Posiadłość rodu Kuchiki

[+ 1 kontrola, siła, zręczność, szybkość, wytrzymałość]


- Naprawdę się cieszysz? - Kuzyn spojrzał z powątpiewaniem na Kisuke.
Kumiko, chociaż wciąż uśmiechnięta, wydawała się zawiedziona doborem trzeciego członka drużyny. Nic dziwnego, wszakże Toru uchodził za największe beztalencie w klasie, którego doczołganie się do trzeciego roku uchodziło za mały cud.
Kisuke rozejrzał się i ujrzał stojących obok siebie Ishiharę Yoshihito, Komagatę Shunsuke i nieznanego mu łysego studenta pochodzącego zapewne z niższej grupy. Los połączył Taki i Kanę, a także czarnowłosą dziewczynę, która była chyba córką służki pracującej dla rodu Kuchiki w głównej posiadłości. Brat Kumiko miał za to za partnerów Sho i Omaedę. Pomiędzy studentami krążył chłopak ze starszego rocznika zapisujący składy grup.
Wkrótce potem Zori rozkazał studentom zabrać plecaki, po czym ruszyć za nim. Plecak swoje ważył, ale na nawykłym do ciężarów Kisuke nie robiło to większego wrażenia. Gorzej, że musieli z nimi pokonać długie schody akademii. Zori żwawo kuśtykał po stopniach, a gdy znaleźli się na dole ruszyli w stronę wschodniej bramy. Dotarłszy pod mury ujrzeli czekających na nich shinigami, którym przewodziła jak zawsze piękna porucznik V dywizji. Bogowie śmierci zaczęli nawoływać swych podopiecznych. Kumiko pociągnęła Kisuke za rękaw zwracając jego uwagę na drobną shinigami o sięgających linii szczęki jasno rudych włosach i zielonych oczach. Stanowczo zbyt cichym głosem, aby był się wstanie przebić przez ogólne zamieszanie, nawoływała ich grupę.
- Tutaj senpai. - Kumiko pociągnęła Kuchikich za sobą w kierunku shinigami.
Dziewczyna wyglądająca jakby była w ich wieku uśmiechnęła się.
- Grupa trzecia? - Upewniła się. - Nazywam się Kane Ran i będę waszą opiekunką podczas obozu, czyli macie zwracać się do mnie ze wszystkimi uwagami i pytaniami, dobrze? Mam nadzieję, że nasza współpraca będzie się dobrze układać, panno Kasumi ouji i panowie Kuchiki. - Ukłoniła się.

- Duże szanse na spektakularną porażkę? Zgadzam się - wymruczał Toru.
- Niemniej i tak wypada się przedstawić. Nawet jeśli senpai zna nasze imiona - stwierdziła Kumiko i dała przykład kolegom kłaniając się i wymawiając imię.
Niedaleko nich, inny shinigami, donośnym głosem przekazywał mądrości swoim podopiecznym.
- Musicie wiedzieć, że 9 na 10 bitew wygrywa się przewagą liczebną, której wam zawsze życzę. Te pozostałe 10% to 3 wypadki. Albo w mniejszości jest jakaś jednostka znacznie wybijająca się ponad resztę. To się, jednak rzadko zdarza w naszym przypadku, ponieważ wysyłanie szeregowca z porucznikiem na misje nie miałoby sensu, bo szeregowiec byłby jedynie kulą u nogi dla porucznika...
Wkrótce potem shinigami o orlim nosie, który jak wyjaśniła senpai był trzynastym oficerem piątej dywizji, czyli był osobą najwyższą stopniem z tych jakie brały udział w wędrówce do obozu, pogonił ich do wyruszenia zza bramę. Po drodze Kumiko słysząc uwagę Kisuke uśmiechnęła się i wyszeptała.
- Raczej uzna to za zbędne wiedząc, że w naszej drużynie jest twój kuzyn.

Aoto aka Kuchiki Kisuke

Później zdanie Toru podzielało wielu studentów. Akademia po raz kolejny dopuściła do obcej ingerencji i chociaż tym razem uczniowie nie zostali poszkodowani do zaufanie do placówki spadło jeszcze bardziej. Nie mogli jednak marnować sił na narzekanie, bo po powrocie nie dano im czasu na ochłonięcie i nauczyciele narzucili ciężki rygor. Kisuke słyszał, że ranny shinigami z rodu Shihouin doszedł do siebie, ale pogłoski o jego nieobyczajnym zachowaniu krążyły jeszcze na korytarzach akademii przez długi czas.  
Nie pojawiały się nowe wieści na temat narzeczonej dla Kisuke, a zamiast tego podczas wizyt w posiadłości ojciec dopytywał się o wyniki w nauce i ciągle przypominał, że kolejny rok bez stypendium zostałby odebrany jako sromotna porażka młodego szlachcica. W końcu nie licząc niechlubnego przypadku Toru dotąd wszyscy studenci z rodu Kuchiki otrzymywali chociaż przez jeden rok pensję z tytułu bardzo dobrych wyników na egzaminie.
Te zaś swoim zwyczajem nadeszły bardzo szybko. Przy ich okazji Kisuke zauważył pewną zmianę w kuzynie, któremu jakby bardziej zależało na choćby przyzwoitych wynikach. Jak sam wyjaśnił skoro jakimś cudem udało mu się zajść tak daleko, to wypadałoby dopiąć wszystko i skończyć akademię. Co prawda widział swoją przyszłość w czwartej dywizji z charakterze sprzątacza, ale krztyna ambicji jaką Toru z siebie wydobył dla niego musiała być wielka jak góra. Nawet raz Kisuke przyłapał kuzyna, jak modlił się przy kapliczce Koki o pomyślne zdanie wszystkich testów.
Końcówkę trzeciego roku nauki Kisuke zaczynał jako średnio utalentowany i średnio lubiany student, który jednak miewał swoje momenty, co rodziło nadzieje na lepszą przyszłość.

