Dwór Kuchikich

Dwór należący do trzonu potężnego rodu Kuchiki, a i zatem główna siedziba tego arystokratycznego klanu. Miejsce zamieszkania głowy rodziny jest emanacją ich potęgi. Potężna budowla o rozmiarach tak imponujących, że łatwo się zgubić w labiryntach jej korytarzy, o terenach zielonych, na których można poczuć prawdziwą przestrzeń, o całym szwadronie służby dbającym o utrzymanie tej wielkiej budowli, a przede wszystkim mieszkających tu Kuchiki w porządku i dostatku. Zresztą nie tylko służby jest tu w bród, podobnie jest z pracownikami ochraniającymi to miejsce, którymi głównie są Shinigami z Rukongai lub pomniejszych rodów szlacheckich, którzy po akademii wybrali dochodową służbę dla domu arystokratycznego. Sama budowla nie jest, jednak twierdzą obronną, stawiono tu przede wszystkim na to, aby ta była piękna i monumentalna. Trzeba powiedzieć, że choć siedziba Kuchikich przeżyła wiele pokoleń to nie widać u niej oznak swej wiekowości, a to wszystko przez staranne prace konserwacyjne przeprowadzane w tym budynku, aby ten zawsze prezentował sobą majestat rodziny, która w nim mieszka.

Aoto - Kuchiki Kisuke

Do bramy chłopak dotarł dopiero po godzinie dwudziestej co kazało zadać sobie pytanie czy nie lepiej było z odebraniem miecza poczekać, aż do weekendu, bo powrót może być skomplikowany, wszakże drzwi akademika są zamykane o godzinie dwudziestej trzeciej, a przyjście później oznaczało konfrontacje z złowrogą panią dozorczynią, którą wyprzedzała jej zła sława. U bramy stał tylko jeden strażnik, którym był postawny, Shinigami o czarnym kolorze włosów.
- Stój! Kim jesteś i czemu chcesz burzyć spokój państwa Kuchiki-sama o tak późnej porze? - zawołał oficjalnym tonem widząc, iż Kisuke kieruje się prosto do bram rezydencji swego przybranego ojca.

01#061

-Witam my się jeszcze, nie znamy. Jestem Kuchiki Kisuke.- Ukłonił się
-Przybyłem zobaczyć się z Ojczymem. Mam sprawę niecierpiącą zwłoki. Dlatego pędziłem ile sił w nogach, aby jeszcze dzisiaj rozmówić się. Jeżeli możesz, poinformuj głowę rodu, że jego Przybrany Syn przybył.- Ekscytacja na jego twarzy wskazywała, że nie przeszedł takiego kawała drogi na marne i nie żartował.
*Myślałem, że szybciej tu dotrę. Dzisiaj i tak nie zdążę wrócić do akademii. Poproszę Wuja, abym mógł zatrzymać się na jedną noc. Wstanę wcześniej i wrócę do pokoju się przebrać.*

- Ojczymem!? - zagrzmiał strażnik, któremu słowa Kisuke widocznie nie za bardzo się spodobały. - Śmiesz twierdzić szczylu, że Kuchiki-sama ma nieślubne dziecko? Zmiataj stąd, bo Cię zaraz oduczę robienia sobie głupich żartów! - zawołał widocznie nie będąc na bieżąco i nie wiedząc, iż jego mocodawca adoptował syna przez co zrozumiał to jakby blondyn przedstawiał się jako bękart pana domu, co było oczywistą zniewagą. Wyglądało na to, iż młodzieńcowi pozostały dwie drogi, albo odejść sobie albo starać się jakoś przekonać strażnika, że nie wciska kitu, ani tym bardziej nie chce obrazić pana ojca, lecz rzeczywiście jest adoptowanym synem pana Kuchiki.

01#062

Kisuke zdziwiony całą sytuacją, nie rozumie jak w ogóle, ona miała miejsce, żeby strażnik nie wiedział o nowo przyjętym członku rodu.
-Chyba źle mnie nie zrozumiałeś. Jakiś czas temu zostałem adoptowany przez wielmożnego Kuchiki-same. Nawet uczniowie akademii wiedzą kim jestem. A ty pracujesz tutaj i nic o tym nie wiesz. Wyjaśnisz mi jakim cudem strażnik bramy nie wie nic o tak istotnych rzeczach? Jesteś nowy czy może po prostu nikt Ci nic nie mówi? Jeżeli tak to zawołaj przywódcę straży, może on Ci wytłumaczy całą sytuację.- Powiedział poirytowany, próbując przemówić mu do rozumu.

