Pokój Hiro Takemitsu

"Co się woogóle stało? Ahh wszystko mnie boli, trzeba się z tąd jakoś wydostać. Ale jak?" Hiro szybko rozejrzał się po okolicy. Nie widział raczej szans, żeby zdążył wstać i oddalić się od przeciwników. A więc postanowił zasłonić swój brzuch nogami, a głowę rękoma. Wiedział, że ta część będzie bardzo bolesna. We wcześniejszym życiu zdarzało mu się już tak obrywać. Miał tylko nadzieję że nie zostanie z tej konfrontacji żaden widoczny ślad dla osób trzecich. Dzięki temu nie musiał by się nikomu tłumaczyć z kąd ma siniaki, albo z kim sie bił. W końcu chłopak był skrytą osobą i nie lubił rozmawiać z innymi. Po przybraniu pozycji obronnej, zebrał w sobie energie by zwiększyć swoją wytrzymałość.

(Używam 8 rei. +8 do wytrzymałości)

Hiro zasłonił się nieświadomie przyjmując pozycję obronną zwaną w sportach walki "żółwikiem". Był to manewr obronny niemalże naturalny, który stosował każdy człowiek w podobnej sytuacji. Oczywiście ochranianie się przedramionami i łydkami nie było najprzyjemniejsze, jednakże zdecydowanie było lepsze niż obrywanie po głowie i brzuchu, gdzie znajdowały się najważniejsze organy wewnętrzne. Chłopak przygotował się psychicznie na wiele bólu. Gdzieś pomiędzy rękami spostrzegł jak kije opadają kierując się w jego stronę. Odruchowo zamknął oczy i...

... i nie poczuł zupełnie nic. Żaden kij nie uderzył w jego przedramiona. Żaden cios nie spadł na jego nogi. Nikt nie próbował go kopnąć w bok albo stłuc w jakikolwiek inny wymyślny sposób. Poczuł jednak coś... co nieco go przestraszyło. Przez chwilę miał wrażenie, że całą ziemia się trzęsie. Później jednak zdał sobie sprawę iż po prostu jego wzrok jest zakłócany przez potężne promieniowanie reiatsu, które unosiło się w okolicy. Obok niego stały dwie osoby. Dwie dodatkowe osoby, których przed chwilą tutaj nie było.

Obie te osoby były wściekłe, jedna jednak wydawała się wydzielać przez to ogromne ilości energii duchowej. Gniew drugiej wyrażany był raczej poprzez kontrolowane, zimne opary tak Reiatsu tak potężnego, iż w pierwszej chwili zdawało się wyciskać powietrze z płuc. Taka energia zdecydowanie nie mogła należeć do łysego, ani do grubego.

Chłopak nie widział wogóle co się stało. Znów miał pełno pytań bez żadnych odpowiedzi. W czasie tej walki zdarzyło mu się kilka krotnie odzczuć zawirowanie powietrza. Ale jak do tąd nigdy nie widział aż tak potężnego. "Co się wogóle stało? Kto przyszedł mi z pomocą. No i dlaczego tak trudno mu się oddycha?" Hiro otworzył oczy, rozejrzał się pookolicy. Cały czas pozostająć w swojej pozycji obronnej. Przyjrzał się swoim wybawcą. Gdy adrenalina po walce powoli opadała w jego ciele, ból zaczął ją szybko zastąpywać. Poczół się jak worek treningowy na którym wyżyło się całe dojo. No i dopiero teraz zdał sobie sprawe, że jego łuk brwiowy dość mocno krwawi. Ale i tak wiedział, że to dopiero połowa tej sprawy. Walka się skończyła, teraz zaczną się pytania i przesłuchania. No i za tą bójkę może wylecieć z akademii.

Po prawej stronie Hiro stała Sensei Sekine. Kobieta wyglądała na wściekłą. Jej dłonie były zaciśnięte tak mocno iż knykcie zbielały. To właśnie od niej promieniowała aura gniewu. Patrzyła na obwiesiów oraz czarnowłosego tak, iż tamci cofnęli się o krok.