Kisuke porzucił swe dawne, niezbyt chlubne nawyki i w pełni oddał się nauce. Zaniedbał Daisie, zaniedbał Koki i znajomych, ale nie zaniedbał najważniejszego. Widział przed sobą jasny cel spełnienia życzenia ojca i osiągnięcia średniej 80 punktów ze wszystkich egzaminów.
Tradycyjnie największe problemy napotykał w zakresie wykrywania reiatsu. Posiłkował się każdym możliwym sposobem: książkami, wskazówkami od nauczycieli i własną kreatywnością, a mimo tego wciąż osiągał najgorsze wyniki w grupie. Wyglądało na to, że podobnie jak rok temu, tak i teraz wynik z egzaminu będzie dryfować na progu zdawalności. Pomagał sensei zagrzewając Kisuke do wytężonej pracy i chwalący go za mały, lecz stały postęp.
Pod względem szóstego zmysłu nie dokonał się przełom. Podobnie było też w każdej innej dziedzinie, w której Kisuke czynił mozolny progres. Największy rozwój dokonał się w technice użytkowej broni białej, w której chłopak zawsze brylował i uchodził za jednego z najlepszych szermierzy w klasie. Noszenie ciężarków i żywienie się różnymi odżywkami o tajemniczych składzie uczyniły Kisuke szerszym w barkach i jeszcze paru innych miejscach. Nie to żeby potrzebował dodatkowej siły, aby składać Toru na łopatki w ich sparingach. Po jakimś czasie kuzyn miał już dosyć i stwierdził stanowczo, że już czas, aby Kisuke znalazł sobie innego błazna, którego mógłby podduszać i rzucać nim o podłogę. Przeciwnik jaki stanie naprzeciw niego podczas egzaminu z pewnością nie będzie takim łatwym celem, jak biedny kuzyn.

[+3 siła, +2 zręczność, wytrzymałość, +1 kontrola, psychika, szybkość, inteligencja. Umiejętności: biegły (katana), podstawy samoobrony, walka wręcz (ju jitsu), + 3 kido]

***

Spoiler:

Już trzeci z rzędu Kisuke stał w tym samym miejscu i wpatrywał się w tablicę wyników. Po raz kolejny też rozwiały się nadzieje odnośnie stypendium. Na pocieszenie osiągnął wynik z wykrywania i kontroli, którego nikt by się po nim nie spodziewał.
- Tylko dwie poprawki. Nie jest tragicznie - mamrotał stojący obok Toru.
Usłyszał, jak koledzy gratulują Gentaro świetnego wyniku. Pojawiał się śmiech, słowa ulgi, jak i również ciężkie westchnięcia, gdy wyniki okazały się niższe niż dany rozczarowany student się spodziewał. Za każdym razem było tak samo, aczkolwiek tym razem obok wywieszono dodatkowe tablice. Jedna z nich zawierała listę nowych zajęć do wyboru na czwartym roku.

Przedmioty specjalnościowe dla klas ostatnich:

Wchodziły one w miejsce dodatkowych przedmiotów, które przerabiali przez ostatnie dwa lata. Podobnie jak w tamtym przypadku musieli wybrać przynajmniej dwa, ale dla odróżnienia musieli spełnić określone wymagania, aby zostać przyjętym na zajęcia, które wymagały opanowania przez chętnych solidnych podstaw. Tyczyło się to choćby zaawansowanej nauki kido, hakudy i zanjutsu, a także paru innych. Mieli czas na podjęcie decyzji, bo wpierw musieli zapisać się na dni otwarte do poszczególnych dywizji. Studenci zainteresowani dołączeniem do konkretnych oddziałów składali w ich siedzibie wizytę, gdzie oficer wyjaśniał im sposób funkcjonowania dywizji, jej cele i zadania, a także wymagania jakie należało spełnić, aby do nich dołączyć. List było dwanaście, gdyż do pierwszej dywizji trafiali zazwyczaj doświadczeni shinigami przeniesieni z innych oddziałów.

Toru zerknął z ukosa na kuzyna.
- Lepiej o siebie się martw. Dla mnie dwie poprawki to nie pierwszyzna, a patrząc po twoich wynikach widzę, że wujaszek znowu będzie ci suszyć głowę, że do średniej powyżej dziewięćdziesięciu dziesięciu punktów nie dobiłeś.
Kisuke opuścił teren akademii i wczesnowiosennym porankiem udał się do głównej posiadłości rodu Kuchiki. Strażnicy przy bramie wpuścili go na teren posesji, a sługa, który wręcz wyrósł przy drzwiach zaprowadził go do gabinetu ojca. Tego jednak tam nie zastał. Za stolikiem siedział bowiem przybrany starszy brat Kisuke.
Kuchiki Masaki był młodszą wersją ojca. Wysoki młodzian o poważnych granatowych oczach i przystojnej twarzy o szlacheckich rysach. W czarnych włosach lśniła ceramiczna ozdoba, a wokół szyi z delikatną nonszalancją spoczywał błękitny szal. Pomimo tego, że Kisuke nie otrzymał nazwiska Kuchiki wczoraj, miał dotąd szczątkowy kontakt z pierworodnym ograniczający się jedynie do kilku grzecznościowych zdań wymienianych przy rzadkich spotkaniach. Masaki miał na sobie uniform shinigami, po ukończeniu akademii dołączył do piątej dywizji i od czasu do czasu prowadził wykłady dla studentów, w których jednak nie uczestniczył Kisuke.
- Witaj, bracie - powitał go spokojnym tonem. - Niestety ojciec jest zajęty dlatego też dziś ja ciebie ugoszczę. - Wskazał na poduchę po drugiej stronie stołu. - Napijesz się czegoś? Na pewno będziesz chciał zwilżyć gardło po tym jak przedstawisz listę swych osiągnięć. - Uśmiechnął się kurtuazyjnie. Pierwsza różnica - ojciec nie zwykł okazywać takiej emocji.

