Pokój Hiro Takemitsu

- Jak sobie nie damy rady to nie będziemy się w ogóle mieszali, rozumiesz? Nie wpakuje ani siebie ani ciebie w samobójstwo. Po prostu musimy podejść do tego spokojnie i z rozwagą. Nie będziemy startowali bez sensu, nie będziemy atakowali bez pomyślunku. Po prostu załatwimy to szybko i sprawnie, albo uciekniemy, jasne? - Chłopak złapał a swój miecz i wpakował go za pas, później zaś złapał za wykrywacz i uruchomił go. Sygnał nie pochodził ze zbyt daleka. Zapewne znajdą poczwarę dość szybko. - Poza tym, ten ostatni pusty był bardzo silny, ten jest średni chłopie, nic takiego jak ostatnio. Tylko krótka i gładka akcja albo krótka i nagła ucieczka.

-To w takimrazie w drogę.-rzekł Hiro, po czym zarzucił plecak na ramię.- Mam tylko nadzieję, że naprawdę wiesz co robimy. Bo ja nie pomogę Ci stwierdzić w żaden sposób czy to co spotkamy jest silne czy też słabe...

Młody shinigami ruszył za swoim nowym znajomym. W głębi miał jakieś, złe przeczucie, nie powinli wychodzić sami. Ale w sumie teoretycznie w razie niepowodzenia, jest jeszcze instruktor, który znów powinien pomóc im w ostateczności. Do tego Takemitsu zdawał sobie sprawę, że jeśli przeciwnik będzie silniejszy to i tak ucieczka nie pomoże. A w szczególności w tym stanie co jest. Przed wyjście zabrał ze sobą jeszcze racę. Zwsze mogła się przydać do określenia położenia, tudzież do wezwania pomocy.

- Dobra, chodźmy. - Toshirou sam również zabrał plecak i ruszył do wyjścia. W drzwiach zostali jeszcze pożegnani przez gospodynię, która pożegnała ich nieco zmartwionym uśmiechem. Wyraźnie sama nie była pewna, czy powinni wychodzić by walczyć z pustym. Prawdopodobnie jednak wolała uznać, że chłopaki wiedzą co robią.

Dwójka przyszłych shinigami ruszyła szybko starając się trafić na miejsce pokazane przez wykrywacz. Kolejne kroki zbliżały ich do źródła impulsu. Raz za razem skręcali w uliczki by ostatecznie usłyszeć krzyk przerażenia. Gdy podeszli jeszcze nieco bliżej dostrzegli jak z zaułka wybiega dusza młodej dziewczyny, której łańcuch kołysał się dzwoniąc przy tym upiornie. Kilka chwil za nią wypełzło monstrum, które wyraźnie ją goniło. Stwór poruszał się na czterech łapach i przypominał budową ogromnego byka. Jego przednie łapska wyposażone byly jednak nie w kopyta a szpony i wyglądały na całkiem chwytne w razie potrzeby. Potężna czaszka przypominała łeb wyżej wspomnianego zwierzęcia, tyle że wyposażona w dodatkowe dwie pary drobnych rogów. Poczwara miała około 2 metrów w kłębie i zapewne ważyła przynajmniej dwie tony. Biegnący hollow całkowicie zignorował dwójkę shinigami.

- Ja go odciągnę a ty zaatakujesz w głowę dobra? - rzucił szybko Toshirou. Najwyraźniej czekał jeszcze tylko an odpowiedź Hiro. Jako taką akceptację planu, albo przynajmniej okazanie, że się go zrozumiało.

Hiro przez całą drogę milczał, w sumie pierwszy raz wolałby odpoczywać, zamiast uganiać się za kolejnym przeciwnikiem. Ale zdawał sobie też sprawę, z powagi tego zadania. W końcu nie mogli pozostawić hollowa przy życiu, nie dość, że pozabijałby on niewinne dusze to do tego zdemolował by pół miasta. Gdy dotarł już na miejsce i zobaczyli rozwścieczonego „byko” podpbnedo stwora zatrzymał się i przez chwilę obserwował. Zdziwił go fakt, że stwór ich całkowicie zignorował, ale z drugiej strony obaj zapewne nie posiadali zbyd duże reietsu. Więc zapewne nie byli smakowitym kąskiem. Na plan chłopaka wzruszył ramionami i rzekł:

-Dobra zapędź go wprost na mnie. Postaram się to załatwić jednym cięciem.- w głosie chłopaka było słychać lekki strach. "Mam nadzieję,"że uda mi się trafić to rozwścieczpne budle. Bo jak nie, to cięko widze swój żywot. Cholera żebym tylko po ciosie zdążył odskoczyć"- Dobra gdzie mam się ustawić żeby było łatwiej Ci go zagonić.

Takemistsu wysłuchał kolejnych wskazówek „dowódzcy” po czym udał się na wytoczone miejsce, tam zdjął plecak i odrzucił na bok. Po czym przyjął postawę. Lekk ugiął kolana, wyciągnął zanpaktou chwycił oburącz. Nie przyjął podstawpwej postawy kendo, stwierdził, że łatwiej mu będzie wbić ostrze w maskę, niż ją przeciąć. Dla tego też przygotował się do pchnięcia. Gdy był już gotowy, czas zaczął się dłużyć. Rzekł wtedy w myślach do swojej broni. "Tylko ty i ja, mam nadzieję że tym razem Cię nie zawiodę." Młody shinigami oczywiście zaraz po ataku miał zamiar uskoczyć. W końcu dwie tony rozpędzonego cielska, połamały by go jak zapałke

- Dobra, to słuchaj zrobimy tak, zaczaisz się z boku, choćby w tym tam zaułku. Spróbuj zaatakować maskę, jest wysoko ale to ten, coś wymyślisz? - Toshirou wskazał brodą znajdujący się naprzeciwko zaułek. Był miejscem dość ciemnym, wyraźnie nie oświetlonym żadnym z dziwacznych świateł stosowanych w świecie żywych. Nie znajdowało się w nim chyba nic ciekawego, może poza metalowymi kontenerami nakrytymi pokrywami. Pomimo nakrycia z ich środka zapewne dobywał się zapach odpadków, woń nie często spotykana w Soul Society.

- Muszę go odciągnąć... idę... - Toshirou skinął lekko głową, klepnął Hiro po ramieniu a następnie wyszedł na środek ulicy. Wyciągnął rękę w stronę byka a następnie wypowiedział cicho zaklęcie. Z wyciągniętych palców wystrzeliła biała smuga światła godząc byka prosto w miejsce, które można by nazwać tyłkiem. Hollow postanowił chyba zaprzestać pościgu, odwrócił się bowiem za siebie i ryknął głośno w sposób, w jaki ryczeć potrafią tylko Hollowy.

"Ostatnie słowo zawsze musi należeć do niego? Cóż, ale plan nie jest zły byle tylko się udał." Hrio znów wysłuchał, dokładnie wskazówek dotyczących akcji. Oczywiści nie miał pojęcia czy to może się udać, ale bez spróbowania się nigdy nie dowie. Przed ruszeniem w skazane miejsce rzucił tylko.

-Ok, zróbmy to...