Kisuke doszedł do głosu i zamierzał to wykorzystać, żeby wyrazić swoje oburzenie niedoinformowaniem strażnika, a także tą kompromitującą sytuacją, zupełnie niegodną arystokraty jakim przecież w pełni po adopcji był! On dalszych nieprzyjemności dla dwójki uratowało ich przyjście drugiego strażnika, który wyszedł zza winkla. Słysząc część wypowiedzi ukłonił się Kisuke uniżenie i powiedział:
- Najmocniej Pana przepraszam za kolegę Kuchiki-sama. Spędził ostatnią dekadę na służbie dla Pańskiego Wielmożnego Ojca pilnując jego posiadłości w Rukongai przez co nie zna nowinek. - był to blond Shinigami o ładnej aparycji i ciepłym uśmiechu. Po tym te palnął przez łeb bruneta i powiedział do niego surowo:
- To Twój Pan kretynie, Kisuke-sama, którego wielmożny Kuchiki-sama niedawno przygarnął pod swe skrzydła jako swego syna niczym rodzonego w ramach adopcji! Przeproś! - czarnowłosy zrobił wielkie oczy oraz poczerwieniał zdając sobie sprawę z gafy jaką popełnił oraz w jakich tarapatach się znalazł. Zaczął kłaniać się jeszcze bardziej czołobitnie niż niedawno Shunsuke i jeszcze głośniej przepraszać:
- PRZEPRASZAM KISUKE-SAMA! NIE BYŁEM ŚWIADOM! NIEEE.... NIE MA DLA MNIE WYTŁUMACZENIA, ALE PROSZĘ O LITOŚĆ! - wołał w kierunku blondyna.

01#063

Młody Kuchiki nie przywykł jeszcze do tego, że ludzie kajają się przed nim. Zrobiło mu się trochę głupio.
-Nic się nie stało. Proszę, wstań. Teraz kiedy drugi strażnik wytłumaczył sytuacje, nie mam powodu do złości. Po prostu na przyszłość nie oceniaj ludzi zbyt pochopnie, a jeżeli nie jesteś czegoś pewny, zapytaj się inny strażników.- Uśmiechnął się lekko. Drugi strażnik rozładował napięcie, które narastało między nimi.
-Mógłbyś zabrać mniej do Ojca? Muszę pilnie z nim pomówić. - Spojrzał na blond strażnika.

- DOBRZE KISUKE-SAMA, WIĘCEJ TAKIEGO BŁĘDU NIE POPEŁNIĘ! DZIĘKUJE ZA LEKCJE! - zawołał dalej kłaniając się blondynowi. Drugi ze strażników był znacznie spokojniejszy... i niedziwne zresztą.
- Oczywiście. - powiedział zapukając w bramę w stosowny sposób, a ta po chwili została wybrana. - Proszę za mną. - rzekł. Dotarli do drzwi wejściowych gdzie Ci się Kisuke ukłonili, a także informacyjnie powiedzieli, że głowa rodu raczy się herbatką w altance, więc nie musieli wchodzić do środka. Rzeczywiście najznamienitszy z obecnych Kuchiki właśnie zaznawał odpoczynku siedząc w ładnej altanie na skrawku stawu z białymi rybami nieznanego blondynowi gatunku.
- Dziękuje, zostaw nas samych. - powiedział do strażnika Raidon. - Witaj Kisuke-kun, co Cię do mnie sprowadza? - zapytał jak zwykle rzeczowo i stanowczo pan Kuchiki, który nie należał do najbardziej czułych ojców na świecie.

01#064

-Witaj Raidon-sama.- pochylił czuprynę przed ojczymem.
-Przybyłem przekazać Ci pewną wiadomość. Zostałem wybrany ze wąskiego grona kandydatów do udziału w pewnym eksperymencie przeprowadzanym przez piąty oddział. Mianowicie już na pierwszym roku dostałem pozwolenie noszenia asauchi. Właśnie z tego powodu pojawiłem się dzisiaj tutaj. Dyrektor Fugunaga poinformował mnie, że wyższe szlacheckie rodziny mają zwyczaju przekazywać zanpakuto z pokolenia na pokolenia. Nie chciałem przynieść wstydu rodowi, więc postanowił skonsultować się z Tobą.- Kisuke cały czas patrzył w oczy ojca, nie chciał go znieważyć ani tym bardziej obrazić brakiem szacunku.

Wiekowy mężczyzna wysłuchał z uwagą tego co miał do powiedzenia jego adoptowany syn co chwilę biorąc łyka herbaty, która swym intensywnym zapachem wypełniała najbliższe otoczenie. Po ostatniej głosce jaką wypowiedział Kisuke nastała cisza. Raidon mruknął i powiedział:
- Jak ich znam to tym wąskim gronem byli przedstawiciele bogatych domów, od których mogą liczyć na dofinansowanie dla Akademii. - nie wyglądało, aby umniejszał sukcesowi swego siostrzeńco-syna, był zwyczajnie rzeczową osobą, która przez swą wiekowość wiedziała jak sprawy się mają w Seiretei, które na finansach stało i waluta miała tu dużą wartość. - Nie mniej ich chciwość przynosi nam zysk, więc nie rozsądnym byłoby nie skorzystać. - powiedział jak to u niego zwykle na spokojnie, uważnie ważąc słowa, zawsze wypowiadał się przemyślanie oraz roztropnie, taka już była jego cecha, że kawał mądrego faceta z niego był... surowego, ale mądrego.
- Zaś co do miecza... - powiedział tu zasępiając się co nieco - Katany dziedziczonej z ojca na syna nie otrzymasz... z prostego względu. Otrzymał ją mój syn - Kyosuke, którego nie miałeś okazji poznać. Nie mniej możesz otrzymać inną broń, równie dobrze wykutą, acz mniej zdobną, choć z symbolem rodu Kuchiki... jeśli chcesz, wszakże nie wiem czy nie czujesz, wciąż przywiązania do domu, z którego prawowicie pochodzisz. - powiedział po czym spojrzał na niego tymi swymi mądrymi ślepiami, a Kisuke czuł jakby samym spojrzeniem dosłownie przeszywał go na wylot.