Z drugiej jego strony stał bowiem Zori. Mężczyzna nie wyglądał na bardziej zdenerwowanego niż zwykle, jednakże to właśnie on promieniował energią na tyle złowrogą iż utrudniała oddychanie. Jego ręka zaciskała się na kiju, który uprzednio był w rekach łysego bandziora. Na oczach Hiro drewno zatrzeszczało krótko i zostało dosłownie zmiażdżone w dłoni wykładowcy. Dwie połówki opadły na ziemię tuż obok chłopaka.

Trójka napastników próbowała się wycofać i uciec. Ani Sekine, ani Zori nie zareagowali na to jednak. Najwyraźniej nic ich to nie obchodziło. Wykładowca jedynie spojrzał na trenerkę kendo tak, jak by chciał ją zabić spojrzeniem.
- Mówiłem, ze się gówniarz podda i da zlać. -słowa te wypowiedział tak, iż brzmiały one jak warknięcie wyjątkowo dużego i wściekłego psa. Następnie zaś mężczyzna ruszył kulejąc w stronę, w którą pobiegł czarnowłosy oraz jego obstawa. Nie przeszedł jednak zbyt daleko, zniknął bowiem zaledwie po kilku krokach.

Sensei Sekine westchnęła natomiast, zaś jej aura Reiatsu zniknęła. Najwyraźniej zdołała już zapanować nad swoim gniewem, albo przynajmniej ukryć go na tyle by nie pulsować nim stale. Kobieta usiadła przy Hiro i spojrzała na niego ze zmartwieniem.
- No... poszło Ci naprawdę nieźle. Czujesz jakieś złamania? - zapytała spokojnym głosem, w którym Hiro wyczuł słabo ukrywaną nutkę troski.

Hiro niegramolnie usiadł i spojrzał na sensei. Po jego twarzy zaczęła spływać krew. W sumie sam nie wiedział czy coś ma złamane. "No to choć jedna część planu zadziałał. No ale niestety zdobył wielki minus u swojego wykładowcy. No ale jak na razie nie przejmował się tym zbytnio." Jego całe ciało przepełniało ból. Spojrzał na swojąnauczycielkę i rzekł:
-Poszło mi nieźle?? Ja bym rzekł, że fatalnie... -w jego głosie można było dostrzec zmęczenie- A co do złamań to nie jestem pewien.
Na koniec mruknął do siebie: -Powoli zaczynam mieć dość tej akademii. Tam przynajmniej nie miałem problemów z rodzinami szlachetnymi.

- Świetnie. - Stwierdziła Sekine, po czym uśmiechnęła się wesoło i wstała. Następnie zaś wyciągnęła rękę w stronę Hiro. Najwyraźniej proponowała mu pomoc przy wstawaniu. Przez chwilę przez umysł chłopaka przebiegła nieco pocieszająca myśl - połowa chłopaków z akademii oddała by rękę za to by moc z tak bliska wgapiać się w nauczycielkę kendo.
- A poszło Ci całkiem nieźle, wiesz, ten chłopak już na akademii już czwarty rok i naprawdę potrafi się bić. Zori twierdził, że po prostu połamie cię na kawałki bez niczyjej pomocy.

Sensei wyglądała na naprawdę zadowoloną iż Hiro wydawał się jasno myśleć. Nieco krwi cieknące na twarz nie zepsuło jej humory, zapewne dla tego iż rozbicie łuku brwiowego nie należało do śmiercionośnych ran.

Chłopak z miłą chęcią skorzystał z pomocy sensei przy stawaniu. Po uzyskaniu pionu jego błednik troche się zachwiał. Ledwo utrzymywał się na nogoach. Tylko nogi go nie bolały, a mimo a utrzymanie na nich nie było łatwe. Bolały go rzebra oddychanie sprawiało mu ból. Pewnie ku zdziwieniu Sekine na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech. W końcu nie pierwszy raz oberwał, ale zazwyczaj nikt mu nie pomagał. Cieszył się, że na jakiś czas będzie mieć spokój z tą bandą.
-Przepraszam i dziękuje. -rzekł po krótkiej chwili- Przepraszam, że w mieszałem sensei Zoriego i pani w tą sprzeczkę. A dziękuje za pomoc.