Gdy dotarł na miejsce wdrapał się na jeden z kontenerów, oczywiście starał się przy tym nie pobrudzić. W końcu nie chciał aby jego strój przeszedł całym tym zapachem. Ukrył resztki swojego reietsu, po czym przygotował się na przybycie pustego. Mianowicie uklęknął, miał zamiar wskoczyć na stworzenie i usiąść mu na szyi, jednocześnie gdy to mu się uda chiał wbić swoje zanpaktou w głowe stworzenia. Oczywiście jak by mu się to udało, nie miał zamiaru się puścić, atylko cały czas ruszać kataną aż do śmierci hollowa. W czasie oczekiwanania na stworzenie jak zwykle rozmyślał."Ale tu cuchnie, mógł wybrać lepsze miejsce na zasadzke. Chociaż tu nie ma przynajmniej żadnych ludzi. Mam nadzieję, że uda się ten plan..."

Hiro nie czuł się najlepiej, na pewno zaś nie był w odpowiednim humorze żeby urządzać sobie przejażdżki na gigantycznych, byko-podobnych pustych, niemniej na to chyba nigdy nie było odpowiedniego humoru. Zupełnie tak jak niemal nigdy nie było odpowiedniego nastroju do czajenia się z mieczem na szczycie klapy wielkiego kontenera na śmieci. Praca shinigami jednak zwykle oznaczała robienie rzeczy, na które nie szczególnie miało się ochotę.

Przyczajony w zaułku chłopak słyszał kolejny, potworny ryk a następnie głośne tupanie zbliżającego się potwora. Następnie zaś tuż przed nim przemknął Toshirou dysząc ciężko i poruszając się wyraźnie tak szybko, jak tylko potrafił. Dopiero gdy przebiegł koło zaułka zatrzymał się na małą chwile, odwrócił i wymierzył w stronę poczwary kolejne zaklęcie. Następna smuga białego światła uderzyła, tym razem w maskę Bykopodobnego potwora pozostawiając na niej głębokie pęknięcie oraz niewielką dziurę. Poczwara wciąż jednak pędziła w jego stronę.

Ułamek sekundy później Hiro dostrzegł wynurzający się, wielki łeb Hollowa. Stwór najwyraźniej nie spodziewał się ataku z boku, dla tego też w cale nie atakował przyszłego shinigami. Chłopak wybił się i skoczył z nadzieją wylądowania na plecach poczwary, to jednak w pełni się nie udało. Wyglądało na to, że jazda na wielkim, rozwścieczonym potworze nie była najłatwiejsza, zaś dostanie się na niego poprzez skok jeszcze trudniejsze. Hiro postawił nogi na karku potwora, nie zdołał jednak złapać równowagi i prawie spadł pod łapy pustego. Przed katastrofą uratowało go jedynie odruch, który nakazał użyć rąk by nie zostać zdeptanym. Nim zdołał wpaść pod wielkie łapska wbił katanę w sam środek czoła stwora. Pusty ryknął wściekle z bólu nadal pędząc przed siebie, jednakże wyraźnie tracił siły. To jednak nie poprawiało szczególnie sytuacji Toshirou, który przecież zatrzymał się by użyć zaklęcia i osłabić potwora. Teraz chłopak nadal stał na drodze szarży, choć wyraźnie starał się odskoczyć na bok. Hiro był jednak pewny jednej rzeczy, Toshirou ruszał się za wolno...

"To jednak był głupi pomysł, dla czego to zawsze musi być takie trudne? Cholera jak czegoś nie zrobie to zaraz obaj zginiemy." Hiro miał naprawdę mało czasu na reakcję, do tego wisiał na zanpaktou. A to nie dawało mu zbyt wiele możlwości. Nie mógł użyć żadnego kidou, musiał więc coś zrobić, aby pusty zmienił kierunek szarży. Postanowił chwycić się nogami szyi stwora po czym zużywając resztę sojej energi duchowej szarpnąć głowę stwora w stronę przeciwną do uniku Toshirou. Oczywiście chciał szarpnąć za zanpaktou, zdawał sobie sprawę, że istnieje duża szansa na to, że byk przewróci się. Ale i tak Takemitsu miał większe sznase na przeżycie upatku niż, kamrat ze zderzeniem z rogami stwora.

4 rei na siłe razem 13

Oczyma wyobraźni Hiro dokładnie widział, co stało by się z jego kompanem jeśli pusty w niego trafi. Słyszał już odgłos łamanych kości i widział róg wywlekający wnętrzności na zewnątrz albo pozostawiający potworną dziurę w ciele kolegi. Oczywiście nie mógł na to pozwolić, musiał więc działać tak, jak tylko było to możliwe. Nogi jako tako zapewniły punkt oporu dla ciała, choć oplatanie krótkiej i szerokiej szyi nie było łatwe. Silny uścisk na rękojeści miecza zapewniał jednak nie najgorszy punkt oparcia. Teraz wystarczyło jedynie wytężyć siły i szarpnąć rękojeścią. Głowa potwora odwróciła się stosunkowo szybko i, co zadziwiające, bez wielkiego oporu. Zapewne powodem były dodatkowe pęknięcia na masce powstające podczas szarpnięcia. Biała, twarda materia zaczęła bowiem kruszyć się i sypać jak porcelana. Niewielkie jej fragmenty opadały na ziemię i zmieniały się w pył kilka chwil później.

Stwór nie miał wielkiego wyjścia, zmuszony w sposób bardzo brutalny skręcił w końcu ostro omijając o włos Toshirou i uderzając barkiem w budynek. Pusty przebiegł jeszcze kilka kroków zrywając tynk ze ściany budynku po czym opadł bezwładnie na ziemie dysząc ciężko. Hiro nie był już w stanie trzymać miecza, był zbyt zmęczony, po prostu opadł na ziemię wraz z poczwarą, która zaczęła znikać na jego oczach. Wykończony chłopak nie potrafił się podnieść, nie miał dość sił na cokolwiek innego. Mimo wszystko jednak wiedział jedno, potwór został zgładzony...

- Hej... jak tam? - Toshiro usiadł przy chłopaku ciężko i uśmiechając się wesoło, najwyraźniej on sam uznawał całą wyprawę za sukces. - I widzisz, mówiłem że damy radę, nic trudnego co nie? Dasz radę wstać?

"Więcej tego nie zrobie. Napewno, będzie trzeba wymyślić jakiś inny sposób. No i jeszcze uśmiech tego kolesia." Hiro spróbował oprzeć sie o ścianę. Po czym uśmiechnął się i rzekł.

-Daj mi chwilę ok? Jestem strasznie zmęczony.- rzekł ciężko i powoli oddychając.- No i w sumie miałeś rację, daliśmy radę. Ale jeszcze musimy odnaleść tą duszę i odesłać ją do soul society. Pamiętasz w którą stronę uciekła?

Hiro po kilku minutach odpoczynku wstał po czy poraz kolejny opierając się o zanpaktpu ruszył by wyjść z uliczki.

-To w którą stronę musimy się udać? Mam nadzieję, że długo jej szukać nie będziemy.

- Ermmm... wiesz troszkę jakby uciekałem przed wielkim bykiem, którego zabiłeś. Brawo! Chodź, idziemy ją znaleźć... - Oczywiście chłopak dał Hiro kilka chwil na odpoczynek i pomógł mu wstać, później zaś pomógł mu iść. Najwyraźniej nie należał do tych. którzy pozostawiają kolegów za sobą. - Zresztą, może ja jej poszukam a ty sobie spokojnie odpoczniesz co? Najwyżej spróbuje ją ściągnąć do kryjówki. Kiepsko wyglądasz wiesz chłopie? Ale za to jaki miałeś ubaw, taka jazda na pustym na pewno nie zdarza się zbyt często nie sadzisz? Na pewno wyrwiesz na to jakąś uroczą dziewczynę.