01#065

-Rozumiem. Jeżeli martwisz się tym, iż ucieknę później i zajmę pozycje głowy rodzinny Kyoraku to nie masz szans, żeby wrócił do tamtego rodu. Wolałbym umrzeć niż tam pójść. Jedyne uczucie, które wiąże mnie z tamtym domem to gniew.- Powiedział stanowczą, czując chłodny, przeszywając wzrok.
-Jeśli mi pozwolisz, będę z dumą reprezentował ród, z którego pochodziła moja matka Raidon-sama. Jeżeli zezwolisz, chciałbym także dzisiaj przenocować tutaj, nie zdążę wrócić do akademika przed jego zamknięciem.- Czekał w ciszy na reakcje ojczyma.

Wypowiedź Kisuke wprowadziła głowę rodu w zamyślenie. Ten pogładził swoje wąsy i powiedział:
- Sądziłem, że będziesz chciał usunąć swego ojca i zająć należne Ci przez tradycje miejsce głowy rodu Kyoraku. - młodzieniec nie był pewien, ale wydawało mu się, że usłyszał w głosie przybranego ojca nutkę zawodu. Ten zastanowił się jeszcze chwilę, upił łyka herbaty kończąc filiżankę i dodał:
- Oczywiście, zatem otrzymasz miecz z grawerem rodu Kuchiki... z kolei co do snu, wiele jest sypialni pod mym dachem, wybierz którą masz ochotę. Czy chcesz, abym nakazał przygotowanie lektyki na jutrzejszy ranek? - zapytał Raidon rzeczowym tonem proponując mu transport ludzi bogatych, często widział jak jego koleżanki i koledzy z wyższej szlachty z takowego korzystali. Może niezbyt szybki, ale za to bardzo wygodny.
- Czy masz do mnie jeszcze jakąś prośbę? - zapytał wraz ze swym przeszywającym spojrzeniem, by dodać - Opowiedz także jak Ci się wiedzie w akademii... wyglądasz jakby było... ciężko. - powiedział spoglądając na jego twarz, w której z oka, nadal nie zeszło limo, a na górze głowy kształtował się kolejny siniak tym razem od ciosu, który spuścił na jego głowę Gentaro.

01#066

-Dziękuje, jestem zaszczycony, że pozwalasz mi na używanie miecza z herbem Kuchiki. Za lektykę dziękuje, ale nie skorzystam, poranny jogging dobrze mi zrobi. Nie to wszystko nie mam więcej próśb.- Kisuke był naprawdę zadowolony z przebiegu ich rozmowy. W końcu wuj spełnił jego prośbę i powierzy mu miecz z herbem rodu.

-Akademia... jest bardzo, wymagająca, ale nie ma czemu się dziwić w końcu przecież, chcą jak najlepiej przygotować nas do zadań, które będziemy pełnić. Niektórzy nauczyciele są bardzo wymagający i surowi na przykład Zori-sensei na pierwszych wykładach pokazał na jednym ze studentów, jak traktuje spóźnialskich. Związał jakimś bakudo ucznia i przytwierdził do ściany. Przez całe zajęcia była w takiej pozycji. Jeszcze Mito-sensei, który dał nam duży wycisk na zajęciach ogólnorozwojowych. Pierwszego dnia odniosłem zwycięstwo na zajęciach z hakudy. Stąd mam to limo pod okiem. Drugiego dnia uczyliśmy się nowego bakudo, które też udało mi się opanować.
Trzeciego dnia na zajęciach z zanjutsu walczyliśmy, niestety tego pojedynku nie udało mi się wygrać. Dzisiejsza porażka, jednak dała mi duży zastrzyk motywacji i pokazała nad czym jeszcze muszę popracować.- Młody blondyn nie zamierzał martwić wuja, mówiąc mu, że większa część uczniów ma o nim niekoniecznie dobre zdanie.

