Pola żywego ognia

02#575

Nie miałem zbyt wiele czasu na zastanawianie się, co powinienem zrobić. Działałem szybko i zdecydowanie, bez cienia zawahania się, czy chwili zwątpienia. Blondynka wcale nie zamierzała tego ułatwić, ale wpadła w mój mały fortel i dzięki temu dało mi się nieco ją zaskoczyć. Może Bakudo pozbawione inkantacji nie należało do najsilniejszy, ale to wcale nic nie szkodziło, potrzebowałem ułamka sekundy, aby wyprowadzić czyste cięcie. Ręce z Cienia powstrzymały ją od poruszania się, a ja szybkim ruchem znalazłem się za nią, wtedy rozpoczął się wyścig z czasem, ona chciała się uwolnić, ja chciałem wygrać walką, komu pierwszemu się powiedzie, ten wygra to starcie. Na mojej szczęście mój ruch był zdecydowanie szybszy i dziwne halucynacje przeszkodziły mi w tym.
- Do zobaczenia, Katen Kyokoku. - Wypowiedziałem powoli ten słowa, nim bliźniaczka rozprysła się na tysiące iskier złotego reiatsu. Wygrałem tym razem, ale momentalnie poczułem każdą ranę, jaka tylko została mi zadana w tej walce. Runąłem na ziemie i nie miałem sił nawet się podnieść ku górze. Usłyszałem nienieznany mi głos i spróbowałem poderwać głowę do góry, aby spojrzeć na rozmówce, jego słowa były pochlebne, aż nie padło coś o mnichu. Tak jakby odgrywając coś na fortepianie, trafił w zły klawisz i popsuło to całą symfonię. Jak mnich został tak rany? Nie rozumiałem tego w końcu byłem zbyt mocno skupiony na walce z Katen Kyokoku. Gdy Raimei przewracał mnie na plecy, poczułem ogromny ból, chyba jeszcze w swojej karierze nie odniosłem tak poważnych ran. Starałem się zacisnąć zęby i nie wydać z siebie żadnego stękniecie bólu, w końcu wojownikowi nie przystało takie zachowanie przy bogu.
- Wybacz, że nie oddam Ci należytego Honoru... Nazywam się Kyoraku Kisuke. - Z tymi słowami mozolnie spróbowałem się podnieść do pozycji siedzącej i przy okazji wzrokiem rozglądałem się za mnichem. - Nie wiem, o jakiej mocy mówisz, czy z mnichem wszystko będzie dobrze? - Wolałem się upewnić, że przeżyje, bo w pierwszej kolejności wisiał mi kilka odpowiedzi, a w drugiej nie chciałem mieć go na sumienie, w końcu przeze mnie tu się znalazł.
- Przeszedłem próbę i co dalej, mógłbyś mi powiedzieć coś więcej i powód, dla którego się tutaj zjawiłeś? - W moim wnętrzu wiele uczuć się kłębiło, zarówno obawy, jak i ciekawość tego, co teraz nadejdzie, dlaczego on zdecydował się tutaj przyjść, dlaczego mnie obserwował i jakim miał w tym interes. Dziwne uczucie w moim wnętrzu wcale nie przestawało narastać, coś pękło, ale wcale nie poczułem przeszywającego uderzenia bólu, co tam się działo.
- To my daliśmy radę, my wszyscy. Mimo że walczyliśmy przeciwko nim to i od nich płynęła również ta siła, która pomogła nam wygrać. Dziękuje, że jesteście, mam nadzieje, że nie będzie nigdy żałować, że trafiłyście na mnie. - Odpowiedziałem w myślach, tym razem próbowałem dotrzeć słowami do samego wnętrza i przebić się do lustrzanej doliny, w które był również bliźniaczki.

