Pięć Jezior

Zatem skoro na miejscu był stół, to zamiast polecenia przyniesienia nowego to poleciła by uprzątnęli ten bałagan z obecnego. Poczekała cierpliwie aż to zrobią i wszyscy wyjdą, i dopiero wtedy usiadła.
Quincy. Zachowują się jakby byli u siebie. Jakby już ich podbój był przesądzony. Żartowali sobie, a ona patrzyła na nich surowo trzymając swój gniew na bardzo grubej smyczy. Yogarasu zgodnie z jej poleceniem odganiał stąd dusze. Trudno było przewidzieć co tutaj się stanie - acz zakładała w tej sytuacji, że nie będą prowadzili do eskalacji.
Mimo wszystko gdyby nie uważali jej za zagrożenie nie przybywali by tutaj. Może obawiali się, że miała za sobą wsparcie swojego Ojca albo miała jeszcze większe siły. Bądź co bądź uśmierciła dwójkę Sternritterów.
Siedziała milcząco, opierając swoje dłonie na kolanach. Nie czują urazy. Kłamstwo. Albo wiedzą jeszcze mniej niż przypuszczała... Mogłaby tak stwierdzić gdyby nie to co mówiła pierwsza Sternritter F.
-Zawieszenie broni. Ciekawe.-Jej głos zazgrzytał jakby kłębiła się w środku jej gardła burza, którą musiała przez moment wstrzymać.-Wpierw powiedzcie swoją część. Czego oczekujecie, co oferujecie. Następnie... Opowiedzcie mi o sobie. O swoich korzeniach. O "ojcu".
Gdyby mieli opory bądź pytania dodałaby "Często najlepszym sposobem na zrozumienie jest sięgnięcie do źródła.". Siedziałaby również w ciszy do momentu aż jej nie opowiedzą.

Szczerze wątpiła w to co powiedzieli. Gdy zwyciężą nad shinigami nic ich nie będzie trzymało by wypchnąć ją z tego i innych światów. Poza Takamagaharą, na którą również w końcu będą mogli się rzucić. Siedziała w ciszy i skupieniu aż posiłek przyniosła dwójka z jej podopiecznych. Nie musiała nawet na nich zerkać - ciągle jej wzrok utkwiony był w dwójce siedzącej przed nią. By pokazać, że posiłek jest czysty sięgnęła lewą dłonią w stronę ryby i uczknęła z brzegu jej mięsa. Przeżuła go, połknęła, zagryzła płatkiem ryżowym i popiła naparu. Nieco burza się uspokoiła, acz dalej czuła złość.
-Z tym zgoda. Shinigami nie wykonują swoich obowiązków jak powinni. Ta wojna ich otrzeźwi albo będzie ostatnim kamieniem na ich grobie. Lub nas wszystkich... Lecz o tym później.-Przejeżdżała po sobie zatłuszczonymi palcami-Więc nie traktujecie kami jako wrogów. Co innego mówiła Panna Faust. O czym innym świadczą historie z których słyszałam, jakoby wasz ojciec był jednym z bogów. Niewiele zostało z dawnych bogów gdy to, co przywlokła za sobą rasa waszego Ojca zostało zapieczętowane... ale po kolei. Nie powiedzieliście mi wszystkiego, ale odwdzięczę się wam za to co dostałam. Potraktujcie to jako moje błogosławieństwo... bądź przekleństwo.-Oczy zabłysnęły, ale nie ruszyła się z miejsca. Burza ponownie się wzmogła, gdyż ta historia wywoływała u niej silne emocje.