Pan Kuchiki wydawał się być nieco zaskoczony tym, iż jego siostrzeniec odmawia luksusów woląc udać się z buta taki kawał drogi... jak plebs. No, ale w ostateczności nie powiedział na to nic poza:
- Twoja wola. - następnie wsłuchał się w opowieść o akademii, dość długą i szczegółową. Po tym wszystkim zamyślił się co nieco i powiedział stanowczym tonem:
- Gdy wejdziemy do domu nakażę, aby założono Ci bandaże regenerujące. Przez noc uśmierzą ból i zmniejszą opuchliznę. - po czym spojrzał na jego oko i czubek głowy, by po tym dodać - Nie wypada, aby Kuchiki prezentował się jak... opuchnięty zakapior. - to ostatnie wypowiedział z pewną dozą pogardy. Widać było, że Raidon podchodził do kwestii prezencji oraz pijaru rodu w sposób bardzo poważny. Po tym odezwała się ktoś jeszcze... brzuch Kisuke, który przecież od przerwy obiadowej nie został uraczony żadnym posiłkiem. Kącik ust głowy rodu uniósł się na ten dźwięk po czym wstał:
- Wprawdzie ja już jadłem, ale udajmy się do środka, abyś i Ty otrzymał jakąś strawę. - po czym ruszył do drzwi wejściowych - W między czasie powiedz mi czemu właściwie zdecydowałeś się zamieszkać w akademiku... Kuchiki mają w okolicy akademii ładną posiadłość specjalnie dla studentów. Zdaje się, że nigdy nie opowiedziałeś mi o powodach swojej decyzji. - powiedział stary, ale wciąż dumny i wyprostowany mężczyzna wyglądający jakby faktycznie nie rozumiał decyzji swego przybranego syna.

01#067

-Dziękuje Ojcze.- Powiedział zażenowany młodzieniec. *Najwyraźniej Wujowi nie podoba się fakt, że jestem cały pobijany, a tym bardziej to mieszkanie w akademiku. Może zamieszkanie w tej posiadłości nie byłoby głupim rozwiązaniem.*
-Nie miałem pojęcia, iż w okolicach szkoły jest posiadłość należąca do naszego rodu. Zdecydowałem się na akademik z powodu odległości oraz myślałem, że tam będę mógł bardziej przykładać się do nauki. Niestety to okazało się niczym więcej niż iluzją. Aktualnie nikt nie zamieszkuje tej posiadłości?- Zapytał zaciekawiony.

- Kto pyta nie błądzi młodzieńcze. - powiedział arystokrata wolnym krokiem udając się w kierunku wejścia do budynku, co rzecz jasna tyczyło się niewiedzy na temat infrastruktury . Po drodze nakazał strażnikowi przekazanie jego poleceń odpowiednim osobom. Chodziło o przygotowanie jednej z sypialń, pomocy medycznej dla Kisuke oraz co najbardziej naglące podanie kolacji do stołu. Ten pobiegł od razu, by przekazywać sprawy do konkretnych ludzi. Ci udali się do jadalni, tej bardziej prywatnej, zacisznej, a nie tej przeznaczonej na biesiady w wielkiej sali. Mimo tego pokój ten był imponujący, pełen kwiecistych dekoracji, drogich kamieni, a nawet stół był dziełem sztuki, wykonany z drewna, masywny o wyrytych zdobieniach. Pod modłę typowo konserwatywnej szlachty był on niski, a przy nim ustawione zostały ładne, miękkie maty, na których można było czy to klęknąć czy to usiąść.
- W akademiku brak jest luksusu ciszy, koniecznego do nauki. - wyraził swój osąd Raidon. W kwestii posiadłości zamyślił się na chwilę jakby przekopując swoją pamięć w poszukiwaniu interesujących go informacji. W końcu gdy nastoletnia służka przyszła z zapytaniem czy zechcą się czegoś napić spojrzał swymi mądrymi oczyma na siostrzeńca i powiedział:
- Istotnie, posiadłość ta ma obecnie jednego lokatora. Jest nim mój bratanek, Toru-kun. - po czym podziękował służce i za napitek i za posiłek, informując że zastawa ma być tylko dla jednej osoby, dając do zrozumienia, iż to nie on nią będzie. W efekcie dziewczyna o włosach koloru śniegu spojrzała na niego swymi dużymi, błękitnymi oczyma.

01#068

-W takim wypadku proszę o dobrze podsmażoną wołowinę wagyu i jaśminową herbatę.- Ciepło aż biło z jego uśmiechu.
Spojrzał nieśmiało na Raidona
-Czyli nie będzie problemu, jeżeli chciałbym się tam przeprowadzić? Nie chciałbym nikomu sprawiać problemów. W końcu mógłbym poznać innych młodych członków rodu.-
Kiedy jedzenie zostało mu podane. Powiedział
-Smacznego.- Nie śpieszył się i delektował posiłkiem. Pamiętał, żeby nie wkładać za dużych kęsów do ust i nie odzywać się w czasie przeżuwania. Kiedy skończył, podziękował za jedzenie i zaczął raczyć się naparem.
-Mógłbyś mi opowiedzieć coś o Twoje zmarłej siostrze? Jaka była? Co lubiła?- Zamienił się w słuch i patrzy w oczy Ojca.