Misaki wysłuchał raportu Kisuke. W międzyczasie pojawiła się służka z czarkami wypełnionymi aromatyczną herbatą. Przez cały czas na twarzy brata gościł delikatny uśmiech i wyraz uprzejmego zainteresowania. Potakiwał głową słysząc wyniki kolejnych egzaminów.
- Jeśli czujesz taką potrzebę możesz otrzymać osobistego nauczyciela - zaproponował. - Byłoby to wręcz wskazane ze względu na ostatnie wydarzenia. Nie przejmuj się brakiem stypendium. Ojciec musi wiele od nas wymagać, gdyż od nas będzie zależeć przyszłość naszych szlachetnych rodzin. W twoim przypadku ta przyszłość jest już bardzo bliska.
Misaki przymknął oczy, a gdy otworzył je ponownie był już w pełni poważny na wzór ojca.
- Postanowiłem wykorzystać nasze spotkanie, aby zdradzić ci plany jakie ma ojciec odnośnie twojej osoby. Zapewne po części się ich domyślasz, acz obawiam się, że całość przerasta twoje wyobrażenia. - Pochylił się do przodu. - Twój prawdziwy rodzic rozpoczął poszukiwania małżonki, co niestety zmusza nas do przyspieszenia planu zainstalowania ciebie jako głowy rodu Kyoraku. Rozumiesz, bracie, a właściwie kuzynie, mariaż wiąże się z nawiązaniem sojuszu z innym klanem, a także pojawieniem się dziedzica. Początkowo miałeś w spokoju dokończyć akademię, ale niestety jeszcze w tym roku będziesz musiał zmierzyć się ze swoim ojcem. - Wyprostował się. Westchnął. - Po tym jak zostaniesz ujawniony i potwierdzone zostanie twoje pochodzenie powołasz się na prawo odwetu. To stara zasada, stosowana w przypadku, gdy jeden szlachcic zgłasza pretensję do drugiego arystokraty w sprawie, która normalnie nie mogła zostać rozpatrzona przez sąd ze względu na nieprzekroczenie prawa. W skrócie można nazwać to walką o honor, w której odbierasz to co ci odebrano. W twoim przypadku to nazwisko i pozycja. Wygrywając pojedynek odzyskasz je.

Kisuke miał wrażenie, że brat/kuzyn spogląda na niego wyjątkowo intensywnie, jakby chciał odkryć co właściwie kryje się w środku młodziana. Oprócz intensywności wydawało się, że w spojrzeniu znalazło się miejsce na współczucie, chociaż szorstkie słowa przeczyły temu.
- Wyższa racja nigdy nie pyta. Jedyne co to wydaje polecenia, których nadrzędnym celem jest zapewnienie prosperity rodzinie. Jako szlachcic nie jesteś jednostką, jesteś bardziej jak organ funkcjonujący w żywym organizmie. Niektóre są ważniejsze, inne mniej. Niektóre są chore i przyprawiają ciało o różne dolegliwości, jak nasz kuzyn na przykład, ale to wciąż część organizmu, której brak może w przyszłości przynieść opłakane skutki. Twój prawdziwy ojciec widział w tobie raczej guz. Pozbył się go, ale my przyjęliśmy cię do siebie, ale nadchodzi czas, aby wszczepić cię z powrotem w twoją macierz.
Wziął łyk herbaty. Przestał wpatrywać się w Kisuke.
- Być może zadasz sobie kiedyś pytanie, o ile już o tym nie myślałeś, czy warto było wracać do Seireitei. Ja... buntowałem się przeciw ustalonemu porządkowi rzeczy i gdyby nie moja żona i córka zapewne nadal bym to robił. Chcę przez to powiedzieć, że rozumiem twoje niezadowolenie. Dla Kuchiki jednak jest to doskonała okazja na odwrócenie nieciekawej koniunktury na swoją korzyść. Kyoraku to jeden z najważniejszych pośrednich rodów, który ciąży ku naszym przeciwnikom politycznych. Jestem pewien, że gdzieś głęboko nawet ojciec czuje się nieswojo przehandlowując jedyne dziecko swojej siostry na korzyść dla rodziny. Możesz czuć się zdradzony, możesz nie dostrzegać żadnych pozytywów, ale być może kiedyś się one pojawią. To prawda, że przywództwo w rodzinie oznacza nawałę obowiązków i wielką odpowiedzialność, ale jednocześnie zyskujesz bogactwo, prestiż i wpływ na politykę. Dzięki nim będziesz mógł odmienić życie nie tylko dusz w Seireitei, ale i w Rukongai.  
Uśmiechnął się, ale nie wyglądało to naturalnie. Jakby wkładał w to wysiłek.
- Cieszę się, że przyjąłeś to na spokojnie. Prawdę mówiąc spodziewałem się awantury. - Tym razem mógł mieć pewność, że Misaki współczuje mu jego losu. - Według prawa stoczysz pojedynek przy użyciu katany. Druga strona zapewne będzie chciała abyś władał zwykłym orężem, a nie asauchi, więc dostarczymy broń rozmiarami i ciężarem identyczną do tej, do której przywykłeś. Pojedynek będzie toczony w obecności sędziów, ale zakończyć go będzie mógł tylko jeden z walczących. Zadanie śmierci jest dopuszczalne, ale wystarczy, że jedna ze stron nie będzie wstanie kontynuować walki. - Na czole kuzyna pojawiła się bruzda. - Obawiam się, że w razie zwycięstwa twój ojciec nie okaże wspaniałomyślności. Z drugiej strony w twoim i naszym interesie jest jego śmierć, ale nie będę ciebie do tego namawiał. Oszczędziłoby to zapewne wiele problemów, ale nikt... ja nie będę mieć pretensji jeśli okażesz litość.
Przez krótką chwilę zapanowała cisza, a Misaki ponownie wpatrywał się w Kisuke intensywnie. Pokręcił nieznacznie głową, wziął łyk herbaty, po czym kontynuował:
- Twój ojciec nie jest shinigami, ale odbył zwyczajowe szkolenie w zakresie walki przy pomocy katany. Powszechnie uchodzi za utalentowanego szermierza, także czeka cię ciężki bój, który jednak jak najbardziej możesz wygrać. Oczywiście podczas pojedynku niedozwolone jest używanie kido, ale można wzmacniać swe ciało reiatsu w czym powinieneś upatrywać swą szansę. Słyszałem, że w tej kwestii jesteś dobry.

