Posiadłość rodu Ukitake

Posiadłość rodu Ukitake więzi w sobie echo dawno minionych, lepszych czasów. Zajmuje obszar nieco większy niż można by się spodziewać po ich obecnym statusie, jednak w przypadku budynków postawiono na minimalizm, zarówno pod względem ich stylu, jak i ilości. Po kompleksie można swobodnie się przemieszczać po kamiennych ścieżkach, rozchodzących się od drewnianej bramy, stanowiącej wejście na teren posiadłości. Główny budynek mieszkalny mieści w sobie kilka sypialni i choć większość z nich już od lat nie jest wykorzystywana, wszystkie utrzymywane są w dobrym stanie. W samym jego centrum znajduje się niewielki, odsłonięty placyk, przeznaczony do ćwiczeń na świeżym powietrzu. Pomieszczenia budynku wypełnia dobrze wyczuwalny, ziołowy aromat, który dla rzadkich gości może wydawać się nieco zbyt intensywny.

Na tyłach posiadłości, wokół niewielkiego wzniesienia, utworzono ogród - oczko w głowie tragicznie zmarłej córki obecnej głowy rodu. Nie jest on ani przesadnie duży, ani zbyt bogaty, ale urządzony z sercem i dobrym smakiem. Wśród kwiatów w okresie ich rozkwitu przeważają odcienie różu i czerwieni. Równo przystrzyżone krzewy i niewielkie drzewka zdobią niemalże każdy zakręt wąskiej ścieżki, wysypanej drobnym, białym żwirem. Na samym środku wznosi się łagodny pagórek, z którego dumnie rozpościera swoje gałęzie piękna, rozłożysta wiśnia. Trawy wokół niej utrzymywane są na tyle wysokie, by sprawiać wrażenie pozostawionych samym sobie, bez opieki ogrodników, choć prawda jest zgoła inna.

Ostatnim wyróżniającym się obiektem na terenie posiadłości jest niewielki domek wznoszący się na jej granicy w całkowitym odosobnieniu. Mieszczą się tam kamiennie tabliczki upamiętniające członków rodu, którzy odeszli w skutek tajemniczej choroby dręczącej ich lata temu. Dzisiejsi Ukitake udają się tam w poszukiwaniu spokoju ducha i mądrości przodków. Zapalają wówczas świece dla uczczenia ich pamięci i medytują tak długo, aż wszystkie płomienie nie zgasną.

Posiadłość o poranku tętniła życiem cóż się dziwić, kiedy jutrzejszego dnia miało być rozpoczęcie roku w akademii i wszyscy chcieli, żeby dzień przed był idealny i w sumie następny też. Obudziło cię bieganie jakiejś służki, mimo że nie było ich dużo przez upadek rodziny, to jednak potrzebne było przynajmniej parę, żeby cały ten przybytek nie runął. No i cóż trzeba przyznać, że wykonywały przednią robotę. Twój pokój był dość dobrze wyposażony i dzisiaj rano było dość ciepło, a pojedyncze promienie słońca wpadały przez okno. Normalnie twój dziadek osobiście przyszedłby cię już obudzić, ale coś było nie tak, bo poza spiesznymi krokami na korytarzu, które były zbyt lekkie jak na niego, nie byłeś w stanie dosłyszeć, by ktokolwiek cię wołał, lub szedł w stronę twojego pokoju. Po tym, jak padało słońce, mogłeś stwierdzić, że do śniadania masz jeszcze jakieś pół godziny.

Mimo że ubrałeś się dość pośpiesznie, mimo to przygotowania chwilę zajęły, szczególnie że chciałeś móc zaprezentować się przed gośćmi, jeśli takowi się pojawili. Zanim wyszedłeś ze swojego pokoju, służki zdążyły już odbiec, w celu zrobienia czegokolwiek co akurat miały do zrobienia. Przechodząc po korytarzu, mogłeś zobaczyć, że dom był bardziej wysprzątany niż zazwyczaj, tak jak normalnie prezentował się naprawdę dobrze, to teraz z podłogi można by jeść. Zazwyczaj taki porządek można było zobaczyć tylko w momencie wizyty jakiegoś ważnego gościa, ale przecież dziadek nic ci o takim nie mówił. Jednak rzeczywiście szukając go trafiłeś do pokoju, w którym przyjmuje gości. Twój dziadek młody nie był i było to widać, mimo waszych białych włosów jego straciły już połysk i tę czystą biel. Miał je krótko ścięte i zaczesane w tył, był ubrany w czarne kimono, które ostatni raz widziałeś, kiedy był w żałobie, bo od tego czasu żadna ważna okazja się nie wydarzyła, żeby je zakładał. Jego zielone oczy takie jak twoje były zwrócone na osobę siedzącą naprzeciwko niego, a jego ręce nieco się trzęsły, sam czułeś nieprzyjemny dreszcz, który przebiegł ci po plecach, przez obecnych trzech gości. Pierwszym z wizytujących był mężczyzna, który siedział w klęczkach, naprzeciwko twojego dziadka, powoli sącząc herbatę. Miał długie czarne włosy z czerwonymi i fioletowymi końcówkami, które sięgały aż do ziemi, były upięte w kucyk, tylko że było ich tak dużo i były tak niesforne, że rozchodziły się w każdą stronę, usta miał wygięte w leki uśmiech, który wydawał się, jakby miał nigdy nie spełznąć z jego twarzy. Rysy miał łagodne, wręcz damskie, a w jego fioletowych oczach było rozbawienie, kiedy patrzył się na twojego dziadka, a kącik ust cały czas skakał lekko w górę i opadał. Ubranie tak jak pozostali goście było typowym umundurowaniem shinigami, tylko że oprócz tego na ramiona miał zarzuconą yukate, która miała na sobie wyszyte fale wody i błyskawice a przy pasie dwie katany. Po jego prawicy stała dziewczyna z krótkimi błąd włosami sięgającymi do połowy szyi. Była niezwykle blada, przez co łatwo można było zauważyć, rumieniec na jej policzkach i co jakiś czas lekko przejeżdżała językiem po swojej górnej wardze, przez co mogłeś zwrócić uwagę, że jej usta są niezwykle czerwone. Oczy cały czas wędrowały po wszystkim, a kiedy przejechały po tobie, uśmiechnęła się drapieżnie, zanim jej wzrok powędrował dalej. Ostatnia osoba to mężczyzna, który lekko się trząsł i zakrywał się płaszczem z kapturem tak, że nie mogłeś zobaczyć jego twarzy. - No już, już Ukitake-san, nie denerwuj się, to była tylko propozycja, nie będę już ruszał tego tematu, jak tak bardzo ci to przeszkadza. - Odezwał się długowłosy mężczyzna, jego melodyjny głos rozbrzmiał po pokoju, ale dosłyszałeś w nim lekką nutkę docinki, jakby wśród tych pięknych intonacji próbował ukryć szpile.