Służka ukłoniła się i poprosiła o chwilę cierpliwości po czym odwróciła się na pięcie, by wyjść przejściem dla służby. Stosunkowo przyszła z ładną zastawą stołową, a mianowicie filiżanką oraz imbryczkiem do herbaty, od której unosiła się przyjemna woń. Ta nalała do naczynia trochę napoju i uprzedziła, że ten jest gorący, co zresztą było widać ze względu na unoszącą się parę. Sama z kolei po tym wycofała się z powrotem do pomieszczenia dla służby.
- Żadnego. Posiadłość ta jest przeznaczona dla większej ilości mieszkańców. - po czym ten pogładził swoje wąsy i dodał - Aczkolwiek będziesz musiał postarać się, aby nie pójść śladem mego bratanka. - było to stwierdzenie dość tajemnicze, bowiem Kisuke nie znał owego Toru, więc nie wiedział jaką to właściwie drogą porusza się jego przybrany kuzyn. Po tym znowu przyszła służka... i to z koleżankami. Przyniosły nie tylko mięso, ale także ryż biały oraz brązowy, bukiet, warzyw, owoce morza. Ta, która była już tu wcześniej zapytała:
- Czy życzy Pan sobie coś na deser? - niezależnie od odpowiedzi po tym udała się z powrotem do miejsca, z którego przyszła. Raidon skinął na niego pozwalając mu na jedzenie, a po pytaniu spojrzał poważnie. Przez chwilę wyglądał jakby nad czymś się zastanawiał, aż w końcu powiedział:
- Musisz się nauczyć, że są tematy, których nie wypada poruszać podczas posiłku. - ahh ta etykieta!

01#069

Kiedy młodzieniec został pouczony, skupił się na jedzeniu. Zaczął od soczyście wyglądającego mięsa i skończył na deserze. Delektował się każdym kęsem i nie mógł wyjść z podziwu, jak dobre były te potrawy.
-Jedzenie było wyśmienite jak zawsze. W takim wypadku chętnie przeniosę się z akademika do posiadłości. Tam na pewno znajdzie cisze i spokój potrzebny do nauki oraz ćwiczeń. A swoją drogą, co takiego zrobił Toru-kun, że obrał złą ścieżkę?-

Dziewczyna stała i patrzyła się na Kisuke i patrzyła i patrzyła i patrzyła, ale ten ni hu hu nie chciał odpowiedzieć na jej pytanie. Starszy z Kuchikich okazał się tu bardziej litościwy dla swej służki i odesłał ją do jej wcześniejszych zajęć widać nie chcąc, aby ta ślęczała nad nimi gdy jego przybrany syn olewał jej dyspozycje w najlepsze. Gdy tylko ta poszła i wiadomo było, iż pozostali sami Raidon spojrzał na niego surowo i powiedział:
- Powinieneś nauczyć się szacunku do służby. Wprawdzie podlegają oni nam oraz naszym poleceniom, ale osoba z klasą potrafi zachować się odpowiednio nawet, wobec maluczkich... nie muszę chyba mówić, iż pragnę, aby każdy z Kuchiki, a w szczególności z mego najbliższego otoczenia miał klasę, prawda? - po czym odchrząknął znacząco i odniósł się do kwestii przeprowadzki:
- Przenieś się kiedy będzie Ci to wygodne... a także liczę, iż będziecie z Toru-kunem porozumiewać się odpowiednio, bez żadnych tarć. - stary arystokrata dał znać, iż bardzo by go zawiodło gdyby musiał wyjaśniać jakieś konflikty między tą dwójką. Widać było, iż jest człowiekiem o żelaznych zasadach, do których absolutnie każdy pod egidą nazwiska Kuchiki musi się dostosować. - Nie powtarzaj tego co Ci teraz wspomnę. Toru-kun właściwie nie zrobił niczego złego, kwestią jest jego podejście pełne ignorancji dla zaangażowania oraz dyscypliny rodu, brak w nim determinacji, z kolei mrowię obojętności, to nie jest droga Kuchiki. - powiedział widocznie głęboko zasmucony postawą jaką prezentował sobą jego było nie było dość bliski krewny, bo bratanek.

01#070

-Przepraszam Ojcze, jeszcze nie przywykłem do takiego traktowania, i nie skojarzyłem, że pytanie było kierowane do mnie. Obiecuje poprawę. Muszę także popracować nad swoją etykietą.
Co prawda to nie ma się czym chwalić, ale wczoraj po zajęciach zdarzył się pewien incydent. Pewien niski blondyn z rukonu wpadł przypadkiem na Omaede Tsuyoshiego, który chciał ukarać go. Nie jestem pewny co zamierzał mu zrobić, więc zainterweniowałem. Dzięki temu młodzieńcowi udało się zniknąć. Postaram się, aby nie było żadnych konfliktów.
Jeżeli pozwolisz, chciałbym udać się do łaźni i następnie pójść spać.- Powiedział pobijany, zmęczony chłopak. W jego głowie roiło się od myśli i emocji. Z jednej strony cieszył się, wyróżnienia zaś z drugiej strony dał wujowi kilka powodów do zawodu.

