Sala 216B.

Długo nie trzeba było czekać, do sali podszedł mężczyzna w czarnym Shihakushō i otworzył drzwi. Wszyscy byli odrobine z szokowani, ponieważ miał być to zajęcia teoretyczne, a szatyn wyglądał jak maszyna do zabijania z wieloma bliznami i śladami po walkach. Odrobine kulał na lewa stopę, a lewą dłoń była skryta pod płaszcze zwieszony na te stronę. Na dodatek opaska przysłaniała mu jedno oko, twarz wyglądał jakby była pogrożona w irytacji i lekkiej złości.
-Szybko obiboki włazić do klasy!- Wyrzucił przez zaciśnięte zęby i łypał jednym okiem. Hikaru usłyszał, jak jedna z uczennic nazwał go Oni i tłumaczyła, że starsi rocznikiem uczniowie tak na niego mówią. Czyżby chodziło i im o fakt posiada jednego oka czy może o jego okrutne nastawienie. Wszyscy szybko weszli do środka i zajęli wolne miejsce za ławkami.
-Nazywam się Zori Tathonou i będę wykładał wam historię, prawa i teorie o pustych. Pierwsza lekcja będzie dotyczyć historii społeczności dusz i jej początk...- Nim mężczyzna skończył zdanie, do sali wbiegł spóźniony chłopak który mocno dyszał.
-Przep.....- Chłopak zaczął przepraszać, ale w połowie słowa Zori nakreśli w powietrzu odwrócony trójkąt i wystrzeli w chłopaka trzy dzioby, które przybiły go do ściany w pozycji ukrzyżowanego.-Nie toleruje spóżnialstwa, nie przepraszajcie po prostu tego nie rób cię! Słowa nic nie kosztują.- Jego mina zrobiła się jeszcze bardziej poirytowana i aż tryskało z niego złościom. Po tym mały przedstawieniu cała klasa zamilkła, już nie było żadnych szmerów i większość osób siedziała z prostymi plecami. Wykładowca przedstawił im jak wyglądał początek, że to wszystko dzięki królowi dusz, który dał im moc i możliwość obrony dusz przed złymi pustymi.
-Macie dziesięć minut przerwy, zanim zaczniemy kolejną lekcje, którą będzie teoria o pustych.- Uwolnił chłopaka ze swojego bakudo i pozwolił mu zająć miejsce w śród innych.

W oczekiwaniu na zajęcia Hikaru był dosyć podekscytowany. Historia może i nie brzmiała jak coś porywającego, ale wszystko zależało od tego czego konkretnie dotyczyła. Wiele opowieści niosło ze sobą ważne przesłanie, czy dawało przestrogę przed popełnianiem samemu cudzych błędów. Miał nadzieje, że tak będzie i tym razem.
Wykładowca wkroczył do sali roztaczając sobą nieco onieśmielającą aurę. Początkowo taki wygląd mężczyzny wydawał się nieco zaskakujący, jednak po krótkiej chwili namysłu białowłosy uznał, że z tymi wszystkimi bliznami cała jego skóra wygląda jak podręcznik do historii, traktujący o barwnym życiu ich posiadacza. Jeszcze większe wrażenie zrobiło kidou. Ukitake oczywiście nie pochwalał takiego potraktowania ucznia. Rozumiał surowość ale stosowanie demonicznej magii jako kara za drobne spóźnienie wydawała się być nieco przesadzona. Mimo wszystko zastosowanie techniki robiło wrażenie i z pewnością miało większy sens poza dyscyplinarnym - pokazanie studentom jak wielka przepaść ich dzieli, żeby nie zapomnieli gdzie ich miejsce.
Lekcja okazała się nie być tak ciekawa jak Hikaru się spodziewał i jego entuzjazm szybko osłabł. Mimo wszystko nie dawał po sobie poznać braku zainteresowania i słuchał w skupieniu słów mistrza, robiąc nawet notatki jeśli padała jakaś informacja, której wcześniej nie znał. Gdy Zori ogłosił przerwę, chłopak odetchnął cicho, acz z wyraźną ulgą. Pierwszą lekcje miał za sobą i nawet udało mu się niczym nie podpaść. W przeciwieństwie do spóźnialskiego.
Wykorzystał chwilę czasu wolnego i odnalazł wzrokiem chłopaka, który dopiero wisiał przyczepiony do ściany techniką wykładowcy. Przyjrzał mu się dość pobieżnie i wiele się nie zastanawiając zdecydował się podejść i się przywitać. Jakoś trzeba było zacząć zawierać znajomości.
- Pewnie niezbyt wygodnie ci było na tej ścianie, ale przynajmniej możesz mieć pewność, że zapadłeś wszystkim w pamięć - rzekł z uśmiechem. Serdecznym, nie szyderczym. Chciał nieco rozluźnić atmosferę na początek - Teraz będzie tylko lepiej.