Dziadek już chciał odpowiedzieć coś na komentarz swojego rozmówcy jednak kiedy się do niego zwróciłeś momentalnie jego ręce się uspokoiły a on sam zwrócił się w twoją stronę.
Z uśmiechem. - Nie ale to dobrze że tu jesteś. Poznaj Nanamiego jest jedynym z numerycznych członków oddziału 6 byl przełożonym twojej matki oraz jej mentorem. Można powiedzieć że przez lata nasz kontakt się pogorszył.

To było dziwne bo atmosfera w pokoju zmieniła się naspokojniejszą zupełnie tak jakby to temat który poruszyli zbudował te wszystkie negatywne emocje. Może rozmawiali o twojej matce to była by prawdopodobna możliwość, tyle że wiesz że dziadek raczej ci tego nie zdradzi. Nanami natomiast podniósł sie i lekko skłonił. -Miło poznać młodego panicza, kobieta obok mnie to moja prawa ręka nazywa się Sazanami Kuina. Może wyglądać drapieżnie ale to dobra osoba. Natomiast chłopak to Rokuro Kiriyama jest dość anty socjalny i wstydliwy ale to dobra osoba. - Nanami uśmiechnął się ciepło a z jego głosu zniknęła ta szpila pozostawiając tylko piękną melodię. Pozostała dwójka skłoniła się tobie trochę bardziej niż ich przełożony lecz nadl w granicach szacunku a nie uniżenia czy pokazania niższości. - Ale jak się czujesz przed akademią, pamiętam że ja się strasznie stresowałem? To będzie dla ciebie niezwykła przygoda. Możliwość spotkania przyszłych towarzyszy czy znalezienia mentora. - Ten wystrzał stwierdzeń i pytań wyleciał momentalnie z Kuiny kiedy tylko podniosła się z ukłonu, a w tle usłyszałeś tylko westchnięcie dziadka i Nanamiego

Cieszyłem się, że udało mi się trochę rozluźnić atmosferę swoim przybyciem. Uśmiechnąłem się lekko, nieco nerwowo ale serdecznie i ukłoniłem raz jeszcze gościom, by się przedstawić.
- Ukitake Hikaru, miło mi poznać. - potem słysząc pytania dziewczyny rozluźniłem się nieco - Nie stresuję się zbytnio, wręcz przeciwnie, nie mogę się doczekać. Mam nadzieję, że poznam wspaniałych ludzi, od których będę się mógł wiele nauczyć.
Z pewnością największą uwagę w całej tej grupie przykuwał właśnie Nanami. Był jednym z oficerów, więc musiał być silny, a z pewnością silniejszy niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Do tego był dowódcą mojej matki. W innych okolicznościach miałbym do niego wiele pytań w związku z tym, ale nie chciałem za bardzo poruszać tego tematu przy dziadku. W niektóre dni bywał dość drażliwy na tym punkcie. Zapuściłem się na moment w wspomnienia by przypomnieć sobie czy matka mi kiedyś wspominała o Nanami-san.

I rzeczywiście kiedy pierwszy raz usłyszałeś to imię to go nie skojarzyłeś bo twoja matka nigdy nie zwróciła ci uwagi na jego płeć a imię jest typowo kobiece więc zawsze uważałeś że jest kobietą. Z opowieści swojej mamy pamiętasz że niezwykle go szanowała. Dla swoich podwładnych był niezwykle dobry i pomocny ale jednocześnie jego miła natura nie sprawiała że był słaby. Według niej potrafił być przebiegły niczym wąż i dla dobra soul society nie bał się zostawiać po sobie trupów. Choć nadal miał zawsze na celu większe dobro. Nie został mianowany wicekapitanem przez to że dość często korzystał z niekonwencjonalnych środków choć twoja mama nigdy nie sprecyzowała czym były. I to właśnie on się odezwał. - I dobrze że się nie stresujesz, przez stres przeżywamy tylko dwie nieprzyjemne sytuacje dwa razy. Jednak pamiętaj że nie każdy jest taki wspaniały i musisz podchodzić do wszystkich z ostrożnością nigdy nie wiadomo co siedzi w głowie drugiej osoby, ale miej oczy, uszy i umysł otwarty i obserwuj wszystkich a będziesz mógł wiele się nauczyć. Każda rzecz nawet najgłupsza może potem uratować ci życie. - Nanami patrząc się na ciebie z uśmiechem, teraz znów siedząc i klepiąc wolne miejsce przy stole żebyś usiadł. Twój dziadek za to pokiwał potwierdzając słowa Oficera i też skinął ci głową na miejsce na którym mogłeś usiąść. Rokuro nadal milczał a Kuina wyglądała na lekko obrażoną że jej przełożony odebrał jej możliwość odpowiedzi samemu odpowiadający i zapraszając Hikaru do "stołu dla dorosłych".

