Dwór Kuchikich

- Trudno zrozumieć to komuś kto nie dorastał w Seireitei. Sam nie chciałbym żyć w takim świecie. Żona i dzieci w porządnej chałupie w porządnej wiosce, to jest coś do czego warto dążyć. - Wzruszył ramionami. - I pewno tak bym żył gdybym nie urodził z wysokim reiatsu.
Rentaro wyprostował się, gdy Kisuke wstał z krzesła. Nagle wydał się bardzo zaniepokojony.
- Ptak? Przypominał orła czy sokoła? - Rzeczywiście, Kisuke pamiętał, że ptak na pieczęci przypominał raczej drapieżnika niż wróbla. - To musiał być w takim razie feniks, herb rodu Shiba. I mówisz, że Kuchiki-sama wyglądał na zdenerwowanego? Niecodzienny widok. Lepiej wywiodę się o co chodzi... No, Kisuke. Trzymaj się w takim razie i dobrze wypocznij po egzaminach. Praca pracą, ale odpocząć też trzeba. Wpadnę z wizytą, jak będzie czas. - Skinął głową i wyciągnął rękę, jakby chciał poczochrać łepetynę Kisuke, ale w połowie drogi zawahał się i zniżył prawicę do uściśnięcia.
Chłopak spełnił swój synowski obowiązek i pochwalił się wynikami egzaminów. Teraz czekały go słodkie dwa tygodnie wakacji.

Seireitei było prawdziwym miastem kolosem przez co czasami trudno odnaleźć to czego się szukało, ale na szczęście Kisuke wiedział gdzie się udać, aby zrobić zaplanowane przez siebie zakupy. Porządny nieprzemakalny płaszcz z kapturem kosztował czterdzieści ryo, a za obciążniki na ręce i nogi, które mógł kupić w sklepie mieszczącym się nieopodal akademii, musiał zapłacić dwadzieścia pięć ryo. Wyjątkowo mocno umięśniony sprzedawca polecał jednak zakup specjalnej kamizelki z wszytymi w nią obciążnikami dla zwiększenia efektywności treningów. Koszulka kosztowała drugie dwadzieścia pięć ryo. Oprócz tego w sklepie Kisuke widział wiele innych przyrządów wspomagających rozwój mięśni, jak sztangi, sprężyny czy worki treningowe. Nie zabrakło oczywiście odżywek dla mieści i maści łagodzących dyskomfort po szczególnie ciężkim treningu.
Po zakupach Kisuke udał się do Srebrnej Czary czyli lokalu bardzo popularnego wśród shinigami i studentów mogących pozwolić sobie na odrobinę większą jakość. Kilka godzin minęło na cieszeniu się z ukończenia pierwszego roku, współczuciu dla tych których czekały poprawki i chwaleniu się planami na wakacje. Raczej nikt nie wchodził na tematy związane z wyzwaniami czekającymi ich na drugim roku. Młodzież chciała odpocząć i choć na chwilę nie przejmować się sprawami związanymi z nauką. Kisuke w dobrym humorze mógł późnym wieczorem powrócić do rezydencji.