Nie wiadomo, czego spodziewał się szlachcic na lekcji historii, może oczekiwał interaktywnej rekonstrukcji albo fajerwerków. Na pewno używanie demonicznej magii podczas lekcji nie jednego leniwca zmusiło do uwagi. Spóźnialski uczeń posłużył za dobry przykład i teraz każdy wie, dlaczego wszyscy studenci mówią na Zoriego Oni. Hikaru zapisał sobie kilka ciekawostek i faktów, których nie znał do tej pory albo najzwyczajniej w świecie o nich zapomniał. Podczas przerwy postanowił podejść do ucznia, który został ukrzyżowany, nie miał problemu ze znalezieniem go w tłumie. Miał on bardzo jasnożółte szpiczaste włosy, które wyróżniał się w tłumie i zapadły w pamięć. Gdy szlachcic rzucił po nim pobieżnie wzrokiem i zauważył, że chłopak jest przeciętnej postury i nie wyróżnia się muskulaturom. Ukitake podszedł do niego i wypalił z prosto z mostu i bez jakichkolwiek prób przywitania się. Młodzieniec wzdrygnął się, ponieważ nie zdawał sobie sprawy z obecności zielonookiego.
-Dzisssss, nie strasz mnie tak. Myślałem, że to nauczyciel postanowił kontynuować znęcanie się i tak bardzo nie wygodnie wisi się przez ponad godzinie. Wszystko mi strasznie zdrętwiało.- Chłopak masował swoje obolałe ramiona i łydki. Złapał kontakt wzrokowy z rozmówcą i wtedy białowłosy zauważył jego błękitne jasne oczy. - Uwierz mi chłopie, wolałbym się zapaść pod ziemie niż żeby wszyscy mnie zapamiętali za to. Lepiej to nie wkurzać wykładowców. Wszystko przez to, że pomagałem staruszce przejść przez drogie. Tak na pewno zdążyłby.- Delikatnie się uśmiechał.

Chłopak był przeciętnej postury, a tym co najbardziej wyróżniało się w jego wyglądzie była żółta czupryna o nietypowym kształcie. Po samym wyglądzie trudno było ocenić jakim był typem osoby, ale od czegoś trzeba było zacząć nawiązywanie nowych znajomości. Dlaczego by więc nie spróbować z tym, który już, chcąc nie chcąc, dał się nieco poznać?
Hikaru rozumiał co czuje chłopak - pierwsze wrażenie potrafi rzutować na całej znajomości. Przynajmniej dopóki nie zrobi się czegoś innego, równie charakterystycznego, a bardziej pozytywnego. Postanowił jednak nie dobijać nowego kolegi z klasy i skupić się na pozytywach.
- Tak to już bywa, że staruszki w potrzebie zawsze pojawiają się w najgorszym momencie - wzruszył lekko ramionami, a pogodny wyraz nie opuszczał jego twarzy - Nazywam się Ukitake Hikaru, a ty?

Gdy Hikaru przedstawił się chłopakowi, ten na moment zamarł i odtajał trzy sekundy później. Wyglądało to trochę tak, jakby się zawiesił na pojedynczej myśli i dopiero potem wróciła jego świadomość.-Taki już mój los, zawsze muszę wpaść na kogoś w potrzebie. Ja nazywam się Yamakawa Shuichi, miło mi Ciebie poznać.- Na sali ponownie panowała lekka wrzawa, ale nie ma się temu co dziwić w końcu była wypełniona po brzegi uczniami pierwszego roku. Którzy byli podekscytowani i musieli jakoś rozładować emocje, które dusili w sobie podczas pierwszego wykładu.
-Więcej się nie spóźnię do akademii, chociaż to raczej będzie wynikało z tego, że zamieszkam w akademii i nie będę musiał codziennie pokonywać cztery pierwsze ćwiartki rukongiau. A tam aż roi się od staruszek, które tylko czyhają na twoją dobroć. Kiedyś jedna powiedziała, że musi przenieść kilka rzeczy trochę dalej, potem się okazałą, że te kilka rzeczy to był załadowany wóz, a trochę dalej oznaczało dziesiąty okrąg z drugiego.-