Gdy chłopak się zachwiał Sensei złapała go lekko pod ramionami. Nie naciskała na żebra ani stawy pachowe, najzwyczajniej w świecie utworzyła coś w stylu obejmy na której mógł spokojnie się oprzeć. Uśmiechnęła się przy tym z lekką troską.
- Spokojnie, nie wywal mi się tutaj chłopie. - Trzymając go w ten sposób kobieta, chcąc nie chcąc, delikatnie przytuliła się do Hiro. Puściła go jednak gdy tylko ten odzyskał równowagę. Wtedy spojrzała na niego nieco krytycznie.
- Chcesz iść do ambulatorium? Nie wyglądasz najlepiej.

Gdy Hiro zaś wypowiedział swoją kwestię nauczycielka uniosła lekko brwi, następnie zaś zrobiła nieco zmartwioną minę. Wyglądało to tak jak by chłopak właśnie powiedział coś, co bardzo ją zraniło.
- Nie, to ja przepraszam... powinnam była być tutaj szybciej...

-Bywało już gorzej, wolał bym udać się do domu.-rzekł spokojnie- No i pani nie ma za co przepraszać w końcu to ja się wplątałem w te kłpoty i nie powinnnem prosić nikogo o pomoc. Za własną głupotę trzeba zawsze zapłacić. I niech się sensei o mnie nie martwi w życiu już gorzej obrywałem. Tak już jest na obrzeżach miast. Trzeba walczyć by przeżyć.

Po czym zaczął sie kierować powolnym krokiem w stronę swojego domu. Prawą ręką trzymał się za żebra. W myślach miał tylko gorącą kompiel i sen.

- No nie przesadzaj... - Sensei Sekine ruszyła za nim chowając ręce w kieszeniach obcisłych spodni. - Wiesz jak będziesz jutro wyglądał jak nikt Cię nie opatrzy? Przecież od razu wszyscy zobaczą że ktoś Ci mocarnie przylał nie?

W słowach nauczycielki kryło się ziarno prawdy. W końcu Hiro oberwał prosto w twarz, co zapewne pozostawiło ślady, chociażby rozbity łuk brwiowy, który piekł nieprzyjemnie. Co prawda nie krwawił już tak mocno, ale cały mundurek nadawał się już i tak tylko do prania... no chyba że chłopak chciał się wozić śladami krwi i ziemi.

Słowa nauczycielki nie zrobiły na chłopaku żdnego wrażenia. Co najwyżej był trochę zdziwiony tym, że ktoś przejmuje się jego losem. Jak do tej pory tylko siostra się o niego martwiła. Po przejściu kilku metrów i opadnięciu kolejnej dawki adrenaliny, nagle ból dochodzący z lewej strony chłopaka stał sie niesamowicie silny. Chłopakowi zakręciło się w głowie, nie odbierał żadnych bodźców ze środowiska. Odczuwał jedynie ból, nogi odmówiły posłuszeństwa i opadł na ziemię, Chwilę później stracił przytomność.

Ostatnim co Hiro zapamiętał były dłonie, które złapały go pod ramionami. Później nastąpiła jedynie ciemność i przemożne uczucie ulgi gdy cały ból odszedł, a przynajmniej został tymczasowo zawieszony wraz z praca świadomej części umysłu.

Gdy Hiro po raz kolejny otworzył oczy leżał w niewielkim pomieszczeniu odgrodzonym od reszty świata poprzez białe parawany. Spoczywał na prostym łóżku pościelonym śnieżnobiałą pościelą. Było mu w sumie całkiem ciepło, zaś obrażenia zdawały się specjalnie nie przeszkadzać. Szybko zrozumiał iż trafił do jakiegoś rodzaju szpitala, zaś jego rany zostały opatrzone. Zza parawanu dochodziły ciche rozmowy, jednakże chłopak nie był w stanie zrozumieć co mówią do siebie rozmówczynie... ale zdecydowanie był pewny, że dialog prowadziły dwie przedstawicielki płci pięknej.