02#576

Próba dobiegła końca, udało mi się przeżyć i odnieść sukces, do tego. Na moje szczęście Raimei nie był gburem podobnym do tego kruka, którego spotkałem na początku obcowania z bóstwami. Moje ciało rwało, paliło, kuło i szczypało jednocześnie każde możliwe uczucie bólu, jakie istniało, przeszywała wszystkie moje cząsteczki. Starałem się przenieść swoją uwagę od bólu i skupić ją na rozmowie i kontrolowaniu oddechu.
- Moje szczęście, chociaż w takim stanie nie prezentuje się na pewno zbyt dobrze... Przynajmniej się nie wykrwawię, ale jeszcze tak źle się nie czułem. Niby nie zginąłem, ale ciało jasno mi oznajmiało, że było bardzo blisko. - [/color]Odpowiedziałem Turkuso włosemu, tak bliski śmierci chyba jeszcze nigdy nie byłem, nawet wtedy gdy ten pusty dzgnął mnie w plecy. 
- Może to bardzo zła prośba, ale mógłbyś mnie podrzucić w miejsce, gdzie leży cała masa monet. Źle bym się czuł, jeżeli ot, tak by się zmarnowały, a mogą się przydać duszą w rukongaiu. - Dłonią sięgnąłem po zabójcę dusz nim Raimei cokolwiek odpowiedział. Jeżeli mnie tam zabrał, to pozbierałem monety, pieniądze nie miały dla mnie zbyt dużej wartości, nie potrzebowałem ich, ale jeżeli miały się ot, tak zmarnować, to nie czułbym się dobrze, zwłaszcza że mogą pomóc duszą w potrzebie. Mogą pomóc Koki i Chikaze, jeżeli byłby w potrzebie, a tutaj nikomu się nie przydadzą.
- Czyli to koniec tej próby? Nie ma żadnego drugiego etapu, sam też kiedyś ją przechodziłeś?... Tetsujin, wszystko z Tobą w porządku? - Ja nie słyszałem jego sapania, nie wiedziałem, co z nim i nie mogłem go zobaczyć, ale według słów Raimeia coś poważnego mu dolegało.
- Duży zbieg okoliczności, ale na pewno pozytywny... To miejsce ma coś w sobie, w końcu, w jakim innym miejscu można zginąć z własnej ręki? - Żarty mnie się delikatnie imały, chociaż to raczej zasługa jego, bo moje ciało dosłownie z każdą minutą czułem się coraz gorzej.
- Odpoczywajcie. Mnie jeszcze na pewno czekają obowiązki, ale wiedziałem, na co się porywam. - Wiedziałem, że moja dyspozycja nie mogła uchronić mnie od pracy, która czekała w Murakiri. Jak na razie odpuściłem myśli o to, jakie słowa padną gdy tylko zobaczą mój stan, zwłaszcza Miyuki i Chikaze.
- Te dreszcze to nie z powodu strachu. Po prostu zrobiło się strasznie zimno bez tych filarów ognia. - Za delikatnym uśmiechem i żartem, kryłem swoje rozterki i obawy. - Nie masz przypadkiem niczego co mogłoby, nieco poprawić mój stan? Jak tak wrócę, to dopiero będzie walka na śmierć i życie. - Gdyby coś miał, to raczej już by mi pomógł, ale zapytać zawsze warto, może chociaż jakimiś radami poratuje.

02#577

- Raczej już tu nie wrócę. Nie, ale kiedyś dorastałem w rukongaiu i wiem, jak potrafi być ciężko. Nie zmienię ich losu, ale trochę monet na pewno pomoże im sprawić, że będzie to bardziej znośne... Dziękuje. - Byłem wdzięczny Raimeiowi, że postanowił pomóc w tak trywialnej i przyziemnej sprawie. Wcale nie musiałem być dezerterem, żeby od czasu do czasu pomóc innym w potrzebie, zwłaszcza bóstwom i ich wyznawcą.
- Byłem w pośpiechu, opowiedział o tym, ale brakowało szczegółów. Skoro go znasz, to wiesz, że nie zawsze wszystko mówi. Nie chciałem Cię obrazić, jeżeli to kim jestem, jest dla Ciebie obelgą. Po prostu moje zmysły mają teraz duży problem z odczytywaniem aury. - Więc jednak Turkusowo włosy wcale ni różnił się tak bardzo od innych bogów, skoro to, kim jestem za obelgę.
- Niestety nie. Nigdy nie byłem zbyt wierzący, ale w akademii też nikt tego nie naucza... Zapomną, tylko jeżeli im na to pozwolisz, a głupców, którzy nie wiedzą, kiedy mają odłożyć stal, jest bardzo dużo. - Nie znałem jego historii i ogólnie pierwszy raz słyszałem o Raimeiu bogu głupców, którzy nie wiedzą, kiedy trzeba odłożyć stal. Zjawił się szarlatan, na czymś, co było niesamowicie dziwne i przerośnięte, jak widać w końcu i na jego nosie zagrał jadeitowy ząb. Winić mógł tylko siebie za jego działa, skoro to on obdarzył go taką mocą i pozbawił wszelkich możliwych hamulców.
- Gdzieś na pewno tu jest. Ciebie też dobrze widzieć. Dzieło sprzeciwia się swemu twórcy, może następnym razem stworzysz jakieś zabezpieczenie. Nie Raimei wcale mnie nie okrada. Pomógł mi pozbierać to, co ze mnie wypadło, jeżeli by potrzebował pieniędzy, wystarczyłoby, aby tylko powiedział. - Sprostowałem słowa Tetsujina, która jak widać, bardzo lubił kłócić się z bogami, trochę jakbym obserwował starych znajomych, którzy zawsze musieli sobie docinać. Poklepałem się po pozostałościach ubrania w poszukiwaniu twardego zęba.
- Zawsze tak rozmawiacie między sobą? Poza tym, jak mógłbym inaczej wyglądać, skoro to nie jest coś bezpiecznego i niewielu to przeżyło... Pamiętaj, że po wszystkim miałeś mi opowiedzieć o pewnych sprawach, które trzymasz pod kluczem... A ty Raimeiu, jeżeli miałbyś ochotę i nie masz na pieńku z córką gromowładnego możesz udać się z nami. Chętnie posłuchał, jak kiedyś to było i może od tego również ucichną złe głosy w Twojej głowie. - Byłem mocno wymęczony i czułem się okropnie, ale starałem się zachować trzeźwość umysłu, Raimei mógł być sojusznikiem, którego warto byłoby pozyskać albo chociaż dobrze mieć z nim pozytywne relacje. Poza tym zdawał się sporo wiedzieć o Tetsujinem co też mogłoby okazać się przydatne.

