Sala nr. 10 - Dojo

Wszelkie reprymendy i uwagi od mistrza przyjmował z wdzięcznością, bo pamiętał jaka różnica potrafiła być pomiędzy poprawnie, a niepoprawnie wykonanym ćwiczeniem. Kiedy dopiero zaczynał w Akademii właściwie wszystko co robił powodowało u niego rozmaite bóle stawów i mięśni, jednocześnie nie przynosząc mu zbyt dużych korzyści w postaci poprawy formy.
Gdy rozgrzewka dobiegła końca, odetchnął na chwilę, ciesząc się krótką chwilą przerwy i zaraz przeniósł wzrok na kukłę treningową. Przyjrzał jej się badawczo, tak jak gdyby wygląd manekina miał być dla niego wskazówką w postaci tego, jak podołać nowemu ćwiczeniu Inahary-senseia. Wiedział, że wśród kolegów z klasy faktycznie panuje niezbyt pochlebna opinia o ćwiczeniach ogólnorozwojowych, ale sam jej nie podzielał.
Nowe ćwiczenie wydało mu się dość nietypowe. Stanął przed swoim "przeciwnikiem" i przybrał pozycje obronną, starając się wznieść gardę pozostawiającą jak najmniejszą ilość luk w obronie. Zapamiętał pozycje swojego ciała i zaatakował manekina, a zaraz po zadanym ciosie próbował powrócić do postawy wyjściowej, czyli znów wznieść gardę. Czynność tą powtarzał, starając się zachować koncentracje na obronie, ale i jak najmocniej przykładając się do ataków. Nie było to proste.

Specyficzny był to widok. Dziesiątki najbardziej utalentowanych studentów z Soul Society na tym roku atakujące manekiny, które się nie bronią, ale także zasłaniający się przed potencjalnym atakiem, a Sensei... Cóż, usiadł sobie wygodnie na krzesełku po boku z zadowoloną miną, jakby naburmuszenie minęło jak ręką odjął. Zaraz, jednak pedagogiczna misja wygrała nad niezadowoleniem z stosunku do własnego przedmiotu, a Inahara zwlekł swoje cielsko i ruszył do obchodu. Podobnie jak podczas rozgrzewki z dużą drobiazgowością stosował porady, jednak nie pozwalał przerywać na choćby chwilę. Tu komuś podniósł łokcia by zasłaniał odpowiednio swoją szczękę, tu poinstruował, aby podczas ciosów prostych próbować skryć głowę w linii barku, aby ta była bardziej zabezpieczona, to doradzał jak wygenerować jak największą moc z klasycznego sierpowego.

Tetsuya zaś miał problemy z określeniem ilości ubywającego czasu. Ten niebywale mu się ślamazarzył podczas mozolnych "wymian" z manekinem. Nie musiało, jednak upłynąć wiele wody w rzece, aby zaczął odczuwać nieprzyjemności. Nie tylko oddech mu przyspieszył, ale przede wszystkim ręce robiły się coraz cięższe, a także nieco drętwiały. Obolałe też stawały się knykcie. Rukończyk mimowolnie zerkając po innych studentach zauważył, że oni też mieli ten problem. Właściwie to Kurogiri radził sobie całkiem nieźle, zwłaszcza w porównaniu do tych "ambitnych" co zdecydowali się na wyjątkowo energiczne otłukiwanie kukły na samym starcie. Młodzieniec dostrzegał coraz to niżej opadające łokcie w gardzie, coraz mniej dynamiczne i precyzyjne ciosy. Zresztą Inahara również to dostrzegał. Tetsuya coraz częściej słyszał komentarze Senseia dotyczące przykładania się do obrony, a także zachęcające do większej jakości ciosów. Po kilku minutach ręce chłopaka paliły żywym ogniem, kolejne ataki wyprowadzał w stylu anemicznym, lecz i tak mógł się pochwalić tym, że w ogóle padały z jego strony. Niektórzy już praktycznie nie wracali do gardy, a manekiny to właściwie klepali.
- Czyżbyście byli zmęczeni? - Zapytał triumfalnym tonem. - Macie pięć sekund na odsapnięcie, ale musicie wymyślić, by zrobić to w taki sposób, aby Wasz przeciwnik w tym czasie nie mógł robić tego co mu się żywnie podoba. Pięć sekund to kupa czasu podczas walki! - Zawołał mężczyzna ponownie spoglądając w stoper.