W głowie Hiro zaczęły się pojawiać pytania. " Gdzie ja jestem? Skąd tu się wziąłem?" Ale wraz z powrotem świadomej części umysłu, zaczął szybko odpowiadać sobie na nie sam. Stwierdził, że jest w szpitalu. Zapewne sensei Sekine go tu przywlokła jak stracił przytomność. Ale nadal nie rozumiał czemu przestał odczuwać ból? Ale po chwili zadumy nad tą sprawą stwierdził, że woli nie wiedzieć. W końcu miło jest leżeć w wygodnym łóżku prawie w pełni sił. Po rozmyśleniach i znalezieniu kilku odpowiedzi postanowił rozejrzeć się po pomieszczeniu. Po krótkiej analizie sytuacji, wiedział że trzeba się szybko stąd wydostać. Zostało mu niewiele czasu by udać się do domu, a później na zajęcia. Nie wiedział tylko jak opuścić ten miły pokoik. Zapewne te dwie osoby które słyszy za drzwiami nie wypuszczą go w tym stanie. A więc rozejrzał się po okolicy za jakimś ubraniem, po czym wstał najciszej jak potrafił i rozglądając się, żeby nikt go nie zobaczył postanowił wyjrzeć przez okno.

W pomieszczeniu nie znalazł żadnego ubrania, sam zaś był "uzbrojony" jedynie w bieliznę i sporą ilość bandaży. Problemem okazało się być jednak wstawanie. Gdy chłopak podniósł się poczuł silne ukłucie w boku, które zwiastować mogło tylko jedno - żebra zostały ustawione w odpowiednich miejscach, ale wciąż się nie zrosły. Zbyt dużo ruchu mogło więc zdecydowanie pogorszyć sprawę. Silne ukłucie sprawiło iż Hiro wydał z siebie stłumiony syk, to chyba jednak wystarczyło. Rozmowa odbywająca się za parawanem ucichła, zaś po krótkiej chwili chłopak usłyszał kroki.

Parawan przesunął się na metalowych okręgach odsłaniając kobietę nie wyższą niż 165cm. Była szczupła, zaś jej długie, brązowe włosy spływały w dół związane w misternie zapleciony warkocz. Jej stalowe oczy patrzył na Hiro, zaś ich wyraz potwierdzał miły uśmiech w który ułożone były wargi.
- Proszę Pana został Pan poważnie ranny i musi Pan jeszcze trochę poleżeć. - Pomimo tego, iż sanitariuszka wyglądała wszem i wobec na osobę bardzo miłą, Hiro poczuł ukłucie strachu gdy kobieta nakazała mu położenie się.

Chwilę później zza sanitariuszki wysunęła się głowa kolejnej osoby. Hiro szybko poznał iż była to Mari. Dziewczyna wyglądała na zmartwioną. Miała czerwone oczy, co najpewniej świadczyło o tym, że niedawno płakała. Nic nie powiedziała patrząc się jedynie z troską na Hrio.

(dopisz sobie do pełna Reiatsu i życie do 50. Dodaj sobie +1 inteligencji. Dobrze wymyślony manewr z użyciem piasku.)

"No to mój plan nie wyszedł. A co gorsza znów bolą mnie żebra. I skąd tu się wzięła Mari? Pewnie sensei Sekine jej powiedziała, ale po co? Mniejsza z tym raczej z tąd się szybko nie wydostanę. No i może lepiej jak sobie trochę tu poleże." Hiro położył się spowrotem do łóżka. Na jego twarzy pojawił się troche wymuszony uśmiech.

-Skoro pani tak mówi, to jeszcze trochę poleże- rzekł spokojnie- A tak przy okazji niech mi pani mówi Hiro nie lubie być tytuowany per pan. A to troche to mniej wiecej jak długo tu zostane?

- Jeśli był byś głodny to daj znać. - Stwierdziła sanitariuszka uśmiechając się miło i spokojnie przyglądała się do chwili aż w końcu chłopak znowu leżał na łóżko przykryty kołdrą. Wtedy dopiero odsunęła się lekko odsłaniając Mari niemalże w całości.
- Masz gościa, ale nie przesadzaj. Żebra jeszcze się całkiem nie zrosły i lepiej by było gdyby nie nastąpiło powtórne złamanie, a tym bardziej gdyby poprzez nadmierny ruch spowodować przemieszczenia. - Mimo podawania dość upiornej wizji sanitariuszka wciąż uśmiechała się miło. Dopiero gdy skończyła skinęła lekko głową na pożegnanie po czym wyszła z "pomieszczenia".