Raidon należał do osób, które nie lubią przeprosin, on oczekiwał poprawy, bez słów, bez oczekiwania, od ręki jak najszybciej. Jeśli, jednak coś go w dość długim wywodzie przybranego syna nudziło to nie dawało po sobie tego znać, słuchał z uwagą wszystko co ten powiedział.
- Musisz być ostrożny. Stawianie się w obronie słabszych jest szlachetne, aczkolwiek napytanie sobie biedy nigdy nie jest pozytywem. - rzekł to jak zwykle po chwili namysłu chcąc najwidoczniej dać siostrzeńcowi jak najlepszą radę. Na ostatnią prośbę Kisuke dość krzaczasta brew głowy rodu uniosła się w górę. - Sądzę, że nie miałoby to większego sensu. Wszakże przyszedłeś tu nie po mą radę czy posiłek, ale miecz. Z tego co natomiast się orientuje zajęcia w Akademii zaczynają się na tyle wcześnie, że jutro nie będzie czasu. Chodź, więc za mną młodzieńcze. mi.- powiedział wstając i spokojnym krokiem udając się do piwnic rezydencji. Tam dotarli do pokoju strzeżonego przez kolejnych Shinigami, a w nich znajdowało się kilka stojaków na katany, większość pustych, ale część była obstawiona broniami. Jedną z nich był miecz o purpurowym kolorze przewodzącym, prostej tsubie w kształcie elipsy oraz srebrnych zdobieniach, w tym takiego właśnie koloru nutką wyhaftowanym na pochwie herbem rodu Kuchiki, właśnie tego Raidon podniósł oboma dłońmi i podał blondynowi:
- Ostatnim właścicielem tego miecza był mój dość daleki kuzyn, który zmarł dość młodo, bezdzietnie, życzę Ci lepszego losu, dbaj o to ostrze, szczególnie że jego poprzedni właściciel został pośmiertnie okrzyknięty bohaterem. - Kisuke pozostało jedynie odebrać broń z rąk ojca.

01#071

Wyciągnął obydwie ręce i pochylił głowę. Czekał, kiedy Raidon położy klingę na jego dłoniach. Młody Kisuke aż zaniemówił, że tak dobrze wykonany miecz zostanie mu podarowany. Wysłuchał krótkiego wywodu o poprzednim właścicielu miecza. Po krótkiej chwili zdołał z siebie wykrztusić.
-Razem z tym ostrzem będziemy wspinać się na szczyty naszych możliwości. Jak się nazywał Twój kuzyn? Żałuje, iż tak szybko rozpoczął się rok w akademii, chętnie zostałbym tu na trochę dłużej, ale niestety dzień dobiega końca.
Następny razem jak się spotkamy na pewno będę miał wiele więcej osiągnięć, którymi będę mógł pochwalić się.
- Powiedział pewny siebie młodzian.
-Dobrej nocy Ojcze i do zobaczenia niebawem.- Ukłonił się i obrócił na pięcie. Poszedł do łaźni, w której zmył z siebie pot po cały dniu. Poszedł do przygotowanej sypialni, gdzie czekał aż jedna, ze służek założy mu bandaże. Później nie traci czasu i idzie spać. Rano musi wstać znaczniej wcześniej, żeby zdążyć do akademika przed zajęciami.

Raidon położył na jego dłoniach miecz, który był całkiem lekki i dobrze wyważony, natomiast materiał z którego wykonano pochwę oraz rękojeść był przyjemny w dotyku. Od razu można było wyczuć, iż jest to broń wysokiej jakości. Kisuke rozpoczął swoje wypowiedzi zadając pytanie, a potem zalewając je kolejnymi zdaniami pełnymi optymistycznego spojrzenia na przyszłość. Po tym ten się pożegnał, ukłonił i obrócił na pięcie nie czekając na odpowiedź. Po chwili, jednak usłyszał zza pleców słowo "geki", a jego ciało zamarło w bezruchu stając się zupełnie nieczułe na rozkazy płynące z jego umysłu.
- Jesteś teraz Kuchiki, a ja jestem głową tego rodu, więc jesteś winien mi szacunek młodzieńcze. Wyjść możesz wtedy kiedy Ci na to pozwolę, robić to na co masz ochotę gdy Ci na to pozwolę, a w innych wypadkach robić to co Ci nakażę. - zagrzmiał rozeźlony lekceważącym, lekkim podejściem przy osobie starszej i poważniejszej od siebie w wykonaniu Kisuke. Faktycznie odpowiednie zachowywanie przy Raidonie nie było tak proste jak przy innych, prostszych ludziach, szczególnie tych spotykanych w Rukongai.
- Wyślę do Ciebie sługę, który wskażę Ci pokój. - powiedział starzec wychodząc w samotności. Dopiero chwilę po jego zniknięciu w drzwiach nowy nabytek klanu Kuchiki poczuł swobodę ruchu oznaczającą, iż Bakudou została dezaktywowane. U wyjścia z piwnicy czekała już na niego służka ta sama, którą olał w kwestii odpowiedzi na deserowe pytanie.

01#072

Drapie się po głowię. *Nie chce nawet wiedzieć ile dzisiaj strzeliłem gaf. Wuj na pewno jest mądry, ale surowy i stanowczy z niego facet. Dobrze, że nie zostawił mnie w tym bakudo na całą noc. Dobrze, że nie zabrał mi miecza za taką zniewagę. *
-Wybacz moje wcześniejsze zachowanie. Jest mi bardzo wstyd. - Kłania się jej i próbuje ukryć lekko czerwoną twarz od wstydu.
-Jeszcze nie przyzwyczaiłem się do bycia paniczem. Do tego jeszcze się zestresowałem. Ojciec najwyraźniej nie jest zadowolony z mojego zachowania. Czy możesz zaprowadzić mnie do pokoju?- Mając na uwadze wcześniejszą sytuacje Kisuke grzecznie czeka, aż służka odpowie.