Po odmierzeniu tego okresu znowu zawołał:
- Koniec, wrócić do walki! Musicie pokonać wroga Gotei!
----------------------------------
Opisz mi na jaki to pomysł wpadł Tetsuya i jak dalej podszedł do starcia z kukłą

Czuł jak z każdą chwilą monotonnego ćwiczenia jego ręce stają się coraz cięższe, jak mięśnie zaczynają go palić. Wiedział, że długo tak nie wytrzyma i nawet jeżeli pozostałym kolegom szło nieco słabiej, nie było to dla niego dużym pocieszeniem - w każdej chwili mógł do nich dołączyć, całkiem opadając z sił.
Na całe szczęście przyszła upragniona przerwa. Pięć sekund może nie było spełnieniem jego marzeń w tej chwili, ale lepsze to niż nic. Wykorzystał ten czas, by skierować ręce w dół i zaczął potrząsać nimi na boki, starając się rozluźnić mięśnie i przywrócić jako tako krążenie. Może i nie dało mu to wiele, ale zawsze coś. Zaraz potem wrócił do "walki".
Nie miał za bardzo pomysłu w jaki sposób zwiększyć swoją skuteczność w wykonywaniu ćwiczenia, ale wiedział, że na długo nie starczy mu sił, aby w kółko próbować tego samego. Postanowił do swojego zakresu ruchów dodać nieco pracy nóg. Zaczął lekko "podskakiwać" na ugiętych kolanach, zmieniając postawę ze statycznej na nieco bardziej dynamiczną, a po zadanym ciosie odchylał się nieco do tyłu, symulując unik przed nadchodzącym atakiem. W trakcie uniku opuszczał na moment ręce i pozwalał sobie na moment oddechu, nie spuszczając jednak wzroku z przeciwnika. Zdecydował się też zmienić samą metodę ataku i zamiast atakować zawsze pięścią, ale od czasu do czasu próbował i bokiem otwartej dłoni, trochę jakby ciął mieczem, licząc że w tym sposób nieco oszczędzi knykcie. Całość mogła wyglądać z boku nieco komicznie, ale na tą chwilę Tetsuya nie miał lepszego pomysłu.

Studenci mieli różne pomysły jak tu wypełnić polecenie nauczyciela, a jednocześnie nieco odpocząć. Większość postawiła na iście bokserskie rozwiązanie i weszła w klincz z manekinem. Wyglądało to dość zabawnie, bo to trochę jakby tulili się z kukłą. Inni opuścili ręce i starali się prowokować "przeciwnika" podchodząc, a potem robiąc unik za samą pomocą rąk. Dwóch gagatków zdecydowało się nawet na Bakudou. A Tetsuya... Cóż, nie.
- Nie żyjesz. Nie kontynuuj ćwiczenia. - Powiedział Inahara wskazując na osoby, z których metody nie był zadowolony. Nic dziwnego, że dotyczyło to również Kurogiriego, który stał z opuszczonymi ramionami przed "wrogiem". No, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo przynajmniej miał odpoczynek gdy reszta została zmuszona przez nauczyciela do dalszego obijania manekina. Tym razem rosły mężczyzna męczył kolegów i koleżanki z grupy chłopaka krócej albo też jemu zwyczajnie czas szybciej mijał gdy nie musiał okładać manekina. Sensei wydawał się być zadowolony i w końcu nakazał przerwanie:
- Nie tak lekko co? Zmęczenie powoduje osłabienie koncentracji, techniki. Ataki stają się coraz słabsze, obrona mniej szczelna, a uwaga rozproszona. Przy tym zważcie, że w normalnej walce musielibyście biegać, używać Reiatsu, nie tylko atakować, ale również tracić siły na odpieranie lub unikanie ciosów, więc Wasze zmęczenie byłoby tylko większe. Nooo... Co prawda dla uczciwości należy dodać, że w normalnym starciu odczuwanie wycieńczenia byłoby przytłumione przez buzującą adrenalinę. Tak czy siak zasada jest prosta, im później dopadnie Was w starciu zmęczenie, tym dłużej będziecie mogli wykorzystywać pełnie swojego potencjału. Odpocznijcie chwilę i zaraz wracamy do roboty. - Rzucił i rzeczywiście po dwóch minutach na złapanie oddechu, prowadził z nimi długą i wymagającą serię ćwiczeń budujących wytrzymałość i siłę mięśniową. Od biegania przez pompki, aż po przysiady. Z wycieńczającej opresji uratował ich koniec zajęć.
- Dobra, przerwa. Widzę Was tutaj punktualnie na zajęciach z Hakudy. - Powiedział Shinigami i wygonił ich z dojo, samemu również wychodząc.