-Gdy świat był młody i chodzili po nim pierwotni bogowie, z innego wszechświata nadciągnęli przybysze. Poszukiwali schronienia przed bestią która pożarła ich świat i podążała ich tropem. Świetliści... czy też uczeni, i bogowie sprzymierzyli się we wspólnej walce która pochłonęła większość żyć z jednej i drugiej strony, i pozwoliła jedynie na zapieczętowanie tego potwora, nazywanego od tej pory zgubą. Z pierwotnych bogów pozostała jedynie Izanami i Izanagi. Natomiast wśród świetlistych ostał się między innymi wasz ojciec, który postanowił wprowadzić swoje własne zasady. Tu historie się pokrywają. Podarował wam swoją krew i część mocy niszczycielskiego niebieskiego ognia. Trwała wojna w trakcie której doszło do innych tragedii, które ukształtowały światy w takim stanie w jakim jeszcze jest... do czasu, aż bestia nie uwolni się ze swoich okowów, i pochłonie je wszystkie.-Wyprostowała się, oparła dłoń na swoim udzie i przemówiła z burzą która wypełniła jej krtań.
-Wierzcie w co chcecie. Pewne jest jedno, i to wam mogę zagwarantować moją duszą. Nie mamy wiele czasu. Czasu, który zamiast na walkę między shinigami a quincy wszyscy powinniśmy poświęcić na przygotowania, zamiast wyrzynać się i osłabiać naszą ostatnią linię obrony. WAS, ŚMIERTELNI.-Zagrzmiała, przelewając swoje emocje i wiarę w to co mówiła, w każde słowo i w każdy gest.

Wyglądała na sceptycznie nastawioną do tego co mówili, ale nie skomentowała tego. Na pewno większość była w stanie trzymać swoją urazę schowaną, ale biorąc pod uwagę historię jaką mieli za sobą miała wątpliwości czy aby na pewno w pewnym momencie nie będą chcieli się zemścić na całym ich rodzaju.
Miała już odpowiedzieć na pytanie gdy wtrącił się chłopak. Postanowiła nie wtrącać się w to co między sobą mówili, bo kierowana emocjami dziewczyna wyjawiła kilka ciekawych informacji. Chłopak był bardziej wyważony. Czym jednak jest Schutzstaffel? Jakaś część Sternritterow, albo specjalna dywizja jak grupa więziennictwa w Gotei, albo elita wśród elit. Musiała być ostrożniejsza.
W tym czasie jej gniew trochę opadł. Wróciły do niej pewne emocje i wspomnienia z czasów, gdy jeszcze miała nadzieję na zażegnanie konfliktu zanim się rozpoczął. Na jakieś pokojowe rozwiązanie. Wspomnienia, że przecież Ci tutaj Quincy są tak samo wini temu co się stało kiedyś, jak shinigami. Chociaż... tu mogła zrozumieć ich gniew przez czystkę, której nie rozumieli przez ich dumę i upór. Ale miała okazję.
-Cały czas rozmawiamy o tym samym.-Odpowiedziała, ale ze znacznie mniejszym iskrzeniem jej głosu -Może część bogów uważa was za maluczkich i niewartych uwagi. Ja widziałam jak wielką mocą możecie władać, i jak ogromny wpływ możecie mieć na światy. W tym i nasz.-Sięgnęła po napar. Upiła z niego, a z jej gardła wydał się pewien syk. Odstawiła, mówiąc już prawie normalnie. Twardo, ale już bez boskich przymiotów.
-Dlatego nie sposób ignorować tej wojny, gdy wszyscy musimy się przygotować na najgorsze. Osłabianie naszych sił jest niedopuszczalne, zwłaszcza w sposób który neguje ich powrót do cyklu dusz... I może mieć inne konsekwencje, dobrze wam znane. Oczywiście Król Dusz by się z tym nie zgodził i wolałby by te sprawy zostawić między śmiertelnymi... ale gdyby był nieomylny wszystko wyglądałoby inaczej.-W jej oczach na moment rozbłysła iskra, a sama przez moment wydawała się jakby miała znowu się rozgniewać, ale o dziwo wszystko ustało, a w jej oczach skrywała się już tylko czerwień.