Jego uwagę przykuło chwilowe wahanie chłopaka, kiedy ten usłyszał jego nazwisko, postanowił jednak na razie to zignorować. W odpowiedzi na historyjkę Shuichiego, białowłosy zaśmiał się krótko. Sam nie miał zbyt dużo przejść z potrzebującymi staruszkami z rukongai, ale łatwo mu było sobie wyobrazić siebie w takiej sytuacji i wiedział, że pewnie też dałby się złapać na taki numer.
- Czyli jak będę chciał pomóc staruszce to na w szelki wypadek zarezerwować sobie cały dzień... Zapamiętam! - rzucił wesoło. Potem rozejrzał się po sali. Sam nie lubił wrzawy i nieco się stresował, że zirytuje ona nauczyciela, nawet jeśli sam ogłosił przerwę. - Wracam już lepiej na miejsce, zanim zacznie się kolejna lekcja. Teraz będzie o Pustych, na pewno coś ciekawego!
Pokazał w głosie nieco więcej entuzjazmu niż zamierzał, ale nie przejmował się tym. Wiedzę o Pustych uważał za bardziej praktyczną niż wiedzę o historii, a ich nauczyciel wyglądał jakby miał wiele do przekazania.

-No lepiej na nie uważać, bo jak coś już na coś się zgodzisz to nie ma odwrotu za bardzo. Zrobi tę swoją minę i już jest po ptokach, a jak nawet na to będziesz odporny, to zrobi Ci scenę na środku drogi i masz siarek jak sto sześćdziesiąt.- Yamakawa kiwnął głową i zajął jedne z wolnych miejsc, chwilę później nauczyciel stuknął dwa razy głośno ręką o biurko, aby ogłosić koniec przerwy.

-Koniec przerwy na swoje miejsca. Tak jak w przypadku historii, zaczniemy od początku. Dusze dzielą się na dwie grupy, plusy i minus. Hollowy to minusy, które tracą swoje serca w wyniku rozpaczy lub przebywają zbyt długo w Świecie Ludzi. Każda dusza, na której bóg śmierci nie przeprowadził Konsō, może stać się Hollowem, Czyli w praktyce, są to udręczone dusze, które dużo wycierpiały za życia i mają ogromny żal do świata albo ludzie wieloma grzechami. Z jakiegoś powodu nie trafiły, do społeczności dusz ich łańcuch uległ pełnej korozji. Dlatego jednym z naszych zadań jest pomagania duszom w przejściu na drugą stronę. Głównie żyją w Hueco mundo, ale bardzo często pojawiają się w świecie ludzi czy nawet u nas. Puści pożeraj dusze, aby wypełnić niewyobrażalną pustkę w sobie, która sprawia im ogromny ból. Jednym celem Hollowa jest na pożeraniu dusz. I aktów kanibalizmu. Łagodzeniu bólu to nie jedyny efekt zjadania innych, rosną one również w siłe. Jeśli Shinigami zabije Hollowa, zmazuje jego grzechy, ale tylko te, których dopuścił się jako Hollow. Jeśli za życia także popełniał ciężkie grzechy, trafia do Piekła. Jeżeli pusty nie był grzesznikiem za swojego życia odradza on się jako nowa życie.- Zorii mówił powoli i robił przerwy tak, aby jego uczniowie mogli sobie spokojnie notować. Po krótki wprowadzeniu spojrzał na klasę, chociaż jego wzrok bardziej chyba tkwił na Hikaru.

-Kto mi powie, jak kategoryzujemy pustych i czym się różnią poszczególne grupy?