Tetsuya nieco rozminął się z oczekiwaniami senseia i szybko został wykluczony. W pierwszej chwili czuł się z tym okropnie, ale im dłużej patrzył jak jego koledzy i koleżanki z klasy wylewają z siebie siódme poty, tym bardziej się przekonywał, że czasem lepiej jest "nie żyć". Mimo wszystko wciąż uważnie obserwował przebieg ćwiczenia, aby mimo wszystko czegoś się nauczyć. Starał się też określić, komu z grupy idzie najlepiej - była to dobra wskazówka żeby oszacować kto jest najbardziej wytrzymały albo po prostu najsprytniejszy, bo udało mu się znaleźć sposób na optymalne zarządzanie swoimi siłami.
Kiedy sensei skończył podsumowanie ich osiągnięć, Kurogiri pomyślał sobie, że zapomniał wspomnieć o jednej rzeczy - w prawdziwej walce przeciwnik też by się męczył, kukła niestety raczej nie była do tego zdolna.
Potem przyszła pora na bardziej standardowe metody treningu, które co prawda też były wycieńczające, ale przynajmniej nie wymagały za dużo pomyślunku. Tetsuya oddał się im z przyjemnością i ćwiczył aż do ogłoszenia przerwy przez Inaharę. Kiedy wyszli z dojo, wciąż nieco zdyszany podszedł do Kojiego i zagaił.
- Chyba dobrze, że wczoraj odpuściłem sobie trening, bo myślę, że odpadłbym już w połowie zajęć - rzekł, mimo wszystko z uśmiechem - Aż strach co nasz czeka na Hakudzie...

Tradycją było to, że z zajęć u Senseia Inahary grupy wychodziły sapiąc ciężko niczym miechy. Tego dnia nie było inaczej, a tym bardziej oberwały ręce, które Tetsuya wciąż odczuwał jakby były z ołowiu.
- Nie warto wkurzać Inahary-Senseia. - Podzielił się swoim przemyśleniem po zajęciach Koji. Być może nie było to najbardziej odkrywcze stwierdzenie, ale prawdopodobnie wniosek ten tlił się w głowach większości przedstawicieli grupy. Wyszli na korytarz, który o tej porze roku, gdy na zewnątrz było brzydko i zimno, stawał się dużo bardziej tłoczny, niż dotychczas. Wymęczenie przez Inaharę też dołożyło swojego w rezultacie czego większość grupy zbierała siły tuż przed drzwiami dojo. Był tam też Arata, brunet z rozczochranymi włosami pochodzenia z Rukongai, którego jedną z cech charakterystycznych była drewniana ręka. Ta, jednak jakąś niesamowitą technologią zdawała się być pod pełną kontrolą chłopaka. On zaś sam był pozytywnym duchem grupy, niemal zawsze uśmiechnięty, lubujący się z żartów z własnej protezy.
- Pst... - Rzucił do nich zagadując. - Dziś w nocy robimy rajd na damskie skrzydło akademika. Wchodzicie w to? - Zapytał z szeptem godnym absolutnej konspiracji w jakiejś super szpiegowskiej sytuacji.

Kurogiri musiał zgodzić się z kolegą. Zresztą nie tylko co do Inahary-senseia, bo miał przeczucie, że gdyby zdenerwowali któregokolwiek z pozostałych nauczycieli, oni również nie obeszliby się z nimi łagodnie.
Korytarz, mimo że dawał osłonę od wiatru i i zimna, w tej chwili wydawał mu się wyjątkowo niegościnny. Stado zdyszanych, spoconych uczniów, starających się jakoś uspokoić oddech, stłoczonych w ciasnej przestrzeni, tworzyło niezbyt przyjemną atmosferę. Na szczęście na ratunek przybył Arata, wesoły Rukończyk. Tetsuya uśmiechnął się na jego widok pogodnie, jego pozytywne podejście zawsze poprawiało mu humor, ale mimo wszystko nie bardzo potrafił odpowiedzieć na jego pytanie.
- Rajd? Czyli co będziemy robić...? - spytał może nie aż tak konspiracyjnie, ale też nieco ściszonym głosem. Posłał też Kojiemu pytające spojrzenie.

- No jak to co? - Zapytał z zaskoczeniem Arata, drapiąc się po nieułożonej czuprynie drewnianym palcem. Nieco ironicznym było to, że nieraz ta niepełnosprawność chłopaka przynosiła mu niemałe zalety. Z dumą prezentował, że ręka ta nie jest zdolna do czucia bólu, za to była bardzo twarda co z kolei zaprezentował nieraz na Hakudzie zadając za jej pomocą ciosy, jakby walił kogoś pałką. A że chłopak był przy tym naprawdę utalentowanym reprezentantem Akademii Shino to był wyjątkowo problematycznym przeciwnikiem. Raz nawet na zajęciach z Sensei Sekine podczas sparingu postanowił za pomocą protezy parować ciosy, a uderzać drugą ręką. Nietypowa metoda przyniosła korzystny rezultat w walce, ale też cóż... Wściekłość surowej Shinigami. Ta uświadomiła go, że przy normalnym, ostrym mieczu już po pierwszej takiej próbie miałby tę łapę do śmieci, więc niech się nie wygłupia i walczy normalnie. Potem okazało się, że Arata niespecjalnie przejął się reprymendą nauczycielki, a geniuszem swojej metody chwalił się w żartach na przerwie. Teraz stanął dumnie i wyjaśnił - Sforsujemy damski bastion akademika i zatkniemy chorągiew mężczyzn Akademii Shino. - Powiedział, po czym zdał sobie sprawę, że zrobił to chyba za głośno, bo rozejrzał się zaniepokojony po bokach zatykając sobie usta dłonią. - To jak? Wchodzicie w to, czy wymiękacie? - Zapytał, teraz już wracając do konspiracyjnego szeptu.