Nanami-san, człowiek pełen sprzeczności. Ciekawy i niejednoznaczny. Cieszyłem się, że mogę go poznać, a i on zdawał się zwracać do mnie z pewną sympatią. Wiedziałem, że szanse na dobre pierwsze wrażenie będę miał tylko jedna, nie mogłem więc jej zaprzepaścić. Poczułem jak żołądek łapie mi niewidoczna siła i ściska delikatnie - stres. Potrafiłem sobie z nim radzić, ale byłem doskonale świadomy jego obecności. Ciekawe, że spotkanie z jednym człowiekiem potrafiło mocniej na mnie wpłynąć niż rozpoczęcie nowego życia w samej Akademii. Cóż, widać jego osobowość była dość silna, by tak na mnie zadziałać.
Ukłoniłem się raz jeszcze w geście podziękowania i pospiesznie udałem się zająć swoje miejsce. Uśmiechnąłem się lekko do Kuiny, nieco przepraszająco, dostrzegając, że sama chciała dokończyć myśl, szybko jednak odwróciłem wzrok.
- Zapamiętam i będę ostrożny, Nanami-san. Bardzo poważnie podchodzę do nauki w Akademii i liczę na to, że nauczę się tam wszystkiego co potrzebuje wiedzieć, by w przyszłości zostać wspaniałym Shinigami, który będzie mógł ochronić tak samo siebie, jak i innych.
Słowa wypowiedziałem z pewnością i determinacją, która zaskoczyła nawet mnie. Bez wątpienia były prawdziwe, wcześniej zwyczajnie nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo w nie wierzę.

Przejęcie gracza przez nieobecność Mistrza gry.

Hikaru przysiadł się do grona do rosły i za parawanu momentalnie wyłoniła się służka, która postawiła przed nim czarkę i napełnił ją herbatą. Następnie w skłonie wycofała się z pomieszczenia i wróciła do miejsca, w którym czekała. Chłopak czuł, że atmosfera w pomieszczeniu jest napięta i odrobinę elektryzująca. Temat, na który rozmawiali, na pewno był poważny i niecierpiący zwłoki.
-To dobrze o Tobie świadczy Hikaru-san. Pamiętaj, tylko żeby nie dać się przytłoczyć od natłoku zajęć i wiedzy. To będą dla Ciebie bardzo intensywne cztery lata, instruktorzy w akademii nie będą wyrozumiali i są bardzo surowi, no prawie wszyscy. - Nanami wziął kolejny łyk ze swojej czarki i spojrzał na dziedzica rodu Ukitake. Jego wzrok wydawał się bardzo lubieżny i pożądający. Przypomniał bardzo spragnionego, który widzi pełny kubek wody z lodem w najgorszy upał. Jego chorą fascynację przerwał dziadek, który odchrząknął.
-Przejdźmy dalej Nanami-san. Zdania jak na razie nie zmiennie, Hikaru pójdzie do akademii i on sam wybierze dywizje, która chce wybrać. Nie będę go do niczego zmuszał, dziękuje, że chciałaś go dodatkowo dać mu dodatkowe szkolenie. Jednak sądzę, że na ten moment lepiej będzie, jak stopniowo sam powoli zobaczy, jak wygląda akademia.- Dziadek był poważny jak zawsze w takich sprawach, Hikaru zauważył, jak mała kropla potu spłynęła mu po skroni.
-Dobrze Ukitake-sama twój dom twoje zasady.- Uśmiechnął się delikatnie, ale wydawało się to szydercze. 

Kiedy służka podała herbatę, skinął jej w geście podziękowania, ale nie ujął naczynia w dłonie. Choć starał się nie dopuszczać do głosu narastającego w nim uczucia niepokoju, napięta atmosfera mocno na niego oddziaływała. Ważni goście toczyli ważne rozmowy w przeddzień ważnego dnia. Kiedy tak wiele było na szali, każde najdrobniejsze potknięcie mogło mieć daleko idące konsekwencje - był tego doskonale świadomy. Mimo wszystko, udało mu się utrzymać na ustach lekki uśmiech, mający zamaskować to, jak w rzeczywistości niepewnie się czuł.
Dodatkowe szkolenie... Czy to właśnie oferował Nanami-san? Brzmiało kusząco i z pewnością miało wiele zalet, z drugiej strony dziadek w swojej odmowie wydawał się być dość stanowczy, musiał więc mieć ku temu powód. Tylko jaki? Hikaru czuł, że powinien móc zabrać głos w tej sprawie, w końcu to o jego przyszłości rozmawiali, ale nie chciał sprzeciwiać woli dziadka w obecności gości.
- Wierzę, że dobre opanowanie podstaw jest kluczowe, by w przyszłości jak najbardziej się rozwinąć. - rzekł nieco oględnie, uznając to za najbardziej dyplomatyczną odpowiedź i skłonił głowę przed dziadkiem.
Potem dopiero upił łyk herbaty i nadstawił uszy, przygotowując się na dalszy bieg rozmowy.

