademii. Właściwie czekał na reakcję Haru niczym zbawienie. Może kolega poratuje go w potrzebie. Oby tylko nie doszedł do wniosku, że wielki, potężny Shirotori okazał łaskę i zaczął z nim rozmawiać. Już dość plotek słyszał na swój temat...
-Czy wśród uczniów mam jakiś pseudonim?- Pytanie zapewne zabawne, ale kierowane czystą ciekawością. Poza tym Haru powinien coś niecoś wiedzieć. Był bardziej towarzyski od Shiro...

Trzeba przyznać, że rozmowa z chłopakiem poprawiła nieco humor białowłosemu. Haru szczerze zaimponował Shirotoriemu swoją rozbrajającą, a zarazem nieco dziecięcą szczerością. Niby rady kolegi nie były wielce odkrywcze, ale przynajmniej próbował pomóc. Należało docenić ten gest... Nawet zrozumiał ukryty żart, więc może kiedyś dołączy do wąskiego grona "znajomych". Wreszcie współtowarzysz rozmowy zdradził Shiro nowinki krążące wśród płci pięknej. Prawdę powiedziawszy, to takich rzeczy nie spodziewał się nawet w snach. Momentalnie świątynie wypełnił szczery, głośny śmiech. Po prostu historie dziewcząt rozbawiły białowłosego. "O królu niebios! Może faktycznie powinienem potwierdzić swoją ukrytą tożsamość... Książę zaginionego lądu spoza miasta Czystych Dusz... Uciekłem, aby zdobyć siłę i pomścić swych zwierzęcych braci oraz siostry... Piękna historia i nieco ckliwa..." W końcu wypadało przywołać z powrotem dobre maniery...
-Przepraszam za mój nietypowy przypływ emocji. No cóż... Do bycia bogaczem jeszcze mi bardzo daleko... Może kiedyś o ile ktoś adoptuje pięknego chłopca. Choć nie ukrywam, że dziewczyny ciepło się o mnie wyraziły. Tylko proszę o zachowanie moich wszelkich uwag dla siebie. Wolę uniknąć kolejnej sensacji w szkole. Wystarczy mi sławy na te kilka miesięcy...- Białowłosy wzruszył ramionami. Zaraz potem westchnął przeciągle i również spojrzał na korony drzew. Co ciekawego mógł tam ujrzeć? Właściwie średnio myślał o powrocie do akademii. Wolałby tak jeszcze przez godzinę siedzieć, drzemać oraz rozmyślać. Niestety nawet nie pamiętał rozkładu zajęć...
-Mamy dzisiaj jeszcze jakieś zajęcia? Zapomniałem z tego wszystkiego rozpiski... Właściwie muszę powiedzieć, że jesteś zabawnym chłopakiem. Myślisz poważnie o zostaniu shinigami? Czy może chciałeś sprawdzić swoje umiejętności? Trochę tak... Akademia niesprawiedliwie traktuje niektórych uczniów. Co pochodzenie może znaczyć wobec ukrytego talentu...- Chłopak wiedział, że porusza grząskie tematy. Jednak musiał kiedyś przełamać własne obawy i wyrazić po której stronie barykady stoi. Według niego nie wszyscy lepiej urodzeni powinni startować z górnej półki, bo tak. Nazwisko średnio świadczyło o jakiejkolwiek znajomości np. kidou. Choć prawdopodobnie Haru omijał tak błahe problemy...