Pierwszy pełny dzień wakacji Kisuke powitał ze świtem. Chociaż słonko zaglądało przez okno szlachcic nie czuł się na siłach do wczesnego wstania, jakby jego wewnętrzny leń dawał do zrozumienia, że zbrodniczym jest praktykowanie tak wczesnej pobudki w wolny dzień. W końcu jednak udało mu się oprzątnąć i wraz ze swoim tobołkiem opuścił posiadłość. Nie miał okazji pożegnać się z kuzynem, bo ten  postanowił zachować się jak porządny student na wakacjach, czyli szybko sypialni nie opuścił.
Kisuke nie poruszał się sprężystym krokiem, bardziej włóczył się przygnieciony ciężarem nałożonych na siebie obciążników. Wydawało mu się, że cały sprzęt jest jakby cięższy niż wczoraj, gdy przymierzał go przed zakupem. Może sprzedawca dołożył mu coś ekstra? Albo nie powrócił jeszcze w pełni do siebie po wczorajszej zabawie. Trochę głowa mu dokuczała.
W końcu udało mu się dotrzeć pod wschodnią bramę. Ta była otwarta, a zamiast wielkiego strażnika, który zwyczajowo dbał o bezpieczeństwo przejścia do Seireitei, spotkał dwóch shinigami. Wymienili z Kisuke dwa zdania, po czym życzyli mu bezpiecznej podróży. Po kilku minutach marszu przez Rukongai chłopak dotarł do wypożyczalni wierzchowych świń. Stworzenia te były bardzo popularnym środkiem transportu wśród awanturników i gońców. Zwykły chłop wolał do swych wozów zaprzęgać osła bądź muła, a szlachcic uważał, iż jedynie koń jest wystarczająco godny, aby usadzić na nim wysoko urodzony tyłek. Świnie natomiast były bardzo mądre i wytrzymałe, czasami złośliwe czy nazbyt śmiałe, ale jednocześnie gdy nawiązało się z nimi więź stawały się kompanem wierniejszym niż najbardziej szlachetny rumak.
Kisuke sprezentowano trzy zwierzęta. Pierwszy nazywał się Kropek i był to młody energiczny knur o kasztanowej sierści z wyłączeniem czarnej łaty na lewym oku. Pracownik stajni twierdził, że Kropek jest świetnym sprinterem średniodystansowym, ale nie polecał go jeśli chłopak nie miał wcześniej kontaktu z wieprzami (jedyny raz gdy miał okazję siedzieć na wielkiej świni nie wspominał zbyt dobrze. Miał wtedy dziesięć lat i bestia poniosła go do lasu, gdzie zrzuciła go z siodła prosto do strumienia, po czym sama wróciła do wioski. Kisuke błąkał się potem pół dnia po pustkowiach, aż w końcu udało mu się odnaleźć drogę do domu. Cóż, chociaż może była w tym trochę jego winy, gdyż przypadkowo udało mu się wsadzić palec w oko zwierzaka). Daisie była białą lochą, która dopiero co wyrosła z prosięcia. Nie osiągała takich prędkości, jak Kropek, ale stajenny zapewnił, że lepiej wychowanej świni Kisuke nie znajdzie w całym wschodnim Rukongai. Trzeba było tylko pamiętać, że Daisie wymagała kąpieli co drugi dzień, bo w porównaniu do pobratymców miała przeciwną manię na punkcie czystości. No i nie rozstawała się ze swoją różową wstążką na ogonku. Trzecią opcję stanowił czarny, acz lekko już siwiejący Kapitan Generał. Był to wieprz rozmiarowo niewiele ustępujący koniowi. Ponoć bardzo spokojny i mimo wieku wciąż wytrzymały, aczkolwiek trzeba było uważać podczas postojów, bo Kapitan lubił zapadać w drzemki, z których trudno było go potem wybudzić.
Po dokonaniu wyboru przyszedł czas na załatwienie formalności. Kisuke dostał imienny glejt potwierdzający, że wypożyczył świnię z tej właśnie stajni. Póki co musiał zapłacić pięćdziesiąt ryo, a po powrocie dopłacić dziesięć ryo za każdy dzień wypożyczenia powyżej pięciu. Wyglądało więc na to, że Kisuke szybko pozbył się większości zabranych ze sobą pieniędzy. Jeśli chciał wrócić się po większą ilość gotówki to była dobra ku temu okazja.

Kisuke wyjechał ze stajni jako szczęśliwy posiadacz (chociaż tylko tymczasowy) młodej loszki. W cenę wynajmu wchodziło siodło z jukami, więc mógł wygodnie rozmieścić swój dobytek. Musiał jeszcze przywyknąć do jazdy na Daisie, która trzeba przyznać zachowywała się potulnie i szła tam gdzie Kisuke sobie zażyczył. Być może udało mu się zaskarbić sobie jej względy podarowanym jabłkiem.

https://bleach.forumpolish.com/t443p270-wschodnia-dzielnica#67369

Chikaze

Średniej wielkości pomieszczenie ze rozsuniętą ścianką dającą widok na ośnieżony ogród. Tam właśnie zastała medytującego z zanpakuto Kuchiki. Na plecy narzucone miał grube granatowe haori, w czarnych lśniących włosach wpięta była porcelanowa ozdoba.
Otworzył powoli oczy i bez śladu zdziwienia spojrzał na Chikaze. Raidon wyglądał jakby wyskoczył ze starego filmu o szlachetnych i dystyngowanych samurajach.
- Witam w mym domostwie, czcigodna. - Wstał bez pośpiechu i ukłonił się. Nie był to najgłębszy ukłon zarezerwowany do tych godnych najwyższego szacunku, niemniej uprzejmości udzielił.