Nieśmiała wesołość Kisuke rozrzedziła atmosferę zaległą w gabinecie. Misaki najpierw westchnął, a potem parsknął śmiechem.
- Nie spodziewałem się takiej zmiany tematu, ale może rzeczywiście jest potrzebna.
Uspokoił się, przekrzywił głowę, zamrugał i nadął lekko policzki, po czym wypuścił powietrze wraz z westchnięciem.
- Niesamowite, ale poza ojcem nie spotykałeś się przez te lata z nikim innym z rodziny. Nie licząc oczywiście Toru. Widziałeś moją matkę poza dniem, w którym ojciec przedstawił nam ciebie? Po twojej minie widzę, że nie. Cóż, właściwie nie powinno to dziwić. Czym wyższa szlachta tym bardziej kalekie jej życie rodzinne.
Uśmiechnął się. Z początku smutno, ale zaraz w jego oczach pojawiła się wesołość.
- Na szczęście w moim przypadku jest inaczej. Z Ayano zaręczyłem się na drugim roku w akademii. Chodziliśmy razem do klasy i na początku głównie byłem pod wrażeniem jej urody, ale z czasem pokochałem ją całą. Miała na mnie dobry wpływ. Pomagała mi się pozbierać po sporach z ojcem i po śmierci brata. Można powiedzieć, że zrobiła ze mnie lepszego człowieka, a gdy pojawiła się Sayuri zmieniłem się wręcz nie do poznania.
Wzruszył ramionami z miną mówiącą "I co innego mogłem zrobić?"
- Niedawno skończyła sześć lat i jak na standardy arystokracji jest trochę za bardzo żywa i bezpośrednia. Heh, chyba ma to po mnie.
Dopił swoją herbatę.
- Oczywiście odwiedzę cię. Pomogę ci przygotować się do pojedynku. Jeśli zaś chodzi o długi język Toru to nie wiem ile ci powiedział, ale również w tym przypadku nie widzę sensu żeby robić tajemnice. W twojej sytuacji odpowiednia żona będzie mieć kluczowe znaczenie, gdy już obejmiesz przywództwo Kyoraku.
Misaki brzmiał jakby nie dopuszczał możliwości tego, że Kisuke polegnie.
- Zwrot ze Shibą rzeczywiście był wyjątkowo niefortunny. Priorytetem stało się dla nas znalezienie kandydatki z równie potężnego rodu. Kasumi ouji niestety odpadali, bo oni mają już załatwione narzeczeństwa dla swoich panien, a dziedziczka w myśl tradycji nie wżenia się w ród męża tylko odwrotnie. Ze Shihouinami sytuacja też jest ciężka. Przymierzana na następną głowę rodu dziewczyna jest ciężko chora, więc rozglądaliśmy się po bocznych gałęziach, w której natrafiliśmy na shinigami z drugiej dywizji. Ponoć bardzo żywa z niej dziewczyna, chociaż niestety pod względem talentu jest u Shihouinów odpowiedniczką Toru. Przeciwieństwem jest tutaj Hono Sorami. To bardzo utalentowana shinigami z VI dywizji, która pochodzi jednak z pomniejszego rodu. Na jej korzyść przemawia natomiast powiązania między naszymi rodzinami. Kuchiki nie mają wierniejszych przyjaciół ponad ród Hono. Dziadek Sorami był przyjacielem naszego dziadka, a potem też bardzo pomógł ojcu.
Misaki przechylił czarkę jakby szukał tam jeszcze herbaty. Nic nie znalazł, ale nie rozkazał, aby przyniesiono mu nowy napar.
- Jest jeszcze kapłanka ze świątyni ośmiu milionów bóstw, która jest posagiem sama w sobie. Już od dawna czczenie kami zeszło na drugi plan, ale wciąż wzięcie za żonę kapłanki z tej świątyni jest powodem do dumy. No i podobno świetne są z nich żony, co po części wynika pewno z tego, że nie trzeba przejmować się teściami. - Uśmiechnął się. - Podobnego problemu nie będzie jeśli ostatecznie ożenisz się z ostatnią Himurą. Ciekawa historia - na początku byli małym rodem, który wzleciał na wyżyny, gdy jeden z nich został kapitanem, ale gdy ten zdradził przebili samo dno. To było pół wieku temu i teraz z licznej rodziny ostała się tylko ona. Ma jednak pokaźny posag, co jest głównym powodem, dla którego rozważana jest kandydatura tej biedaczki. - Westchnął. - No i póki co na koniec jest jeszcze córka kapitana III dywizji. Ojciec przyjaźni się z nim, chociaż wydaje mi się, że najbardziej łączy ich niechęć do rodu Nokogiri. Perspektywa teścia kapitana może wydawać się trochę przerażająca, ale to miły shinigami. Urodził się w Rukongai i dopiero po zostaniu kapitanem przyznano jemu i jego rodzinie tytuł szlachecki.
Potem rozmawiali jeszcze przez jakiś czas. Wydawało się, że Misaki jest w pełni szczery z kuzynem i nie próbuje zatajać żadnego szczegółu. Gdy nastał czas pożegnania Kisuke usłyszał słowa otuchy, jak i radę, aby każdą wolną chwilę poświęcił na przygotowanie do nieuchronnie zbliżającego się pojedynku z ojcem.