Mari zaś weszła przez "wejście" najwyraźniej kompletnie przerażona. Wyglądało na to iż dowiedziała się, że Hiro nieźle oberwał, w związku z czym była nawet bardziej przestraszona niż zwykle.
- Ummm... nic Ci nie jest...? - Wydukała w końcu cichutko podchodząc nieco bliżej do łóżka, na którym leżał Hiro. Ubrana była w normalny mundurek akademii, który tym razem był już chyba po przejściach nazwanych zazwyczaj "treningiem ogólnorozwojowym" oraz "treningiem kendo/hakudy". Mogło to oznaczać iż zajęcia danego dnia był już ukończone.

"No to chyba na dzisiejsze zajęcia już nie zdąże. No i prócz bolących żeber zaczynam mieć zaległości w nauce. Będe miećsporo do nadrobienia. I po co wogóle informowali Mari o całym tym zajściu. Ona ma i bez tego dość problemów w swoim życiu. Co gorsza wygląda tak jak by to ona była po przejściach wczorajszej nocy. O ile to było wczoraj mam nadzieję, że nie przespałem kilku dni." Po chwili zadumy chłopak uśmiechnął się do dziewczyny.

-Wiesz czuje się dobrze.-skłamał chłopak. Wiedział, że mówienie o swoim stanie zwiększy tylko wyrzuty sumienia koleżanki.- Niestety zaspałem na zajęcia. Mam nadzieję, że zbyt dużo nie straciłem.

- Nie.. raczej nie... - Dziewczyna wyglądała na raczej speszoną. W sumie trudno było powiedzieć czy uwierzyła w kłamstwo, którym posłużył się Hiro. Nie było to jednak oszczerstwo najbardziej udane ze względu na to jak chłopak wyglądał. Osoby które "czują się dobrze" zwykle nie leżą w pomieszczeniach szpitalnych obwiązane bandażami i nie nakazuje im się leżenia w łóżku i unikania nadmiernego poruszania się. Mimo to na twarzy Mari ukazał się delikatny uśmiech. - Um... mam dla Ciebie notatki... A Sensei Inahara kazał Ci przekazać że zajęcia dodatkowe z walki wręcz możesz odrobić później... masz się z nim umówić

Wydaje się iż rzeczywiście zajęcia już się skończyły. Hiro zaś był nieco głodny i zdecydowanie bardzo spragniony. Jeśli dobrze obliczał czas to oznaczało iż nie pił już od prawie 20 godzin, co raczej nie przytrafia się człowiekowi który jest przytomny.

"No ciekawe jak będzie wyglądać odrabianie zajęć? Ale przynajmniej mam notatki." Chłopak rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu. Po czym głód wziął górę nad jego bojaźliwą naturą. " Ta lekarka mówiła, że mam jej dać znać jeśli będę głodny. Hmm ale jak mam to zrobić nie ruszając się z miejsca. W szpitalu o ile wiem nie bardzo można krzyczeć."

-Mari miał bym do Ciebie prośbę.-rzekł spokojnym głosem. -Mogła byś zawołać tą sanitariuszkę? Nie, żebym się źle czuł. Ale jestem trochę głodny. A nie wiem czy tak wypada krzyczeć w szpitalu. No i dziękuje za notatki. Postaram się je do jutra przepisać.

"Hmm jak ja niby je do jutra przepisze? Przecież nie mam ani żadnej kartki ani też długopisu. Ach tym zajmę się później. Ciekawe jakie będą konsekwencję tego czynu? Zapewne dostanę jakąś naganę lub coś w tym stylu. W końcu bójka na teranie szkoły to nie jest zbyt mądry pomysł."

- Ummm... nie trzeba. - Dziewczyna wyciągnęła z torby notatki, które ułożyła na niewielkiej szafce stojącej obok łóżka Hiro. Kartek było sporo, jak zresztą zwykle było po wykładach u Zoriego. - Przepisałam już dla Ciebie, żebyś miał się z czego uczyć.

Dziewczyna zaczerwieniła się spoglądając pod swoje nogi, później zaś westchnęła cicho. - Too ten... ja pójdę powiedzieć, ze jesteś głodny. - Mari uciekła zasłaniając za sobą parawan i nie było jej przez dobre piętnaście minut. Gdy zaś wróciła niosła ze sobą drewniany stolik służący do podawania jedzenia do łóżka. Za nią zaś weszła sanitariuszka. Po chwili tuż przed Hiro ustawiono stolik, na nim zaś sporą miskę zupy z makaronem, dwie porcje ryżu i podsmażoną rybę pociętą na paski. Następnie zaś sanitariuszka się wycofała pozostawiając Hiro, Mari oraz obiad jedynie we trójkę.