Białowłosy wrócił na swoje miejsce wraz z sygnałem od nauczyciela. Kiedy tylko ten zaczął przemawiać, chłopak natychmiast przestawił się na tryb pełnego skupienia, starając się odciąć od myśli o zdobywaniu kolegów, jeszcze przed chwilą zaprzątających mu głowę.Cieszył się, że sensei Zori mówił w taki sposób, by uczniowie nadążali z notowaniem. Dzięki temu nie musiał się obawiać, że coś mu umknie. Po chwili jednak wykładowca skierował pytanie do grupy, a Hikaru był pewny, że mężczyzna spogląda właśnie na niego.
Rodzaje Pustych... Wspomniał swoje lekcje przygotowujące go do nauki w Akademii i opowieści swoje matki, kiedy ta jeszcze żyła i mogła dzielić się z nim swoimi doświadczeniami. Posiadał wiedzę na ten temat, choć była ona schowana w głębokich zakamarkach umysłu i trudno było mu uzyskać do niej dostęp na zawołanie. Nie wiedział wszystkiego, ale zdecydował powiedzieć tyle ile zapamiętał.
Uniósł rękę i zaczekał na udzielenie mu głosu, a kiedy to nastąpiło przemówił.
- Demi-hollowy, czyli dusze, które nie uległy jeszcze całkowitej przemianie w Pustych, ale lada moment się nimi staną. Zwykłe Hollowy, czyli dusze już po przemianie, najczęściej wzrostem dwukrotnie przekraczające wzrost przeciętnego człowieka. Wielkie Hollowy, które swoim rozmiarem mogą przewyższyć nawet budynki. I najpotężniejsze - Menosy, które są tak silne, że nawet cały oddział shinigami mógłby sobie nie poradzić z jednym. Powstają kiedy jeden Pusty zje odpowiednio wielu... swoich. - zawahał się wypowiadając ostatnie słowo, ponieważ nie był pewny, czy "swój" to odpowiednie określenie w przypadku Pustych. Czy można traktować te potwory jako jakikolwiek rodzaj wspólnoty? Zwłaszcza kiedy nieodłączną częścią ich egzystencji jest wzajemne pożeranie się.
Powstrzymał grymas obrzydzenia wpływający mu na twarz, kiedy tak się nad tym zastanawiał i skupił spojrzenie na nauczycielu, wyczekując oznak aprobaty lub dezaprobaty dla jego odpowiedzi.

Na horyzoncie pojawiło się kilka wzniesionych rąk, ale Zori udzielił głosu Białowłosemu. Kilku uczniów zwróciło wzrok na niego, jedni zrobili to z ciekawości, drudzy z zazdrości, bo Hikaru zabrał im szanse na zaimponowanie nauczycielowi, a jeszcze inni po prostu chcieli wiedzieć, kto będzie odpowiadał. Nauczyciel przysłuchiwał się słowom Hikaru i kiwał głową, gdy ten udzielał odpowiedzi. Na koniec białowłosy zauważył, że Zori delikatnie się skrzywił.
-Prawie dobrze młodzieńcze. Tylko że Menosy powstają, kiedy puści oddają się kanibalistycznej orgii. Wtedy łączy się w jeden byt i stają się Menosem, ale to nie koniec na ich drodze ewolucji. Ponieważ Menosy dzielą się na podgrupy: Gilian, Adjuchas i Vasto Lorde. Giliany są najsłabsze z nich i kierują się głównie zwierzęcym instynktem, wynika to z tego, że setki osobowości walczy o dominacje. Bycie gilianem jest technicznie przejściowym stanem, ale wielu pustych nie ma talentu czy szczęścia rozwijać się dalej. Adjuchas, są już znacznie bliżej ludzkich rozmiarów, tak jakby częściowo wracały do swojego początku. Zdarzaj się przypadki, że wyglądaj bardziej, jak zwierzęta. Nie są tak liczni jak giliani, ale siłą bojową przewyższają ich kilkukrotnie. No i na końcu najmniej liczna grupa, ale za to najpotężniejsza. Vastolordzi to wyglądałem i rozmiarem przypominają zwykłych ludzi połączonych z pustymi. Stanowi śmiertelne niebezpieczeństwo dla porucznika i wyzwanie dla Kapitana.- Zori dokończył swój wykład i dodałem jeszcze jak wygląda wielka pustynia hollów. Lekcja dobiegła końca i uczniowie zostali zwolnienia na półgodzinną przerwę obiadową.