-Dobrze więc uświadommy młodego dziedzica, o czym jest rozmowa. Znaleźliśmy nowe dowody w sprawie śmierci Ukitake Hanako i jej oddziału. Widzisz Hikaru-san, do tej pory myśleliśmy, że to był po prostu pech i wpadli na grupę pustych, która przekraczała ich możliwości. Jednak w świetle ostatnich poszlak, doszliśmy do pewnego wniosku. Jeden z członków tamtej grupy zdradził i posłał swoich towarzyszy w objęcia śmieci. Ishibashi Noboru był niskiej rangi szeregowce, nie sprawiał problemów i był na co dzień miły. Nikt nie podejrzewał go o konszachty z wrogami soul society, nie wiemy, kto przewodzi tej grupie i jaki jest ich cel przynajmniej na razie. Ale w różnych regionach świadkowie mówili, że widzieli Noboru i jakiegoś zakapturzonego gościa przed każdym zmasowanym atakiem pustych w rukongaiu.- Nanami zakończył swoją wypowiedz i nonszalancko zaczął pić herbatę. Hikaru zawsze myślał, że jego matka zginęła podczas rutynowej misji. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że towarzysz mógł się czegoś takiego dopuścić. Za to jego dziadek aż poczerwieniał ze złości, a na jego twarzy pojawiła się masa żył.
-Co to ma znaczyć. Moja ukochana córka zginęła przez jednego z was. Tak dbałeś o nią Nanami-san? Miałeś, jej strzec a posłałeś ją na śmierć.- Dziadek krzyczał gniewnym rozżalonym głosem, rozdrapali jego starą ranę i nasypali cały wielki worek soli. Starszy mężczyzna podczas podnoszenia się upadł na kolano i zaczął kaszleć.
-Proszę się uspokoić to nie jego wi....- Kobieta chciała załagodzić sytuacje, ale mężczyzna gestem ręki przysłonił jej twarz i przerwał wypowiedz. -Możesz mnie obwinąć starcze, ale to niczego nie zmieni. Przyszedłem powiedzieć Ci to, bo myślałem, że zniesiesz prawdę.- Mężczyzna wstał i wraz ze swoją świtą ukłonili się, pożegnali i opuścili ich posiadłość rodową.

Podczas gdy słowa Nanamiego rozgniewały starszego z Ukitake, młodszy był w zbyt wielkim szoku, by zareagować od razu. W uszach mu zawdzięczało, a serce zaczęło kołatać się w piersi w żarliwym łomocie oburzenia, jednak sam Hikaru tylko siedział bez wyrazu, wpatrując się w głąb swojej czarki. Kilka prostych słów, a miały tak wielką siłę... Jego matka nie zginęła przypadkiem. To nie los stał za jej śmiercią, a inny shinigami. Zdrajca. Morderca. Ishibashi Noboru. Imię to miało już na zawsze wypalić się w jego myślach i duszy.
Do porządku przywołał go dopiero dźwięk kaszlu dziadka. Kiedy tylko go usłyszał, natychmiast się podniósł i wystrzelił w kierunku starca, by pomóc mu dojść do siebie - podtrzymać go, by nie upadł i na ile był w stanie dodać otuchy. Podnosząc wzrok w kierunku wyjścia zdołał tylko zauważyć znikający w progu zarys sylwetki Kuiny. Pojawili się w ich życiu nagle, by zasiać zamęt i równie nagle zniknęli. Jak burza. Jak zły sen. Ale... czy aby na pewno zły? Później się zastanowi, teraz musiał się skupić na dziadku.
- Spokojnie, już i tak poszli. Musisz odetchnąć dziadku. Ja też jestem wściekły ale teraz nic nie zrobimy.

Napad kaszlu trwał, starszy mężczyzna zasłaniał usta. Do pokoju wbiegła pośpiesznie służka, trzymała w dłoni glinianą czarkę, przykrytą wieczkiem. Dziewczyna klękła przed nimi i wyciągnęła w nich stronę naczynie.
-Proszę Ukitake-sama. Wypij to powoli i oddychaj przez nos. Tylko proszę uważać, jest bardzo gorące.- Służka tak jak poprzednio wycofała się z pochyloną głowa. Dziadek złapał za czarkę i podniósł przykrywę. Momentalnie całą salę wypełnił mocno ziołowy zapach, przez który aż zakręciło w nosie młodzieńca. Dmuchnął dwa razy i wypił ostrożnie lekarstwo zgodnie z instrukcją, jeszcze na koniec odchrząknął.
-Obawiam się, że oficjalnie niczego nie zrobimy chłopcze. Jestem wściekły sam na siebie. To ja zaufałem temu mężczyźnie. Wydawał się godny zaufania i troskliwy, jedynie jego wzrok zawsze był odrobinę odrażający.- Na twarzy mężczyzny widniał gorzki grymas żalu. - Jak na razie skup się na akademii Hikaru. Na zemstę może przyjdzie jeszcze czas, teraz mamy większy problem. Od dłuższego czasu nie wiedzie nam się zbyt dobrze. A winny jest za to wszystko Kyoraku Rokudo, bezczelny młokos, bawidamek. Trwoni od rodowe bogactwa na własne uciechy i gdy nie jego Wuj Shuhei to pewnie już dawno by splajtowali. Niestety nie ma on rodzeństwa ani dzieci, które mógłby go odsunąć od władzy. Jego żona zmarła, a młody panicz został porwany kilka dni po narodzeniu i słuch o nim zaginął. Musimy wziąć własny los w ręce, ponieważ on zapomniał o nas. Shuhei dalej pomaga nam jak może, ale nie ma on łatwego zadania.-

Odetchnął z ulgą, kiedy oddech starszego mężczyzny w końcu nieco się uspokoił. Hikaru był doskonale świadomy sędziwego wieku swojego dziadka i wszystkiego co się z nim wiązało. Wiedział, że każdy taki atak może być zgubny w skutkach, mimo wszystko nie zamierzał zdradzać się ze swoim zmartwieniem, nie chciał dodatkowo go denerwować. Szybko skupił więc swoje myśli na czymś innym, mianowicie na wywodzie starca.
Słuchając o trudnej sytuacji ich rodu czoło młodzieńcza przeszyła pojedyncza zmarszczka w wyrazie niepokoju i namysłu.
- Jest coś co możemy zrobić?
Miał zamiar w pełni poświęcić się swojej nauce w Akademii i nie podobało mu się to, że w dalszym ciągu będzie miał na głowie obowiązki wobec rodu, ale już dawno się z tym pogodził. Wierzył, że musi po prostu dać z siebie więcej niż wszystko.