Toshiro zdawał się nigdy nie zamykać. Najwyraźniej lubił swój głos, albo po prostu lubił mówić do innych. Wraz z Hiro skierował się spokojnie w stronę, w którą mogła uciec dusza, która zbliżała ich też do bezpiecznej przystani. Miejsca, gdzie miła gospodyni słuchała dziwnej muzyki i truła rannych gości dla zabawy.

"Ale z niego optymista, zawsze widzi jakieś pozytywy w każdej sytuacji." Hiro skorzystał z pomocy Toshirou, w końcu jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się wyczerpać całego zapasu energi duchowej. A teraz dzięki temu doświadczeniu wiedział, że jest to bardziej męczące niż jakikolwiek trening fizyczny, do tego zdał sobie sprawę, że zanim odnowi się zapas energi miną tygodnie. Miał nadzieję, że po powrocie do akademi będzie mieć chwile czasu na dłuższy odpoczynek. Oczywiście ciągłe gadanie kamrata mogło troche psuć nerwy chłopaka, ale zaczynał się już do tego przyzwyczajać. A co gorsze jego pozytywne spojrzenie na świat, udzielało się też i jemu.

-Pewnie za często się nie zdarza... Ale następnym razem wolał bym jechać na grzbiecie niżeli wisieć. W sumie można by zrobić zawody kto dłużej się utrzyma co nie?- Hiro stawał się coraz bardziej wylewny w stosunku do chłopaka.- A tak przy okazji to następnym razem jak już uciekasz to się nie zatrzymuj. O mały włos a byś został staranowany, a uwierz mi nie miałem zbyt dużego panowania nad nim.

Takemitsu coraz bardziej zaczynał lubić Toshirou. Może, dla tego że w sumie nie miał żadnego przyjaciela? No poza Mari, ale ona jest w końcu dziewczyną. Do tego tak skrytą, że ciężko z nią oczymkolwiek pogadać. Natomiast rozmowa z Sakame kończy się często guzem. W drodzeporuszył jeszcze temat koleżanki.

-Wiesz, że ryzykujesz utratą paru zębów żartując z Sakeme? Cóż jest ona raczej dość nerwowa, a każdy przejaw złości przeradza się u niej w agresje. Teraz pewnie jeszcze Ci nic nie zrobi ale jak wydobrzeje to raczej uważaj.

- Ty to jest pomysł! Może zrobimy taki turniej? W sumie w tej perspektywie patrząc, to szkoda że go w ogóle zabiłeś. Na następny raz skorzystaj z okazji i złap takiego co? Zarobimy na tym krocie. - Toshirou spokojnie prowadził Hiro do kryjówki, co w zasadzie było potrzebne. Chłopak bowiem ledwie powłóczył nogami, dodatkowo jedna z nich nadal go bolała, i to dość mocno. - Eee tam, zatrzymałem się bo Ci ufałem. Nic nie mogło mi się stać co nie?

- Wiesz, nie sądzę, żebym miał żałować. Sakame jest nawet zabawniejsza gdy ktoś ją podrywa. Zresztą, zobaczysz, jakoś to przeżyje. - Toshirou zmarszczył zabawnie brwi. Najwyraźniej sam nie wydawał się być szczególnie przestraszony wizją posiadania nosa wprasowanego na płasko w twarz, co w zasadzie mogło by się zdarzyć w wypadku gdyby dziewczyna była wyjątkowo zła. - Sakame to dobra dziewczyna, nie licząc tego, że jest dość nerwowa, to tyle. Przytul ją i się wzruszy, daj buziaka a spłonie rumieńcem i ucieknie.

Gdy młody shinigami usłyszał ostatnie zdanie kamrata parschnął śmiechem, dawno nie słyszał tak zabawnego żarty. Gdy się uspo.oił rzekł.

-Może spróbujesz jak wrócimy co? Chciał bym to zobaczyć. A wracając do naszego niedoszłego biznesu. Tak trzeba było go złapać... Tylko szkoda że jak wisiałem to nie pomyślałem o tym, że można by tyle zarobić..- Hiro lekko się zaśmiał.- A teraz poszukajmy tej zbłąkanej duszy i wracajmy na jakiś posiłek. No i może małą drzemkę.

- Jasne, chodź znajdziemy dziewczynę. Przyglądałeś się jej? Całkiem niezła była co nie? Jak ją przeniesiemy do Soul Society to ją znajdę i będę wielkim bohaterem dla niej co nie? Ty zresztą też hę? - Chłopak najwyraźniej nie tracił animuszu. Był wesoły i wygadany pomimo tego, że był wykończony i zapewne nie czuł się najlepiej. W końcu Hiro sam nie był w najlepszej kondycji. Po tym co obaj przeszli nie było w tym jednak chyba nic szczególnie dziwnego.

Ich podróż nie trwała bardzo długo. Przeszli zaledwie ze dwie przecznice, gdy dostrzegli duszę dziewczyny kuląca się w zaułku za kontenerem na świeci. Wyglądała na przerażoną i płakała chowając głowę między kolanami oplecionymi rękoma.

- No... chłopaku, twoja teraz praca. Podprowadzę Cię trochę i poślemy małą do światła co? - Toshirou uśmiechnął się wesoło a następnie rzeczywiście zaczął iść w stronę płaczącej dziewczyny. Rzeczywiście całą pracę musiał i tak wykonać Hiro. Przecież jako jedyny z drużyny miał prawdziwe zanpakutou zdolne odesłać duszę.

"Nie rozumiem go czasami, nie miał czasu spojrzeć w którą stronę pobiegła dziewczyna, ale zdążył przyjrzeć się jej dokładnie i dowiedzieć się czy jest ładna." Hiro naprawdę czuł się strasznie zmęczony ale rozmowa z wesołym kamratem napewno pozwalała mu w jakimś stopniu zapominać o bólu. Do tego napewno poprawiała mu humor.

-Wiesz nie chcę cię za bardzo martwić, ale obawiam się, że ona zapomni wszystko co wydarzyło się w tym świecie. Więc niebędzie pamiętać o naszych bohaterskich czynach.- w ostatnim zdaniu można było wyczuć lekką nutę ironi.

Gdy zobaczyli dziewczynę, Takemitsu od razu przypomniał sobie ostatnią próbę odesłania duszy do soul society. Do tego słowa chłopaka nie bardzo podniosły go na duchu.
-Wiesz, że tego nigdy nie robiłem, nawet nie wiem czy to się ida. Ale spróbować musimy. Dobrze by było żebyś ją troche uspokoił.

Młody shinigami ruszył za Toshirou w stronę przerażonej duszyczki. Poczekał, aż jego kamrat uspokoi trochę dziewczynę po czym zaczął jej tłumaczyć jak przebiegnie proces odesłania jej do społeczeństwa dusz. Oczywiście kilka razy wspomniał, że to nic nie będzie bolało.

- Taaa, wiem, wiem, ale gdzieś w podświadomości na pewno pozostanie jej wola odwdzięczenia się tak przystojnym facetom jak my! - Chłopak najwyraźniej po raz kolejny zamierzał zażartować, później jednak ruszył powoli w stronę dziewczyny zapewne wspierając przy tym próby lokomocji Hiro. Gdy wreszcie udało im się dotrzeć bliżej Toshirou upewnił się, że jego towarzysz ma gdzie się oprzeć by nie forsować uszkodzonej nogi. Następnie podszedł do płaczącej duszy i przysiadł obok niej. Dopiero po chwili milczenia dziewczyna zwróciła na niego uwagę, w tedy też zaczął się proces pocieszania. Toshirou najwyraźniej wiedział jak się za to zabrać, bowiem po niespełna kwadransie dusza zdawała się już być spokojna i gotowa do podróży do zaświatów. Hiro pozostało jedynie dopełnić rytuału, który tym razem zakończył się bez najmniejszych kłopotów. Dotknięta w czoło dziewczyna zajaśniała błękitem, gdy na jej skórze pojawił się mistyczny symbol. Kilka chwil później zniknęła, zapewne ruszyła w podróż do Soul Society, gdzie miała narodzić się na nowo.