Hikaru wiedział, że nauczyciel nie był w pełni zadowolony z jego odpowiedzi, ale i tak odczuwał pewną satysfakcję. Udało mu się już w pierwszy dzień wyróżnić się wśród kolegów, a nie musiał nawet w tym celu spędzić całej lekcji przyczepionym do ściany. Uważał to za sukces.
Po zakończonej lekcji zabrał swoje notatki i podążył za resztą uczniów do miejsca, w którym w szkole tej spędzało się przerwy obiadowe. Przy okazji poświęcił też chwilę, by przyjrzeć się swoim kolegom z klasy, szukając potencjalnych partnerów rozmowy. Co prawda znał już Yamakawę, ale dobrze by było zapoznać jeszcze kogoś. Na swojej twarzy białowłosy utrzymywał pogodny wyraz, odzwierciedlając nim swój entuzjazm i dobry nastrój, a jednocześnie dając innym do zrozumienia, że nie zamierza zadzierać nosa bo udało mu się częściowo odpowiedzieć na jedno pytanie nauczyciela. Liczył na to, że ktoś sam do niego podejdzie i zagada, ale w razie potrzeby był gotów przejąć inicjatywę.

Na korytarzu roiło się teraz od ludzkich wagonów, które zmierzały na stołówkę, aby napełnić swoje żołądki. Łowy Hikaru okazały się niezwykle owocne, bo dostrzegł aż trzy osoby ze swojej klasy, które wyglądały na potencjalnych rozmówców. Brunetka, blondynka i białowłosy ulizany chłopaka,  emanowała od nich otwartościom. Yamakawa podszedł jeszcze na chwilę do Ukiatakiego wymienił z nim kilka zdań o pogodzie. Blondyn ponarzekał jeszcze chwile na starców i ruszył w swoją stronę. W końcu dotarł do wielkiej sali, stanął w kolejce i czekał, aż otrzyma przydziałowy obiad. Dostał dużą miskę ryżu, edamame, pieczonego pstrąga, zieloną herbatę i jabłko. Jedzenie pachniało całkiem przyjemnie, aczkolwiek były to bardzo proste budżetowe potrawy, które są niezbędne dla młodych uczących się dusz. Gdy się obrócił, zobaczył trzy różne stoliki, do których właśnie siadały pojedyncze osoby. Jedne zajęła blondynka, drugi brunetka a trzeci białowłosy. Hikaru musiał się szybko zdecydować, ponieważ wolne miejsca bardzo szybko znikały. Inaczej nie zostanie mu nic innego jak jedzenia na podłodze albo w korytarzu. 

Szybkie podejmowanie decyzji było czymś nad czym musiał jeszcze sporo popracować, a taka wizyta na stołówce była do tego idealną okazją. To do kogo się przysiądzie nie było w końcu czymś, co może w poważny sposób zaważyć na jego przyszłości. Chyba. Oby. W każdym razie na to liczył.
Jednego chłopaka już poznał, więc odrzucił męskiego kandydata do rozmów. Brunetka i blondynka - obie zwróciły jego uwagę ze względu na otwartość jaka z nich biła. Nie zastanawiając się długo ruszył w kierunku blondynki. Zatrzymał się przy jej stoliku z tacą, przywołał na twarz uprzejmy uśmiech i w końcu zadał pytanie.
- Można się dosiąść?

Hiakru zignorował nowego potencjalnego męskiego kolegę i zaczął zastanawiać się nad blondynką i brunetką. Nikt nie wiedział, dlaczego zdecydował się podejść akurat do blondynki, może użył jakichś wyliczanek albo po prostu miał fetysz na punkcie jasnych włosów. Stanął przed jej stolikiem i zapytał się, czy może usiąść. Uśmiech dziewczyny delikatnie opadł, skinęła głową i gestem ręki zaprosiła go do stolika. Kobieta była niska , miała duże szare oczy i drobny nos i usta. Jasne blond włosy sięgały jej do karku i po obu stronach miała czarne wstążki w plecione.
-Zapraszam, siadaj. Te miejsca nie są przez nikogo zajęte. Smacznego.- Dziewczyna spuściła wzrok na swoją tackę z jedzeniem, złożyła ręce, podziękowała za posiłek i zaczęła powoli skubać wszystkiego po trochu. Na stołówce panował duży gwar, a nawet ktoś, kogo popychał albo przepychał. Nie wszystkie dusze zachowywały się odpowiednio, te z najdalszych zakatów rukongaiu były bardzo prostackie. Trafiły się tam nawet takie egzemplarze, które jadły na ziemie albo nie używały pałeczek, tylko własnych dłoni.  Tak to już było, gdy mieszały się różne warstwy społeczne w jednym miejscu.