No niestety... Haru był naprawdę sympatycznym gościem, ale najwyraźniej nie miał zielonego pojęcia o prawdziwym życiu. Shiro żywił nadzieję, że zawód shinigami pozwoli koledze wydorośleć bez większej zmiany charakteru. Oby tylko sprawy odnośnie "magicznej katany", zabijania pustych czy ratowania dusz sprostały oczekiwaniom rozmówcy. Wreszcie białowłosy dźwignął swoje cztery litery. Należało wracać i trochę odpocząć przed kolejnym dniem zajęć. Poza tym chciał zaryzykować rozmowę z panną Kaguyą. "Trzeba kuć żelazo póki gorące, tak? Tylko co jej powiem... Cześć, jestem Shiro. Ten co to wybrał ciebie do drużyny." Trzeba przyznać, że brzmiało całkiem zabawnie. Gdyby jednak wypowiedział podobny tekst przed koleżanką, to prawdopodobnie zostałby natychmiast skreślony...  
-Aha, masz spoko kolegów... Zapamiętam sobie wszelkie rady na przyszłość i może nawet skorzystam. Jeszcze raz dzięki za rozmowę. Pewnie będę tutaj wpadać częściej. Do zobaczenia... Gdybyś kiedyś chciał o coś spytać bądź po prostu zagadać, to śmiało... Ciebie się po prostu nie da nie lubić Haru...- Chłopak mówił otwarcie, jak również szczerze. Na potwierdzenie swoich słów uśmiechnął się przyjacielsko, skinął głową w geście pożegnania i opuścił dobytek. Oczywiście obrał kierunek dość nietypowy, bo boisko szkole. Chciał rozładować nadmiar emocji poprzez bieganie. Tak całkiem szczerze... Lubił akurat tę formę ćwiczeń. Lepsza kondycja, szybkość, biegłość ruchów itp. Może akurat tam zauważy koleżankę albo oczyści całkowicie umysł. Chyba kilka okrążeń powinno wystarczyć. Potem lepiej wracać do akademika. "Cholernie szkoda, że nie istnieje tutaj miejsce, gdzie mógłbym przemierzać świat w wilczej postaci... Przynajmniej podjąłem już decyzję." Shiro przerwał wszystkie rozmyślania. Chwilowo skupił się na miarowym oddychaniu, odpowiednim tempie oraz otoczeniu...

Najwyraźniej dzisiejszy dzień obfitował w różnego rodzaju mniej bądź bardziej miłe niespodzianki. Ledwo Shirotori pożegnał kolegę i już miał opuszczać dobytek, a tutaj Haru zaczął wygłaszać własną przemowę. Więc guzik, jeśli chodziło o popołudniowe plany czy szukanie dziewczyny. Międzyczasie z początku białowłosy słuchał wyraźnie zaintrygowany "nowymi doniesieniami". Później powoli pokiwał głową, jednocześnie analizując nieco informacje... "Faktycznie. Coś zbyt dużo tych wilków, jak na zwykły zbieg okoliczności. Właściwie nigdy nie kwestionowałem formy swojej przemiany. Jako dzieciak święcie wierzyłem, że tak musi być i tyle... Dlaczego akurat wilk? Dlaczego przypisano nam jednego zwierzaka? Lepszy byłby jakiś biały ptak według imienia... Ewentualnie ciepłolubne zwierze... Tymczasem moją prawdziwą naturą jest wilk..." Wreszcie Shiro podziękował za wszystko, jeszcze raz pożegnał kolegę i ruszył w stronę wskazanej chatki. Właściwie kierowała nim czysta, trochę niezdrowa ciekawość. Może kobiecina objawi mu przyszłość? Ewentualnie sprezentuje zestaw króliczych łapek. Powinien zapukać czy tajemniczy głos sam oznajmi, żeby wszedł do środka?

Trzeba uczciwie przyznać, że raczej takiego wystroju Shirotori się nie spodziewał. Wyobraźnia podpowiadała mu znacznie groszy scenariusz np. wypchane zwierzęta, porozwieszane kości, multum zakazanych ksiąg itp. Tymczasem starsza kobieta sprawiała wrażenie niezbyt groźnej. Oczywiście zioła, różnego rodzaju zapachy, amulety roztaczały wokół nutę tajemniczości. Wreszcie sprzedawczyni zadała chłopakowi kluczowe pytanie. Niby liczył na darmową poradę i jakąś wskazówkę odnośnie dalekiej przyszłości, ale... "Czy naprawdę te wisiorki mają jakąś moc sprawczą? Może pobłogosławił je sam kami jakiejś dawno zapomnianej świątyni... Skłamać? Powiedzieć jej prawdę? Udawać zupełnie obojętnego? Już dostałem od nauczycielki srebrną nutę dawno temu. Po co? Dobra, Królu Dusz miej mnie w swej szlachetnej opiece... Białowłosy przerwał te bezowocne rozmyślania, jednocześnie podchodząc bliżej lady. Przy okazji rzucił okiem na najbliższe świecidełka...
-Witam... Czcigodna pani, przyszedłem właściwie po poradę. Usłyszałem od kolegi, że mogę tutaj zakupić amulet związany z wilczym bóstwem. Przynajmniej chroniący albo pomagający odnaleźć właściwą drogę... Interesuje mnie też żywioł wiatru bądź wyryty gdzieś gwiazdozbiór... Przepraszam, bo konkretnie nie wiem zbytnio czego oczekiwać. Niech czcigodna pani wybaczy głupiemu młodzikowi niestosowne zachowanie...- Skoro Shiro już przekroczył próg sklepu, to wypadałoby zachować jako takie maniery. Szczególnie, że babcia naprawdę mogła pomóc. Oceniając po wieku powinna posiadać potrzebne doświadczenie życiowe. Owszem magii w tym zero, ale każdy skrywa jakieś sekrety. Chłopak próbował znaleźć coś dla siebie, jednak niezbyt mu wychodziło...