Po odesłaniu duszy pozostała ta nudniejsza część zadania - podróż do kryjówki. Nie było to całkiem przyjemne, jako że obaj studenci byli skrajnie wycieńczeni i do tego też poranieni. Gdy tylko dotarli na miejsce zostali od razu nakarmieni i opatrzeni, później zaś choćby siłą ułożeni w posłaniach.

Następne godziny testu przebiegły zadziwiająco spokojnie. Po burzliwym początku rutynowa warta przy braku aktywności pustych wydawała się być wręcz nudna. Gdy nadeszłą odpowiednia pora do pokoi zajmowanych przez studentów wmaszerował ich opiekun. Mężczyzna uśmiechał się równie kpiąco jak zawsze. Od razu polecił zebrać całą drużynę i spojrzał na nich w taki sam sposób, w jaki patrzy się na zakalec, w miejscu którego powinno znajdować się udane ciasto.

- Nooo zgrajo patałachów, koniec waszego testu i, prawdę mówiąc, wszyscy jesteście martwi... cóż, technicznie jesteście, ale chodzi mi tutaj raczej o to, że wasze marne starania doprowadziły by was jedynie do kolejnej śmierci. Jesteście więc chyba winni mi jakieś podziękowania prawda? - Kpiący uśmieszek oraz słowa shinigami coraz bardziej rozjuszały Sakame, która nie potrafiła już od jakiegoś czasu usiedzieć w miejscu. Wyraźnie bardzo brakowało jej czegokolwiek do zrobienia. Teraz zaś wyglądała, jakby chciała się rzucić na opiekuna. Toshirou lekko złapał ją za ramię powstrzymując w miejscu. - Bez względu jednak na to, czy okażecie choć odrobinę szacunku lepszym od siebie, czy też nie, jestem tutaj po to, by was stąd zabrać. Szykujcie się, otwieram bramę za pięć minut.

(Odnów sobie 10 PR no i jeszcze 10 PŻ, jeśli chcesz coś jeszcze zrobić przed powrotem do SS napisz to w następnej turce.)

Hiro naprawdę się ucieszył, że tym razem udało mu się odesłać duszę do soul society. Do tego nie został przy tym ranny i dowiedział się również, że to działanie nie zużywa reietsu. Do tego naprawdę zaczął podziwiać swojego nowego znajomego, w końcu on by pewnie się męczył z uspakajaniem dziewczyny jakieś pół dnia. W drodze do kryjówki wdał się znowu w wesołą rozmowe z Toshirou. Zapewne usłyszał kilka dobrych dowcipów.

Gdy dotarli do mieszkania czuł się już naprawdę zmęczony. Na szczęście czekał na niego posiłek. Oczywiście zapewne wszyscy chcieli się dowiedzieć jak przebiegła walka z pustym. Ale postanowił, nie przerywać chłopakowi jego ubarwionej wersji, za pewne była to bardzo heroiczna i niebezpieczna walka, godna nie jednej ballady. Po jedzeniu chłopak nie protestował by udać się na wypoczynek. Jedyną rzeczą jaką zrobił, to poprosił gospodynie o odtwarzacz dziwnych rytmicznych dźwięków zwanych muzyką. Oczywiście podziękował za posiłek i mp3 o ile je otrzymał. Gdy przybył ich opiekun z jednej strony się ucieszył, w końcu wracał do domu, a zdrugiej nie zobaczy już dziwnych rzeczy które były wszędzie w tym świecie. Po słowach jakie wypowiedział wezbrałą się w nim złość, choć wiedział, że jest w nich odrobina prawdy. Oczywiście czas dany mu na spakowanie wystarczył mu by zabrać wszystkie swoje rzeczy. W końcu oprócz zanpaktou nie miał nic wartościowego co mógł by tu przypadkiem zostawić. Przy wyjściu jeszce raz podziękował gospodyni za gościne i oddał odtwarzacz. No i ruszył w stronę bramy.

Z ust Toshirou rzeczywiście można było usłyszeć o heroicznej walce dwójki shinigami z potężnym, ogromnym i przerażającym potworem, najwięcej czasu w opisie zabrało mu jednak opowiadanie o tym, jak to Takemitsu dzielnie ujeździł bestię i pokonał ją jednym potężnym cięciem swojego wspaniałego miecza. Nie zapomniał wspomnieć również o tym, jak to sam odważnie przyjął na siebie rolę przynęty, nie pominął opisu wylewnych podziękowań za ratunek oraz możliwość odejścia w zaświaty, którymi odwdzięczyła się ocalona dziewczyna. Jedynie Sakame zdołała zbesztać go przy opowieści sugerując, że jest nekrofilem, skoro tak bardzo podobała mu się martwa dziewczyna. Toshirou zaś przypomniał jej, że ona również nie jest szczególnie żywa, jak i zresztą wszyscy zgromadzeni. W końcu dusze ludzkie były o wiele bliższe shinigami niż ludzie faktycznie ze świata żywych.

Gdy nadszedł czas wszyscy uczniowie akademii ruszyli za swoim opiekunem. Shinigami otworzył wrota do Soil Society w sposób, który z opisu Hiro znał. Wsunął swoje zanpakutou w powietrze i przekręcił miecz niczym klucz w zamku. Następnie zaś pozostało jedynie przejść przez kolejne otwierające się przed nimi wrota by dotrzeć do Akademii Shinigami. Wracali do normalnego życia studentów – do nauki, treningów i rutyny...

Jak się okazało, wyników testu praktycznego nie mieli poznać od razu. Zostały one przesłane do oceny dla oddziału piątego wraz z raportem z przebiegu spisanym przez ich opiekuna. Shinigami o kpiącym uśmiechu nie okazał się być na tyle miły, by podzielić się jakimikolwiek pozytywnymi spostrzeżeniami. Najwyraźniej zwyczajnie miał swoich podopiecznych za bandę niezbyt udanych podrostków, którzy nie mieli być gotowi by kiedykolwiek skończyć akademię. Toshirou stwierdził nawet, że w takim wypadku on woli swoją własną ocenę i tej oficjalnej wcale nie chce znać. Wyniki dotarły do nich dopiero po prawie trzech miesiącach a przekazał im je na specjalnym apelu sam Dyrektor Akademii Shinigami – Fugunaga Matsudara. Ocena złożona była w harmonijkę i zabezpieczona lakową pieczęcią. W wypadku Hiro brzmiała ona:

„Ocena wstępna:
Uczeń obowiązkowy, pracowity i bardzo skupiony na poprawianiu swoich własnych umiejętności. Bardzo szybki rozwój w większości umiejętności. Wyróżnia się jedynie we wszelakich technikach walki wręcz oraz kendo. W dziedzinach tych osiąga niezwykle wysokie noty. Uhonorowany otrzymaniem zanpakutou już na początku edukacji.
Ucznia traktować należy jako silne wsparcie dla zespołu.

Ocena końcowa:
Podczas próby uczeń wykazał się wysokimi umiejętnościami w dziedzinach walki wręcz oraz sprawnym korzystaniem z kidou poziomu od 1 do 10. Raporty wskazują na umiejętność szybkiego podejmowania decyzji w warunkach bojowych oraz wysoką spostrzegawczość. Uczeń wykazuje wysoki próg odporności na działanie w trudnych warunkach.