***

Stał się cud: Toru zaliczył poprawki i dotrwał do rozpoczęcia ostatniego roku nauki. Potem kuzyn mógł cieszyć się resztkami wakacji, w przeciwieństwie do Kisuke, nad którym spoczęły ciężkie chmury i nawet ładna pogoda nie mogła ich rozproszyć. Jego los został przypieczętowany. Musiał zmierzyć się z ojcem, który raz chciał go już zabić i teraz Kuchiki-sama dawał mu drugą do tego sposobność. Z przybranym ojcem Kisuke się nie widział, przybył natomiast Rentaro, który miał go przygotować do pojedynku. Mentor miał potężne wyrzuty sumienia z powodu przyszłości jaka czekała chłopaka. Nawet napomknął, że wystarczy, aby Kisuke powiedział tylko słowo, a on natychmiast zorganizuje ucieczkę do dalszych okręgów Rukongai, gdzie nikt nie będzie mówić z kim ma walczyć, kogo zabijać czy z kim się żenić. Póki co wakacje dobiegły końca i pierwsze dni nowego roku przeznaczone były na wizyty w dywizjach.

***

Kisuke musiał wstać skoro świt, bo kwatery drugiej dywizji znajdowały się po drugiej stronie Seireitei. Na szczęście miał do dyspozycji pomoc Daisie, więc udało mu się dotrzeć na miejsce nim słońce zaczęło zachodzić. Po drodze miał dużo czasu na przemyślenia, bowiem nic ciekawego na ulicach białego miasta nie przyciągnęło jego uwagi.
Druga dywizja swą siedzibę miała w parku znajdującym się w pobliżu zachodniej bramy. W przeciwieństwie do wspaniałego i olbrzymiego parku rozlanego kawałek drogi na południe od domu Kisuke, tereny zielone, które właśnie pokonywał przypominały zwykły las. Zarośnięta droga, dużo drzew, a brak ozdobnych stawów czy lekkich pawilonów. W dodatku do pewnego momentu chłopak nie spotkał nikogo, a gdy już do tego doszło dojrzana osoba wydawała się wyjątkowo nie pasować do dzikiego krajobrazu. Był to korpulentny mężczyzna o okrągłej nalanej tłuszczem twarzy. Przylizane czarne włosy, które dość mocno odstąpiły już od czoła lśniły w samotnym promieniu przebiłym się przez listowie. Mężczyzna wyglądał na czterdzieści parę lat, był ubrany w białe kimono ozdobione pastelowymi motywami kwiatowymi, a w pulchnej dłoni trzymał kosz z jabłkami.
- Może zechcesz zakupił jedno albo dwa, młodzieńcze? - Uśmiechnął się przymilnie do nadjeżdżającego Kisuke.

Podczas wakacji Kisuke pracował ciężko nad poprawą osiągów fizycznych. Niestety nie udało mu się zanotować sukcesu z pracy z asauchi. Nie znalazł w sobie śladu obcej świadomości, która mogłaby być jego zanpakuto.

[+ 1 wytrzymałość, zręczność, - 20 ryo za kadzidełka i ofiary]

***

Daisie potrzebowała dłuższej wycieczki. Na początku boczyła się na Kisuke wydając z siebie nieprzychylne chrumkania, ale teraz pod koniec podróży wydawała się znacznie pogodniejsza. Pewną zasługę musiał w tym mieć koszyk z jabłkami. Zaczęła węszyć intensywnie.
Czujny Kisuke natomiast nie wyczuł w pobliżu nic niepokojącego. Ze względu na swoje ograniczenia w tej materii potrzebował trochę więcej czasu na przeskanowanie okolicy, no i skuteczne maskowanie reiatsu mogło go łatwo przechytrzyć. Uśmiech pulchnego mężczyzny był jednak tak niewinny, że wręcz uspokajał i przeganiał złe myśli. Sięgnął do koszyka po dorodny owoc i wtedy nastąpił atak. Jabłko pognało ku głowie Kisuke. Chłopak zareagował szybko i uchylił się, ale było jeszcze za wcześnie, aby odtrąbić sukces. Zaatakował drugi owoc - szybszy i bardziej zabójczy. Tym razem nie udało się uniknąć trafienia i jabłko łupnęło w czoło Kisuke rozbryzgując się w kawałki. To było wyjątkowo twarde jabłko, próba zjedzenia go mogła skończyć się niezbyt dobrze dla zębów, a tak ucierpiała głowa Kisuke, która promieniowała teraz tępym bólem. Stróżki soku ściekały po twarzy chłopaka, a zadowolona Daisie odwróciła się, aby zacząć pałaszować pierwsze jabłko.
Mężczyzna wciąż uśmiechał się pogodnie. Podszedł na kilka kroków.
- Rok temu też nikt nie uniknął drugiego jabłka - stwierdził pogodnie. - Piastuję stanowisko czwartego oficera w drugiej dywizji i z radością odpowiem na wszystkie twoje pytania, Kuchiki Kisuke.