Sytuacja z pamiętnych zajęć, kiedy to Arata przy pomocy swojej sztucznej ręki zaczął zbijać nadciągające w niego ataki bokkenem, zawsze samoistnie manifestowała się w myślach Tetsuyi, kiedy ten widział kolegę. Pamiętał, że sam wówczas był pod wrażeniem pomyślunku chłopaka, dopóki Sekine sensei nie wyjaśniła dobitnie, przed całą grupą, wad jego taktyki. Teraz znów miał jeden ze swoich szalonych pomysłów, tyle że tym razem, postanowił wciągnąć w to pozostałych.
Kurogiri w swojej głowie rozważył szybko wszystkie za i przeciw.
Za - brzmiało to zabawnie, było chyba dosyć nieszkodliwą psotą, stanowiło dobrą okazje żeby się rozerwać po zajęciach.
Przeciw - koleżanki się mogły obrazić, a dodatkowo, gdyby ktoś ich złapał, mieliby przechlapane.
Powodów za było więcej, niestety powody przeciw były na tyle wymowne, że Tetsuya aż się wzdrygnął.
- Co? Nie... Nie możemy - odparł szeptem, teraz już bardzo cicho i samemu się rozglądając niespokojnie -A co jak nas złapią? To by było straszne, pewnie by nas wyrzucili...
Może i troszkę dramatyzował, ale jak dotąd udało mu się w Akademii niczym poważnym nie podpaść i zdecydowanie nie chciał się przekonywać, w jaki sposób dyrektor kara niesfornych uczniów.

Tetsuya zamilknął na chwilę analizując zalety, wady, potencjalne konsekwencje czy możliwe scenariusze podjęcia tego "rajdu". Koji również milczał, a Arata kulturalnie dał im czas do namysłu, więc w tym debatującym konspiracyjnie trójkącie nastała cisza... Choć trudno ją nazwać nerwową. Pierwszy odezwał się Kurogiri. Na twarzy drewnorękiego wywołało to zaskoczenie, lecz jeszcze większe wymalowane było na buzi współlokatora.
- Czymże jest odrobina ryzyka w perspektywie wiecznej chwały? - Zapytał retorycznie Arata, choć dało się odczuć, że ten pompatyczności planowi dodawał w zgodzie ze swoim nieco ekscentrycznym poczuciem humoru.
- Ja tam się piszę. - Stwierdził Sasaki wywołując tym szeroki uśmiech ukazujący niezbyt proste uzębienie Rukończyka.
- Znakomicie. Witaj wśród dzielnych obywateli gotowych na tę śmiałą misję! Spotykamy się o 1 na drugim piętrze. Tylko ciii... Dozorczyni czuwa. - Faktycznie, nocami po korytarzach akademika przechadzała się pani dozorczyni. Miała ona posturę dużego chłopa, w wolnych chwilach żuła tytuń i czytała czasopismo kobiet Gotei 13. Budziła ona grozę wśród mieszkańców akademika, zwłaszcza płci męskiej.
- Tylko pamiętajcie. Cichosza... - Powiedział Arata z szelmowskim uśmiechem i gestem palca wskazującego na wargach, by następnie oddalić się od nich i chyba nagabywać innych chłopaków do swojego pomysłu.

Kurogiri odprowadził wzrokiem Arate, a potem przeniósł spojrzenie na Kojiego. Był nieco zaskoczony decyzją kolegi, ale nie jakoś bardzo. Jego współlokator nie pochodził z tak odległego Rukongai, jak Tetsuya, a jego rodzina z całą pewnością nie należała do najbiedniejszych, co oznaczało, że nie miał tak wiele do stracenia.
- Poważnie pójdziesz? - szepnął do kolegi, gdy znów zostali sami. No, względnie sami, nie licząc pobliskiego tłumku. - Dozorczyni was dorwie...
Przestrzegł dodatkowo, ale w jego tonie dało się wyczuć wahanie. Czuł, że jego samego coraz bardziej kusi. Ciągle tylko nauka i nauka - tak do niej przywykł, że ostatnio miał w ogóle problem, żeby wymyślić sobie coś innego do roboty. Zew przygody był silny.

Wyglądało na to, że Koji nie podzielał wątpliwości, które przepełniały serce Tetsuyi. Zamiast tego wydawał się być zainspirowany optymizmem i pompatyczną atmosferą wprowadzoną przez Aratę.
- E tam... - Rzucił z energicznym machnięciem ręką - Przemkniemy się niby cień. Zresztą, Arata-san jest sprytny, na pewno coś wymyślił. - Rzucił ufnie chłopak.