U ucznia wykryto zainteresowanie światem żywym oraz technologią z niego pochodzącą.

Uczeń wykazuje tendencję do podporządkowywania się komendom przełożonych.

Ocena końcowa: 87 punkty”

Opis wydawał się być odwrotny od tego, co mówił opiekun jego testu. Wszakże tamten nie wyraził się nawet jednym pozytywnym słowem o którymkolwiek z podopiecznych, najwyraźniej ktoś inny interpretował zapis raportów i dodawał komentarz. Do tego Hiro mógł być z siebie zdecydowanie dumny, otrzymał bowiem jedną z najwyższych ocen możliwych. Skala miała bowiem 100 punktów. Jak się okazało, miał jeden z najlepszych wyników w całej akademii, przed nim umieszczono bowiem jedynie 3 osoby. Pierwsze miejsce, ku ogromnemu zdziwieniu samego zwycięzcy, zajął Toshirou. Sam jednak nie podzielił się opisem oceny z nikim twierdząc zwyczajnie, że zapisano tam wyłącznie jakieś bezsensowne brednie.

Ostatecznie po teście praktycznym Hiro pozostały tylko wspomnienia, pisemna ocena oraz... odtwarzacz muzyki. Gospodyni nie chciała słyszeć o oddawaniu czegokolwiek i kazała mu zabrać ustrojstwo tłumacząc tylko, że będzie musiał raz na jakiś czas wymieniać baterie. Pokazała mu nawet co to takiego i dała jeszcze kilka dziwnych, małych walców o metalicznej powierzchni oraz dziwnym, nieco nieprzyjemnym zapachu.

Przed Hiro pozostały jeszcze kolejne dwa lata nauki, dwa lata do czasu, gdy miał opuścić bezpieczne mury akademii i zacząć ryzykować życiem w służbie Soul Society. Oczywiście od tej chwili dzieliło go jeszcze wiele pracy, a przede wszystkim zaliczenie ostatecznego egzaminu mającego trzy części. Każda z nich zaś wydawała się nie być ani łatwą, ani przyjemną. Na pewno jednak były straszliwie istotne dla każdego studenta. Ich oblanie można było uznać, niemal od razu, za niepowodzenie w dostaniu się do jakiegokolwiek oddziału, może poza IV. O wymarzonych oddziałach można zaś było jedynie, właśnie, pomarzyć.

Nim jeszcze rozpoczął się jednak proces egzaminowania należało złożyć oświadczenie, w którym określało się swój docelowy oddział w Gotei. Należało w nim zaznaczyć gdzie chciało by się podjąć służbę po przejściu pełnego toku nauczania w akademii i wskazać z jakiego powodu dokonało się takiego właśnie wyboru.

Zdecydowanie mniej doniosłe i istotne wydarzenia również miały mieć miejsce po drodze. Jednym z nich, a w zasadzie nawet dwoma, było otrzymanie zaproszenia na urodziny Toshirou. Chłopak najwyraźniej zamierzał zorganizować spore przyjęcie, zaproszenie bowiem obejmowało atrakcje trwające przez całą sobotę i niedziele.

(słuchaj, masz do opisania jakieś 23 miesiące nauki w akademii, skup się proszę na tym, by zaznaczyć co przede wszystkim Hiro zamierzał ćwiczyć albo rozwijać. Wskaż też ewentualne akcje raczej socjalne podejmowane przez postać, najwyżej uznam, że nie będziemy robili od razu egzaminów tylko coś po drodze będzie do odegrania. Oczywiście uzupełnij sobie PŻ i PR i wpisz do ekwipunku odtwarzacz mp3. W razie chęci – zakupienie baterii nie jest tanie. Jedna pasująca para będzie kosztowała około 100 Ryo.
Skoro mowa o pieniądzach, możesz sobie dopisać 50 Ryo)

Oczywiście Hiro również nalegał przy pożegnaniu by oddać mp3. W końcu zdawał sobie sprawę, że nie powinnien przyjmować tak drogie prezentu. Przynajmniej mu się wydawało, żę tak genialne urządzenie powinno być drogie. Ale pewności też nie miał. Za pewne sprzeczka ta trwałą dość długo i ktoś postronny musiał ją przerwać. Gdy tylko przeszechodził kolejne drzwi wiedział, że wraca do domu. Z jednej strony czuł ulge, gdyż wróci do codziennego życia i spokojnej nauki, a zdrugiej wiedział że chciał by tu zostać dłużej i pozwiedzać wszystkie zakamarki. Dwa dni to stanowczo za mało by zapoznać się z tak pięknym a zarazem tajemniczym światem.

Zaraz gdy przekroczył próg swojego świata udał się najpierw do akademiku, by odłożyć niepotrzebne rzeczy, a następnie udał się prosto do pałacu Mari. Zabrał ze sobą tylko zanpaktou i mp3. Chciał od razu opowiedzieć wszystko swojej siostrze i pokazać co dostał. Oczywiście zapewne musiał zjeść jakąś kolacjie, obiad czy inne danie w dworze. Cała historia wypadu do świata żywych została odtworzona w inny sposób niż naprawdę się to wydarzyło. Oczywiście Hiro nie powiedział siostrze, że został ciężko ranny. Nie opowiedział również słynnego już pewnie zabicia byka. Nie miał zamiaru martwić siostry, opowiedział jej za to jaki tam jest piękny świat. Starał się pokazać jej każdy strzegół jaki zobaczył. Oczywiście pokazał jej dziwne urządzenie odtwarzające dźwięki. Nawet zostawił jej do następnego spotkania. Oczywiście pokazał jak je poprawnie obsługiwać.

Gdy wrócił do swojego pokoju zaczął zastanawiać się jak poprawić test, którego napewno nie zdali. W końcu wszyscy by tam zginęli, gdyby nie pomoc zamaskowanego shinigami. Dla tego wynik testu który przyszedł po 3 tygodniach bardzo go zaskoczył. Oczywiście cały czas kontynuował nauke i treningi. Dalej chciał nauczyć się shunpo. Dla tego też w każdej wolnej chwili ćwiczył kontrolowanie reietsu jak i szybkość. Kontynuował dalej próby tworzenia kul z energi i nauke nowych zaklęć kidou. Oczywiście co jakiś czas odwiedzał swojego ulubionego nauczyciela hakudo i pytał w jaki sposób dalej ma się kształcić. Za pewne otrzymywał nowe trudne wyzwania które starał się wykonać i gdy tego dokonał wracał po nowe. Oczywiście gdy tylko zdawało mu się, że jest zbyt nahalny a sensei nie wymyśłił mu żadnego nowego zmieniał nauczyciela na sensei Sekine i ją prosił o jakieś wyzwanie do nauki. Dalej chodził na zajęcia dodatkowe jak wcześniej, czasami tylko dodatkowo pojawiał się na zajęciach z kidou by poznać lub doskonalić zaklęcia.