- Tego właśnie uczymy w drugiej dywizji, aby zawsze spodziewać się niespodziewanego.
Po tak wyglądającym człowieku rzeczywiście trudno było spodziewać się jakichś gwałtownych działań, a jednak jabłkiem potrafił porządnie rzucić. Mniejsza o to, że był ubrany po cywilnemu. Nie chodziło nawet o twarz, która kojarzyła się z absolutnie niegroźnym sprzedawcą mającym swój kram w najlepszych dzielnicach Rukongai bądź i nawet w Seireitei. Mężczyzna po prostu promieniował poczciwością i szczerością, której nie zmącił nawet ostrzał owocami. Dopiero co mógł zakopać pod ziemią zabite własnoręcznie dziecko, a i tak Kisuke nie wyczułby od niego nic niepokojącego.
- Oho, poczucie humoru. - Uśmiechnął się szerzej podchodząc od boku do Daisie. - Rzadko spotykana rzecz w naszej dywizji.
Poklepał zwierzę, które znów się odwróciło (a Kisuke wraz z nim) i utkwiło głodny wzrok w koszyku z jabłkami. Daisie była dobrze wychowana, więc mimo niewątpliwej pokusy nie wtrącała ryja bez pozwolenia. Oficer sprezentował jej jabłko, które z wdzięcznością przyjęła i zaraz rozległ się soczysty odgłos rozgryzanego owocu.
- Specjalizujemy się w miotaniu wieloma rzeczami i niektóre z nich są znacznie bardziej zabójcze od jabłek. - Mężczyzna uniósł głowę, aby spojrzeć na Kisuke. Nie wydawał się urażony nieuprzejmością chłopaka, który wciąż siedział na siodle. - Tyle pytań na raz. Cóż, może zacznę od końca i powiem, że wszystko zależy od osoby i oczywiście najchętniej widziana jest zdrowa mieszanka talentu i doświadczenia. Oprócz kilku związanych z oddziałem rodów bardzo mało szlachciców zgłasza się do nas, co niech będzie odpowiedzią na kolejne pytanie. Atmosfera jest dosyć chłodna niestety i to czego wymagamy od dywizjonistów do przede wszystkim żelazna dyscyplina, a także spokój, opanowanie i dyskrecja. Zapewne wiesz czym się zajmujemy, więc liczy się też bardzo gotowość do pobrudzenia sobie rąk. Natomiast jeśli chodzi o nasze wymagania...
Podarował Daisie kolejne jabłko.
- Nawet prosty dywizjonista musi znać shunpo, a oprócz tego cenimy umiejętności zwiadowcze w tym talent do wykrywania i krycia energii. Ważna jest także walka wręcz, a także umiejętność posługiwania się różnymi rodzajami broni. Będąc z tobą szczery Kuchiki Kisuke przydałoby się żebyś poprawił swoje umiejętności walki wręcz, tak żebyś na egzaminie końcowym zakręcił się w okolicach osiemdziesięciu punktów. Doceniamy natomiast to, że nauczyłeś się podstaw ju jitsu, a także dokonałeś wyboru szkolenia zwiadowczego i wykrywania oraz kontroli reiatsu. Owe wybory na pewno przybliżają cię do nas, acz nie powinieneś na tym poprzestawać. Na ostatni rok radzę wybrać takie przedmioty, jak wprowadzenie do hoho, zaawansowaną hakudę i szkolenie szpiegowskie. Nie zaszkodzi również pogłębiona wiedza o świecie duchowym, gdyż często spotykamy się z interesującymi zjawiskami i istotami.

Chłopak w końcu zgramolił się z podjadającej Daisie.
- Nic nie szkodzi. Nie czuję się urażony - odparł pogodnie mężczyzna, którego uśmiech nie zniknąłby chyba nawet gdyby Kisuke rzucił w niego wiązanką pierwszorzędnie soczystych przekleństw.
- Tak mniej więcej prezentuje się zakres naszych działań. I zbieranie informacji o studentach udających się na dni otwarte to powszechna praktyka, nie tylko w naszej dywizji... Oczywiście. Zazwyczaj lepiej jest dobrze opanować węższą gamę umiejętności niż znać się na wielu rzeczach po łebkach. Nasz wymagający oddział wymaga niestety przyswojenia sobie znacznej liczby talentów w przynajmniej zadowalającym stopniu.
Daisie zaczęła rozglądać się za kolejnym jabłkiem, które to zaraz zresztą dostała. Na moment mężczyzna odwrócił wzrok od Kisuke i pogładził świnię po karku.
- To ty masz pytać. Na tym właśnie polegają dni otwarte. Jeśli jednak nie masz nic do dodania, to czas chyba się pożegnać. Czeka mnie dzisiaj jeszcze spotkanie z dwoma studentami. Szykuje się wyjątkowo obfity połów dla nas w tym roku.