Co tutaj dużo mówić czy rozmyślać... Sprzedawczyni nieco go rozczarowała pod względem ogólnych informacji. Poza tym Shirotori przypuszczał, że kobiecina pokaże mu znacznie więcej opcji do wyboru. Niestety ostatecznie sprezentowała mu trzy amulety, powiedzmy... "Świetnie... Z magicznego, tajemniczego miejsca zrobił się teatrzyk. Pierwszy wisior zdecydowanie odpada. Nie jestem kobietą, a poza tym regulamin akademii zabrania włóczenia się nocną porą. Poza tym moje zdolności pozwalają dobrze widzieć za dnia, jak również nocą... Może drugi albo trzeci..." Wreszcie chłopak powoli przytaknął głową i poszedł za staruszką. Aktualnie kierowała nim niezdrowa ciekawość. Jak taka rzecz mogła wyglądać albo działać... Skąd wiekowa dama mogła ją wynaleźć... Mimo wszystko Shiro liczył, że jednak dostanie błogosławieństwo jakiegoś dobrego kami. Raczej trudno walczyć z pustymi, jak również złymi, pomniejszymi "duchami" zwierząt.
-Czcigodna pani... Jaka historia wiążę się z tym konkretnym amuletem, że nawet złe bóstwa chcą go zdobyć? Skąd w ogóle o tym pani wie?- Shiro chciał znać powody, dla których sprzedawczyni zdradzała pierwszemu lepszemu kupcowi największy sekret sklepu. Może wciskała każdemu studentowi podobne banialuki... Kto ją tam wiedział? Zobaczenie potencjalnej zdobyczy nic nie kosztuje, a zawsze istniała opcja odmowy. Chwilowo najlepiej przemawiał do chłopaka wisior Świątyni Czterech Wiatrów...

Po prostu świetnie... Najwyraźniej kobiecina nie zamierzała pokazywać mu niczego konkretnego. Najlepiej, żeby tylko wybrał odpowiednią opcję i rzucił monetą. Co prawda mógłby zacząć wytykać jej brak autentyczności. Jednak wtedy straciłby rzeczywistą możliwość kupna czegokolwiek. Właściwie ta rozmowa obrała dziwne tory. Przecież Shirotori nawet nie spytał o ceny bądź prezentację ostatniego, "magicznego" okazu...
-Droga pani... Jestem zainteresowany konkretnie dwoma amuletami. Jednak muszę znać ich ceny, żeby podjąć jakąś sensowniejszą decyzję. Poza tym intryguje mnie wygląd tego kamienia duchów. Czy moglibyśmy go zobaczyć? Po prostu nie chcę, aby mój zakup ściągał uwagę także innych ludzi. Poza tym wielkość czy kształt także mają znaczenie...- Chłopak mówił całkowicie poważnie. Jeśli ma kupić ten sławetny "kamień bogów", to wypadałoby go wcześniej wybadać. Chyba, że większość studentów tchórzyła przed sfinalizowaniem transakcji. Poza tym przedmiot powinien emanować choćby minimalną cząstką rei, prawda? "Trudno, darmo... Jak staruszka odmówi, to wezmę ten ze Świątyni Czterech Wiatrów... Nie będę kupował kota we worku, a poza tym sama opowieść mnie jakoś nie przekonuje... Shiro czekał na dalszy rozwój wypadków. Jeżeli kobiecina pozwoli mu zobaczyć "najcenniejszy" amulet, to oczywiście pójdzie za nią. Należałoby też wybadać obiekt pod względem energii duchowej. Wszystko zależało od wyniku... W przypadku odmowy po prostu weźmie drugą opcję, czyli wiatr i tyle...