Od czasu do czasu odwiedzał również, miejsce gdzie stracił wujka i ciocie. Zostawiał na nim bukiet kwiatów. Za każdym razem gdy tam był przypominał sobie całe to straszliwe zajście. Dawało mu to tylko więcej motywacji do tego by stać się silniejszym, zarazem sprawiało że przez kilka dni miał zły humor. Okazywał to faktem, że stawał się mniej rozmowny i bardziej skłonny do kłotni. Za pewne kilka razy przez to pokłócił się ze współlokatorką. Aczkolwiek ich relację się raczej poprawiły. Gdzieś po roku próbował dowiedzieć się od niej czemu wstąpiła do akademii, no i dla czego ma te blizny. Sam zapewne wcześniej opowiedział jej swoją bigrafie. (JAK CHCESZ TO MOŻEMY ODEGRAĆ)

Oczywiście zaproszenie Toshirou na swoje urodziny naprawdę zdziwiło chłopaka, w końcu nie należał on do żadnej rodziny szlacheckiej ani też nie był zbyt wybitnym i lubianym uczniem. Oczywiście udał się na oba przyjęcia i spędził cały weekend starając się dobrze bawiąc. Oczywiście zapytał Mari i Sakame czy też mają zaproszenia, jeśli miały to chciał iść razem z nimi. Oczywiście złożył życzenia solenizantowi jak i spędził z nim chwilę czasu. W końcu polubił chłopaka. A jeśli takowych by nie posiadali chciał udać się do organizatora i takie załatwić. Wraz z upływem czasu Hiro zaczął inaczej spostrzegać dziewczyny, w końcu dojrzewał i jego hormony dawały znać o sobie. Dalej jednak uwarzał Mari za najlepszą koleżanke. Co do Sakame nie był pewny lubił ją, na pewno podobała mu się jako dziewczyna, ale rozum mówił mu że ten związek raczej nie ma przyszłości. Ale trudno pogodzić rozum z sercem.

Zaczął też próby porozmawiania ze swoim zanpaktou. W końcu bez niego też by zadaleko nie zaszedł w walce mu pomogło a nie wiedział dla czego to zrobiło. Oczywiście podziękował swojej broni w myślach i przelał troche reietsu do wnętrza, ale nie dało to żadnego skutku. Jego starania późniejsze polegały na próbie przeniesienia swoich myśli wgłąb zanpaktou w czasie medytacji. Te próby raczej od początku były skazane na porażkę ale na inny sposób nie wpadł więc przeciętnie raz dwa razy w tygodniu próbował skontaktować się z nim. Po powrocie stwierdził też, że nie ma sensu już ukrywać przed innymi uczniami swojego podarunku. Zaczął więc chodzić do akademi z przypiętym mieczem przy pasie.

Gdy zbliżał się czas ostaniego egzaminu Takemitsu coraz bardziej się denerwował, w końcu wydawało mu się, że nie nauczył się tutaj tego co powinien i jest jednym z najgorszych uczniów. Cały czas miał w głowie, że nie uda mu się go zdać. Dla tego też jakieś dwa miesiące przed ostatnimi próbami zrezygnował, z poranych jak i wieczornych ćwiczeń. Ten czas zaczął poświęcać nauce i powtarzaniu materiału. Do tego próbował nakłonić Sakame by uczyła się z nim, w końcu we dwójke jest raźniej i łatwiej dojść do rzeczy których się nie rozumie. W końcu istnieje szansa, że druga osoba to rozumie i wytłumaczy. Do tego we dwójke łatwiej było ćwiczyć podstawowe techniki hakudy i kendo. Oczywiście jesli koleżanka miała jakieś pytania a on znał odpowiedzi starał się jej wszystko wytłumaczyć lub pokazać. Do tego starał się poznać wybory odziałów swoich przyjaciół. Sam zwlekał prawie do końca, w końcu od początku akademi nie wiedział gdzie chce iść.

(Dobra jeśli masz jakąś ważną rozmowe na urodzinach lub z Mari Sakame to możemy odegrać. Co do poznania kidou napisz ile i jaki przedział udało mu się poznać w sensie cos np 2 9poz 1-10 1(11-20)... Wtedy napiszę Ci co chciałem się nauczyć. Bo myśle, że tak będzie lepiej chyba że chcesz inaczej to napisze czego chciałem się nauczyć. Co do odziału napiszę CI gdy dowiem się gdzie idzie toshirou mari i sakame... Bo może pójdę gdzieś gdzie oni.)

(załatwimy to tak, tutaj masz część ogólną odpisu, poniżej będzie powrót do scenki z przeszłości, że tak ujmę, którą spokojnie odegramy, później odegramy jeszcze jedną scenkę a następnie przejdziemy, że tak ujmę, do spraw przyszłości. W tedy napisze Ci, czego Hiro się nauczył.)

Chłopak trenował ciężko na normalne zajęcia, dodatkowo chadzał na liczne zajęcia dodatkowe a jeszcze poza tym starał się znaleźć dość czasu, by trenować samemu. Taki tryb życia zdecydowanie nie był czymś przyjemnym. Hiro nigdy nie był wypoczęty, zawsze za to był obolały a często również poważnie wyczerpany. Niewiele miał wolnego czasu, prawie nie odpoczywał i sypiał raczej krótko. Efekty takiego działania miały swoje dobre i złe strony.

Oczywiście umiejętności Hiro wzrastały. Był coraz szybszy i coraz lepiej panował nad swoją wewnętrzną energią. Sensei Inahara stale przedstawiał mu nowe wyzwania. A to kazał sprawić, by kulka energii była malutka niczym paznokieć, a to kazał zmusić ją do wirowania, innym razem kazał mu utrzymywać niewielką sferę i wykonywać coraz bardziej złożone sekwencje ćwiczeń fizycznych.  Chciał go ponoć nauczyć kontrolować Reiatsu nie tylko w wypadkach spokojnego skupienia ale również w trudniejszych warunkach. Ostatecznie nakazał mu trenować walkę, Hiro zaś podczas całego jej trwania miał mieć nad dłonią świetlistą sferę. Sztuka ta okazała się być naprawdę trudna i do teraz chłopakowi jeszcze nie udało się jej całkowicie opanować. Nadal zdarzały się chwile, gdy trafił koncentrację a kulka znikała. Stan ten trwał już od ostatnich szczęściu miesięcy, zaś poprawa była naprawdę niewielka.

Obciążenie dodatkową nauką przed ostatecznymi egzaminami Hiro całkiem stracił dostęp do wolnego czasu. Od trzech tygodni nie spotkał się z siostrą, kilka razy odmawiał Toshirou, który próbował wyciągnąć go na „kilka czarek sake w miłym towarzystwie”. Ostatecznie nawet Sensei Sekine i Sensei Inahara zaczęli wspominać mu o tym, że powinien spuścić nieco z tonu i odpocząć przed egzaminami. Oboje wyglądali nawet na nieco zmartwionych. Egzaminy zbliżały się zaś wielkimi krokami.

…………………………………………………………………….

Od dość dawna Hiro zanosił się z zamiarem zapytania swojej współlokatorki o cokolwiek, co mogło dotyczyć jej wcześniejszego życia. Nigdy nie potrafił się jednak do tego zebrać. Sakame bardzo rzadko dawała mu do tego jakąkolwiek dobrą okazję. Teraz jednak właśnie takowa się nadarzyła. Przez ostatnią godzinę trenowali bowiem na bokeny w ulubionym treningowym miejscu dziewczyny – na niewielkim wzgórzu z dala od spojrzeń większości ludzi oraz ewentualnych problemów. Po tak długim wysiłku oboje byli już nieźle wykończeni, dodatkowo Hiro miał obolały bok oraz prawe udo, w które oberwał podczas ćwiczeń. Trening właśnie się kończył a im pozostało zebrać się do domu. Sakame właśnie oparła boken o ramię i ruszyła z wolna na dół. Lepsza okazja, zapewne, nie mogła się w najbliższym czasie naprawić.