Zachowanie Kisuke wyraźnie zdziwiło służkę.
- Nie musi mnie Pan przepraszać... nic się nie stało. - powiedziała po czym znowu przybrała swoją niewzruszoną pozę, którą na chwilę opuściła. Z tą zupełnie pozbawioną emocji twarzą wysłuchała drugiej wypowiedzi arystokarty po czym ignorując pierwszą część, której pewno nie wiedziała jak skomentować odpowiedziała:
- Oczywiście Proszę Pana. Proszę za mną. Pomoc medyczna już na Pana czeka. - powiedziała po czym dość żwawo uwijając się jak na jej krótkie nogi udała się do pokoju, który był cóż... niesamowity. Wielkie łoże z zasłonami, na ziemi puchaty dywan, ściany ładnie pomalowany, duże okno z falbankowymi zasłonkami.
- Czy życzy Pan sobie jakiś poczęstunek, dodatkowe poduszki czy coś innego? - zapytała dziewczyna. W pokoju już czekała druga dziewczyna, tym razem brunetka, znacznie starsza i większa, która miała na tacy wypełnionej jakimś płynem bandaże. Po tym gdy ten się położył ta informując o kolejnych ruchach najpierw położyła mu na oku wacik, a potem owinęła je bandażem, po tym całą górną część jego głowy. Od tych płynęło jakby ciepło, ulga, czuł się lepiej po owinięciu.
- Bandaże nawilżone są substancją, która dobrze wpływa na regeneracje ciała, używane są do poważniejszych obrażeń, niż te Pana, więc z tymi siniakami powinny poradzić sobie w bardzo dobrym stopniu. - powiedziała. Po tym jeszcze zapytała czy czegoś sobie życzy, a jeśli nie to pokłoniła się i zostawiła go samego.

01#073

-Jeżeli to nie problem, to chciałbym zmyć z siebie pot. Nic więcej dzisiaj już nie będzie mi potrzebne.- Kładzie się, aby brunetka mogła go opatrzyć.
*Bardzo miłe uczucie, przypomina delikatnie poranne promienia słońca muskające skórę.*
-Dziękuje za zajęcie się moim ranami. Jeżeli skończyłaś, możesz już iść.- Powiedział zmęczony młodzieniec, który w trakcie czekania aż niższa służka wróci, podziwia sypialnie.
*Ciekaw jak wyglądają sypialnie w posiadłości blisko szkoły, raczej nie są aż tak niesamowite. Ale na pewno łózka będą tam wygodniejsze niż w akademiku.*
Sięgnął po miecz i wydobył go z sayi i przyjrzał się dokładnie ostrzu i zdobieniom.
*Czeka nas wspólna przyszłość partnerze. Udowodnię wszystkich, że jestem godny tego zaszczytu.*
Kiedy pojawi się białowłosa, chłopak idzie wykąpać się, a następnie idzie od razu uderzyć w kimono.(W kimono, które jest w przygotowanej sypialni. )


Kisuke wstaje kilka chwil przed brzaskiem (4:00). Nie zamierza nikogo kłopotać swoją obecność. Więc bierze miecz i idzie do wyjścia. Żegna się ze strażnikami, którzy pełnili nocą wartę i zaczną truchtać do akademii. Po drodze zamierza wstąpić do otwartej jadłodajni kupić porcję ośmiorniczek w cieście, które zje na śniadanie. Kiedy dotrze do akademika kieruje się do pokoju, w którym mieszka. Przebiera się w świeżo wyprany uniform i zdejmuje bandaże z głowy. Brudne ubrania wkłada z powrotem do kuferka. Miecz wsuwa za pasek munduru. Bierze jedzenie, które kupił i idzie zjeść śniadanie na świeżym powietrzu. Młody Kuchiki zjawia się przed salą wykładową kwadrans przed czasem.

