Open space w korporacji Kobayashi

Wydawało się, że Nakamoto Ryūjurõ w końcu znalazł w miarę solidną pracę. Płaca nie była zła, i chociaż nadgodziny potrafiły czasami wykańczać to mimo wszystko w końcu mógł poczuć, że jego starania mogły doprowadzić do czegoś konkretnego. Fakt faktem, przez ostatnie dwa tygodnie głównie siedział w biurze i wprowadzał dane do tabelek z różnorakich raportów (tak, jakby nie dało się tego zautomatyzować) to miał pełną świadomość, że to było jedynie przejściowe. Nawet domyślał się kto to mógł być - praca w tak dużej firmie wiązała się z tym, że miało się zazwyczaj więcej wrogów niż sojuszników, a przeważnie największym wsparciem były osoby które po prostu chciały wykonywać swoją robotę. Mimo to, co jakiś czas widział się ze swoim przyjacielem z innego działu, Murushiego. To dzięki niemu w sumie trochę burzliwy proces rekrutacyjny skończył się przyjęciem z pewnym pouczeniem, że jednak dla spokoju i sprawności działania firmy utrzymuje się "inną" jej działalność w tajemnicy, gdyż jednak nie wszyscy byli tutaj świadomi duchowo.
Niemniej jednak dzisiaj właśnie mijał pierwszy rok jego pracy tutaj. Zdawało się jednak, że nikt o tym nie pamiętał. Właśnie jednak zadzwonił do niego telefon, i zamiast kolejnego petenta który chciał się na coś poskarżyć usłyszał - swojego przyjaciela.
-Hej Ryūjurõ, kiedy robisz sobie przerwę? Może byś podskoczył do cafeterii?-Już od dawna przeszli na "ty", zresztą nie znali się od dziś. Zaczął się zresztą w nim w otwarty sposób droczyć-W końcu oczy Ci wypłyną od tego patrzenia w monitor.

Jęknął zbolale, słysząc swoje pełne imię. Rozumiał znaczenie, koncept mu się nawet podobał, ale na Amaterasu kto pozwala nazwać dziecko prosto ze starych podręczników do historii.

-Hej. Z chęcią, ale te papiery się nie kończą. Po co wogóle kończyliśmy prawo skoro i tak mamy zwykłą pracę biurową tylko z kilkoma paragrafami jako bonus- Słychać było frustrację w jego głosie. Zanim jednak Murushi zdążył spróbować go namówić, dodał -Albo jebać, i tak nie wykorzystałem jeszcze dzisiaj przerwy obiadowej.- W słuchawce można było usłyszeć dźwięk sprzątanych papierów -Dobra już schodzę po schodach, która to ta cafeteria?- Rzucił wychodząc zza biurka.

Wiedział, że jego przyjaciela po prostu bawiły jego reakcje gdy mówił jego pełne imię. Zresztą wydawał się być w całkiem dobrym nastroju.
-No i elegancko. Powinna jeszcze przyjść Nami-chan, może na siebie traficie.-Miał na myśli Kobayashi Hanami, kolejną osobę pokrzywdzoną przez rodziców imieniem, tym razem jednak kojarzącym się ze świętem. Pomocna i zachowująca profesjonalizm, ale Ryu niejednokrotnie widział jak była w stanie opieprzyć kolegów z mniejszym stażem jeśli zaniedbywali swoje obowiązki-Hello Haru Caffe, chyba trafisz. Mają tam te macarony w kształcie kotków.

Kojarzył tę kawiarnię i nawet ją lubił, jednak na wspomnienie o Nami lekko się do siebie skrzywił. Nie to żeby ją jakoś bardzo nie lubił, ale cenił sobie czas dla siebie podczas przerwy, w końcu łatwiej zignorować jedną niż dwie osoby. Wychodząc ze swojego boxu, wybrał drogę do tylnych schodów, nie chcąc przypadkiem wpaść na Nami.
Zszedł szybkim krokiem po schodach, a następnie udał się na przejście, już wręcz instynktownie wysyłając impuls elektryczny za pomocą dominacji dzięki czemu nie musiał czekać na zmianę świateł.
Wchodząc do kawiarni i podłapując stolik, przy którym powinien -Dajcie mi chwilę tylko coś zamówię

Praca w wieżowcu korporacji Kobayashi trwała w najlepsze. Różnej rangi gryzonie biurowe wykonywały swoją pracę, i na pewno wybierając windę na kogoś by się natknął. Wybierając schody skazał się na chwilę samotności w towarzystwie stukania podeszw butów.
Ulice Karakury tylko nieco przypominały to co działo się w takim Tokyo. Taka natura Japonii, że gdziekolwiek istnieją centra aktywności usługowej tam znajdzie się mniejszy lub większy tłumek. Na pewno nie tylko oni wpadli na pomysł krótkiej przerwy. Bez problemu dotarł do kawiarni pomagając sobie w nieco nienaturalny sposób. Nikt nie zauważył.
Czekał tam na niego Murushi. Siedział sobie przy stole i tylko uniósł dłoń by zwrócić uwagę Ryu. Hanami była nieobecna. Co chciał zamówić to zamówił, mógł się nawet skusić na dziwny wynalazek crossainta z żółtą polewą i czerwonym lukrem przypominający klasyczny omlet omurice. Ponoć z budyniem.
-Rentaro w końcu z Ciebie zszedł?-Zapytal, nawiązując do osoby jego przełożonego. Niby z działu, ale praktycznie nadzorował zarówno jego prace biurową jak i terenowa. Z jakiegoś powodu miał problem z Ryu, pilnując by nigdy nie czuł się zbyt dobrze albo miał za dużo wolnego czasu-Już trochę czasu minęło, mógłby już trochę odpuścić.