Ko kaneko:

Jak już usiadł również dał zadość tradycji, złożył ręce i podziękował za posiłek. Nie chcąc gapić się na koleżankę postanowił nieco rozejrzeć się po sali w poszukiwaniu inspiracji do nawiązania rozmowy. Miał mieszane uczucia względem osób, które nie potrafiły się dobrze zachować. Z jednej strony wiedział, że mieszkańcy Rukongai są naprawdę różni i oczekiwanie od nich dobry manier często jest bardzo naiwne. Z drugiej... Chciał w spokoju zjeść posiłek i nieco irytował go cały ten gwar i zamieszanie.
- Chyba trochę inaczej sobie wyobrażałem Akademie - postanowił w końcu zagaić w dość neutralnym tonie - Jest... głośniej, niż się spodziewałem
Uśmiechnął się lekko po tych słowach, nieco nieśmiało w porównaniu do tego jak zachowywał się w stosunku do Yamakawy. Potem zerknął na dziewczynę. Dopiero teraz zauważył wstążki w jej włosach. Zastanawiał się czy coś oznaczały, czy były tylko ozdobą.

-Wiesz jak jest, to nie jest miejsce tylko dla szlachty czy wybitnych jednostek. Chociaż często te wybitne jednostki czy szlachta również nie potrafią się odpowiednio zachować. Na przykład pyta się, czy może zająć to miejsce, ale nawet nie ma zamiaru przedstawić się kobiecie. To istny brak szacunku i dobrego wychowania, można rzec, że aż mu słoma z butów wystaje. Zgodzisz się ze mną prawda? Może moi rodzice nie byli zbyt zamożni, żeby stać się arystokracją, ale kultury i etykiety mnie nauczyli.- Kobieta zadarł nosa do góry i młodzieńcowi od razu połączył się kropki. Dlatego tak zaniemówiła i straciła humor, bo pan arystokrata uznał ją za grosz niewartą nawet przedstawienia się kiedy podszedł do niej i rozpoczął rozmowę, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. Widać, że dziewczyna dawał mu szanse naprawienia tego błędu, ale on dalej mówił do niej jakby była jakimś pniem bez uczuć. Wiec nic dziwnego, że w końcu postanowiła się odgryźć i utrzeć mu nosa. HIkaru musiał poprawić swojej zdolności personalne, aby więcej nie popełniać takich błędów zwłaszcza w obecności płci pięknej.

Przez moment gapił się na dziewczynę bez zrozumienia, zupełnie zbity z tropu. Przyszedł do Akademii z myślą o tym, że otwartość i serdeczność otworzy przed nim wrota przyjaźni przed każdym z nowych kolegów... Tymczasem już teraz okazuje się, że obrana przez niego taktyka zdaje się przynosić odwrotne rezultaty.
"Dlaczego mówi w taki sposób? Jest zła? Powiedziałem coś nie tak?" - myślał sobie i w miarę jak tak myślał, kropki w jego głowie rzeczywiście zaczynały się łączyć. Nie przedstawił się... Podszedł do niej i zaczął prowadzić swobodną pogawędkę, jak gdyby znali się od lat, choć nawet nie znali swoich imion.
Oczy prawie wyszły mu z orbit, gdy dotarło do niego, jak musiało to wyglądać w jej oczach. Porażony własną lekkomyślnością poderwał się z miejsca nieco zbyt gwałtownie i zgiął się w pół przed dziewczyną pochylając przy tym głowę. Nie przejmował się w tej chwili tym, czy właśnie nie ściągnął na siebie uwagi całej stołówki.
- Proszę o wybaczenie! To żadne usprawiedliwienie, lecz moje maniery musiały zostać pogrzebane gdzieś pod grupą warstwą ekscytacji nad pierwszym dniem nauki. Nie było mym zamiarem, by okazać brak szacunku. Nazywam się Ukitake Hikaru, będę wdzięczny za okazanie mi drugiej szansy.
Zamarł w tej pozycji, oczekując w napięciu na jej reakcje.