Słysząc potok pytań mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej, a że już wcześniej szczerzył się szczerze, tak teraz zaczął wyglądać odrobinę groteskowo.
-Kolejna rzecz o naszej dywizji: zadajemy tylko istotne pytania. Odpowiadając więc do świata żywych udajemy się gdy zajdzie taka potrzeba, a Hueco mundo mamy pod stałym nadzorem. Już od jakiegoś czasu znaleźliśmy sposób na radzenie sobie z więźniami, a jeśli obawiasz się śmierci to radzę rozejrzeć się za inną dywizją.
Dał Daisie jeszcze jedno jabłko, po czym skinął głową na pożegnanie i zniknął czemu towarzyszył charakterystyczny świst shunpo. Zaskoczona Daisie cofnęła się o krok, ale smaczne jabłko szybko ją uspokoiło. Kisuke nawet nie zdążył się pożegnać, ale nie było czasu na żale, bowiem czekała go długa droga do domu. Ostatecznie zajechał przed posiadłość, gdy noc już dawno objęła Seireitei w swe panowanie. Z burczącym brzuchem odstawił Daisie do stajni, po czym udał się na spoczynek. Pomimo tego, że wciąż czekały go jeszcze dwie wizyty to na szczęście siedziby dywizji VII i X znajdowały się bliżej, a w dodatku w niewielkiej od siebie odległości. Powinien je zaliczyć w jeden dzień o ile nie trafi się coś nieprzewidzianego.

***

Następny dzień zapowiadał się wyjątkowo przyjemnie. Idealna aura wczesnej wiosny - nie za ciepło, nie za zimno. Słonko świeci, Daisie w dobrym humorze, a po kilku godzinach jazdy okazało się, że tym razem nikt nie będzie w Kisuke rzucać jabłkami. Pomocny shinigami obiecał, że zajmie się świnką, a jego entuzjastyczna koleżanka zaprowadziła chłopaka pod sam gabinet pani porucznik i jeszcze na pożegnanie oznajmiła z pewnością, iż nie ma czego się obawiać i na pewno ich vice kapitan przypadnie mu do gustu. Pora się o tym przekonać. Kisuke zapukał.
- Proszę proszę! - Usłyszał odrobinę speszony, dziewczęcy głos.

Niespodziewany przypływ gotówki był jednym z nielicznych uśmiechów szczęścia, których doświadczył przez następne miesiące. Ostatni rok nauki zaczynał z dodatkowym obciążeniem. Nie dość, że wkrótce czekały go egzaminy, które miały przesądzić o jego losie jako shinigami, to jeszcze wplątano go w sprawy, od których zapewne wolałby być najdalej jak się tylko dało. Ojciec zaprosił Kisuke do posiadłości kilka dni po wizytacjach w dywizjach, gdzie jeszcze raz wyłożył mu to co dowiedział się od Masakiego, jednocześnie wyrażając dezaprobatę działaniami starszego syna, który samowolnie wyjawił wszystko przed czasem. Brat, albo też raczej kuzyn, odwiedził Kisuke kilka razy pomagając mu w treningu, chociaż najwięcej wsparcia w tej materii otrzymał od Rentaro, który przychodził co drugi dzień udzielając szkolenia z zakresie szermierki. Dodatkowe lekcje procentowały podczas zajęć z zaawansowanego zanjutsu podczas których Kisuke dowiedział się między innymi jak przekazywać reiatsu do broni, aby wzmocnić atak czy też poznał teorię zaklęć wspomagających walkę w zwarciu.
Podstawy hoho rzeczywiście okazały się podstawami i to bardzo deprymującymi, bo żaden ze studentów przez kilka miesięcy nie poczynił większych postępów. Prowadzący zajęcia przestrzegł ich, że nauka szybkich kroków to nie jest łatwy kawałek ciastka ryżowego i sukcesem będzie jeśli pod koniec roku uda im się wykonać choćby pojedynczy krok shunpo.
Zaawansowana hakuda również stanowiła dla niego wyzwanie, bo pomimo zajęć z ju jitsu w poprzednich latach okazało się, że wciąż ma jeszcze wiele do poprawienia. Wykłady z wiedzy o świecie duchowym były w porównaniu do tego wszystkiego dość odprężające. Dość sporo miejsca poświęcano tam zagadnieniu kami, a z tym Kisuke miał już pewne doświadczenie.

Minęła wiosna, lato i nadeszła jesień. Liście w większości pospadały już z drzew, noce byłe długie, a dni chłodne i deszczowe. Ponura aura skutkowała gorszym samopoczuciem i mniejszą ochotą na robienie czegokolwiek. Kisuke akurat miał dzień wolny od zajęć, gdy zgodnie z zapowiedzią pojawił się Rentaro. Już po jego minie chłopak poznał, że tym razem nie przyszedł go szkolić.
- Szybko. Doprowadź się do ładu, przywdziej czyste kimono. Zaraz przyjedzie tutaj wuj twojego ojca... prawdziwego ojca.