-Wróćmy jednak do innych, równie ważnych jak nie ważniejszych spraw. Przyznaję, nie wiem czym są te zwoje. Ale... być może znam kogoś, kto będzie w stanie je rozszyfrować. Za pewną cenę którą sama ustali, i nie mówię tutaj o ryo bądź innych walutach. Będzie też mógł potwierdzić moje słowa. Ktoś, kto pamięta czasy walki ze Zgubą, i nie jest ani bogiem ani shinigami. Lecz miałabym pewne warunki... Mimo dobrej woli jest między nami nieufność.
Nachyliła się trochę.
-Zguba jest problemem który dotyczy nas wszystkich, i musimy współpracować by mieć szansę się obronić. Jeśli potwierdzi cię to zagrożenie oraz to, że mamy co najwyżej kilka dekad na przygotowania, chce zawieszenia broni na ten czas między wami a shinigami. Z okresem wydłużenia po tym wszystkim... Jeśli nam się uda.

-Wiele rzeczy złożyło się na obecny stan. Błędy każdej ze stron sprawiły, że toczymy między sobą wojnę w najgorszym do tego czasie. Nikt nie jest tu nieskazitelny... Lecz nie zgodzę się z jednym. Śmiertelni mają równy potencjał bogom jeśli chodzi o skalę czynienia dobra lub zła.-Ograniczyła się tylko do tego. Słuchała co mieli jej do przekazania, i wzrosła w niej irytacja. Bronili się przed obecnym stanem rzeczy jak tylko mogli. Byli krótkowzroczni. Przyświecał im jeden cel, po którego osiągnięciu może być za późno.
Prawie coś pękło gdy dotarły do niej wieści. Była na celowniku. Albo co gorsza jej wierni. I nie było gwarancji, że nie było ich więcej. Potwarz. Ale też musiała uważać.
Nad jakimi budynkami się znajduje? Czy szykował się do strzału? Natychmiast mnie informuj, jeśli będzie.
-Dwieście lat po to, by czuwać nad światem przez mniej niż połowę tego czasu. Smuci mnie ta perspektywa.-Położyła dłoń na stole, wręcz oparła się na niej-Przewaga lub nie, widziałam ile was to kosztowało. Tyle dusz z talentem i potencjałem który został, i zostanie zaprzepaszczony. Część po wsze czasy. A to dopiero początek konfliktu. Nie proponowałabym tego gdybym nie wierzyła, że razem macie szanse powstrzymać tą bestię. Po tym wszystkim... obawiam się jednak, że będziecie zbyt słabi. Wy, shinigami... ktokolwiek zwycięży. Wasz chleb wypełniony jest trucizną zemsty... Nasyci, owszem. Ale jakim kosztem?-Wyprostowała się.
-Jestem gotowa spełnić moją część umowy w dowolnym czasie. Jeśli stwierdzicie, że to co wam pokażę jest nieprzekonujące to przyjmę to. Proponuję za ten czas ustalenie pewnej podstawy. Punkt wyjścia. I wy, i ja chcemy jak najlepiej dla zwykłych, śmiertelnych dusz. Dlatego zobowiązuję się zrobić wszystko by nie tylko niesprowokowana nie atakować quincy niebędący częścią Wandenreich... czyli cywili w Warhwelt i quincy przebywających w świecie żywych, ale również chronić ich losu by nie stali się ofiarami zbrodni wojennych. Jest to jedna z rzeczy która szczególnie obrzydza mnie z historii shinigami i nie zamierzam jej tolerować... I będę reagowała jeśli się o czymkolwiek takim dowiem. Wysłucham was też jeśli stwierdzicie, że powinnam w tej kwestii o czymś wiedzieć i zareagować.-Uniosła wzrok, patrząc się wyjątkowo zawzięcie i agresywnie w ich stronę. Mieli nie tylko widzieć, ale też czuć jej stanowczość-...jeśli tylko zobowiążecie się do tego, że nie będziecie podejmować żadnych świadomych działań wojennych przeciwko moim wiernym. A dokładniej zwykłym duszom, w szczególności tutaj, w pięciu jeziorach. Każde z nas ma stronę która w nas wierzy. Wierzy, że mamy moc i siłę by uczynić ich życie lepszymi, i walczymy po to by spełnić ich sny których sami nie są w stanie. Dusze tak samo czujące jak my. Jeśli nie dojdziemy do porozumienia w innych kwestiach... to przynajmniej nie przysparzajmy im więcej cierpienia.