Gdy Chikaze usiadła uczynił to i Raidon. Zanpakuto odłożył na leżący obok drewniany stojak.
- Jestem wdzięczny za troskę, czcigodna. Czuję się dobrze. - Głos pasował do szlachcica, był spokojny i wyważony. - Nawet gdybym odniósł cięższe obrażenia to nadal byłoby to warte poświęcenia. Pojmanie arrancara i unicestwienie groźnej grupy adjuchasów zapobiegło wielu następnych ofiar zarówno wśród shinigami, jak i mieszkańców dusz. Dzięki twej pomocy jednak mój uszczerbek na zdrowiu został zminimalizowany za co masz mą wdzięczność. Za to, jak i za opiekę, którą roztoczyłaś nad moim siostrzeńcem. Nie ośmielę się powiedzieć, że jestem dla niego kimś ważnym. Może mieć do mnie uzasadnione pretensje za wybory, do podjęcia których go zmusiłem.
W sąsiednim pomieszczeniu Chikaze wyczuwała czyjąś obecność i patrząc na całkiem wysoki poziom reiatsu nie mogła to być zwykła służba.
- Dziękuję za propozycję, czcigodna. Nie ośmielę się jej odmówić, niemniej zapewniam cię, że ból który odczuwam nie jest mi zawadą, wobec czego nie chciałbym odbierać twej boskiej wody bardziej potrzebującym.

- To chwalebne marzenie. Prawdziwi wojownicy jednak noszą swe blizny z dumą, jako pamiątkę i świadectwo swej siły i pokonanych przeciwności. Dla shinigami ma to jeszcze dodatkowe znaczenie, gdyż poświęcając samych siebie podążamy niejako śladem Rei-o, który dla dobra wszystkich światów odjął od siebie swe członki.
Raidon przymknął na moment oczy i do Chikaze doszło od niego ledwo słyszalne westchnienie, gdy mówiła o Kisuke.
- Tak, mój siostrzeniec potrzebuje obu tych rzeczy. Póki co jest jeszcze naiwny i nieobyty, w czym jest i moja wina, gdyż przede wszystkim chciałem by koncentrował się na doskonaleniu sztuk shinigami. Dzięki temu potrafi się obronić, ale w innych aspektach ma pewne kłopotliwe czasami zaległości.
Spojrzał w to samo miejsce co Chikaze.
- To Yasko. Shinigami służący mojemu rodowi. Czuwa nad mym spokojem i ma moje pełne zaufanie. Jeśli chcesz czcigodna może się nam objawić.

Raidon przyjął ostatecznie dar bogini. Pożegnał się w takim samym tonie w jakim odzywał się przez całą ich rozmowę - z uprzejmym spokojem.
Miyagi pozwalał sobie na bardziej emocjonalne barwy. Ochoczo przystał na pomysł chwilowego powrotu Manzo do Pięciu Jezior, a oprócz tego dodał jeszcze coś od siebie proponując by wyruszył z nimi doświadczony kapłan ze świętej wyspy. W ten sposób Manzo mógłby dalej pobierać nauki, a również i akolici kultu Chikaze zyskaliby sposobność do zdobycia wiedzy. Jeśli bogini zaaprobowałaby inicjatywę Miyagi, to byłby wstanie szybko zmobilizować kapłana do podróży. Także jeśli musiałby na własnych nogach dojść do Pięciu Jezior w przypadku gdyby Chikaze uznała, że nie chce prowadzić ze sobą nieznaną osobę przez tęczowy most.


https://bleach.forumpolish.com/t2456p150-piec-jezior#75751