Hikaru szybko zrehabilitował się po tym jak strzelił tak ogromną gafę, gdzie po prostu poszedł jak gdyby nigdy nic i zaczął zaczepiać obcą sobie dziewczynę. Czy było to spowodowane przez ekscytacje, gapiostwo czy najzwyczajniej w świecie głupotę? Gwałtownie podniósł się do góry i skłonił przed dziewczyną, cała sala zwróciła na niego ukradkiem uwagę, a w oddali dało się usłyszeć różne szepty rozmazanych treści. Nikt nie wiedział, co mogło być powodem takiego zachowania, więc prędzej czy później korytarze akademii zostaną przyozdobione plotkami i domysłami.
- Teraz lepiej, ale wiesz, że nie musiałem zwracać uwagi całej sali. Teraz będą czekać Cię plotki i inne nie przyjemności. Nazywam się Ayamako Kotone i masz drugą szansę, jednak minus przy nazwisku zostanie na dłużej. Pierwsze wrażenia zostawia widoczny ślad. - Odpowiedziała, po czym zabrała się w ciszy za jedzeniem, w końcu przerwa obiadowa nie trwała, nie wiadomo ile, a potem grupę Hikaru czekała zajęcia ogólnorozwojowe a po nich na osłodę jeszcze Hakuda. Dla młodego szlachcica mogło to wydawać się nieco dziwne, że ktoś niepochodzący ze szlacheckiego rodu, tak bardzo orientował się i przykłada uwagę do swojej reputacji.
- Lepiej zacznij jeść, o ile nie chcesz opaść z sił. W końcu Mito sensei nie da nikomu opuścić pola bez wylanych hektolitrów potów. A pierwszy dzień to jego ulibiony, będzie sprawdzał aż ustali co chce osiągnąć. - Ponownie od uszu białowłosego dotarł melodyjny głos kobiety, która ewidentnie go ostrzegała przed czymś. Młody Ukitake był w akademii krótko, ale słyszał o nauczyciela różne plotki i te o Zoro wcale nie był najgorsze. Był surowy i bardzo wymagający, ale na jego lekcjach ludzie nie mdleli.

Udało się, wybaczyła mu! No, może nie wybaczyła... Ale przynajmniej dała szanse! I może nie powinien tak zwracać na siebie uwagi... Ale gdyby wiedzieli co zrobił, byłoby jeszcze gorzej!
Wiedział, że ciężko będzie zatrzeć niesmak po pierwszym wrażeniu, ale najważniejsze, że podjął już pierwszy krok.
- Bardzo mi miło cię poznać! - odparł z jeszcze nieco zbyt dużym entuzjazmem - I t-tak, oczywiście! Już siadam... - dodał już znacznie ciszej, nie drąc się na pół sali i nie robiąc widowiska. Za to aż się zająknął odpowiadając, bo wciąż był mocno poruszony własną głupotą.
Odetchnął cicho i w końcu opadł z powrotem na swoje miejsce.
- Dziękuję. Nie chciałem być niemiły, trochę mnie poniosło... - z autentyczną skruchą w głosie - A plotki to dla mnie nic strasznego! Ucichną z czasem, kiedy poznają mnie lepiej.
Zabrał się do jedzenia, jednocześnie pozwalając sobie na chwilę zadumy. Reakcja dziewczyny w pierwszej chwili go zaskoczyła, w drugiej zaintrygowała, a w trzeciej sprawiła, że poczuł się jeszcze bardziej głupio. Dlaczego relacje z innymi uczniami muszą być tak skomplikowane?
Potrząsnął niezauważalnie głową by odgonić natrętne myśli.
-Słyszałaś coś ciekawego o Mito sensei, Ayamoko-san? Zabrzmiałaś jakbyś słyszała o nim więcej ode mnie.
Starał się nie przeszkadzać jej w jedzeniu, ale w końcu ciekawość z nim wygrała.