Przynajmniej jedna kwestia została z góry załatwiona. Białowłosy zobaczył amulet na własne oczy. Nawet wyczuł jakąś tam aurę towarzyszącą przedmiotowi. Najwyraźniej kobiecina połowicznie mówiła prawdę, ale nadal zastanawiało go skąd dostała ten relikt. Szczególnie, że sama niedawno przyznała jedną, ważną rzecz: przyciąga bardzo różne bóstwa. "Cholera... Mógłbym go zakupić i sprawdzić większość właściwości na własnej skórze. Jednak gdyby spotkało mnie coś złego... Do obrony mam jedynie zaklęcia oraz nabyte umiejętności. Czy zwrot produktu albo wypożyczenie na parę dni wchodzi w rachubę?" Chłopak westchnął przeciągle i wziął do ręki amulet Czterech Wiatrów.
-Dobrodziejko... Na pewno kupię ten amulet. Jeśli zaś chodzi o zielony kamień... Czy w razie problemów mogę go zwrócić? Jest jakieś miejsce, gdzie powinien zostać umieszczony, aby kami zaprzestały szukania?- Pytania może dziecinne albo naiwne, jednak bardzo ważne. Może Shiro mógłby załagodzić sytuację pomiędzy duszami, a ich bogami. Mimo wszystko student akademii z dodatkowymi problemami to ponad miarę Shirotoriego... "Ciekawe jak staruszka sobie radziła do tej pory..." Ostatecznie jeśli sprzedawczyni pozwoli zwrócić produkt, to weźmie również kamień bogów (jako drugi wyrób) i skieruje swe kroki do akademii...

Świetnie! Wreszcie Shiro uzyskał jakieś konkretniejsze informacje odnośnie tajemniczego przedmiotu. Przynajmniej teraz wiedział w co zamierza się wpakować. Mimo wszystko skinął głową, jednocześnie wyciągając swoją sakiewkę. Odliczył potrzebną ilość monet, a chwilę później zgarnął obydwa amulety. Oczywiście poprosił również o talizman ochronny. Ostrożności nigdy za wiele... W końcu pożegnał sprzedawczynię i ruszył wprost do akademii. Chłopak chciał po prostu odpocząć wewnątrz pokojowego zacisza, a potem odwiedzić bibliotekę. "Może zdobędę jakieś pozycje odnośnie Kami... Dlaczego tutejsi ludzie podpadli pomniejszym bóstwom... Przecież shinigami, to także zawód "boga śmierci." Białowłosy miał nadzieję, że Ichiro nie skojarzy przedmiotu z jego właściwościami. No cóż… Najwyżej skłamie i powie, że dostał prezent od dawno nie widzianej mamusi. W końcu tylko współlokator mógł wyprawić mu kolejną przemowę o przyciąganiu kłopotów...

Aoto - Kuchiki Kisuke

Od razu po wejściu bez zbędnych ceregieli Shinigami nakazała im stanąć w szeregu. Zresztą jak praktycznie na każdych zajęciach, które prowadziła. Jakieś większe wstępy, opowieści, uprzejmości czy opowieści z pokoju nauczycielskiego nie należały do warsztatu tej surowej kobiety. Nauczycielka gdy tylko odpowiednio stanęli powiedziała:
- Dziś zajmiemy się atakami szybkimi i niemal niemożliwymi do zablokowania, a mianowicie pchnięciami. Nim, jednak zaczniemy Kuchiki Kisuke wystąpi z szeregu i wyjaśni czemu zerwał się z ostatnich zajęć. - powiedziała mierząc go chłodnym spojrzeniem. Chyba faktycznie do niesubordynacji podchodziła bardzo na poważnie... pozostało mieć nadzieję, że kar nie wymierzała w tak brutalny sposób jak Sensei Zori, bo wówczas szlachcica mogły czekać ciężkie cztery godziny.

01#095

Kisuke stanął szybko w szeregu i przez chwile nawet myślał, że Sekina sensei zapomniało o przedwczorajszym wydarzeniu, niestety nic bardziej mylnego. Chłopak maszeruje przed szereg i stojąc na baczność, zaczyna mówić.
-Wracają tamtego dnia z gabinetu dyrektora, chciałem chwilę odpocząć i ochłonąć usiadłem na trawniku i nim się spostrzegłem, obudziłem się kilka godzin później. Wiem, że nic mnie nie tłumaczy i biorę pełną odpowiedzialność za swoje czyny.- Ukorzył głowę przed nią. Wizja ciężkiej kary i cierpienia nie pasowała młodemu Kuchikiemu, ale lepsze to niż skarga, która trafiłaby prosto do dyrektora.