Zniżyła głos, przechodząc w bardziej inspirujące tony. Wiedziała jakie to miały być przez czas który spędziła w November eleven. Miało to ich poruszyć. Przekonać choćby do tej najbardziej podstawowej kwestii ze wszystkich. Że robią to w jednym konkretnym celu. By pomóc i chronić tych, którzy tego najbardziej potrzebują.
Ale była gotowa, by w razie potrzeby użyć Sensen i wyskoczyć w górę ponad dojo, by zablokować strzał z armaty przy użyciu pełnej swojej siły. Ze wzmocnieniem.

Rozumiem. Informuj mnie na bieżąco.
Skubani przygotowali się, ale nie wszystko chyba poszło zupełnie z planem. Chyba, że poustawiali się tak by nie była w stanie wszędzie zareagować jednocześnie. Mieliby ją w takiej sytuacji w szachu. Ale tą kartę musiała póki co trzymać blisko. Może będzie potrzeba by ją odsłonić, a może lepiej będzie się z tym nie wychylać.
Jej usta zadrżały. Poruszyło ja to czy rozbawiło? Przyjrzała się jej reakcji trochę dokładniej. Jeszcze nie atakowała w żaden sposób.
-Macie przez to rozumieć, że jeśli cokolwiek zagrozi moim wiernym z jakiejkolwiek strony to będę reagowała. Chce możliwie oszczędzić tej wojny zwykłym duszom, niezależnie od tego do czego ostatecznie dojdziemy. Każdy chyba się zgadza, że tak powinno być. Dlatego chcę ustanowić tą podstawę. Punkt wyjścia, bez którego nie ruszymy dalej.-Wytłumaczyła spokojniej, acz niepokoiło ją to w jaki sposób to powiedziała. Jakby zaczęła szukać pretekstu.
Przyjrzała się samej teczce. Przesunęła ją w dość nonszalancki sposób. Czuła swoją przewagę. I po chwili dowiedziała się dlaczego. Przez moment się spięła trochę bardziej. Wypuściła głośniej powietrze, pewien cień zaszedł jej oczy. Gdyby jej mózg był chmurą to właśnie toczyła by się w niej intensywna burza.
Skąd? Psia krew, wiedziała skąd. Podsłuchali jej rozmowę z Kyoraku. Nie wiedziała jak, wypatrywała intensywnie czy coś lub ktoś jest w pobliżu i ich podsłuchuje, ale takie są fakty. Wiedzą o tym i zdają sobie sprawę, że jest w nienajlepszej pozycji. Ale to też znaczy, że wiedzą o przyczynie przez której to się stało. Całe szczęście nie mówiła szczegółów.
...była w absolutnej dupie. Wiedzieli za dużo. Weszli sobie ot tak do centrum jej kultu. Nie miała jak obronić swoich wiernych. Nie miała karty przetargowej. Czy już przegrała?
-Niejedna osoba ze mną związana znalazła swój koniec z waszej ręki. Ostateczny koniec. Skoro mówicie jednak, że to jest kłamstwo shinigami, to dlaczego? I co się dzieje, gdy dusze rozpadają się w eter po ugodzeniu waszym płomieniem?-Zapytała, trochę oddając im pola. Mówiła wolniej, ale nie w gniewie. Wyciągnęła przy tym niespiesznie, acz w napięciu rękę po teczkę. Zamierzała zapoznać się z zawartością gdy skończą mówić.