-Na ten moment nic nie zrobimy, nie poprawimy sytuacji naszego rodu w kilka dni. To będzie długa droga dla Ciebie. Dlatego bardzo ważne jest, żebyś ukończył akademie z jak najlepszymi ocenami i później szybko awansował w strukturach Gotei. Potem już pójdzie łatwiej, gdy zyskasz pozycje i szacunek, no ale to są dalekosiężne palny chłopcze. Dlatego jak na razie skup się po prostu na nauce jeszcze przez kilka lat powinienem dać radę piastować to stanowisko.- Dziadkowi już w pełni przeszedł atak kaszlu i kolor jego twarzy powoli wrócił do swojego naturalnego. Usiadł z powrotem na swoim miejscu i spojrzał na chłopaka.
-No dobrze koniec tych nieprzyjemnych rozmów na dzisiaj. Jutro będzie Twój wielki dzień, sam pamiętam moje lata akademii, co prawda są już mocno zamglone. Ale niektóre wspomnienia zostają na zawsze. Obyś i ty znalazł dobrych przyjaciół i swoją drogę.- Dzisiejszy minął szybciej niż się spodziewałbym tego młody dziedzic. Wszystko układało się w miarę dobrze, Hikaru po rozmowie z dziadkiem przeszły go wątpliwości, ale też naszły go inne myśli i ciężar przejęcia rodu. Rano obudziła go służka i przygotował wszystko, aby młodzieniec mógł się umyć, ubrać w uniform, zjeść śniadanie i ruszyć na otwarcie roku. Jeszcze nie wiedział, w jakiej klasie będzie i rozkład planu lekcji.

Kiedy rano otworzył oczy jego umysł był jeszcze przez krótką chwilę zawieszony w stanie między dniem wczorajszym i dzisiejszym. Spotkanie z shinigami, rozmowa o matce i rodzie, zmartwienia dziadka, wszystko to dało mu dużo do myślenia. Na szczęście po drugiej stronie tej niewidocznej wyrwy w jego myślach było coś znacznie bardziej ekscytującego - perspektywa nowego życia w Akademii. Zdecydował się skupić właśnie na tym, a dzięki swojej głębokiej determinacji, udało mu się na moment uwolnić się od bardziej nieprzyjemnych rozważań.
Podczas swoich porannych rytuałów był jeszcze bardziej skrupulatny niż zwykle. Wszystko musiało być w idealnym stanie. Nawet swoje długie i bujne włosy, tym razem zamiast po prostu rozczesać i pozwolić im swobodnie opływać ramiona i plecy, zebrał i związał ciasno z tyłu głowy. Uważał, że w ten sposób wygląda poważniej i bardziej "wojowniczo". Podczas posiłku w ogóle nie miał apetytu, ale starał się posilić tyle, by dostarczyć organizmowi dostatecznie wiele energii na cały poranek. Kiedy był pewien, że wszystko jest tak jak być powinno, ruszył na otwarcie roku pełen wigoru i entuzjazmu. Był niezwykle ciekaw tego co go czeka i chociaż starał się z tym walczyć, niezupełnie potrafił stłumić w sobie swoje młodzieńcze odruchy i wciąż jakaś jego część traktowała to wszystko bez należytej powagi, a bardziej jak jakąś przygodę,.

Hikaru wstał, umył się, ubrał i zjadł śniadanie, nawet spiął włosy, czego ogólnie nie robił. Cała służba i dziadek odprowadzili go do bramy i życzyli powodzenia pierwszego dnia. Chłopak ruszy przed siebie i spokojnym krokiem szedł ulicami Seireitei do akademii. Poranek był rześki i całkiem ciepły jak na koniec września. Stanął przed wielką bramą akademii, gdzie żwawo wchodziło wiele młody dusz, które chciały zostać bogiem śmierci. W główny holu zebrały się dziesiątki dusz, stojąc przed sceną, na której stało całe grono pedagogiczne. W końcu do mównicy podszedł starszy mężczyzna z o fryzurze zielonego brokuła.
-Ohayo, niektórzy z was dopiero postawią swoje pierwsze kroki w akademii, a inni kontynuują obraną ścieżkę. Jestem dyrektorem tej placówki i nazywam się Fugunaga Matsudaira. Witam wszystkich nowych obiecujących rekrutów, a jeszcze mocniej witam wszystkie młode ambitne kobiety. Nie będę zbędnie przedłużał, za chwile otrzymacie plan lekcji i klasę, do której przynależycie. Pamiętajcie, że pierwsze zajęcia rozpoczną się za trzydzieści minut. Lepiej nie traci czasu na zwiedzanie. Powodzenia.- Dyrektor zszedł ze sceny i pałeczkę dalej przejęli szeregowi z piątego oddziału. Wszyscy ustawili się w kolejkach do odpowiednich przedstawicieli. Młodzieniec podał swoje imię i otrzymał zamkniętą kopertę. Otworzył ją i zobaczył w niej swój plan lekcji na ten rok. Ten dzień zacznie się o lekcji historii w sali 216B nie musiał długo szukać, ponieważ była to, pierwsza sala na piętrzę przy klatce schodowej. Przed wejście czekała już cała masa uczniów z jego klasy.