Tak na rozmowie minęła im przerwa, po której z powrotem do dojo zaprosił ich Inahara-Sensei. W ramach rozgrzewki nauczyciel kazał im zdemontować manekiny, do czego dołożył im jeszcze trochę ćwiczeń, aby znowu dogrzać organizmy nieco ostygłe w trakcie przerwy. To przypomniało uczniom jaki wycisk zgotował im nauczyciel na poprzednich zajęciach. Ostatecznie, jednak byli już do tego nieco przyzwyczajeni, w końcu Inahara robił im to co tydzień już od dwóch miesięcy. Gdy na pierwszych zajęciach praktycznie zawsze ktoś zemdlał albo zwymiotował z zmęczenia, teraz takie ekscesy stawały się rzadkością. Trudno o bardziej widomy objaw progresu. Tym razem mieli, jednak zająć się Hakudą, więc była nadzieja, że zajęcia będą miały mniej wytrzymałościowy, a bardziej techniczny przebieg.
- My Shinigami, w zgodzie ze swoją tradycją upodobaliśmy sobie pojedynki, jako honorowy sposób walki. - Zaczął rosły mężczyzna gdy już uporali się z rozgrzewką. - Gdy, jednak dochodzi do prozy życia okazuje się, że często starcia są w grupach co sporo zmienia. Dziś podzielimy Was na zespoły i wtedy przeprowadzimy sparingi, żebyście odczuli te różnicę. Zacznijmy od trzyosobowych grup. - Powiedział, a następnie kazał ustawić się w szeregu, by wytypować odpowiednie drużyny. Ostatecznie stwierdził, że dużo zabawniej będzie jak zrobi losowanie. Kurogiriemu trafił się rukoński team. Razem z nim w grupie znalazła się Mariko oraz Arata, z którym rozmawiał przed chwilą. Inahara podzielił kto ma walczyć z kim i tak jakoś wyszło, że grupa, do której należał Tetsuya szła na przysłowiowy pierwszy ogień. Na ich przeciwko, jak się okazało stanąć mieli również znajomi. W drużynie tamtej był Koji, Kanojo oraz dziewczyna z rodu Genda imieniem Wakana. Była to szczupła brunetka, niezbyt wysoka, której oczy dorównywały barwie włosom. Rzucało się to w oczy tym bardziej, że dziewczyna miała bladą skórę jeszcze bardziej podkreśloną makijażem wybielającym jej cerę.
- Jako że to walka grupowa to na początek macie moment, by ustalić strategię. Już, już, nie mamy całego dnia. - Powiedział, a grupy zebrały się ze sobą w oddali od siebie. Z zespołu Kurogiriego od początku nikt nie kwapił się do rzucenia pierwszym pomysłem.

Powrót do zajęć szybko wepchnął zbłąkane myśli Tetsuyi z powrotem na właściwe tory. Wbrew swoim narzekaniom, całkiem lubił poczucie zmęczenia, które dawały mu zajęcia z Inaharą, właśnie ze względu na świadomość osiągniętych postępów. Rukończyk nigdy nie szczycił się przesadnie dobrą kondycją, czy w ogóle formą i nawet mimo tego, że potrafił całkiem szybko się poruszać, równie szybko tracił "parę". Dzięki zajęciom z wielgachnym senseiem, ten stan rzeczy powoli zaczął się odmieniać.
Zajęcia z hakudy były za to doskonałą okazją do sprawdzenia tego, na ile osiągnięte postępy mają przełożenie na bardziej praktyczne zastosowanie własnego ciała, a więc walkę. Kiedy tylko skończyli sprzątać manekiny, Tetsuya był przygotowany na rozdzielenie w pary i rozpoczęcie sparingów, tym razem nauczyciel miał inny plan na trening. Podzielił ich w grupy.
Mariko i Araty, mimo za obydwojgiem obydwojgiem raczej przepadał, nie znał aż tak dobrze. Cieszył się, że w ogóle przypadli mu kompani, z którymi kiedykolwiek zamienił więcej niż dwa słowa, ale jednocześnie nieco żałował, że nie trafił mu się któryś z jego współlokatorów albo Kanojo, czyli ci, z którymi zdarzyło mu się trenować poza zajęciami. Kiedy jednak stanęli już koło siebie i zaczął w myślach rozważać ich mocne i słabe strony, uznał, że mają całkiem mocną drużynkę.
Spojrzał między nimi, zbierając się w sobie, żeby przełamać niezręczną ciszę.
- Umm.... - podrapał się po policzku - Możemy się podzielić przeciwnikami, ale chyba nie po to walczymy grupowo, żeby toczyć walkę jeden na jeden... Najlepiej by było rzucić się na jedno z nich i wykluczyć z walki, wtedy ich zostanie dwójka, nas trójka i będziemy mieć przewagę...
Zaczął od najprostszego pomysłu jaki przyszedł mu do głowy i spojrzał po towarzyszach, co oni na to. Może ktoś wpadnie na lepszy, a może się zgodzą i zaproponują najsłabsze ogniwo.