-Dziękuje zarówno za odpisanie notatek jak i przyniesienie obiadu-rzekł już radosnym głosem.

"Nareszcie ale jestem głodny" Chłopak zabrał się do jedzenia, starał się to zrobić w sposób przyzwoity. Lecz czasami się zapominał i połykał wszystko tak łapczywie. Gdy sobie o tym uświadamiał, robiło mu się wstyd. Gdy skończył znów spojrzał na swoją rozmówczynie.

- A tak poza tym co słychać- rzekł ponurym głosem- Wiesz pewnie co wczoraj się wydarzyło. Nie musisz mieć do siebie żadnych pretensji. To był mój wybór i jak widzisz już ponoszę jego konsekwencje.

Jedzenie było całkiem smaczne, choć nieco niedoprawione. najpewniej pochodziło z akademickiej stołówki, czyli było gotowane dla wszystkich i w takim sposób by nikt nie musiał go wyrzucać ze względu na zbyt dużą ilość ziół bądź soli. Mimo to było bardzo pokrzepiające. Do porcji pokarmu dodano również spory dzbanek zimnej, czystej wody.

Mari uniosła lekko brwi najwyraźniej zaskoczona. Zapewne nikt jej nie powiedział dokładnie co się stało, no ale teraz jej własne myśli zaczęły pewnie tworzyć jakieś dziwne wytłumaczenie.
- Ummm... słyszałam tylko, ze Cię pobili... to... ma jakiś związek... ze mną? - Dziewczyna chyba starała się powstrzymać łzy. Zapewne dopiero teraz zaczynała rozumieć iż to przez nią pobito Hiro, a tego pewnie wolała by uniknąć. Tym bardziej iż pobito go raczej dotkliwie.

"Ja to jednak jestem głupi... Nie dość, że mnie wszytko boli to jeszcze teraz ona zacznie mi tu płakać. Trzeba to jakoś odkręcić. Tylko jak? Myśl, myśl..." Hiro zrobił w tym momencie bardzo dziwną minę. Wiedział, że musi to jakoś sprostować.

-No cóż palnąłem głupstwo...- zaczął powoli, to pewnie dla tego że dostałem kilka razy po głowie.- To ma z tobą raczej mały związek. Więc czasami nie pomyśl, że to przez Ciebie mnie pobili. Powiedzmy, że znalazłem się w złym miejscu o niewłaściwej porze.

"W sumie to ją nie okłamuje, w końcu gdyby mnie tam nie było to nic by się nie stało. No i przede wszystkim to był mój wybór, więc to nie jej wina. Lecz moja, co widać."

- Na pewno wszystko dobrze? - Dziewczyna spojrzała z lekkim przerażeniem na Hiro. Pewnie opis utraty pamięci spowodowany uderzeniem w głowę nie kojarzył się dziewczynie z niczym dobrym. Zresztą, według Hiro też nie kojarzyło się to z niczym specjalnie dobrym.
- Mam powiedzieć sanitariuszce, że potrzebujesz dodatkowego leczenia? Taki cios mógł uszkodzić mózg... - Mari najwyraźniej znała się nieco na medycynie, zresztą, już wcześniej wydawała się być tym zainteresowana. Zapewne douczała się jeszcze dodatkowo we własnym zakresie.

Dziewczyna tym razem chyba nie miała zamiaru płakać. Wydawała się być raczej przejęta, ale przy tym nieco zmotywowana do działania. Pewnie chciała jakoś pomóc chłopakowi, którego lubiła.

-Nie martw się, nic mi nie będzie.- rzekł spokojnie.- Na pewno wszystko już sprawdzili.W końcu jestem w szpitalu.Więc raczej nic mi tu nie grozi.

"Mogłem wymyślić coś lepszego. Teraz nie martwi się czy przez nią mnie pobili czy też nie. Ale tym czy mój mózg działa poprawnie. Ciężko ją zrozumieć, a to mnie nazywają dziwakiem. Jeden plus tej sytuacji. A tak w ogóle skąd ona wiedziała, że jestem w szpitalu?"