Kisuke już obandażowany udał się do łaźni. Gorąca woda przyjemnie i regenerująco zadziałała na jego mięśnie wymęczone przez zajęcia u Senseia Mito, Sensei Sekine oraz sporej długości spacer. Po tym swobodnie mógł uderzyć w to biedne kimono. Łóżko było miękkie, pościel przyjemna w dotyku i ładnie pachnąca, więc przyjemnie mu się spało... szkoda że krótko. Ustalił sobie porę pobudki niebywale wczesną, także pierwsze co go przywitało to zmęczenie oraz potężne ziewnięcie, które mimowolnie wyrwało się z jego ust. Mimo tego, że powieki same mu się zamykały chłopak wziął swoją chlubę, katanę oraz udał się do wyjścia z rezydencji, spiesząc się na tyle, że nawet nie zdjął bandaży okalających jego głowę. Wyjście z domu wuja nie było wcale takie proste, a najnowszy z Kuchikich przynajmniej kilka razy źle skręcił nim w końcu zaznał świeżego powietrza dostępnego na zewnątrz. Pożegnał się z pełniącymi wartę Shinigami, którzy otworzyli mu bramę, a następnie ruszył truchtem w stronę Akademii. Bieg przypomniał mu to, że wczoraj nie próżnował na zajęciach co odczuwają, wciąż jego mięśnie. Przez zakwasy nie biegło mu się zbyt komfortowo, więc musiał praktykować coś co nazywa się marszobiegiem. Szybko czekał go pierwszy tego dnia zawód. Otóż o tej porze ulice Seiretei były opustoszałe, a przez całą drogę młodzieniec nie spotkał nikogo poza dwójką Shinigami patrolujących ulicę, którzy zresztą dziwnie na niego spojrzeli... to pewno przez te bandaże. Wszelkie jadłodajnie natomiast o tej godzinie były zamknięte na dwa spusty w efekcie czego zakupów nie udało się wykonać, a adeptowi akademii w jego drodze towarzyszył dźwięk wydobywający się z jego własnego brzucha. Do swego pokoju dotarł mniej więcej wpół do siódmej, a jego jeszcze przez niedługi czas współlokatorzy kimali sobie w najlepsze. Ten zdjął bandaż mogąc zorientować się o tym jak skuteczne są te namaczane bandaże. Opuchlizna z oka zeszła zupełnie, a pozostała jedynie ciemna plamka na skórze. Na czubku głowy, natomiast po bokkenie Gentaro pozostał jedynie malutki siniak, który praktycznie był niewidoczny, a jedynie wyczuwalny gdy przejechało się po jego głowie ręką. To czego nie udało mu się zrobić po drodze mógł nadrobić w stołówce, a mianowicie najeść się. Pewno nie był to pokarm tak dobry jak z restauracji, ale chociaż dostępny dla jego żołądka, a będąc tak głodnym jak on w tej chwili to i garść piachu smakowałaby jak delicje. Po przygotowaniach mógł jeszcze chwilę odsapnąć i udać się do akademii.

Piszemy tutaj

Aoto - Kuchiki Kisuke

Dwór rodu Kuchiki nawet w taką pogodę robił wrażenie swą potęgą oraz rozmachem. Strażnik zaprowadził Kisuke do środka gdzie przejęła go służka, tak się składała, że ta sama która poprzednim razem zaprowadziła go do pokoju. Tym razem poinformowała, że szanowny ojciec go oczekuje, by po tym poprowadzić do tego samego pomieszczenia, w którym ostatnio rozmawiali. Tam Raidon raczył się herbatą, która wydawało się, że mu smakowała.
- Witaj Kisuke-kun. - powiedział, by po tym kontynuować - Obiad zaplanowany jest za godzinę, czy chcesz się czegoś napić? - w zależności od tego służka przyjęła zamówienie i z nim lub bez niego zniknęła w drzwiach przeznaczonych dla pomocy kuchennej.
- Jak Ci się podoba posiadłość? - zapytał, ewidentnie aby zagaić rozmowę.

01#113

-Witaj Raidon-Sama.- Wykonał ukłon w stronę ojca i zajął miejsce przy stole.
-Tak poproszę jaśminową herbatę.- Uśmiechnął się w stronę służki.
-Posiadłość jest rzeczywiście lepszym miejsce do nauki niż akademii. Nikt nikomu nie przeszkadza i do tego spokój. Najbardziej podoba mi się ogród gdzie można się wyciszyć. Jedynym problemem jest fakt, że mieszkamy tam tylko we dwójkę, przez co utrzymanie jej w czystości nie jest łatwe. Do tego przygotowywanie posiłków też zabiera sporo czasu, ale przynajmniej nie mam z Toru żadnych konfliktów ani trać. Wiem, że raczej nie powinienem się pytać, ale czy istnieje szansa, abyś przydzielił mi służkę ojcze?.- Grzecznie czekał, aż obsługa przyniesie napój.
-Moją grupę teraz czeka wycieczka w lasy rukongaiu, już nie mogę się doczekać co wymyślili ciekawego.-

Służka skinęła głową i odeszła, więc dwójka Kuchikich mogła przejść do swoich spraw, które Raidon zaczął dość lekkim pytaniem. Kisuke odpowiedział w taki sposób, który wyraźnie ucieszył głowę rodu.
- Dobrze mi to słyszeć. - skomentował dobre wieści od przybranego syna. Młodszy z szlachciców wykorzystał to lekkie pytanie, aby szybko przejść do interesów. Mężczyzna spojrzał na niego uważnie jakby chciał coś wyczytać z jego twarzy, by po chwili odpowiedzieć:
- Oczywiście, to nie jest żaden problem... aczkolwiek mam nadzieje, że nie muszę Ci mówić, iż nie życzę sobie incydentów między Tobą, a służką, prawda? - rzekł to chyba sugerując jakieś romanse, bękarty i inne takie. Takie rzeczy nigdy nie były dobre dla reputacji rodu, a o nieskazitelność tej Raidon bardzo zabiegał.
- Rozumiem, uważaj na kleszcze. - poradził mu starszy mężczyzna, by w końcu zapytać kierując się do meritum - Domyślasz się czemu Cię tu wezwałem? - jego twarz wyrażała dużą powagę.