Plan lekcji:

Piszemy tutaj ---->https://bleach.forumpolish.com/t2508-sala-216b#74980

# Ukitake Hikaru

Ukitake po bardzo długim spacerze, w końcu dotarł do posiadłości rodowej. Dwór czystych dusz nie był zbyt różnorodny i podróżowanie takimi samym alejkami potrafiła być niesamowicie nudząca. Niewielu ludzi zbierało się w okolicy akademii, po drodze minął kilka karczm i straganów, na których kupcy i rzemieślnicy zbierali swoje rzeczy przed zamknięciem. Strażnicy shinigami przywitali go na wejściu, dobrze ich znał, było Takashi i Yamato, którzy pełni te funkcje, od kiedy mały Hikaru biegał po posiadłości. Ukłonili mu się i otworzyli bramę, aby mógł wejść do środka, oboje nieco już łysieli i brakowało w nich młodości, której obrazy przewijały się w głowie szlachcica, ale ciągle byli pogodni, może nieco zdziwienie, że lektyka idzie za nim, ale nikt otwarcie tego nie kwestionował.
- Witaj w domu paniczu. - Jak tylko młodzian wszedł do środka, przed nim pojawiła się najstarszą służką, która jak to zawsze wszystkiego musiała dopilnować, aby było, tak jak być powinno. Ukłoniła się, wyprostowała i gestem ręki skierowała młodego zielonookiego do łaźni. - Kąpiel jest już przygotowana, a kolacja zaraz będzie na stole. Proszę się odświeżyć Ukitake-sama, przed kolacją. Trzeba zmyć z siebie trud dnia. - Jeżeli Hikaru skierował się do łaźni, tam mógł dostrzec drewnianą bale z nagrzaną wodą, przybory do mycia i świeże ubranie. Bo jego uniform był cały zakurzony od piachu. Po wszystkim mógł przysiąść przy stole, gdzie podany był ryż, zupa miso i smażone mięso.
- Jak tam Chłopcze po pierwszym dniu? - Usłyszał za sobą głos dziadka, który go obchodził, aby zająć miejsce naprzeciwko.

Dopiero po powrocie do domu Hikaru zorientowal się że podróż pieszo, kiedy i tak lektyka po niego przybyła może nie było najlepszym pomysłem. Zrzucil to na barki zmęczenia po całym dniu i obiecał sobie następnym razem nie podejmować pochopnych decyzji, w końcu jego czyny świadczyły o całym rodzie a nie tylko o nim samym tak jak go słusznie upomniala koleżanka na stołówce.
Był naprawdę zmęczony i informacja o kąpieli i kolacji momentalnie poprawiła mu humor, dokładnie tego mu bylo trzeba! Z wielką przyjemnością udał się do łaźni, nie spędził tam coprawda wiele czasu, ale dość żeby się nieco zrelaksować i odświeżyć. Kiedy tam siedział myślał sobie o minionym dniu i starał się zrobić w myślach szybkie podsumowanie co mógł zrobić lepiej i co musiał poprawić. Potem zasiadł przy stole i już zaczynał się do jedzenia, ale na głos dziadka zaraz wstał żeby ukłonić mu się z szacunkiem na powitanie i zaczekał aż Ukitake-sama zasiądzie.
- Jak było? Męcząco - uśmiechnął się wesoło, ale jednocześnie dało sie dostrzec zmęczenie, zwłaszcza w oczach - Nie oszczędzają tam nikogo i bardzo dobrze. Zori-sensei był zadowolony z moich odpowiedzi na lekcji o Pustych, ale będę musiał trochę popracować nad tężyzną i kondycją. Na zajęciach fizycznych było takich dwóch uczniów, Kyoya i Toshiro, którzy całą grupę zostawili w tyle. Będę ich musiał dogonić - poprzestał na wynikach, bo uznał że na razie lepiej nie wspominać o towarzyskich gafach dziadkowi.

Chwila spokoju i relaksu w kąpieli pozwoliła pozbyć się uczucia senności po całym dniu, zmęczenie delikatnie z niego zeszło, ale ciągle czuł ból, który płynął prosto z mięśni, po wysiłku u senseia Inahary. Hikaru czuł ,jak coś go ssało w żołądku, ale nawet pomimo tego uczucia najpierw wstał przed głową rodu i dopiero przysiadł po odbyciu formalności.
- Siadaj chłopcze i jedz. Nie przyszedłem tutaj, żeby Cię strofować. - Zachrypnięty głos w neutralnym tonie, zasiadł naprzeciwko białowłosego szlachcica i z błyskiem w oku przyjrzał mu się uważnie. Jak na razie staruszek nie wypowiedział się i przysłuchiwał uważnie tego, co jego wnuczek chce przekazać.
- Widzę, może będziesz musiał pracować za biurkiem... Niezależnie od pochodzenia wielu dusz posiada ogromną siłę, aby tylko chcieli za jej pomocą pomagać. Każdy ma inny talent chłopcze, ale to nie wszystko prawda? Czemu nie skorzystałeś z lektyki, wiesz, że zmarnowałeś pracę tragarzy? - Dziadek na kreślił jedną rzecz, o której Hikaru nie wspomniał. Nieco uświadomił swoim tonem, że pomimo swojej sprawiedliwości zmarnował czas innych, gdzie nikt nie miał mu tego za złe, bo w końcu każdy wykonywał swoją pracę, za którą miał płacone.
- Chcesz, żeby stracili pracę i nie mogli utrzymać swoich rodzin?... Yakumo wejdź! - Dziadek delikatnie grzmiał, ale było to jeszcze daleko od krzyku czy gniewu. Hikaru już doświadczył tego jak jego dziadek zagotował się przy Nanami, który celowo go podjudzał swoją postawą. Do pomieszczenia wszedł jeden z tragarzy, który był bardzo mocno zakłopotany.
- Tak Ukitake-sama? - Ukłonił się i przyklęknął w oczekiwaniu, sam nie do końca wiedział, dlaczego się tam chyba znalazł, ale nic poza tym słowami nie padło z jego ust i wyczekiwał w ciszy, aż głowa rodu poruszy kwestie, dla której on się tutaj znalazł.
- A teraz chłopcze przeprosisz Yakumo. Jeżeli tak bardzo wstydziłeś się jego pracy, że postanowiłeś ją zmarnować. - Dziadek nie żartował, bardzo nie spodobała mu się postawa wnuczka, którego do pewnego momentu zdawał się rozpieszczać.