02#578

Tak zabezpieczenia ograniczają potencjał, a ich brak zabijał użytkownika. Pytanie, co było gorsze, chociaż zdecydowanie to nie był dobry czas na takie myśli. Wszystko mnie bolało, rwało i paliło, dreszcze i towarzyszące spazmy nie był zbyt przyjemne, ale trzeba było trwać w tym jakoś, z twarzą nie użalając się nad sobą czy żałując podjętej decyzji.
- Podobno kto się czubi, ten się lubi, a skoro to taka dawna znajomość. To nawet podszyta złośliwością, na pewno nie jest obojętna. - Pozwoliłem sobie na krótką analizę ich zachowania, w końcu, z jakiego innego powodu ktokolwiek drażniłby tak kogoś, jeżeli faktycznie nie miałbym w tym żadnych emocji.
- Nie będę Cię namawiał Raimeiu, ale jakbyś zmienił zdanie albo chciał pogadać. To przez najbliższe miesiące będę w wiosce, nad którą sprawuje piecze. Jeszcze raz dziękuje za pozbieranie tych monet. - Nie zamierzałem na nikogo naciskać, zwłaszcza że odniosłem wrażenie, że im mocniej bym go namawiał, to jeszcze bardziej by odmawiał, a tak zawsze drzwi były otwarte. - Mi Ciebie również, do zobaczenia w takim razie. -

- Tak poradzę sobie, może jest to bardzo nieprzyjemne, ale chyba moje rany nie zamierzały jeszcze bardziej się pogorszyć... O Matce w takim razie. - Nie musiałem długo się zastanawiać i nawet jeżeli wizja poznania historii innych była kusząca, tak o swojej matce wiedziałem najmniej i niedane było mi jej poznać. - Słyszę, że wszystko, co ma pochodzenie boskie ma problem z Tetsujinem. Spokojnie, mam nadzieje, że kiedyś sama mi powiesz dokładnie to, kim jesteś i jak znalazłaś się we mnie, ale do tego czasu poczekam. -

02#579

Słucham uważnie tego, co ekscentryczny mnich chciał mi przekazać. Nie słyszałem zbyt wielu opowieści o własnej matce, jedynie tego, że Raidon żałował, że wydał ją za mojego Ojca, a tak cała reszta była mglista i pozbawiona wielu detali, które każdy omijał. Z Tetsujina była bardzo specyficzna osoba, chwilę temu jeszcze miał problemy z żołądkiem, a teraz zajadał się onigiri z miodem czy czymś takim, zapach był ładny, ale ja czułem, jakbym miał supeł w gardle i ściśnięty żołądek.
- Jak nazywał się ten Yokai? - Moja matka miała swoje kaprysy i chciała żyć tak, jak dyktowała jej dusza, ale niestety urodziła się w szlacheckim rodzie i jej wola była mocno okrojona w tym wszystkim, wszystko musiało pasować w polityce i układach między rodzinami. W innym wypadku wszelkie arystokratyczne tradycje poszłyby po prostu z dymem.
- Raczej zdajesz sobie sprawę Tetsujinie. Że nikt za bardzo nie chce rozmawiać o mojej Matce. Chętnie o niej posłucham o wszystkim, co z nią związane i w jakich okolicznościach otrzymała tamten łańcuszek, bo w końcu musiałeś być świadomy, gdzie on się znajduje. Skoro i mnie odnalazłeś bez problemu, gdy znajdowałem się w rukongaiu u byłego kapitana. - W mojej głowie nasuwało się wiele pytań, ale jak na razie czekałem, aż on sam wypowie się obszernie, chociaż skoro kiedyś uzdrowił kogoś tym zębem, to nie mógłbym uleczyć mojej matki? Skoro według niego była tak bardzo wyjątkowa.