"Ale jestem wykończony... Ale przynajmniej robimy jakies postępy, mam przynajmniej taką nadzieję. Chociaż mogła by nie bić mnie tak mocno. Zapewne kilka dni bądę odczuwać ten trening." Hiro wziął kilka głębszych oddechów, poczym ruszył za Sakame. Gdy ją dogonił rzekł.
-Szybko się uczysz... Już prawie nadgoniłaś całe zaległości. A tak przy okazji masz jeszcze jakieś inne problemy w akademii? Chodzi mi oczywiscie o materiał. - Hiro wiedział że za tą część rozmowy nie dostanie żadnego niespodziewanego ciosu. Natomiast wiedział, że za dalszą część może być już różnie dla tego na esaelki wypadek przygotował się na cios z nienacka.- Wiesz mieszkamy już razem trochę caasu i tak zdałem sobie sprawe, że nic o Tobie tak naprawdę nie wiem. W sumie ty też nigdy się nie pytałaś o moje wcześniejsze życie? A chyba warto było by się poznać, w końcu jesteśmy przyjaciółmi.

Hiro sam wiedział, że Sakame zawsze miała kłopoty z niemal wszystkimi zajęciami teoretycznymi. Niezbyt lubiła się uczyć, co oznaczało że raczej się nie uczyła. Gdy nawet się uczyła, cóż, miała problem z koncentracja. Chlopakowi zawsze zdawało się, że dziewczyna jest w tedy w innym miejscu i robi inne rzeczy. Znając Sakame, cóż, zapewne była w miejscu, w którym mogła komuś przylać albo po prostu trenować. Hiro wiedział, że dziewczyna uwielbia trenować i walczyć. Poza tym widział jeszcze tylko, że lubiła jeść (i robiła to z pasją) oraz pić sake. Przy innych czynnościach w zasadzie nie okazywała żadnych pozytywnych emocji. Pytanie nie było jednak złe, by zagaić... skończyło się na krótkiej tyradzie narzekania na nauczycieli i bezsens tematów teoretycznych. Nie zignorowała jednak kolejnego pytania. Zatrzymała się zaciskając mocniej dłoń na bokenie. Knykcie jej zbielały, zaś ręce zadrżały lekko, ale bardzo krótko.

- Słuchaj, nie obchodzi mnie co robiłeś wcześniej, ciebie nie powinno co ja robiłam. - Odpowiedź nadeszła dopiero po kilku chwilach, w tym zaś czasie Hiro niemalże widział jak gniew paruje potężnym kominem pary. Wyraźnie Sakame nie chciała od razu zatłuc kolegi. Irytacja jednak wzrastała znowu po małej chwili. Pewnie dla tego po chwili warknęła. - Tak w ogóle to teraz też mnie nie obchodzi co robisz, spieprzaj.

"Myślałem, że pójdzie trochę łatwiej... Ale widze, że raczej nie dowiem się od niej niczego, a co najwyżej zarobie kilka dodatkowych siniaków. Cóż może powinienem się jeszcze raz udać do nauczyciela hakudy i spytać się gdzie ona mieszkała. Może ktoś z tamtąd opowie mi coś o Sakame." Hiro również się zatrzymał po czym po wysłuchaniu wziął głęboki wdech i rzekł.

-Wiesz nie rozumiem czemu prawie na każde pytanie reagujesz agresją? No może nie agresją ale na pewno złością, która szybko prowadzi do agresji. Do tego wiem, że nie potrzebujesz niczyjej pomocy, ale uwierz mi kiedyś też tak myślałem i raczej się to nie sprawdza. Do tego mam wrażenie, że straciłaś kogoś bliskiego i nie możesz się z tym pogodzić. W sumie ja po stracie rodziców też szukałem wszelkiej możliwości do bójek. Ale na szczęście ktoś wyciągnął do mnie pomocną dłoń i nauczył kontrolować mój gniew.-Hiro nie dał sobie wejść w słowo do tego po skończeniu wypowiedzi nie miał zamiaru blokować ciosu który nadejdzie. Bo raczej takowy nadejdzie...

Sakame nawet nie próbowała mu przerwać. Stała zadziwiająco sztywno wbijając wzrok przed siebie odwrócona plecami do Hiro. Cała jej postawa zdawała się mówić, że coś co powiedział Hiro trafiło do jej głowy. Musiało być celne... i zapewne dla niej przypominało sztych rapierem. Wąski szpikulec prawdopodobnie trafił celnie w jeden z newralgicznych punktów w umyśle Sakame. Po kilku chwilach dziewczyna opanowała się jednak, albo raczej zwyczajnie oddała wściekłości i przemocy, które były jej najskuteczniejszymi tarczami. Odwróciła się błyskawicznie i złapała Hiro za kimono na klatce piersiowej, później zaś uniosła lekko do góry.
- Zamknij się! - Ryknęła prosto w twarz chłopaka, zaś w jej oczach lekko zaperliły pierwsze krople łez. - Spieprzaj, albo zatłukę Cię jak psa!
Pomimo ogromu gniewu Hiro dostrzegł w oczach dziewczyny delikatną nutkę zwątpienia, niepewności i... smutku? Tak, jeśli domysłu chłopaka były prawdziwe, to zdecydowanie miała powody do smutku.

Mgnienie oka po tym, jak Sakame skończyła krzyczeć Hiro poczuł, że jest lekko podnoszony. Wściekłość dodała dziewczynie więcej sił. Pełnym agresji ruchem uniosła go lekko i rzuciła na ziemię. Chłopak przy lądowaniu w ostatniej chwili zaparł się rękoma, dzięki czemu zapobiegł swojemu stoczeniu się ze zbocza. Sakame zaś nie czekając aż wstanie ruszyła szybkim biegiem przed siebie, najpierw na szczyt wzgórza a później znikając za nim.

"Mogło być gorzej... Ale kurde muszę ją teraz dogonić, najwyżej skończe swój żywot." Hiro szybko pozbierał się z ziemi po czym ruszył za dziewczyną. Oczywiście pozbierał swoje rzeczy o ile jakieś mógł zostawić. Dogonienie dziewczyny nie było zbyt proste, ale przy użyciu zapasu swojego reietsu było wykonalne. Dobrze, że chłopak ostatnimi czasami nie narzekał na jego braki. Gdy tylko zbliżył się do Sakame chciał ją zatrzymać i przytulić. Miał nadzieje, że rada Toshiruo nie zakończy jego żywota. Gdy mu się to udało rzekł:

-Przepraszam, nie chciałem... Ale uwierz jak się komuś wyżalisz to Ci ulży. Wiem o tym aż za dobrze. Już dwa razy patrzyłem jak giną moi bliscy i gdybym nie miał z kim o tym rozmawiać, to chyba bym zwariował.-Hiro nie miał zamiaru puszczac dziewczyny. Chciał by się uspokoiła o ile to możliwe...