- Naprawdę jesteś bardzo naiwny Ukitake-san... Plotki nie mają wpływu na tych, co cię znają, ale na tych, co o Tobie usłyszą. A akademia jest bardzo duża i sporo w niej dusz. Więc dojdzie to do uszu wielu osób, może i nawet twojej rodziny i ich sojuszników. A przecież ród Kyoraku nie do końca może się ucieszyć gdy przyjdą jakieś dziwne treści do ich uszu. - Poprawiła swoje kręcone włosy gestem ręki, dziewczyna jak widać, znała się na rzeczy i sporo wiedzy posiadała w zakresie szlacheckich spraw, chyba nawet większe niż Hikaru.
- Poza tym przez plotki może nikt nie chcieć Cię poznać. - Skwitowała krótko po krótkim przemyśleniu pewnych rzeczy w ciszy.
- Tak jak mówiłam, plotki rzutują na opinię publiczną i tak są zawsze dwie opcje, Wyolbrzymiony do granicy absurdu albo wręcz przeciwnie są, aż tak szalone, że trudno w niej uwierzyć. W przypadku Mito sensei to raczej te drugie... Nie, żeby miał Ci zrobić krzywdę, ale coś strasznego, tylko na pewno po jego zajęcia wszystko będziesz miał jak z waty, a gdy okaże się, że nie dajesz rady przekroczyć najmniejszego oczekiwanego progu, wtedy sytuacja robi się nawet gorsza... Ale kto wie, może jest wręcz przeciwnie i wcale nie jest tak źle, a te plotki rozpuszczają leniwe pyszałki. Czas pokaże, już nie długo. - Blondyna wróciła do jedzenia, w końcu przerwa nie będzie trwała wiecznie, a siły na zajęcia trzeba mieć jeżeli to wszystko okaże się prawdą. Tak czy siak, Hikaru dostał pewną garść informacji, do niego zależało czy w nią uwierzył, czy może nie. Wszyscy uwijali się na sali, aby jak najszybciej skończyć swój posiłek i przygotować się do tego co dopiero będzie nadciągać.

Początkowo gdy dziewczyna zaczęła przemawiać, musiał zwalczyć pokusę by jej nie zlekceważyć. W miarę jak słuchał jej słów, powoli jednak dostrzegał ich sens. Był w szkole nie dla siebie, ale również dla swojej rodziny. Nie mógł przynosić im wstydu swoim lekkomyślnym zachowaniem, nawet jeżeli sam uważał, że nie uczynił nic złego.
Zadziwiła go tak swoją wiedzą, jak i przenikliwością. Nie odezwał się już do niej w trakcie tego posiłku, ale wcale nie dlatego, że uraziła jego dumę, a wręcz przeciwnie - poczuł do niej szacunek. I to właśnie z szacunku, który w nim wzbudziła, nie ośmielił się już przerywać jej jedzenia.
Odezwał się dopiero gdy obydwoje już skończyli i przerwa dobiegała końca.
- Dziękuje za wspólny posiłek, Ayamako-san. I twoje mądre słowa. Dały mi do myślenia. - uśmiechnął się do niej z wdzięcznością - Powodzenia na zajęciach. Sam zamierzam dać z siebie wszystko!
Oznajmił pewnie. Potem postanowił czym prędzej udać się do sali, w której miały się odbywać. Jeżeli Ayamako wyraziła taką chęć, udał się tam razem z nią, ale w innym przypadku nie rozpaczał, zbyt zdeterminowany do pokazania na co go stać.
Nie obawiał się Mito sensei... No, może odrobinę. Ale czuł się też wyróżniony! Surowy i wymagający nauczyciel to szansa, a sprostanie jego oczekiwaniom napawa dumą.

Dziewczyna pożegnała się z młodym dziedzicem rodu Ukitake i jeszcze dojadała swój obiad do końca. Hikaru spotkał nietuzinkową kobietę na swojej drodze, która już pierwszego dnia dała mu ceną lekcję i może nawet otworzyła nieco oczy na świat, aby mógł spojrzeć z innego kąta. Zaczęło się to raczej nie poradnie, ale jego posypanie głowy popiołem na pewno miało pozytywny skutek. Udał się do sali, gdzie odbyła się reszta teorii, tym razem przebiegła całkiem sprawni i nikt nie musiał być karany przez nikogo, nowi uczniowie wiedzieli już, na co mogą liczyć od strony kadry nauczycieli, jeżeli zachowywaliby się nieodpowiednio czy ich znieważali. Czas uleciał bardzo szybko, aż przyszedł czas rozpoczęcia zajęć praktycznych, przy których głowa nie była najbardziej potrzebną częścią ciała, wszyscy uczniowie ruszyli i zebrali się na placu treningowym.
----> https://bleach.forumpolish.com/t2460p120-plac-treningowy#77476