Nie zdziwiło go to że dziadek wiedział o jego wybryku, zdziwiło go tylko trochę, że aż tak poważnie go potraktował. Najpierw poczuł, że dostaje po głowie niesłusznie, bo sądził, że tragarze też się ucieszą, że nie muszą taszczyć jego szlacheckiego zadka przez całą drogę z Akademii, ale argumentacja dziadka dotarła do niego, bo nie pomyślał wcześniej, że przecież dla nich ta praca to nie tylko wysiłek ale przede wszystkim źródło utrzymania. Kiedy Yakumo wszedł do pokoju Hikaru zaraz na niego spojrzał i zrobiło mu się nieskończenie głupio. Starszy Ukitake nie musiał dwa razy powtarzać swojego polecenia.
- Yakumo... - zaczął Hikaru w pierwszej chwili nie wstając z miejsca ale zaraz sobie uświadomił, że gdyby w taki sposób go przeprosił, naplułby w twarz nie tylko jemu, ale również swojemu dziadkowi, dlatego zaraz podniósł się miejsca i zgiął się przed nim
- Przepraszam, Yakumo-san, że wzgardziłem twoją ciężką pracą i determinacją. Wiedz, że wielce ją cenię i więcej tego nie uczynię.
Nie chciał tłumaczyć się przed tragarzem dlaczego uczynił tak jak uczynił bo po prawdzie sądził że nie ma to znaczenia, mógł mieć sprawiedliwe pobudki, ale efekt końcowy mówił sam za siebie.

Yakumo czuł się bardzo dziwnie i niezręcznie, chciał jak najszybciej się stamtąd ulotnić, ale wiedział, że musiał czekać na zgodę głowy rodu, w innym przypadku wykazałby się niesubordynacją i obrażeniem pana domu. Nie odezwał się słowem, gdy Hikaru go przepraszał, ale uczucia malowały się na jego twarzy, było to dla niego bardzo krępujące, żeby szlachcic przepraszał go za to, że nie miał ochoty na bycie niesionym w lektyce.
- Możesz wrócić do swoich obowiązku Yakumo. - Rzucił cicho dziadek, który uważnie przyglądał się swojemu wnuczkowi. Służący skłonił się czołem do samej maty, wyszedł z pomieszczenia i zasunął za sobą drzwi.
- Mam nadzieje, że rozumiesz co chce Ci pokazać... Nie mam zbyt wielu, żeby nauczyć się wszystkiego. Dlatego musisz przestać błądzić w obłokach, inni tylko czekają na nasze potknięcia. Jak wiesz, jesteś ostatni, nie ma nikogo po Tobie. Nie wiadomo, ile jeszcze czasu mi zostało, chłopcze, więc proszę myśl też o drugiej strony medalu. Dusze z rukongaiu mogą Cię nie zaakceptować, jeżeli będzie udawał jednego z nich. Możesz nie korzystać z lektyki, jeść to, co oni, ale na koniec dnia i tak wracasz do posiadłości pełnej służby. Nie jesteś jednym z nich i nie będziesz w ich oczach, jeżeli nie zasłużysz czynami na ich akceptacje. Co byś pomyślał o kimś, kto udaje kogoś, kim nie jest?. - Starszy pomarszczony mężczyzna sięgnął po czarkę z przykrywą, która ewidentnie czekał tutaj na niego. Młody Ukitake mógł poczuć znajomą woń roślin, które pomagały na uspokojenie i dolegliwości dziadka. Wcześniejsza rozmowa z Nanami musiała dalej go trzymać, gdzie jego obecność niesamowicie go wzburzyła.

Białowłosy wysłuchał z uwagą słów dziadka i musiał przyznać, że w pełni się z nimi zgadzał. Jak zwykle staruszek zadziwiał go swoją mądrością i przenikliwością i zrozumieniem polityki, chociaż żył już na tyle długo, że Hikaru nie powinno to dziwić, nie był pierwszym lepszym starcem tylko głową rodu. Ukłonił się tylko dziadkowi znowu kiedy Yakumo już wyszedł
- Masz racje dziadku, popełniłem błąd. Chciałem pokazać nowym kolegom, że bez względu na pochodzenie ja również zamierzam ciężko trenować tak jak oni, ale wybrałem zły sposób. To wyglądało jakbym próbował wyprzeć się tego kim jestem... - powiedział z wyraźną skruchą ale zaraz przyuważył ziółka i sobie pomyślał, że nie powinien tak się denerwować - Jak się dzisiaj czujesz? Dobrze ci minął dzień juz po tym jak wyszedłem? - uznał, że zmiana tematu nie zaszkodzi, może uda mu się jakoś sprawić żeby dziadek trochę się rozerwał odprężył

- Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś chłopcze, fałszem nie zyskasz zbyt wielu przyjaciół. Jeżeli mają Cię polubić albo szanować to za to, kim jesteś naprawdę. W innym przypadku sam nie będziesz wiedział, kim tak naprawdę jesteś. Zatracisz siebie w kłamstwie, z którego już nigdy nie będziesz mógł wyjść. - Upił kolejny łyk naparu z czarki i odstawił ją na miejsce, aby powrócić wzrokiem na wnuka, który ewidentnie sprawił mu delikatny zawód, przynajmniej w tamtej chwili. Chociaż przecież nie ma się temu, co dziwić, jego dziadek miał we wzroku trochę zrozumienia, wiedział, że jego wnuk nie miał zbyt wielu kolegów czy przyjaciół, ale w taki sposób na pewno trudno będzie mu ich zdobyć.
- Bywało lepiej, jeszcze nie zabieram do nowego życia, ale czasami są takie dni, które i nawet zdrowego wpędziłbym w problemy. Dlatego to bardzo ważne, żebyś w porę poznał się na świecie i przestał myśleć o zielonych łąkach, w których wszystko jest idealne. Nie są to najlepsze czasy dla dworu czystych dusz. Zwłaszcza gdy Ci wszyscy kami nagle zdecydowali się bardziej ingerować w sprawy maluczkich. Chociaż to sprawka tych nowych butnych, którzy chcą zapisać się na kartkach historii. - W głosie dziadka, Hikaru mógł wyczuć pewną tajemnicę, której wcale nie zamierzał mu tłumaczyć czy zdradzać. Jednak nie było to nic wrogiego, a po prostu wielkie drzwi, przez które młodzieniec nie mógł niczego dostrzec czy usłyszeć.
- Dzień był długi i wiele spraw musiałem załatwić, ale finalnie powinno być lepiej. Ty skup się na nauce i poprawie swojego zachowania. Kiedy przyjdzie czas, abyś przejął te role, wtedy poznasz wszystkie potrzebne informacje i sekrety, którymi świat był wybrukowany. -

-Oczywiście dziadku, nie zawiodę cię! - powiedział z entuzjazmem i zapałem bo takie właśnie miał zamiary, na razie miał za sobą pierwszy dzień i może wypadł słabo, ale każdy kolejny miał być nie prostszy i wcale nie zamierzał ich tak traktować. Miał sobie wziąć do serce rady dziadka i od tej pory zachowywać się z większą powagą. Jak to rzeczywiście wyjdzie czas pokaże. Wrócił do pałaszowania posiłku, aby się posilić i zdobyć energie która mu będzie potrzebna żeby pożądnie wypocząć przed kolejnym dniem nauki. Nie spieszył się jednak za bardzo, bo cieszył się że może spędzić czas z głową rodu, nawet jeżeli dziadek troche go strofował to i tak przepadał za jego towarzystwem.
Zaciekawiły go slowa dziadka o kami i o tym, że to nie są najlepsze czasy, ale mimo ciekawości wolał na razie o to nie pytać, żeby dodatkowo go nie denerwować. Mimo wszystko młody szlachcic miał czasem problem, żeby trzymać język za zębami i nie wytrzymał długo w ciszy.
- Sądzisz dziadku, że powinienem skupić się na czymś konkretnym w swojej nauce? Jutro będę miał zajęcia w kontroli reiatsu, kidou i potem wykład o prawie. Zastanawiam się jak bedzie wyglądał ten ostatni, bo przecież znam prawa Soul Society - tu zmarszczył brwi pozwalając sobie na chwile namysłu - Przynajmniej te ważne... - dodał nieco ciszej.

- Praw jest wiele i dotyczą rzeczy, które może Ci się nawet nie śnić chłopcze. Nie bądź ignorantem, który myśli, że wszystko wie, czy umiem. Lepiej kwestionować swoje umiejętności i wiedzę niż wmawiać sobie, że jesteś najlepszy i wie się wszystko. A wszystkiego to jeszcze na pewno nie widziałeś... Skoro masz jutro lekcję z kidou to zawsze możesz prosić jednego z shinigami, aby pokazali Ci nieco, o ile nie jesteś zbyt zmęczony, możesz tam spróbować. - Dziadek Hikaru mówił spokojnie, sypała mądrymi słowami, ale już nie po to, żeby rugać młodego panicza, a żeby naszła go może chwila refleksji i przemyśleń, które kiedyś może zaowocują czymś więcej. Dziadek dopił herbatę, poinstruował wnuka, co może dzisiaj jeszcze zrobić, o ile w ogóle miał ochotę i sam zabrał się, zostawiając go sam na sam z jedzeniem, którego jeszcze nie skończył.
- Pamiętaj, aby zjeść do końca i powodzenia jutro. Wracam załatwiać sprawy. - Starszy mężczyzna wyszedł z pomieszczenia i udał się w głąb posiadłości. Hikaru słyszał, jego oddalając się kroki, mógł w spokoju dokończyć kolacje i pomyśleć, co dzisiaj jeszcze zamierza robić. Co prawda nie miał tego czasu, aż tak w nadmiarze, ale nie było go tak mało, aby mógł po prostu przeleżeć go na macie.

- Dam z siebie wszystko! - raz jeszcze podkreślił, żeby zapewnić dziadka o swojej determinacji zanim ten wyszedł. Kiedy został w pokoju już sam, nie licząc może jakiejś służby, miał znowu trochę czasu do namysłu nad tym co zamierza robić. Uznał za całkiem niezły pomysł dziadka z poproszeniem shinigami o wskazówki odnośnie kidou. Czuł się co prawda zmęczony, ale było to raczej zmęczenie fizyczne, zmęczenie mięśni, a nie głowy, więc na coś takiego mógł sobie pozwolić, taki tez miał plan. Gdyby nie natknął się na nikogo zawsze mógl spróbować medytacji żeby poćwiczyć kontrole reiatsu ale nie przepadał za tym ćwiczeniem, uważał że aktywne spędzanie czasu przynosi mu znacznie więcej korzyści i póki jest młody i silny powinien z tego korzystać. Skończył jeść i ruszył na poszukiwanie shinigami, który byłby chętny mu co nieco pokazać, najlepiej kogoś znajomego.