Hiro wyruszył z pewnym opóźnieniem, niemniej od dość dawna ćwiczył szybkie bieganie przy zastosowaniu Reiatsu dla wzmocnienia teorii. Robił to, co prawda, z myślą o shunpo, niemniej treningi miały póki co nieco inne efekty. Dość szybko dogonił Sakame, która najwyraźniej nie biegała zbyt długo. Po prostu chciała się oddalić, być może mając nadzieję że nie będzie dość głupi, żeby za nią iść. Chłopak dość szybko dopadł więc do niej i objął dziewczynę, która przez kilka jeszcze chwil nie poruszyła się w objęciach.
- Co - ty - robisz? - głos Sakame był tym razem zadziwiająco podobny do warkotu piekielnego ogara. Każde kolejne słowo zostało wyplute z ogromnymi ilościami gniewu. Nim chłopak zdołał się zorientować jego przepona zaczęła promienieć potężnym bólem. Przez chwilę miał trudności z oddychaniem, które najwyraźniej dziewczyna zamierzała wykorzystać. Kolejny cios również uderzył w przeponę, niemal w to samo miejsce, następnie zaś pięść uderzyła od góry w czubek głowy, prawdopodobnie nabijając paskudnego guza. Oszołomiony kilkoma szybkimi ciosami chłopak upadł na ziemię z trudem łapiąc oddech.
- Naprawdę... chcesz umrzeć tak? - tym razem słowa opatrzone były swoistym, przerażającym spokojem, który można było z siebie wygenerować tylko podczas ataków skrajnej złości. Następnie zaś chłopak poczuł bolesne kopnięcie w żebra. - To jest drugie ostrzeżenie, więcej nie będzie...

Hiro został kopnięty jeszcze kilka razy, piętą z góry, chociaż każdy kolejny cios był słabszy. Do tego wyglądało na to, że żaden tak na prawdę nie był niebezpieczny. Sakame najwyraźniej nie chciała zrobić mu prawdziwej krzywdy, nawet jeśli była wściekła. Później zaś dziewczyna ruszyła, najpewniej w kierunku ich domku. Szła szybkim, choć sztywnym od gniewu krokiem. Chłopak jeszcze przez kilka chwil musiał dochodzić do siebie na trawie pokrywającej łagodne zbocze wzgórza.

"Cóż teraz raczej nie mam innego wyboru niż dowiedzieć się prawdy od innych osób niż Sakame. W takim razie będe musiał udać się do miejsca gdzie się wychowała. Może tam znajde jakiś rozsądnych ludzi, którzy będą skorzy do rozmów." Hiro poleżał jeszcze przez kilka chwil rozmyślając plan dalszego działania. Był wściekły na Sakame i nie miał zamiaru wracać do domu. Musiał w końcu uporządkować myśli, a najlepiej się to robiło w ciszy. Do tego gdy już troche ochłonął, no i ból zaczął być znośny. Chłopak zaczął sobie przypominać rozmowe z Sensei od hakudy, jaką odbył o Sakame. Zapewne udało mu się przypomnieć kilka ważnych sczegółów na jej temat. Miał nadzieję, że jednym z nich będzie okręg w którym się ona wychowała. Gdyby taka informacja jednak umknęła jego pamięci, zaczął wracać do rozmów z samą dziewczyną, istniała bowiem szansa że kiedyś sama przypadkiem zdradziła mu tą informację. Oczywiście cały ten jak że męczący proces Takemitsu wykonał wygodnie leżąc. Niestety ten proces był też dość długi w końcu nie łatwo jest sobie przypomnieć rozmowy z przed kilku lat. Gdy już był pewien, że nic więcej nie wymyśli, pstanowił że czas wracać. W końcu po tak męczącym treningu fizyczno-umysłowego chłopak był naprawde głodny. No i wypadało by przyłożyć coś zimnego na tego guza. Po drodze zaczął zastanawiać się czy ktoś mógłby pomóc mu w śledztwie. W sumie znał tylko jedną osobę która się do tego nadawała, moanowicie Toshirou.

Gdy przekroczył próg domu udał się pod prysznic, a później przygotował sobie posiłek. Zabardzo nie chciał rozmawiać z Sakame, ale zapewne gdy ją zobaczył cały gniew się w nim zebrał i zaczął:
-Mam tego dość, chciałem Ci pomóc, ale widzę że marnowałem swój czas.- wbrew pozoru słowa były wypowiadane bez emocji, co zapewne bardziej tylko denerwowało odbiorce.- Uwarzasz, że ze wszystkim poradzisz sobie sama najlepiej niech i tak będzie od jutra nieodezwe się do Ciebie ani słowem. Nie będe Ci wchodzić w twoje życie, tego przecież chcesz. Będziemy się traktować jak powietrze, a jak mi się uda znaleść jakiś inny pokój to się wyprowadze i tylko na zajęciach będziesz mnie widywać. Ale nie martw się niedługo skończy się i ten trud dla Ciebie bo zachwile kończymy akademie i już nigdy się nie zobaczymy...

Hiro myślał dość długo, nie mogąc sobie przypomnieć niczego konkretnego. Jedyne co wiedział, to to że dorastała w ostatni okręgu, który objęty był buntem. To mogło jednak naprowadzić przynajmniej na okolicę, prawda? W końcu zapewne nie w każdym okręgu toczono bunty parę lat temu, chłopak zaś wiedział, że był to jeden z najodleglejszych okręgów. Być może trochę badań by pomogło? Być może mógł też spróbować popytać innych. Więcej o dziewczynie na pewno wiedział Sensei Inahara, zaś Sensei Sekine mogła poradzić troszkę w sprawie dogadywania się z Sakame, w końcu ona również była kobietą i to dość waleczną. Zawsze można było spróbować zasięgnąć rady. Oczywiście Toshirou zapewne również mógł być pomocny. Hiro nie potrafił wyobrazić sobie nawet, że chłopak mógł by odmówić pomocy.

Po powrocie do domu Hiro musiał poczekać na swoją kolejkę pod prysznic. Ten wyraźnie był zajęty i pozostał zajęty przez kolejne kilkadziesiąt minut. Sakame chyba postanowiła wziąć długi, długi prysznic. Gdy w końcu wyszła była owinięta ręcznikami i kimonem tak szczelnie, że jedynymi niezakrytymi elementami ciała były stopy, palce dłoni oraz sam czubek nosa i oczy. Skulona w sobie szła do pokoju szybko, jakby się czegoś bała. Nawet nie wysłuchała chłopaka, nie uderzyła go, nie sklęła, po prostu weszła do pokoju i zamknęła drzwi. Hiro musiał przyznać, że coś tu nie pasowało. Sakame zwykle trzaskała drzwiami anwet będąc w dobrym nastroju, co dopiero gdy była w podłym?

"No pięknie jeszcze prysznic zajęła... Miała ponad godzinę by się wykompać. Zapewne znów chce się na mnie zemścić." Hiro oczywiście udał się do swojego pokoju, w końcu przed prysznicem trzeba było przygotować kilka rzeczy. Oczywiście czas dłużył mu sie strasznie, w końcu nie ma nic bardziej irytującego niż czekanie. Zachowanie Sakame go naprawdę zdziwiło, do tego stopnia, że zapomniał powiedzieć wszystko to co zaplanował dziewczynie. Oczywiście fakt, że dziewczyna była całkowicie opatulona po wyjściu z prysznica go nie dziwił. W końcu od zawsze wstydziła się swojego ciała. Hiro oczywiście nie wiedział dlaczego. Ale za uwarzył już, że większość kobiet widzi w sobie tylko te złe rzeczy. Nigdy raczej nie zastanawiał się dla czego tak jest, raczej przyjął to jako swoisterodzaju prawda z którą nie ma się co kłucić. Po kompieli chopak zrobił sobie posiłek po czym udał się do swojego pokoju. Nie miał zamiaru rozmawiać już dzisiaj z współlokatorką. Oczywiście rozmyślał nad planem dowiedzenia się co tak naprawde ją spotkało. Postanowił najpierw porozmawiać z Toshirou, w końcu we dwójke łatwiej będzie wymyślić jakiś plan działania. Przed spaniem jak zawsze pomedytował ze swoim zanpaktou.