Mariko i Arata stanęli blisko niego, w rezultacie stworzyli takie naradzający się trójkąt ściśnięty dość szczelnie. Zresztą przeciwne trio robiło podobnie. Jako, że Tetsuya odezwał się jako pierwszy to i uwaga spoczęła głównie na nim. Po twarzach kolegi i koleżanki odniósł wrażenie, że jego pomysł zyskał początkową aprobatę.
- Niegłupie. Ale pytanie czy lepiej uderzyć od razu na najmocniejszego i próbować go wyeliminować czy może postawić na prostsze rozwiązanie i postawić na wyrzucenie z walki najsłabszego ogniwa. - Rzuciła Mariko stawiając przed nimi dwie perspektywy, z których każda miała swój sens.
- Najlepiej z nich w Hakudzie radzi sobie Wakana-san, ale nie będzie to łatwe. Jest bardzo mobilna. Najłatwiej byłoby wyeliminować Kanojo-san. - Przedstawił swoją ocenę najsłabszego i najsilniejszego w składzie przeciwników Arata. Po minie Mariko łatwo było wywnioskować, że perspektywa uderzenia we trójkę w jej przyjaciółkę niespecjalnie przypadła jej do gustu. Mimo tego głośno nie zaprotestowała. Drewnianoręki zaś wydawał się być pochłonięty w pozbawionej sentymentów zadumie, która z opcji będzie dla nich bardziej korzystna.

Nieco się nie spodziewał, że jego pomysł się przyjmie. Myślał raczej, że zostanie wyśmiany i zignorowany, ale nie wiedział właściwie dlaczego tak sądził - w końcu ani Mariko, ani Arata nie należeli do tego typu osób.
Mając ich aprobatę przeszedł do dalszej części rozmyślań, a więc wyboru celu ataku. Atak na Kanojo-san jemu samemu niezbyt się podobał, z uwagi na Mariko to raz, ale sam za nią przepadał, a poza tym była dziewczyną. Wakana-san również nią była, ale jej zbytnio nie znał... Z drugiej strony cały plan by się zmarnował, gdyby udało jej się obronić. Był też Koji, czyli ten "średni" w przeciwnej drużynie. W myślach już sobie wyobrażał narzekania kolegi, gdyby to on zgarnął bęcki jako pierwszy, a wykluczenie jego nie byłoby ani tak szybkie, jak Kanojo, ani tak zyskowne, jak Wakany.
Po krótkiej chwili rozważań, w końcu odezwał się do towarzyszy.
-Musimy spróbować z Kanojo-san. Wakana-san może się obronić i wtedy cały wysiłek pójdzie na marne - ona się wymknie, a my się zmęczymy próbując i to oni zyskają przewagę.
Może nie było to zbyt eleganckie rozwiązanie, ale Tetsuya wierzył, że będzie najskuteczniejsze.

Arata po chwili chyba też zdał sobie sprawę, że Mariko pomysł uderzenia w Kanojo się nie podoba. Sprawiał wrażenie dość zakłopotanego, co przy jego dość swobodnym, luźnym stylu bytowania było czymś rzadkim do zaobserwowania. Rezon Rukończykowi przywróciła wypowiedź Tetsuyi, zdaje się że miał podobne zdanie.
- Prawda, a przy stanie trzech na dwóch z resztą będzie łatwiej. Zresztą mogę wtedy spróbować odciągnąć Wakanę-san, a Wy we dwójkę zajmijcie się Kojim-sanem, we trójkę nawet z nią nie powinniśmy mieć problemu. - Powiedział drewnianoręki snując wizję dalszego przebiegu walki.
- No dobraaaaa... - Zgodziła się ostatecznie również śpiąca dziewczyna. Tymczasem druga drużyna zdaje się, że dała znak Senseiowi, że już omówili co chcieli, bo rosły Shinigami zwrócił się do grupy, do której należał Tetsuya:
- A Wy? Też gotowi? - Jeśli Kurogiri coś jeszcze miał w planie obgadać to trochę czasu na to zostało. W przeciwnym wypadku Inahara rozstawił drużyny na dystansie dziesięciu metrów od siebie. Wyjaśnił, że mają korzystać wyłącznie z Hakudy, a używanie Reiatsu jest zabronione. W odróżnieniu od sparingu z Zanjutsu brak było koła ograniczającego pole walki, więc odpadał potencjalnie najmniej bolesny sposób wyeliminowania rywala. Zamiast tego walczyć mieli do komendy Senseia lub odklepania, które sygnalizowało poddanie się danego przedstawiciela drużyny lub też całej jego grupy. Po przedstawieniu zasad nauczyciel dał im sygnał rozpoczynający walkę.
--------------------------------------------------------------------------------------------
No to do wyboru do koloru. Możesz dalej kontynuować rozmowę taktyczno-strategiczną jeśli chcesz lub przejść już do opisania ruchu na początku walki albo jakiś mix jednego z drugim