Kisuke wystąpił z szeregu. Miał prawo być zestresowanym, bowiem postanowił wcisnąć jakiś kit i pozostało pytanie czy Sekine Sensei go złapie oraz czy w jakikolwiek mu pomoże. Szybko okazało się, że... nie. Prawa brew kobiety podniosła się do góry, a na jej skroni, aż nabrzmiała żyła.
- Nie przyszedłeś na moją lekcje, bo miałeś ochotę sobie poleżeć!? - warknęła nauczycielka wyraźnie oburzona, po czym zrobiła głęboki wdech i powiedziała tonem zimnym jak lód - Wyraźnie widzę, że muszę Cię uświadomić, iż Akademia to nie miejsca dla rozwydrzonych bachorów, które potrzebują leżakowania, podczas zajęć. Oddziały Gotei 13 to elitarne jednostki, które potrzebują profesjonalistów... wiesz w ogóle co to znaczy dzieciaku? Na Twoim miejscu zastanowiłabym się czy odpowiednio dojrzałam do takich wyzwań charakterem i do Akademii EWENTUALNIE wróciła za rok. Chyba dyrektor powinien zastanowić się czy właśnie takiej osobie chciał udzielić zaszczytu... Dobrze szkoda marnować czasu. Cała grupa, dwadzieścia okrążeń w okół Dojo, Kuchiki Kisuke Ty masz biegać w okół biegających kolegów i koleżanek z bokkenem uniesionym nad głową, czy to jest jasne? - zapytała na koniec jadowicie dając im znak do startu.

01#096

Kisuke nic nie dodał na swoją obronę, wolał wysłuchać co do powiedzenia ma nauczycielka. Wiedział, że dyskusja z tego typem ludźmi nie ma sensu, ponieważ ich racja zawsze będzie na wierzchu co jest bardzo dziecinne.
-Tak jest.- Powiedział głośno i stanowczo.
Podczas okrążania uczniów i trzymaniu atrapy miecza nad głową chłopak zadawał sobie pytania.
*Skąd niby ona wie, o której skończyłem rozmowę z dyrektorem? Równie dobrze mogłem siedzieć tam jeszcze długo po zajęciach. Sama puściła mnie w trakcie zajęć do dyrektora, a teraz ma mi za złe, że opuściłem koniec zajęć. Teraz zrobiła sobie ze mnie przykład, żeby przestraszyć innych uczniów. Nie warto nawet o tym myśleć, muszę zacisnąć zęby i pokazać jej, że jeszcze będzie musiała cofnąć swoje słowa.* Zmotywował się jeszcze do większego wysiłku, nie zamierzał przejmować się tak błahym problemem.

Kisuke nie poczuwał się do winy najwyraźniej uważając, iż nie zrobił niczego złego. Postanowił, jednak nie mówić tego na głos ani nie wdawać się w kłótnie z nauczycielką, która zmieszała go z błotem. Było to dość rozsądne, czegokolwiek nie uważał to lepiej było do końca nie zrażać do siebie kogoś kto co rok będzie wystawiał mu bardzo ważne, ze względu na wysoką wagę stopni z Zanjutsu, oceny. Młodzieniec zagryzł zęby i zabrał się do wykonania kary, która okazała się wyjątkowo uciążliwą. Choć, bowiem grupa nie biegła jakoś bardzo szybko, ledwie truchtem to on musiał być od nich znacznie bardziej prędki, aby poruszać się ruchem satelity przy tym pokonując znacznie większy dystans, niż reszta, na domiar złego fakt, iż nie mógł machać rękoma przy biegu sprawiał, iż męczył się bardziej. Co do grupy to niektórzy spoglądali na niego z rozbawieniem, inni z współczuciem, a była i część, która wydawała się jego los mieć w głębokim poważaniu. W końcu gdy Kuchiki myślał, że wypluje płuca bieg się zakończył, były momenty iż sądził, że nie dobiegnie, że padnie na twarz, ale dosłownie na oparach dał radę dobiec do końca. Czuł jak serce wali mu w piersi, jak nie jest w stanie uspokoić oddechu. Zaczęła się techniczna część zajęć. Pierwsze dwie godziny zostały poświęcone sztuce dokonywania pchnięć ćwiczonej na manekinach, z kolei druga unikaniu, w której to dobrani w pary ćwiczyli uskakiwanie w bok, które było właściwie jedyną metodą uniknięcia pchnięcia, gdyż blok sam z siebie nie miał prawie żadnych szans powodzenia. Z pierwszym Kisuke szło całkiem przyzwoicie ze względu na jego obycie z kataną, natomiast z drugim już gorzej, zwyczajnie jego wymęczone nogi nie reagowały tak szybko i sprawnie jakby tego sobie zażyczył przez co parę razy został nieprzyjemnie dźgnięty bokkenem. W końcu, jednak nadszedł koniec zajęć, które w piątek oraz sobotę były krótsze, więc do godziny spotkania z Eizo miał jeszcze dobre dwie godziny, które mógł rozporządzić jak tylko miał ochotę.