-Mam małe pytanie- w jego głosie można było za uwarzyć nutkę ciekawości - Kto powiedział Ci, że jestem w szpitalu? No i skąd wiedziałaś, że mnie pobili. To raczej nie jest dość powszechna informacja.

- Nooo... teraz to już dość powszechna... - Dziewczyna wydawała się być zakłopotana, no i wciąż nieco przestraszona. Zapewne dla tego iż bała się, że Hiro będzie na nią zły. Opuściła więc wzrok i wlepiła go w ziemię.
- No bo... wiesz... jak kogoś nie ma to rozchodzą się plotki... i ludzie mówili, ze Cie pobił ktoś... wiec zapytałam tutaj czy to prawda... i tak wyszło...

Najwyraźniej, jak to było zwykle w szkołach, jeśli informacja miała być tajna to znaczy, ze wszyscy dobrze o tym wiedzą. Zapewne więc akademia od rana huczała od plotek związanych z tym, iż Hiro nie pojawił się na zajęciach. Chłopak zaś mógł się jedynie zastanawiać jak głupie i niestworzone historie krążyły pomiędzy innymi uczniami.

-No cóż przynajmniej jesteś dociekliwa.- rzekł spokojnym głosem, w końcu nie chciał stresować swojej koleżanki.- Ale tak z ciekawości jakie chodzą plotki o wczorajszym zajściu, zapewne jest ich wiele i są co nieco ubarwione.

„No to nie jest za dobrze skoro cała akademia wie o wczorajszym zajściu, zapewne teraz dopiero ludzie będą się na mnie patrzeć jak na dziwoląga. Ach zresztą do tego to ja już się przyzwyczaiłem. Mam tylko nadzieję, że szybko wrócę do zdrowia. No i miło by było przez jakiś dłuższy czas nie spotkać tych bandziorów. Ciekawe co im zrobili..” Hiro uśmiechnął się, w końcu leżał w wygodnym łóżku, miał z kim porozmawiać. No i w końcu rzadko zdarzało mu się żeby ktoś się nim tak opiekował. Jedynym minusem tego pobytu zapewne będą zaległości jakie sobie zrobi w nauce, no i bolące żebra.

- Ummm... większość się spiera o to komu tak bardzo podpadłeś. - Mari wciąż patrzyła się w podłogę. Najwyraźniej powróciła do swojej dawnej niepewności i odwiecznego uczucia przerażenia. Dla tego tez wolała nie patrzeć na swojego rozmówcę.
- A... jaka jest prawda? - zadała pytanie po chwili przerwy, jakby obawiała się to zrobić. Dodatkowo ściszyła przy tym głos tak, iż Hiro ledwie słyszał te słowa.

-Cóż prawda jest dość skomplikowana, no i najważniejsze nie chcę Cię mieszać w moje własne problemy.- rzekł po chwili zastanowienia- W końcu każdy z nas ma swoje własne tajemnice i problemy.

"No może to nie do końca jest prawda, ale w końcu nie mogę jej powiedzieć. Gdy by się dowiedziała zaczęła by tylko płakać, no i obwiniała by siebie. Ale mimo wszystko trzeba by ją nauczyć jakoś walczyć... Ale żeby to zrobić najpierw musi się pozbyć strachu przed nią"

-W sumie od dawna chciałem Cię o to spytać. Czemu ty nie lubisz zajęć z hakudy i kendo? Masz jakiś uraz do nich?

- Nie lubię...? - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, najwyraźniej starając się w ten sposób poprzeć swoje słowa, choć wciąż wyglądało to bardzo sztucznie. - W... w końcu... są to umiejętności niezbędne do zostania potężnym i szanowanym shinigami i do wypełniania wszelakich obowiązków boga śmierci...? - Dodała później najpewniej cytując kogoś, być może własnego ojca.

Przez chwilę Mari starała się wyglądać pewnie i uśmiechać wesoło, co wyglądało jedynie bardzo sztucznie.
- Nie umiem kłamać co...? - Dodała po chwili opuszczając lekko głowę. - Ale obiecaj, że nie powiesz nikomu z mojej rodziny dobrze?