Kurogiri rozejrzał się po sali, układając sobie w głowie resztę planu. Brak koła ograniczającego pole walki był mu nieco nie w smak, najprościej by było wyrzucić niechciany element poza wyznaczony obszar, a tak będą musieli rozegrać to inaczej.
Zgodził się z sugestią Araty odnośnie tego, żeby po wyeliminowaniu Kanojo podzielić się w zaproponowany przez niego sposób, a więc on na Wakanę, a Mariko i Tetsuya na Kojiego. Oczywiście najpierw musieli dotrzeć do tego drugiego etapu. Spojrzał jeszcze po kompanach, czy nikt nie ma nic dodania, ani żadnych wątpliwości odnośnie planu, a jeśli nie mieli, zgłosił gotowość do nauczyciela.
- Gotowi, Inahara-sensei - oznajmił pewnie i kiedy zostało im wskazane gdzie mają się ustawić, tam też ruszył razem ze swoją grupą.

Drużyna Tetsuyi stanęła na wyznaczonej przez senseia pozycji. Rukończyk nie bardzo chciał stać na czele formacji i odruchowo ustawił się po prawej stronie Araty, mając nadzieje, że Mariko ustawi się po lewej. Kiedy już stanęli naprzeciwko drugiej grupy, uważnie się im przyjrzał, starając się może jakoś wydedukować jakie będzie ich podejście. Czas do namysłu i analizy dobiegł końca, kiedy Inahara dał sygnał do rozpoczęcia.
Jeżeli przeciwnicy rozbiegli się na różne strony, Kurogiri spróbował nieco zamaskować swoje zamiary, ruszając w pierwszej kolejności w kierunku jednego z dwojga pozostałych przeciwników - Kojiego lub Wakany, i dopiero po paru krokach odbić w kierunku Kanojo, tak aby nie zdradzić się za szybko z planem osaczenia jej.
Jeżeli pozostawali w zwartej grupie, nie było sensu przeprowadzać żadnych zwodów czy wybiegów, bo i tak druga drużyna szybko zorientuje się co próbują zrobić. W tym wypadku wykorzysta swoją szybkość, żeby w jak najkrótszym czasie znaleźć się przy koleżance i od razu związać ją walką.
Kiedy już znajdzie się, w ten czy inny sposób, w pobliżu dziewczyny, miał zamiar atakować przede wszystkim jej nogi, podcięciami czy kopnięciami, chcąc pozbawić ją równowagi. W przypadku zmasowanego ataku będzie musiała zdecydować się, przed którymi atakami się obronić, bo wszystkim nie da rady, a gdyby udało im się ją powalić, łatwiej będzie wymusić na niej odklepanie.

Kompani nie mieli dodatkowy przemyśleń, więc Kurogiri zwrócił się do nauczyciela.Inahara na znak zrozumienia skinął głową, ustawił ich w odpowiedniej odległości i dał znak do walki. Tetsuya ustawił się po prawicy kolegi, a Mariko po lewej. Żadne z nich nie okazało się być zainteresowanym, aby wyjść na przód formacji, w rezultacie początkowo przynajmniej ruszyli na przeciwników ławą. Odmienne podejście miała grupa oponentów. Tam wydawało się, że Koji wykazywał zdolności przywódcze, ponieważ jeszcze przed startem coś pokazywał koleżankom i mówił, zdaje się, że rozstawiając je. W rezultacie poszli formacją, w której na przedzie, bark w bark biegli Sasaki i Wakana, zaś za nimi skryta była Kanojo, jakby spodziewali się, że ta może być obiektem uderzenia. Nie biegli szarżą, lecz truchtem uważnie obserwując.

Tetsuya postanowił wykorzystać swą szybkość, aby dopaść jak najszybciej do Kanojo, co wymagało od niego obiegnięcia, doprowadziło to do samoistnego rozciągnięcia formacji, do której należał, ponieważ Mirako i Arata nie dorównywali mu w tempie poruszania się. Gdy już się zbliżał nagle zdał sobie sprawę, że robią się kłopoty. Od boku dojrzał, że gdy się zbliżali łysa dziewczyna pozostała trochę z tyłu, a następnie pognała ile sił sprintem, jakoby prosto na plecy dwójki swoich kompanów. Chyba zostało to omówione, ponieważ Ci rozsunęli się, a ta przebiegła między nimi ukazując się w ostatniej chwili. Wcale nie zwolniła i wystrzeliła w pełnym biegu na zaskoczonego Aratę, wyskoczyła z pochyloną głową, podniesionym kolanem i ustawionym na sztorc oboma łokciami. Takie rozwiązanie uniemożliwiło zastosowanie ich planu zaatakowania Kanojo, ponieważ ta sama uderzyła frontalnie. Wtedy również Koji i Wakana ruszyli pełną parą. Wakana pobiegła pomóc koleżance z Aratą, który zdążył krzyżując ramiona zablokować atak kolanem, jednak został zepchnięty do defensywy. Koji zaś skierowało się na Tetsuyę. Po dwóch szybkich krokach wykonał wślizg sunąc na dupie celując wysuniętą nogą w łydkę swojego współlokatora. Kurogiri kątem oka zauważył, że Mirako zorientowała się w sytuacji i będąc bliżej Araty starała się wesprzeć go w opresji.