- Jeszcze nie, ale uważaj co mówisz. Od wrażenia jakie wywrzesz może wiele zależeć. Prędko
Rentaro poganiał Kisuke. Pospiesznie zeszli z piętra i ruszyli ku wyjściu z posiadłości.
- Kuchiki-sama zdradził twoją prawdziwą tożsamość Kyoraku-sama jakiś czas temu - wyjaśniał w pośpiechu. - On nie darzy sympatią swojego bratanka, a twojego ojca i jest przy tym drugą co do znaczenia osobą w klanie, wobec czego jego przychylność będzie niezwykle znacząca, gdy obejmiesz przywództwo w rodzie.
Rentaro zatrzymał Kisuke przed drzwiami. Obrócił go do siebie, ocenił spojrzeniem, poprawił kimono i otarł kciukiem policzek chłopaka. Na koniec położył dłonie na ramionach.
- No, zachowuj się jak na prawdziwego szlachcica przystało. - Uśmiechnął się blado. - Ruszaj. Dasz sobie radę.
Okazało się, że przed posiadłością czeka na Kisuke prosta lektyka niesiona przez czterech tragarzy. Zazwyczaj na bokach tego popularnego w Seireitei środka transportu znajdował się herb rodu szlacheckiego, ale nie w tym przypadku. Gdy Kisuke zbliżył się, drzwi otworzyły się. Wsiadł do środka i usiadł naprzeciw mężczyzny ubranego w mundur shinigami. Miał uderzająco niebieskie oczy osadzone w twardej twarzy. Nos długi, usta cienkie. Tygodniowy zarost na twarzy i krótkie siwe włosy, w których ginęły resztki czerni. Zapukał w ściankę dając znak tragarzom, aby ruszyli. Lektyka podniosła się i odtąd towarzyszyło im lekkie, niemal nieodczuwalne kołysanie. Nad sufitem chybotała się mała lampa oliwna. Niepotrzebna w gruncie rzeczy, bo papierowe ścianki przepuszczały dość światła i to pomimo zachmurzonego nieba na zewnątrz.
- Rzeczywiście... przypominasz ojca - zaczął mężczyzna.

Kisuke był atakowany oceniającym wzrokiem, którym często obdarzał go ojciec i za każdym razem miał wrażenie, że wystawiona opinia będzie negatywna. Również w tym przypadku męczyło go podobne przeczucie.
- W twoich oczach i słowach brak zdecydowania, chłopcze. - Na krótką chwilę na twarzy mężczyzny pojawił się nieprzyjemny grymas. - Co za marnotrawstwo żeby tyle lat kryć się po Rukongai. Na miejscu Kuchiki-sama ukarałbym człowieka, który tam cię ukrył, ale poczynionej szkody nie da się już odwrócić. - Westchnął z rozdrażnieniem. Wykonał ruch dłonią w powietrzu znamionujący irytację. - Kuchiki-sama jest zbyt łagodny, ale jego prawdomówności nigdy bym nie podważył wobec czego od razu uwierzyłem, że jesteś tym kim jesteś. Teraz zaś chcę się przekonać ile może zyskać ród Kyoraku na zmianie przywódcy.
Z ulicy dobiegła ich rozmowa, zapewne shinigami, o nużących nocnych patrolach po ulicach Seireitei i pomyśle, aby za pracę w trudnych warunkach dostawać wyższe wynagrodzenie.
- Twój ojciec nigdy się do tego nie nadawał - kontynuował Kyoraku. - Jest kapryśny, niestabilny i nie potrafi myśleć długoterminowo. W dodatku marnuje czas i pieniądze na niegodne uciechy i nie słucha się rad mądrzejszych od siebie. Liczę, że ty chłopcze będziesz postępować inaczej.
Postawił mocny akcent na ostatnie zdanie.

Wydawało się, że Kisuke przegiął strunę. Słysząc butną odpowiedź Kyoraku nasrożył się jeszcze bardziej i uniósł dłoń jakby miał zamiar w coś uderzyć. Klepnął w swoje kolano.
- Haha, tak lepiej. Podoba mi się to spojrzenie. - Surowa powaga mężczyzny zniknęła, jak gdyby nigdy jej nie było. - Takiemu młodzieniaszkowi mogę się przedstawić. Jestem Kyoraku Shouhei, czwarty oficer ósmej dywizji i obecnie najstarszy żyjący przedstawiciel rodu Kyoraku.
Uśmiech przygasł, ale spojrzenie pozostało życzliwe.
- Odpowiadając na pytanie to tak, ukarałbym tego mężczyznę. Powinien od razu zabrać cię do posiadłości Kuchiki przez co twoja sytuacja teraz byłaby znacznie lepsza, ale jak mówiłem przeszłości się nie cofnie i trzeba działać w takich warunkach jakie mamy. Dogłębnie przyjrzałem się twoim wynikom z akademii. - Rozpostarł się szerzej na siedzisku, a że barki miał całkiem imponujące to zasłonił sobą większość oparcia. - Póki co zapowiadasz się na niższego oficera, chociaż zajdziesz pewno dalej przez nazwisko. Zdążyłeś uratować jednego z większych przeciwników Kuchiki, a w osiągnięciu dobrego wyniku w ważnym egzaminie przeszkodziła ci chuć jednego Shihouina. Najważniejsze jednak, że osiągasz dobre wyniki w zanjutsu, Twój ojciec to dobry szermierz, pechowo jest to jedyne użyteczne hobby jakie ma.
Szczęknął metal. Kyoraku wyjął zanpakuto z sayi i położył je sobie na kolanach. Po klindze tańczył blady i chybotliwy blask z latarni.
- Potem udzielę ci kilka podpowiedzi, jak z nim walczyć i na co masz uważać. Pewny jestem, że gdy dojdzie do pojedynku on nie będzie miał nic przeciwko uśmierceniu cię, a czy u ciebie panuje podobna pewność? Kuchiki-sama zapewnił, że tak. Ale jak jest naprawdę? - Przejechał palcem po klindze skupiając uwagę na niej zamiast na Kisuke.