Plan zdecydowanie się skomplikował, żeby nie powiedzieć, że całkowicie rozsypał. Już od pierwszych chwil walki przeciwnicy okazali się być przygotowani na ich manewr ataku na Kanajo, a co gorsza, forsując niejako swój pomysł Tetsuya sam doprowadził do rozpadu ich formacji. Nie było jednak czasu na robienie sobie wyrzutów, nie w tej chwili - teraz trzeba było reagować.
Koji ruszył na niego i próbował wślizgiem zwalić go z nóg. Kurogiri widząc to zdecydował się na unik, odskakując na tyle, żeby przeciwnik samą silą rozpędu nie zdołał dosięgnąć do jego nóg. Jeżeli udałoby mu się udaremnić powalenie przez współlokatora, próbowałby następnie znów doskoczyć do niego i zaatakować kopnięciem bocznym w chwili, kiedy ten będzie się podnosił.
Widział kątem oka, że Mariko zamierza wesprzeć Aratę, na razie więc postanowił zaufać że sobie przez chwile poradzą we dwójkę, kiedy on zmaga się Kojim.

Walka rozpoczęła się niezbyt komfortowo dla grupy Tetsuyi, ich zamierzenia szybko zostały rozbite przez koncepcję realizowaną przez przeciwnika. Nie zamierzali, jednak składać rękawic i wykorzystać swoje umiejętności, aby się z tej sytuacji wykaraskać, a potem doprowadzić do swojego zwycięstwa. Już zaraz po początkowych problemach odnieśli istotne sukcesy. Mariko udało się odciągnąć Kanojo od naporu, który siłą rozpędu prowadziła na Aratę. W rezultacie ten atakowany był już tylko przez Wakanę. Wciąż był w defensywie, bo ta była niezła w Hakudę, jednak wydawał się stosunkowo spokojnie dawać radę. Kurogiri mógł tylko pobieżnie rzucać okiem na poczynania swoich towarzyszy, więc więcej nie dostrzegł, a to wszystko za sprawą z sunącego na dupie zagrożenia skierowanego na jego nogi. Szczęśliwie Rukończyk należał do wyjątkowo chyżych co ułatwiło mu uniknięcie ataku. Zrobił to całkiem zręcznie i zaraz mógł zabrać się do kontrataku, który również zamierzał przeprowadzić przy pomocy kończyny dolnej. Mianowicie chciał sprzedać solidnego kopniura swojemu współlokatorowi. Ten, jednak spodziewał się ataku i nie podrywał się desperacko z ziemi wystawiając się na cios. Zamiast tego ustawił obronę i dał radę zablokować uderzenie. Co więcej Kojiemu udało się jedną ręką chwycić za kostkę Tetsuyi. Nie wpłynęło to szczęśliwie na utratę równowagi przez Tetsuyę, jednak teraz ten znajdował się o krok od zagrożenia wynikające z zawiązania pełnego klinczu na jego nogi.

Nieco się martwił o Aratę, bo mimo iż wiedział o jego talentach, nie był pewny jak poradzi sobie w starciu z Wakaną. Na szczęście ten, z tego co Kurogiri zdołał zaobserwować, świetnie się spisywał - mimo że zepchnięto go do defensywy, kupował drużynie czas na uporanie się z łatwiejszymi przeciwnikami.
Nie miał okazji na przesadnie szczegółową obserwacje tego co się działo z jego towarzyszami, ale świadomość tego, że sobie jako-tako radzą, na ten moment była więcej niż wystarczająca, mógł skupić się na sobie. Udało mu się uciec przed wślizgiem Kojiego, ale niestety jego plan ataku się nie powiódł, co gorsza jego noga została przechwycona przez przeciwnika. Tetsuya musiał się szybko uwolnić, w tym celu postanowił wykorzystać fakt, że Sasaki dalej jest na ziemi. Podparł się obydwoma rękami o podłożę dla zachowania równowagi i spróbował kopnąć współlokatora drugą, wolną nogą, licząc na to, że trafi go na tyle mocno, by ten poluzował chwyt. Jeśli tylko wyczuje, że ten wypuszcza, natychmiast spróbuje uwolnić nogę.